Tweede plaats september 2023

Cocon

- Maria Leonardie - Illustratie: Kelly Driedijk

Zorgvuldig stop ik mijn kleiding in de sporttas en loop naar beneden. ‘Ik ga sporten’ zeg ik tegen niemand in het bijzonder. Mijn moeder werpt mij een bemoedigende glimlach toe. Voor mijn zeventiende verjaardag heb ik van mijn ouders een abonnement op de sportschool gekregen. Mijn vader heeft gezegd dat het goed voor mijn weerbaarheid zou zijn. Gelukkig geven ze er ook danslessen, al zal ik daar vandaag ook geen gebruik van maken.

Ik fiets rechtstreeks naar het station. De gedachte over wat ik ga doen, zorgt ervoor dat het beklemmende harnas wat ik draag, wat losser gaat zitten. Ik neem de trein naar Amsterdam. Wanneer ik uitstap op Centraal loop ik direct naar het stationsplein en kijk om me heen. Ik geniet van de onconventionele stijl van de mensen hier. Een vrouw op blote voeten, met dreadlocks in haar haren en met ringen door haar hele gezicht jongleert met vijf ballen. Door haar korte top zie je steeds een stukje van haar met bloemen getatoeëerde buik. Twee vrouwen met bijbels in de hand roepen met zangerige stemmen hun onoplettende publiek toe. En een oude grijze man met lange baard blaast bekende melodieën op een blokfluit, terwijl zijn telefoon hem begeleidt met achtergrondmuziek. Ik weet niet zeker of hij de fluit wel echt bespeelt, maar hij heeft een pet voor zich liggen met kleingeld erin.

Terwijl ik door de drukke straten en langs de grachten loop, geniet ik van de zon op mijn gezicht. Mijn tred wordt lichter hier, losser ook. Ik dans tussen de verscheidenheid van mensen richting mijn pas ontdekte brasserie. Ik ben hier al eerder geweest. Wanneer ik binnenkom loop ik direct door naar het toilet. Ik open mijn tas en haal er een prachtige kleurrijke zomerjurk uit. De top is hoog gesloten en de jurk heeft een sierlijke band om de taille. De zachte stof wrijf ik even langs mijn wang. Ik maak mezelf op en kijk tevreden in de spiegel. Enigszins onzeker loop ik naar de koffietafel. Een heel arsenaal aan tijdschriften ligt verspreid over het tafelblad. Ik pak een glossy magazine en begin geïnteresseerd te bladeren. Een vrouw, ik schat dik in de vijftig, komt naar me toe. Haar top zit net iets te strak, waardoor haar grote boezem nog meer in het oog springt. Haar opgestoken haar is platinablond geverfd en haar lippen lichtroze met een bruin randje eromheen. ‘Hé stuk, ben je er weer?’ Zegt ze met een zwaar Amsterdams accent. ‘Wat kan ik voor je halen?’

Ik begin te blozen en zeg: ‘Een thee, alstublieft.’ Even later brengt ze me de thee en zegt:

‘Staat je goed.’ Ze wijst naar mijn jurk.

Onzeker zeg ik: ‘Dank u wel.’

‘Hoe heet je?’

‘Bo’, lieg ik. Ze knikt instemmend waarbij ze haar lippen naar voren beweegt.

‘Ik ben Diana’, zegt ze en loopt door naar een man die aangeeft te willen bestellen.

Terwijl ik mijn thee drink fantaseer ik over een leven hier in de stad. Weg van het vissersdorp waar ik woon met de inwoners die zich vastklampen aan de bekrompen denkbeelden die daar al decennialang heersen. Ik droom van een nieuwe start. Eén waar ik mezelf kan zijn. Dansend in een discotheek, winkelend met vriendinnen maar bovenal mijn eigen keuzes makend.

‘Kan ik nog wat voor je betekenen?’ Diana staat weer naast me.

Ik kijk op mijn horloge die losjes op mijn pols hangt. ‘Nee hoor, de rekening alstublieft.’ Ze geeft mij een knipoog wanneer ik haar een kleine fooi geef.

‘Tot snel, Bo.’

Voordat ik de brasserie verlaat, ga ik weer naar het toilet. Ik stop de jurk, bh en vulling onderin mijn tas. De make-up verwijder ik zorgvuldig en loop dan weer naar buiten. Ik voel mij anders, minder mezelf nu.

Het zonnetje heeft inmiddels plaatsgemaakt voor een dik grijs wolkendek. De straten zijn grauwer en minder vriendelijk nu. Het water van de grachten lijkt bijna op zwarte inkt, het weerspiegelt de gedachten in mijn hoofd. Ik rits mijn jas dicht tegen de miezer regen. Wanneer ik het stationsplein oploop zijn de man met baard, de jongleur en de dames van het geloof ook verdwenen. Ik stap met een zwaar gemoed de trein in. We rijden langs een industrieterrein met hoge traliehekken, afgewisseld door grijze muren die met graffiti zijn bespoten. Het vissersdorp komt langzaam weer dichterbij. Het laatste stuk fiets ik naar huis.

Wanneer ik door de achterdeur naar binnen loop bedenk ik me dat ik niet mag vergeten mijn ongebruikte sportkleding in de was te doen. Mijn vader zit in de kamer voor de tv. ‘Net op tijd’ zegt hij. ‘Max start zo.’ Ik hoor de opwinding in zijn stem terwijl hij alweer naar het beeldscherm kijkt. Ik zie de raceauto’s voor de startlijn opgesteld. Diep van binnen voel ik me verdrietig, maar ik zet een glimlach op en zeg: ‘Leuk, ik kom eraan!’

***

Maria Leonardie woont met haar man en drie jongens in Noordwijkerhout. Ze werkt als secretaresse op de afdeling heelkunde van het Leids Universitair Medisch Centum. Ze is 45 jaar oud en houdt van lezen, reizen, wandelen en schrijven. Afgelopen jaar heeft ze haar propedeuse in de toegepaste psychologie gehaald. Ze vindt het interessant om te begrijpen wat mensen beweegt in hun handelen en schrijft daar graag over.

Kelly Driedijk heeft van jongs af aan een passie voor tekenen gehad. Wat begon met potlood of pen en papier is in de loop der jaren geëvolueerd naar het gebruik van een iPad met de app Procreate. Haar inspiratie haalt ze voornamelijk uit de natuur, maar haar tekeningen hebben altijd een stoer randje, vergelijkbaar met tatoeages.