Tweede plaats februari 2025

Er is niets

- Jan Schuuring - illustratie: Mariken Maas

Ze zitten, in het keukentje, tegenover elkaar aan de kleine houten tafel. Boven de tafel hangt een metalen lampenkap, iets gedeukt aan de zijkant. Het licht dat hij verspreidt, is hard, zonder warmte, en werpt scherpe schaduwen op de tafel en op de gezichten van de man en de vrouw. Het benadrukt elke oneffenheid: de nerven in het hout, de kringen en krassen, de wallen onder de ogen. Druppels tikken onafgebroken in de stalen gootsteen. De koelkast zoemt op de achtergrond.

Tussen de getekende wenkbrauwen van de vrouw loopt een diepe rimpel. De man heeft een terugwijkende kin en haargrens.

Hij heeft een glas whisky voor zich, zij een mok thee.

‘De kraan lekt nog steeds,’ zegt ze. Ze draait met haar wijsvinger in het oor haar mok rond. Hij kijkt naar het natte spoor dat de mok op de tafel achterlaat.

‘Ja,’ zegt hij. Hij tilt zijn glas op, maar drinkt niet. ‘Ik zal ernaar kijken.’

‘Dat zei je vorige week ook.’ Haar stem klinkt vlak. 'En de week daarvoor.'

Hij haalt zijn schouders op, neemt een slok en zet het glas met een doffe tik terug op tafel. ‘Ik zal het echt doen.’

‘Oké.’ Ze kijkt hem niet aan. Haar ogen blijven hangen op een gat in het tafelblad, waar ooit een schroef zat.

‘Ik kan het ook gewoon een keer zelf doen,’ zegt ze.

‘Waarom zou je dat doen? Ik zei toch dat ik het doe.’

Er valt een stilte. Een van die stiltes die langer lijkt te duren dan hij in werkelijkheid doet. Ze voelt hoe hij naar haar kijkt, maar tilt haar hoofd niet op.

‘Wat is er?’ vraagt hij.

‘Niets,’ zegt ze. Ze veegt met haar vinger over de tafel, alsof ze een kruimel wegveegt. ‘Gewoon niets.’

‘Niets klinkt niet als niets,’ zegt hij.

Ze ademt diep in en kijkt hem dan toch aan. Zijn gezicht ziet er moe uit in het felle licht. Niet alleen moe van de dag, maar moe van de dingen waar ze al een tijd niet meer over praten. De dingen die als koffers in een gang staan, gevuld en onaangeroerd, altijd in de weg.

‘Ik vraag me af, 'zegt ze, en haar stem trilt een beetje, ‘of dit het is. Dit.’ Ze maakt een kleine beweging met haar hand, alsof ze naar de tafel wijst, de kamer, misschien het hele huis. ‘Of dit alles is wat er nog over is.’

Hij kijkt haar aan, zonder iets te zeggen. Zijn hand stopt met tikken op de tafel.

‘Wat bedoel je daarmee?’ vraagt hij. Zijn stem is zacht, bijna voorzichtig, maar er zit een scherp randje aan dat haar irriteert.

Ze haalt haar schouders op en zucht. ‘Niets. Vergeet het.’

‘Nee, zeg het,’ zegt hij. Hij leunt naar voren, zijn handen om zijn glas gevouwen. ‘Je begon erover. Zeg het dan.’

Ze schudt haar hoofd en kijkt weer naar de tafel.

‘Ik weet het niet. Het voelt gewoon alsof we... alsof we aan het wachten zijn. Maar op wat? Snap je?’

Hij drinkt zijn glas leeg en staart een tijdje naar het tafelblad.

‘Ik snap het niet, 'zegt hij uiteindelijk. ‘We hebben een goed huis, een goed leven. Wat mis je?’

Ze voelt hoe haar keel dichtknijpt. Ze wil het zeggen – dat het niet om het huis gaat, niet om de lekkende kraan, niet om iets specifieks. Dat het gaat om de leegte die zich tussen hen in heeft gevestigd. Hij zou het niet begrijpen. Of misschien wel begrijpen, maar het niet toegeven. Weet ze eigenlijk zelf wel wat er mis is?

‘Laat maar,’ zegt ze. Haar vingers glijden naar haar mok. De thee is koud. ‘Ik ben gewoon moe, denk ik.’

Hij knikt, staat op en loopt met zijn glas naar de gootsteen. Ze hoort hoe hij het glas iets te hard neerzet. Met zijn handen steunend op de rand van het aanrecht staart hij naar buiten. Het enige geluid in de kamer komt van de kraan en de koelkast.

‘Misschien moeten we dit niet zo laten,’ zegt ze ineens.

Hij draait zich niet om. ‘Dit?’ vraagt hij.

Ze staat op, schuift haar stoel aan en loopt zonder hem aan te kijken langs hem heen. Ze hoort zijn ademhaling, voelt de spanning in zijn lichaam. Ze loopt naar de slaapkamer en sluit de deur achter zich. Daar blijft ze staan, haar hand op de deurknop. Ze hoopt dat hij haar volgt.

Jan Schuuring Gepensioneerd onderwijzer, 71 jaar, gehuwd, Purmerend, hobbyschrijver, veellezer

Over Mariken Maas:
Mariken Maas is als jonge maker gevestigd in Amsterdam waar ze afstudeert aan de Breitner academie. Naast het maken van educatief materiaal voor verschillende instanties is ze druk bezig met haar beeldende praktijk en haar baan in de thuiszorg waar ze ontzettend van geniet.
Meer info: https://marikenmaas.wixsite.com/mysite