Juli 2022

Winnaar juli 2022

DE VAL

Philippe Noens

Pascal trapte de keukenstoel onder hem weg en voelde ogenblikkelijk hoe het stofzuigersnoer zijn nek strak omspande en hem de adem afsneed.

De kabel vierde een stukje mee, zijn zware middelbare lichaam trok het snoer omlaag waardoor de tippen van zijn lederen schoenen vervaarlijk dicht de vloer naderden, bijna over het parket schraapten, maar zijn ingenieursbrein had de soepelheid van het snoer goed ingeschat, hij kreeg een tiental centimeter extra, en daar stopte het. De stevige zwarte kabel die de huid rondom zijn keel in snel tempo kapot schuurde en zijn adamsappel ruw naar binnen duwde, bijna verpulverde, verbond zijn wild heen en weer zwaaiend lichaam met één van de massief houten balken die het plafond van de huiskamer doormidden sneden.

Pascal had zich, terwijl hij het snoer uit de stofzuiger ontrolde en met een stanleymes uit de garage los had gesneden, geen illusies gemaakt. De kans dat de val van een keukenstoel zijn nek zou breken en een snelle dood zou inluiden schatte hij zo goed als onbestaande. Zijn lichaam, goed beseffend wat er te gebeuren stond, zou hem vast en zeker tijdens de laatste seconde te hulp willen schieten en zich alsnog schrap zetten, zijn acuut weigerende voeten zouden ervoor zorgen dat hij te zwak afzette van de stoel, en zijn opgespannen nekspieren zouden het grootste deel van de klap opvangen.

Nee, Pascal had geen hoop gekoesterd. Uiteindelijk wil ieder organisme onbewust in leven blijven. Om één van de zeven cervicale botten in zijn nek kapot te maken – hij had, met het los gesneden snoer in zijn ene hand en zijn Smartphone in de andere, dat stukje medische informatie zonet opgezocht – moest hij zich laten vallen van grote hoogte, of een onverwachte botsing met hoge impact ondergaan. En dan nog was het een dubbeltje op zijn kant.

Zijn doodsstrijd duurde lang en was hevig, al gebeurde er biologisch exact wat je in zo’n situatie kon verwachten. Het snoer sneed zo diep in de huid van zijn hals dat er zich al gauw een cirkel bloed aftekende boven de kraag van zijn lichtblauwe hemd. De druk in zijn hoofd steeg en steeg en bleef genadeloos stijgen waardoor uiteindelijk, na enkele seconden waarop het voelde alsof zijn hoofd als een overrijpe meloen in de hittezon uit elkaar zou barsten, een aantal bloedvaten in zijn hersenen explodeerden. Er sijpelde al gauw bloed uit zijn neus, en hij voelde vocht uit zijn rechteroor op zijn kostuum druppelen.

Zijn longen trokken samen, smeekten al pompend om zuurstof die niet kwam, om het uiteindelijk te begeven en zich te laten vollopen met dik en kleverig vocht dat ergens diep vanuit zijn gepijnigde keel naar beneden droop. Pascal, stuiptrekkend maar tot zijn afgrijzen nog steeds half alert, voelde hoe zijn urineblaas en sluitspier zich simultaan ontspanden. Zijn laatste restje waardigheid vloeide, net als de plotse levensdrift die hem even in lichterlaaie zette en tot een kortdurende verwarring bracht, nat en met een scherpe ammoniakgeur uit hem weg.

Net voor de zoete wereld van bewusteloosheid intrad en de huiskamer in eeuwigdurende duisternis opslokte, kwam er een laatste gedachte bij hem op. Een klein inzicht, niet meer dan een woord, wat enigszins jammer is aangezien Pascal graag had meegemaakt dat, zoals men dat nu eenmaal beweerde over sterven, de film van zijn leven zich voor zijn ogen ontrolde, maar hij moest zich dus tevreden stellen met een simpele gedachte.

Het is, gezien de banaliteit van het woord dat zo spontaan bij hem optrad, de moeite waard om stil te staan bij alle gedachten die niet bij Pascal opkwamen.

Zo herinnerde Pascal zich niet zijn eerste liefje, Kate, en al zeker niet hoe ze het zelfvertrouwen van zijn veertienjarige zelf een flinke deuk gaf door hem tijdens de schoolpauze een opgevouwen briefje toe te stoppen. Hij, dolverliefd op haar, het meisje dat hem de dag voordien zijn eerste tongkus gaf, had zich niet verwacht aan een kritisch verslag van diezelfde kus, inclusief adviezen (niet zo veel speeksel gebruiken, én zeker tandcontact vermijden), aanbevelingen (beweeg jouw tong meer, en jouw lippen minder) en conclusies (haar ex-vriendje Jasper had haar die ochtend voor school nog even getoond hoe het wél moest, en ze ging voortaan liever met hem verder).

Hij herinnerde zich gelukkig ook niet dat hij het briefje, onwetend en gretig als een jonge hond, tijdens de les fysica ontvouwde en in stilte las. Hoe hij, gezeten tussen leeftijdsgenoten die ook maar deden alsof ze alles al wisten, de impact van Kate haar woorden genadeloos moest ondergaan. Jasper die beter kuste. Jasper met de buikspieren en brede schouders van het vele zwemmen. Jasper die deze ochtend eventjes zijn territorium veilig had gesteld. Nog nooit had iemand een jongen zo hard horen snikken tijdens de weerkaatsingwet van een lichtstraal bij een vlakke spiegel.

Pascal dacht ook niet terug aan het adolescente interbellum dat daarop volgde. Vier volle jaren dat meisjes vooral iets waren om veilig op een afstandje over te fantaseren. Jaren waar hij zijn tongkussen oefende op stukken rijp zacht fruit. Pruimen. Abrikozen. Mango’s. Hij beet een klein gat in het midden van de abrikoos en verkende met zijn tong het natte vruchtvlees. Het komische inzicht dat deze sappige zoenpartners beter hadden gesmaakt dan eender welke vrouw tijdens zijn leven die haar lippen voor hem had geopend kwam dus jammer genoeg ook niet bij hem op tijdens het sterven.

Noch herinnerde hij zich Maartje, het meisje dat de pruimen en de mango’s uiteindelijk verving en waar hij zijn studententijd mee vulde. Maartje met de hoogst nasale stem, waardoor het altijd leek alsof ze niet geheel akkoord ging met het verloop van het gesprek, zelfs al ging het over zoiets stupide als de snelste weg naar het treinstation of de smaak van hun broodje. Maartje ook met haar borstjes als theezakjes die zo treurig verfrommeld in zijn handen lagen. Ze deden hem altijd denken aan babyvogeltjes die uit hun nest waren gevallen. Zijn liefde, begreep Pascal tijdens de proclamatie, was geijkt met medelijden, zowel voor haar als voor zichzelf.

Hij dacht ook niet aan Andrea die hij kort na zijn studieperiode leerde kennen en zoveel anders was dan Maartje. Had Andrea er niet geweest, was hij wellicht met Maartje getrouwd. Andrea. Gezegend met een stem als bladgoud. En borsten die altijd iets vroeger dan zijzelf de ruimte betraden, om maar iets te zeggen. Andrea die hem spontaan meetrok naar het Louvre en hem L’Origin du Monde toonde alvorens hem laconiek te vragen of hij haar lichaam ook zo eens in die nietsontziende pose wou schilderen. Andrea van wie hij had gehouden, vurig en oprecht, tot ze doodmoe werd van zijn saaiheid. Ze was samen met een ingenieur, had ze eens terloops laten vallen, terwijl ze eigenlijk een uitvinder wou. Ze wou chaos waar hij voor orde stond.

Maar hij herinnerde zich Andrea dus niet, en dus ook niet de wijze waarop ze uit elkaar waren gegaan. Het muziekfestival dat ze in hun wanhoop samen aandeden, en de nacht waarop Andrea zo dronken als een pasgeboren schaap verdwaalde in een zee van luide tentjes die de drassige wei periodiek in een groot canvas van kleurrijke piramides had omgetoverd. Tegen beter weten in had Pascal haar gezocht, daarbij over opgespannen touwen struikelend en in plassen trappend die veel dieper bleken dan initieel gedacht, om uiteindelijk die nacht alleen in hun tentje te waken.

De volgende ochtend was Andrea, geurend naar de dauw en goedkope wijn en sigaretten die onmogelijk van haar konden zijn, haar spullen komen ophalen. De slaapzak die ze oprolde stak ze, net als het matje en de rugzak met reservekleren, systematisch door de opening van de tent en een harige brede onderarm had ze één voor één aangenomen. En hij, Pascal, had gedaan alsof hij sliep. Die foetushouding had hij aangehouden voor de rest van het festival, het tentzeil een dun en broos vliesje dat hem afscheidde van de rest van de mensheid.

Noch herinnerde hij zich hoe hij uiteindelijk getrouwd was met Julie. Hoe hij al een slordige twintig jaar met een ring rond zijn vinger rondliep ontsnapte hem volledig. Julie bleek een veilige optie. Zo bevond haar boezem zich bijvoorbeeld netjes tussen die van Andrea en Maartje. En ze wou wel eens een keertje naar Parijs citytrippen maar dan wel georganiseerd, niet spontaan.

Pascal kon zich de liefde voor Julie niet bedenken, al smeulde die wel in zijn binnenste. Het was een rustig, vertrouwd gevoel gebaseerd op het hoge loon van een ingenieur, aangevuld met ietwat stijve dinertjes op vrijdag in hun vaste restaurant, met driegangenmenu’s die hem doorheen de jaren een buikje hadden bezorgd. Hij dacht niet aan de gelatenheid die gaandeweg als een warm deken over hun beide was neergedaald, een soort kalm lijden die alle huwelijksjaren overdekte met veelzeggende stiltes en het kijken naar hun appelboom in de tuin die even trouw en onbewogen als zijn eigenaars de veranderende seizoenen onderging.

En vreemd genoeg dacht hij ook niet aan deze namiddag. Zijn geest weigerde dat wellicht. Zelfs al had Pascal het gewild, de naam van de collega die hem het mailtje had verstuurd was reeds voorgoed uit zijn geheugen gewist. Maar het was ongetwijfeld een populaire collega geweest. Zo iemand die met weinig moeite in het middelpunt van de belangstelling stond, vaak als eerste op de hoogte van allerlei nieuwtjes.

Het berichtje bevatte een link, en toen Pascal erop klikte kwam hij op een Nederlandse pornosite terecht waar een filmpje met de veelzeggende titel ‘Huisvrouw ontvangt volleybalploeg’ alvast klaar stond. Het bevroren beeld toonde zijn vrouw Julie, lachend en gekleed in een wit topje en kort shortje, omringd door een vijftal grote kerels in sportoutfit. Het filmpje was opgenomen in hun huiskamer. Hij zag de massief houten balken aan het plafond, en hun stofzuiger stond in de hoek.

Het filmpje was onderdeel van een reeks.

Dit is waar Pascal wel aan dacht, terwijl hij met schuim op de lippen en bloeddoorlopen ogen door het venster keek en hun appelboom in de gaten kreeg. Een vogel daalde neer uit de lucht en pikte enkele keren snel en doelgericht in een rijpe appel. De vrucht begon te wiebelen, zwaaide een paar keer vervaarlijk heen en weer om uiteindelijk los te laten en met een sierlijke val, die in de ogen van Pascal eeuwig bleef duren, een val die zich uitstrekte over een volledig leven, op de grond te vallen en in twee stukken te breken. De val had een stukje van de bovenkant van de appel schuin afgesneden. Een perfecte breuk.

Gelukzak, dacht Pascal.

Philippe Noens (1985) woont in Vlaanderen en werkt in Brussel. Hij is redactiesecretaris van een wetenschappelijk vaktijdschrift, en publiceert soms een opiniestukje in Vlaamse kwaliteitskranten (De Standaard, De Morgen, Het Nieuwsblad) en weekbladen (Humo, Knack). Sinds kort verbrandt hij zijn vingers aan fictie.

PS: In ons bericht van 10 juli vertelden we over een verhaal dat de longlist niet gehaald had, maar ons als kern-redactie toch intrigeerde. We vonden het verhaal-technisch uiteindelijk toch te zwak en hebben besloten het niet als XVVDM te publiceren. Het online tijdschrift Neerlandistiek (een "tijdschift voor de Nederlandse taalkunde, letterkunde en taalbeheersing dat dagelijks informeert over ontwikkelingen in het vakgebied voor iedereen die er belangstelling voor heeft," wat een volzin) is het niet met ons eens en heeft het wél gepubliceerd. Je kunt het hier lezen. Vel zelf je oordeel en laat ons weten of jij dat verhaal zou publiceren.


-- Maarten van Verhaal van de Maand



***

10 juli 2022

Beste schrijvers, vandaag publiceren we de VvdM-shortlist van juli 2022. 

Het samenstellen van de shortlist was erg spannend deze maand; meerdere verhalen streden om een plekje en het was een nek-aan-nek race. Uiteindelijk hebben onze topverhalen-lezers de doorslag gegeven door hun beoordeling naar mij op te sturen (overigens zonder dat ze wisten hoe spannend het was). Alle verhalen van de shortlist kregen van de gehele jury een eindbeoordeling van 8,3 of hoger.

Deze maand is er ook iets bijzonders aan het gebeuren. We hebben een verhaal ontvangen dat niet op de longlist is beland, maar waar we als redactie over struikelden. We snappen waarom de jury het in eerste instantie heeft afgekeurd: het verhaal is saai en heeft een spanningsboog die zo plat is als een pannekoek. En toch raakte het ons. Het is fijnzinnig en grappig. En het gaat er in zekere zin ook over dat dit soort verhalen worden afgekeurd. 

We zijn nog in conclaaf of we dit verhaal als XVVDM willen publiceren. We schenden daarmee onze eigen regels, want een XVVDM moet in principe van de longlist afkomstig zijn, daar zijn we ons van bewust.

We laten het nog aan jullie weten.

Sta je niet op de shortlist deze keer? Het scheelde misschien niet veel. Ga gewoon door met schrijven en lever volgende maand een nieuw verhaal in.

Sta je er wel op? Van harte gefeliciteerd! Jouw verhaal is door de voltallige jury gelezen en werd zeker door een groot deel bewonderd.

De eindbeoordelingen van de shortlist-verhalen liggen allemaal tussen de 8,3 en 8,7. Twee verhalen zitten boven de 8,6. Slechts één verhaal kan de winnaar zijn. Op 12 juli zullen we dat verhaal publiceren.

Nog even geduld dus

Hartelijke groet,

-- Maarten van Verhaal van de Maand

Shortlist juli 2022

Op volgorde van binnenkomst

Anke Verbraak - Een dag van niks

Anne Marie de Wit - De kersenkoningin

Johnny Bollé - Glinstering

Rick Groenhart - Tweelingzielen

Philippe Noens - De val

****

8 juli 2022

Beste schrijvers, hieronder presenteren we de longlist van juli 2022. 

Zoals gezegd hebben we deze maand 69 verhalen ontvangen die we hebben gelezen met 12 juryleden. Van de 69 zijn er 23 op de longlist beland. Gefeliciteerd als je er op staat!

Sta je er deze keer niet op? Laat dat je absoluut niet tegenhouden om door te gaan met schrijven. Bedenk dat onze juryleden ook maar mensen zijn en dat verhalen lezen een subjectieve bezigheid is. Stuur ons in ieder geval volgende maand weer iets op!

Het jurycommentaar zullen we zo snel mogelijk op de SchrijfClub plaatsen. We krijgen daar nog steeds positieve reacties op, dus we blijven dat doen. Laat ons weten wat je ervan vindt!

Als het mee zit, publiceren we overmorgen, 10 juli de shortlist van de vijf beste verhalen. Nog even geduld dus.

Hartelijke groet,

Maarten van Verhaal van de Maand

Longlist juli 2022

Op volgorde van binnenkomst

Dianne Hoogstrate - Uitgekookt

Brian Lauret - De creatie van rust

Christian Deterink - De eieren

Gina Schilder - Vakantie met een c

Reinout Boers - Poppie

Mathilde Drooger - Paarse vrijdag

Angelo Welling - Een nieuwe buurvrouw

Luc Vos - Vergiffenis

Anke Verbraak - Een dag van niks

Danique van der Rijt-de Ridder - De dag

Anne Marie de Wit - De kersenkoningin

Bert Goedhart - Droom

Conny Hoogendoorn - Uitgeteld

Ludolf du Pon - Geen woord voor

Johnny Bollé - Glinstering

Mirjam Linschooten - De val

Frederik Moortgat - Stilleven

Esther Wien - Blauw was het water ooit

Edith Kreuk - Mama moet werken

Marc Pichel - Meneer Augurk en het front

Rick Groenhart - Tweelingzielen

Philippe Noens - De val

Leon Roossien - Verslaafde vingers

***

6 juli 2022

Beste schrijvers, omdat onze juryleden nog aan het lezen zijn, stellen we de publicatie van de longlist uit tot 8 juli. 

Hartelijke groet,

-- Maarten van Verhaal van de Maand 

***

1 juli 2022

Beste schrijver, de deadline voor VvdM-juli is verstreken. Alles wat nu nog opgestuurd wordt, nemen we mee naar de volgende maand.

De juryleden zijn druk in de weer met al het moois dat ons is toegestuurd. Ik heb al veel enthousiaste reacties gehoord, dus het belooft weer een spannende strijd te worden.

We hebben deze maand 69 verhalen ontvangen die we lezen met negen juryleden en twee shortlist-lezers. 

Ik verwacht dat we de longlist op 6 juli kunnen presenteren. Op die dag wordt tevens het beschikbare jurycommentaar gepubliceerd.

Tot dan!

-- Maarten van Verhaal van de Maand