Winnaar januari 2023

Achttien maanden of meer

- Gerson Aalbrecht - Beeld: Mariken Maas -

De stille oceaan is zó groot dat er een punt is waar, als je in de bodem recht naar beneden dwars door de aarde zou graven, je uitkomt op een ander punt in diezelfde oceaan. Wij voeren daar, op die eindeloze watervlakte, met onze zeilboot van nog geen tien meter. Ingeslingerd door het ritme van trage golven met af en toe het monotone geluid van de dieselmotor om ons wat extra mijlen en gevulde accu’s te geven. Dag in dag uit. Dag in dag uit. Eenzaam. Lege horizon. Dag in dag uit. Brandende zon. Dag in dag uit.

Toen kwam de dag, ons laatste vertrekpunt lag even veel weken achter ons als de dichtstbijzijnde haven voor ons lag, dat we een schittering zagen aan de horizon. De schittering werd een stipje. Het stipje werd een obsessie. Er is daar iets. Zie jij het ook? Komen we dichterbij? Ligt het precies op onze route? Hoe kan dat nou? De obsessie werd een fata morgana, soms verdwenen achter een golf, maar het wist van geen wijken. Niet naar bakboord. Niet naar stuurboord. Tegen de tijd dat de horizon het daglicht begon op te slokken, was er geen ontkomen aan. De fata morgana werd een zeilschip. Zo echt als het maar zijn kan. Ongeveer zo groot als de onze. De verrekijker liet ons de witte romp zien. En de mast. En de giek met het grootzeil er losjes opgebonden. Maar geen teken van leven aan boord.

Nadat een sportieve jongeman het ledikant en de commode op was komen halen, opperde Inge om ook de fietsen maar op marktplaats te zetten. Ik vond het prima. Ontspullen. Alles wat we nodig hebben moet in een bestelbus passen. Nog negen maanden, dan hadden we geen huis meer. Dan openen de sluisdeuren zich en leiden de zeven bochten van de vaargeul genaamd ‘Aardappelgat’ ons naar de rest van de wereld.

Jesper rende door de tuin met zijn zwaard. Hij was piraat. Aan het oefenen voor het grootste avontuur van ons leven. Natuurlijk vindt iedereen er wat van. Ja, we hebben het met school kunnen regelen. Ja, hij en zijn zusje krijgen thuisonderwijs, of liever gezegd, bootonderwijs. Inge heeft er speciaal een opleiding voor gevolgd. Ja, we blijven minimaal achttien maanden weg. Nee, het is heus niet zo heel gevaarlijk dankzij alle moderne navigatieapparatuur tegenwoordig.

Geen touw ter wereld is lang genoeg om hier te ankeren. Dat is wat ik dacht. Toch lag het schip daar maar gewoon te liggen. We gingen op zoek naar de stootkussens. In de schemering opende ik de bakskist. Uiteraard hadden we ze ver weggestopt omdat we ze wekenlang niet nodig zouden hebben. Toen ik de bakskist uiteindelijk weer sloot keek ik even om me heen. Wat was het stil op de oceaan. Geen vogels, geen wind, geen golven. En het schip? Dat lag er nog altijd. Nu op nog geen dertig meter afstand. We knoopten de stootkussens aan de zeereling vast.

De laatste meters overbruggend leek de lucht kouder en het water donkerder te worden. We legden onze boot aan het schip vast. Ik moest een kijkje gaan nemen aan boord. Tegen mijn intuïtie in. Want dat was wel duidelijk: dit voelde niet goed. Mijn mantra nestelde zich weer in mijn hoofd. Niets mag mijn gezin in gevaar brengen. Mijn benen werden vloeibaar. Mijn schouders en middenrif maakte kleine, schokkerige bewegingen die ik niet onder controle kreeg.

“Dit wordt de grootste uitdaging van onze reis”, zei ik tegen Inge terwijl ze een boek over het weer zat te lezen. Ik had in grote lijnen onze wereldreis uitgestippeld op onze iPad en liet haar zien hoe we van Fiji naar de Galapagoseilanden een oversteek van meerdere weken moesten maken. Maar het kon niet anders. Ik wilde de wereld om zeilen. Een echte wereldreis. Meer dan alleen maar van haven naar haven hoppen en weer terug.

Nog één project op de zaak, één kinderverjaardag in de achtertuin en honderd nachten in een ruim tweepersoonsbed te gaan.

De duisternis overviel me. De donkere lucht boven me hield de feeërieke en duizelingwekkend mooie Melkweg, die nacht na nacht de schoonheid van eindeloosheid wist te tonen, voor me verborgen. Slechts één eenzame ster, laag aan de horizon, fonkelde zwakjes alsof zijn dagen waren geteld. Daar lagen we dan. Twee scheepjes van nog geen tien meter aan elkaar in het midden van de oceaan. Ik moest denken aan een oude scheikundeles over cohesie. Of was het adhesie? Ik keek weer omhoog. De eenzame ster leek wel te seinen. Codetaal. Wat was de boodschap? Moest ik nu gaan kijken of juist niet? Toen zag ik het pas.

Het was ons aangeraden door een koppel ervaren zeilers. Zij hadden er ook voor gekozen om met hun jonge gezin op wereldreis te gaan. “Doe als voorbereiding een spannende activiteit met elkaar.”, zeiden ze, “Dan leer je alvast dingen waar je straks aan boord wat aan hebt.” Dus planden we een weekendje kamperen in Zuid-Duitsland. Bepakt met een tent en genoeg eten en drinken voor twee dagen begonnen we aan ons avontuur. Inge had een plek gevonden waar je midden in de ruige natuur, off-grid, mocht overnachten in je eigen tent. De enige manier om er te komen was via een avontuurlijke wandeling van zeven kilometer. Ik zie ze nog zo voor me. Hun sokken over hun trainingsbroekjes tegen de teken. Jesper was Freek Vonk en Mirthe was afwisselend een regenboogeenhoorn en ook Freek Vonk. Het terrein was ruig en de wandeling werd steeds zwaarder. Na twee uur gaf mijn gps aan dat we vier kilometer hadden afgelegd en er nog drie hadden te gaan. Jesper werd steeds stiller en Mirthe was afwisselend boos en aan het huilen. Ik zag op de kaart dat we de rivier, die we zouden moeten oversteken, naderden en hoopte dat dit onszelf en de gemoederen wat zou kunnen afkoelen.

Er brandt licht aan boord. Een warm, zwak licht. Ik zie het door de raampjes in de kajuit. Vreemd. Wat zou dat kunnen betekenen? Ik pijnigde mijn hersens, maar ik had geen idee. Vast niet veel goeds. Ik klopte nogmaals op het dek. Geen reactie. Ik wachtte tien minuten en toen tilde ik mijn linkervoet op en zette deze voorzichtig op het dek van de andere boot. Het duurde nog een minuut voor ik ook mijn rechtervoet verplaatste en daarmee mezelf aan boord van het vreemde schip had gebracht. Voorzichtig klom ik naar de kuip en keek naar het mahoniehouten schot dat de ingang tot de kajuit afsloot. Vreemd. Ik duwde het schuifluik een stukje naar achter.

We hoorden de rivier al ver voordat we hem in het zicht kregen. Het was iets om naar uit te kijken en Jesper kwam weer tot leven. Ongeduldig daalde hij het pad af en bereikte als eerste de oversteekplaats. “Het stroomt wel hard, he?”, merkte Inge op terwijl ik haar mijn bidon aanbood. Ik keek en zag precies wat ze bedoelde. Maar ik zag nog meer. Ik zag op mijn gps dat we, eenmaal aan de overkant, nog maar zeshonderd meter te gaan hadden en ik zag dat we al bijna vier uur bezig waren.

Dobbelstenen. Het leek alsof ik dobbelstenen hoorde rollen. Ik tilde voorzichtig het mahoniehouten schot omhoog en legde het achter me in de kuip. Ik daalde achterwaarts de kleine, steile trap af, voelde de vloer van de kajuit en draaide me om. Daar zaten ze. Op de bank aan de uitgeklapte tafel. De kleine scheepslampjes wierpen een diffuus licht. Inge las een boek voor aan Myrthe en speelde ondertussen een potje Yahtzee met Jesper. Ze maakten de kussens nat, maar dat gaf helemaal niets. Jesper keek even op. Water druppelde van zijn doorweekte schoentjes op de houten vlonder. Zijn sokjes nog over zijn trainingsbroek. Ik weet zeker dat ik een berustende glimlach zag voordat hij de dobbelstenen behendig naar zich toe schoof.

Ik klom weer aan dek, zette het voorzeil en maakte vervolgens de trossen los. Eenmaal terug in de vertrouwdheid van mijn kuip, met mijn handen losjes op de helmstok zag ik dat de lucht moest zijn opengebroken. Het maanlicht werd gevangen door het spierwitte zeil dat steeds kleiner werd tot ik het niet meer kon zien.

***

Tekst: Gerson Aalbrecht 

Beeld: Mariken Maas 

Podcast: Marc Graetz

***

Over Gerson Aalbrecht
De laatste maanden ben ik gek op ZKV, oftewel Zeer Korte Verhalen. Op Mastodon is er een levendige hashtag ontstaan waar je met veel plezier ZKV’s kunt lezen en zelf indienen. Ik ben een zeiler en schrijver van verhalen. In dit verhaal komen beide werelden samen.