Derde plaats april 2023

The Hunger Games

- Anniek van der Weijden - Illustratie: Jan-Robert van der Aa/Midjourney - 

De laatste dagen van de maand spelen zij en haar moeder ’s avonds vaak MasterChef- zo noemen ze het. Je legt je eten zo bijzonder mogelijk op je bord en dan vertel je er iets over in overdreven woorden, zoals ‘sauteren’ of ‘gastronomisch’ of ‘vinaigrette’. Dat klinkt interessant, en dat is belangrijk bij MasterChef. Hoe mooier de woorden, des te lekkerder smaakt het eten. Haar moeder gebruikt vaak ‘culinair’ en ‘smaakpalet’. Zijzelf houdt het meest van ‘rustiek’, ‘delicaat’ en ‘aromatisch’. ‘Bourgondisch’ vindt ze niet heel mooi maar wel handig, omdat je het eigenlijk altijd kunt gebruiken.

‘Kandidaten, nog 4 minuten!’, roept haar moeder. Laura stopt haar boterham in de broodrooster, pakt de snijplank en snijdt haar wortel in nette dunne plakjes. De prei ligt al op haar bord. De broodrooster geeft een ‘pling’. Snel pakt ze de warme knapperige boterham, snijdt hem in driehoekjes, begint alles op haar bord te leggen en bedenkt mooie zinnen om straks te gebruiken.

De tafel is gedekt en ze kunnen gaan eten.

‘Ben jij kandidaat A of B?’ vraagt haar moeder.

‘Doe maar A.’

‘Dames en heren, met haar bijna veertien jaar ons jongste talent, veelbelovend en altijd verrassend: kandidaat A!’, roept mama op een televisietoon.

Laura pakt haar bord van het aanrecht en zet het op de placemat. Het ziet er mooi uit, ze is tevreden.

‘Kandidaat A, vertel, laat de jury niet langer in spanning!’, zegt haar moeder, ‘Wat heb je daar voor prachtigs op je bord liggen?’

Laura kucht even, zodat haar toelichting extra plechtig zal klinken.

‘Ik presenteer de jury een rustieke salade van lauwwarme wortel, speels geschikt op een bedje van gesauteerde prei. De salade wordt in bourgondische stijl gecombineerd met ambachtelijk, boven open vuur gebakken, volkoren brood.’

‘Kandidaat A, je weet ons opnieuw te verbazen.Uitzonderlijke prestatie, gefeliciteerd!’ zegt haar moeder- het jurylid.

Tevreden gaat Laura zitten.

‘Dames en heren, onze workaholic, supermoeder én keukenprinses: kandidaat B!’, roept ze.

Haar moeder grijnst, pakt haar bord en zet het op tafel. Laura kan haar lachen bijna niet inhouden- het ziet er niet uit!- maar ze weet haar gezicht in de plooi te houden en zegt op serieuze toon:’Kandidaat B, dat ziet er heel bijzonder uit, de jury is benieuwd!’

‘Beste jury, ik presenteer u een vegetarische hotdog, passend in de moderne healthy lifestyle. Ik heb gekozen voor een vleesvervanger in de vorm van groente, te weten een wortel, en heb het witbrood vervangen door volkoren brood. Dit culinaire hoogstandje wordt afgemaakt door… ’

Op dat moment schiet de houten prikker los en het nattige brood rolt traag en plakkerig van de, in zijn geheel gekookte, wortel. Haar moeder proest het uit, Laura giert van het lachen en het spel stopt.

‘Mam, het ziet er echt super smerig uit’, zegt ze, als ze uitgelachen is.

‘Klopt. Het lijkt wel een ... nou ja, je begrijpt me wel. Idee een tien, uitvoering een drie. Ik probeer mijn boterham nog te redden en te roosteren.’ Voorzichtig plukt ze het kleffe brood van de wortel af.

‘Eet smakelijk schat.’

‘Eet smakelijk mam.’

Mama is heel moe, ze merkte het toen ze uit school kwam. Als ze zó moe is, legt ze haar benen op tafel- dat mag eigenlijk niet- en zegt ze: ‘Dit is allemaal tijdelijk Lau, dat moet je goed onthouden.’

Na het eten zegt ze het opnieuw.

‘Weet ik toch, mam’, zegt Laura. Mama glimlacht en geeft haar een luchtzoen. Laura geeft er eentje terug.

‘We moeten nog naar de lijstjes kijken’, zegt mama, ‘ik heb voor morgen brood en schoenveters erop staan. Komende dinsdag salaris lieverd… nog een paar dagen, we zijn er bijna. Missen we nog iets? Iets dat nú nodig is? Gewoon zeggen, hoor!’

Maandverband, shampoo en tandpasta, denkt Laura, maar ze weet dat het te veel is.

‘We hebben tandpasta nodig mam, kan dat erbij morgen? En dan dinsdag shampoo en maandverband?’

Een maandverbandje voor vanavond en vannacht, een laatste voor morgen, het móet goed gaan, denkt ze.

‘Tandpasta,’ zegt haar moeder terwijl ze opstaat en haar handen in haar zij zet, ‘komt in orde, komt he-le-maal goed, want…’

‘Ons-Krijgen-Ze-Niet-Klein!’ roepen zij en haar moeder samen, waarna ze rare gezichten trekken en hun tong uitsteken. Wie het eerst in de lach schiet heeft verloren.

Ze weet dat het een kinderachtig spelletje is, maar het roepen en lachen helpt. Niemand hoeft het te weten.

Ze verheugt zich op dinsdag, de nieuwe maand, als ze samen met haar moeder de boodschappen de flat in zal dragen en op hun plek zal gaan zetten. Het is het allerfijnste gevoel dat er is. Ze houdt van nieuw en onaangebroken: een vol pak maandverband, een nieuwe fles shampoo, een dikke tube tandpasta, een pot pindakaas met de plakker nog op het deksel en het glas. Het is alsof de verpakkingen leven, ze lachen en stralen, alsof ze zeggen: ‘Maak je geen zorgen, er is genoeg, kijk maar!’ Ze moet altijd glimlachen als er weer boodschappen in huis zijn; het gaat vanzelf. Vaak loopt ze er ’s avonds nog even naar toe, om ernaar te kijken en dat blije gevoel in haar buik te voelen.

Zodra de potten en flessen geopend zijn, wordt het zorgeloos blije gevoel minder, maar ze voelt het nog wel. Behalve bij ondoorzichtige flessen en tubes, zoals shampoo of tandpasta. Zodra die geopend zijn wordt ze zenuwachtig.Ze weet dat het raar is, maar kan het niet tegenhouden. Later wil ze alleen doorzichtige flessen en potten hebben, zodat ze altijd precies kan zien hoe vol ze zijn.

De volgende dag fietst ze stijfjes naar school, hopend dat haar maandverband niet zal verschuiven. Het is eng, nu ze geen extra verbandje in haar tas heeft. Eenmaal in de les voelt ze het warme bloed sijpelen. Ze zit stil, met haar dijbenen en knieën strak tegen elkaar aan geklemd. Stel dat ze door zal lekken … zo gênant!

Tijdens de kleine pauze loopt ze houterig naar het toilet.

Zittend op de wc-bril staart ze verslagen naar haar doorweekte maandverband. Hoe langer ze staart, des te minder het beeld haar nog raakt. Ze leunt met haar wang tegen de koude tegels. Na de eerste kouprikkel verdwijnt de hitte van haar wang in de muur en de muur vult haar wang met kou tot er geen verschil meer is. Ze houdt van dat gevoel, zou wel voor altijd zo willen blijven zitten, en leunend tegen de tegels zakt ze weg in een prettige leegte, een tijdloze, wakkere droom.

Dan klinkt de bel. Ze schrikt op, gaat rechtop zitten, wrijft met haar handen stevig over haar wangen en haalt diep adem. Kijkend tussen haar oogharen door, met een zwaar gevoel in haar maag, trekt ze met duim en wijsvinger het nat-warme pakketje uit haar ondergoed en wikkelt het in wc-papier. De zijkanten van haar slipje zijn al bruinrood doordrenkt. Ze zal binnen de kortste keren doorlekken, ze kan niet op school blijven. Zal ze zich ziek melden? Spijbelen? De zenuwen gieren door haar maag, allesoverheersend, ronddraaiend als stekende honger.

Met samengetrokken lippen en opgetrokken neus gooit ze haar maandverband in de overvolle afvalbak, waaruit een weeïg-scherpe geur ontsnapt. Wanneer ze het deksel wil dichtklappen ziet ze het: een vrijwel schoon verbandje, slechts een klein streepje bloed in het midden. Zomaar weggegooid? Echt? Ze houdt haar adem in en vist het eruit. Er plakt een ander maandverband aan de kleefstrip vast, een vieze. Ze strekt haar armen zo ver mogelijk, trekt met een snelle beweging de verbandjes van elkaar en gooit de stinkende terug bij het afval. Dan bekijkt ze het bijna-schone verbandje, de voor- en de achterkant. Ze voelt hoe warme ontspanning haar lichaam overneemt en bijna lacht ze hardop, zo opgelucht is ze. Ze legt het verbandje in haar slipje, bedekt met wat toiletpapier het bebloede gedeelte en trekt haar spijkerbroek omhoog. Ze is gered.

Bij de wasbakken wast ze extra lang haar handen. Ze droogt ze af en ruikt aan haar vingers: een chemische bloemetjesgeur, fris en schoon. Ze kijkt om zich heen- niemand in de buurt?- en zegt zacht tegen haar spiegelbeeld: ‘Ons-Krijgen-Ze-Niet-Klein!’

Even twijfelt ze, dan steekt ze snel haar tong uit, en loopt terug naar haar lokaal.

***

Over Anniek van der Weijden

Ik ben Anniek, en ik ken de financiële situatie van deze twee hoofdpersonen beter dan ik zou willen. Ik heb één keer een schrijfcursus kunnen volgen, een geweldig cadeau van mijn vriend en mijn zus. Sinds die cursus schrijf ik af en toe.

Jan-Robert van der Aa schrijft, omgeven door het ruisende Zoniënwoud, fantasyverhalen voor het nageslacht. Hij smukt ze op met gegenereerde afbeeldingen op basis van pentekeningen, schilderijen, etsen, schetsen, krabbels en foto's die hij persoonlijk de voorbije vijftig jaar maakte. Hij herwerkt ze nu met alles wat de technologie hem bieden kan, dus ook Photoshop en Midjourney. https://www.facebook.com/janrobert.vanderaa/