Beste schrijvers, vandaag presenteren we het winnende verhaal van april 2022.
Het jurycommentaar vinden jullie op onze SchrijfClub waar we van elkaar leren hoe je een topverhaal schrijft.
Neem ook zeker een kijkje bij de WorkShop die deze zomer georganiseerd wordt in Frankrijk. Een deel van de opbrengst komt ten goede aan VvdM.
Shortlisters let op: Op zondag 17 april publiceren we het XVVDM dat eveneens afkomstig zal zijn van de shortlist. Hou je verhaal dus nog even vast want je maakt nog een kans.
Hartelijke groet en veel plezier met lezen,
-- Maarten van Verhaal van de Maand
Winnaar april 2022
Sunburst Alfie
Ralph Dassen
De verf op de lindegroene deur was afgebladderd. Hij streek over het dof geworden oppervlak. De deurbel in de vorm van een leeuwenkopje hing los aan een rafelig touwtje, Hendrik maakte een aantekening in zijn telefoon. Toen hij wilde aankloppen zag hij dat de deur op een kleine kier stond.
‘Loes?’
In de gang schenen de eerste lentestralen op de vloertegels. Biscay green, Helleucht Orange, Tangerine Tango enkele kleuren die hem te binnen schoten. Midden in de gang zag hij haar gympen met het beige Nike logo - Sahara 67-0777 wellicht een 68 serie nee 67 was correct. Onder de radiator stonden haar wandelschoenen met wat opgedroogde modder aan de zijkanten. Een paar sokken bungelden over de rand. De schelle toon van een fluitketel deed hem opschrikken. Bij de keukendeur rook het naar versgebakken citroencake/ 120646 Lemon Lime.
‘Ha Pa, hoe is het?’
Loes stond in een wijde trui bij het aanrecht.
Hallo Loes, dat kan ik beter aan jou vragen…’
‘Mwaaah, het gaat wel weer, had mijn pillen een paar dagen niet ingenomen. Wellicht dat het daaraan lag.’
‘Fijn om je te zien, ik maakte wat zorgen, heb er zelfs onrustig van geslapen’
Loes trok haar wenkbrauwen op en keek hem lachend aan.
‘Jaja, mijn vader met een behoorlijk hoge score op het spectrum slaapt slecht. Volgens mij ben je afgelopen nacht meer bezig geweest met mengformules en numerieke stelsels dan dat je slecht slaapt van je dochter.’
Haar lach klonk hijgerig, een soort zenuwachtig gehinnik. Het stoorde hem.
‘Hoe kom je daarbij… mijn werk staat los van mijn zorgen over jouw geluk of de toestand waar je je in bevindt, ik maak me echt zorgen en leef met je mee, dat weet je toch?’
‘Laten we er tijdens de wandeling over praten pa, hier een kop verse muntthee, daar krijgen we energie van, ik heb trouwens cake gebakken.’
‘Ik rook het al, lekker lieverd.’
Hendrik merkte aan de grote slokken thee die ze nam en hoe ze de cake schrokte dat ze haast had of iets op haar lever had. Hij was nooit goed geweest in mensen lezen, maar bij Loes kon hij dit feilloos.
‘Zo Pa, klaar? Ik trek even mijn schoenen aan en dan gaan we. Ik heb een route in Almen uitgestippeld, elf kilometer.’
Tijdens de wandeling die prachtige uitzichten bood op de meanderende Berkel moest hij denken aan 16- 6138 Kelly Green, een kleur die wat hem betrof de meest juiste weergave van het frisse lentegras - hier recht voor zijn voeten - beschreef. Een kleur waar hij soms van droomde zo ontroerend mooi vond hij deze. Loes was opvallend stil ondanks het verrukkelijke weer.
‘Gaat het lieverd, je bent stil.’
Ze stopte met lopen en draaide zich naar hem toe. Haar handen pakten zijn handen alsof ze hem ten huwelijk wilde vragen
‘Pap, ik heb besloten dat volgende week op 1e paasdag de dag zal zijn. Ik wil jou erbij en niemand anders. Het nieuws verraste hem niet, hij had dit al vaker gehoord. Maar nu klonk ze zeker, zonder een spoor van twijfel.
‘Black de hexadecimale kleurcode black #2d2926 is een zeer donkere tint. In het RGB-kleurmodel bestaat #2d2926 uit 17.65% rood, 16.08% groen en 14.9% blauw. In de HSL-kleurruimte heeft #2d2926 een tint van 26° (graden), 8% verzadiging en 16% lichtheid. Deze kleur heeft een geschatte golflengte van 582.71 nm.’
‘Pa, wat zeg je, je bent aan het prevelen, gewoon ABN aub.’
‘Ik moest denken aan de kleur zwart, je moeder is er niet meer en nu wil jij er ook uitstappen.’ Hij hoorde hoe hij bijna verwijtend klonk.
‘Het gaat niet om jou pa, jij gaat je zeker redden. Je gaat gewoon nog harder werken. Mooie kleuren bedenken om de wereld beter te maken. De grauwheid wegblazen die ons allen meer en meer overvalt. Heb er alsjeblieft vrede mee, ik wil niet verder zo. Je was er zelf bij, de diagnose is duidelijk - het is ondraaglijk lijden. Mijn keuze staat vast. Alle therapieën ten spijt, alle hulpgroepen, kwakzalvers, de snijdingen, al het uitgekotste eten. Het geeft me een gevoel van rust om naar die datum toe te werken. Berust er alsjeblieft in, hoe moeilijk ook. Ik ga eindelijk gelukkig worden.’
‘Hoe weet je dat, Loes? Daarboven is niets meer.’ Hij had meteen spijt van de opmerking
‘Daar gaat het niet om Pa, het gaat om hier beneden! En nu wil ik er niet meer over praten.’
De wandeling werd verder in stilte volbracht. Bij de voordeur kuste ze hem op zijn voorhoofd ‘Zie je volgende week. Ik hou je van je lieve pa, al begrijpen we elkaar vaak niet.’
Hij keek naar haar frisse wangen, 145907 Pink Rush… ja dat klopte wel.
Haar aura straalde rust. Opgelucht dat ze het hem verteld had.
Hij dacht aan de pillen die ze ergens had verstopt. Ze had ze één keer in een flits laten zien, als een jachttrofee, de lichtblauwe kleur kon hij zo snel niet plaatsen, pastellerig alsof het iets lekkers was wat bij een Jamin in de bakken lag.
‘Dag Loes, tot snel.’
Thuisgekomen klapte hij zijn laptop open. In zijn mailbox was een bericht binnengekomen van de Franse Federatie van kleurexperts. Ze hadden hem voorgedragen bij het ministerie van defensie. De minister had besloten - in samenspraak met de president - dat hij Hendrik Stassen op 1e paasdag in Parijs zou worden onderscheiden tot ridder in de Ordre National du Mérité voor zijn buitengewone verdienste voor het land.
Wie had dat gedacht, ridder in Frankrijk. Een grote eer, jammer dat Marijke dit niet meer kon meemaken. Hij zou Loes meevragen.
Hij dacht terug aan de voor het Franse leger ontwikkelde kleur groen, Bliss Oak 000. Zijn reizen naar Mali en Afghanistan waren niet zonder risico geweest maar hij wilde de geuren ruiken, de kleuren van het landschap zien, het stof op zijn huid voelen, zich spiegelen in de glinstering van het water, alles om zeker te zijn dat de kleur perfect was. Bliss Oak 000 op kleding en de menselijke huid had de uitgezonden militairen een dermate hoog camouflagekarakter opgeleverd dat ze haast onzichtbaar werden - de ultieme kameleon - in bossen, ruwe terreinen en bergachtig gebied. Het was een van zijn beste staaltjes werk geweest. En had het lab een vermogen opgeleverd. Niet dat geld hem iets interesseerde, behalve misschien de fysieke verschijning zoals de kleur van het vijftigeuro biljet, hij was erachter gekomen hoe de wat droge geeloranje kleur tot stand was gekomen maar had wijselijk de formules weer verwijderd van zijn computer. Het had hem in ieder geval geholpen om Sunburst Alfie te ontwikkelen waar hij de ontwerpers van het biljet eeuwig dankbaar voor zou blijven.
Hij twijfelde of hij nog even naar het laboratorium zou gaan maar besloot te wachten tot morgen. Sunburst Alfie was klaar om te presenteren. Een intense kleur geel die zo veel vreugde en energie opwekte dat mensen spontaan vrolijk werden als ze ernaar keken.
‘Ja Hendrik’ zei hij hardop ’jouw kleuren maken de wereld een beetje beter, maar je eigen dochter kun je niet redden.’ Hij slikte even. Hij liep naar de garage en schuurde wat planken. Hij had vier beugels gekocht in de vorm van Franse Lelies. Hij twijfelde over de kleur voor de planken, voor het eerst in zijn leven.
In de avond pakte hij een fles wijn, en schonk een glas in, groter dan normaal.
De Bordeaux traande zoals dat in vinologische termen heette. De binnenkant van het glas had een paars/vermiljoenachtige kleur… fraai als een satijnen doek om een crucifix in Vaticaanstad. Purple Rain Passion, daar zou die zanger - waar hij de naam van was vergeten - nog wel schik om hebben, een kleur vernoemd naar dat gekke liedje. Morgen zou hij het uitwerken in het lab. In zijn hoofd draaide hij de mengformule voor vermiljoen af.
Hij maakte een aantekening op een blocnote en daaronder schreef hij dat hij Loes moest mailen. Die nacht droomde hij van Sunburst Alfie en hoopte dat alle gebouwen in Rusland en de Oekraïne in deze kleur gewikkeld zouden worden als een Cristo kunstwerk.
De volgende morgen schreef hij Loes.
Lieve Loes,
Ze hebben me voorgedragen voor een hoge Franse Onderscheiding. Eerste paasdag zijn jij en ik uitgenodigd op het Élysée door President Macron en zijn vrouw Brigitte om de lunch te gebruiken. Wellicht kunnen we er nog een dag aan vastplakken. Ik maak dan meteen een afspraak bij twee verffabrikanten die me al maanden geleden hebben uitgenodigd om hun laboratoria te zien. Voor jou ook een welkome afwisseling lijkt me. Wil je die dagen vrijhouden?
We bellen liefs, Paps
Na enkele minuten hoorde hij de ping van de mail.
Ha Pa,
1e paasdag ben ik verhinderd en daarna ook…
Loes
Hij realiseerde zich dat 1e paasdag de dag van haar afscheid zou zijn. Maar dat kon toch nog wel een dag wachten, hoe belachelijk dat ook klonk. Ze had al vaker een dag aangewezen… ze zou toch ontzettend trots op hem zijn. Hij belde haar. Haar mobiel stond uit.
Hij twijfelde om erlangs te gaan maar besloot eerst naar het lab te gaan. Hij had beloofd de eerste testen te laten zien aan de directie. Ach Loes was gepikeerd, dat kende hij wel, net zo’n opgewonden standje als haar moeder.
Buiten zag hij hoe intens blauw de lucht was. Very Peri van Pantone, een kleur die hij zelf niet had uitgevonden maar die hij wel uitzonderlijk mooi vond. Het blauw van Chagall gemengd met een vleugje lichtgrijs, hij schatte 43-0974. Rillingen van opwinding liepen hem over zijn rug. Wat was zijn vak toch opwindend.
Bij het Lab stonden twee assistenten achter het mengpaneel. Op negen muren met een afwijkende structuur was de kleur Sunburst Alfie gesmeerd. De kleur had wonderbaarlijk genoeg overal dezelfde intensiteit. Houtsoorten en metalen ondergingen hetzelfde kleurbad. Hendrik keek goedkeurend naar de resultaten.
Zijn collega riep hem bij zich en liet een met de telefoon opgenomen filmpje zien van een verpleeghuis nabij Antwerpen. De kleur was als geheime test in de aula op de muren gesmeerd.
Een geriater verbonden aan de instelling verscheen in beeld om de resultaten te bespreken.
‘Mensen worden mobieler, moeten meer lachen en vergeten minder.’ zei de man vrolijk alsof hij de lotto had gewonnen. ‘Mensen dansen zelfs met elkaar. Het is zo fijn om te zien na twee jaar pandemie, er is weer vertrouwen om elkaar te knuffelen.’
Hendrik zag hoe de vaalroze bovenlip - duidelijk Pantone 18-178X Hawhtorn Rose- van de geriater trilde van opwinding.
Zijn collega klopte hem op zijn schouder. ‘Dit gaat je de nobelprijs voor de scheikunde én vrede opleveren, Hendrik. Sunburst Alfie gaat de wereld veroveren niet alleen in ziekenhuizen maar deze kleur gaat zelfs oorlogen beslechten. Let op mijn woorden.’
Hij lachte zenuwachtig. In eerste instantie was het bedoeld voor patiënten die terminaal waren. Alles om de kwaliteit van leven zo goed mogelijk te ondersteunen. De impact die de kleur veroorzaakte was vele malen groter dan hij ooit had kunnen voorspellen. Die avond bleef hij in het lab en vergat zoals gebruikelijk te eten. Thuisgekomen realiseerde hij zich dat hij Loes niet meer gebeld had. Hij zou het morgenvroeg proberen.
De volgende morgen belde hij haar. Haar telefoon stond nog steeds uit. Hij besloot om er toch even langs te rijden. De voordeur was op slot. Hij klopte op het raam van de woonkamer maar zag niemand. Hij liep terug naar de auto en pakte de sleutel van de voordeur. Op de tegels van het pad zat wat mos. Burned Mos 1406-26. Een kleur die hem nooit had aangesproken vanwege het fletse karakter. Een kleur die geen waarde creëerde. Hij trok wat mos tussen de tegels weg en legde het op zijn hand. Hmmm, als ik nu wat lichtblauw 16031-99 bij zou mengen… dan wordt het vast minder zielloos.
Hij realiseerde zich dat hij nog steeds niet had gedaan waar hij voor gekomen was. Hij bespeurde een lichte spanning toen hij het huis binnenstapte. In de gang zag hij alleen de wandelschoenen staan.
Hij liep naar de keuken. De aanrecht was schoon. Voor de zekerheid keek hij nog een keer in de woonkamer, ze was er niet. Hij liep naar boven, de slaapkamer was op slot.
‘Loes… ben je daar?’ Zijn mobiel ging over, het was het lab.
‘Kun je een interview geven zo dadelijk. Het NRC heeft interesse voor je onderscheiding in Frankrijk en ze willen graag in het algemeen wat weten over je werkwijze. Én of jouw kleuren tot hulp kunnen zijn in de oorlog in de Oekraïne.’
‘Ik kom zo.’
Hendrik voelde nog een keer aan de deur, twijfelde en liep weer naar buiten. Typisch Loes om haar slaapkamerdeur af te sluiten… was ze bang dat ik haar pillen zou weggooien?
Hij belde nog een keer haar mobiel. Deze stond nog steeds uit. Hij probeerde het vanavond nog een keer.
De interviewer had zich verdiept in de kracht van kleur en Hendrik merkte hoe fijn het was om met een oprecht geïnteresseerde journalist over de mogelijkheden en impact van de door hem ontwikkelde kleuren te spreken. En het niet puur technisch te bespreken zoals met zijn collega’s.
Na het interview dronk hij nog een kopje thee met de interviewer om even na te praten, zijn telefoon ging, hij zag dat het Hanneke was, een vriendin van Loes. Haar nummer had hij opgeslagen omdat ze elkaar zouden waarschuwen als het slechter ging met Loes. Hij verontschuldigde zich bij de journalist.
‘Ha Hanneke.’
“Dag Meneer Stassen.’
‘Loes doet niet open en we hadden vandaag afgesproken om naar de film te gaan.’
‘Kan ze het niet vergeten zijn?’
‘Eh… natuurlijk maar ze heeft me eergisteren nog geappt dat ze er veel zin in had. En ze is nog nooit een afspraak vergeten.’
‘Ik rij wel naar haar huis.’
‘Ik kom nu ook.’
Bij de voordeur stond Hanneke al te wachten. Haar voorhoofd was licht bezweet van het harde fietsen. Hendrik begroette haar en opende de voordeur, de gang zag er precies hetzelfde uit als de laatste keer, geen Nike’s alleen haar wandelschoenen.
‘Loes, Loesss,’ Beide riepen haar maar er kwam geen antwoord.
Hanneke stormde naar boven. ‘Haar slaapkamer is dicht!! Kom we maken hem open.’
‘Maar meisje, hoe dan? Ik heb geen sleutel, wellicht is ze een paar dagen weg.’
Hanneke schudde resoluut nee.
‘Dit is vreemd. Kom schouders ertegenaan, het is dun hout dat lukt wel. Een… twee… DRIE!!’
Beide drukten met volle kracht hun schouders tegen de deur, na twee keer proberen gaf de deur mee. Ze vielen in een soort van komische val op de grond.’
‘Gaat het Hanneke?’
‘Ja en met u?’
‘Prima.’
Toen ze de kamer inkeken zagen ze haar. Loes lag als een engel op het bed met haar gezicht naar het plafond. Haar handen waren melkwit en gingen op in het vaalgrijs van haar dekbed. Hendrik begon de wit en grijs tinten in zijn hoofd te mengen.
Haar Nike’s stonden keurig naast het bed, klaar om zo mee weg te lopen.’
‘Hanneke liep naar het bed en schudde aan het dekbed. Ze begon te schreeuwen en te stampen. ‘Vijfentwintig jaar pas.... Waarom nou toch?! Ze keek Hendrik huilend en hulpeloos aan. Hij pakte haar vast. Haar haren hadden de kleur van geroosterde paprika’s donkerrood met een zwarte vlam.’
Hij kon er niet meteen een kleurcode voor bedenken.
‘Dit is wat ze wilde Hanneke,’ zei hij met een licht gebroken stem. ‘Ze was al jaren bezig met afscheid nemen. Stiekem had ik gehoopt dat het nooit echt zou gebeuren. Maar ze was laatst vrij resoluut over de datum van haar afscheid.’
Naast het bed lag een kort briefje in het typische hanenpoothandschrift van Loes.
Lieve pap,
Wachten wilde ik niet meer, ik wil dat je onbezorgd naar Parijs kan gaan. Het is goed zo. Ik heb een stille hoop dat ik Mamma weer ga zien. En jou later ook. Ik heb een laatste wens wil je mijn kist in Kelly Green schilderen?
Ik hou van je till the moon and back. Werk niet te hard. Liefs aan Hanneke.
Er moest een autopsie aan te pas komen. Die wees uit dat een combinatie van pillen hun werk hadden gedaan. Hendrik en Hanneke werden ondervraagd en konden beide bewijzen dat ze er niet bij waren geweest toen Loes afscheid nam van haar aardse bestaan.
In de garage stond de kist. Hendrik had minutieus de buitenkant in 16- 6138 Kelly Green de kleur van fris lentegras geschilderd. De metalen handvaten had hij in dezelfde kleur gespoten.
De binnenkant beschilderde hij met Sunbust Alfie.
Het crematorium zat halfvol. Een hoop jonge mensen die Hendrik nog nooit had gezien. Tot zijn tevredenheid moest iedereen glimlachen – zelfs grinniken - die boven de open kist afscheid nam van Loes.
De dag na de begrafenis nam hij in alle vroegte de Thalys naar Parijs. Tijdens de ceremoniële lunch zag hij hoe de broche van Brigitte Macron weerkaatste in het zonlicht en de wijnglazen. De grote robijn in het midden had zo’n intens rode kleur die iets met hem deed wat geen enkele kleur ooit had gedaan. Het maakte hem mismoedig en bovenal intens treurig. Zijn benen begonnen te trillen. Wat deed hij hier eigenlijk, ze had verdomme hierbij moeten zijn. Ze hadden er verdomme allebei moeten zijn.
‘Ça va, Monsieur Stassen?’
Over Ralph Dassen (Heerlen 1973)
Woonachtig in Dieren, Gld. Werkzaam in de filmsector. Momenteel werkt hij aan zijn eerste roman. Daarnaast is hij dichter. In zijn vrije tijd leest hij graag poëzie en biografieën en is gek op de novelles van A.M. Homes en poëzie van Lucebert, Peter Verhelst en Menno Wigman.***
8 april 2022
Shortlist april 2022
Beste schrijvers, vandaag presenteren we de shortlist van april 2022.
Ondertussen begint onze SchrijfClub aardig te lopen. Er hebben zich al minstens 24 schrijvers aangemeld*. Ook is er al een achttal verhalen gepost en van feedback voorzien. Helaas zijn er nog niet veel commentatoren, maar dat komt nog wel.
Staat je verhaal niet op de shortlist? Als je het op de SchrijfClub post, zet ik het beschikbare jury-commentaar eronder. Ik zal er zelf ook mijn analyse bijzetten (maar geef me daar svp wel even tijd voor). Als veel longlisters dat doen, kunnen jullie zelf zien of onze juryleden hun werk goed gedaan hebben. Want wat onderscheid een longlist-verhaal nou van een shortlister of winnaar?
Neem ook vooral een kijkje bij de WorkShop die deze zomer wordt georganiseerd!
Op 10 april maken we de winnaar bekend. De kwaliteit van de verhalen was deze maand weer erg hoog, daarom wordt er deze maand tevens een XVVDM-verhaal gepubliceerd en wel op 17 april. Dit XVVDM-verhaal is eveneens afkomstig van de shortlist. Dus shortlisters: hou je verhaal svp nog even vast.
Hartelijke groet,
-- Maarten van Verhaal van de Maand
* Het werkelijk aantal kan ik niet goed zien. Er zijn in totaal 122 mensen (uniques in statistiek-taal) komen kijken.
Shortlist April 2022
Op volgorde van binnenkomst
Ralph Dassen - Sunburst Alfie
Thibaut Coenegracht - De ontzegging
Martijn van Bruggen - De afwezigen
Tony Coppo - De wachtslang
Piet Post - Bus naar het verleden
***
6 april 2022
Longlist + Juryrapport
Beste schrijver, vandaag presenteren we de longlist van april 2022.Omdat veel mensen behoefte hebben aan feedback, stelt VvdM vanaf nu twee feedback methoden voor jullie beschikbaar. Bovendien willen we jullie graag wijzen op een schrijfworkshop.
1. VvdM SchrijfClub
Klik hier om naar de VvdM SchrijfClub te gaan.
2. Workshop Frankrijk
In augustus geeft Marc Graetz in het mooie landhuis Huis Preau in Frankrijk een hele week een schrijftraining, bedoeld om je innerlijke criticus vrienden te laten worden met je vrije creatieve kern. Een deel van de opbrengst van die training doneert Marc aan VvdM
Klik hier voor meer informatie.
We hopen dat deze initiatieven jullie kunnen helpen op je weg in schrijversland.
Hartelijke groet, mede namens de jury
-- Maarten van Verhaal van de Maand
Klik hier om naar de VvdM SchrijfClub te gaan.
Klik hier voor meer informatie.
3. Jury-Rapport
Deze maand heeft een aantal juryleden hun jury-rapport beschikbaar gesteld. Iedereen die feedback wenst, kan zijn verhaal op de SchrijfClub plaatsen. Maarten zal dan het commentaar erbij zetten. Sta je op de long- of shortlist? Wacht dan svp tot de winnaar bekend is of je verhaal afgevallen is. Bij voldoende animo, zullen we het komende maand weer doen.We hopen dat deze initiatieven jullie kunnen helpen op je weg in schrijversland.
Hartelijke groet, mede namens de jury
-- Maarten van Verhaal van de Maand
Longlist April 2022
Op volgorde van binnenkomst
Jaap van Vliet - De beeldhouwer en de godin
Erik van der Velden - Coupe d'amour
Dennis van den Berg - Kaal
Menno Herkes - Volledig bereik
Ayleen Anders - Mort
Ralph Dassen - Sunburst Alfie
Anneleen van de Ree - De magische munt
Gerdi Wind - Pushkin Park
Thibaut Coenegracht - De ontzegging
Martijn van Bruggen - De afwezigen
Fleur Nutbey - Verlangen
Elisabeth Vermeulen - Een Poolse bezetting
Sebastiaan van Denderen - Reanimeren
Sebastian Maks - Zilte Mis
Anna van Gelderen - Een onvergetelijke verjaardag
Tony Coppo - De wachtslang
Ruben Goverde - Tijdwond
Tsipise Baeli - Samantha
Piet Post - Bus naar het verleden
Leonora Ruby - Dorp
***
1 april 2022
Beste schrijvers,
het is 1 april 2022, de deadline van vorige maand is verstreken. De juryleden zijn op dit moment druk aan het lezen en we hopen op 6 april de longlist te publiceren.
Omdat uit jullie mails en reacties is gebleken dat er veel behoefte bestaat aan feedback, lanceren we deze maand twee proefballonnen bovendien willen we jullie wijzen op een schrijfworkshop.
1. VvdM SchrijfClub
Om feedback te generen richten we de VvdM SchrijfClub op. We hebben een eenvoudig Reddit-forum gemaakt en dat opengesteld voor verhalen. Iedereen kan er verhalen posten en iedereen kan er feedback geven. Een account maken kost je minder dan 1 minuut. Een verhaal posten kost je zelfs nog minder tijd. Nu kunnen alle VvdM-deelnemers elkaars verhalen lezen en van feedback voorzien.Klik hier om naar de VvdM SchrijfClub te gaan.
2. Workshop Frankrijk
In augustus geeft Marc Graetz in het mooie landhuis Huis Preau in Frankrijk een hele week een schrijftraining, bedoeld om je innerlijke criticus vrienden te laten worden met je vrije creatieve kern.Klik hier voor meer informatie.
3. Jury-Feedback
Deze maand heeft een aantal juryleden hun jury-rapport beschikbaar gesteld. Iedereen die feedback wenst, kan zijn verhaal op de SchrijfClub plaatsen. Maarten zal dan het beschikbare commentaar erbij zetten. Sta je op de long- of shortlist? Wacht dan svp tot de winnaar bekend is of je verhaal afgevallen is. Bij voldoende animo, zullen we het komende maand weer doen.
We hopen dat jullie wat met deze initiatieven kunnen doen.
Groet, mede namens de jury
-- Maarten van Verhaal van de Maand
Reacties
Een reactie posten