Derde plaats augustus 2024

Nieuwe gordijnen

- Inge Dik -

‘Ik heb mijn huiswerk niet kunnen maken omdat ik mee moest om nieuwe gordijnen te kopen’.

Mevrouw In ‘t Veld kijkt hem vragend aan.

‘Het zit zo,’ zegt hij en neemt plaats aan de tafel voor het bureau van de docent. ‘afgelopen zaterdag begon ik aan mijn huiswerk. U weet wel, die dag dat het zo warm was. Ik zat aan mijn bureau met de gordijnen dicht, evengoed bloedheet natuurlijk, maar je moet wat. Na een paar uur zwoegen op mijn boekverslag kreeg ik uitdrogingsverschijnselen en ben ik maar naar het meer gegaan om te zwemmen met mijn maten. Ik was al een heel eind met m’n boekverslag dus ik zou het dat weekend makkelijk afkrijgen. Nou was ik vergeten dat mijn vergrootglas nog op mijn bureau lag. Toen is er zonlicht door de gordijnen heen gepiept, op dat vergrootglas, wat precies een lichtstraal op mijn huiswerk maakte. Dat veroorzaakte een brandgaatje wat is gaan smeulen en toen vatte mijn huiswerk vlam. Zelfs de gordijnen brandden al een beetje, maar gelukkig was ik er nog wel op tijd bij. Maar ja, mooi wel al het werk voor niks geweest natuurlijk’. Hij zucht.

‘Ik begrijp niet…’begint mevrouw In ‘t Veld, maar hij vervolgt zijn verhaal al.

‘Dus ik de volgende dag opnieuw beginnen. U weet wel, die dag dat het zo hoosde. Uren heb ik zitten zwoegen en geprobeerd alles van de vorige dag weer op papier te krijgen Toen begon het dus zo hard te regenen, precies op het moment dat ik net zover was als de dag ervoor. Het regende steeds harder, het leek wel een wolkbreuk. En door het lawaai van de regen op het dak kon ik mij niet langer concentreren. De straten stonden inmiddels helemaal blank dus toen ben ik maar gaan kanoën met m’n maten. Ik zou het later die dag wel afmaken. Stom genoeg was ik vergeten om het raam goed dicht te doen waardoor het naar binnen was gaan regenen. Gordijnen doorweekt en erger nog al mijn huiswerk ook. Het was één vieze drab geworden, totaal onleesbaar. Nee, dat was niet leuk.’

Mevrouw In ‘t Veld is inmiddels rechtop gaan zitten. Haar ellenbogen leunen op het bureau en met haar hoofd op haar gevouwen handen kijkt ze hem aan.

‘Dus afgelopen maandag, u weet wel, toen het zo ontzettend hard waaide, ben ik na schooltijd zo snel als ik kon met die dikke tegenwind twaalf kilometer terug naar huis gefietst om weer aan de slag te gaan. Alles wat ik mij nog kon herinneren heb ik zo goed mogelijk op papier gezet. Maar ja, die gordijnen hè die waren nog steeds vochtig en die begonnen te stinken, dus ik dacht: laat ik de ramen even open zetten zodat de gordijnen drogen in de wind. Toen waaiden ze steeds over mijn bureau en mijn papieren heen, dus dat werd ook niks. Toen ben ik maar gaan vliegeren met mijn maten. Eenmaal terug, u voelt ‘m al aankomen, liggen er overal papieren in de tuin. In de modder, in de heg, zelfs één onder de ruitenwisser van de auto van de buren. Hoe die daar is gekomen snap ik nog steeds niet. Het meeste was onleesbaar geworden, ik kon er niks meer mee.’

Met een diepe zucht reikt mevrouw In ‘t Veld naar haar bureaulade waar ze zonder te kijken een Mars uithaalt. Ze laat zich achterover zakken en terwijl ze met grote happen de chocoladereep opeet houdt ze haar blik op hem gericht.

‘Dus toen ben ik eergisteren maar heel vroeg opgestaan om het voor schooltijd te doen omdat ik op dinsdagmiddag altijd repeteer met de band. Dus om vijf uur opgestaan en meteen aan de slag. Het was mooi weer, windstil, het werd al bijna licht, maar na een uur kreeg ik zo’n trek in een kop koffie en ben ik naar beneden gegaan. Even later hoor ik een raar geluid uit mijn kamer komen. Een soort hoog gepiep en ander geluiden die ik niet thuis kon brengen. Dus ik doe, met mijn kop koffie in de hand, op mijn hoede de deur open, ik sluip naar binnen, zie natuurlijk niks in het donker, ik doe het licht aan en zie het gordijn bewegen. Ik loop erheen, pak het gordijn beet en opeens een hoop gekrijs, komt er maar zo een vleermuis op mij af gevlogen. Ik schrik me wezenloos! Ik laat mijn koffie vallen, gelukkig niet over m’n huiswerk, en ik vang in één beweging dat beest. Maar ik denk dat ik een beetje te hard kneep ofzo. Schijt dat beest zo al mijn huiswerk onder. En de gordijnen trouwens ook. Toen ben ik, om weer een beetje tot mezelf te komen, maar muziek gaan schrijven voor mijn band. Dus gisteravond zou ik dan echt mijn boekverslag gaan schrijven. Ik zeg altijd maar; vijf keer is scheepsgerecht.’

Mevrouw In ‘t Veld wil wat zeggen, maar haalt haar schouders op en leunt weer achterover.

‘Ik zit net goed en wel achter mijn bureau staat mijn moeder ineens achter me.

‘Wat is er godverdomme met die gordijnen van jou gebeurd?’ schreeuwde ze en ze stapt zo met haar schoenen op mijn bureau, bovenop mijn huiswerk, en begint de gordijnen van de haakjes te halen. ‘Meekomen’ zei ze tegen me ‘we gaan naar de Kwantum om nieuwe gordijnen te kopen.’

Nou, u kent mijn moeder, die accepteert geen nee. ‘Dus om een lang verhaal kort te maken, heb ik mijn huiswerk niet kunnen maken omdat ik mee moest om nieuwe gordijnen te kopen.’

***

Illustratie

Wegens omstandigheden heeft dit verhaal geen handgemaakte illustratie en zijn we uitgeweken naar Bing Image Creator.

Inge Dik(1970) woont op het platteland in Groningen en heeft enkele modules gevolgd aan de Schrijversacademie.