Jurycommentaar mei 2025

Hieronder vind je het jurycommentaar van mei 2025. Je kunt het beste CTRL+F/COMMAND+F gebruiken om jouw verhaal te zoeken. Ter info: Juryleden zijn niet verplicht commentaar te geven dus de hoeveelheid juryleden die hier wordt weergegeven kan per maand verschillen. Ook hoeft niet bij élk verhaal commentaar te staan. Wel zijn de jurylid-coderingen elke maand hetzelfde. Als je vaker mee hebt gedaan, kun je door de maanden heen de commentaren op jouw verhalen vergelijken.
Sommige verhalen ontvangen meer commentaar dan andere. Dit komt omdat onze juryleden in twee groepen verdeeld zijn en elk de helft lezen. Na deze eerste lezing hevelen we de beste vijf verhalen van elke groep over naar de andere helft. Deze beste verhalen (de verhalen van de shortlist dus) hebben twee maal zoveel commentaren.

Let op: lezen is voor eigen risico. Sommige juryleden nemen geen blad voor de mond en het lezen van het commentaar kan eventueel een vervelende ervaring voor je zijn. Bedenk alsjeblieft dat onze juryleden ook maar mensen zijn en dat je zelf moet bepalen of je het commentaar ter harte neemt of het naast je neer legt.

Illustratie: Hendrik Conscience (Antwerpen, 3 december 1812 – Elsene, 10 september 1883) was een Belgisch schrijver. Hij werkte zich door talent en ijver op tot een Vlaams volksschrijver. Er wordt van hem gezegd dat hij "de man was die zijn volk leerde lezen." Wikipedia

Het commentaar

Mijn leven    Sj

Een onnavolgbaar relaas met teveel fouten.

Mijn leven    AH

de losse alinea's op zich hebben potentie om een mooi verhaal te maken. Maar het geheel is onsamenhangend. Ik zie geen verbinding of logischevovergangen tussen de alinea's en verlies daardoor de aandacht

Mijn leven    Pe

Mijn leven    Ja

intrigerend, boeiend verteld, interessante thematiek, maar te fragmentarisch en zonder bevredigende afsluiting

Mijn leven    JG

Het stuk is intens geschreven en de tone of voice wekt geen sympathie. Dat zijn geen negatieve punten. De stem voelt oorspronkelijk en dat is knap.

Helaas is er veel in het verhaal rommelig. Het is fragmentarisch, maar ik snap niet zo goed waarom. Er staan ook veel taalfouten in. Bijvoorbeeld “correctste” (meest correcte) of “heb ik dat stuk ellende getrouwd dat meer dan elf jaar ouder was als ik” (dan ik). Daarnaast zijn veel zinnen afgebroken zodat het niet altijd helder is. Zoals: “Haar hurken maakt mij blij en trots op haar en ook dat ik hier ben. Net als de dronkaard met zijn kleine flesje wodka, pure alcohol.” Lees dit nog eens na. Het is mij onduidelijk wat ‘Haar hurken’ is. Gaat het ook om het hurken van de dronkaard of is de dronkaard ook blij en trots? Er staan meer zinnen in waar ik weinig van begrijp.

Daarnaast is het stuk emotioneel te afstandelijk. Er zit een zeker soort moreel narcisme in de verteller. Alsof hij zich verheven voelt boven iedereen: de Nederlanders, de Kenianen, de echtgenote, de consument. Het enige perspectief dat telt is dat van de ik-figuur. En die is allesbehalve zachtzinnig, alleen cynisch en boos.

Dat is provocerend en tot op zekere hoogte kan ik daar in meekomen. Maar die provocatie alleen is te mager. Het is niet heel beeldend of rijk in taal en het is amper duidelijk waarom hij zo is. Een gebeurtenis als opsluiting door een moeder wordt alleen feitelijk verteld. Ik word er niet emotioneel in meegenomen.

Er zit ook veel in dat mogelijk als ironisch commentaar kan worden zien, maar daar te weinig afstand van neemt. Bijvoorbeeld: De bodaboda-rijders worden eerst visueel neergezet als “straatjongens”, met een impliciete associatie van inferioriteit, om daarna verbaasd te constateren dat ze “ons goed behandelen”, alsof dat niet verwacht kon worden. Je neemt daar een redelijk gangbaar neo-koloniaal perspectief over zonder enige kritiek of nuance. Je kan niet zomaar verwachten dat een lezer dit altijd doorheeft. De Keniaanse mensen in het stuk worden voornamelijk beschreven in termen van wat ze doen voor de verteller (of hoe zij overkomen op de verteller), maar zelden hoor je hun eigen stem of perspectief.

Dus: wat kracht geeft aan deze tekst is de compromisloze eerlijkheid waarmee de verteller zijn binnenwereld op tafel legt. Er is lef nodig om jezelf zo confronterend neer te zetten, zonder opsmuk of poging om sympathiek te zijn. Dat maakt het intrigerend. Met meer bewustzijn rond de impliciete machtsverhoudingen en het effect van de taal, zou deze eerlijkheid een sterke basis kunnen vormen voor een echt goed stuk dat niet alleen choqueert, maar ook raakt.

Het perfecte plaatsje    Gi

Alvast een eigentijds verhaal. Maar waarom tweemaal zeggen dat hij het een perfecte foto vindt? Waarom 'Perfect' tussen aanhalingstekens? Als het een dialoog is moet dat aan de lijn, en plaats je er best een dialoog label bij (roept hij, bvb). Wat hij denkt moet dan weer niet tussen aanhalingstekens. Mooi voorbeeld van een narcist met een gebrek aan empathie, trouwens.  Waarom plaats je 'epische' tussen aanhalingstekens? Dat doe je alleen maar om iets als het een zelfnoemfunctie heeft, spottend bedoeld wordt (maar dat is dan een commentaar van de auteur zelf). Ook 'Het lijkt of Cis enkel bezig is', lijkt me een commentaar van buitenaf, terwijl het beter is dat de schrijver zich van alle commentaar onthoudt, laat de lezer maar interpreteren, in zoverre dat een en ander allang niet duidelijk is. 'Vooral Ciske hier' is een zin die eigenlijk niet bij dit personage past, want ze gedroeg zich waardig. Daarom vind ik je vrouwelijk personage ongeloofwaardig door de omslag die ze ineens maakt.

Het perfecte plaatsje    Wi

Pfff.. de titel klopt niet (moet perfecte zijn in plaats perfectie) en de eerste vier zinnen worden letterlijk twee keer opgedist. Geen aanbeveling om verder te lezen... Maar ik ken mijn plicht als jurylid en heb deze taak volbracht. En dat viel niet mee. Een typisch romcom-verhaal in bouquetreeks-stijl, waarvan er al zoveel zijn geschreven en verfilmd in derde garnituur niemendalletjes. Toevallige ontmoetingen tussen twee qua sociale status ongelijke personen, waarvan de ene de ander verliefd laat worden door gevatte opmerkingen en slimme antwoorden. Het is dat de eerste kus niet is benoemd door deze schrijver, anders was het een perfect bouquet-verhaal geweest. Dat soort vertelsels wordt meestal gekenmerkt door een groot aantal betekenisvolle bijvoeglijke naamwoorden en toevoegingen zoals (“Irene glimlacht mysterieus” en “een kleine glimlach om haar lippen” en zo zijn er nog veel meer). Verder worden normale (inmiddels normaal geworden) Engelse woorden als influencer en sociale media cursief geschreven. Dat is irritant, cursief schrift kun je het best bewaren voor woorden in een buitenlandse taal, die niet in het Nederlands worden gebruikt. Tenslotte is het aantal woorden ruim minder dan de marges van deze wedstrijd, maar nog veel te veel voor het verhaal dat de schrijver wilde vertellen. Het verhaal sleept zich voort, terwijl de lezer halverwege al door heeft waar dit heen gaat. Kan dus echt een heel stuk korter en moet zelfs een heel stuk korter om het voor de lezer leuk te maken. Nee, niet mijn idee van een winnend kort verhaal.

Het perfecte plaatsje    Jo

Een aardig verhaal dat met een aardige plottwist de aandacht van de lezer goed vasthoudt. Het is een verhaal van deze tijd, waarin aandacht alles is. Een goed idee, dat niet geweldig opgeschreven is, maar zeker de moeite waard is.

Het perfecte plaatsje    Ma

Een aardig idee maakt nog geen goed verhaal. Veel uitleggerij (show, don’t tell…), stroperige dialogen en personages van bordkarton. De omvang is stevig (bijna 2.500 woorden), grotendeels door het oeverloos uitspinnen van de niet-zo-spannende ontknoping. Focus op het aanbrengen van focus. Geef je personages échte emoties.

Het perfecte plaatsje    An

Vermakelijk! Het begin; de eerste spannende scene, is nogal narratief. 'Cis dacht' 'Cis voelt'.... Probeer meer van de bekende show, don't tell toe te voegen om de scene diepgang te geven. De openingsscene moet denk ik pakkend zijn! Verder een goed verloop van het verhaal; de laatste scene voelt gepast en echt. Het dialoog is goed!

Nana    Sj

Een coutisane (?) maakt oogcontact in de trein. Te kort van stof om interessant te worden.

Nana    AH

 mooie schrijfstijl. het verhaal had iets meer uitgediept mogen zijn

Nana    Pe

Nana    Ja

Nana    JG

Zeer kort verhaal. Twee korte scènes, met een schilderij als uitgangspunt. Het verhaal is subtiel en mysterieus en heeft een rustige elegantie. Dat is knap, zeker met het beperkte aantal woorden dat wordt gebruikt. Dat je een bestaand schilderij gebruikt en daar een verhaal bij maakt is leuk.

Maar verder is het stuk niet overtuigend. Het is vooral een vrij conventioneel beeld van vergankelijkheid: een vrouw die ooit begeerd werd, en nu vergeten is. Dat thema is herkenbaar, maar te mager. Ik zie geen diepgaande psychologische laag. Geen originele blik op vrouw-zijn, op identiteit of op dit schilderij.

Het taalgebruik is wat houterig (‘de trein bonkt’, ‘de wagon rammelt’). De sfeer beperkt zich tot standaardomschrijvingen van de tijd (neon-licht, gaslampen) zodat het allemaal wat afstandelijk voelt.

En er zit een sterke male gaze in het stuk. Het gaat voortdurend over de manier waarop mannen naar haar kijken en daarin heeft ze amper een stem. Ook als je dit objectief afstandelijk schrijft (wat het niet is), is vooral veel focus op uiterlijk. De vrouw heeft wél een herinnering aan de mannen, maar verder dan dat leren we haar niet kennen. Ze wordt bekeken, begeerd en daarna vergeten. Het krijgt daardoor eerder een gevoel van uitgemolen tragiek dan dat we subtiel met haar mee kunnen leven.

Dus uiteindelijk is er nog zoveel met dit verhaal te doen dat het eigenlijk jammer is dat je maar zo weinig woorden hebt gebruikt.

Date leed    Gi

Voor mij geen verhaal, maar een al dan niet fictief relaas. Voor een verhaal heb je tot leven komende personages nodig. Een ruimte, omgeving, dialogen, beschrijvingen, gedachtes, een ontwikkeling, een spanningsboog, een plot. Dit is een column, een verzuchting.

Date leed    Wi

Een dagboekfragment, eventueel een column, maar dit is geen kort verhaal. Geen spanningsopbouw, geen karakterontwikkeling, geen bijzonder perspectief of verrassende twist. Het is een opsomming van date-anekdotes en de meeste zijn clichés. De schrijver heeft een aardige, licht ironisch vertelstem en een goede beheersing van het Nederlands, maar dat alles bij elkaar is lang niet genoeg voor een winnend verhaal in deze wedstrijd. Een goed verhaal begint immers bij fantasie en originaliteit.

Date leed    Jo

Dit is geen verhaal, maar eindeloos gezeur over daten. Nergens boeiend en niet de moeite waard.

Date leed    Ma

Een verhaal waarbij ik moeite moest doen om door te lezen – en dat terwijl het minder dan 1.000 woorden telt. Met alle respect, maar dit thema (de teleurstellingen van daten) is uitgekauwd tot op het bot. Dat betekent dat je van écht goede huize moet komen om aan die immense berg verhalen iets onderscheidends toe te voegen. Helaas, dit is er eentje voor op de grote hoop; het is meer een essay dan een verhaal, er is geen spanningsboog, geen twist, geen verrassend slot. Ik zie dat de schrijver bedoeld heeft om het rauw, geestig en kwetsbaar te maken, maar de verteller is meer bezig met etaleren dan met het onderzoeken van de betekenis van wat ze meemaakt. Daardoor ontbreekt diepgang. Strenger redigeren, dieper reflecteren, minder te leunen op ironie.

Date leed    An

Grappig en oprecht. Het voelt een beetje als een grote brabbel, maar het is wel lekker te lezen. Zinnen zoals: 'Een paar per week of een paar per dag. Mannen en vrouwen (niet tegelijk). Mannen met krulletjes haar, leuke vrouwen, irritante mannen, mooie vrouwen, grensoverschrijdende mannen, lieve vrouwen, narcistische mannen, gezellige vrouwen, arrogante mannen en inspirerende vrouwen.' vind ik mooi. Die hele alinea vind ik mooi trouwens; makkelijk en weer oprecht. De alinea daarvoor vond ik helaas wat minder; vaag en verwarrend. Tegelijkertijd lijkt dat ook jouw schrijfstijl te zijn, dus ga vooral door!

Oorlog    Sj

De eeuwige vraag over het nutteloze van oorlogen en buiten schot blijcven van machthebbers. Goed thema maar wat vlak uitgewerkt. taalkundig rammelt het wat.

Oorlog    AH

Te veel clichés.

Oorlog    Pe

Oorlog    Ja

De woede en ontreddering van een soldaat in oorlog wordt invoelbaar neergezet. De stijl wisselt: gedragen - overdadig - verouderd; maar ook: de persoonlijke ontreddering - de maatschappijkritiek - ironie - sarcasme - weemoed. Door minder superlatieven en herhaling van beelden te gebruiken, zou de ellende misschien nog meer binnenkomen.

Oorlog    JG

Erg matig stuk. Allereerst is het onderwerp "leed in oorlog" (of specifiek de Eerste Wereldoorlog, al is dat niet helemaal duidelijk) al zeer uitgebreid beschreven. Wat voegt dit nog toe? Geen enkele van de observaties over de gruwelijkheden, de machtsverhoudingen of de heimwee van de soldaat is nieuw. Het zijn zelfs de meest gangbare opvattingen op de oorlog. Al heb ik wel veel sympathie voor de pacifistische stem in je stuk, om te slagen schiet het echt tekort.

De taal daarbij is wel zó onrealistisch dat ik er moeilijk doorheen kwam. Een soldaat denkt niet “Geen nieuws, enkel uitzichtloze ellende.” of “De akeligste griezelfilm tipt niet aan deze gruwel.” Deze zinnen creëren vooral een afstand tussen de lezer en het perspectief van de soldaat.

Dus ik hoop dat je deze tekst een stuk scherper kunt maken door bijvoorbeeld kleine, gedetailleerde beschrijvingen die de werkelijkheid van de oorlog dichterbij brengen voor de lezer, in plaats van algemene, abstraherende uitspraken. Zo kan de lezer zich meer inleven in de ervaringen.

Leef    Gi

Mooie beschrijvingen, fijne sfeer, accurate observaties. herhaling van het woord 'ineens' stoort. Niet echt een verhaal, eerder een cursiefje. Wat me opvalt is dat je je observaties de ene keer vanuit een alwetende verteller verhaalt, en een andere keer weer niet. We weten wat er in het kind omgaat, in een moeder, maar niet in dat van sommige andere psersonages. Dat is toch een beetje verwarrend door die stijlbreuk. Beter lijkt me om niet vanuit een alwetende verteller te werken en zo meer ruimte te geven aan de interpretatie van de lezer.

Leef    Wi

Dit is een mooie gedachtestroom, misschien wel autobiografisch. Maar het is niet meer dan dagboekvulling. Dit is niet een kort verhaal en we hebben hier een korte verhalen wedstrijd! Als u wilt weten wat wel kwalificeert als een kort verhaal, lees dan de top drie verhalen van de laatste maanden eens. Het observatievermogen heeft u al, nu nog de fantasie en de vertelkunde!

Leef    Jo

De schrijver kiest ervoor om mensen te observeren in dit verhaal. Dit doet hij op een mooie manier. Losse fragmenten maken een verhaal vaak niet goed, zo ook in dit geval. Het is een goede poging, maar gewoonweg niet goed genoeg.

Leef    Ma

 Dit verhaal oogt verzorgd, empathisch en ingetogen, en wordt verteld op een consistente toon: zacht, observerend en gevoelig. Maar ik word een beetje wee in mijn maag, het is wel héél veilig. Elk miniportret wordt met dezelfde sfeer, hetzelfde tempo, dezelfde cadans neergezet. Daardoor ontstaat er nauwelijks frictie of dynamiek, en al snel wordt het monotoon.

De centrale gedachte is dat het leven zich toont in het kleine, als je vertraagt. Universeel, zeker waar, maar het risico van kitsch ligt op de loer. De inzichten blijven aan de oppervlakte, de observaties zijn vriendelijk, maar voorspelbaar. Een meer literaire aanpak had ruimte gelaten voor twijfel, voor het ongemak van het kijken zelf. Waarom wíl de ik deze mensen eigenlijk vangen in zijn/haar blik? Wat zegt het over zijn/haar eigen positie, schuld, hunkering naar betekenis?

Kortom: eerder een sfeervolle wandelcolumn dan een ge(s)laagd literair stuk. Het leest prettig, maar beklijft niet.

Leef    An

Dit is helemaal mijn type verhaal; het echte leven. De intro is, enigzins vanzelfspreken, pakkend. De aandacht is er gelijk bij. Fijn dat je duidelijke zinnen gebruikt; je maakt het niet mooier dan het is. Je schrijft zoals je alles bevindt: een stijl die niet iedereen valt maar ik vind het mooi. Je hebt leuke scènes gekozen! Leuke overgangen ook, ik zie voor me hoe het is geschreven zonder dat dat verteld wordt. Enige opmerking is dat het soms erg romantisch wordt verteld, een tegenstelling of verassing kan wat spanning en interesse creëeren denk ik.

Onderweg    Sj

Gedoe over een op school afwezig meisje. Het raakt kant noch wal, en wordt ook nog eens vervolgd...

Onderweg    AH

 Ik snap het verhaal niet zo goed.

Onderweg    Pe

Onderweg    Ja

Het verhaal heeft mogelijkheden door de  relaties tussen de personages en het mysterie rondom Myla's afwezigheid. De driehoeksverhouding tussen Tobias, Myla en Fenna kan voor spanning zorgen. Helaas schiet de uitvoering danig tekort door taal- en structuurproblemen. Het verhaal is moeilijk te volgen.

Onderweg    JG

Allereerst is de opmaak opvallend (cursief, niet standaard lettertype). Ik wil me hier best overheen zetten als het een bepaalde reden heeft, maar die vond ik hier niet

Het verhaal is heel feitelijk voor alle onderhuidse gevoelens. Ook hiervoor zie ik niet echt een reden. Waarom vertel je (bewust, zo lijkt het) niet wat er met Myla gebeurd. Of misschien iets dat er eerder met haar is gebeurd zou al kunnen helpen om meer mee te leven met Tobias en Lore. Waarom is Fenna een vijand van haar? Daarnaast wordt alles verteld als opsomming van handelingen, wat ook niet helpt in het meeleven. Ik wil weten hoe mensen zich voelen, al breng je het maar héél subtiel.

Tenslotte staan er nog best veel taalfouten in, maar voor het bespreken daarvan is hier te weinig ruimte. Een paar dingen die mij vooral opvielen: ik heb moeite met "lieve kindertjes". Dit is 5 Havo of Vwo, neem ik aan? Daarvoor is het misplaatst taalgebruik, zelfs als dit mogelijk sarcastisch bedoeld is. En beschrijvingen als “ze had gezien hoe Tobias bleef nadenken over Myla” zijn onmogelijk; iemand kan niet met zoveel zekerheid zien wát iemand denkt.

Beste schrijver, blijf schrijven! Ik ben nieuwsgierig naar het verhaal dat je wilt vertellen, maar ik hoop dat je het een mooie manier op papier kan zetten!

Verdwaald    Gi

Alles beweegt rusteloos door elkaar. Eerst ga je vertellen wat het beeld is, dan zoom je in, en ga je specifiëren. Vermijd de uitleg over de rusteloosheid, door de beelden die erop volgen komt de lezer dit ook te weten. Show, don't tell. Dat doe je weer met: 'een dame op leeftijd', vervolgens 'zeker een stuk ouder dan hijzelf. Schrap die laatste toevoeging, we weten ongeveer zijn leeftijd door de context van het gezin. Less is more. Je verhaal is ook te lang uitgesponnen. Hij hoopt en vertrouwd= moet vertrouwt zijn. Ik vind het een mooi verhaal, een bijna alledaags gebeuren waar je toch een leuk verhaal rond weeft.

Verdwaald    Wi

Het SIRE-reclamespotje over het herkennen van dementie vertaald naar een kort verhaal. Dus alweer een dementia-verhaal, zoals er elke maand wel enkele zijn. Helaas komt ook dit verhaal niet boven de middelmaat uit, geen nieuwe inzichten of verrassend perspectief of bijzondere twist, het verhaal biedt niet meer dan het reclamespotje, maar nu uitgeschreven. De schrijver heeft heel veel moeite gedaan om mooi te schrijven. Soms te mooi, zoals in deze zinnen: “De kleine druppels vallen gestaag op het plaveisel en laten de door af en aanrijdende streekbussen gelekte olieresten opglimmen in het eerste avondduister” en “Na een drukke kantoor dag zal de warme veiligheid van zijn gezin zich over hem ontfermen.” Mooischrijverij past heel slecht bij het onderwerp van dit verhaal. Nog een: “enkele stukjes muntgeld”. Wat is er mis met “enkele munten?”. Onrealistisch zijn de herhalingen van zinnen van de dementia-patiënt ‘helpt u mij!” en het treinkaartje (toch ook al weer vele jaren geleden afgeschaft). Het is wel foutloos Nederlands, dus de schrijver heeft wel een goede taalbeheersing. Maar dat is niet voldoende voor een winnend verhaal.

Verdwaald    Jo

Een niet onaardig thema wordt op een slechte manier op papier gezet. De dialogen zijn afgrijselijk om te lezen. Ik begrijp dat de schrijver wil beklemtonen dat de vrouw volledig de weg kwijt is, maar bij mij werkt het niet.

Verdwaald    Ma

Het verhaal heeft iets oprechts en zorgzaams in zich, maar mist literaire scherpte. Het blijft steken in (vooral vertellen over) een anekdote en kabbelt braafjes naar het einde; geen spanningsboog, twist of plot. Als een verhaal als dit wil blijven hangen, moet het meer wringen, meer verrassen.

Verdwaald    An

Het verhaal is goed te lezen vanwege de herkenbaarheid. Soms gooi je er zinnen in zoals: 'Hij slaakt een moedeloze zucht als hij ternauwernood het opspattende regenwater weet te vermijden dat wordt opgeworpen door een bruusk remmende bus.' wat ik echt heel mooi vind, wat een woordkeuze! Het zijn lange zinnen maar je komt er goed mee weg, het voegt juist veel toe en de leesbaarheid wwordt volgens mij behouden door de korte alinae's en het dialoog.

Ongeschreven regels    Sj

Experiment met een AI-robot. Een redelijk geslaagde om AI tastbaar te maken. Maar net iets te veel foutjes.

Ongeschreven regels    AH

 ik had al snel door dat het om een robot ging en daardoor duurde het te lang voordat het benoemd werd. Daardoor boeit het dan niet meer zo. Jammer want het gegeven is wel een intrigerende gedachte

Ongeschreven regels    Pe

Ongeschreven regels    Ja

Een origineel verhaal dat makkelijk leest. Er zit een fijne paradox in: De robot die menselijker is dan de mens. De nadruk op het 'vreemde' aan Charlie vind ik te nadrukkelijk. Het verhaal is vrij traag. Ik word altijd kriebelig van de overdaad aan bijwoorden, bijvoeglijke naamwoorden, uitleg. Het lijkt of de gedachte is dat een tekst daar 'literair' van wordt. Hier bijvoorbeeld: vriendelijke glimlach, glimlachte breed, scheve glimlach. 'Ik had nog geen rationele aanleiding dat het zou leiden tot zijn ondergang.' Rare zin die ook veel weggeeft. Een paar correcties: stilliggen is één woord/teveel zijn in deze tekst twee woorden ( te veel)/ eraan is één woord. Neemt niet weg: Een onderhoudend verhaal.

Ongeschreven regels    JG

Geen onaardig verhaal. Relatie met AI is zeker interessant. Maar er wordt niet diep ingegaan op de filosofische vraagstukken, noch wordt het heel spannend.

Ik vind het mooi dat je het klein en alledaags houdt, zonder veel poespas. Dat hij uit Redmond komt, is wel al een grote hint voor sommige lezers, al is dat niet erg. Het is leuk dat je pas aan het einde begrijpt wat er nu aan de hand is. Ik heb wel wat moeite met de mannen in het busje en het experiment: hier is te weinig uitleg over gegeven en geeft het een afgeraffeld gevoel.

Verder is de taal wat stroef en slordig. Bijvoorbeeld zinnen als “Hij stond voor het bankje waar ik op zat in het park.”

Al met al een voldoende, maar het mag nog meer gaan sprankelen om bij de top te komen.

Beverperikelen    Gi

We zitten in het hoofd van een bever en dan plots 'de uitzet van 42 bevers', een daad van buitenaf van de mensen en dat is niet geloofwaardig. Je springt hier uit het perspectief van de bever. De bever zou zich wel kunnen afvragen waar die plotse aanwas vandaan kwam, dat zou het leuk maken. De Nederlandse waterveiligheid wordt in gevaar gebracht? Ik geloof nooit dat bevers daarmee bezig zijn, dus: wie spreekt hier? De auctoriale verteller? Maar die mag niet meespelen, hier vermeng je die met de gedachten van de bever, net of die wordt geregeld even menselijk. Tracht het verhaal meer van binnenuit te vertellen.

Beverperikelen    Wi

Een soort sprookje maar dan zonder spanning. Of een politieke boodschap zonder nieuw inzicht. Of een kinderverhaal zonder verrassende twist. De vertelstem is monotoon en zonder emotie. Schrijftechnisch geen opmerkingen, maar verhaaltechnisch vond ik het echt niks.

Beverperikelen    Jo

Het verhaal lijkt in de eerste regels de moeite waard te zijn, al heel snel blijkt het tegenovergestelde. Het is slecht. Het lijkt een parodie te zijn op onze samenleving, maar zo op papier gezet dat het niet eens lachwekkend is.

Beverperikelen    Ma

Best aardig geschreven (al vermoed ik hulp van AI; “Zijn blik dwaalde af naar de horizon, terwijl zijn gedachten afdaalden naar diepere lagen van bezorgdheid en verantwoordelijkheid.”). Maar wat is het? Als satire mist het scherpte. Als fabel ontbreekt het aan morele gelaagdheid of verrassing. Als vertelling blijft het te voorspelbaar en te braaf. Er is geen conflict, iedereen sukkelt braaf vooruit, geen plottwist, geen verrassend slot… En dan heb ik het nog niet over de onderliggende thematiek (overbevolking en deportatie), waar ik ook wat van vind.

Beverperikelen    An

Erg amusant idee voor een verhaal, het perspectief is vooral cool. Probeer je soms wat meer te houden aan dat perspectief. Alinea twee bijvoorbeeld haalt mij volledig uit het verhaal. Wellicht dat je dit anders kan vertellen? Dat de bever zich afvraagt waarom er zo weinig bevers zijn, of dat hij zomaar werdt overgeplaatst? Je wilt te veel dingen vertellen die jouw gekozen perspectief moelijk kan brengen. Aan het einde doe je dit juist wel goed met het dialoog met bregje bijvoorbeeld of de verwijzing naar de duitse bevers. Verder is het fijn lezen met de 'opmaak' van het verhaal; ofwel de grote van de alinea's.

Het paarse lint    Sj

Gedoe met een cadeau. De clou ontgaat me.

Het paarse lint    AH

Het paarse lint    Pe

Het paarse lint    Ja

Een onderhoudend verhaal over een vrouw die worstelt met de vraag of ze een cadeau van haar ex - vermoed ik - zal accepteren. Het begin is ingehouden (geen uitleg), het middenstuk slapstickachtig en het slot bijna magisch in de zin van de dwingende energie die van het cadeau uitgaat. Een paar puntjes: Ik begrijp de link met het bloed en het paarse lint, maar bloed is echt rood, zoals het cadeaupapier. Een medaille hang je niet 'op' maar 'om'. 'Een vlok havermout dwarrelde' is een breuk in de tijd; moet 'dwarrelt' zijn. Het slot zou ik veranderen: Dan graait ze het cadeau eruit.

Het paarse lint    JG

De tekst heeft een zekere droogkomische charme. De absurditeit van de situatie, gecombineerd met de herkenbare worstelingen van de hoofdpersoon, maak het interessant. De ambigue sfeer maakt het mogelijk voor verschillende lezers of kijkers om zich te identificeren met de hoofdpersoon, wat de toegankelijkheid verhoogt. De herhaling van handelingen en de symboliek van het cadeau en het lint voegen een unieke dynamiek toe

Tegelijkertijd zit in het ambivalente ook de zwakte. Er mag uiteindelijk wel nét wat meer gehint worden op de psyche van de hoofdpersoon om het écht te laten leven. Uiteindelijk blijft het stuk daarom te voorzichtig voelen en te weinig zeggend.

Hele persoonlijke plus: ik zie me dit stuk voor als een leuke eenmansact voor een theatervoorstelling. Meer dat, dan een kort verhaal.

Defibrillator    Gi

In een blur? Wat betekent dat? Dat is een klad, een veeg, een smet of wat dan ook. Alternatieven genoeg, waarom dan een Engels woord? De rest van het verhaal is verwarrend, er is geen eenheid van tijd, plaats, de gebeurtenissen en observaties volgen elkaar op. Je maakt er een zootje van.

Defibrillator    Wi

Het idee voor dit verhaal is fantasierijk, maar de uitwerking onvoldoende. Om te beginnen de perspectiefwisselingen: slordig en onduidelijk! Het is niet de bedoeling dat de lezer moet puzzelen wie er nu iets zegt of denkt. Verder is het geweld tegen de hulpverlener nergens aannemelijk gemaakt, het komt uit de lucht vallen. Als iemand totaal anders reageert dan wat "een redelijk mens" verwacht, dan moet dat gedrag door de schrijver onderbouwd of verklaard worden. En het slot is onbegrijpelijk. Ik kan er wel wat bij bedenken, maar het is de taak van de schrijver om de lezer aan de hand te nemen om tot de gewenste emotie te komen aan het einde van het verhaal. Deze schrijver is daar, wat mij betreft, niet in geslaagd.

Defibrillator    Jo

Het verhaal is al niet al te best, maar het einde is ronduit slecht. Los van de inhoud weet de schrijver ook niet hoe hij dialogen leesbaar houdt, alles staat in enkele alinea’s achter elkaar geplakt. De inhoud is ronduit slecht.

Defibrillator    Ma

Rommelig in alle opzichten. Wilde perspectiefwisselingen, houterige dialogen, een plot dat nergens op slaat. Fijn dat de auteur wil schrijven, vooral blijven doen. Maar wees asjeblieft zelfkritisch voordat je iets instuurt, want dit is echt zonde van onze tijd.

Defibrillator    An

Het einde praat het goed aan elkaar. Leuk! Het verhaal gaat erg snel wat toepasselijk is, maar hierdoor kan ik moeilijk een beeld soms volgen. De opening doet dit wel goed; ik zie het helemaal voor me!

Alle dingen die ons in slaap sussen    Sj

Een hoerentent? De onderdanigheid van de meisjes in beeld gebracht. Het blijft wat aan de oppervlakte.

Alle dingen die ons in slaap sussen    AH

Alle dingen die ons in slaap sussen    Pe

Alle dingen die ons in slaap sussen    Ja

Ik vind dit een meesterlijk verhaal. Alles is raak: de opbouw, beelden, psychologie van de onderdrukking, onderlinge competitie, identificatie met Elizabeth Bennet. Chapeau! Omdat het zo 'buitencategorie' is, wijs ik op een spelfout in het laatste woord: vervaagd moet vervaagt zijn.

Alle dingen die ons in slaap sussen    JG

Een jonge vrouw vertelt over haar leven als slachtoffer van uitbuiting en seksueel misbruik. Een prostituee die niet voor haar werk gekozen heeft. Als je prostitutie als geheel bekijkt, dan is het extreem beperkte beeld van prostitutie in dit verhaal niet eerlijk voor de veelheid aan vormen die bestaan. Als het stuk realisme opzoekt, mist het nuance. Nu blijft het hangen in shock en angst.

Ik struikel over de zin “In de stilte van het eerste ochtendlicht verenig ik mij veertig verrukkelijke minuten lang met Elizabeth Bennet, wandelend door de graslanden met een boek in haar handen, vervuld van ideeën en verlangens.” Dit is nogal een versimpeling van Pride and Prejudice en ik vind het moeilijk om me in te beelden dat iemand het “veertig verrukkelijke minuten” (wat vreemde verwoording) zo leest.

De schrijver heeft zeker een volwassen pen en toont een uitstekend gevoel voor ritme en dosering van zinnen. De opening is sterk: de schrijver gebruikt meteen visuele, auditieve en atmosferische elementen om een vervreemdend, indringend beeld te schetsen. Met meer nuance en diepgang kan dit een sterk verhaal worden.

Alle dingen die ons in slaap sussen    Gi

Kijk je layout eens na: witregels, somsmoet je bij een nieuwe alinea inspringen. Geef de lezer rust. In je haast om zoveel mogelijk te vertellen gebruik je te veel bijzinnen. Verwarrend is dat je vooraf vertelt dat je veertig minuten gaat lezen, en dan de tijd vergeet. Goed is de zin dat de vreemdeling zijn gulp dichtritst, zijn schoenen bij elkaar zoekt . Nadien wordt er meer duidelijk, dat heb je goed gedaan. Wat betekent 'op de nieuwe richt'? Vervaagd? Vervaagt! Een goed verhaal, een tekening, een film, een schilderij zijn goed als ze ons meesleuren in wat de schrijver/schrijfster of maker ervan beoogde, zonder dat we door hebben welke techniek er gebruikt werd, de spanning, schoonheid, troost of wat dan ook dienen zo sterk te zijn dat we de maker ervan negeren. Elke afwijking, of fout, onduidelijkheid leidt de lezer af en plaatst hem weer buitenn het verhaal. Dat zou niet mogen gebeuren.

Alle dingen die ons in slaap sussen    Wi

Verhalen over sekswerkers lopen een groot risico om te vervallen in clichés. De omgeving, de handelingen, de dialogen zijn vaak hetzelfde, zeker als voor het perspectief van de sekswerker wordt gekozen. In dit verhaal is dat eigenlijk niet anders, maar met één belangrijk, fantasierijke en zeer goed uitgevoerde twist: de intelligentie/diepgang van de hoofdpersoon. Ik was verbaasd om in haar interne monoloog woorden als 'dageraad’, solitair’ en ‘ik begeef me naar’ tegen te komen, maar heel subtiel heeft de schrijver laten zien dat dit woordgebruik correct is voor deze persoon. En dat zonder overbodige uitleg. Heel goed gedaan! Ook het slot aan dit verhaal is uitstekend gedaan. Subtiel, schrijnend en zonder overbodige uitleg. Ik was geraakt door dit verhaal en dat kan niet anders dan een hoog cijfer opleveren. Enige puntje van kritiek: de titel vond ik niet erg passend

Alle dingen die ons in slaap sussen    Jo

Een indringend verhaal, goed geschreven en het lukt de schrijver om mij te bereiken. Jammer dat het laatste woord verkeerd gespeld is. Het onderwerp is zwaar en komt wellicht daarom vaker voor bij schrijfwedstrijden. Dit verhaal is een van de betere die ik gelezen heb met dit onderwerp en het is een goed inzending.

Alle dingen die ons in slaap sussen    Ma

Beklemmende, bij vlagen ongemakkelijke vertelling over uitbuiting en machtsmisbruik, met een sobere toon en psychologische diepgang. Het pakt me. Wel mist het verhaal een spanningsboog of ontwikkeling: het blijft wat steken in een monotone uitzichtloosheid. Nou kan dat het doel van de auteur zijn, in lijn met de uitzichtloosheid die de hoofdpersoon ervaart. Verhaaltechnisch vind ik dat dat een dimensie toe had kunnen voegen, vooral op emotioneel niveau. Maar toch: knap gedaan!

Alle dingen die ons in slaap sussen    An

Heftig verhaal, mooi verwoord. Je maakt het niet mooier dan het is, maar ook niet lelijker. Het lijkt haar alledaagse te zijn. Ik begrijp enkel niet goed wie vader abu is....?

De meeuw    Gi

Tja. Dit is een scenario met regie-aanwijzingen. In een kort verhaal hoeven die directieven niet, de jury is niet van plan je stuk te gaan regisseren, hoor. Het houdt je verhaal op. Schrappen maar en opnieuw proberen.

De meeuw    Wi

Ik heb vaak bezwaar tegen dromen in een kort verhaal. Aangezien alles kan in een droom, lijken schrijvers te denken dat ze niets meer hoeven te bewijzen, niet meer over de geloofwaardigheid hoeven na te denken. Het is immers maar een droom. En de lezer wordt geforceerd dit allemaal maar aan te nemen. Als zomaar alles kan gebeuren en je mag als lezers nergens bedenkingen tegen hebben, dan wordt een verhaal niet meer dan een zak met willekeurige zinnen. En dat gevoel had ik na het lezen van dit verhaal. De meeste zinnen doen er niet toe, het is immers maar een droom. Dus waarom heb ik dit dan gelezen? De schrijver heeft wel een aardige, licht sarcastische vertelstem en ik hoop dat hij dat talent wil inzetten voor een volgend, droomloos, verhaal, wat ik dan volgende maand graag wil lezen. Zodat we dit broddelwerkje snel kunnen vergeten.

De meeuw    Jo

Dit verhaal is geschreven als een toneelstuk, wat volgens mij geen meerwaarde heeft. Het kabbelt voort, wil niet boeiend worden en eindigt gewoonweg ergens.

De meeuw    Ma

In een verhaal breng je emoties niet over door ze als een filmscript te beschrijven. De droom wordt beeld voor beeld naverteld, inclusief gevoelens en inzichten. De tekst zegt voortdurend wat iets betekent, in plaats van het de lezer te laten ervaren. De interactie tussen de twee personages voelt geforceerd. Zinnen als “Waarom niet een albatros, een Jan van Gent of een stormvogel” klinken bedacht, onnatuurlijk.

Samengevat: omslachtig, uitleggerig en onevenwichtig.

De meeuw    An

Ik vind de hij/zij structuur leuk, maar de vele aanwijzingen tussen haakjes vind ik minder fijn lezen. Verder is het nogal beschrijvend. Ik vind de herkenning op het eind leuk! Dat dialoog klonk oprechter. Mooi!

Ballon in de nacht    Sj

Filosofische verwikkelingen op een station, leidend tot zelfmoord. Teveel mooischrijverij, te weinig verhaal.

Ballon in de nacht    AH

Ballon in de nacht    Pe

Ballon in de nacht    Ja

Ik denk dat AI hier (mede)schrijver is. Zinnen als ‘De trein zette zich in beweging als een langzaam versnellend metaalgedicht’ of ‘een eeuwig nu waarin alle vragen en antwoorden samen vielen’ zijn te gestileerd, alsof ze geschreven zijn door een machine die geleerd heeft hoe 'mooie zinnen' klinken. Bovendien zijn de knip- en plaksporen duidelijk zichtbaar. Los van wie de schrijver is - een mens of AI - vind ik het stuk niet fijn: gezwollen, zonder authentiek menselijk conflict, gekunstelde personages, overmatig abstract.

Ballon in de nacht    JG

Dit verhaal is ambitieus, sfeervol en bij vlagen raak. Qua structuur, taalbeheersing en opbouw zit het echt wel goed.

Maar dit is not my cup of tea. De toon is zwaar, bijna ondraaglijk zwaarmoedig, en je slingert de ene metaforische volzin na de andere op de lezer af. Je stelt grote vragen over vrijheid, keuze en betekenis, maar zelden worden die écht onderzocht.

Sommige zinnen zijn ook een raadsel: “De trein zette zich in beweging als een langzaam versnellend metaalgedicht…”. Dit is een gewone handeling. Waarom is de trein een metaalgedicht?

Daarnaast gebruik je een serieuze problematiek van zelfmoord als een decor voor een filosofische beslommering. Dit verhaal is geen realistische zelfmoordgedachte, maar benoemt dat onvoldoende. Dit werkt vervreemdend en versimpelt en esthetiseert zelfmoord.

De echo van hoop    Gi

Je worstelt met de persoonsvormen. Je schrijft in de 'je' vorm maar  dan is er de gebiedende wijs 'neem nooit zomaar iets aan'. Klopt dus niet. Volgende alinea in de 'ik' vorm. Toe maar. Nog even verder gelezen, ipv de spanning op te voeren, slaag je erin die af te breken door een tijd te verwijlen in vaagheden.

De echo van hoop    Wi

Meer juryleden zullen dit wel opmerken: één grote blob tekst zonder witregels en met dialogen die niet beginnen op een nieuwe regel, en dat ook nog in een piepklein font, bemoeilijkt het lezen. En als iets lastig te lezen is, heeft dat invloed op de beoordeling. Een jurylid is ook maar een mens. In de eerste alinea wordt het verhaal al kort samengevat: weg spanning. De tweede alinea is een brei met veel te veel vage zinnen, veel te veel zinnen met vraagtekens, veel te veel zinnen die met ‘’ik’ beginnen. Veel ervaren korte verhalen lezers zullen na deze twee alinea’s wel afhaken: dat wordt nooit meer wat. Maar ik heb een plicht als jurylid en waad manmoedig verder door het moeras van betekenisloze woorden en zinnen. De derde alinea begint dan eindelijk met wat actie.  De lezer ervaart enige hoop dat het toch nog een verhaal wordt. Helaas, de derde alinea eindigt nog erger dan de tweede in een eindeloze reeks onbegrijpelijke zinnen. Ik heb het echt geprobeerd, maar ik kwam er niet doorheen.

De echo van hoop    Jo

Het verhaal is geschreven in slechts enkele alinea’s en er staat te veel taalfouten in om het lekker te laten lezen. Het is eigenlijk gewoon onleesbaar en ook de inhoud nodigt niet uit.

De echo van hoop    Ma

In de openingszin zit direct al een vloekende perspectiefwisseling, in de tweede zin een kneiter van een taalfout. Maar daarna begint het pas echt: een onnavolgbaar en onsamenhangend relaas, iets tussen poëzie en proza misschien, een soort LSD-trip, vol met gezwollen taalgebruik. En bovenal onbegrijpelijk. Een voorbeeldzin: “Wat is dat lichtje, waarom is hetgeen voor mij ineens begrenst in graden. Eindelijk kan ik door mijn tegenpolen heen breken. Het had zo moeten zijn. Niets is oneindig. En waarom denk ik dit?! Wacht! Nee! Waarom eindelijk?!” En dat bijna 3.000 woorden lang. Geen houvast, geen ritme, geen richting, alleen maar een eindeloze stroom woorden zonder zuurstof. Sorry, ik heb de eerste pagina proberen te lezen en door de rest heen gescrold. Niet te doen dit.

De echo van hoop    An

Door de lange alinea's is het verhaal moeilijk bij te houden, wellicht dat je wat kan wisselen. of bijvoorbeeld het dialoog ruimer opmaken. Ook is mij het onduidelijk waarover het gaat. Een vlinder? Of een ander dier? Je bouwt goede climax op zonder een onthulling, ik ben nieuwsgierig...

La paien    Sj

Prietpraat in een Belgische kroeg. Geen idee wat ik er van moet maken.

La paien    AH

La paien    Pe

La paien    Ja

Een vaardig geschreven verhaal met een klassieke opzet. Mysterieus, suggestief, vaart. '... een geuze, nog zo'n iconisch streekproduct.' Nog? Wat  is het andere streekproduct (eten/drinken!)?

La paien    JG

Het verhaal is kundig geschreven. De sfeer is perfect getypeerd.

Maar tegelijkertijd is het verhaal wat warrig. Dat zit deels in de opbouw. Karel komt blijkbaar al jaren in het café, maar hij hoort dit verhaal nu pas voor het eerst? Waarom gaat hij er meteen in mee? En loopt het café al jaren slecht? De formulering van de vloek zelf is natuurlijk ook wat vaag omschreven. Ik moest hem een paar keer lezen. Dat de vloek uiteindelijk mogelijk waar is, is leuk.

Wat me stoort is het gebruik van Frans in een Nederlands verhaal. Ga er niet zomaar vanuit dat iedereen dit begrijpt.  De religieuze symboliek (café met heidense naam, onder een basiliek, uitspraken van de deken) lijkt bedoeld en daar kan ik zelf iets in invullen. Toch was ik er graag iets meer bij geholpen waarom het zo is.

De affaire    Gi

Waarom twee keer zeggen dat je een hekel hebt aan dat gedrag en zij dat weet? Je vergelijkingen zijn er ver over (oplichten als een supernova?) Er ontbreekt een plot, een wending, dit is meer een observatie, een dagboeknotitie dan een kort verhaal.

De affaire    Wi

Ik denk te begrijpen welk verhaal deze schrijver wilde schrijven, maar de uitvoering is erg slordig en rommelig. Hoezo een ; na de eerste zin? Waarom het woord ‘zogenaamd’ voor smiley? Waarom al die woorden in cursief, soms bedoeld om een buitenlands woord aan te duiden (maar woorden als ‘smiley’ zijn allang ingeburgerd in het Nederlands), soms om nadruk te geven aan een woord (zoals ‘geiler’). Teveel rare gedachtekronkels; hoezo is ‘leven’ het tegenovergestelde van ‘pessimisme’? Bloed wordt niet stroperig van nicotine. Sterrenloze in plaats van sterren loze. En zo zijn er meer. Er zitten ook zeker mooie zinnen en spannende wendingen in dit verhaal, maar een rommelige uitwerking verpest voor mij het plezier van het lezen. Tenslotte vind ik het slot nogal zwak. Dit verhaal verdient een verrassende twist aan het einde of een alles samenvattende slotzin. Samengevat: dit verhaal is interessant genoeg om er nog flink aan te werken, want het heeft het in zich om een goed verhaal te worden, maar in deze staat vind ik het niet meer dan een zes minnetje.

De affaire    Jo

Een niet onaardig verhaal met enkele mooie zinnen. Het verhaal leest prettig. Het einde heb ik verschillende keren gelezen, ik begrijp het gewoonweg niet.

De affaire    Ma

 Een aardige vertelling met stijl, intelligentie en gevoel voor menselijke complexiteit. Met melancholie, onderkoelde hartstocht en een scheut zelfhaat van de verteller wordt het mij duidelijk dat zijn muze binnen én buiten zijn bereik is, net zoals ze dat voor ons als lezer is. Normaal gesproken vind ik dat een belangrijk personage meer profiel moet krijgen dan hier het geval is, maar het werkt wonderwel. Wel had het slot wat meer smoel mogen hebben, dit is voor mij té eenvoudig. En een redactiebeurt op schrijfmissertjes had ook wel gemogen. Maar goed, hoe dan ook, mooi gedaan.

De affaire    An

De passages creëeren een deel van de spanning in het verhaal en werken dus fijn. Ik vind het idee ook leuk. Hier en daar mis ik wat beschrijvingen maar je schrijft wel lekker vlot dus zijn details ook minder van toepaasing; ik kon alles volgen.

Amandelbroodjes    Sj

Een man in scheiding probeert een vroeger klasgenootje te versieren. Aardig verhaal, beeldend, maar net iets te vlak.

Amandelbroodjes    AH

Amandelbroodjes    Pe

Amandelbroodjes    Ja

Een sterk verhaal over zelfbedrog vanuit de behoefte aan erkenning, verteld met onderhuidse ironie. Duidelijke structuur in 3 scènes. Strak tempo zonder zijwegen.

Amandelbroodjes    JG

Ik kom wel mee in dit verhaal. Een heel naar figuur: manipulerend, ijdel, egocentrisch. Zijn plan met Yvonne, zijn falen, zijn leugens na het (vermoedelijke) contact met de sekswerker zijn leuk verwoord.

Maar toch is dit geen voldoende. Daarvoor is het stuk te beschrijvend. Het verhaal legt veel uit over zijn verleden, zijn huwelijk, zijn eerste contact met Yvonne. Maar dat duurt allemaal onnodig lang. Dat hij wanhopig is blijkt eigenlijk al. Zinnen als “Hij kreeg een  baan met een riant salaris, en samen met Marieke en hun twee kinderen vormde hij een gezin.” halen het verhaal op zichzelf al omlaag.

Regendruppels    Gi

Vermijd de toevoegingen zoals 'ik zag, ik hoorde, ik rook' maar laat dat duidelijk worden door het werkwoord in de zin. Vb: voetstappen klonken, een citroengeur zwierf, haar zachte wangen streelden mijn...'Je schrijft je verhaal in de verleden tijd. Alles is voorbij, je ik-figuur is er niet meer. Vraag is dan wie dit relaas schreef.

Regendruppels    Wi

Ik heb geen idee wat ik heb gelezen. Een opvolging van vreemde zinnen en onafgemaakte gedachten, die gezamenlijk waarschijnlijk een doodservaring moeten zijn. Vele jaren geleden was er een stroming van experimentele literatuur, waarbij onbegrijpelijke zinnen aaneen werden geregen tot een even onbegrijpelijk verhaal. Die stroming heb ik nooit begrepen (en is ook allang weer verdwenen). Dit verhaal had daar mogelijk ingepast. Misschien zijn er andere leden van de jury die experimentele literatuur wel begrepen en hier chocola van kunnen maken. Het is mij in elk geval niet gelukt.

Regendruppels    Jo

Eigenlijk gebeurt er in dit verhaal helemaal niets en de schrijver weet dit toch boeiend op te schrijven. Met plezier gelezen, hoewel ik me continu afvraag wat ik eigenlijk aan het lezen ben. Het is knap gedaan.

Regendruppels    Ma

 Een trage, contemplatieve rit richting het onvermijdelijke. De ik-verteller dobbert op een stroom van gedachten, herinneringen, minieme handelingen en bespiegelingen, totdat het zover is. Best mooi, maar qua thematiek weinig nieuws onder de zon, en ook qua uitwerking had het wel wat beter gekund. De chauffeur wordt onnodig karikaturaal beschreven, wat het naderende mysterie gelijk weggeeft. De taal is soms slordig of vlak, het einde sluit m.i. teveel aan bij wat al zo vaak over ‘hemelvaart’ geschreven is. Kortom: een aardige vertelling, maar geen hoogvlieger.

Regendruppels    An

Het verhaal bevalt me. Het is vaag, luguber en grappig. Een tip zou zijn dat het sneller verteld kan worden om meer spanning te creëren.

Nieuwe ronde nieuwe kansen    Sj

Een vrouw wisselt haar getrouwde minnaar in voor een andere en komt weer in dezelfde situatie terecht. Grappig en sneu tegelijk. We aardig.

Nieuwe ronde nieuwe kansen    AH

Nieuwe ronde nieuwe kansen    Pe

Nieuwe ronde nieuwe kansen    Ja

Het verhaal heeft een mooi ingehouden melancholie. Het thema is klassiek, de dialoog ook. De symboliek van het verkruimelde koekje is goed. De nieuwe kans blijkt hooguit een kans op herhaling.

Nieuwe ronde nieuwe kansen    JG

Mwah. Dit verhaal heeft potentieel, maar het komt nergens echt tot leven. Een vrouw verbreekt een relatie met een getrouwde man en ontmoet daarna opnieuw een man die getrouwd is en belandt mogelijk weer in dezelfde situatie. Maar alles blijft aan de oppervlakte. Alles blijft aan de oppervlakte: geen karakterontwikkeling, geen echte emotionele inleving, geen inzicht of reflectie.

Opvallend dat in het café gerookt wordt trouwens. Dit is de enige aanwijzing dat dit geen realistisch café anno 2025 is. Het voelt alsof het een enscenering is.

Bloemen plukken op de maan    Gi

Oppassen met vergelijkingen en metaforen: ze moeten zinnig zijn. Dweilt de ochtend over de stad, neemt die wat weg? Wat dan? Het vuil van de stad. In schoonschrijverij vergalopperen schrijvers zich wel eens.

Bloemen plukken op de maan    Wi

Deze schrijver heeft geprobeerd om heel mooi te schrijven, maar het verhaal is in alles over de top. Te veel geprobeerd nieuwe metaforen te verzinnen, veel te veel toespelingen over het weer, de lucht, veel te veel en veel te mooie woorden. Deze schrijver zou zeer gebaat zijn bij de schrijfregel “minder = meer.” Om te beginnen 500 woorden schrappen, dat zou het verhaal zeer ten goede komen! De datum en plaats stond boven het verhaal (wat overigens helemaal niet nodig was), maar deze schrijver heeft geprobeerd te schrijven zoals dat in de Nederlandse literatuur gebruikelijk was, vijftig tot honderd jaar geleden (misschien daarom ook de verwijzing naar Nederlandse auteurs van 50-100 jaar geleden). Als je zo wilt schrijven (hoe ouderwets het ook aanvoelt voor de lezer), dan is dat uiteraard de keuze van de schrijver, maar schrijf er dan boven dat dit verhaal zich afspeelt in 1925 in plaats van 2025. En geef dan ook verwijzingen naar de rebellie-ideeën uit die tijd. Of schrijf zoals er in 2025 wordt geschreven. De subtitel ‘een biografisch verhaal in een nieuwe tijd’ voegt ook niets toe. De zin “‘Je bedoelt: het is makkelijker om gewoon te doen alsof alles klopt?” is niet een antwoord op een voorgaande gesproken zin, zoals je verwacht in een dialoog, maar is een zwaar-filosofische gedachte die ineens uit de lucht komt vallen. Ergens valt de naam ‘Wende’, waarschijnlijk is ‘Hilde’ bedoeld. “Het zachte deel achter haar oor waar haar hartslag tikte,” is waarschijnlijk poëtisch bedoeld, maar anatomisch zo belachelijk dat ik in de lach schoot. Vast niet het effect dat de schrijver bedoelde. In een andere dialoog zegt Hilde: “Wat bedoel je?” onmiddellijk gevolgd door “Ze zweeg.” Dat klopt dus niet. Misschien is het goed dat de schrijver probeert minder mooi te schrijven, maar meer uit het hart en nog eens nazoekt hoe je dialogen gebruikt (en het effect daarvan) in korte verhalen. Tenslotte: ik zie geen enkel verband tussen de titel en het verhaal.

Bloemen plukken op de maan    Jo

Een liefdesverhaal, zonder klef te worden. Fijn geschreven en boeiend tot het einde. De schrijver weet op een goede manier de lezer te boeien. Qua inhoud is het iets te weinig voor een fantastisch verhaal, het is wel goed.

Bloemen plukken op de maan    Ma

Ugh, wat vind ik hiervan… op zich is het een aardige vertelling over twee jongeren, die elkaar vinden. Maar… het is zo braaf. Het kabbelt vooruit, de dialogen zijn inwisselbaar, het schuurt niet. En misschien beledig ik de auteur hiermee (in dat geval: excuus), maar ik heb de indruk dat er een fikse scheut AI in zit. Tot slot, de titel en subtitel sluiten naar mijn mening echt niet aan op het verhaal. Dus, met dat er best aardige taal in zit… nee, niet geslaagd.

Bloemen plukken op de maan    An

Je hebt een duidelijke schrijfstijl, fragmatisch en vertellend. Het werkt goed voor dit format! Het verhaal zelf is mooi. Herkenbaar, maar kan nog herkenbaarder door minder 'mooie' gedachtes en twijfels, je beschrijft nu alles heel erg 'als een verhaal' in plaats van hoe het in het echt zou zijn.

Eenzaamheid    Sj

Een oude man belt zijn kleindochter om via haar weer contact te krijgen met zijn zoon. Zijn initiatief verwatert doordat zij stoned is.  Aaardig thema maar het mist wat diepgang.

Eenzaamheid    AH

Eenzaamheid    Pe

Eenzaamheid    Ja

Een subtiel en ontroerend verhaal dat laat zien hoe familieleden, ondanks hun genetische en emotionele verbindingen, langs elkaar heen kunnen leven in hun eigen werelden van stilte en misverstanden. Ik zie een aantal mooie parallellen: Lo en Lotte worstelen beiden met eenzaamheid/Berend en Lotte zijn niet in staat aan de verwachtingen van de ouders te voldoen. Berend vertrok letterlijk, Lotte vertrekt in de droomwereld opgeroepen door drugs. Lo vertrekt naar zijn vrouw in de wereld van doden. De terugkerende kleur 'roze' (met een 'z') symboliseert zorgzaamheid, medeleven, liefde, zachtheid. Alleen de lucht en de droom van Lotte zijn roze. Mooi hoor!   (bijdehande = bijdehante)

Eenzaamheid    JG

Oppervlakkig verhaal dat iets zou kunnen zeggen maar het niet doet. Een generatieconflict is interessant, maar hier niet. De personages vervallen in de onbegrepen oude man en de stuurloze kleindochter. Zonder nuance, inleving of verrassing voelen hun worstelingen droog aan.

Het hele verhaal hinkt tussen beschrijvend en overdreven uitleggerig. Zinnen als: “Zij is stiekem altijd zijn favoriete kleindochter geweest, ook al heeft hij ook haar de afgelopen drie jaar niet gezien en ook al leek ze in niks op hem evenmin als op zijn vrouw.” Dit was al duidelijk.

Het einde, Lotte’s droom die verwijst naar de Lo’s eigen observaties, is niet onaardig, maar doet weinig omdat ik niet kan meeleven met de karakters.

Zinderende zomer    Gi

Mooie beschrijvingen, maar je geeft te snel te veel prijs. Verhalen als dit lezen we te veel. Het was maar een droom, een zinsbegoocheling of hallucinatie. Je moet met wat originelers voor de dag komen. Je leest je veerhaal te weinig na, er zitten nog fouten in.

Zinderende zomer    Wi

Vermoedelijk een jonge schrijver, met een taalkundig best al wel goede pen. Schrijftechnisch heb ik slechts enkele kleine opmerkingen: twee keer kort achter elkaar; ‘als je het niet erg vindt’ is niet zo mooi. Zo’n bescheiden ‘als je het niet erg vindt’ past ook niet bij het karakter van Ariel in dit verhaal. Het woord ‘ingetogen’ is nogal oubollig. ‘Zijn of haar’ doe je niet in een kort verhaal, je hoeft niet correct te zijn qua sekse. Verhaaltechnisch heb ik echter grote bedenkingen bij dit verhaal. Elk kort verhaal begint bij de fantasie van de schrijver. Die ontbreekt in dit verhaal: het is een beschrijving van de kunst van het zeilen, waarin de schrijver duidelijk wil laten zien dat hij veel weet van dit onderwerp en verder is er een droom. Een droom is zelden sterk in een kort verhaal, vaak een teken dat het de schrijver aan fantasie ontbreekt om een verhaal tot een goed einde te brengen. En deze droom is dan ook nog de nagenoeg letterlijke tekst van een bekend sprookje, slechts uitgebreid met enkele details, die de schrijver kent omdat hij een zeiler is.

Zinderende zomer    Jo

Een aardig verhaal om te lezen. Voorspelbaar, dat wel, maar zeker niet onaardig. Eigenlijk ging ik ervan uit dat de hoofdpersoon het niet zou overleven, dat viel voor hem in elk geval mee. Voor mij ook trouwens, het einde was niet onaardig.

Zinderende zomer    Ma

Dit verhaal leest als een zomerse droom, letterlijk én figuurlijk. Een klassieke vertelling in magisch-realistische sfeer, met een vleugje mythologie. Maar het eindresultaat is middelmatig. Nergens wordt het verrassend of spannend, niets schuurt, niets daagt de lezer uit. Dylan blijft een hol vat, de zeemeermin (die je gelijk herkent zodra ze opduikt) overstijgt geen moment de clichés. Idem het slot. Van de 2.000 woorden hadden er zo 750 geschrapt kunnen worden; er wordt veel onnodig uitgerekt (anderhalve pagina over die gozer in zijn zeilbootje…).

Best aardig geschreven, maar té braaf.

Zinderende zomer    An

Oehhh leuk! Het verhaal is me een beetje te ongeloofwaardig, maar je brengt het vermakkelijk en leesbaar.

Reisfolders    Sj

Verhaal door de ogen van schoonmakers. Grappig bedacht maar het pakt niet en wordt niet boeiend.

Reisfolders    AH

Reisfolders    Pe

Reisfolders    Ja

Een traag verhaal dat nieuwsgierig maakt zonder uitbundig uit te pakken. De schrijver schrijft beeldend. De perspectiefwisseling tussen Els en Odile is sterk. Er wordt veel aan de lezer overgelaten. Ik houd daar erg van: subtiliteit, onbeantwoorde vragen, open eindjes. Ik ben enthousiast!

Reisfolders    JG

Leuk concept. Twee schoonmaaksters die los van elkaar een verhaal weten neer te zetten van een vrouw en haar relaties.

Pas op met conclusies als “Waarschijnlijk een vrouw, aan de winkelfolder te zien.” Al is het iets wat een karakter denkt, het is een gemakkelijke aanname. Later wordt ook nog een handschrift als vrouwelijk omschreven. De opmerkingen over wat ‘Hollanders’, Belgen en Duitsers allemaal wel of niet doen zijn ongenuanceerd.

Op sommige punten dwaalt het verhaal af naar bijzaken. De familiegeschiedenis wordt breed uitgemeten, maar dit is amper relevant voor het mysterie van de vrouw. Ook de uitvoerige beschrijvingen van de vakantiefolders doen er niet zo toe. Het lijkt mij overigens vreemd dat iemand ‘lamzak’ schrijft op een dergelijk briefje. Waarom? Voor wie? Of is het pure frustratie?

De uiteindelijke conclusie is leuk, maar het voelt toch ook wat mager.

Tenslotte: het is jammer dat er een paar slordige taalfouten in staan. Dit maakt het lezen niet makkelijker.

Familiebanden    Gi

Die herhalingen 'zou gezegd hebben' maken je verhaal zwakker. Schrijf snediger, kort je verhaal wat in. Je hoeft niet alles uit te leggen. Je wisselt plots van perspectief: van de derde persoon naar de ik-figuur. Dat werkt niet. Het is een van de basisregels, zeker in een kortverhaal.

Familiebanden    Wi

Deze schrijver heeft wel de fantasie om een aangrijpend verhaal te schrijven, maar de uitwerking is onder de maat. Er staan echt veel te veel fouten in dit verhaal, zowel schrijftechnisch als verhaaltechnisch. Om te beginnen de keuze van het persoonlijk voornaamwoord; je kunt ‘ik’ en ‘hij’ niet door elkaar gebruiken, je kiest voor één stijl en dat moet je ook consequent volhouden, anders raakt de lezer het spoor bijster. Dan heden en verlezen tijd: ‘haar valt niets te verwijten’ past niet in een verhaal dat verder in de verleden tijd is geschreven. “Het is een wonder dat hij zich los heeft weten te krijgen uit die kringen,” is gewoon slecht Nederlands. Dan verhaaltechnisch: hij koopt een tweedehands bedje (na afdingen) en vervolgens moet hij het als een bouwpakket in elkaar zetten met een handleiding. Dat klopt gewoon niet. Het verhaal, verteld vanuit twee perspectieven, is natuurlijk een vorm die vaak wordt gekozen door schrijvers van korte verhalen, maar het is wel de gemakkelijkste weg. Ik zou het veel meer hebben gewaardeerd als deze schrijver ditzelfde verhaal had verteld, maar dan vanuit één en hetzelfde perspectief. De hele laatste alinea, het perceptief van Sofia, vond ik zeer matig geschreven. De innerlijke monoloog is niet meer dan een informatiedump voor de lezer, zo denkt immers niemand!

Familiebanden    Jo

Een vrouw verlaat haar man, dit is een wel heel korte samenvatting van dit verhaal. Geschreven vanuit twee perspectieven, wat ik in een kort verhaal vaak niet sterk vind. Hier werkt het in elk geval niet.

Familiebanden    Ma

De dief bedrogen, dat kan een leuk thema zijn. Maar de uitvoering is matig. Het verhaal begint in de derde persoon (hij/hem) maar glijdt ongemerkt over in de ik-vorm ("Om mijn moeder te helpen..."). Dat is storend en onprofessioneel. Kies één perspectief en blijf daarbij. Er wordt veel tijd besteed aan Hans' achtergrond (dealersleven, jeugd), waardoor de focus van het verhaal verslapt. Het duurt vrij lang voor duidelijk is waar het verhaal eigenlijk naartoe werkt. Dat plot is helaas voorspelbaar en dunnetjes uitgewerkt.

Familiebanden    An

De titel doet me weinig, en het verhaal juist wel. Het is grappig zo die twee kanten te lezen maar ik mis wat connectie; iets dat echt van hun is of twijfels aan beide kanten.

Boezemvrienden    Sj

Wetenschappelijke waarnemingen tussen twee 'vrienden'. Aardig verhaal  wel maar waar leidt dit toe?

Boezemvrienden    AH

Boezemvrienden    Pe

 Een onwaardig hoog niveau verhaal, deed me denken aan Bynocle van Louis Couperus en Kees de Jonge van Theo Thijssen.

Boezemvrienden    Ja

De schrijver getuigt van een goede taalbeheersing. Het verhaal is te lang, legt te veel uit, mist spanning en is te gezocht 'lollig'. Het eind mist scherpte en verrassing.

Boezemvrienden    JG

Er zit best wel wat charme en herkenbaarheid in dit verhaal. Het stuk heeft een vloeiende stijl en een rijk vocabulair.

De belangrijkste vraag die ik had bij dit stuk was “Kan ik dit verhaal ironisch lezen als een spot op de ik-figuur?” Ik wil graag ‘ja’ zeggen. In dat geval is het archaïsche, bijna wereldvreemde, erg leuk. Soms voel ik dat het stuk die richting op gaat. Zoals “Maar gut, wat was ik blij dat ik niet zoals hij van die vibrerende, aangekoekte neusvleugels had. Wat een zegen!” Hier lijkt het duidelijk dat de ik-figuur geen idee heeft van zijn egocentrische gedrag. Maar toch, als je dit doet, moet het echt héél erg duidelijk zijn. Dan moet de spot, al is het maar op één aspect, zó helder zijn dat de lezer niet hoeft te twijfelen de subtiliteit op andere aspecten kan invullen. Dat ik die vraag nog in mijn hoofd bleef hebben leidt mij hier teveel af. En ook áls het ironisch is, had ik graag nog wat meer inzicht in zijn denken.

Zonder ironie is het bitter en oppervlakkig: Frederik wordt voornamelijk neergezet als impulsief en rancuneus, terwijl de verteller zichzelf als redelijk en wijs voordoet. De passages over volmaaktheid en klokken zijn dan nodeloos langdradig en voelen geforceerd intellectueel aan, zonder echt bij te dragen aan de karakterontwikkeling of het verloop van het verhaal.

Luchtbellen en sterretjes    Gi

In de tweede zin al meteen een fout: dat moet die zijn.  De eerste alinea heeft teveel korte zinnen. In het begin is de taal die van een jongetje, maar gaandeweg verandert die naar een meer volwassen iemand. Niet geloofwaardig dus.

Luchtbellen en sterretjes    Wi

Ja, mooi hoor! Klein foutje in de derde zin: ‘dat’ moet ‘die’ zijn. Verder vind ik het woord ‘zeebenen’ niet zo passen in de belevingswereld van deze hoofdpersoon, al past het woord wel in het verhaal. Het is een beetje een ouderwets woord.  Vooral veel bewonderingspunten voor het prachtige slot aan dit verhaal. Daar kunnen heel veel korte verhalenschrijvers nog wat van leren! Dan nog twee opmerkingen om het verhaal nog beter te maken: Ik vond de titel niet goed passen bij de sfeer van dit verhaal en het verhaal is net een paar honderd woorden te lang. Op een gegeven moment val je in herhalingen. Suggestie: verzin een betere titel en beperk dit verhaal tot max 1500 woorden en je hebt een zeer, zeer goed kort verhaal.

Luchtbellen en sterretjes    Jo

Dit verhaal is geschreven vanuit het gezichtspunt van een kind, het werkt soms wel en som niet. In dit geval lukt het de schrijver niet om mij echt in het verhaal te trekken. Het is niet overtuigend genoeg en het gruwelijke einde voelt niet vreselijk.

Luchtbellen en sterretjes    Ma

Dit verhaal vangt goed de blik van een kind: de logica, fantasie, sprongen tussen werkelijkheid en verbeelding, en de naïeve, soms schrijnende emoties zijn consequent en geloofwaardig. De zinnen deinen en golfen zoals het zwembadwater zelf, en bevatten mooi geformuleerde observaties ("woorden zijn bubbels", "luchtbellen kietelen uit mijn neus", "een trompet blazen onder water").

Onder de speelse toon zit diep verdriet en verlies — de afwezige vader, de hunkering naar zekerheid, het onbegrip over de veranderende wereld. Die gelaagdheid maakt het verhaal veel zwaarder dan het op het eerste gezicht lijkt, en dat is knap gedaan. Maar: het verhaal is vrij lang voor wat het uiteindelijk vertelt en halverwege zakt het tempo in. Er is niet echt een duidelijke kentering of climax. De emotionele spanningslijn (de knuffel onder water) is op zich mooi, maar de uitwerking is traag en verliest richting tegen het tragische einde, wat de impact van dat slot voor mij afzwakt.

Dus, een fikse inkookbeurt, wat scherpere keuzes, dan staat dit verhaal écht als een huis. Desalniettemin: mooi gedaan!

Luchtbellen en sterretjes    An

Je werkt je perspectief goed uit; de woordkeuze en korte zinnen passen er goed bij. Enkel vind ik het soms té dicht boven op de 'volwassenen' thema's.

Bezorgd    Sj

Echtelijke perikelen rond een geërfde kater. Gaandweg onstaat er acceptatie van het dier, verder blijft het raden naar de clou.

Bezorgd    AH

Bezorgd    Pe

Bezorgd    Ja

Het verhaal is een knappe observatie van een moeizame huwelijksrelatie en de impact van een dier daarop. Technisch en stilistisch sterk, met gelaagde personages - vooral de man - en rake details in een tragikomische toon.

Bezorgd    JG

Een kwalitatief hoogstaand verhaal. Deze schrijver beheerst het Nederlands uitstekend. De zinnen zijn vloeiend, goed gestructureerd en grammaticaal correct. Dat er weinig gebeurt in dit verhaal is niet per definitie slecht, maar er komt nergens iets naar boven dat het verhaal iets eigens geeft. Harm zit vast, maar blijft ook hangen in een slachtofferrol. Annie is een karikatuur, aangedikt door Harm: een afstandelijke, dominante vrouw zonder veel nuance. De kat is een tegenwicht, maar wordt nauwelijks verdiept.

Verstand op nul    Sj

Het brein laten overleven in de hoop op een beter leven. Creatief, nieuwsgierig makend, leuke clou, goed geschreven.

Verstand op nul    AH

Verstand op nul    Pe

Verstand op nul    Ja

Origineel, humoristisch en wrang verhaal met scherpe kritiek op ouderenzorg en commercie rondom de dood. De taal is levendig en sarcastisch, de protagonist boeiend en menselijk. Sterk begin en midden, maar het einde verzandt door herhaling en gebrek aan verrassende wending of krachtig slotbeeld.

Verstand op nul    JG

Yes, leuk verhaal. Het verhaal heeft een sterke vertelstem. Maar daaronder zit ook iets anders: diepgaande vragen aan over de betekenis van het leven, de dood en de waarde van persoonlijke identiteit. Knap gedaan!

Wat ik jammer vond is dat het op bepaalde punten lastig te volgen is, vooral in de overgangen in Theo’s ervaring. Deels is dat begrijpelijk als je schrijft over iets dat zo complex is als dit, maar overwegend werkt het vooral vervreemdend. Ik kan ook moeilijk mee in het gevoel dat Theo na al die jaren vooral hoopt op een kopje koffie; ik zou het begrijpelijker vinden dat hij door zijn toestand volledig gevoelloos is geworden naar de buitenwereld. Ik twijfel ook wat over de realistische noodzaak om in de toekomst gebruik te maken van menselijke breinen in plaats van artificiële,

Theo is op bepaalde punten onnodig seksistisch (op de stagiaire met de rode konen, de hysterische hyena); het voegt niets toe aan het stuk. Ook zijn actie met de drol voelt meer als een onprettige kinderachtige provocatie dan een rebellie tegen onmacht.

Verstand op nul    Gi

Goed begin, met vragen, maar toch iets te uitleggerig.  Mooi uitgangsstandpunt. Perspectiefwissel: hij dreef in een substantie in een cilinder waarop zijn naam: dit kan niet, hij kan zijn naam niet zien wanneer hij een een cilinder drijft. 'Slenteren' is al langzaam, dus schrappen. Er zit nog veel ongeloofwaardigheid in je verhaal: een glimp opvangen: dus kan hij zien, maar hij zit wel in een draagbare bokaal. Je maakt er een rommeltje van zo. Je slaagt er niet in de achterdocht of het ongeloof van de lezer op te heffen. Leuk slot, wel.

Verstand op nul    Wi

En zo leer je als jurylid ook nog wat. “Vijgen na Pasen”, een prachtige Vlaamse uitdrukking, die volgens Google ‘mosterd na de maaltijd’ betekent. Daar wil ik dan een goede Nederlandse uitdrukking tegenover zetten: Het is ‘geen eer mee te behalen,’ niet ‘geen eer mee te verdienen.’ Ik ben altijd blij met SciFi-verhalen in deze wedstrijd en deze heeft me absoluut niet teleurgesteld! Mooi opgebouwde spanning, een bevredigend slot. Toch heeft het verhaal hier en daar een overvloed aan woorden, minder=meer zou een goede schrijfregel zijn voor deze schrijver. Voorbeeld: “het brengt vast een hoop gedoe met zich mee. Om nog maar te zwijgen over het papierwerk.” Dit is dubbelop, omdat in deze context ‘papierwerk’ een belangrijk onderdeel is van ‘gedoe.’ Het kan dus korter, en dat geldt voor meer plekken in het verhaal. Paar hele kleine dingetjes: spritskoeken schrijf je met een s, tenzij Vlamingen hun eigen schrijfwijze hebben, dat weet ik niet. Ik zie de schrijver het lelijke ‘u kan’ gebruiken in plaats van ‘u kunt.’ Een kwestie van smaak, want beiden is mogelijk. Maar complimenten voor deze schrijver, ik heb dit verhaal met heel veel plezier gelezen!

Verstand op nul    Jo

Een angstaanjagend toekomstbeeld wordt op een redelijke manier verteld. Het verhaal kabbelt voort, het leest op zich niet verkeerd, maar wil niet echt heel spannend worden. Het onderwerp is de moeite waard en daarmee is het verhaal een nipte voldoende.

Verstand op nul    Ma

Lekkerrrr! Bijna 3.000 woorden en al had het iets ingekookt kunnen worden: het stoort mij niet. Dit verhaal heeft een scherpe toon met droge, cynische humor. Theo's stem is geloofwaardig en blijft tot het einde overeind. De opbouw van ironische wraak naar existentiële horror is goed gedaan, en de thematiek van ouderdom, autonomie en consumentisme wordt origineel en wrang uitgewerkt. Tikkie jammer dat je het einde aan ziet komen, maar dat mag de pret niet drukken. Heel tof!

Verstand op nul    An

Je verhaal is meeslepend! Interessant onderwerp. Ik begrijp enkel niet wat die huizen nou zijn, en vooral of hij op het einde die robot wordt....

Korte vakantie in Venetie    Sj

Tijdens een vakantie krijgt een vrouw door een ongeluk geheugenproblemen. Bijna een kolderiek verhaal, warrig, kinderlijk.

Korte vakantie in Venetie    AH

verhaal met potentie maar slecht geschreven

Korte vakantie in Venetie    Pe

Korte vakantie in Venetie    Ja

Een verhaal dat barst van de fantasie en gebeurtenissen. Het is nodig keuzes te maken: minder details, meer focus. Door strakker te schrijven en scènes uit te diepen in plaats van gebeurtenissen op te sommen, krijgt het verhaal meer spanning en emotionele impact. Ook de taal  moet aandachtiger verzorgd worden, zodat stijl en ritme de ideeën beter dragen. Blijf vooral schrijven: er zit veel moois in je pen.

Korte vakantie in Venetie    JG

Heel erg slordig verhaal, kaal en zonder inleving geschreven. Een vrouw overlijdt maar wordt wakker in een mortuarium en loopt gewoon weg, zonder dat iemand haar ziet? En dit wordt zonder humor geschreven?

Slechte taal, slechte zinnen. Ik haakte al af bij “De vertrekdatum werd 28 juni tot 9 juli.”, maar het gaat maar door. We leren Paul niet kennen en Gerda ook niet. Het hele stuk is handelingen, geen introspectie.

Achter de tekst zie ik wel een levendige fantasie. Hopelijk kun je met die fantasie volgende keer ook een mooi verhaal op papier zetten!

De prijs van zijn    Gi

Wat een verwarrend begin, waar gaat diit over? Verder diagonaal gelezen en gestopt.

De prijs van zijn    Wi

Een gewaardeerde poging om het verlies van een kind in woorden te vatten. Dat is bijna onmogelijk, maar deze schrijver heeft een poging gedaan en dat alleen al is een compliment waard. Maar hij heeft het te gecompliceerd gemaakt, er teveel niet relevante zaken bij gehaald, waardoor het verdriet is verdronken in overbodige zinnen en woorden. Bij voorbeeld deze zin: “Een kom pannenkoekenbeslag met antiklontermiddel”. Het is een metafoor, die uit de lucht komt vallen en niets toevoegt aan het verhaal, maar slechts de aandacht afleidt. Een verhaal over het verlies van een kind moet rechtstreeks binnenkomen, schrijnend zijn, niet wollig! Door al deze overbodige zaken wordt het verdriet verdoezeld, in plaats van dat het de lezer recht in zijn gezicht raakt. Jammer, een gemiste kans wat mij betreft. Het is vooral het slot dat me irriteert, alsof tranen belangrijker zijn dan het verdriet zelf. Verder was ik niet overtuigd van de interne monoloog. Er zitten prachtige zinnen in, maar ik lees ook zinnen als “Ik denk altijd te makkelijk, zie nooit de gevolgen van impulsiviteit in,” en “ik weiger te leren.” Niemand denkt zo! Om hier een goed kort verhaal van te maken is stevig wieden noodzakelijk. Maar het goede verhaal zit er al in, dus het is de moeite waard dat de schrijver er nog eens helemaal doorheen loopt en zich bij elk woord afvraagt of die de impact versterkt of juist verdoezelt.

De prijs van zijn    Jo

Het is een vervreemdend verhaal. Ik hou van dit soort verhalen, als ik er in elk geval nog iets van begrijp. Dit verhaal is me net een tikje te. Jammer, het leest heel prettig en bij vlagen is het geweldig.

De prijs van zijn    Ma

Dit verhaal zet een schrijnende toon neer met melancholische beelden en een overtuigend portret van een man die verteerd wordt door verlies en schuld. De stijl is sterk, maar schiet soms door in te zware, gekunstelde metaforen die de toon ondermijnen. Het verhaal blijft wat hangen en mist echte ontwikkeling, waardoor het slot minder impact heeft dan mogelijk was geweest. Desondanks een beklemmend en sfeervol portret.

De prijs van zijn    An

Je vlotte schrijfstijl bevalt me. Het perspectief is ook duidelijk; van een niet eerste persoon was het moeilijk geweest denk ik. Wel vind ik eht eind raar. Is hij nou echt of niet? De connectie van het begin en eind is trouwens ook leuk!

Voor alles altijd bang geweest    Sj

Besschouwing over latente homo-gevoelens. Pakkend en goed leesbaar.

Voor alles altijd bang geweest    AH

te lang, zonder spanning

Voor alles altijd bang geweest    Pe

Voor alles altijd bang geweest    Ja

Een ontroerend, gelaagd verhaal over angst en vriendschap, verteld in beeldende, sfeervolle taal. De karakterisering van Alfred is uitmuntend en de verwijzingen naar Biesheuvel verrijken het verhaal subtiel. Met iets meer dramatische spanning en snelheid zou het verhaal richting 10 kunnen gaan.

Voor alles altijd bang geweest    JG

Zeer verzorgd proza, vol ritme, detail en gevoeligheid. Er zit een mooie cadans in de zinnen: het is geschreven met een uitstekende pen. Puur qua taal misschien wel het beste verhaal deze maand. Ik vind het jammer dat het inhoudelijk toch kaal blijft.

Ten eerste is dat door de overdaad aan romantisering, zonder inhoud. Ravel, de hoeveelheid boeken, sigaretten in een studiootje. Het voelt vooral als een uiterlijk van student zijn.

Het oproepen van de ‘tragische homoseksueel’ is, zeker in een verhaal dat zich in het heden afspeelt, wat vermoeiend. Daar zit altijd weer die bevestigende gedachte in van ‘homoseksueel zijn is zwaar’. Het verhaal had kunnen laten zien dat Alfred ook plezier, liefde of eigenwaarde ontleent aan zijn identiteit.

De psychische aandoening wordt gekoppeld aan zijn vermogen om diepgaande gesprekken te voeren. Dat is een vaak gehoorde, en achterhaalde, suggestie. Dat lijden noodzakelijk is voor echtheid is ongegrond. Het beeld van de ‘getormenteerde kunstenaar’ komt hier ook weer terug.

Tenslotte zit er, al is het subtiel, een seksisme in dat me stoort. De stelling dat vrouwen verhalen willen horen, wordt terloops vergeleken met mannen. Vooral vanuit een karakter dat herhaaldelijk als diepgaand wordt omschreven is dit nogal kortzichtig.

Ik vind zijn besef van het belang van eerlijkheid aan het einde mooi geschreven, maar bovenstaande trekt het verhaal helaas sterk omlaag.

De Portonaccio sarcofaag    Gi

Teveel historische beschrijving, er is geen plot.

De Portonaccio sarcofaag    Wi

Als dit de eigen observaties zijn van een hele jongen schrijver: complimenten! Oog voor details en een heel goede opmerkzaamheid. Maar voor een kort verhaal is meer nodig, met name fantasie. Beschrijf niet alleen wat je ziet als je deze sarcofaag bekijkt, maar laat je fantasie werken, laat je inspireren tot een verhaal en dat is wat anders dan een beschrijving.

De Portonaccio sarcofaag    Jo

Het lukt de schrijver een mooie beschrijving van een sarcofaag te geven. Het is zo goed op papier gezet dat ik delen hiervan voor me kan zien. Als verhaal is het niet heel sterk, het hiervoor te vertellend en ik krijg niet het gevoel van de mensen op deze sarcofaag mee.

De Portonaccio sarcofaag    Ma

Nou, dit is weer eens wat anders. En ik kan dit wel waarderen. De in steen gebeitelde personages krijgen vlees en bloed, en na zo’n 1.800 verstreken jaren wordt hun verhaal opnieuw verteld door een oplettende, goed observerende auteur, met oog voor detail en een mooie thematische verbinding tussen geweld, leven en dood. De beschrijvingen zijn rijk en maken de gruwel en de tragiek voelbaar. Toch: de tekst verliest aan kracht door te veel herhaling, lange zinnen en een nogal dwingende emotionele invulling. Ik wil als lezer graag ruimte om zelf te interpreteren. Maar, dat gezegd hebbende: mooi werk. En dat heeft geen moer te maken met de jonge leeftijd van deze auteur: ga zo door!

De Portonaccio sarcofaag    An

Het verhaal is qua onderwerp erg leuk, maar soms wat moeilijk te lezen vanwege ingewikkelde zinnen zoals: 'De lichte frons op zijn gelaat kan wijzen op de brute wijze waarmee de overleden Romeinse officier de oorlog onder hem heeft uitgevochten. Misschien kan hij het geschreeuw en gekrijs van de door de paarden vertrapte barbaren horen, helemaal onderaan de kist.' Die tweede zin bijvoorbeeld geeft een mooi beeld, maar word nu apart gepresenteerd. Probeer eens de zinnen op te breken of om te keren, en lees het hardop! Dat is mijn enige echte tip, zeker omdat je verder erg beschrijvend bent in beeld creëeren.

Haunted halloween    Sj

Halloween in een creepy kasteel. Het wordt niet echt griezelig.

Haunted halloween    AH

Haunted halloween    Pe

Haunted halloween    Ja

Het verhaal is goed opgebouwd met een duidelijke spanningsboog. De 13-fobie als rode draad is effectief. ik heb moeite met woordcobinaties als: verstijfde angst, versnelde adrenaline, mystieke geur. De mystieke sfeer en serene stilte vind ik sowieso niet passend bij een spookslot; wel een doodse of beklemmende stilte bijvoorbeeld. Het verhaal mag strakker: '...de deur klapt ineens hard achter me dicht' = de deur klapt dicht. In het verhaal komt 3 x 'angst', 3 x 'fobie', 4 x 'donker' en 3 x 'fobie'' voor. Ondanks deze minpuntjes een leuk verhaal.

Haunted halloween    JG

Allereerst: Halloween op 13 november? Dat is twee weken later dan gebruikelijk. Leg dat uit als je die keuze maakt. In het verhaal zit een enthousiasme dat ik waardeer. Je houdt het ook klein. Mooi!

Maar het is rommelig en slecht uitgewerkt. Er zitten veel slordige taalfouten in (“Ik wil weg van deze plaatst”). Het gegeven van een fobie voor dertien is niet verkeerd, maar het wordt niet echt psychologisch uitgediept. Wat betekent dertien voor hem? Waarom is die angst zo allesoverheersend? Dit blijft te oppervlakkig. De rest (het groenlicht, de mannenstem) is allemaal zó droog verteld dat het weinig impact maakt.

Eind goed al goed    Gi

Meer een uitgeschreven anekdote dan een verhaal. Te weinig, te dun.

Eind goed al goed    Wi

Goed geschreven, plezierige vertelstem, maar het is wel een beetje dunnetjes. Er is weinig te beleven, laat staan mee te leven in dit verhaal.  Een aangeklede anekdote, geen kort verhaal. Geen spanningsopbouw, geen karakterontwikkeling. Volgende keer graag een verhaal met meer diepgang en emotie, waar de lezer in kan meeleven.

Eind goed al goed    Jo

Een verhaal over dood en eenzaamheid. Het is meer een uitgesponnen anekdote dan een verhaal. De schrijfstijl is niet geweldig en het verhaal zelf is inhoudelijk niet heel sterk. Het einde is wat flauw.

Eind goed al goed    Ma

Over eenzaamheid, nutteloosheid van een leven en een kale dood. De onderkoelde stijl en kleine observaties werken goed. Wel zakt het tempo wat in het middendeel en hadden sommige formuleringen en de redactie strakker gekund. De lengte (lekker kort!) past er daarentegen weer goed bij. Al met al een wrang en raak verteld portret.

Eind goed al goed    An

Mooie onthulling van wie die broer nou is. Je houdt het vaag maar geeft wel hints. De twijfels van de vrouw komen ook realistisch over. Wellicht dat je daar nog emer zelfreflectie (van die vrouw dan he ;) ) in zou kunnen verwerken of meer over Henk zijn familie. Ik vind het verhaal mooi vanwege de humane situatie en ergens de 'simpelheid' daarvan, maar het zou nog pakkender kunnen zijn door die overwegingen erin te brengen voor meer emotie.

Hoeveel halfzusjes heb ik    Sj

Een vader sterft door dood door schuld? het kan de zoon niet veel schelen. Wat wil de schrijver hiermee zeggen? Geen idee.

Hoeveel halfzusjes heb ik    AH

Hoeveel halfzusjes heb ik    Pe

Hoeveel halfzusjes heb ik    Ja

In minder dan 500 woorden zet de auteur een origineel familiedrama neer. De emotionele onderkoeldheid van de verteller sluit mooi aan bij in de inhoud. Ik vind de opening niet het beste van de opbouw. Ik zou gekozen hebben voor zoiers als: 'Vanochtend is mijn vader overleden. Hartstilstand. Francien meldde het via de app. Ik was verrast; niet door het overlijden maar door het communicatiemiddel. Francien is degene waar mijn vader steun vond na het dodelijke motorongeluk van mijn broer.' 

Hoeveel halfzusjes heb ik    JG

Heel interessant thema, maar jammer dat het zo matig is uitgevoerd. Er wordt veel informatie in korte tijd gepresenteerd, waardoor sommige belangrijke emotionele momenten niet de ruimte krijgen om impact te maken. De titel stelt een vraag en die wordt heel plotseling beantwoord en lijkt amper belangrijk voor de ik-figuur. De redenatie over het aantal halfzusjes aan het begin is niet logisch en wordt niet onderbouwd.

De afstandelijke manier waarop de karakters met elkaar communiceren is niet meteen slecht. Ik voel mee met het afraffelen van het overlijden van de vader. Maar wat vreemd is, is dat sommige delen héél expliciet zijn (zoals: “Een moeilijke tijd voor ons gezin waarin mijn vader steun vond bij Francien.”) en andere delen juist niet. Terwijl ze allebei aspecten zijn die de ik-figuur kán weten (zoals de relatie tussen Francien en de ik-figuur, waarom hij het WhatsApp-bericht niet bevraagd, hoe zijn eigen relatie met zijn vader was de laatste jaren). Dit maakt het verhaal rommelig voor mij en maakt dat ik er uiteindelijk niet echt in mee kan komen.

De toekomst is nabij    Gi

Ja, en? Iemand trekt weg naar een tent van plastiek. Dat is het. Waarom wordt maar vagelijk uit de doeken gedaan. Je hoofdpersonage blijft een dimensionaal, verstoken van enige karakterbeschrijving, motivatie. Dit is een begin van een verhaal, maar geen verhaal.

De toekomst is nabij    Wi

Het is te weinig voor een boeiend kort verhaal. In de allerlaatste alinea wordt eindelijk wat achtergrond gegeven, maar dan is het verhaal al klaar. Verder veel details die in de lucht blijven hangen. Voor een ultrakort verhaal als dit moet je alle niet ter zake doende details vermijden. Als je die details wel prettig vindt, moet het verhaal veel langer zijn, zodat ze tot leven komen. Verder nogal wat stijlfouten: “Het water blijft maar komen, gestaag, een voor een.” Dat kun je niet zeggen van water, wel van druppels. “de zon gloort” is een enorm cliché. Bij ‘het is nog tijd’ is waarschijnlijk ‘er is nog tijd’ bedoelt. Een schrijfmachine is nu toch echt wel hele lang geleden, maar niets anders in het verhaal geeft een indicatie van het voorbije tijdperk van de schrijfmachine. En zo zijn er meer. De titel heeft geen relatie met het verhaal.

De toekomst is nabij    Jo

Een kort verhaal dat niet tot leven wil komen. Het is gewoonweg niet goed genoeg, zowel qua inhoud als qua schrijfstijl.

De toekomst is nabij    Ma

Het begint best aardig, begint dan te haperen en is ineens afgelopen. Voor mij voelt het alsof de eerste scenes van een langer verhaal op papier zijn gezet, of dat de auteur per ongeluk een onaffe versie heeft ingezonden. Het verhaal lijkt niet goed te weten wat het centraal wil stellen: de regen, de wallaby, de typemachine, Chris, de verhuizing, het mislukte leven in Nederland...

De toekomst is nabij    An

De eerste alinea geeft een mooi beeld en vind ik mooi verwoord, goed begin. Wellicht dat je deze manier van beschrijven doorpakken naar; 'De wallaby volgt mij. Op haar eigen manier.'. Wat is haar manier? Ik zelf ben niet zo bekend met wallaby's... Maar ook bij bijvoorbeeld 'Het landschap is overal weer verrassend.' kan je een voorbeeld geven. De paragrafering vind ik wel goed; erg passend voor het verhaal. Ik kan ook goed een beeld schetsen wat voor soort man dit is zonder dat je het dik hoeft te beschrijven, netjes!

Het gebeurde in Zutphen    Sj

Gedoe rond de Librije. Een nogal onwaarschijnlijk verhaal, dat niet echt lekker loopt.

Het gebeurde in Zutphen    AH

 te weinig show, te veel tell.

Het gebeurde in Zutphen    Pe

Het gebeurde in Zutphen    Ja

Een origineel idee voor een verhaal dat helaas in de uitwerking flink wat te wensen overlaat: overvolle zinnen, grammaticale fouten, spellingfouten, slordige leestekens, te veel uitleg. Voorbeeld: "De deur gaat krakend verder open, er komt een zuinige glimlach op het rimpelige gezicht van de kleine vrouw,  geheel in het zwart gekleed en ze ruikt naar oude boeken." Dit zijn 30 woorden, waarvan er 8 een bijvoeglijk naamwoord of bijwoord zijn. Bovendien is de zin te lang. 'Zuinig glimlachend doet het vrouwtje de deur verder open. Haar kleren ruiken naar oude boeken.' Advies: Schrap een derde van het verhaal, maak de dialogen prikkelender en los het raadsel minder ondubbelzinnig op.

Het gebeurde in Zutphen    JG

Een Da Vinci Code-achtig verhaal in Zutphen, met een moeder en dochter onderzoekers zijn. Leuk. En het enthousiasme in het stuk geeft het fijne, lichtvoetige toon.

Maar daar blijft het helaas bij. De logica is niet te volgen. Van alle mogelijke moeders en vaders is het meteen een serieuze optie dat het over Bernard en Juliana kan gaan als ze in de boot zitten? De keukenhulp vindt meteen net dat boekje dat een volgende clou is? Maar ook de hele achtergrond is onlogisch. Waarom zou Christina deze clou achterlaten in een boek in de Librije?

Los daarvan gaat alles wel érg makkelijk. Geen enkele tegenslag: alles ligt klaar om ontdekt te worden. Ook had ik het leuk gevonden als de moeder en dochter ook wat ontwikkeling hebben samen. Hun karakters blijven helaas ook wat oppervlakkig.

Tenslotte nog: let op de spelfouten en zinsconstructies in je stuk!

De koffer    Gi

Zette zich vast in mijn...het kan blijkbaar niet uitgebreid genoeg zijn, verlies je niet in schoonschrijverij, zeker niet met clichés. De beschrijving van de koffer is er ook over, we weten het intussen wel. Spanning opbouwen mag, maar doseer dat. De geleidingen in mijn hersenen...nou, nou, hou je wat in. Overdrijf niet, zo wordt het lachwekkend. Het dagboekstuk iis al een stuk beter. Ik zou het niet in de tegenwoordige tijd plaatsen, het is immers een verslag van wat al voorbij is. Vervolgens loopt je verhaal lekker. Het einde is onbevredigend en voor veel interpreteerbaar, je blijft daar te vaag. De lezer mist een deel van de voorgeschiedenis, net of je weet zelf niet goed hoe het moet eindigen, nu maakk je je er te makkelijk van af.

De koffer    Wi

Verhaaltechnisch ben ik niet overtuigd door dit verhaal, al is het thema boeiend genoeg. Dit verhaal hinkt op drie gedachten. 1. De ikpersoon die een verhaal wil schrijven. 2. Een brief uit het verleden, die op zichzelf al een verhaal is en 3. Een pratende koffer. Teveel voor een kort verhaal, en dan vooral nummer 3. De schrijver/schrijfster heeft geen enkele moeite gedaan om een sprekende koffer geloofwaardig te maken. Hoe ongeloofwaardiger een premisse , hoe meer de schrijver zijn best moet doen om de lezer daarin mee te trekken. Advies: laat die sprekende koffer gewoon weg. De schrijver komt alleen in het begin en in de laatste zin aan het woord. De laatste zin is heel mooi, dus de rol van de schrijver kan nog worden uitgebreid (in plaats van het stuk over de sprekende koffer).  Schrijftechnisch heb ik geen opmerkingen, deze schrijver heeft een prima vertelstem en taalbeheersing. Nu nog een verhaal met een spannende opbouw, waar de lezer in meegetrokken wordt.

De koffer    Jo

Een wonderlijk verhaal waarin de schrijver wat speelt met perspectief. Het idee om het zo op te schrijven is zeker niet verkeerd, maar in dit verhaal lukt het niet goed om de lezer bij het verhaal betrokken te houden. De personage willen niet echt tot leven komen, dit komt mede door de perspectiefwisseling.

De koffer    Ma

Hoewel het verhaal aardig is geschreven en zorgvuldig is opgebouwd, blijft het geheel gekunsteld aanvoelen. Ik ben lichtelijk allergisch voor mooischrijverij, en deze auteur bezondigt zich daar snel aan: “… zijn geur rolde van de plank naar beneden, wandelde mijn neusgaten in en zette zich vast in mijn voorhoofdsholten. Ik tastte naar de greep en een wolk stof waaide op. Mijn ogen vulden zich met vocht. Ik wilde mijn zakdoek pakken, maar het was alsof mijn handen vastgeklonken waren.” De opzet met de sprekende koffer is vergezocht en overtuigt niet. De lange verleidingsscène uit het schrift voegt weinig toe en maakt de kern – het verwerken van verlies en bitterheid – niet meer of beter invoelbaar. Daardoor blijft het verhaal hangen in een bedacht concept, zonder werkelijk te raken.

De koffer    An

Het verhaal is leuk, maar de koffer die praat mag meer uitgewerkt. Hoezo praat hij opeens? En hoorde je dan niet al vaker gerommel van zolder? De dagboek passage vind ik wel super!

Een naaktfoto    Sj

Gedoe rond het maken van een naaktfoto. geen idee wat de schrijver hiermee heeft bedoeld te zeggen.

Een naaktfoto    AH

Een naaktfoto    Pe

Een naaktfoto    Ja

De tekst schiet tekort zowel qua inhoud als uitvoering. Advies: Richt je op verhalen met enige diepgang, op respectvolle thema's en op zorgvuldig taalgebruik.

Een naaktfoto    JG

Nogal platvoers stuk. Dat zit hem deels in het taalgebruik dat regelmatig erg simpel is (“waardoor zijn piemeltje strakker voelde”) en soms gewoonweg slordig (“De verleidende striptease-meisjes dansten verleidelijk”). Er lijkt ook een stuk te ontbreken. Opeens is Soraja weg en komt Tamara in beeld.

Het verhaal is eerlijk over een mannelijke, kritiekloze blik op prostitutie. Maar tegelijkertijd ontbreekt elk perspectief. Hij zegt: “Ik wil een herinnering aan die goede oude 90’s waarin meisjes nog gratis poseerden voor iedere sensueel ingestelde man.” Dit beeld wordt nergens in het stuk ook maar licht in twijfel getrokken. Tamara bestaat in het stuk alleen als lichaam, niet als iemand met een eigen karakter. Het gaat zelfs zover dat hij haar, objectief, een ‘lekker kusje’ geeft. We leren heel weinig over deze man en zijn wereldbeeld.

Een scherf in het zonlicht    Sj

Een jongen breekt een schaaltje na de dood van zijn oma. Sfeervol, goed beschreven maar met een onbevredigend slot.

Een scherf in het zonlicht    AH

Een scherf in het zonlicht    Pe

Een scherf in het zonlicht    Ja

Een gevoelig verhaal in een vaardige en poëtische stijl neergezet. De keuze om alles vanuit het kind te tonen is sterk. Zijn verwarring, gevoeligheid en observaties zijn geloofwaardig uitgewerkt. Het schaaltje is een rijk symbool. Jammer van de soms wat langdradige passages.

Een scherf in het zonlicht    JG

Dit verhaal blinkt uit in sfeer. De enscenering is prachtig en roept mooie, kalme beelden op. 

Het is jammer dat de taal niet past hoe Arthur wordt omschreven. Ik leer hem kennen als een jongen die de Donald Duck wil lezen en juist niet bezig is met poëtische observaties. De herhaling van het zonlicht en de symboliek van het schaaltje is overdadig. En over de genderrolen: gedeeltelijk vind ik het heel sterk. De stille verwachtingen van de oma, Arthur’s spijt over het antwoord. Jammer vind ik wel dat de tekst geen alternatief perspectief biedt en vooral blijft hangen in de binaire normen waarop Arthur geen antwoord heeft. Dat maakt het verhaal tragisch, wat helaas nog altijd vaak gebeurt met LGBTQ+-karakters. Het bevestigt een suggestie dat identiteit gepaard gaat met worsteling en dat dit (bijna) de enige plek is waarop een LGBTQ+-karakter mag bestaan in een verhaal.

Ik kan dit verhaal niet afwijzen hierop, omdat er wel degelijk een realisme in het stuk zit, een manier van denken die ook in 2025 aanwezig kan zijn. Tegelijkertijd hoop ik zelf meer op stukken die een positieve kijk laten zien waarin non-binaire normen meer gevierd kunnen worden en karakters meer zelfacceptatie en agency hebben.

Een scherf in het zonlicht    Gi

Ik vraag me af hoe oud het hoofdpersonage is, naar zijn gedachtewereld te oordelen lijkt hij me te oud om zo'n strips te lezen. Zo'n jongen zegt bvb niet: 'serene wijze', dit zijn de woorden van de auteur, niet vanuit de gedachten van een jongentje. Mooi einde wel.

Een scherf in het zonlicht    Wi

Een lastig te beoordelen verhaal. Er zitten heel veel mooie beelden in, maar naarmate ik verder las bekroop mij het gevoel dat de interne monologen in dit verhaal niet passen bij een jongen die niet boven het middel uitkomt van zijn oma. Hooguit zeven jaar dus (als zijn oma niet al te klein is), maar waarschijnlijk jonger.  De vraag van oma “‘Je bent een jongen – toch?” vond ik uitermate vreemd. Als je een vreemd element in een verhaal introduceert, moet je daar iets mee doen dat voor het verhaal essentieel is, je kunt dat niet zomaar in de lucht laten hangen. Veel gedoe met dat schaaltje, waarschijnlijk zo opgeschreven omdat de schrijver niet expliciet wilde maken dat deze jongen ook de weg van een meisje zou kunnen gaan en dat maakt de vraag van oma dus wel beladen. Voor mij had het minder omfloerst mogen zijn, meer expliciet, maar mogelijk is dat een kwestie van smaak. Deze schrijver kan natuurlijk uitstekend schrijven, maar verhaaltechnisch is er nog werk aan de winkel.

Een scherf in het zonlicht    Jo

Een mooi verteld verhaal, het leest heel fijn en de inhoud is de moeite waard. Het einde is wat ondoorgrondelijk, maar past heel mooi bij het verhaal.

Een scherf in het zonlicht    Ma

Een zorgvuldig geschreven, gevoelig verhaal over opgroeien, anders zijn en verlies. Het begin is iets te traag en soms legt de auteur te veel uit waar beelden al voldoende spreken. Arthur wordt geloofwaardig neergezet, al zijn de woorden die hem worden toebedacht soms té volwassen. Het slot had van mij wat meer karakter mogen hebben, het is mooi, maar ook… ja, braaf?

Een scherf in het zonlicht    An

Het perspectief is mooi. Ik vind enkel soms het taalgebruik te ingewikkeld voor een kind. Hij maakt vele interpertaties die eerder ouders zouden maken, ik ben benieuwd naar wat hij letterlijk denkt en voelt. Het schaaltje is ook een mooi symbool. Gaat het verhaal nu over man/vrouw zijnde? Het einde laat me twijfelen over het moraal...

Nachtkaars    Sj

Een man komt aan in de hemel na zijn overlijden. Leuk thema, goed beschreven en de uitwerking in verflauwende hologrammen is creatief bedacht.

Nachtkaars    AH

Nachtkaars    Pe

Nachtkaars    Ja

"Nachtkaars" is een goed opgebouwd verhaal over het hiernamaals vanuit het perspectief van de overleden Joep. De invalshoek is origineel. Op droge humoristische wijze stelt de schrijver “dood en herinnering” aan de orde. De schrijfstijl is helder met aandacht voor details. De titel is goed gekozen: De herinnering aan Joep vervaagt van generatie op generatie. Met plezier gelezen.

Nachtkaars    JG

Geweldig idee. Met dit concept kun je zoveel kanten op. In de basis had dit mijn winnaar voor deze maand kunnen zijn. Het verhaal is ook goed opgebouwd en met humor verteld.

Wat jammer dan dat de uitwerking verder zo matig is. Het stuk had gemakkelijk een heel stuk korter gekund. De uitleg van het concept van de hologram is al snel duidelijk. En voor Peet’s technische details over automatisering in de Hemel (hoe leuk het ook is) is eigenlijk te weinig plek in dit verhaal.

Emotioneel is het allemaal erg vlak, zowel vanuit Joep als zijn familie. Ja, Joep heeft geen emoties meer, dat leg je uit. Maar in alles lijkt hij geen wanhoop, verdriet, verlies of schuld te voelen. Zijn affaire doe je af als “Oeps!”. Het is eigenlijk niet te volgen wáárom hij geen emoties meer heeft, waarom is dat nodig? Het had het verhaal interessanter gemaakt. Ook de gevoelens of de vragen die zijn familie misschien nog heeft zouden meer terug kunnen komen.

Nachtkaars    Gi

Vreemd dat je hem met dokter aanspreekt maar in de beschrijvingen Peet noemt. Dat duidt op een dichtere band, die voorbijgaat aan de functie. Duidelijk te aanwijsbare info voor de lezer. Een verhaal dat op 'The sixt sense' lijkt. Het hoofdpersonage, de 'ik' dus lijkt nogal rustig te reageren op wat er gebeurt. Dat is voor mij onaannemelijk. Ik vind het ook erg gek dat hij het vooral interessant vond, je maakt er zo een bordkartonnen personage van. Op die manier ga ik niet mee in dit verhaal. Lees eens wat er over 'the suspension of disbelief' wordt gezegd. Dan eerst komt de uitleg: geen gevoel meer. Hoofdpersonage stelt zich daar niet eens vragen bij. (Maar wel iets leuk vindt) Het einde vind ik wel goed, het minderen van de herinnering: dat is mooi en schrijnend geloofwaardig

Nachtkaars    Wi

Te veel uitleg! Het verhaal is best fantasierijk, de premisse is mooi en goed uitgewerkt en het slot is heel bevredigend. Maar niets, maar dan ook niets, wordt aan de fantasie van de lezer overgelaten. En dat is jammer, een van de grootste genoegens van het lezen van korte verhalen is het zelf kunnen inkleuren van de plaatjes. Aan dit verhaal viel niets meer in te kleuren. Voorbeeld: deze gehele frase beschouw ik als overbodige uitleg: “Ik keek omlaag in de richting die Peet me wees en zag een bed dat ik herkende. Hetzelfde gold voor de vrouw naast het bed, die snikkend over de man in het bed gebogen stond. Het was Marion, het bed stond in onze slaapkamer en de man in het bed was ik.  ‘Dus, om je vraag van zojuist te beantwoorden,’ hervatte Peet, ‘je mankeert niks en tegelijk mankeer je van alles. ’t Is maar hoe je het bekijkt. Beste Joep, je bent een half uurtje geleden overleden.” Ik had dat allemaal allang begrepen.  Schrijftechnisch geen opmerkingen, deze schrijver heeft een prettige vertelstem en een goede taalbeheersing. Schrap nou eens een paar honderd woorden aan overbodige uitleg, daar wordt het verhaal echt beter van! Goede titel trouwens!

Nachtkaars    Jo

Wat gebeurt er met iemand na de dood, een vraag die ons allemaal bezighoudt. In dit verhaal kiest de schrijver ervoor om te laten zien hoe vaak mensen nog aan iemand denken die overleden is. Als je dit weet, kun je dit verhaal eigenlijk zelf wel schrijven, het is vooral het intrappen van veel open deuren.

Nachtkaars    Ma

Ogenschijnlijk luchtig, maar mooi gelaagd en bij vlagen ontroerend; over sterfelijkheid, herinnering, verval en uiteindelijk vergetelheid. De toon is speels en melancholisch tegelijk, de stem van Joep consistent en geestig. De opbouw is sterk: van verwarring na de dood via het afscheid naar de langzame verdamping van herinnering — fraai verbeeld in het concept van het hologram. Grappige eastereggs blijven gelukkig onuitgelegd! Heel fijn, vertrouw op je lezer. Enige snoei in het middenstuk had het tempo wat kunnen verhogen. En wat mij betreft had het aan kracht gewonnen als het in de tegenwoordige tijd was geschreven. Maar dat is klein bier: het verhaal houdt de aandacht goed vast, het niet helemaal onverwachte einde bevestigt de titel en levert iets van wrange voldoening op. Heel goed werk!

Nachtkaars    An

Leuk einde! Het verhaal verder is mij iets te sloom en vertellend. Ik wil weten hoe hij zich voelt! Stel je voor dat je zojuist dood bent gegaan; dat zal een boel emoties opwekken..! Het dialoog is wel erg fijn lezen.

Bacteriele affectie    Sj

Iets met bacteriën en een mens onder de douche. Plastisch beschreven maar het kan me niet bekoren. 

Bacteriele affectie    AH

Bacteriele affectie    Pe

Bacteriele affectie    Ja

Dit is een origineel verhaal verteld vanuit het verrassende standpunt van een bacterie. Het is knap hoe de bacterie wordt neergezet als iets dat kijkt en verlangt. De taal is heel mooi en beschrijvend. Ik voel tegelijkertijd fascinatie en ongemak. De spanning neemt langzaam toe: eerst kijken en willen, en dan een hoogtepunt waarin de bacterie dichtbij komt en zich overgeeft.

Bacteriele affectie    JG

Geweldig stuk. Ontzettend origineel geschreven. Niet alleen een mooi idee, maar ook schitterend uitgewerkt. De keuze om een niet-menselijk organisme als verteller op te voeren is geweldig gedaan. Het concept van een micro-organisme dat verwondering voelt voor het menselijke lichaam, is een mooie afwijking van het antropocentrisch narratief: de mens is geen middelpunt, maar object van studie. Wat ik erg sterk vind, is hoe de natuur hier zonder oordeel een karakter is. Het is niet goed of fout, maar vooral aanwezig. Die amoraliteit, geeft het verhaal zijn kracht.

Toch worstel ik met een paar fundamentele punten. De motoriek is doelgerichter dan wat aannemelijk is. Dat is uiteraard een artistieke keuze, maar de zinnen waarin het organisme zich “ophijst aan haartjes” of iemand “omarmt” maken hem te beweeglijk en dat ondermijnt de biologische geloofwaardigheid. Een immobiel organisme had ik leuker gevonden.

Doordat het verhaal volledig wordt verteld vanuit een organisme dat zonder toestemming het lichaam van een mens verkent en binnendringt, ontstaat er een ongemakkelijk spanningsveld. De mens wordt letterlijk en figuurlijk passief gemaakt, terwijl het organisme intiem en eenzijdig bezit neemt. En daar zit iets vreemds in waar ik moeite mee heb. Het maakt dat het verhaal bijna letterlijk over grensoverschrijdend gedrag gaat in een volledig onmenselijke setting. Zonder enige kritische afstand lijkt het verhaal dat toch enigszins te romantiseren.

Bacteriele affectie    Gi

Leuk en origineel perspectief hoewel de maatverhouding niet klopt, want een bacterie is zo klein dat een voeg zelfs niet waarneembaar zou zijn als voeg, een mens niet als mens.

Bacteriele affectie    Wi

Het is in elk geval een heel ander verhaal, dan wat ik maandelijks langs zie komen in deze wedstrijd! En dat is positief bedoeld. Er zit echter een, naar mijn mening, grote verhaalfout in: eerst beschrijft de schrijver verschillende mensen die allemaal op elkaar lijken en dan komt er ineens één bijzonder mens. Maar de schrijver verzuimt uit te leggen waarom deze ene persoon anders is dan alle andere mensen. Het verhaal wordt scherper als alle andere mensen worden verwijderd uit dit verhaal en de schrijver focust op deze ene persoon. Er zijn ook helemaal geen andere mensen nodig om dit verhaal te vertellen. Maar deze schrijver heeft een uitstekende fantasie en een uitstekende taalbeheersing, belangrijke elementen voor hele goede korte verhalen.

Bacteriele affectie    Jo

Een kort en heel bijzonder verhaal. Het is zo goed als ongrijpbaar, maar de sfeer die de schrijver weet te creëren is heel mooi. Fijn om te lezen.

Bacteriele affectie    Ma

Een origineel en zintuiglijk verhaal dat op overtuigende wijze het onwaarschijnlijke perspectief van een slijmerig micro-organisme tot leven wekt. De toon en stijl zijn sterk, het fysieke verlangen beklemmend én ontroerend. Gelukkig is het niet te lang, want er is weinig afwisseling of ontwikkeling waardoor het wat monotoon dreigt te worden. Maar desalniettemin: sterk gedaan.

Bacteriele affectie    An

Het begin interigeerd me, wat een bijzonder verhaal. Het perspectief is goed uitgewerkt; ik begrijp precies 'wie' dit is en wat hij daar doet. Enkel het einde krijg ik kriebels van. Het narratief lijkt eerder een engerd dan een schimmel, maar wellicht is dat ook het mooie ervan. Het beschrijft een wezen in de woorden van mensen.

Duiven    Sj

Een zieke duif, een hulpbehoevende moeder en haar dochters. Wat wilde de schrijver kwijt; het verhaal heeft me niet kunnen boeien.

Duiven    AH

er zitten hele mooie poëtische en beeldende zinnen in masr het geheel.is te lang en te kndame hangend. ik ben afgehaakt

Duiven    Pe

Duiven    Ja

*#!^"*! (Vloek). Wat is dit ge(s)laagd! Dit verhaal is als een schilderij vol symboliek, dat  verdient er een tijd bij stil te blijven staan. Op een grondtoon van melancholie penseelt de schrijver prachtige voorstellingen van leven, aftakeling, dood, verzorgen, aanwezigheid, afwezigheid, verlies van autonomie. Een prachtig mozaïek van afscheid. Diepe buiging!

Duiven    JG

Het is taalkundig sterk geschreven, maar dit verhaal wil te veel tegelijk: stervensbegeleiding, rouwverwerking, moeder-kindrelatie, vadersverlating, euthanasie, jeugdsentiment, zorgkritiek. Geen van deze thema’s krijgt écht ruimte om tot volle ontwikkeling te komen. Daardoor mist het scherpte. Maar ook los daarvan: ik kwam moeilijk door het verhaal heen. Er zit veel vertraging in, veel symboliek, veel herhaling. Het voelt onnodig zwaar. Ook voelt het emotioneel afstandelijk. De zieke vrouw blijft een symbool eerder dan een mens, haar zus een helper zonder verhaal, de moeder een stil decorstuk.

Samen zingen    Gi

Daarna staat het u vrij te zappen naar believen' is gekunstelde taal, schrijftaal maar zeker geen spreektaal. De volgende dag klopte hij aan bij Nicole: hoe weet hij waar haar kamer is? Hij kent haar pas, en er is niet over gepraat. Het is niet duidelijk waarom Simon die pilletjes nodig heeft. Is er een vriendin? Het einde is geen einde, het lost niets op, daardoor is je verhaal eerder anekdotisch dan een echt kortverhaal.

Samen zingen    Wi

Dit is een mooi verteld verhaal over een interessant thema. Schrijftechnisch heb ik geen opmerkingen; deze schrijver kan uitstekend schrijven! Twee opmerkingen om het verhaal nog beter te maken: 1. Minder=meer zou een goede schrijftip kunnen zijn voor deze schrijver. Voorbeeld: de gehele derde alinea, met de droom over het aquarium voegt niets toe aan het verhaal, die alinea onderbreekt slechts de spanningsopbouw. Maar er zijn veel meer plekken waar minder woorden de spanning zouden doen toenemen. Suggestie: ga er nog eens met de rode pen doorheen met als opdracht minimaal 300 woorden te schrappen. U zult zien dat het verhaal dan scherper wordt. 2. De verhandeling over het libido lijkt een afzonderlijk verhaal te zijn dat geen relatie heeft met het hoofdthema van dit verhaal. Alsof de schrijver twee verhalen ineen heeft geschoven. Bovendien vond ik de interne monoloog maar matig. Niemand denk in zinnen als “Was dat de oorzaak van zijn pover libido?”

Samen zingen    Jo

Een verhaal over waandenkbeelden en illusies. Het is bij vlagen goed en beklemmend. Het leest niet heel soepel en het einde vind ik niet heel sterk.

Samen zingen    Ma

Tragikomisch met geloofwaardige en aandoenlijke personages. De dialogen zijn goed, op wat uitlegjes hier en daar na. De twist tussen herinnering en waan is werkt, al is de ontknoping er eentje met net teveel uitleg. Neemt niet weg dat dit een goed geschreven, interessant verhaal is.

Samen zingen    An

Ik denk het eind niet geheel te begrijpen. Wie is Simon precies? En wat is hij van Nicole? Een hint aan het eind zou mijn vele interpertaties kunnen sussen... Verder vind ik het knap hoe je 'oudere' mensen afbeeld; kleine opmerkingen of gedragskenmerken geven het weg zonder ze verkneupeld af te beelden. Mooi!

Schroot    Sj

Zwendel met een zogenaamde verkoop van de Eiffeltoren aan schroothandelaren. Leuk bedacht, vlot geschreven.

Schroot    AH

prachtig.prachtig, mysterieus en spannend

Schroot    Pe

Schroot    Ja

"Schroot" ontleent de plot aan de werkelijkheid: Victor Lustig hééft de Eiffeltoren verkocht, zijn tweede poging ís mislukt. Het verhaal is sterk opgebouwd, strak geschreven, en humoristisch. Het verdient wat mij betreft een plaats op de shortlist.

Schroot    JG

Ja, leuk geschreven! Een verhaal dat ik niet kende, maar je introduceert het op een beeldende manier. Ik ben zelf geen fan van historische verhalen met conjectuur, maar daarop ben ik niet te streng (al blijft het wel cliché jaren 30 met nieuwsfeitjes en herkenbare plekken). Het verhaal zit goed in elkaar en wordt bovendien op een mooie manier afgesloten.

Wel een minpunt is dat het verhaal nergens echt interessante vragen stelt die bij het al bekende verhaal. Het blijft hangen in een bijna ironische bewondering voor de bedrieger, zonder dat er werkelijk reflectie plaatsvindt.

Schroot    Gi

Leuk verhaal met vooral de nadruk op het anekdotische ervan. Ik mis nog wat sfeern ruimtebeschrijving die de clichés overschrijdt, en het uitdiepen van personages.

Schroot    Wi

Een bekende historische anekdote in een kort verhaal gevat. Amusant, zoals een anekdote vaak is, maar wat mij betreft niet goed genoeg uitgewerkt. De hoofdpersoon heeft het in zijn interne monoloog alleen maar over het zijn van een zwendelaar, andere emoties komen niet aan bod. Dat is dus ruim onvoldoende om mee te kunnen leven met deze hoofdpersoon. Verhaaltechnisch kom ik wat slordigheden tegen: als deze Victor gezocht wordt in tientallen landen, dan is dat dus in elk land van Europe, plus nog wat. Dat is ongeloofwaardig. In 1925 werd nog niet gesproken van ’20 uur.’ Deze manier van tijdschrijven is pas sinds de Tweede Wereldoorlog in zwang gekomen. Overigens, het verhaal is adequaat verteld, de spanningsboog is juist en het einde is bevredigend, deze schrijver heeft een goede vertelstem en taalvaardigheid. Maar wat mij betreft is het verhaal zelf, zoals hier uitgeschreven, niet interessant of aangrijpend genoeg voor een heel hoog cijfer.

Schroot    Jo

Een aardig idee is het onderwerp van dit verhaal. We lezen over een ongeloofwaardige zwendel, die tijdens het lezen allengs geloofwaardiger wordt. Leuk om te lezen en het einde is zonder meer goed te noemen. Een fijn verhaal.

Schroot    Ma

Een schelmenroman-in-een-notendop. De auteur zet een geloofwaardige meesteroplichter neer, die het goed zou doen in een serie goedkope boekjes – al is dat vervlogen in de tijd. Mooi gecomponeerd, met zorgvuldige details. Maar… té snel verteld wat mij betreft, de auteur had nog 1.500 woorden over om de overgangen tussen de scenes minder abrupt te laten zijn. En ik vind het slot niet zo overtuigend, ten eerste omdat er niet echt een verrassing in de ontknoping zit en ten tweede omdat de hoofdpersoon volgens mij niet het type is dat twee keer dezelfde truc uithaalt. Anyway: origineel, goed uitgewerkt en lekker geschreven!

Schroot    An

Ik ben nog weinig bekend in dit onderwerp, dus in die zin is het leuk. Maar hierdoor ook ergens moeilijk te volgen. Ik zou een beter beeld willen hebben; wie is wie, en hoe zag alles er toendertijd uit? Leuke verwijzing wel aan het eind naar het begin.

Decreet    Gi

Die eerste zin, wat is dat? 'Ben ik gezeten'? 'Zit ik' is korter en duidelijk. Je grebruikt ook teveel uitroeptekens. Ook ongeloofwaardig dat al die wereldleiders in één raket zitten, hoor. En dan nog zes tot negen maanden? Misschien moet je eerst vertellen waarom die heren (geen vrouwen?) allemaal samen zitten, hoe er zo iets onvoorstelbaars kan gebeuren. Een decreet wordt eerst nagezien door een hoop advocaten, dus die lezen de kleine lettertjes wel. Het einde vind ik wel leuk, tja dromen hé.

Decreet    Wi

Flauw. Een politieke opinie nauwelijks verpakt in een mager verhaaltje. Geen spanning, geen ontwikkeling van karakters, geen verrassende twist aan het einde.

Decreet    Jo

Dit is geen verhaal. De schrijver doet geen enkele poging zijn idee op een spannende manier op papier te zetten.

Decreet    Ma

Pamflet. Zet dit op je Facebook of X of whatever, maar 'verhaal van de maand'...  Volgende!

Decreet    An

Mooie slotzin, hij haalt alles bij elkaar. Het verhaal is ingewikkeld; ik vind de gedachte gang mooi maar er mist soms ook context.

Welkom    Sj

Een vluchteling die dagelijks verblijf zoekt op schiphol. Actueel thema, creatief benaderd, goed leesbaar.

Welkom    AH

Welkom    Pe

Welkom    Ja

Een warm en goed geschreven verhaal dat door strakker schrappen en iets meer verrassing nog sterker kan worden. De stijl van het verhaal past bij het overbrengen van de ervaringen en emoties van de hoofdpersoon. Het  is goed afgestemd op de inhoud, met afwisseling tussen beschouwing en actie. De auteur maakt goed gebruik van 'show don't tell' op enkele kleine momenten na waarop "telling" overheerst, maar deze doen geen afbreuk aan de kracht van het verhaal.

Welkom    JG

Dit stuk is over het algemeen vlot en leesbaar. Er zit ook een bepaalde rust in. Het heeft een interessante mooie, eerlijke zoektocht naar menselijke connectie.

Maar, het slaat de plank ook mis en geeft een onprettig beeld van de hoofdpersoon vanuit een Westers perspectief. Hij wordt gepresenteerd als een passieve “nobele vreemdeling”: bijna een trope van migranten die als slachtoffer worden gepresenteerd, maar zich uiteindelijk moeten bewijzen door zichzelf in te zetten voor het welzijn van anderen. Er wordt bijna geen aandacht gegeven aan zijn herkomst. Hij is een soort generieke Arabier, wiens leven in het teken staat van aanpassen. Dat zijn reddingsactie juist gaat over een hulpeloze vrouw die de hulp van een man nodig heeft is ook weinig uitgewerkt.

Ik wil graag geloven dat het stuk met goede intenties is geschreven en in veel opzichten is het bewonderswaardig dat het stuk schrijft over de migratie-ervaring (en vaak wordt het veel slechter gedaan). Maar voor deze wedstrijd geef ik wel de strengste kritiek en daarvoor is het niet goed genoeg.

Welkom    Gi

Er staan wat fouten in die je had kunnen vermijden bij een accurate herlezing. Voor de rest een tof verhaal, niet te veel, niet te weinig. Je zit goed in het hoofd van je personage, je geeft mooi de sfeer weer, en de ruimte met de personages om hem is helder beschreven.

Welkom    Wi

Een fantasierijk verhaal over een voor iedereen overbekende plek. Met veel scherpe observaties zoals het onzichtbaar zijn van (meestal) mannen met bordjes die in de aankomsthal staan te wachten. Maar rake observaties maken nog geen goed kort verhaal. Verhaaltechnisch gaat het, wat mij betreft, mis bij deze zin: “Hij moet nu snel een andere plaats zoeken voor de rest van deze laatste dag.” Dit is een spanningverhogende zin en kondigt een belangrijk verhaalelement aan: dit is de LAATSTE dag. Wat gaat er dan gebeuren, wat is hij van plan, zijn allemaal gedachten die opkomen bij de lezer. Maar de schrijver komt niet tegemoet aan deze verwachting, er komt een toevallige ontmoeting, waardoor de lezer meer te weten komt over de achtergrond van deze hoofdpersoon, maar er gebeurt niets meer. De LAATSTE dag blijft in de lucht zweven. Dan nog één taalkundig ding: het is prima om voor een hoofdpersoon die noch het Nederlands, noch het Engels heel goed machtig is, simpele taal te gebruiken, zelfs met opzettelijke fouten (om het taalniveau aannemelijk te maken). Maar als een officiële aankondiging van Schiphol wordt gebruikt, dan moet het perfect zijn, zoals het taalgebruik van de aankondigingen op Schiphol ook perfect zijn. “The train station is at this moment out of order,” is steenkolenengels en wordt zo zeker niet omgeroepen.

Welkom    Jo

We zitten gevangen in de gedachtewereld van een man, die waarschijnlijk net asiel heeft gekregen in Nederland. Het verhaal is wat slecht te volgen, het is rommelig en niet heel sterk. Het is jammer, omdat het onderwerp veel mogelijkheden biedt voor een goed verhaal.

Welkom    Ma

Een subtiel en indringend verhaal, empathisch en met mooie observaties. De schrijver toont een knap oog voor detail: de tulpen, het witte bordje, de stem uit de intercom - ze krijgen lading zonder overdreven uitleg. De protagonist is een krachtige verteller zonder woorden: zijn handelen, zijn leren, zijn hoop en angst worden voelbaar zonder dat ze benoemd worden. Het perspectief blijft dicht op de huid, waardoor de lezer zich ongemerkt verbindt met een leven in de marge. Het slot vind ik wat gemengd – mooi hoe de achtergrond van de protagonist zich openbaart, maar de manier waarop vind ik de minst goed uitgewerkte scene. En het had van mij wat sneller gemogen, het verhaal neemt breed de tijd. Maar dat kan ook aan dit ietwat gehaaste jurylid liggen ;-). Mooi werk!

Welkom    An

Interessant. Leuk hoe je steeds meer informatie weggeeft. Ik zou wel duidelijker willen weten waarom hij precies zo leeft. Zijn er geen andere opties?

Ogen    Gi

Dat van die ogen duurt te lang, kort dat in. Gek verhaal, hoor, eentje dat een metafoor is voor de zoektocht naar en het verlies van identiteit. Maar als metafoor kan dit wel tellen, als verhaal zou ik het wat uitschrijven en er nog andere dingen aan toevoegen. iets over de ruimte en omgeving, over de andere personages, een dialoog enzo. maak het wat tastbaarder, wat echter.

Ogen    Wi

Het woord oog of ogen komt 33 keer voor in dit verhaal van maar 925 woorden. Nog los van de titel. Dat is veel, heel veel, zo veel dat het irriteert. Ongetwijfeld een jonge schrijver, wat je ziet aan de ruwheid van het verhaal, al zie ik ook het begin van een eigen vertelstem. De schrijver heeft al wel een goede fantasie en elk goed kort verhaal begint met fantasie en als de vertelstem verder ontwikkelt, dan ligt er een mooie carrière als schrijver in het verschiet. Investeer in een paar goede schrijfcursussen, zodat je ook verhaallijnen, spanningsopbouw etc goed onder de knie krijg. Dit verhaal is het nog niet, maar blijf schrijven, blijf oefenen!

Ogen    Jo

De ik-persoon is aardig in de war, aan het einde van het verhaal blijkt waarom. Dit einde komt te abrupt.

Ogen    Ma

Het verhaal heeft een spannend uitgangspunt, de spanningsboog zit er in de setting is ook wel oké. Maar de uitwerking is veel te slordig, de stijl te vlak en de horror te braaf om echt binnen te komen.

Ogen    An

Lekker luguber en creepy! Ik zou dan ook meer van enge dingen willen lezen, wat hints of jumpscares. Maar wellicht is dat mijn eigen voorliefde daarvoor... Verder mooi gedaan, ik zie het goed voor me.

De jaloerse man    Sj

Man en vrouw zoeken tevergeefs een nieuwe relatie bij elkaar. Het verhaal loopt niet lekker, heeft een te hoog '...en toen dit en toen dat' gehalte.

De jaloerse man    AH

De jaloerse man    Pe

De jaloerse man    Ja

Er zit potentie in de thematiek en de neergezette sfeer, maar het verhaal mist scherpte, spanning en een duidelijke lijn. Met flink schrappen, meer show-don’t-tell en een sterkere focus kan dit veel krachtiger worden..

De jaloerse man    JG

Op zich een aardig thema, maar dit gaat op alle kanten mis. Allereerst kom ik er lastig doorheen. Het is fragmentarisch, uitleggerig (maar niet op alles), houterig en gaat alle kanten op. Zinnen als deze zijn vlak “Fenne heeft met een andere man gesproken en dat kan echt niet volgens André.”

Het gaat over een jaloerse man, maar dit is meer dan jaloezie: dit is drang tot controle. Zijn ziekte aan het einde voegt niets toe aan het verhaal. Het plaatst zijn gedrag niet in perspectief; het is een nieuw probleem.

Een nieuw begin    Sj

Een gesprek van schoolkinderen. Het taalgebruik matcht totaal niet met hun leeftijd. daarnaast komt wordt niet helder wat de schrijver beoogt.

Een nieuw begin    AH

Een nieuw begin    Pe

Een nieuw begin    Ja

Een gevoelig verhaal over een meisje dat afscheid neemt van haar denkbeeldige vriendin en de moed vindt een nieuwe vriendschap aan te gaan. De opbouw is sterk, met subtiele hints die pas later onthullen dat Emma denkbeeldig is. De taal is helder al klinken sommige dialogen en reflecties te volwassen en wat herhalend. De twee zinnen over de pesters hoeven er voor mij niet bij.

Een nieuw begin    JG

Ik vind dit een heel matig verhaal. Er zit echt wel een structuur in. Ik kom er ook wel in mee. De taal is niet verkeerd, maar het is leeg.

Allereerst voelt het taalgebruikelijk vreemd voor een kind van de leeftijd waar je vermoedelijk over schrijft. Bijvoorbeeld “wegens het jubileum van onze kleine maar trotse basisschool.” of “Een rustgevende gloed glijdt over mijn lichaam.” Het kan, maar het is dan wel sterk nagepraat of op zijn minst bijzonder genoeg om even bij stil te staan.

Maar vooral kan ik op geen enkele manier mee in de denkbeeldige vriendin. Als ik er puur psychologisch naar kijk: denkbeeldige vrienden hebben zelden een volledig lichaam, complexe persoonlijkheid en worden niet plotseling onzichtbaar. Het is vaak eerder een stemmetje, een denkbeeld, een projectie. En het onstaat niet per definitie uit isolatie of pesten, maar is veelal een normaal onderdeel van cognitieve ontwikkeling. Dit neigt meer naar schizofrenie of hallucinatie, maar daarvoor zou het ook tekort schieten. Hoewel mijn commentaar een hele rationele benadering is, raakt het toch de hele beleving van het verhaal en voelt het geheel meer als een vaak gehoord verhaaltechnisch foefje dan een echt verhaal.

Maar goed, dat is dus een wetenschappelijke blik. Ik kan dat loslaten en het zien als een verhaal over fantasie waarin dit geen rol speelt. Maar dan vind ik de fantasie en de dialoog met Emma nog steeds erg mager en Lise’s ontwikkeling weinig inlevend.

Dus, nee, dit verhaal haalt de voldoende helaas niet.

Een nieuw begin    Gi

Het eerste wat ik dacht toen het over Emma ging was: Emma is een ingebeeld personage. Maar ik lees verder, je maakt me beneiuwd en dat is alvast goed. Inderdaad dus, ze neemt afscheid van haar ingebeeld personage. Daar ligt net de zwakheid van je verhaal: de lezer beseft te snel dat Emma niet echt bestaat. Ik vraag me af hoe oud de meisjes zijn: mij lijken ze een jaar of acht, gezien de zandkastelen (mooie metafoor trouwens, want zandkastelen kun je meteen afbreken) maar gezien haar gedachtenwereld en de dialogen moeten ze dan weer ouder zijn. Pas daarom hun taal aan.

Een nieuw begin    Wi

Vermoedelijk een jonge redelijk onervaren schrijver, maar in deze wedstrijd zoeken we het beste verhaal van de maand, ongeacht de leeftijd of ervaring van de schrijver. Ik zie veel onhandige, niet natuurlijke dialogen. Ook vreemde zinnen, zoals: “Onzeker en onvoorspelbaar. Twee zaken die absoluut niet in de buurt van elkaar mogen zijn.” Het woord ‘zaken’ in deze betekenis zou verboden moeten worden in korte verhalen. Een meer ervaren schrijver had dit vage, onbepaalde, woord weten te vermijden.  In de tweede zin staat ‘keren’, terwijl de bedoeling lijkt dat het om één laatste keer gaat. “Onze kleine, maar trotse basisschool’ is een zin uit de marketingfolder van de school, niet een gedachte van een leerling. En dan het thema: elke maand zijn er wel een of meer verhalen over pesten. Alleen een verhaal met een bijzonder perspectief, een bijzondere vertelstem of een verrassende twist op het einde maakt nog kans om hoog te scoren. Dat heeft dit verhaal helaas allemaal niet.  Maar ik zie wel het begin van de fantasie die nodig is voor een goed kort verhaal. Blijf schijven, blijf oefenen en lees vooral heel veel korte verhalen, dan zal je schrijfniveau snel stijgen!

Een nieuw begin    Jo

Een akelig verhaal over een onzeker kind. De schrijver weet de gevoelens van de hoofdpersoon goed op papier te zetten. Het is net iets te simpel opgezet, maar het is wel boeiend gebleven. Een aardig verhaal.

Een nieuw begin    Ma

Warm en integer, over opgroeien en veerkracht, met een goed gevoel voor kinderlijke beleving. De innerlijke strijd van een eenzaam kind dat haar denkbeeldige vriendin loslaat en zich openstelt voor een echte vriendschap is subtiel onder woorden gebracht. Het mag van mij wel wat rauwer, iets minder netjes (om het woord braaf eens te vermijden).

Een nieuw begin    An

Ach, wat lief. De angst van zo'n kind heb je echt goed opgeschreven. In het begin lijkt de vriendin echt en aan het eind laat je het verhaal zijn gang lopen. Enige opmerking is dat ik meer zou willen weten over dat pesten, voelt ze daar niet meer bij?

Kalkoen nummer vijf    Sj

Een rol als kalkoen bij een amateur-toneelovereniging. Grappig, zo smal kan het toneelwereldje zijn, goed in beeld gebracht.

Kalkoen nummer vijf    AH

Kalkoen nummer vijf    Pe

Kalkoen nummer vijf    Ja

"Kalkoen Nummer Vijf" is een lezenswaardig , goed geschreven verhaal met levendige personages en dialogen. De schrijver toont talent voor humor en karakterontwikkeling. Met wat meer beknoptheid en een diepere uitwerking van de thematiek (ambitie, eerlijkheid, zelfbedrog) had het verhaal nog sterker kunnen zijn. Je zou bijvoorbeeld na "Sietske was niet de eerste om te vitten op zulke pietluttige details" de volgende verdiepende reflectie in kunnen voegen:

Hella keek naar Sietskes gezicht, waar hoop én wanhoop uitsprak. Plotseling zag ze zichzelf, twintig jaar jonger. De rimpeltjes om Rens' ogen toen hij haar vertelde dat de regisseur haar "absoluut het einde" vond. Ook zij had de leugen verwelkomd, erin geleefd. Ze had Rens' maandelijkse facturen betaald, net zoals Sietske nu de hare betaalde. De cirkel was rond.

'Weet je,' zei Hella voorzichtig, 'soms moeten we onze dromen bijstellen. Niet opgeven, maar...' Ze stopte abrupt. Die woorden zouden haar volgende vakantie kosten. En bovendien: was het niet wreed om iemand uit een mooie droom te wekken als de realiteit zo grauw was? Wie was zij om Sietskes illusies af te pakken als die illusies haar staande hielden?

Hella heeft een moment van zelfinzicht: haar overweging eerlijk te zijn, en dan haar terugkeer naar zelfrechtvaardiging - waarmee de cyclus van zelfbedrog en manipulatie wordt versterkt.

Kalkoen nummer vijf    JG

Yes, leuk stuk! De relatie tussen Sietske en Hella is vlot en sprankelend. Je weet het luchtig te houden zonder dat het slapstick wordt en je zet een groepje nogal sneue figuren heel humoristisch neer.

Het is jammer dat ik er pas redelijk laat achter kwam hoe bizar het is dat Sietske een agent inschakeld voor een klein toneelstukje als dit. Dat zette me op het verkeerde been en was eigenlijk onnodig. Ook had Barend-Jan nog wel een beetje kleur mogen krijgen in zijn rol als regisseur. Her en der in de tekst ook nog wel wat rommelig. Een tweede lezing zou nog wat slordigheidsfoutjes eruit kunnen halen. Oh, en het stuk had beter in tegenwoordige tijd gewerkt.

Wees gegroet Maria Magdalena    Sj

Perikelen van een lifster met een vrachtwagenchauffeur. De angst is beeldend beschreven maar voor het overige is de clou me ontgaan.

Wees gegroet Maria Magdalena    AH

Wees gegroet Maria Magdalena    Pe

Wees gegroet Maria Magdalena    Ja

Een verhaal dat de voelbare spanning goed opbouwt en de lezer aan het denken zet over angst, morele keuzes en overlevingsmechanismen. Dat Eva - een gestudeerde vrouw - instapt bij het ongure type, is niet voor de hand liggend. De vrouw bij de parkeerstrook duikt als een deus ex machina op. De link met Maria Magdalena is goed ingevuld (redster, gevallen vrouw).

Wees gegroet Maria Magdalena    JG

Knap opgebouwd verhaal dat op meerdere lagen werkt: rauw, intens en spannend. Allemaal sterk gedaan, complimenten!

Tegelijkertijd schuurt het verhaal op een aantal belangrijke punten. Zo wordt het verteld vanuit de ik-persoon van de lifter, maar lijkt haar waarneming vooral ingegeven door hoe de vrachtwagenchauffeur haar ziet: haar benen, haar jurk, haar houding… Dat is zowel een perspectiefbreuk als iets dat tegen seksisme aanschuurt: alsof de vrouwelijke ik-figuur zichzelf hoofdzakelijk door haar uiterlijk en kwetsbaarheid definieert. 

De chauffeur zelf is neergezet als een karikatuur: Oost-Europees, fysiek onaantrekkelijk, grofgebekt en seksueel agressief. Er wordt een impliciet verband gelegd tussen uiterlijk, afkomst en gevaar. Terwijl échte zorgen waarschijnlijk eerder ontstaan door bijvoorbeeld langdurige stilte, staren, te snelle persoonlijke interesse. De verwijzing naar fysionomie helpt dit niet te nuanceren; het voelt eerder als een gratuite rechtvaardiging voor de observatie dan als kritiek. De vrachtautochauffeur lijkt ook zó stereotype smerig (o.a. door zijn ‘wijffie’ en ‘aan god heb je niks als je eens goed genomen wil worden.') dat hij bovendien grotesk wordt. De dreiging in het verhaal zou sterker én realistischer kunnen zijn als deze subtieler was opgebouwd (door bijvoorbeeld voorzichtige manipulatie, gaslighting).

De religieuze laag is interessant, maar blijft wat verwarrend. De associatie met Maria Magdalena als sekswerker/redder/zondebok kan ik niet volgen. Als die associatie wordt gemaakt, mag die meer worden uitgewerkt. Het einde lees ik niet als een rechtvaardiging van fysiononie, maar haar emotie blijft toch enigszins oppervlakkig. 

Kortom: een krachtig verhaal met veel potentie, maar nog niet afgerond.

Wees gegroet Maria Magdalena    Gi

Cesare Lombroso...student psychologie die een verhaal schrijft? Aha antropologe...Goed vervolg, spanningsboog is er alvast, korte zinnen, gedachten, dialoog. Goede afwisseling. Ok voor de rest, de vergelijking met een voorhuid vind ik erover.

Wees gegroet Maria Magdalena    Wi

Het voelt ouderwets aan, zo'n liftverhaal. Wie lift er immers nog tegenwoordig? De verfrommelde tijdschriften versterken dat nog. Ook een Poolse vrachtautochauffeur heeft tegenwoordig internet in zijn auto. Als je zo’n verhaal schrijft let dan op de details. 35 seconden over 1 km is ongerekend 102 km/h. Een vrachtauto rijdt maar 80 km/h. Ook een Poolse. De verwijzing naar fysionomie (toch een behoorlijk obscure wetenschap voor de gemiddelde lezer) lijkt alleen bedoeld om de kennis van de schrijver te etaleren. Mijn kleine ergernisjes over enkele details doen verder niet af aan dit verhaal: het is zeker origineel in zijn uitvoering al is de vertelstem wat chaotisch. Het slot vond ik matig (met uitzondering van de laatste zin, want daar heeft de schrijver zichtbaar naartoe geschreven).

Wees gegroet Maria Magdalena    Jo

Met de opbouw in dit verhaal is niet veel mis, de schrijver werkt goed naar het einde toe en herhaalt op een mooie manier een analyse uit het begin. Het tussendeel is lang, heel lang en hier gebeurt eigenlijk te weinig. Het is aardig geprobeerd, maar geen geweldig verhaal.

Wees gegroet Maria Magdalena    Ma

Boem! Beklemmend, scherp, in elk aspect geloofwaardig én meeslepend. De opluchting aan het eind gaat hand in hand met schuldgevoel – en terecht. Zo ambivalent kan het leven zijn. Verder niks te mopperen: topper!

Wees gegroet Maria Magdalena    An

Wat spannend! Ik zat gemakkelijk in het verhaal, de eerste helft gaat zo over. Je schrijft vlot en beelden, precies zoals bij het verhaal past. De vrouw op het einde vond ik wel raar. Waarom was zij daar? En is dat niet enigzins uit het karakter? Of heeft ze er nu juist meer spijt van?

De andere waarheid    Sj

Moeder ligt op sterven, spanning tussen de drie kinderen. Het verhaal trok me naar binnen maar is net iets te oppervlakkig uitgewerkt.

De andere waarheid    AH

De andere waarheid    Pe

De andere waarheid    Ja

Je schrijft met oog voor detail, waardoor de scènes gaan leven. De spanning loopt langzaam op, van het ongemakkelijke begin tot de emotionele climax. Mooi hoe de botsende herinneringen naar boven komen en hoe Linda’s inzicht langzaam groeit. Ik vind het sterk dat je de moeder aan het eind niet meer laat spreken. Kleine overweging: Als je Linda aan het eind niet helemáál zeker laat weten wie de waarheid spreekt, blijft de spanning bewaard.

De andere waarheid    JG

Aan de positieve kant: het is een overwegend consistent verhaal met opbouw, een ontwikkeling en introspectie.

Maar het is vlak en kaal. De realisatie van Linda heeft meer duiding nodig. Thomas’ onredelijkheid en woede ook. Het blijft een binair goed/fout-stuk hangen. En alles in dit verhaal blijft zwaar: de familie, de onuitgesprokenheid. Ik ken de karakters onvoldoende om echt mee te lezen. Er ontbreekt een perspectief, mogelijk een stukje humor.

Zinnen als “Vergeef me, mam.” voelen onecht. Of “Ze was zo broos, zo eenzaam.”  Verder ook veel slordigheden: ontbrekende aanhalingstekens. Een enkele keer wordt David aangesproken met Thomas.

Een perfecte dag voor een tegenbezoek    Gi

Er is een verschil tussen vertelperspectief en focalisatie, ik begrijp niet wat de alwetende verteller en de opmerking daarover hier komt doen. Verwarrend, want is dit een opmerking van de auteur of van Michelle? Grappig dat je de technische aspecten en layout van een tekst hierbij betrekt, alleszins goed gevonden. Hopelijk loop je niet verloren in een enjambement. Leuk is het gesprek met de moeder. De volgende alinea heb je me echt laten lachen (dat gebeurt hier niet zo vaak). Soms mag er een dialooglabel bij, zodat ik niet hoef terug te lezen wie er aan het woord is. Met een brede glimlach je verhaal uitgelezen (en begrepen).

Een perfecte dag voor een tegenbezoek    Wi

Ik blijk, in mijn commentaar op een verhaal van zijn hand van vorige maand, nogal op de lange tenen te hebben getrapt van deze schrijver. Dit is zijn reactie: “Ik richtte het pistool en schoot een kogel door Wi’s rechterslaap.” Ingepakt in wat begint als een vervolg op dat verhaal van vorige maand, maar eindigt in een waarschijnlijk komisch bedoeld oppervlakkig verhaaltje, wat echt nergens boeit. Ik heb, met frisse tegenzin, het oorspronkelijke verhaal van deze schrijver er nog eens bijgepakt en ook mijn punten van kritiek. Wellicht had ik alles wat omfloerster kunnen formuleren (maar zachte heelmeesters maken stinkende wonden). In de basis sta ik nog steeds achter wat ik indertijd heb opgeschreven. Deze schrijver heeft daar niets van willen leren, zoals dit nieuwe verhaal bewijst. Een schrijver die niets leert van kritiek, maar juist de brenger van de boodschap neerknalt (al is het maar virtueel), zal waarschijnlijk nooit beter gaan schrijven.

Een perfecte dag voor een tegenbezoek    Jo

Bij sommige verhalen is het halen van het einde een hele prestatie en dit is zo’n verhaal. De schrijver schreeuwt bijna om harde kritiek, het is bijna zinloos om dit te geven. Het verhaal is gewoonweg slecht.

Een perfecte dag voor een tegenbezoek    Ma

Hahahaha! Dit keer geen ‘in elkaar geprakt einde’ of chagrijn tijdens het lezen; deze auteur neemt met smaak wraak op de juryleden van deze wedstrijd, die het hadden gewaagd een eerdere inzending nogal onomwonden neer te sabelen. Beetje jammer dat het VvdM een gewaardeerd jurylid kost, maar misschien wil schrijver dezes de vacante plek innemen?

Oké, de kritiek dan: héél origineel om de personages in de tekst zelf te laten manoeuvreren (en dat werkt ook nog), spitsvondig en met lef geschreven. Niet alles is even coherent of in lijn met het verhaal, maar de bravoure maakt veel goed. Nou nog iets meer zelfkritiek en geen juryleden meer neerschieten. Maar je wraak is geslaagd.

Een perfecte dag voor een tegenbezoek    An

Jeetje, wat heftig. Ik vond het verhaal nogal ingewikkeld te volgen en het onderwerp ook ongemakkelijk... Het is mij onduidelijk of dit ironisch is of niet. Het idee van een schrijver in het verhaal vind ik wel cool!

Buiten de palen    Sj

Over het oude Amsterdam en het onfortuinlijke lot van een inbreker. Beeldend beschreven in passend taalgebruik, prima!

Buiten de palen    AH

Buiten de palen    Pe

Buiten de palen    Ja

Een onderhoudend en goed geschreven verhaal. De historische details maken het verhaal authentiek. De schrijfstijl is levendig en beeldend, met effectieve dialogen en beschrijvingen. De spanning wordt goed opgebouwd en de plot- en perspectiefwisselingen houden de lezer vast. Met plezier gelezen.

Buiten de palen    JG

Het verhaal is stijlvol geschreven, met overtuigende beelden en een interessant thema. De achtergrondinformatie draagt bij aan karakterdiepte, maar is soms te uitgebreid voor de spanningsboog van een kort verhaal. Hierdoor komt het tempo onder druk te staan. De drie delen zijn duidelijk vanuit elk een eigen perspectief. Jammer dat het soms toch breekt en een overweging van een ander karakter laat zien. Ook mis ik de diepere gedachtewereld van met name Wouter en Maureen. Hun drijfveren worden onderbelicht in verhouding tot de uitgebreide omschrijvingen van de omgeving. En, klein detail, de naam Onrust heeft wat meer context nodig. Ik weet (na opzoeken) dat de achternaam vaker voorkomt, maar mede aangezien hij zich aan het begin niet op zijn gemak voelde, twijfelde ik: zou het een bijnaam kunnen zijn?

Buiten de palen    Gi

De stijl doet me denken aan die van Thomas Roosenboom, traag en accuraat en erudiet opgebouwd. Soms net iets te traag, maar verder geen opmerkingen.

Buiten de palen    Wi

Deze schrijver heeft een mooie filmische vertelstem, maar de interne monologen spraken me niet zo aan. Zoals die van de bankier in de vijfde alinea. Dat is niet meer dan een infodump voor de lezer, geen natuurlijke gedachten voor deze persoon. Trouwens:  “leunde zich tevreden terug,” is niet correct Nederlands: leunen is geen wederkerig werkwoord. Ook alle perspectiefwisselingen vond ik niet sterk. Als je je als lezer wil inleven in een personage, dan zorgt een perspectiefwisseling voor een forse onderbreking daarin. En bovendien: die perspectiefwisselingen waren niet zo’n goede keuze voor dit verhaal, waarin twee van de drie personen komen te overlijden. De schrijver had beter het verhaal kunnen vertellen vanuit de alwetende verteller. Maar onderhoudend was het verhaal wel, er gebeurde immers heel veel.

Buiten de palen    Jo

Een spannend, historisch verhaal. Dit is een mooie combinatie en het verhaal leest fijn door. Het is jammer genoeg net niet boeiend genoeg om echt goed te zijn, maar het verhaal is wel een aardige inzending.

Buiten de palen    Ma

Een novelle in een kortverhaal gepropt. Maar wél geloofwaardig, met mooi geschetste karakters in goed neergezette omgevingen. Het tempo ligt (noodgedwongen) hoog, de plotwisselingen volgen elkaar in rap tempo op. Al met al vermakelijk, al is de geloofwaardigheid hier en daar wat dunnetjes - Maureen stapt wel héél luchtig over de dood van haar beschermer heen. En wat ik jammer vind, zijn de schrijf- en spelfouten. Dat oogt slordig, wat niet rijmt met de zorgvuldige constructie van de vertelling. Hoe dan ook: vermakelijk en goed geschreven!

Buiten de palen    An

Spannend! Het verhaal wordt leuk verteld maar mag nog vlotter voor de spanning vind ik. Verder is het enigzins cliche maar kleedt je het leuk aan met kleinigheden, dit mag wellicht daarom meer van mij.

Roze koeken    Gi

Teder verhaal en er staat net genoeg in om het mooi leesbaar te maken. Misschien nog iets meer over haar kamer vertellen, enkele saillante details volstaan.

Roze koeken    Wi

Nou er gebeurt niet veel in dit verhaal. Het kabbelt allemaal maar voort met een leuke oude oma, een perfecte kleinzoon en een werkster. Eenvoudige gesprekjes zonder enige diepgang. Tot deze zin: “Vlug legde hij de ansichtkaart terug en nam de rest van de post mee.” Waarom mag oma de ansichtkaart van haar werkster niet zien...? Gebeurt er eindelijk iets spannends...maar er is geen opvolging. Het verhaaltje eindigt in een sisser: de perfecte kleinzoon neemt oma mee voor een kopje koffie in de stad. Nou nou! Dus verhaaltechnisch vond ik het allemaal flinterdun en dan zijn 2000 woorden ineens heel veel woorden, waar je je doorheen moet worstelen. In de dialogen gebruikt deze schrijver heel vaak: ‘lachte hij/zei.’ De meeste schrijfcoaches raden aan om dat niet te doen, je kunt namelijk iets zeggen, ook schreeuwen of fluisteren, maar je kunt niet iets lachen. Heel vaak is deze toevoeging ook niet nodig, dat doe je alleen maar als er verwarring zou kunnen zijn over wie de spreker is. ‘Hij/zij zei’ is dan het meest simpele, de lezer (in elk geval deze lezer) leest daaroverheen, terwijl hij steeds struikelt over ‘lachte hij.’

Roze koeken    Jo

Het verhaal leest prettig, maar stelt weinig voor. Het is vooral heel lief en aardig geschreven, qua inhoud is het heel weinig.

Roze koeken    Ma

Een teder verhaal over ouder worden en een falend geheugen. Het is warm en empathisch geschreven, met fraaie observaties en geloofwaardige personages. Tegelijkertijd is het traag en te voorzichtig opgebouwd, waardoor het wat log leest en zijn impact deels verliest. Inkoken dus, meer terug naar de essentie – en vertrouw dan op je lezer.

Roze koeken    An

Wat een lief verhaal. Realistisch. Ik vind het fijn dat je even van perspectief wisselt, het verhaal is soms wat langzaam en andere keren erg snel. Mijn enige tip is daarom balans daartussen te vinden.

Verstand op nul    Sj

Het brein laten overleven in de hoop op een beter leven. Creatief, nieuwsgierig makend, leuke clou, goed geschreven.

Verstand op nul    AH

Verstand op nul    Pe

Verstand op nul    Ja

Origineel, humoristisch en wrang verhaal met scherpe kritiek op ouderenzorg en commercie rondom de dood. De taal is levendig en sarcastisch, de protagonist boeiend en menselijk. Sterk begin en midden, maar het einde verzandt door herhaling en gebrek aan verrassende wending of krachtig slotbeeld.

Verstand op nul    JG

Yes, leuk verhaal. Het verhaal heeft een sterke vertelstem. Maar daaronder zit ook iets anders: diepgaande vragen aan over de betekenis van het leven, de dood en de waarde van persoonlijke identiteit. Knap gedaan!

Wat ik jammer vond is dat het op bepaalde punten lastig te volgen is, vooral in de overgangen in Theo’s ervaring. Deels is dat begrijpelijk als je schrijft over iets dat zo complex is als dit, maar overwegend werkt het vooral vervreemdend. Ik kan ook moeilijk mee in het gevoel dat Theo na al die jaren vooral hoopt op een kopje koffie; ik zou het begrijpelijker vinden dat hij door zijn toestand volledig gevoelloos is geworden naar de buitenwereld. Ik twijfel ook wat over de realistische noodzaak om in de toekomst gebruik te maken van menselijke breinen in plaats van artificiële,

Theo is op bepaalde punten onnodig seksistisch (op de stagiaire met de rode konen, de hysterische hyena); het voegt niets toe aan het stuk. Ook zijn actie met de drol voelt meer als een onprettige kinderachtige provocatie dan een rebellie tegen onmacht.

Verstand op nul    Gi

Goed begin, met vragen, maar toch iets te uitleggerig.  Mooi uitgangsstandpunt. Perspectiefwissel: hij dreef in een substantie in een cilinder waarop zijn naam: dit kan niet, hij kan zijn naam niet zien wanneer hij een een cilinder drijft. 'Slenteren' is al langzaam, dus schrappen. Er zit nog veel ongeloofwaardigheid in je verhaal: een glimp opvangen: dus kan hij zien, maar hij zit wel in een draagbare bokaal. Je maakt er een rommeltje van zo. Je slaagt er niet in de achterdocht of het ongeloof van de lezer op te heffen. Leuk slot, wel.

Verstand op nul    Wi

En zo leer je als jurylid ook nog wat. “Vijgen na Pasen”, een prachtige Vlaamse uitdrukking, die volgens Google ‘mosterd na de maaltijd’ betekent. Daar wil ik dan een goede Nederlandse uitdrukking tegenover zetten: Het is ‘geen eer mee te behalen,’ niet ‘geen eer mee te verdienen.’ Ik ben altijd blij met SciFi-verhalen in deze wedstrijd en deze heeft me absoluut niet teleurgesteld! Mooi opgebouwde spanning, een bevredigend slot. Toch heeft het verhaal hier en daar een overvloed aan woorden, minder=meer zou een goede schrijfregel zijn voor deze schrijver. Voorbeeld: “het brengt vast een hoop gedoe met zich mee. Om nog maar te zwijgen over het papierwerk.” Dit is dubbelop, omdat in deze context ‘papierwerk’ een belangrijk onderdeel is van ‘gedoe.’ Het kan dus korter, en dat geldt voor meer plekken in het verhaal. Paar hele kleine dingetjes: spritskoeken schrijf je met een s, tenzij Vlamingen hun eigen schrijfwijze hebben, dat weet ik niet. Ik zie de schrijver het lelijke ‘u kan’ gebruiken in plaats van ‘u kunt.’ Een kwestie van smaak, want beiden is mogelijk. Maar complimenten voor deze schrijver, ik heb dit verhaal met heel veel plezier gelezen!

Verstand op nul    Jo

Een angstaanjagend toekomstbeeld wordt op een redelijke manier verteld. Het verhaal kabbelt voort, het leest op zich niet verkeerd, maar wil niet echt heel spannend worden. Het onderwerp is de moeite waard en daarmee is het verhaal een nipte voldoende.

Verstand op nul    Ma

Lekkerrrr! Bijna 3.000 woorden en al had het iets ingekookt kunnen worden: het stoort mij niet. Dit verhaal heeft een scherpe toon met droge, cynische humor. Theo's stem is geloofwaardig en blijft tot het einde overeind. De opbouw van ironische wraak naar existentiële horror is goed gedaan, en de thematiek van ouderdom, autonomie en consumentisme wordt origineel en wrang uitgewerkt. Tikkie jammer dat je het einde aan ziet komen, maar dat mag de pret niet drukken. Heel tof!

Verstand op nul    An

Je verhaal is meeslepend! Interessant onderwerp. Ik begrijp enkel niet wat die huizen nou zijn, en vooral of hij op het einde die robot wordt....

Een scherf in het zonlicht    Sj

Een jongen breekt een schaaltje na de dood van zijn oma. Sfeervol, goed beschreven maar met een onbevredigend slot.

Een scherf in het zonlicht    AH

Een scherf in het zonlicht    Pe

Een scherf in het zonlicht    Ja

Een gevoelig verhaal in een vaardige en poëtische stijl neergezet. De keuze om alles vanuit het kind te tonen is sterk. Zijn verwarring, gevoeligheid en observaties zijn geloofwaardig uitgewerkt. Het schaaltje is een rijk symbool. Jammer van de soms wat langdradige passages.

Een scherf in het zonlicht    JG

Dit verhaal blinkt uit in sfeer. De enscenering is prachtig en roept mooie, kalme beelden op. 

Het is jammer dat de taal niet past hoe Arthur wordt omschreven. Ik leer hem kennen als een jongen die de Donald Duck wil lezen en juist niet bezig is met poëtische observaties. De herhaling van het zonlicht en de symboliek van het schaaltje is overdadig. En over de genderrolen: gedeeltelijk vind ik het heel sterk. De stille verwachtingen van de oma, Arthur’s spijt over het antwoord. Jammer vind ik wel dat de tekst geen alternatief perspectief biedt en vooral blijft hangen in de binaire normen waarop Arthur geen antwoord heeft. Dat maakt het verhaal tragisch, wat helaas nog altijd vaak gebeurt met LGBTQ+-karakters. Het bevestigt een suggestie dat identiteit gepaard gaat met worsteling en dat dit (bijna) de enige plek is waarop een LGBTQ+-karakter mag bestaan in een verhaal.

Ik kan dit verhaal niet afwijzen hierop, omdat er wel degelijk een realisme in het stuk zit, een manier van denken die ook in 2025 aanwezig kan zijn. Tegelijkertijd hoop ik zelf meer op stukken die een positieve kijk laten zien waarin non-binaire normen meer gevierd kunnen worden en karakters meer zelfacceptatie en agency hebben.

Een scherf in het zonlicht    Gi

Ik vraag me af hoe oud het hoofdpersonage is, naar zijn gedachtewereld te oordelen lijkt hij me te oud om zo'n strips te lezen. Zo'n jongen zegt bvb niet: 'serene wijze', dit zijn de woorden van de auteur, niet vanuit de gedachten van een jongentje. Mooi einde wel.

Een scherf in het zonlicht    Wi

Een lastig te beoordelen verhaal. Er zitten heel veel mooie beelden in, maar naarmate ik verder las bekroop mij het gevoel dat de interne monologen in dit verhaal niet passen bij een jongen die niet boven het middel uitkomt van zijn oma. Hooguit zeven jaar dus (als zijn oma niet al te klein is), maar waarschijnlijk jonger.  De vraag van oma “‘Je bent een jongen – toch?” vond ik uitermate vreemd. Als je een vreemd element in een verhaal introduceert, moet je daar iets mee doen dat voor het verhaal essentieel is, je kunt dat niet zomaar in de lucht laten hangen. Veel gedoe met dat schaaltje, waarschijnlijk zo opgeschreven omdat de schrijver niet expliciet wilde maken dat deze jongen ook de weg van een meisje zou kunnen gaan en dat maakt de vraag van oma dus wel beladen. Voor mij had het minder omfloerst mogen zijn, meer expliciet, maar mogelijk is dat een kwestie van smaak. Deze schrijver kan natuurlijk uitstekend schrijven, maar verhaaltechnisch is er nog werk aan de winkel.

Een scherf in het zonlicht    Jo

Een mooi verteld verhaal, het leest heel fijn en de inhoud is de moeite waard. Het einde is wat ondoorgrondelijk, maar past heel mooi bij het verhaal.

Een scherf in het zonlicht    Ma

Een zorgvuldig geschreven, gevoelig verhaal over opgroeien, anders zijn en verlies. Het begin is iets te traag en soms legt de auteur te veel uit waar beelden al voldoende spreken. Arthur wordt geloofwaardig neergezet, al zijn de woorden die hem worden toebedacht soms té volwassen. Het slot had van mij wat meer karakter mogen hebben, het is mooi, maar ook… ja, braaf?

Een scherf in het zonlicht    An

Het perspectief is mooi. Ik vind enkel soms het taalgebruik te ingewikkeld voor een kind. Hij maakt vele interpertaties die eerder ouders zouden maken, ik ben benieuwd naar wat hij letterlijk denkt en voelt. Het schaaltje is ook een mooi symbool. Gaat het verhaal nu over man/vrouw zijnde? Het einde laat me twijfelen over het moraal...

Bacteriele affectie    Sj

Iets met bacteriën en een mens onder de douche. Plastisch beschreven maar het kan me niet bekoren. 

Bacteriele affectie    AH

Bacteriele affectie    Pe

Bacteriele affectie    Ja

Dit is een origineel verhaal verteld vanuit het verrassende standpunt van een bacterie. Het is knap hoe de bacterie wordt neergezet als iets dat kijkt en verlangt. De taal is heel mooi en beschrijvend. Ik voel tegelijkertijd fascinatie en ongemak. De spanning neemt langzaam toe: eerst kijken en willen, en dan een hoogtepunt waarin de bacterie dichtbij komt en zich overgeeft.

Bacteriele affectie    JG

Geweldig stuk. Ontzettend origineel geschreven. Niet alleen een mooi idee, maar ook schitterend uitgewerkt. De keuze om een niet-menselijk organisme als verteller op te voeren is geweldig gedaan. Het concept van een micro-organisme dat verwondering voelt voor het menselijke lichaam, is een mooie afwijking van het antropocentrisch narratief: de mens is geen middelpunt, maar object van studie. Wat ik erg sterk vind, is hoe de natuur hier zonder oordeel een karakter is. Het is niet goed of fout, maar vooral aanwezig. Die amoraliteit, geeft het verhaal zijn kracht.

Toch worstel ik met een paar fundamentele punten. De motoriek is doelgerichter dan wat aannemelijk is. Dat is uiteraard een artistieke keuze, maar de zinnen waarin het organisme zich “ophijst aan haartjes” of iemand “omarmt” maken hem te beweeglijk en dat ondermijnt de biologische geloofwaardigheid. Een immobiel organisme had ik leuker gevonden.

Doordat het verhaal volledig wordt verteld vanuit een organisme dat zonder toestemming het lichaam van een mens verkent en binnendringt, ontstaat er een ongemakkelijk spanningsveld. De mens wordt letterlijk en figuurlijk passief gemaakt, terwijl het organisme intiem en eenzijdig bezit neemt. En daar zit iets vreemds in waar ik moeite mee heb. Het maakt dat het verhaal bijna letterlijk over grensoverschrijdend gedrag gaat in een volledig onmenselijke setting. Zonder enige kritische afstand lijkt het verhaal dat toch enigszins te romantiseren.

Bacteriele affectie    Gi

Leuk en origineel perspectief hoewel de maatverhouding niet klopt, want een bacterie is zo klein dat een voeg zelfs niet waarneembaar zou zijn als voeg, een mens niet als mens.

Bacteriele affectie    Wi

Het is in elk geval een heel ander verhaal, dan wat ik maandelijks langs zie komen in deze wedstrijd! En dat is positief bedoeld. Er zit echter een, naar mijn mening, grote verhaalfout in: eerst beschrijft de schrijver verschillende mensen die allemaal op elkaar lijken en dan komt er ineens één bijzonder mens. Maar de schrijver verzuimt uit te leggen waarom deze ene persoon anders is dan alle andere mensen. Het verhaal wordt scherper als alle andere mensen worden verwijderd uit dit verhaal en de schrijver focust op deze ene persoon. Er zijn ook helemaal geen andere mensen nodig om dit verhaal te vertellen. Maar deze schrijver heeft een uitstekende fantasie en een uitstekende taalbeheersing, belangrijke elementen voor hele goede korte verhalen.

Bacteriele affectie    Jo

Een kort en heel bijzonder verhaal. Het is zo goed als ongrijpbaar, maar de sfeer die de schrijver weet te creëren is heel mooi. Fijn om te lezen.

Bacteriele affectie    Ma

Een origineel en zintuiglijk verhaal dat op overtuigende wijze het onwaarschijnlijke perspectief van een slijmerig micro-organisme tot leven wekt. De toon en stijl zijn sterk, het fysieke verlangen beklemmend én ontroerend. Gelukkig is het niet te lang, want er is weinig afwisseling of ontwikkeling waardoor het wat monotoon dreigt te worden. Maar desalniettemin: sterk gedaan.

Bacteriele affectie    An

Het begin interigeerd me, wat een bijzonder verhaal. Het perspectief is goed uitgewerkt; ik begrijp precies 'wie' dit is en wat hij daar doet. Enkel het einde krijg ik kriebels van. Het narratief lijkt eerder een engerd dan een schimmel, maar wellicht is dat ook het mooie ervan. Het beschrijft een wezen in de woorden van mensen.

Een nieuw begin    Sj

Een gesprek van schoolkinderen. Het taalgebruik matcht totaal niet met hun leeftijd. daarnaast komt wordt niet helder wat de schrijver beoogt.

Een nieuw begin    AH

Een nieuw begin    Pe

Een nieuw begin    Ja

Een gevoelig verhaal over een meisje dat afscheid neemt van haar denkbeeldige vriendin en de moed vindt een nieuwe vriendschap aan te gaan. De opbouw is sterk, met subtiele hints die pas later onthullen dat Emma denkbeeldig is. De taal is helder al klinken sommige dialogen en reflecties te volwassen en wat herhalend. De twee zinnen over de pesters hoeven er voor mij niet bij.

Een nieuw begin    JG

Ik vind dit een heel matig verhaal. Er zit echt wel een structuur in. Ik kom er ook wel in mee. De taal is niet verkeerd, maar het is leeg.

Allereerst voelt het taalgebruikelijk vreemd voor een kind van de leeftijd waar je vermoedelijk over schrijft. Bijvoorbeeld “wegens het jubileum van onze kleine maar trotse basisschool.” of “Een rustgevende gloed glijdt over mijn lichaam.” Het kan, maar het is dan wel sterk nagepraat of op zijn minst bijzonder genoeg om even bij stil te staan.

Maar vooral kan ik op geen enkele manier mee in de denkbeeldige vriendin. Als ik er puur psychologisch naar kijk: denkbeeldige vrienden hebben zelden een volledig lichaam, complexe persoonlijkheid en worden niet plotseling onzichtbaar. Het is vaak eerder een stemmetje, een denkbeeld, een projectie. En het onstaat niet per definitie uit isolatie of pesten, maar is veelal een normaal onderdeel van cognitieve ontwikkeling. Dit neigt meer naar schizofrenie of hallucinatie, maar daarvoor zou het ook tekort schieten. Hoewel mijn commentaar een hele rationele benadering is, raakt het toch de hele beleving van het verhaal en voelt het geheel meer als een vaak gehoord verhaaltechnisch foefje dan een echt verhaal.

Maar goed, dat is dus een wetenschappelijke blik. Ik kan dat loslaten en het zien als een verhaal over fantasie waarin dit geen rol speelt. Maar dan vind ik de fantasie en de dialoog met Emma nog steeds erg mager en Lise’s ontwikkeling weinig inlevend.

Dus, nee, dit verhaal haalt de voldoende helaas niet.

Een nieuw begin    Gi

Het eerste wat ik dacht toen het over Emma ging was: Emma is een ingebeeld personage. Maar ik lees verder, je maakt me beneiuwd en dat is alvast goed. Inderdaad dus, ze neemt afscheid van haar ingebeeld personage. Daar ligt net de zwakheid van je verhaal: de lezer beseft te snel dat Emma niet echt bestaat. Ik vraag me af hoe oud de meisjes zijn: mij lijken ze een jaar of acht, gezien de zandkastelen (mooie metafoor trouwens, want zandkastelen kun je meteen afbreken) maar gezien haar gedachtenwereld en de dialogen moeten ze dan weer ouder zijn. Pas daarom hun taal aan.

Een nieuw begin    Wi

Vermoedelijk een jonge redelijk onervaren schrijver, maar in deze wedstrijd zoeken we het beste verhaal van de maand, ongeacht de leeftijd of ervaring van de schrijver. Ik zie veel onhandige, niet natuurlijke dialogen. Ook vreemde zinnen, zoals: “Onzeker en onvoorspelbaar. Twee zaken die absoluut niet in de buurt van elkaar mogen zijn.” Het woord ‘zaken’ in deze betekenis zou verboden moeten worden in korte verhalen. Een meer ervaren schrijver had dit vage, onbepaalde, woord weten te vermijden.  In de tweede zin staat ‘keren’, terwijl de bedoeling lijkt dat het om één laatste keer gaat. “Onze kleine, maar trotse basisschool’ is een zin uit de marketingfolder van de school, niet een gedachte van een leerling. En dan het thema: elke maand zijn er wel een of meer verhalen over pesten. Alleen een verhaal met een bijzonder perspectief, een bijzondere vertelstem of een verrassende twist op het einde maakt nog kans om hoog te scoren. Dat heeft dit verhaal helaas allemaal niet.  Maar ik zie wel het begin van de fantasie die nodig is voor een goed kort verhaal. Blijf schijven, blijf oefenen en lees vooral heel veel korte verhalen, dan zal je schrijfniveau snel stijgen!

Een nieuw begin    Jo

Een akelig verhaal over een onzeker kind. De schrijver weet de gevoelens van de hoofdpersoon goed op papier te zetten. Het is net iets te simpel opgezet, maar het is wel boeiend gebleven. Een aardig verhaal.

Een nieuw begin    Ma

Warm en integer, over opgroeien en veerkracht, met een goed gevoel voor kinderlijke beleving. De innerlijke strijd van een eenzaam kind dat haar denkbeeldige vriendin loslaat en zich openstelt voor een echte vriendschap is subtiel onder woorden gebracht. Het mag van mij wel wat rauwer, iets minder netjes (om het woord braaf eens te vermijden).

Een nieuw begin    An

Ach, wat lief. De angst van zo'n kind heb je echt goed opgeschreven. In het begin lijkt de vriendin echt en aan het eind laat je het verhaal zijn gang lopen. Enige opmerking is dat ik meer zou willen weten over dat pesten, voelt ze daar niet meer bij?

Wees gegroet Maria Magdalena    Sj

Perikelen van een lifster met een vrachtwagenchauffeur. De angst is beeldend beschreven maar voor het overige is de clou me ontgaan.

Wees gegroet Maria Magdalena    AH

Wees gegroet Maria Magdalena    Pe

Wees gegroet Maria Magdalena    Ja

Een verhaal dat de voelbare spanning goed opbouwt en de lezer aan het denken zet over angst, morele keuzes en overlevingsmechanismen. Dat Eva - een gestudeerde vrouw - instapt bij het ongure type, is niet voor de hand liggend. De vrouw bij de parkeerstrook duikt als een deus ex machina op. De link met Maria Magdalena is goed ingevuld (redster, gevallen vrouw).

Wees gegroet Maria Magdalena    JG

Knap opgebouwd verhaal dat op meerdere lagen werkt: rauw, intens en spannend. Allemaal sterk gedaan, complimenten!

Tegelijkertijd schuurt het verhaal op een aantal belangrijke punten. Zo wordt het verteld vanuit de ik-persoon van de lifter, maar lijkt haar waarneming vooral ingegeven door hoe de vrachtwagenchauffeur haar ziet: haar benen, haar jurk, haar houding… Dat is zowel een perspectiefbreuk als iets dat tegen seksisme aanschuurt: alsof de vrouwelijke ik-figuur zichzelf hoofdzakelijk door haar uiterlijk en kwetsbaarheid definieert. 

De chauffeur zelf is neergezet als een karikatuur: Oost-Europees, fysiek onaantrekkelijk, grofgebekt en seksueel agressief. Er wordt een impliciet verband gelegd tussen uiterlijk, afkomst en gevaar. Terwijl échte zorgen waarschijnlijk eerder ontstaan door bijvoorbeeld langdurige stilte, staren, te snelle persoonlijke interesse. De verwijzing naar fysionomie helpt dit niet te nuanceren; het voelt eerder als een gratuite rechtvaardiging voor de observatie dan als kritiek. De vrachtautochauffeur lijkt ook zó stereotype smerig (o.a. door zijn ‘wijffie’ en ‘aan god heb je niks als je eens goed genomen wil worden.') dat hij bovendien grotesk wordt. De dreiging in het verhaal zou sterker én realistischer kunnen zijn als deze subtieler was opgebouwd (door bijvoorbeeld voorzichtige manipulatie, gaslighting).

De religieuze laag is interessant, maar blijft wat verwarrend. De associatie met Maria Magdalena als sekswerker/redder/zondebok kan ik niet volgen. Als die associatie wordt gemaakt, mag die meer worden uitgewerkt. Het einde lees ik niet als een rechtvaardiging van fysiononie, maar haar emotie blijft toch enigszins oppervlakkig. 

Kortom: een krachtig verhaal met veel potentie, maar nog niet afgerond.

Wees gegroet Maria Magdalena    Gi

Cesare Lombroso...student psychologie die een verhaal schrijft? Aha antropologe...Goed vervolg, spanningsboog is er alvast, korte zinnen, gedachten, dialoog. Goede afwisseling. Ok voor de rest, de vergelijking met een voorhuid vind ik erover.

Wees gegroet Maria Magdalena    Wi

Het voelt ouderwets aan, zo'n liftverhaal. Wie lift er immers nog tegenwoordig? De verfrommelde tijdschriften versterken dat nog. Ook een Poolse vrachtautochauffeur heeft tegenwoordig internet in zijn auto. Als je zo’n verhaal schrijft let dan op de details. 35 seconden over 1 km is ongerekend 102 km/h. Een vrachtauto rijdt maar 80 km/h. Ook een Poolse. De verwijzing naar fysionomie (toch een behoorlijk obscure wetenschap voor de gemiddelde lezer) lijkt alleen bedoeld om de kennis van de schrijver te etaleren. Mijn kleine ergernisjes over enkele details doen verder niet af aan dit verhaal: het is zeker origineel in zijn uitvoering al is de vertelstem wat chaotisch. Het slot vond ik matig (met uitzondering van de laatste zin, want daar heeft de schrijver zichtbaar naartoe geschreven).

Wees gegroet Maria Magdalena    Jo

Met de opbouw in dit verhaal is niet veel mis, de schrijver werkt goed naar het einde toe en herhaalt op een mooie manier een analyse uit het begin. Het tussendeel is lang, heel lang en hier gebeurt eigenlijk te weinig. Het is aardig geprobeerd, maar geen geweldig verhaal.

Wees gegroet Maria Magdalena    Ma

Boem! Beklemmend, scherp, in elk aspect geloofwaardig én meeslepend. De opluchting aan het eind gaat hand in hand met schuldgevoel – en terecht. Zo ambivalent kan het leven zijn. Verder niks te mopperen: topper!

Wees gegroet Maria Magdalena    An

Wat spannend! Ik zat gemakkelijk in het verhaal, de eerste helft gaat zo over. Je schrijft vlot en beelden, precies zoals bij het verhaal past. De vrouw op het einde vond ik wel raar. Waarom was zij daar? En is dat niet enigzins uit het karakter? Of heeft ze er nu juist meer spijt van?

Alle dingen die ons in slaap sussen    Sj

Een hoerentent? De onderdanigheid van de meisjes in beeld gebracht. Het blijft wat aan de oppervlakte.

Alle dingen die ons in slaap sussen    AH

Alle dingen die ons in slaap sussen    Pe

Alle dingen die ons in slaap sussen    Ja

Ik vind dit een meesterlijk verhaal. Alles is raak: de opbouw, beelden, psychologie van de onderdrukking, onderlinge competitie, identificatie met Elizabeth Bennet. Chapeau! Omdat het zo 'buitencategorie' is, wijs ik op een spelfout in het laatste woord: vervaagd moet vervaagt zijn.

Alle dingen die ons in slaap sussen    JG

Een jonge vrouw vertelt over haar leven als slachtoffer van uitbuiting en seksueel misbruik. Een prostituee die niet voor haar werk gekozen heeft. Als je prostitutie als geheel bekijkt, dan is het extreem beperkte beeld van prostitutie in dit verhaal niet eerlijk voor de veelheid aan vormen die bestaan. Als het stuk realisme opzoekt, mist het nuance. Nu blijft het hangen in shock en angst.

Ik struikel over de zin “In de stilte van het eerste ochtendlicht verenig ik mij veertig verrukkelijke minuten lang met Elizabeth Bennet, wandelend door de graslanden met een boek in haar handen, vervuld van ideeën en verlangens.” Dit is nogal een versimpeling van Pride and Prejudice en ik vind het moeilijk om me in te beelden dat iemand het “veertig verrukkelijke minuten” (wat vreemde verwoording) zo leest.

De schrijver heeft zeker een volwassen pen en toont een uitstekend gevoel voor ritme en dosering van zinnen. De opening is sterk: de schrijver gebruikt meteen visuele, auditieve en atmosferische elementen om een vervreemdend, indringend beeld te schetsen. Met meer nuance en diepgang kan dit een sterk verhaal worden.

Alle dingen die ons in slaap sussen    Gi

Kijk je layout eens na: witregels, somsmoet je bij een nieuwe alinea inspringen. Geef de lezer rust. In je haast om zoveel mogelijk te vertellen gebruik je te veel bijzinnen. Verwarrend is dat je vooraf vertelt dat je veertig minuten gaat lezen, en dan de tijd vergeet. Goed is de zin dat de vreemdeling zijn gulp dichtritst, zijn schoenen bij elkaar zoekt . Nadien wordt er meer duidelijk, dat heb je goed gedaan. Wat betekent 'op de nieuwe richt'? Vervaagd? Vervaagt! Een goed verhaal, een tekening, een film, een schilderij zijn goed als ze ons meesleuren in wat de schrijver/schrijfster of maker ervan beoogde, zonder dat we door hebben welke techniek er gebruikt werd, de spanning, schoonheid, troost of wat dan ook dienen zo sterk te zijn dat we de maker ervan negeren. Elke afwijking, of fout, onduidelijkheid leidt de lezer af en plaatst hem weer buitenn het verhaal. Dat zou niet mogen gebeuren.

Alle dingen die ons in slaap sussen    Wi

Verhalen over sekswerkers lopen een groot risico om te vervallen in clichés. De omgeving, de handelingen, de dialogen zijn vaak hetzelfde, zeker als voor het perspectief van de sekswerker wordt gekozen. In dit verhaal is dat eigenlijk niet anders, maar met één belangrijk, fantasierijke en zeer goed uitgevoerde twist: de intelligentie/diepgang van de hoofdpersoon. Ik was verbaasd om in haar interne monoloog woorden als 'dageraad’, solitair’ en ‘ik begeef me naar’ tegen te komen, maar heel subtiel heeft de schrijver laten zien dat dit woordgebruik correct is voor deze persoon. En dat zonder overbodige uitleg. Heel goed gedaan! Ook het slot aan dit verhaal is uitstekend gedaan. Subtiel, schrijnend en zonder overbodige uitleg. Ik was geraakt door dit verhaal en dat kan niet anders dan een hoog cijfer opleveren. Enige puntje van kritiek: de titel vond ik niet erg passend

Alle dingen die ons in slaap sussen    Jo

Een indringend verhaal, goed geschreven en het lukt de schrijver om mij te bereiken. Jammer dat het laatste woord verkeerd gespeld is. Het onderwerp is zwaar en komt wellicht daarom vaker voor bij schrijfwedstrijden. Dit verhaal is een van de betere die ik gelezen heb met dit onderwerp en het is een goed inzending.

Alle dingen die ons in slaap sussen    Ma

Beklemmende, bij vlagen ongemakkelijke vertelling over uitbuiting en machtsmisbruik, met een sobere toon en psychologische diepgang. Het pakt me. Wel mist het verhaal een spanningsboog of ontwikkeling: het blijft wat steken in een monotone uitzichtloosheid. Nou kan dat het doel van de auteur zijn, in lijn met de uitzichtloosheid die de hoofdpersoon ervaart. Verhaaltechnisch vind ik dat dat een dimensie toe had kunnen voegen, vooral op emotioneel niveau. Maar toch: knap gedaan!

Alle dingen die ons in slaap sussen    An

Heftig verhaal, mooi verwoord. Je maakt het niet mooier dan het is, maar ook niet lelijker. Het lijkt haar alledaagse te zijn. Ik begrijp enkel niet goed wie vader abu is....?

Nachtkaars    Sj

Een man komt aan in de hemel na zijn overlijden. Leuk thema, goed beschreven en de uitwerking in verflauwende hologrammen is creatief bedacht.

Nachtkaars    AH

Nachtkaars    Pe

Nachtkaars    Ja

"Nachtkaars" is een goed opgebouwd verhaal over het hiernamaals vanuit het perspectief van de overleden Joep. De invalshoek is origineel. Op droge humoristische wijze stelt de schrijver “dood en herinnering” aan de orde. De schrijfstijl is helder met aandacht voor details. De titel is goed gekozen: De herinnering aan Joep vervaagt van generatie op generatie. Met plezier gelezen.

Nachtkaars    JG

Geweldig idee. Met dit concept kun je zoveel kanten op. In de basis had dit mijn winnaar voor deze maand kunnen zijn. Het verhaal is ook goed opgebouwd en met humor verteld.

Wat jammer dan dat de uitwerking verder zo matig is. Het stuk had gemakkelijk een heel stuk korter gekund. De uitleg van het concept van de hologram is al snel duidelijk. En voor Peet’s technische details over automatisering in de Hemel (hoe leuk het ook is) is eigenlijk te weinig plek in dit verhaal.

Emotioneel is het allemaal erg vlak, zowel vanuit Joep als zijn familie. Ja, Joep heeft geen emoties meer, dat leg je uit. Maar in alles lijkt hij geen wanhoop, verdriet, verlies of schuld te voelen. Zijn affaire doe je af als “Oeps!”. Het is eigenlijk niet te volgen wáárom hij geen emoties meer heeft, waarom is dat nodig? Het had het verhaal interessanter gemaakt. Ook de gevoelens of de vragen die zijn familie misschien nog heeft zouden meer terug kunnen komen.

Nachtkaars    Gi

Vreemd dat je hem met dokter aanspreekt maar in de beschrijvingen Peet noemt. Dat duidt op een dichtere band, die voorbijgaat aan de functie. Duidelijk te aanwijsbare info voor de lezer. Een verhaal dat op 'The sixt sense' lijkt. Het hoofdpersonage, de 'ik' dus lijkt nogal rustig te reageren op wat er gebeurt. Dat is voor mij onaannemelijk. Ik vind het ook erg gek dat hij het vooral interessant vond, je maakt er zo een bordkartonnen personage van. Op die manier ga ik niet mee in dit verhaal. Lees eens wat er over 'the suspension of disbelief' wordt gezegd. Dan eerst komt de uitleg: geen gevoel meer. Hoofdpersonage stelt zich daar niet eens vragen bij. (Maar wel iets leuk vindt) Het einde vind ik wel goed, het minderen van de herinnering: dat is mooi en schrijnend geloofwaardig

Nachtkaars    Wi

Te veel uitleg! Het verhaal is best fantasierijk, de premisse is mooi en goed uitgewerkt en het slot is heel bevredigend. Maar niets, maar dan ook niets, wordt aan de fantasie van de lezer overgelaten. En dat is jammer, een van de grootste genoegens van het lezen van korte verhalen is het zelf kunnen inkleuren van de plaatjes. Aan dit verhaal viel niets meer in te kleuren. Voorbeeld: deze gehele frase beschouw ik als overbodige uitleg: “Ik keek omlaag in de richting die Peet me wees en zag een bed dat ik herkende. Hetzelfde gold voor de vrouw naast het bed, die snikkend over de man in het bed gebogen stond. Het was Marion, het bed stond in onze slaapkamer en de man in het bed was ik.  ‘Dus, om je vraag van zojuist te beantwoorden,’ hervatte Peet, ‘je mankeert niks en tegelijk mankeer je van alles. ’t Is maar hoe je het bekijkt. Beste Joep, je bent een half uurtje geleden overleden.” Ik had dat allemaal allang begrepen.  Schrijftechnisch geen opmerkingen, deze schrijver heeft een prettige vertelstem en een goede taalbeheersing. Schrap nou eens een paar honderd woorden aan overbodige uitleg, daar wordt het verhaal echt beter van! Goede titel trouwens!

Nachtkaars    Jo

Wat gebeurt er met iemand na de dood, een vraag die ons allemaal bezighoudt. In dit verhaal kiest de schrijver ervoor om te laten zien hoe vaak mensen nog aan iemand denken die overleden is. Als je dit weet, kun je dit verhaal eigenlijk zelf wel schrijven, het is vooral het intrappen van veel open deuren.

Nachtkaars    Ma

Ogenschijnlijk luchtig, maar mooi gelaagd en bij vlagen ontroerend; over sterfelijkheid, herinnering, verval en uiteindelijk vergetelheid. De toon is speels en melancholisch tegelijk, de stem van Joep consistent en geestig. De opbouw is sterk: van verwarring na de dood via het afscheid naar de langzame verdamping van herinnering — fraai verbeeld in het concept van het hologram. Grappige eastereggs blijven gelukkig onuitgelegd! Heel fijn, vertrouw op je lezer. Enige snoei in het middenstuk had het tempo wat kunnen verhogen. En wat mij betreft had het aan kracht gewonnen als het in de tegenwoordige tijd was geschreven. Maar dat is klein bier: het verhaal houdt de aandacht goed vast, het niet helemaal onverwachte einde bevestigt de titel en levert iets van wrange voldoening op. Heel goed werk!

Nachtkaars    An

Leuk einde! Het verhaal verder is mij iets te sloom en vertellend. Ik wil weten hoe hij zich voelt! Stel je voor dat je zojuist dood bent gegaan; dat zal een boel emoties opwekken..! Het dialoog is wel erg fijn lezen.

Schroot    Sj

Zwendel met een zogenaamde verkoop van de Eiffeltoren aan schroothandelaren. Leuk bedacht, vlot geschreven.

Schroot    AH

prachtig.prachtig, mysterieus en spannend

Schroot    Pe

Schroot    Ja

"Schroot" ontleent de plot aan de werkelijkheid: Victor Lustig hééft de Eiffeltoren verkocht, zijn tweede poging ís mislukt. Het verhaal is sterk opgebouwd, strak geschreven, en humoristisch. Het verdient wat mij betreft een plaats op de shortlist.

Schroot    JG

Ja, leuk geschreven! Een verhaal dat ik niet kende, maar je introduceert het op een beeldende manier. Ik ben zelf geen fan van historische verhalen met conjectuur, maar daarop ben ik niet te streng (al blijft het wel cliché jaren 30 met nieuwsfeitjes en herkenbare plekken). Het verhaal zit goed in elkaar en wordt bovendien op een mooie manier afgesloten.

Wel een minpunt is dat het verhaal nergens echt interessante vragen stelt die bij het al bekende verhaal. Het blijft hangen in een bijna ironische bewondering voor de bedrieger, zonder dat er werkelijk reflectie plaatsvindt.

Schroot    Gi

Leuk verhaal met vooral de nadruk op het anekdotische ervan. Ik mis nog wat sfeern ruimtebeschrijving die de clichés overschrijdt, en het uitdiepen van personages.

Schroot    Wi

Een bekende historische anekdote in een kort verhaal gevat. Amusant, zoals een anekdote vaak is, maar wat mij betreft niet goed genoeg uitgewerkt. De hoofdpersoon heeft het in zijn interne monoloog alleen maar over het zijn van een zwendelaar, andere emoties komen niet aan bod. Dat is dus ruim onvoldoende om mee te kunnen leven met deze hoofdpersoon. Verhaaltechnisch kom ik wat slordigheden tegen: als deze Victor gezocht wordt in tientallen landen, dan is dat dus in elk land van Europe, plus nog wat. Dat is ongeloofwaardig. In 1925 werd nog niet gesproken van ’20 uur.’ Deze manier van tijdschrijven is pas sinds de Tweede Wereldoorlog in zwang gekomen. Overigens, het verhaal is adequaat verteld, de spanningsboog is juist en het einde is bevredigend, deze schrijver heeft een goede vertelstem en taalvaardigheid. Maar wat mij betreft is het verhaal zelf, zoals hier uitgeschreven, niet interessant of aangrijpend genoeg voor een heel hoog cijfer.

Schroot    Jo

Een aardig idee is het onderwerp van dit verhaal. We lezen over een ongeloofwaardige zwendel, die tijdens het lezen allengs geloofwaardiger wordt. Leuk om te lezen en het einde is zonder meer goed te noemen. Een fijn verhaal.

Schroot    Ma

Een schelmenroman-in-een-notendop. De auteur zet een geloofwaardige meesteroplichter neer, die het goed zou doen in een serie goedkope boekjes – al is dat vervlogen in de tijd. Mooi gecomponeerd, met zorgvuldige details. Maar… té snel verteld wat mij betreft, de auteur had nog 1.500 woorden over om de overgangen tussen de scenes minder abrupt te laten zijn. En ik vind het slot niet zo overtuigend, ten eerste omdat er niet echt een verrassing in de ontknoping zit en ten tweede omdat de hoofdpersoon volgens mij niet het type is dat twee keer dezelfde truc uithaalt. Anyway: origineel, goed uitgewerkt en lekker geschreven!

Schroot    An

Ik ben nog weinig bekend in dit onderwerp, dus in die zin is het leuk. Maar hierdoor ook ergens moeilijk te volgen. Ik zou een beter beeld willen hebben; wie is wie, en hoe zag alles er toendertijd uit? Leuke verwijzing wel aan het eind naar het begin.

Welkom    Sj

Een vluchteling die dagelijks verblijf zoekt op schiphol. Actueel thema, creatief benaderd, goed leesbaar.

Welkom    AH

Welkom    Pe

Welkom    Ja

Een warm en goed geschreven verhaal dat door strakker schrappen en iets meer verrassing nog sterker kan worden. De stijl van het verhaal past bij het overbrengen van de ervaringen en emoties van de hoofdpersoon. Het  is goed afgestemd op de inhoud, met afwisseling tussen beschouwing en actie. De auteur maakt goed gebruik van 'show don't tell' op enkele kleine momenten na waarop "telling" overheerst, maar deze doen geen afbreuk aan de kracht van het verhaal.

Welkom    JG

Dit stuk is over het algemeen vlot en leesbaar. Er zit ook een bepaalde rust in. Het heeft een interessante mooie, eerlijke zoektocht naar menselijke connectie.

Maar, het slaat de plank ook mis en geeft een onprettig beeld van de hoofdpersoon vanuit een Westers perspectief. Hij wordt gepresenteerd als een passieve “nobele vreemdeling”: bijna een trope van migranten die als slachtoffer worden gepresenteerd, maar zich uiteindelijk moeten bewijzen door zichzelf in te zetten voor het welzijn van anderen. Er wordt bijna geen aandacht gegeven aan zijn herkomst. Hij is een soort generieke Arabier, wiens leven in het teken staat van aanpassen. Dat zijn reddingsactie juist gaat over een hulpeloze vrouw die de hulp van een man nodig heeft is ook weinig uitgewerkt.

Ik wil graag geloven dat het stuk met goede intenties is geschreven en in veel opzichten is het bewonderswaardig dat het stuk schrijft over de migratie-ervaring (en vaak wordt het veel slechter gedaan). Maar voor deze wedstrijd geef ik wel de strengste kritiek en daarvoor is het niet goed genoeg.

Welkom    Gi

Er staan wat fouten in die je had kunnen vermijden bij een accurate herlezing. Voor de rest een tof verhaal, niet te veel, niet te weinig. Je zit goed in het hoofd van je personage, je geeft mooi de sfeer weer, en de ruimte met de personages om hem is helder beschreven.

Welkom    Wi

Een fantasierijk verhaal over een voor iedereen overbekende plek. Met veel scherpe observaties zoals het onzichtbaar zijn van (meestal) mannen met bordjes die in de aankomsthal staan te wachten. Maar rake observaties maken nog geen goed kort verhaal. Verhaaltechnisch gaat het, wat mij betreft, mis bij deze zin: “Hij moet nu snel een andere plaats zoeken voor de rest van deze laatste dag.” Dit is een spanningverhogende zin en kondigt een belangrijk verhaalelement aan: dit is de LAATSTE dag. Wat gaat er dan gebeuren, wat is hij van plan, zijn allemaal gedachten die opkomen bij de lezer. Maar de schrijver komt niet tegemoet aan deze verwachting, er komt een toevallige ontmoeting, waardoor de lezer meer te weten komt over de achtergrond van deze hoofdpersoon, maar er gebeurt niets meer. De LAATSTE dag blijft in de lucht zweven. Dan nog één taalkundig ding: het is prima om voor een hoofdpersoon die noch het Nederlands, noch het Engels heel goed machtig is, simpele taal te gebruiken, zelfs met opzettelijke fouten (om het taalniveau aannemelijk te maken). Maar als een officiële aankondiging van Schiphol wordt gebruikt, dan moet het perfect zijn, zoals het taalgebruik van de aankondigingen op Schiphol ook perfect zijn. “The train station is at this moment out of order,” is steenkolenengels en wordt zo zeker niet omgeroepen.

Welkom    Jo

We zitten gevangen in de gedachtewereld van een man, die waarschijnlijk net asiel heeft gekregen in Nederland. Het verhaal is wat slecht te volgen, het is rommelig en niet heel sterk. Het is jammer, omdat het onderwerp veel mogelijkheden biedt voor een goed verhaal.

Welkom    Ma

Een subtiel en indringend verhaal, empathisch en met mooie observaties. De schrijver toont een knap oog voor detail: de tulpen, het witte bordje, de stem uit de intercom - ze krijgen lading zonder overdreven uitleg. De protagonist is een krachtige verteller zonder woorden: zijn handelen, zijn leren, zijn hoop en angst worden voelbaar zonder dat ze benoemd worden. Het perspectief blijft dicht op de huid, waardoor de lezer zich ongemerkt verbindt met een leven in de marge. Het slot vind ik wat gemengd – mooi hoe de achtergrond van de protagonist zich openbaart, maar de manier waarop vind ik de minst goed uitgewerkte scene. En het had van mij wat sneller gemogen, het verhaal neemt breed de tijd. Maar dat kan ook aan dit ietwat gehaaste jurylid liggen ;-). Mooi werk!

Welkom    An

Interessant. Leuk hoe je steeds meer informatie weggeeft. Ik zou wel duidelijker willen weten waarom hij precies zo leeft. Zijn er geen andere opties?

Buiten de palen    Sj

Over het oude Amsterdam en het onfortuinlijke lot van een inbreker. Beeldend beschreven in passend taalgebruik, prima!

Buiten de palen    AH

Buiten de palen    Pe

Buiten de palen    Ja

Een onderhoudend en goed geschreven verhaal. De historische details maken het verhaal authentiek. De schrijfstijl is levendig en beeldend, met effectieve dialogen en beschrijvingen. De spanning wordt goed opgebouwd en de plot- en perspectiefwisselingen houden de lezer vast. Met plezier gelezen.

Buiten de palen    JG

Het verhaal is stijlvol geschreven, met overtuigende beelden en een interessant thema. De achtergrondinformatie draagt bij aan karakterdiepte, maar is soms te uitgebreid voor de spanningsboog van een kort verhaal. Hierdoor komt het tempo onder druk te staan. De drie delen zijn duidelijk vanuit elk een eigen perspectief. Jammer dat het soms toch breekt en een overweging van een ander karakter laat zien. Ook mis ik de diepere gedachtewereld van met name Wouter en Maureen. Hun drijfveren worden onderbelicht in verhouding tot de uitgebreide omschrijvingen van de omgeving. En, klein detail, de naam Onrust heeft wat meer context nodig. Ik weet (na opzoeken) dat de achternaam vaker voorkomt, maar mede aangezien hij zich aan het begin niet op zijn gemak voelde, twijfelde ik: zou het een bijnaam kunnen zijn?

Buiten de palen    Gi

De stijl doet me denken aan die van Thomas Roosenboom, traag en accuraat en erudiet opgebouwd. Soms net iets te traag, maar verder geen opmerkingen.

Buiten de palen    Wi

Deze schrijver heeft een mooie filmische vertelstem, maar de interne monologen spraken me niet zo aan. Zoals die van de bankier in de vijfde alinea. Dat is niet meer dan een infodump voor de lezer, geen natuurlijke gedachten voor deze persoon. Trouwens:  “leunde zich tevreden terug,” is niet correct Nederlands: leunen is geen wederkerig werkwoord. Ook alle perspectiefwisselingen vond ik niet sterk. Als je je als lezer wil inleven in een personage, dan zorgt een perspectiefwisseling voor een forse onderbreking daarin. En bovendien: die perspectiefwisselingen waren niet zo’n goede keuze voor dit verhaal, waarin twee van de drie personen komen te overlijden. De schrijver had beter het verhaal kunnen vertellen vanuit de alwetende verteller. Maar onderhoudend was het verhaal wel, er gebeurde immers heel veel.

Buiten de palen    Jo

Een spannend, historisch verhaal. Dit is een mooie combinatie en het verhaal leest fijn door. Het is jammer genoeg net niet boeiend genoeg om echt goed te zijn, maar het verhaal is wel een aardige inzending.

Buiten de palen    Ma

Een novelle in een kortverhaal gepropt. Maar wél geloofwaardig, met mooi geschetste karakters in goed neergezette omgevingen. Het tempo ligt (noodgedwongen) hoog, de plotwisselingen volgen elkaar in rap tempo op. Al met al vermakelijk, al is de geloofwaardigheid hier en daar wat dunnetjes - Maureen stapt wel héél luchtig over de dood van haar beschermer heen. En wat ik jammer vind, zijn de schrijf- en spelfouten. Dat oogt slordig, wat niet rijmt met de zorgvuldige constructie van de vertelling. Hoe dan ook: vermakelijk en goed geschreven!

Buiten de palen    An

Spannend! Het verhaal wordt leuk verteld maar mag nog vlotter voor de spanning vind ik. Verder is het enigzins cliche maar kleedt je het leuk aan met kleinigheden, dit mag wellicht daarom meer van mij.