Winnaar juli 2021 Hoop Vincent Felix Door de jaren heen had ik er boeken, horloges, zwembroeken, tandenborstels en punaises gekocht en zelfs een keer maandverband voor een vriendinnetje. Het architectonische hoogtepunt uit de jaren zestig: een winkelcentrum en een station in één groot gebouw. Ik had er treinen gemist, was in het braaksel van zwervers gaan zitten, was vele malen van de trap gevallen en had op een zomeravond woedend een blikje cola naar het hoofd van mijn broer geworpen, omdat hij me geen geld wilde lenen. Een keer had ik er geslapen, te dronken om mijn huissleutel in de voering van mijn jas te vinden. Dat was lang geleden. Al die keren was de doorgang naast de roltrap me niet opgevallen: een smal gangetje met beige geschilderde muren, dat uitliep op een glazen deur waar luxaflex achter hing. Aan de binnenkant was een kaartje tegen het glas geplakt, waarop in gekrulde letters “CRION” was geprint. Besluiteloos stond ik voor de deur, ik kon nog rechtsomkeert mak
Onbekend gevaar Megan van Kessel Ik zat in een gestreken blouse tegenover de therapeut en nam een slok thee. De therapeut heette Rosan en zei woorden als DPL, LKK en TWZO. Ik knikte beamend. Ze had rode lippenstift op, en ik had me afgevraagd op welk punt in haar leven deze lippenstift een gewoonte was geworden. Ik kende mensen die hun grenzen niet kenden en hun therapeut whats-apten als ze thuis op de bank zaten. Zelf voelde ik af en toe ook de behoefte om het contact te onderhouden. Om een filmpje te sturen waarin een papagaai op Elvis danst bijvoorbeeld, een daad die ervoor zorgde dat de therapeut me leuk vond. Rosan zei iets over verwijsbrieven, inlogcodes, GZ, klinisch en: ‘Hoe voel je je?’ ‘Goed.’ Ik moest anderhalf uur zien te vullen. De reden dat ik in therapie zat, was omdat ik bang was om op de snelweg te rijden. Bang voor mezelf, voor alles wat ik kon aanrichten. De immense verantwoordelijkheid en mijn gebrek aan kunde wat betreft groepsparticipat