Winnaar mei 2025

Alle dingen die ons in slaap sussen

- Antonia Marie - Illustratie: Thijs Koster -

De kerkklokken slaan 5 uur als de laatste vreemdeling zijn gulp dicht ritst en gehaast zijn spullen bij elkaar zoekt. Zwarte leren schoenen, portefeuille, lange dikke jas. Ik kijk gelaten toe hoe hij zich voortbeweegt, de drie houten treetjes af, door de lange zwartfluwelen gordijnen. De deur valt met een klap achter hem dicht. Ik trek mijn badjas aan en steek een sigaret op. Door het raam van het kamertje zie ik hem, opgejaagd door de dageraad, zijn weg vervolgen. De jongens die in de avonduren vaak in groepjes als waakhonden voor het grachtenpand staan, zijn al uren geleden naar hun smerige studio's in de stad teruggekeerd. Iris is er niet vandaag, dus doe ik de gordijnen dicht alsof ik bezet ben zodat ik nog een halfuurtje solitair kan doorbrengen voordat vader me komt halen. Even verlichting van die oorbellen, de gaatjes in mijn oren zijn weer helemaal geïrriteerd. Ik heb de grote zilveren ringen altijd al afzichtelijk gevonden, maar vader gaf ze me op mijn eerste avond, vier jaar geleden, toen ik nog mezelf was. Ik leg ze in het schaaltje op de kaptafel achter het muurtje, en begeef me naar de kleine toiletruimte om mijn tanden te poetsen. Om mijn spiegelbeeld te ontwijken draai ik mijn rug naar de wasbak. Als ik het witte schuim door de gootsteen heb weggespoeld, pak ik mijn boek op en ga op de afgesleten fauteuil zitten in de hoek van de kamer. In de stilte van het eerste ochtendlicht verenig ik mij veertig verrukkelijke minuten lang met Elizabeth Bennet, wandelend door de graslanden met een boek in haar handen, vervuld van ideeën en verlangens.

Ik word met geweld uit de droomwereld gerukt door het geluid van de deur die opengaat. Fuck, ik ben de tijd vergeten. Ik durf pas op te kijken als vader Abu voor me staat. “Geef hier.” Met trillende handen reik ik hem het boek aan. Hij bladert er doorheen, kijkt me minachtend aan, en steekt het boek onder zijn arm. “Kniel.” Ik sta op uit de stoel, buig mijn hoofd en laat mijn knieën de grond ontmoeten. De houten vloer kraakt. Hij strijkt met twee vingers over mijn kruin naar mijn voorhoofd. “Erken.” Ik buig verder voorover en raak met mijn lippen het zwarte leer van zijn schoenen. Niets dan stilte, ik vrees voor de nacht. "Goed zo, sta op.” Ik kom stijfjes omhoog, durf niet op te kijken. Hij tilt mijn kin op en kijkt me in mijn ogen. De klap komt uit het niets. Een piep in mijn linkeroor, er verschijnen gekleurde vlekken waar de kamer was. Ik wankel op mijn benen. Hij trekt me stevig tegen zich aan en kust me op mijn voorhoofd. “Je weet dat ik van je hou, waarom kwets je me zo? Je denkt toch niet dat ik achterlijk ben?” Ik fluister zachtjes een excuus. Hij zet twee stappen richting de kaptafel, pakt de oorringen, en doet ze voorzichtig weer bij me in. Een doordringende blik, ik kijk naar de grond. “Maak je klaar, we gaan.”

Ik schrob en schrob onder het koude water, de bevuiling laat zich niet verwijderen. Ik probeer er het beste van te maken in de aftandse badkamer. Vader heeft de afgelopen week zijn liefde en aandacht op de nieuwe richt. Zoals gewoonlijk stort hij een waterval van liefde en aandacht over haar uit, maar het meisje lijkt er zelf ook niet erg van onder de indruk. Hij noemt haar Emily. We hebben nog geen woord met haar gewisseld. Vader lijkt veel vertrouwen te hebben in deze nieuwe investering. Hij heeft haar tot nu toe alleen nog maar in goede hotels laten werken, tot ergernis van Iris. “Hij beloofde me dat ik deze maand uit de steeg mocht! Wij maar zwoegen in dat rothok, terwijl die nieuwe zich als een koningin uitspreidt op zachte hotelbedden." Ik droog me af en bestuif mijn hals en nog natte haren met het goedkope parfum dat met de komst van het nieuwe meisje in het badkamerkastje is verschenen. Misschien geeft dat me mijn plek in zijn bed terug. Ik trek alleen een string en een t-shirt aan en loop de woonkamer in.

Iris is nergens te bekennen, maar ik weet inmiddels wel beter dan vragen te stellen. Op mijn tenen sluip ik door de kamer, luisterend naar de geluiden. Ik blijf staan om het hoekje van de kleine keuken, hou mijn adem in. Ik hoor Emily snikken terwijl hij op haar inpraat. Ik steek een sigaret op en loop door naar de woonkamer, stap over de matrassen op de grond heen en plof op de bank neer. Het is bijna helemaal licht buiten, mijn oogleden voelen zwaar. Emily komt naast me zitten, haar gezicht nog rood en gezwollen van het huilen. Ze kijkt me hulpeloos aan, de rook kringelt tussen ons omhoog. “Geen zorgen, dit is nog maar het begin.” Vader loopt langs ons naar zijn kamer, hij wenkt me. Godzijdank, hij wenkt me. Ik neem een laatste hijs en druk de peuk uit in een leeg koffiekopje. “Ga maar gewoon wat slapen nu het nog kan.” Ik sta op en volg hem de slaapkamer in.

“Je weet toch dat jij de beste bent van jullie?” Ik glimlach en ga vast op het bed zitten. “Als jullie hard blijven werken is het einde in zicht. Dan pakken we onze spullen, krijgt Mario de anderen, stappen we in het vliegtuig en komen we nooit meer terug. Of wil je dat soms niet?” Hij trekt zijn blouse uit en komt naast me zitten.

“Ik wil niets liever dan samen weggaan. Hoelang denk je dat het nog duurt?”

“Weet ik niet schatje, maar jij bent de toekomst. Je moet nog even hard voor ons werken, dan gaat de tijd alleen maar sneller.” Uit zijn broekzak haalt hij een potje met de blauw-groene pillen tevoorschijn.

"Ik hou van je." Ik neem er drie in. Een warme kus op mijn voorhoofd. Vader ontdoet mij van mijn t-shirt terwijl de wereld om mij heen vervaagt.

***

Antonia Marie (2004) schrijft. Ze heeft nog geen titels om aan haar lijstje toe te kunnen voegen, maar dat komt nog wel. Dit is de eerste keer dat ze iets van zichzelf aan de wereld laat zien.

Meer over Thijs Koster: Zie zijn Instagram.