Hieronder vind je het jurycommentaar van juni 2025. Je kunt het beste CTRL+F/COMMAND+F gebruiken om jouw verhaal te zoeken. Ter info: Juryleden zijn niet verplicht commentaar te geven dus de hoeveelheid juryleden die hier wordt weergegeven kan per maand verschillen. Ook hoeft niet bij élk verhaal commentaar te staan. Wel zijn de jurylid-coderingen elke maand hetzelfde. Als je vaker mee hebt gedaan, kun je door de maanden heen de commentaren op jouw verhalen vergelijken.
Sommige verhalen ontvangen meer commentaar dan andere. Dit komt omdat onze juryleden in twee groepen verdeeld zijn en elk de helft lezen. Na deze eerste lezing hevelen we de beste vijf verhalen van elke groep over naar de andere helft. Deze beste verhalen (de verhalen van de shortlist dus) hebben twee maal zoveel commentaren.
Let op: lezen is voor eigen risico. Sommige juryleden nemen geen blad voor de mond en het lezen van het commentaar kan eventueel een vervelende ervaring voor je zijn. Bedenk alsjeblieft dat onze juryleden ook maar mensen zijn en dat je zelf moet bepalen of je het commentaar ter harte neemt of het naast je neer legt.
Illustratie: Carl Friedrich May (Ernstthal, 25 februari 1842 – Radebeul, 30 maart 1912), meestal Karl May genoemd, was een Duitse schrijver die wereldwijd bekend is geworden door zijn vele avonturenromans over Winnetou en Old Shatterhand in het Wilde Westen en in mindere mate de verhalen van Kara Ben Nemsi en Hadji Halef Omar in Noord-Afrika en het Midden-Oosten. (Wikipedia)
Het commentaar
De miljonair Sj
Via een tip aandelen kopen en flink cashen. Geld maakt blijkbaar niet gelukkig, leuk beschreven, humor.
De miljonair AH
te veel clichés. geen spanning.
De miljonair Pe
De miljonair Ja
Een toegankelijk en vlot geschreven verhaal. De karakters blijven vrij vlak. Het verhaal ontwikkelt zich voorspelbaar. Een scenische uitwerking van belangrijke momenten heeft mijn voorkeur boven de gekozen samenvattende vertelling.
De miljonair JG
Dit is een matig stuk. Qua opbouw is het op zich wel oké. Het is luchtig geschreven en op zich best vlot. Maar daar is ook wel alles mee gezegd.
Het is allemaal nogal voorgekauwd: een levensbeschrijving van een man met geld die nu simpeler leeft. Maar echt minder bevoorrecht is hij niet geworden. Hij kan zich dit ‘eenvoudige’ leven in Frankrijk alleen veroorloven dankzij zijn eerdere zorgeloze carrière. Had hij een sociale huurwoning of baan met beneden modaal inkomen, dan was deze stap een heel stuk lastiger. Dan had hij niet zo gemakkelijk een hypotheek of een lening voor een bedrijfje gekregen. Ook dat hij een (neem ik aan) blanke man (van oude adel) is maakt het allemaal niet echt zorgelijk. Als hij zich bedenkt, kan hij gemakkelijk weer terug naar Nederland gaan voor werk. En realiseer je ook, je laat geen enkele tegenslag zien in zijn nieuwe leven, alles komt aanwaaien: surfschool, timmerwerk, huisje. Zou het niet juist mooi zijn om te zien hoe zwaar het eigenlijk voor hem is als hij alles écht op zijn eigen houtje moet doen?
En dan het verhaal van Elsebeth. Ze is nergens sympathiek, kwetsbaar of complex. Ze wordt niet als mens neergezet, maar als een cliché van de verwende, kille rijkeluisvrouw. Ze dient vooral als narratief contrast: haar decadentie onderstreept de morele groei van de mannelijke hoofdpersoon. En in het verhaal zit sowieso aardig wat seksisme. Zonder kritiek wordt aangenomen dat vrouwen daadwerkelijk zich (zonder sociale druk en angst) en masse aan de voeten willen werpen van een baas. En daar twijfelt hij nog even aan gebruik van te willen maken. Zijn ‘lieve kunstenares’-vriendin aan het einde is niet meer dan een decor ter illustratie van zijn nieuwe geluk.
Dan de stijl. Los van de vele taalfouten en kromme zinnnen: de platte taal kan misschien wel passen bij dit karakter, maar ‘klotejob’, ‘zuipen’ en ‘neuken door gebruinde golfpro’s’ voelen als een stijlbreuk in een reflectieve beslommering. Zuidas wordt niet geschreven als Zuid-as.
En een paar kleine puntjes. Bedoel je aandelen in de echte WorldOnline? Ik heb het nog even opgezocht. Dat bedrijf is namelijk notoir in 2000 ten onder gegaan in de dotcom-bubble. Geen logische keuze voor een succesvol bedrijf dus. En je zegt dat hij in naam wel baron is, maar niet meer het oude geld heeft. Dan kan zijn vrouw zich toch wél barones noemen?
Rijke mensen missen de echte waarde van het leven. Dat is het enige dat ik eruit haal. Dus nee, dit verhaal krijgt geen voldoende.
Amen maar anders Gi
Mooi begin, vooral beschrijvend, maar niettemin interessant genoeg om te blijven lezen. In de wending dat een vrouw als paus wordt verkozen heb je te weinig tijd besteed. Lees eens wat over het opheffen van het ongeloof bij de lezer en hoe je dat best doet: daar mag wat meer verhaal rond. Empathie, identificatie spelen een grote rol in een verhaal. Uiteindelijk loopt je verhaal ook te snel af, jammeer hier zat meer in. Je zou kunnen vertellen hoe het volk op een vrouwelijke paus reageerde, hoe een aantal kardinalen moeilijk deden tegenover de verkiezing van een vrouw. Nu eindigt het verhaal als een anekdote.
Amen maar anders Wi
Een ongeloofwaardige premisse in een kort verhaal mag best. Maar dan is de schrijver verplicht om de lezers zover te krijgen dat hij mee wil gaan in die premisse. Daar heeft deze schrijver/ster geen enkele moeite voor gedaan. Het is een makkelijk geschreven verhaaltje geworden, waarin heel veel dingen zijn aangestipt, maar nergens uitgewerkt zodanig dat de lezer kan meeleven. Als lezer denk ik dan: waarom heb ik hier 5 minuten aan verspild? De schrijver heeft in het slot wel terug gegrepen naar het begin, dat is leuk gedaan, maar verder....niets te beleven hier!
Amen maar anders Jo
Het verhaal begint met een lange inleiding, waarin we kennis maken met de hoofdpersoon. Voor een kort verhaal is dit aan de lange kant. Het kabbelt voort tot een plotwending van het verhaal een echt verhaal maakt. De plotwending is echter zo bizar en ongeloofwaardig, dat het bijna lachwekkend is. Als je als schrijver zoiets als dit probeert, kan dit een geweldig verhaal opleveren. Op deze manier levert het niets op.
Amen maar anders Ma
Wat een onbalans in dit verhaal… in de eerste helft wordt de hoofdpersoon zorgvuldig geschetst, met gevoel en detail. Daarna ineens een volstrekt ongeloofwaardige wending, en met zevenmijlslaarzen aan dendert het naar een … nou ja, het is een einde. Maar dan eentje waar ik niet meer bij ben met mijn hoofd.
Amen maar anders An
Leuke beschrijvingen zoals 'had een gat op een plek waar je geen gat wilde'. Het maakt een duidelijk beeld van een karakter. Prima aanpak voor een kort verhaal; inzoomen op een karakter. Er zit humor in, maar ook een knipoog naar de realiteit. Vermakkelijk maar weinig diepgang.
Ouderwetse service Sj
De fictie van een niet bestaande sieradenafdeling. Aardig thema, net iets te vlak uitgewerkt.
Ouderwetse service AH
mooi gegeven voor een verhaal. wat zwak uitgewerkt.
Ouderwetse service Pe
Ouderwetse service Ja
Een leuk verhaal met een actueel thema. Naar mijn smaak is het niet strak en subtiel genoeg. Neem bijvoorbeeld: "Het was duidelijk dat er een klant stond die dementeerde en echt geloofde dat hij op de tweede verdieping iets had gekocht." Ik zou die conclusie aan de lezer overgelaten hebben. Ook zou ik de focus helemaal bij Evert gelaten hebben. De ervaring van Sjaak is me te veel.
Ouderwetse service JG
Op zich een interessant idee. Mooie mengeling van realiteit en herinnering en een stukje fantasie. Maar het is rommelig en het mist sturing.
Ten eerste, het taalgebruik is regelmatig slordig. “Er is ook de kantine.” is een slechte zin en zo zijn er nog meer. “Ik eis de tweede verdieping te mogen bekijken!” is een houterige zin, ook al is uitgesproken door een karakter.
Ik vind het leuk dat Sjaak in feite meegaat in de ‘dementie-wereld’ van Evert, althans zo wordt het enigszins geïntroduceerd. Maar toch stoort het ook. En dat komt onder andere omdat het uiteindelijk minder over dementie gaat en meer over vervreemding en fantasie met dementie als decor. Laat dementie óf meerr terugkomen (met een scherpere perspectie) óf haal het eruit. Ook blijft het einde wat onverzadigd: het zou leuk zijn om meer te zien over de reacties van mensen op Sjaak’s gedrag of herinnering.
Houd rekening met de consisentie in perspectief. “Dit bonnetje lijkt inderdaad van twee dagen terug.” Deze uitspraak van de klantenservice-medewerkster is mysterieus en helpt mee aan de vervreemding. Maar het vraagt ook om een onderzoek: wat staat er nou op dat bonnetje? Daarop staat namelijk de hele clou van dit stuk! Als we dat als lezers niet mogen zien, voelt het een beetje een flauw trucje.
Paar kleine punten: “Haar vinger hing boven de directe knop voor de beveiliging.” Heftige reactie voor een man als Evert die op dat moment niet bepaald een lastige klant is. “zoals wifi-verstoorders” Deze worden niet verkocht in een Nederlands warenhuis, dit is illegaal. En vermijd uitspraken als “Chinese rotzooi”. Ja, er worden spullen in bulk geproduceerd in China, maar ook kwaliteitsproducten. Uitspraken als deze reduceren een heel land en cultuur tot goedkope, waardeloze productie, terwijl daar veel nuance en context achter zit.
Al met al is het echt een goede basis voor een verhaal en krijgt het wel een voldoende. Het heeft een paar scherpe redacties nodig, maar er is wel zeker potentie!
Verdrietich Gi
Eén lange weeklacht, dat is je brief. Geen plot, weinig ruimte, vage personages, geen wending maar een jeremiade die eerder in een dagboek thuishoort dan in een wedstrijd voor korte verhalen. Bovendien zijn er nogal wat kromme zinnen. Nee, dit is niet genoeg.
Verdrietich Wi
De titel in onbegrijpelijk. Mogelijk is ‘Verdrietig’ bedoeld, dat is dan een kanjer van een taalfout, of als met de (ich) ‘ik’ wordt bedoeld, waarom dan in het Duits? Dit verhaal biedt daar geen enkele aanleiding toe. Nog zo’n rare: toe-kom(s)t. Liefdesverdriet is een onderwerp dat al vele, vele malen onderwerp is geweest van korte verhalen. In deze wedstrijd zijn er elke maand wel een paar. Dat betekent dat zo’n verhaal een nieuw origineel inzicht moet bieden, of een ander perspectief, of een verrassende twist, om nog interessant te zijn. Niets van dat alles in dit verhaal, dit is gewoon een rechttoe-rechtaan liefdesverdrietverhaal in briefvorm (liefdesverdrietverhalen worden vaak in briefvorm geschreven). Er is niets nieuws, of spannends te beleven in dit verhaal. Als het autobiografisch is, spijt het me dat u dit moest meemaken, maar verstuur deze brief dan, of verstuur hem niet en verberg hem in een boek met liefdesgedichten, in plaats van hem in de openbaarheid te slingeren. Laatste puntje van ergernis (maar dat kan mijn persoonlijke frustratie zijn): ‘hechting’ is therapeutenjeukjargon, dat woord zou verboden moeten worden in een kort verhaal!
Verdrietich Jo
We lezen een brief aan ene Mariet. De schrijver kiest ervoor om vrijwel alles onduidelijk te houden en het alleen over de gevoelens van de briefschrijfster te hebben. Deze gevoelens zijn complex en voor mij totaal ondoorgrondelijk. Veel niet vertellen kan geweldig werken, in dit verhaal blijf ik in elk geval met te veel vragen zitten om het verhaal echt te kunnen doorgronden.
Verdrietich Ma
Het zal aan mij liggen, maar ik snap de clou van dit verhaal niet. En dat betekent dat de moeite die ik gestoken heb in het lezen tevergeefs is. De hoofdpersoon verzuipt in haar eigen verdriet. De tekst is te lang, er is geen duidelijke ontwikkeling of spanningsopbouw; het is een eindeloze stroom van emoties dat op een gegeven moment gaan irriteren. Ik mis als lezer houvast, doel, richting: wat is het conflict nou, waar gaat dit naartoe?
Zelfkritiek bij het schrijven had ook zinnen kunnen voorkomen als “Wel lach ik af en toe nog steeds, ben ik ondanks alles toch een beetje vrolijk en ben ik mijn gevoel voor humor niet verloren.” – in één zin zegt de auteur drie keer hetzelfde. En “…dat er daardoor niets meer naar me toe-kom(s)t.” Hoe lees je dit hardop voor? Ik dénk te begrijpen wat je met deze woordinvulling bedoeld, maar kan het ook weer anders lezen. Op zo’n ‘spitsvondigheid’ blijf ik haken, word ik uit de lezersflow getrokken. Nee, ik vind dit verhaal geen succes. Sorry.
Verdrietich An
Het format als brief vind ik passend, mooi. Langzaam maar zeker komen we erachter waar het over gaat. Enkel blijf ik achter met wat vragen. Waarom is ze weg? Frustreerd dat deze schrijver dan ook niet als iemand zelf is weggegaan? Zo interperteer ik het nu namelijk....
De onbegrepen man Sj
De wiebelige balans in relaties en de onmacht daarin. Mooi in beeld gebracht, herkenbaar, heel leesbaar, prima.
De onbegrepen man AH
saai
De onbegrepen man Pe
De onbegrepen man Ja
Een goedbedoeld, maar langdradig en weinig verrassend portret van een twijfelende man. Potentie is aanwezig, maar het verhaal moet veel strakker en scherper. Het hele 'Lief en Leed'-gedoe draagt niets bij.
De onbegrepen man JG
Hoe hard dit ook klinkt: dit is een schoolvoorbeeld van een slecht verhaal. Het slaat de plank op alle fronten mis. Allereerst: de schrijfstijl is heel vlak. Misschien wel toegankelijk geschreven, maar meer dan dat is het niet.
Bruce is geen onbegrepen man, Bruce is een manipulatieve man. Hij wordt geportretteerd als een slachtoffer van zijn huwelijk, maar neemt geen enkele verantwoordelijkheid voor de situatie. Hij vermijdt communicatie, zoekt stiekem contact met andere vrouwen, maar wil ook niet echt weg bij zijn vrouw. Hij vertelt zelfs over zijn huwelijk met de naam van zijn vrouw in een tijdschrift. Wat overigens ook een vreemde keuze is voor iemand als onzeker als Bruce. De verteller lijkt zijn gedrag te willen rechtvaardigen door hem een facade van een sportief figuur met een zachtaardig karakter te geven.
Sophie is een stereotype "afstandelijke huisvrouw met vage angsten". Zijn pijn lijkt haar schuld. Waarom krijgt ze geen eigen perspectief of agency?
En dan Maaike. Dit is geen echt mens. Ze is een schil waar Bruce al zijn problemen op projecteert. Ze doet niets verkeerd om ook met andere mannen af te spreken. Ze hoeft daar aan het einde zeker geen excuses voor aan te bieden. Maar laat de lezer ook snappen wat het is dat haar boeit: is het alleen sportief uiterlijk, zachtaardig karakter en mooie handen? Dat is veel te generiek.
Het verhaal onderzoekt niets, maar kabbelt voort in een afstandelijke observatie. Dikke onvoldoende, dit verhaal.
Overstag Sj
Een gehandicapte man toont begrip voor het verdriet van een verpleegster. Herkenbare emoties, invoelen. Prettig leesbaar hoewel, een enkel foutje.
Overstag AH
Overstag Pe
Overstag Ja
Overstag JG
Er staan een paar storende taalfouten in, maar overwegend is het verhaal goed geschreven. Taalkundig zit het verder wel goed.
Mijn kritiek zit met name op de inhoud. Mila wordt weliswaar geïntroduceerd als brutaal en opstandig, maar deze karaktertrek verdwijnt in een oogwenk zodra Chiel begint te praten. Het einde is ronduit ongeloofwaardig. Een beschadigde man opent zich, en de jonge vrouw vergeeft hem alles en toont dankbaarheid. Haar verdriet is opgelost doordat hij zijn trauma deelt.
Overstag Gi
Weinig geloofwaardig door de wendingen in het gedrag van je personages. En er is zoiets van de uitgang bij werkwoorden, of je 'd', 't' of 'dt' gebruikt, maakt wel degelijk uit, anders zakt de aandacht van de lezer. Eerst zoveel mogelijk foutloos leren schrijven voor je aan verhalen begint.
Overstag Wi
Ja, ik vind dit wel mooi. Het is een verhaal binnen een verhaal, een wel vaker gebruikte constructie voor korte verhalen en in dit geval werkt het goed. In het middenstuk zakt de spanning weg, de schrijver doet net iets te veel moeite om maar te laten zien dan de hoofdpersoon echt wel emoties voelt: zinnen zoals “Zijn gemopper voelt plotseling misplaatst, triviaal. Hij schaamt zich bijna. Haar verdriet is zo tastbaar, zo echt” en “het raakt iets in hem.” Niet alles hoeft zo nadrukkelijk uitgelegd te worden, dat laat niets meer over voor de fantasie van de lezer. Nog zo’n zin, die vooral heel veel uitlegt, waar dat niet nodig is: “Chiel ziet dat Mila niet helemaal bij de les is, maar hij wil haar helpen en besluit door te gaan.” Na dit dipje in het midden is de spanning weer terug aan het einde. “Zonder eerst te moeten zeiken over wat er met me aan de hand is,” vond ik de mooiste zin van alle verhalen van deze maand. Eeen zin om over na te denken. Elk verhaal dat mij aanzet tot nadenken krijgt so-wie-so een dikke voldoende. Ik kan me niets voorstellen bij een “synthetische luchtververser,” mogelijk bedoelt de schrijver gewoon een luchtverfrisser (want zo heten die dingen). Goed gedaan, schrijver!
Overstag Jo
Het verhaal begint in een tehuis, een omgeving die we in deze schrijfwedstrijd vaker tegenkomen. Vaak levert dit een standaardverhaaltje op, in dit geval heb ik het verhaal met veel plezier gelezen. De hoofdpersoon heeft een rauw randje en hij vertelt een verhaal over zijn verleden aan een verpleegster. De setting voelt echt aan en het verhaal is boeiend.
Overstag Ma
Oké, ik hou van de openingszin! Simpel, maar veelzeggend door wat ermee gesuggereerd wordt. Sowieso is de hele eerste alinea steengoed: van hoog-over naar detail, in een paar logische stappen. Dank u, ik zit in het verhaal.
Maar dan begint de verslapping. En dat zit ‘m niet zozeer in de vertelling (al is die niet schokkend of verrassend, het amuseert wel), maar in slordigheden, overbodige zinnen en ‘regie-aanwijzingen’ – een teken dat een auteur niet vertrouwd op de lezer, maar overduidelijk maakt hoe iets begrepen dient te worden. Vooral tegen het slot wordt het warrig (waar komt die moeder ineens vandaan, en waarom?), om tot mijn verrassing weer heel aardig af te sluiten.
Wat jammer… hier had een stevige redactieronde wonderen kunnen verrichten. Nu is het te onevenwichtig om echt hoog te scoren. Wel een goed passende titel!
Overstag An
Aanstekelijk! Ik kon het gemakkelijk lezen. Het beeld is een die makkelijk te verbeelden is, maar die je een nieuwe diepgang geeft door het achtergrond verhaal. Verder is het verhaal vlot waar nodig, uitgebreid waar context nodig is. Leuk einde.
Mooi afsluiten Sj
Afsluiting van een korte relatie. Tja, soms gaat het in het leven allemaal niet zoals je wil. Grappig wel maar wat vlak.
Mooi afsluiten AH
Mooi afsluiten Pe
Mooi afsluiten Ja
Een krachtig en origineel verhaal dat gedurfd de grenzen van fictie opzoekt. Het gedrag van het hoofdpersonage escaleert van passieve agressie naar openlijke vijandigheid en uiteindelijk levensbedreigend fysiek geweld. De technische beheersing is sterk, de inhoud verontrustend.
Mooi afsluiten JG
Ergens ben ik positief. Er zit een hele sterke stem in dit verhaal. Complimenten! Ik heb kritiek, maar laat me voorop stellen: ik val niet zozeer over de expliciteit in het stuk, maar eerder op de oppervlakkige psychologische ontwikkeling.
De vrouwelijke agency in dit verhaal is heel goed. De vrouw (ik noem haar verder even zo) heeft pijn en durft besluiten te nemen. Maar haar gedrag is vervolgens zó walgelijk en het dient bovendien geen enkel doel behalve haar eigen voldoening. Dat misbruik vaker voorkomt vanuit een man naar een vrouw maakt niet dat dit verhaal, waarin het is omgedraaid, geen misbruikverhaal is. Sterker nog, het lijkt alsof het omdraaien bijna een gratuite rechtvaardiging is voor misbruik. En het ís misbruik: zonder meer verkrachting.
Ik kan daarin ‘meekomen’ als er iets achter zit, maar dat vind ik hier niet. Ze oogt eerst zonder doel, doolt rond in de winkel, wil haar ex-vriend niet tegenkomen, maar dan opeens weer wel. Wat is hier aan de hand? Wat voelt ze? Wie ís ze? Als we dit begrijpen, is het makkelijk om ook mee te komen in haar acties.
En dan ook de reacties van Nico: die ontbreken bijna helemaal. Hij lijkt niet tegen te stribbelen; hij ondergaat het allemaal maar. Waarom? En waarom herkent hij haar niet aan haar stem met Vlaams accent?
Dus uiteindelijk blijft het helaas een vlak verhaal en kan ik dit geen voldoende geven. Jammer, want het heeft potentieel!
De cirkelsteen Gi
Een mooie volgehouden metafoor voor verandering, voor originaliteit voor het doorbreken van eenvormigheid. Dit op een plek waar zowel leeuwen, kameleons als eksters kunnen leven. Zonder al te veel uitleg of toelichting. Prima.
De cirkelsteen Wi
Een parabel in de klassieke zin, met een zwaar moralistische ondertoon, zoals dat hoort in deze categorie geschriften. Adequaat geschreven, maar wel saai en voorspelbaar. Wat een parabel lezenswaardig maakt is een twist, een verrassende wending die het voorspelbare einde tot een onverwachte sprankeling maakt. Waarom vreet de leeuw de ekster niet op, om zo een mogelijke opstand in de kiem te smoren, dat zou nog eens een verrassende wending geven! Helaas niet in deze parabel. Dit slot is geheel voorspelbaar en bovenal...saai! Een paar detailopmerkingen: als er van elk dier maar één exemplaar is, waarom zijn er dan meerdere mussen? Waarom is vuurvlinder niet aanwezig bij de steen? En waarom ineens een perspectiefwisseling? Halverwege het verhaal, dat vanuit de ekster wordt verteld, krijgen we ineens het perspectief van de kikker en de kameleon. Deze schrijver heeft een prettige vertelstem, dus ik zou graag volgende maand nog een verhaal van hem/haar lezen, maar dan graag wat minder saai en voorspelbaar.
De cirkelsteen Jo
We krijgen een fabel voorgeschoteld dat vooral heel traag verteld wordt. Het verhaal voelt eindeloos lang aan, er gebeurt niet veel en de boodschap die de schrijver aan de lezer wil meegeven verdwijnt in de eindeloze woordenstroom.
De cirkelsteen Ma
Dit is een soort poëtisch-bedoelde deken waar ik als lezer langzaam onder stik. De metaforen zijn zwaar, de herhalingen sloom, de toon is gedragen: maar er gebeurt geen moer. Tot overmaat van ramp komt die onvermijdelijke wijze oude Uil om de hoek kijken. Het voelt als een product uit een workshop ‘symbolische fabels schrijven’. Té clean, geen diepte in karakters, een ontknoping waarvan je denkt tja, ach… Misschien is dit verhaal gewoon niet voor mij bestemd, want ik geloof geen woord van wat ik lees. Gooi je hart erin!
De cirkelsteen An
De karikaturen zijn leuk en duidelijk, je beschrijft de handelingen goed volgens het 'perspectief' van het dier. Enkel pakt het verhaal zelf me niet, ik vind het moeilijk het voor me te zien. Wellicht meer spanning of beschriving zou kunnen helpen.
Champagne Sj
Drie mannen treffen elkaar in een kroeg. Het verhaal loopt niet lekker, daarnaast gaat het mank aan iets teveel mooischrijverij.
Champagne AH
Champagne Pe
Champagne Ja
Een warm kroegverhaal. De sfeer en dialogen zijn sterk. Er wordt soms te veel herhaald of uitgelegd. Fout is: tussen hun (hen!) / de vergrootte anonimiteit (vergrote). Mij onbekend zijn uitdrukkingen als: ze spraken dranken / de jongen gebood en vulde het glas / de man gehoorde / ze dronken tot sluit. Is dat misschien Belgisch?
Champagne JG
Een geromantiseerde kroeg met mannen vol onderdrukte emoties. Het is niet echt slecht, het is niet echt goed. Het is niet oppervlakkig, maar heeft weinig inzicht. Niet rommelig, maar ook nergens schurend. Ik voel te weinig mee met deze mensen. Wel een groot compliment voor de schrijfstijl: de vertelstem is geweldig. Ik geniet van de taal, maar het verhaal doet me weinig.
Waar ik overigens over struikelde is de naam Sterre. Ik heb hem even opgezocht in de Voornamenbank van het Meertens Instituut. Het aantal Sterres in 1987 was amper op twee handen te tellen. Dat kán natuurlijk, maar het is net zo vreemd als een Astrid in de jaren 20 of een Kevin in de jaren 60.
O rijkdom van het onvoltooide Gi
Verwarring alom als je er niet in slaagt om accuraat en helder te schrijven. Misschien is het woord structuur je onbekend, weet je niet hoe je je personages en de ruimte er omheen moet beschrijven. Hoe je overgangen inbouwt, hoe je je fantasie kanaliseert. Je laat personages opdraven en weer verdwijnen. Dialogen zweven in het niets. Na enkele alinea's opgehouden, ik heb wel wat beters te doen.
O rijkdom van het onvoltooide Wi
Ik heb geen idee wat ik heb gelezen. Een schrijver die er voor kiest om een verhaal te beginnen met een totaal onbegrijpelijke zin, neemt een enorm risico, namelijk dat de lezer afhaakt. Dit is de eerste zin: “Het was de zesde. Pralend ritme. Een Texaan in Miami, die bederft: een Duitser in Minsk verandert niet.” Wat staat hier? De zesde blijkt veel later te verwijzen naar een muziekstuk (vele zinnen lang, waarschijnlijk alleen te volgen voor lezers die zeer goed onderricht zijn in de klassieke muziek, ik ben dat niet), maar wat een ‘pralend ritme’ is, wordt nergens uitgelegd. De Texaan, Miami en Minsk komen in het verder verhaal niet meer voor. Het verhaal lijkt zich in Duitsland af te spelen, dus die Duitser kan ik plaatsen. Alleen wordt er zonder reden, zonder uitleg geswitcht tussen steden, de ene keer zijn we in Hamburg, dan weer in Keulen. Een totaal onbegrijpelijk verhaal. Hoe weet je of een lijk een verstuikte enkel heeft (dat is aan de buitenkant niet te zien). Ik zie een vreemd gebruik van het woord ‘inventaris’. Het lijkt alsof ‘ingrediënten’ is bedoeld. En wat doet Jack de Ripper in dit verhaal en Ierse opstandelingen (de Fenians), ook dat komt nergens terug, wordt nergens uitgelegd.
O rijkdom van het onvoltooide Jo
Een rommelig verteld verhaal dat amper te volgen is. De schrijver lijkt geen focus te kunnen vinden en de schrijfstijl is niet geweldig. Al met al geen geweldig verhaal.
O rijkdom van het onvoltooide Ma
Schrijven is één ding, een verhaal componeren iets heel anders. De auteur heeft zich uitgeleefd op het eerste en is het tweede glad vergeten. Anders gezegd: aan pompeuze en ingenieuze zinnen geen gebrek, maar aan verhaal wel. En laat dit nu Verhaal van de Maand zijn. Ik kan er geen touw aan vastknopen. Beste auteur, mocht u zich tekortgedaan voelen door dit commentaar: hopelijk oordelen andere juryleden milder. Maar ik vrees met grote vreze van niet.
O rijkdom van het onvoltooide An
Het dialoog is belangrijk in dit verhaal! Ik vind het het best eigenlijk, andere momenten voelt het meer als een betoog dan een verhaal. Verder is het plot leuk, maar probeer meer een rode draad erin te verwerken.
Wally en ik Sj
Een mijmerende man in een bij elkaar geraapte tent. Het verhaal en de kern daarvan ontgaat me volledig.
Wally en ik AH
mooi geschreven. Het einde was wat abrupt . Dat had met uitgewerkt mogen zijn
Wally en ik Pe
Wally en ik Ja
Het is lastig om deze tekst als verhaal te beoordelen, omdat het slechts een inleiding tot een verhaal vormt. De schrijver schrijft beeldend en met aandacht voor sfeer. De tekst roept allerlei vragen op die nieuwsgierig maken, waarvan vooral 'Het artikel leek voor mij geschreven' intrigerend is. Een proloog met potentie, maar geen Verhaal van de Maand.
Wally en ik JG
Dat het een “Deel 1” is suggereert al dat dit niet geschikt is voor een korte verhalenwedstrijd. Jammer, want het verhaal is niet verkeerd geschreven. Er zit veel in. Maar het is, los staand, niet meer dan een fragment.
Het is een onvoldoende omdat het niet kwalificeert.
Cas de luisterende kastandj Sj
Een kastanjeboom die een bankje wordt en van alles beleeft. Creatief thema, vanuit het perspectief van de voormalige boom. Mooi verwoord..
Cas de luisterende kastandj AH
Cas de luisterende kastandj Pe
Cas de luisterende kastandj Ja
Cas de luisterende kastandj JG
Vaardig geschreven stuk. Taalkundig is het in orde. Het is poëtisch, empathisch, oorspronkelijk perspectief en sfeervol. Knap gedaan!
Jammer dat het net iets te veilig voelt: er gebeurt uiteindelijk te weinig en blijft dan toch wat hangen in een mijmering..
Cas de luisterende kastandj Gi
Leuk perspectief. prachtig verwoord, vol liefde, nostalgie. Genoten van deze lyrische tekst.
Cas de luisterende kastandj Wi
Op zich een lief thema en een mooi perspectief, maar veel te oppervlakkig uitgewerkt. Het zijn maar oppervlakkige ontmoetingen tussen de passanten en het bankje, er is nergens diepgang. En het overduidelijke moraal op het einde maakt het geen beter verhaal. De verwijzing naar de boom van Anne Frans is gratuit, voegt niets toe aan het verhaal. Deze schrijver kan echt wel schrijven, het taalgebruik is fijn en foutloos, maar mag het de volgende keer een verhaal zijn met meer diepgang en vooral: meer emotie.
Cas de luisterende kastandj Jo
Een lieflijk verhaal over een voormalige boom, die nu als bankje ergens staat. De schrijver heeft een mooi vertelstem en ondanks het feit dat er eigenlijk niets in het verhaal gebeurt, is het echt de moeite waard. Mooi gedaan.
Cas de luisterende kastandj Ma
Och nee he, weer een verhaal met als spreker een niet-levend ding. De auteur moet van goeden huize komen om mij daarin mee te nemen. Ondanks best aardige observaties en fijne zinnen lukt dat niet. Sentimenteel, braafjes, voorvallen die té toevallig zijn. Zoetjes verlopen de zinnen, er is geen pijn of tragiek, geen twist of schok. Ik kan het niet helpen; dit doet mij niets. Misschien moet ik vanavond stoppen met jureren, voor jullie auteurs is dit ook niet fijn. Troost je dan met de gedachte: ik deel je smart.
Cas de luisterende kastandj An
Het begin is mij te beschrijvend; ik krijg er geen gevoel bij. Dit is geheel in contrast tot het eind; dat lijkt bijna poëzie! Origineel verhaal. Mooi, maar zal niet voor elke lezer zijn.
De bleke zon op de zee Sj
Overleven in een landschap na de apocalyps. Beeldend en realistisch beschreven, zo zou het kunnen gaan en daardoor is het beangstigend. Heel goed!
De bleke zon op de zee AH
een aaneenschakeling van prachtige metaforen maar het verhaal is leeg, er is geen (boeiend) verhaal. daarnaar dwaalt de aandacht af.
De bleke zon op de zee Pe
De bleke zon op de zee Ja
Dit verhaal is met een zeer vaardige pen geschreven. De desolate sfeer, psychische gesteldheid van het hoofdpersonage en de inzet van zintuiglijke sensaties zijn heel geslaagd. De schrijver vertelt niet wat er gebeurd is en dat vind ik een goede keuze. Na de eenzaamheid en daarna de ontmoeting met de 'verdierlijkte' medemens gloort aan het eind toch nog de kans op menselijke verbinding. Ondanks deze lofzang - ik (h)erken de kwaliteit van de tekst - had ik moeite het verhaal uit te lezen. Ik vond het te traag en te repetitief. Neemt niet weg dat het verhaal een mooi cijfer van me krijgt.
De bleke zon op de zee JG
Een degelijk en sfeervol stuk met sterke omschrijvingen en doordachte symboliek, maar te zwaar in toon. Het grootste deel van het stuk is vooral een hele trage beschrijving van leed en overleven. Maar op dat moment leef ik als lezer nog niet echt mee met deze hoofdpersoon.
De vrouw verschijnt aan het eind als een soort reddend lichtpuntje. Dat is een vrij beperkte rol: de vrouw als balsem voor de mannelijke hoofdpersoon’s lijden of ‘verlossing’. Dit reduceert de vrouw tot een instrument voor zijn verhaal, zonder diepgang.
De bleke zon op de zee Gi
De bleke zon op de zee Wi
Een erg bekend thema uit de SciFi literatuur: wij mensen hebben de wereld verwoest en wat nu..? Ook de beschrijvingen van de omgeving, het landschap en de uiteindelijke uitkomst van dit verhaal zijn klassieke thema’s uit dat genre. Hoewel kundig en taalkundig nagenoeg foutloos geschreven, is het verhaal toch ook wel weer heel gewoontjes. Twee kleine taalfoutjes: de zin: “Hij had geen geen gedachten” en de zin “Hij wist dat hij het begreep,” die is gewoon dubbelop: "hij begreep" is genoeg. Ik zie heel vaak (te vaak) de constructie “niet... , niet...., maar iets anders” terugkomen. Dat kan best een keer, maar probeer dat te beperken, zo vaak gebruikt wordt irritant. Met een verrassend perspectief of een bijzondere twist aan het einde had dit verhaal boven de middelmaat van het bekende thema uitgetild kunnen worden. Jammer dat de schrijver dat niet heeft gedurfd. Ik schrijf ‘gedurfd’ niet ‘gekund’, want aan dit verhaal te zien is hij dit genre verhalen zeker meester. Nu nog iets meer durf en fantasie om het verhaal uitzonderlijk te maken.
De bleke zon op de zee Jo
Bij de eerste zin blijf ik direct hangen, al uren lopen, misschien langer. Deze zin werkt voor mij niet. Na de eerste zin lijkt de schrijver indruk te maken op de lezer, we lopen door een verwoeste wereld, ik zou dan eerder kiezen voor een ingetogen schrijfstijl. Dit voelt wat conflicterend. Bij vlagen lees ik een mooi verhaal, vooral omdat niet verteld wordt wat er gebeurd is en dit geeft een verhaal een mysterieuze lading. Het einde past niet bij het verhaal, het lijkt hoop te geven in een wereld waar juist alle hoop weggeslagen lijkt.
De bleke zon op de zee Ma
Een eenzame tocht door een post-apocalyptisch landschap, zorgvuldig beschreven met aandacht voor detail. Geen woord staat verkeerd, geen gedachte springt uit het gareel, zelfs het slot wordt in dezelfde cadans gebracht. En daar wringt het voor mij. Het vuil, verval en de ellende wordt uitvoerig beschreven, maar ik voel het niet. Een snelle telling levert een kleine vijftig metaforen en vergelijkingen op, een overdaad die weinig ruimte laat voor mijn interpretatie. Hoe mooi ook, als lezer hou ik weinig tot niets te puzzelen over; alles wordt in een strak ritme voor mij uitgetekend en ingekleurd. Meer variatie, meer stilistische terughoudendheid, meer ruimte voor verrassing en ontsporing hadden het verhaal meer leven ingeblazen.
Dan een opmerking waarover ik aarzel of ik die moet maken. Ik doe het toch, als ik mij vergist heb dan mag de auteur mij daarop wijzen. Gaandeweg de tekst bekroop mij het gevoel dat de auteur AI heeft ingezet – geen enkele schrijf- of stijlfout, de uiterst consistente stijl, de overdaad aan metaforen en vergelijkingen, de zorgvuldig dichtgemetselde melancholie, het gebrek aan rafelranden of onverwachte emoties. Er is niks mis met zorgvuldigheid, maar dit voelt voor mij als té. Ik laat mijn beoordeling niet van dit vermoeden afhangen, maar wil dit wel genoemd hebben.
De bleke zon op de zee An
Je kan enorm goed een beeld beschrijven. Dat is dan ook, zeker aan het begin, de focus van het verhaal. Daarom voor mij af en toe wat te langzaam voor het type verhaal. Het einde voelt ook enigzins anti-climax aan. Ik zat goed in het verhaal, juist door je mooie beschrijvingen, en dan stopt het opeens. Het einde vergt dezelfde aandacht volgens mij.
Colin Gi
Spelen met ruimte en tijd moet je kunnen. Hier mix je teveel irelevante feiten en feitjes, speel je met perspectie en bovendien met een onbetrouwbare verteller, gebruik je ongeloofwaardige ruimtes en geschiedenissen die verder niet meer ingevuld worden. Het is al moeilijk om dat te doen in een langer verhaal zoals een roman, maar onmogelijk in een korter iets. Geef de lezer houvast, structuur, laat geen losse draadjes (hier eerder losse kabels) en een geloofwaardig plot.
Colin Wi
Prachtige eerste alinea! Nodigt gelijk uit tot verder lezen. En dat was een groot genot! Wat een prachtig verhaal, geconstrueerd uit een afwisseling van realiteit, waanzin, heden en verlezen. Perfect opgebouwd naar een alles verklarend slot en een mooie eindzin. De enige piepkleine opmerking die ik heb voor deze schrijver: hartspier klinkt zo medisch, wat is er mis met het woord hart? Maar verder: maximale bewonderingspunten voor dit prachtige verhaal!!
Colin Jo
In dit verhaal lopen twee verhaallijnen door elkaar, het ontwarren hiervan kost mij de nodige moeite. Zelfs na twee keer lezen heb ik nog niet het idee dat ik helemaal begrijp wat er nu precies gebeurd is.
Colin Ma
Ambitieus verhaal, voor mij té. Zware themas buitelen over elkaar heen; verlies, schuld, trauma, maar ik mis focus. Dialogen zijn magertjes, personages blijven vlak.
Colin An
Makkelijk te lezen. Ik vind enkel het einde onduidelijk en geforceerd. Achteraf heb ik niet het idee dat zij slecht geaard is.
Parallel Sj
Belevenissen in een parallele wereld. Mooi thema, naar het einde toe mist er wat diepgang.
Parallel AH
onderhoudend. leuk om te lezen
Parallel Pe
Parallel Ja
Een vaardig geschreven verhaal over een origineel thema. Soms legt de auteur naar mijn smaak teveel uit en ontneemt daarmee de lezer de ruimte tot meedenken en meevoelen. Een voorbeeld: "Hij piekerde veel, al bracht dat hem weinig bij.” Suggestie: "Hij zat in de leunstoel bij het raam. De tafel voor hem lag vol papieren met krabbels, pijlen en halve zinnen in spiegelschrift. Hij had tientallen keren zijn naam geschreven, telkens gespiegeld. In een hoek stond een schets van een menselijk brein, met een cirkel erom en een vraagteken in het midden. Urenlang had hij ernaar gestaard zonder ook maar één stap verder te komen." De alchemisten kunnen wat mij betreft onbesproken blijven. Het slot vind ik te expliciet. Suggestie: "Nina begreep het niet, en de wereld zou het waarschijnlijk ook nooit begrijpen. Fred glimlachte. Iets in hem wist het nu, voelde het met een zekerheid die niet in woorden te vatten viel. In de tunnel, vlak voor het licht, was er iets gebeurd. Een ontmoeting? Een fluistering uit een andere richting? Een spiegeling van wie hij was – of had kunnen zijn? Sindsdien voelde alles net anders. Alsof hij iets had meegenomen van daar... of misschien juist iets had achtergelaten. Hij keek naar Nina, naar haar vertrouwde gezicht. Hij luisterde haar warme stem. Ze sprak weer gewoon. Alles leek weer op zijn plaats, en toch – in een flits – bleef hij soms woorden achterstevoren horen, net aan de rand van zijn bewustzijn. Fred had het er niet over. Sommige dingen bleven beter ongezegd. Maar vanbinnen wist hij: dit was nog niet het einde van het verhaal." Al met al een onderhoudend verhaal hoor.
Parallel JG
Het verhaal heeft een origineel uitgangspunt, maar de uitwerking blijft te oppervlakkig, te simplistisch en te slordig om indruk te maken. De toon schuurt soms tegen het melodramatische aan, en de structuur voelt onafgewerkt. Er had véél meer ingezeten, vooral op vlak van psychologisch realisme en thematische diepgang.
Vooral een groot probleem: psychisch lijden wordt geromantiseerd: De suïcidale gevoelens van Fred worden tamelijk snel en oppervlakkig afgehandeld met een magisch realistische oplossing, wat problematisch is ten aanzien van werkelijke suïcidale gedachten. Het gevaar zit 'm in de impliciete boodschap dat "magie" of "een wonder" je uit een depressie kan halen, wat onrealistisch en ongepast is.
Plakkerige frambozen liefde Gi
In de eerste zinnen vraag ik me al af uit welk perspectief je schrijft. De vragen na de eerste zin lijken te spelen in het hoofd van de aangeschrevene, de geadresseerde. Maar als je vervolgens vertelt dat hij weet dat hij van haar houdt, zitten we dus in het hoofd van de schrijver. Tja, en dan is het gedaan nadat een fles omvalt.
Plakkerige frambozen liefde Wi
Leuk bedacht deze tekst. Maar de crux begrijp ik niet goed. Hij heeft eerste de boodschap ‘ik hou van jou’ getypt en vervolgens die app weer ingetrokken? En vervolgens een nieuwe app gestuurd met ‘doei’? Of werkt dat anders bij een Iphone 14? Ik heb geen idee, ik heb niet zo’n ding. Maar juist dit cruciale element van het verhaal, moet dan heel precies en verifieerbaar juist worden opgeschreven, anders stort het hele verhaal in. Het slot is uitstekend, maar de frambozenranja is er met de haren bijgesleept om op het einde nog wat extra spanning op te bouwen. Een doorzichtige truc, schrijver, waar dit jurylid niet intrapt en deze truc had het verhaal ook helemaal niet nodig.
Plakkerige frambozen liefde Jo
Heel kort en niet al te best. Het idee achter dit verhaal is niet verkeerd, twijfel of liefde wederzijds is, de uitwerking is gewoonweg niet goed.
Plakkerige frambozen liefde Ma
Dit verhaal is net als die fles ranja: het begint met een kleverige belofte, maar wat erin zit, loopt al snel uit en maakt een zooi. De emoties van de hoofdpersoon worden breed uitgemeten, maar het blijft oppervlakkig en voorspelbaar. Liefde, twijfel, appje sturen, appje verwijderen, oeps, een plakkerige metafoor erbij, en ja hoor: een zoetsappig einde. Er is geen twist, geen verrassing, geen spanning.
Plakkerige frambozen liefde An
Schattig! Vlot en simpel. Ik zie het helemaal voor me.
De laatste zegen Sj
Een schilder zoekt inspiratie in Rome. Interessant thema maar nogal pretentieus uitgewerkt, halverwege verliest de schrijver mij.
De laatste zegen AH
mooi. de bespiegelingen over de stad, haar geschiedenis. Aan het eind te veel in. metaforen gesproken. Dat is jammer. Overdaad schaadt. Maar een bijzonder verhaal met meerdere lagen.
De laatste zegen Pe
De laatste zegen Ja
De laatste Zegen’ is een overdonderend verhaal: ambitieus, gelaagd, existentieel. De schrijver heeft een scherpe pen, een filosofische geest en een indrukwekkende literaire stem. Maar het verhaal zakt af en toe weg in overdaad: te veel beelden, te veel woorden, te veel wijsheid. Dat maakt het uiteindelijk minder snijdend dan het had kunnen zijn. Desondanks is dit werk van hoge literaire kwaliteit, met potentie tot iets groots. Ik signaleer een opvallende discrepantie in de verzorging van de weergave en de inhoud. In de eerste komen veel onnodige slordigheden (dubbele spaties, ontbrekende hoofdletters, gescheiden woorddelen) voor, terwijl de inhoud tot op microniveau klopt.
De laatste zegen JG
Erg slecht verhaal. In de categorie verhalen die ik nooit wil lezen tenzij ze héél ironisch zijn. En dat is dit niet.
De hoofdpersoon waant zich profeet en zijn perspectief is voortdurend veroordelend en zelden empathisch. Hij zet zich af tegen alles wat leeft in het heden. Sophia fungeert als een vehikel voor de fantasieën, angsten en verlangens van de verteller. Ze is geen mens, maar een mannelijke projectie op een vrouw. Alles wordt geseksualiseerd, om vervolgens de seksualisering hardnekkig te ontkennen.
De rest van het verhaal is vooral een overdadig observeren en herhalen van kritiek die al vaak gehoord is, maar hier weer als nieuw en bijzonder gebracht wordt.
De laatste zegen Gi
De laatste zegen Wi
Aantal woorden ruimschoots boven de grens van 3000 woorden die in deze wedstrijd is gesteld. Ook verhaaltechnisch is het veel te lang, er zijn uitweidingen (zoals die hele infodump over foute pausen) die er niet toe doen, die de spanning uit het verhalen halen. Dit verhaal kan gemakkelijk 500 woorden korter, misschien zelfs wel 1000, zonder de essentie van het verhaal te verliezen. Ik verdenk deze schrijver ervan dat hij een verhaal heeft willen schrijven in de trant van La Superba van Ilja Leonard Pfeijffer. Maar het is het net niet, de taal is teveel gezwollen, zonder dat de lezer op adem kan komen. En er zijn verhaaltechnische fouten. Nergens is de naam van de vrouw genoemd, totdat hij haar ineens Sophia gaat noemen. De dialogen met haar zijn gestileerd, de schrijver heeft het allemaal veel te mooi willen opschrijven, waardoor er afstand ontstaat met de lezer. Halverwege dacht ik: “ja, bekijk het maar, hier geloof ik niets meer van.” Het is de heilige taak van de schrijver om de lezer mee te nemen, hoe ongeloofwaardig de premisse ook is. Dat doet Pfeijffer door prachtig geconstrueerde zinnen af te wisselen met doodnormale gebeurtenissen of dialogen, zo blijft hij de lezer meetrekken in zijn verhalen. Ik ergerde me ook aan het Italiaans. Klaarblijkelijk wilde de schrijver laten zien dat hij het Italiaans meester is. Ik niet, dus ik heb alle zinnen Italiaans door de vertaalmachine getrokken. Bij “Nessun cane” kwam de machine tot “Geen hond,” een zin die totaal niet past in het verhaal. Foutje, schrijver? Een kort verhaal in het Nederlands, waarin in een andere taal wordt gesproken, mag gewoon in het Nederlands, de schrijver geeft daar even een indicatie van en de lezer weet dan dat de Nederlandstalige conversatie die hij leest, eigenlijk in een andere taal was. Al deze zinnen Italiaans kwam bij mij als een beetje pedant over. Ik denk dat de schrijver heel erg zijn best heeft gedaan op dit verhaal, maar hij heeft een vertelstem gekozen die mij niet aanspreekt, sterker nog, nogal irriteert. Jammer! Volgende keer graag een eenvoudiger stem kiezen, dat leest zoveel lekkerder.
De laatste zegen Jo
Voor een kort verhaal is dit vrij lang, het is filosofisch, maar wil voor mij niet echt interessant worden. Er staan duidelijke waarheden in, maar waar het echt om gaat blijft wat onduidelijk. Uiteindelijk staat de leegheid van het leven centraal, de manier waarop de schrijver dit op papier zet, vind ik niet heel sterk. Het duurt allemaal te lang en het gesprek is te vaak saai, hoewel er enkele rake observeringen in staan.
De laatste zegen Ma
Dit verhaal is meer dan de toegestane 3.000 woorden, de tweede inzending deze maand die de limiet overschrijdt. Van mij als jurylid wordt (terecht) zorgvuldigheid verwacht; dat wordt ook gevraagd aan de inzenders. Ik beloon deze luiheid niet, sla dit verhaal daarom over en beoordeel het met onvoldoende.
De laatste zegen An
Interessant dialoog, mooie setting en origineel verhaal. Enkel het gevoel soms dat het verhaal gedwongen word in plaats van zich gewoon afspeeld.
Ochtendrituelen Gi
Slecht geschreven rommel en nog vol fouten ook. Blijf jij maar op clickbaits stuff klikken.
Ochtendrituelen Wi
Ik begrijp wat deze schrijver wilde met dit verhaal. Het fenomeen ‘scrollen’ uitleggen. En dan uitvergroot en gedramatiseerd, zodat het een (leesbaar) verhaal wordt. Ik waardeer de poging absoluut, maar de uitwerking is toch niet helemaal geslaagd. Dat heeft niet te maken met de veelheid aan videootjes, want die kun je inderdaad in vier minuten gescrold hebben, maar aan de verscheidenheid van onderwerpen. Zo werken algoritmes niet. Wereldnieuws, porno en poezenvideootjes komen niet in één scrol sessie samen. In dit verhaal is de premisse heel geloofwaardig, maar de uitwerking niet. Minder = meer, zeker ook in dit verhaal.
Ochtendrituelen Jo
In dit verhaal mogen we meezappen met de hoofdpersoon. Het idee is goed, alleen is het niet krachtig genoeg voor een kort verhaal. De lezer krijgt alleen flarden van mogelijke verhalen voorgeschoteld en dit werkt gewoonweg niet in een kort verhaal.
Ochtendrituelen Ma
Dit is geen verhaal. Joris is geen personage, hij is een leeg scherm waarop willekeurige beelden worden geprojecteerd. Ik word van scène naar scène geslingerd, maar zonder reden, zonder conflict, zonder emotie; een aaneenschakeling van TikTok-filmpjes. Nou was dat misschien de bedoeling van de auteur, maar ik kan er niks mee. Schrijven is veel meer dan beelden en prikkels op elkaar stapelen.
Ochtendrituelen An
Heel mooi. De volgorde van de stukjes helpt enorm met de spanning in het verhaal. Leuk einde, logisch begin.
Ik weet alles Sj
Er wordt ons een kijkje vergund in de hersen-krochten van een schrijver. Tamelijk onnavolgbaar allemaal...
Ik weet alles AH
Ik weet alles Pe
Ik weet alles Ja
De inzending ‘Ik weet alles’ getuigt van groot schrijftalent. De auteur durft risico’s te nemen, speelt met vertelvormen en weet op originele wijze spanning en gelaagdheid te combineren. Het verhaal is zowel scherp als speels, wrang én verleidelijk.
Centraal staat Lonneke, een meisje dat ontdekt hoe krachtig leugens kunnen zijn. De manier waarop zij langzaam uitgroeit tot een meester in manipulatie is subtiel, geloofwaardig en soms ronduit verontrustend. Haar gedrag roept vragen op over verantwoordelijkheid, schuld en de honger naar aandacht.
De vertelstem — die zich gaandeweg onthult als een reïncarnatie van Mata Hari — vormt een fascinerende tweede laag. Deze flamboyante, ironische verteller grijpt geregeld in, hekelt clichés en vertelt ondertussen haar eigen verhaal van verleiding en verraad. Dat levert niet alleen humor en vaart op, maar ook betekenis: de parallellen tussen Lonneke en Mata Hari zijn helder maar niet opdringerig. Beide vrouwen gebruiken hun uiterlijk en slimheid om macht te verkrijgen, maar betalen daar uiteindelijk een prijs voor.
De schrijver laat dit alles zien zonder het uit te leggen. Dat vraagt iets van de lezer, maar wordt nergens onduidelijk of pretentieus. ‘Ik weet alles’ is een gedurfd, origineel en vakkundig geschreven verhaal dat nog lang nazindert.
Eindoordeel: een auteur met een scherpe pen en een duidelijke literaire stem.
Ik weet alles JG
Ik begin met een compliment: het zit goed in elkaar en het is goed geschreven (los van een paar taalfouten). Een paar zinnen zijn erg leuk, zoals ‘Ze voelt zich (...) juist machtig. Hoewel ze het woord machtig op dit moment nog niet machtig is.’ Hoe dan ook: dit is een vaardige schrijver. Mijn kritiek zit dan ook vrijwel alleen op de inhoud.
De karakterisering is oppervlakkig. Lonneke wordt neergezet als een psychopatische manipulatrix, zonder nuance of menselijke gelaagdheid. De verteller neemt op geen enkele manier afstand van de trope van de femme fatale. De parallellen met Mata Hari zijn interessant maar worden niet sterk verbonden met het hoofdverhaal: het blijft een beetje gissen welke verbanden er worden gezocht.
Daarbij is valse verkrachtingsbeschuldiging als verhaallijn uiterst gevoelig (en potentieel schadelijk), zeker wanneer dit gepresenteerd wordt zonder stevige context of kritische reflectie. Zulke verhaallijnen versterken mythes over slachtoffers die liegen, terwijl in werkelijkheid het overgrote merendeel van verkrachtingsmeldingen juist niet vals is.
De vertelstructuur ambitieus maar mist uiteindelijk toch coherentie. Sterk vind ik hoe het verhaal op drie manieren ontspoort: de executie van Mata Hari, de schuld van Lonneke en het verhaal zelf. Maar hoe sterk dat ook is, daarin blijft het wat hangen: het voegt weinig toe aan de verhalen zelf. De verteller blijft het meest dominant en overschaduwt de andere karakters.
Dus ondanks de pluspunten kan ik dit verhaal geen voldoende geven.
Het plein Gi
Leuk begin. Ik lees verder. Nog wat nostalgie en maatschappelijke kritiek vervolgens. Oké, why not. Voor de rest best tof verhaal, doet wat aan de stijl van Wim Sonneveld denken. Een verhaal vol warmte.
Het plein Wi
Dit is een dagboekfragment, eventueel een idee voor een column, maar het is geen kort verhaal. Geen spanning, geen verrassend perspectief of een bijzondere twist. Slechts een cliché lijst van zaken waar een negentigjarige op terug kijkt. En de afstand tot de lezer is groot, die wordt niet meegenomen in de gedachtewereld van deze hoofdpersoon, omdat de gedachten niet geloofwaardig zijn. “In 1975 kwam ik hier, samen met mijn man en drie kinderen.” Niemand denkt zo! Als hier had gestaan “In 1975 kwam ik hier, samen met Piet en de jongens,” of zoiets dan had het een invoelbare gedachte geweest. Nog zo een: “Eén van de normen en waarden die ik mijn kinderen meegegeven heb.” Niemand denkt zo! Dit is maatschappelijk werkster jeukjargon. Het slot is overigens wel goed, dus mijn opdracht voor deze schrijver: laat de structuur van het verhaal staan, maar vervang de opsomming van platitudes door echte, invoelbare, gedachten. Dan kan er alsnog een mooi verhaal uit voortkomen.
Het plein Jo
Een vrouw wordt negentig en mijmert wat over het verleden en de buurt waarin ze woont. Het wordt nergens sentimenteel en het leest prettig. Dat alle buren voor haar komen zingen, is een mooi einde van dit aardige verhaal.
Het plein Ma
Dit verhaal is best netjes geschreven, maar het is (te) lang, (te) braaf en (te) zoet. Het kabbelt maar door, er gebeurt niets; er is geen conflict, geen spanning, geen wending, alleen een oud vrouwtje dat terugblikt op haar leven en vervolgens verrast wordt door een buurtfeestje. Degelijk geschreven misschien, maar vooral saai.
Het plein An
Een betoog met betekenis. De hele gedachtegang van de vrouw maakt haar karakter geloofwaardig. Mooi!
Gember tinctuur Sj
De wording van het verhaal, met een theater als decor. Niet helder wordt wat de schrijver hiermee wil zeggen.
Gember tinctuur AH
Gember tinctuur Pe
Gember tinctuur Ja
Origineel en gedurfd. De inzending speelt met toneel, droom en werkelijkheid. De stijl is beeldend en poëtisch, met eigenzinnige formuleringen die de lezer soms op afstand houden, maar ook prikkelen. Er is lef, gevoel voor ritme, en een lichte, absurde ondertoon.
De dialogen zijn sierlijk en suggestief. De grens tussen wat verbeeld wordt en wat echt gebeurt, vervaagt op een boeiende manier. Tegelijk roept de tekst vragen op: in het begin is de zaal leeg, maar later reageert het publiek. Dat wringt, tenzij het opzettelijk dubbelzinnig bedoeld is — wat dan wel iets duidelijker gemarkeerd mag worden.
Gember tinctuur JG
Een heel kort verhaal en op zich erg leuk. Het stuk heeft een interessante sfeer en visuele voorstelling. Maar het mist duidelijkheid, diepgang en een overtuigende dramatische opbouw. Op zich is dat prima, maar onvoldoende voor een boeiend kort verhaal.
Een nacht in Nevada Gi
Een gesprek in de auto waarbij ik me afvraag waar dit naartoe gaat. Dialoog van 'het slachtoffer' is helemaal mesjogge, die heeft wel wat anders te doen dan zich zorgen maken over iemand die het strand nooit zag. Of over politiek, terwijl hij naast zijn graf zit. Of staat. Wat zijn enorme, relatief kleine fauteuils in godsnaam? Ken je de betekenis vaan enorme wel? Vervolgens weer nietszeggende dialogen over auto's. Teveel Tarantino gezien, denk ik dan. Uiteindelijk wordt de verteller neergeschoten. Ik vraag me dan af wie het verhaal achteraf vertelde, want die is nu dood.
Een nacht in Nevada Wi
Te lang. Bij voorbeeld: de schrijver had 127 woorden nodig om het verschil tussen socialisme en communisme uit te leggen, terwijl dat in het verhaal verder helemaal niet wordt gebruikt. Wel leuk , al die jaren 50 automodellen (goede research, schrijver, of anders goede AI), maar de herhalingen werden mij een beetje veel. Mogelijk dat deze gangsters volkomen emotieloos hun werk deden, in opdracht van The Boss. Maar deze emotieloze gangsters maken een matig verhaal, dat op een dreinerig toontje heel traag naar het voorspelbare einde loopt. Gangstermethoden in het Las Vegas van de jaren vijftig zijn al in meerdere boeken en films aan de orde geweest en dit verhaal voegt daar niets aan toe. Een bijzondere twist, een onverwacht slot of een ander perspectief zou dit verhaal veel goed hebben gedaan. Maar helaas....
Een nacht in Nevada Jo
Een lang verhaal waarin in niet veel gebeurt. Het kost me moeite om mijn aandacht erbij te houden. In een kort verhaal is de spanningsboog heel belangrijk, in dit verhaal is deze te ver opgerekt. Het wordt te snel saai en dan is er nog te veel te lezen.
Een nacht in Nevada Ma
Bij de eerste alinea dreig ik af te haken. Gallons, mijlen – ver weg van mijn belevingswereld. Zo ook de rest van het verhaal. De auteur probeert een Tarantino-achtige sfeer te creeren, maar raakt verdwaald in allerlei uitweidingen die na enige tijd gaan irriteren. De ontknoping is a. ongeloofwaardig (de ‘ik’ gaat zeuren over onkosten) en b. voorspelbaar (natuurlijk gaat hij eraan).
Kortom: een aardige poging, maar een rondje wieden en een ander plot hadden het aanmerkelijk beter kunnen maken.
Schrijftip: gebruik zo min mogelijk regie-toevoegingen: “John leverde commentaar”, “…antwoordde ik, de redelijkheid zelve…”, “…antwoordde John, zichzelf verliezend in zijn emoties.” In een dialoog is het de lezer al snel duidelijk wie wanneer aan het woord is, waarmee verduidelijkingen als “antwoordde die” en “zei zus” alleen maar remmend zijn.
Een nacht in Nevada An
Heel leuk verloop van het verhaal! De scènes zijn me duidelijk, zonder overdadige beschrivngen nodig te hebben. Mijn enige commentaar is dat het oppervlakkig overkomt. 'Dit gebeurt, en dan gebeurt dit.' Ik mis variatie in zinsopbouw of gevoelens. Het is namelijk een best bizare situatie....
De stervensbegeleider Sj
Een dochter praat met een stervensbegeleider voor haar terminale vader. Creatieve benadering van 'leven na de dood' maar het blijft wat hangen.
De stervensbegeleider AH
De stervensbegeleider Pe
De stervensbegeleider Ja
Een boeiende raamvertelling waarin het idee van zonde geloofwaardig 'omgedacht' wordt. De schrijver heeft een literaire pen. De beelden zijn rijk en zintuiglijk.
Laat het aanvankelijke wantrouwen van de dochter langer doorschemeren in de dialoog, via lichaamstaal, interrupties, stiltes of indirecte vragen. Vertrouwen groeit zelden ineens, zeker niet in dit soort beladen situaties.
Er zijn momenten waarop de verteller iets té veel uitlegt wat de lezer al kan aanvoelen. Voorbeeld 1: 'Ze knikt en begrijpt waarom hij het verhaal vertelt.’ Wordt: 'Haar ogen glijden langzaam naar zijn handen, die nu stil liggen op zijn knieën. Ze zegt niets. Dan knikt ze kort.' Voorbeeld 2: ‘Ze kan niet omgaan met zijn doodsangst en zijn twijfel aan het geloof waarmee hij is opgegroeid.’ Wordt: 'Als hij over hel en hemel begint, trekt ze haar trui iets omhoog bij de hals. Ze knikt, maar haar ogen dwalen af naar het kastje met de pillen. Als hij zwijgt, zegt ze: ‘Zal ik een kop thee maken, pap?'
Het verhaal is rijk aan inhoud, maar door de lengte en de zwaarte van de thematiek verliest het gaandeweg iets aan spanning. Een strakkere redactie (vooral in het middenstuk over Ambrosius' herinneringen) zou de impact versterken. Breng bijvoorbeeld de 9 zinnen over het buiten slapen en het weerzien (?) in de kerk terug tot: 'Ze sliepen buiten, onder één deken. Soms raakte zijn knie de zijne, en dat was al genoeg. Op een nacht lag hij klaarwakker. Hij keek naar Marc, naar dat ontspannen gezicht, en stond op. Hij is blijven lopen tot de ochtend. Nooit heeft hij hem teruggezien. Of toch – één keer, misschien. Tijdens een preek in Fort-de-France zag hij achter in de kerk een donker gezicht. Was het hem?'
Mooie tekst, graag gelezen.
De stervensbegeleider JG
Nogal een zwaar verhaal met veel nadruk op religie. Het verhaal heeft een lang uitgesponnen passage over Pater Ambrosius met details over vaalgele muren, maar dit draagt weinig bij aan de dynamiek de hoofdplot. Het dreigt daardoor te verzanden in een te gedetailleerde, bijna klinische sfeer die het emotionele hart van het verhaal afzwakt.
De vrouw en haar vader blijven in grote lijnen vaag, terwijl juist hun gevoelens en worstelingen het emotionele zwaartepunt zijn. De stervensbegeleider wordt vooral als “arrogant” neergezet, maar zijn achtergrond, motivatie of empathie worden onvoldoende uitgediept om deze eigenschap echt betekenis te geven.
Trappen Gi
Ze zien wie ik ben en dan 'het valt te ruiken'. Dus: ze ruiken wie je bent. Dan houd het op. Nooit van 'dt' gehoord? Rijden me bijna steeds over? Haha. Overrijden moet dat zijn. Jammer van al die fouten, je verhaal was niet slecht.
Trappen Wi
Er wordt veel aangehaald, maar weinig doorleefd in dit verhaal. Een achteloze melding over gepest worden op school, nog een achteloze melding over op jongens vallen. Nog een achteloze melding over een fietsongeluk waarbij het slachtoffer de dader mogelijk kent. Te veel, op zichzelf potentieel intrigerende onderwerpen worden kort aangehaald en de lezer krijgt niet meer dan een mededeling, geen toegang tot deze hoofdpersoon. Vreemde combinatie in de eerste alinea: "Ze zien wie ik ben. Het valt te ruiken." Vreemd slot ook. Ik had geen idee waar dit over ging en geen zin om het verhaal nog eens te lezen om te zien of ik ergens een clou heb gemist. Dat krijgt je ervan, schrijver, als je een verhaal zo ontoegankelijk maakt.
Trappen Jo
Het verhaal leest prettig en de eerste zin is heel sterk. Het zorgt ervoor dat de lezer vol verwachting dit verhaal instapt. Jammer genoeg geeft het verhaal niet wat je er als lezer van hoopt, het kabbelt vooral door, het springt te veel heen en weer en waar het echt spannend moet worden, blijft het vooral onduidelijk.
Trappen Ma
Een eerste alinea is voor mij cruciaal: wekt het verwachting, hoop op een goed verhaal, of lees ik met een zucht verder. Dat zit soms, of best vaak eigenlijk, in kleine dingen. Hier blijf ik haken op ‘Ze zíen wie ik ben,’ want ‘het valt te ruiken’… Noem mij maar een zeikerd, maar veel lezers beslissen na die paar eerste regels of ze verder lezen of niet. Niet iedereen is immers jury-lid bij VvdM, waarvoor doorlezen een dure plicht is.
Maar warempel, er ontspint zich een mooi verhaal! In een dikke 800 woorden schetst de auteur een hoofdpersoon die verloren is in het leven. De fragmentarische opbouw, vaak problematisch in een kortverhaal, werkt voor mij hier goed. De scenes en de dialogen zijn prima, geloofwaardig en versterken het verhaal.
Het ‘off’ zijn van de hoofdpersoon wordt telkens wat manifester, de slotzinnen zetten meer een komma dan een punt: het einde is duister, laat genoeg open om te intrigeren, duidelijk is dat het misgaat. En een mooie boog naar de krakende fiets in het begin.
Het geheel had baat gehad bij een strakke redactieronde, maar dat neemt niet weg dat dit gewoon een goed verhaal is.
Trappen An
Leuk dialoog en mooie schrijfstijl. Het komt gevoelsmatig echt vanuit de vertellende ik. Ik begrijp helaas het einde wat minder. Wat gaat hij doen?...
Een kat met tien levens Sj
Een kitten rent voor zijn leven en redt en passant een meisje. Heel beeldend, humoristisch, heeft wat weg van musical 'Cats'. Compliment!
Een kat met tien levens AH
ik heb genoten van dit verhaal
Een kat met tien levens Pe
Een kat met tien levens Ja
De kracht van dit verhaal zit in de levendige dialogen en karaktervolle, sprekende katten. De toon is speels, geestig en herkenbaar, met goed gekozen namen die karakter en functie in de kattenhiërarchie suggereren. De dialogen zijn vaak puntig en beeldend.
Het verhaal is goed opgebouwd volgens de klassieke heldentocht: probleem, opdracht/proef, climax met actie en spanning en uiteindelijk de beloning.
De achtervolging door Shredder is uitgesponnen, met meerdere keren dezelfde dynamiek: angst – achtervolging – ontsnapping. Hierdoor verliest het middenstuk wat spanning.
Het verhaal zou aan kracht winnen door een eenduidige keuze voor doelgroep: óf een jeugdverhaal, óf een literaire parodie voor volwassenen. Nu slingert het daar tussenin.
Het einde is ontroerend, maar uitleggerig. De mystiek rond het ‘toverraam’ en de katten in de vensterbank is boeiend, maar het "dezelfde kat als op de foto’s’" wordt iets te letterlijk uitgesproken. Hier zou een meer suggestieve aanpak krachtiger zijn.
Een kat met tien levens JG
Op zich niet verkeerd, maar niet echt spannend. Het verhaal schommelt tussen een wat kinderlijk sprookjesachtig taalgebruik en een soms heel volwassen, zelfs nogal ruwe toon. Dit zorgt voor een inconsistentie.
De katten hebben weliswaar verschillende namen en eigenschappen, maar blijven oppervlakkig. Het stuk rondom het krijgen van een naam en het verdienen van respect blijft te vaag en wordt niet diepgaand uitgewerkt.
De redding aan het einde voelt heel toevallig en doet afbreuk aan de zelfredzaamheid van Kazona.
Een kat met tien levens Gi
Een kat met tien levens Wi
Van de graat...voor het lapje., kat in het bakkie. Jeetje, kan het nog flauwer? “Ze loerden naar het grote gat in de vijver.” Een vijver met een gat? “tot de ketting strakgespannen rammelde” Wat een strakgespannen ketting nou net niet doet is rammelen! Als je speelt met de taal, probeer dan ietsje origineler te zijn en zorg dat de beelden kloppen. En dat geldt zeker ook voor verhalen die bedoeld zijn voor een jong of zeer jong publiek. Overigens vreemd dat in deze kattenwereld, een bal en een vijver bekende begrippen zijn, maar een auto of sneeuw kennelijk niet. Ik zie pure willekeur in welke woorden wel gekend zijn en welke niet. Helaas kon ook het poeslieve einde mij niet bekoren. Het verhaal is verder kundig geschreven, maar bovenstaande punten leidden voor de mij de aandacht teveel af om echt in het verhaal te komen.
Een kat met tien levens Jo
Een verhaal schrijven vanuit het oogpunt van een dier is gevaarlijk. Het is heel snel flauw, zoals ook in dit geval. Ik krijg geen band met de katten, ik erger me aan het taalgebruik en het verhaal is gewoonweg niet boeiend. Het is altijd dapper om het te proberen, dit is echter een mislukking.
Een kat met tien levens Ma
Dit is een uitbundig, speels en duidelijk met veel plezier geschreven verhaal. De auteur heeft zich uitgeleefd op de kattenpersonages en maakt ze geloofwaardig. Heel consistent is het niet: het zwabbert van kinderlijk naar quasi-volwassen, van slapstick naar sentimenteel. De achtervolging is eindeloos uitgesponnen en het slot mierzoet. Een fikse redactiebeurt had het korter, maar vooral aanmerkelijk beter kunnen maken. En een puntje op de -i: het spreekwoord zegt dat een kat negen levens heeft, geen tien.
Een kat met tien levens An
Heel leuk hoe de karakters zo uitgesproken zijn. Lijkt me best moeilijk als het katten zijn ;). Het verhaal vind ik ook origineel maar wel logsich, en het einde past goed. Wat meer spanning met de 'echte' wereld zou leuk zijn.
Dagdromer Gi
De beschrijving van de gewaarwordingen van Sofie komen me wat cliché over, ik wacht op iets dat de aandacht trekt, wat spanning. Terwijl de man om iets te drinken gaat, sist de vrouw. Ja? Nou, nou dat is echt heel ongeloofwaardig. Uiteindelijk was het misschien een droom, misschien niet. Nee, dit is het niet.
Dagdromer Wi
Een wel heel erg zoet en romantisch beeld van New York. Ook nog eens vol clichés. Als je er geweest bent, moet je dat veel persoonlijker en echter kunnen opschrijven, schrijver! Als je er niet bent geweest, kiest dan een stad die je wel kent voor je mis-en-schène. Immers in dit verhaal had het willekeurig welke andere stad kunnen zijn! Dan die ontmoeting met die man en bijbehorende vrouw. Verhaaltechnisch vreemd: als ze voor het eerst in New York is, hoe kan die vrouw dan die dingen zeggen. En als het een persoonswisseling was (Sophie werd voor iemand anders aangezien) moet je daar wat mee doen. En de droom op het einde, ik vind dat niet kunnen. ‘Het was maar een droom’ is vaak een uitweg voor luie schrijvers die geen beter einde kunnen verzinnen. Dit verhaal is wel geschreven in keurig Nederlands, dus ga vooral door met schrijven! Misschien is een schrijfcursus een goed idee voor u: daar leer je spanningsopbouw, karakterontwikkeling en geloofwaardige dialogen. Allemaal zaken die dit verhaal heel goed kunnen gebruiken.
Dagdromer Jo
Het begin voelt wat overdreven aan, maar is zeker niet verkeerd. De ontmoeting met een man voelt geforceerd aan en na een verhaal over wat de hoofdpersoon allemaal wel niet beleeft, is de tweede ontmoeting ronduit ongeloofwaardig. Het einde komt voor mij uit de lucht vallen en ik begrijp het gewoonweg niet goed.
Dagdromer Ma
Sorry, maar dit verhaal is vlak en voorspelbaar. Alles wordt netjes uitgelegd, elke emotie wordt benoemd. Meisje gaat op avontuur, ontmoet een mysterieuze man, er is een ‘boze vrouw’, dan verzoening, en… oeps, het was allemaal een (dag)droom in het ziekenhuis. Origineel? Nee. Spannend? Nee. Verrassend? Ook niet.
De schrijfstijl is netjes, maar braaf en kleurloos. Te veel uitleg, te weinig suggestie.
Kortom: een zoetsappige aaneenschakeling van platgetreden thema’s, zonder diepgang, zonder levende personages.
Dagdromer An
Wat een lief verhaal, net als het karakter. Veel is me wel duidelijk. Je schrijft over het 'normale' leven, de spanning van iets nieuws. Van mij mag je dit ook meer belichten; de spanning. Er mist iets van een plot af en toe.
Morgen win ik de oorlog Sj
Een meisje voert een strijd met zichzelf. Het wordt niet helder wat de schrijver hiermee beoogt.
Morgen win ik de oorlog AH
Morgen win ik de oorlog Pe
Morgen win ik de oorlog Ja
Een oprecht en aangrijpend verhaal dat de lezer confronteert met een innerlijke oorlog. Met een iets strakkere redactie, met name op technisch vlak (interpunctie, stijl), kan dit verhaal echt binnenkomen. De thematiek is sterk, de opbouw goed, en de worsteling voelt authentiek. Een beloftevol schrijver spreekt hier.
Morgen win ik de oorlog JG
Dit verhaal is intrigerend en het heeft zeker potentie, maar de uitvoering voelt nog onevenwichtig aan. De tekst is inhoudelijk duidelijk, maar zet zwaar in op negativiteit en innerlijke strijd, waardoor het op momenten beklemmender wordt dan nodig. Met een betere balans tussen emotie en reflectie, een iets hoopvoller slot en ruimte voor relativering zou het stuk veel krachtiger overkomen.
Een aandachtspunt bij dit soort verhalen is dat ze de indruk kunnen wekken dat het leven uitzichtloos is en dat je er alleen voor staat. Dat is soms hoe iemand zich voelt (en dat mag verteld worden) maar een verhaal wordt vaak sterker als ook andere perspectieven een stem krijgen. Daarmee ontstaat ruimte voor verbinding en nuance.
Een kwestie van tijd Gi
Je vertelt, je beschrijft. Dat is het. Schrijf dit eens in de belevende vorm, nu is het een relaas, en mist het de emotie die een goed kortverhaal nodig heeft, die de lezer bij de tekst houdt.
Een kwestie van tijd Wi
Een beetje een omgevallen boekenkast, dit verhaal. De theorie van de absolute chaos, het gedachtengoed van Donald Rumsfeld (let op de spelling als je een autoriteit aanhaalt) en ook de goeie ouwe kat van Schrödinger komt weer langs, die zo vaak verkeerd wordt gebruikt, ook weer in dit verhaal. Op zich jammer dat een verhaal met een bijzonder interessant thema door een schrijver met prima taalbeheersing, zo is verzand in dit soort theorieën. Voor een doctorsthesis is het goed om een verhaal te onderbouwen met eerder verschenen theoretisch werk, maar dit is geen thesiswedstrijd, maar een korte verhalenwedstrijd. We hebben hier een hoofdpersoon, een directielid van een chemische fabriek, die meedogenloos is in het verdedigen van de acties van het bedrijf (maar intern de noodzaak voor verantwoording voelt). Het verhaal was zoveel interessanter geweest als die interne strijd was beschreven en wel op een manier waarin de lezer kon meeleven, in plaats van in termen van filosofie theorieën.
Een kwestie van tijd Jo
We lezen het vrijwel dagelijks in de kranten: het lozen van stoffen die een schadelijke impact hebben op de direct leefomgeving. In dit verhaal wordt dit aan de kaak gesteld. De manier waarop dit gebeurt is op zich goed, de uitwerking is niet geweldig. Het blijft wat hangen en het wordt niet echt interessant. Het verhaal ontstijgt amper de al eerder genoemde krantenartikelen.
Een kwestie van tijd Ma
Grotendeels is dit een monoloog over schuld, verantwoordelijkheid en zelfrechtvaardiging: goed doordacht, genuanceerd en actueel. De hoofdpersoon raakt verstrikt in zijn eigen angst én geweten en verschuilt zich achter juridische rookgordijnen en semantische spelletjes om het falen van het bedrijf dat hij tegen wil en dank vertegenwoordigt te verdoezelen. Om uiteindelijk zelf de kop van jut te worden, wat hij al zag aankomen maar niet kon tegenhouden, ook niet omwille van zijn eigen geweten. Kortom, een mooi complex thema, interessant uitgewerkt. Al had het puntiger gekund, de interne tegenstelling scherper, het conflict met wat meer reliëf uitgediept.
Een kwestie van tijd An
Je taalgebruik is prachtig, net als de structuur in het verhaal. Helaas pakt het verhaal me niet helemaal. Het gaat voor mij iets te veel heen en weer.
Mijn kind ophalen Sj
Moeder en kind vloeien in elkaar over. Niet helder wordt wat de schrijver ons wil vertellen.
Mijn kind ophalen AH
Ik snap het niet. Het is net alsof het perspectief van de verteller continue wisselt. Niet prettig om te lezen op die manier.
Mijn kind ophalen Pe
Mijn kind ophalen Ja
Het verhaal is boeiend en gelaagd, omdat je als lezer niet goed weet wat echt gebeurt en wat zich in het hoofd van de hoofdpersoon afspeelt. Dat maakt het interessant, maar het moet wel goed in evenwicht blijven. Anders raakt de lezer de draad kwijt. Een suggestie om iets meer houvast te geven:
'Ja, daar achter de deur, gelijk de eerste links. Soms denk ik dat ik daar nog steeds zit. Mijn hand rust op de klink. Ik hoor weer het geluid van de sleutel. Misschien is dit inbraak. Misschien is dit uitbraak. Ik duw de deur open. Daarboven, op het stapelbed, zit een meisje. Verstijfd. Ze kijkt me aan met die blik die ik alleen van mezelf ken. De kamer ruikt nog steeds naar vocht en sinaasappelsap. Er is niets veranderd. Alles is gebleven. Alleen ik ben anders. Denk ik."
Mijn kind ophalen JG
De intentie lijkt zuiver en het verhaal is mooi geschreven vanuit pijn en persoonlijke ervaring. Ik vind het verhaal an sich erg leuk. Het taalgebruik is wat rommelig hier en daar, maar het verhaal zelf is vlot en sterk geschreven.
Toch zit er weinig realistische trauma-wereld. Hij wordt aangekaard, maar zit meer in exploitatie dan in een eerlijke verkenning: de instelling wordt karikaturaal beschreven, bewoners bijna als objecten voor zelfreflectie, en sommige zinnen ademen veroordeling.
Blijf bij me Gi
Ik lees de eerste alinea's en hoop op iets dat wat origineler is dan wat je in een goedkoop stationsromannetje kunt lezen. Plots ga je over van de verleden naar de tegenwoordige tijd, zonder overgang. Je zult daar een stukje tussen moeten voegen zodat de lezer voelt dat het nu het heden is. Bij 'Beide mannen werden stil' zit je terug in de verleden tijd. Waarom? Tja, wat voor zaken Maarten doet komen we niet te weten. En de rest is bagger.
Blijf bij me Wi
Eigenlijk was alles al gezegd in de eerste alinea. De tweede alinea voegt daar niets meer aan toe, de aanvullende zinnen geven nauwelijks meer informatie en ook niet echt een handvat om in het verhaal te komen voor de lezer. Niet duidelijk ook waarom de schrijver heeft gekozen voor de verleden tijd in de eerste alinea en de tegenwoordige tijd in de tweede. Als je een dergelijke keuze maakt, moet dat een verhaaltechnische reden hebben, meestal is dan de verleden tijd voorbehouden aan flashbacks. Ook later in het verhaal nog zo’n hinderlijke overstap van verleden naar tegenwoordige tijd. In de zin “De zin die als lood op hart lag” ontbreekt een woord en dat geldt ook voor “Elodie hoorde haar Yvonne’s woorden.” Gelieve de tekst nog eens goed door te lezen voordat u hem indient. Verder kwam ik toch wel erg veel therapeutenjeukjargon tegen in dit verhaal. Lees nou die derde alinea nog eens na, dat is toch geen normaal gesprek tussen collega’s! Volkomen lege tussenzinmnetje halen de spanning uit het verhaal en vertragen heel erg, bv: “De koffie wordt geserveerd, Ben gaat weg en de vijf mannen beginnen aan de formaliteiten.” Zo zijn er meer. Ga nog eens met de stofkam door dit verhaal en schrap eens 500 woorden, u zult zien dat het tempo dan flink omhoog gaat, en daarmee de spanning. Het is altijd een gemakkelijke keuze om van perspectief te veranderen in een verhaal. Vaak is het spannender om een verhaal vanuit slechts één perspectief te vertellen (al zijn er prachtige uitzonderingen op deze regel). Dit verhaal is helaas niet zo’n uitzondering. Toen ik las dat Maarten ook naar Sardinië ging, vreesde ik voor het ergste. En inderdaad, toeval, misverstand, diep in de ogen kijken, en ze leefden nog lang en gelukkig. O, o, wat saai!
Blijf bij me Jo
Een verhaal eindigen met het woord ‘Einde’: doe dit gewoon niet. Het verhaal zelf is een klef liefdesverhaal. Na een paar alinea’s kun je als lezer het verhaal wel uittekenen en het is precies wat je ervan verwacht. Het is niet mijn soort verhaal en het is nergens origineel.
Blijf bij me Ma
Ik heb weinig tijd, maar als een auteur zo weinig aandacht besteed aan zijn/haar tekst dan voel ik mij iets minder opgelaten als ik kort door de bocht ga. Want dit verhaal is een melodramatische draak. Het barst van de clichés, een soap in overdrive. De dialogen zijn houterig en gekunsteld (tip: lees je dialogen eens hardop, dan hoor je het direct), de personages zijn eendimensionaal en de gebeurtenissen ongeloofwaardig. Toeval op toeval stapelt zich op: ze herkennen elkaar van vroeger, ze vinden elkaar op Sardinië, en Maarten schudt op dag één zijn hele ziel en zaligheid uit. Het zal wel, de Bouquet-reeks is nooit aan mij besteed geweest. En dat ‘Einde’ eronder… doe dat toch niet, dat begrijpt elke lezer zo ook wel.
Blijf bij me An
Leuk! Het verhaal is enigzins cliche, maar ik vind het aandoenlijk. Maarten lijkt me een lieve man. Het enige wat ik nu kan bedenken is dat de karakters ook een 'slecht' iets mogen bezitten. Dat zou het nog realistischer kunnen maken. Het einde vind ik wel leuk, je laat me met een kleine glimlach achter.
Zomerstorm Sj
Een picknick wordt verstoord door onweer. Beeldende maar wat vlakke schets van een zomers gebeuren.
Zomerstorm AH
Nogal onwaarschijnlijk dat iedereen weer vrolijk gaat picknicken in het natte gras, na zo'n bui
Zomerstorm Pe
Zomerstorm Ja
Sfeerproza dat een universele ervaring vangt in toegankelijke taal. De tekst verdient lof om zijn toon en timing, maar zou sterker beklijven met iets meer spanning.
Pas op voor oververzadiging: ‘De geur van nat gras mengde zich met die van gegrilde worst en modder’, ‘de zon hing als een goudgele ballon’, ‘de regendruppels glansden als kristallen’.
Of het kort na elkaar inzetten van 3x "alsof":
"Natte kleren droogden in de zon, schoenen werden uitgeschopt, kinderen gingen verder met hun spel alsof de storm nooit was geweest.
De storm had iets weggevaagd, maar ook iets achtergelaten — een herinnering, een verhaal, een gedeelde ervaring. Alsof iedereen even stil had gestaan, samen had geschuild, en daarna opnieuw was begonnen. De zon scheen zachter nu, alsof ze dankbaar was dat iedereen terugkwam."
Geef Sofie een klein innerlijk conflict of verlangen (bijvoorbeeld: ze twijfelt of haar vrienden zin in de afspraak hadden. Of ze is bang voor stormen door een jeugdherinnering).
Zomerstorm JG
Dit verhaal is ergens echt goed. Er zit een fijne sfeer in en het gevoel erachter is mooi. Het is niet verkeerd geschreven.
Maar toch, het leunt zwaar op sfeer en mist echt interessante inhoud. De bloemrijke stijl en overvloed aan omschrijvingen maken het juist afstandelijk: zon als ballon, servetten als vogels. Het is allemaal meer decor dan verhaal. De personages blijven vlak en inwisselbaar; er is geen echte ontwikkeling of conflict.
Hoe ik in de supermarkt belandde Gi
Wat eigenlijk niet verteld wordt, is wie het 'ik' personage eigenlijk is. Daardoor kan ik geen beeld vormen en komt het personage niet tot leven, blijft het slechts een schim. De beschrijving van een personage is nu eenmaal een van de pijlers van een goed verhaal, en dat ontbreekt hier.
Hoe ik in de supermarkt belandde Wi
Deze schrijver heeft een aanstekelijke vertelstem en helaas lijkt hij dat te goed van zichzelf te weten. Een bijzondere vertelstem op zichzelf is niet genoeg voor een winnend verhaal, daarvoor is minstens ook een verhaaltechnisch goede opbouw voor nodig en bovendien zorgvuldige formulering van de zinnen. Ik kreeg de indruk dat die laatste twee zaken voor deze schrijver niet zo van belang waren, omdat hij weet dat hij nu eenmaal een bijzondere vertelstem heeft. Ik had een lijst met op- en aanmerkingen kunnen maken die net zo lang is als het verhaal zelf. Ga ik dus niet doen, dus ik pik er een paar uit: 1. Twee keer het woord ‘langs’ in de eerste zin: slordig! 2. ‘Glippering’ slaat ongetwijfeld terug op het daarvoor gebruikte werkwoord ‘glippen,’ maar compleet nieuwe woorden verzinnen in een kort verhaal, zonder daar verder iets mee te doen is af te raden, dat trekt de aandacht van de lezer weg van de inhoud. 3. “terwijl ik wegrende. Kwam ik verdomme precies in die school kantoorlui terecht,” deze zin is in tegenspraak met de eerste zin van het verbaal, waar de kluit kantoormensen aanwezig waren bij het binnengaan, dus niet bij het naar buiten gaan van de supermarkt. 4. “Ja, ik weet het, heel uitleggerig allemaal. Ik kan het ook anders opschrijven. Spannender, razender, dus vooruit, komt-ie:” Ik ben al geen fan van het de lezer rechtstreeks aanspreken, maar op deze manier kan echt niet: eerst een scene beschrijven en daarna de scene nog een keer beschrijven, omdat de schrijver de lezer vermoeit met zijn idee dat het beter kan dan de eerste poging. Haal die dan weg, of gebruik beide scenes, bijvoorbeeld sequentieel, zonder de lezer aan te spreken. 5. “waar een jongen naar me zat te loeren als een natte droom,” nog los van de vreemde metafoor (een natte droom heeft een specifieke betekenis), maar wie droomt er nu? En als je het al wilt gebruiken: leg dan het ‘natte' in de droom uit. 6. In 'Heeft een spaarkaart?' ontbreekt een woord. 7. De laatste zin van een kort verhaal is belangrijk, vaak een alles omvattende afsluiting, of een verrassende twist. De laatste twee zinnen in dit verhaal brengen ineens een heel nieuw element in het verhaal, dat er vervolgens niet toe doen. Dus dit is echt een slecht slot. Heel veel meer zorgvuldigheid is nodig, beste schrijver, om tot een winnend verhaal te komen, ook als je zo arrogant bent te denken (en niet ten onrechte) dat je een bijzondere vertelstem hebt. Dat is zeker iets, maar ook niet alles.
Hoe ik in de supermarkt belandde Jo
Een slecht geschreven verhaal waar de schrijver een scene opnieuw schrijft nadat hij zich direct naar de lezer heeft gericht. Het voelt allemaal gemaakt aan, het verhaal raakt kant noch wal en het is gewoonweg niet goed.
Hoe ik in de supermarkt belandde Ma
De ik-figuur is een loser met een eigenzinnige stem. Zijn misantropische wereldbeeld, zijn obsessies met wc-papier en het stapelen van babyspinazie, zijn hopeloosheid en toch ook zijn tragikomische heldenrol; best grappig. Maar wel slordig geschreven, met niet-kloppende zinnen en uitdrukkingen. Even meer redactie, dat helpt. De twist aan het einde is wel aardig, maar niet zo krachtig als de verbeelding die de auteur ervoor op het verhaal heeft losgelaten. Kortom: geinig, maar niet af, als u begrijpt wat ik bedoel.
Hoe ik in de supermarkt belandde An
Het is bijna satire. De vertellende ik is zo'n enorm karakteristiek type dat dat het verhaal ook echt maakt. Op enige momenten twijfel ik in hoeverre deze man echt zo zou kunnen zijn.
Het concert Sj
Een vrouw reist vanwege een crush op een lid van de crew een bandje achterna. Aardig verhaal maar net iets te weinig diepgang.
Het concert AH
Het concert Pe
Het concert Ja
Een soepel geschreven, meeslepend en toegankelijk verhaal met een sterke vertelstem en fijne observaties. Een verhaal dat veel lezers zal aanspreken, maar dat met met een subtiele slottwist origineler zou kunnen uitpakken. Bijvoorbeeld: Gerlinde staat bij de blauwe deur. Thom komt niet alleen naar buiten, maar met zijn vriendin. De titel is functioneel, maar niet subtiel. "Blauwe deur" of "Het mengpaneel" zou de sfeer en kern van het verhaal sterker oproepen. De slotpassage "de wereld hoeft niet groter te zijn dan jij-ik-jij-ik-jij-ik-jij-ik" is poëtisch bedoeld, maar voelt hier als een stijlbreuk: te bedacht, te literair voor de stem die tot dan toe vooral fris en realistisch was.
Het concert JG
Heel erg slecht dit. Dit een fantasie en zelfs als fantasie is het rommelig en incoherent. Stalkerig gedrag wordt geromantiseerd. Gerlinde rijdt honderden kilometers, verandert haar profielfoto strategisch, stuurt een bericht naar een man met wie ze nauwelijks een gesprek had, en wacht hem op bij een achterdeur. Dit gedrag is op zijn minst grensoverschrijdend. Waarom er uiteindelijk toch een kus uit voorkomt lijkt nergens echt bevraagd te worden.
Kattenvrouwtje Gi
Het einde is me wat te mager, er is weinig spanningsopbouw in het verhaal. Op die manier lijkt het meer een vertelling, een anekdote dan een echt kort verhaal.
Kattenvrouwtje Wi
Best goed geschreven, maar moeilijk toegankelijk omdat het zo afstandelijk is. Geen namen, geen plaatsnamen, geen mis-en-scène, allemaal dingen die het lezen veraangenamen en de lezer in het verhaal trekt. En hoezo ‘moederliefde’, was er dan een familieband? Dat blijkt nergens uit. Verder is het niet veel meer dan een anekdote, geen ontwikkeling van het karakter, geen bijzonder perspectief of verrassende twist aan het einde.
Kattenvrouwtje Jo
Een klein verhaal met een bijzonder thema. Het is wat vergezocht en komt wat mij betreft niet uit de verf. Met dit idee is meer te doen.
Kattenvrouwtje Ma
Allereerst: lekker kort! Vertel je verhaal, punt. Ik hou ervan. De nachtelijke expeditie op het kerkhof is mooi neergezet, de situatie is absurd en ongemakkelijk, en de sfeer klopt: het duister, de krakende hekken, de schreeuwende kat. Het taalgebruik is soms clichématig ("de stilte werd doorbroken door een ijselijke schreeuw") en de personages blijven vaag. Wie zijn ‘we’? Wat drijft hen nou? Wat is hun relatie met het kattenvrouwtje? Misschien toch té kort, dit verhaal.
Kattenvrouwtje An
De alinea's en het taalgebruik werken goed voor het verhaal. Het maakt het makkelijk leesbaar en grappig. Toch zou ik meer van deze kleingheden, zoals de kiezels die ze uiteindelijk verzamelen, willen lezen om het verhaal wat meer persoonlijkheid te geven.
Naar het strand Sj
Een groot gezin door de ogen van het jongste kind. Klopt het wat ze waarneemt? Leuk verhaaltje.
Naar het strand AH
Naar het strand Pe
Naar het strand Ja
Een ingehouden verhaal over een vreselijke gebeurtenis geloofwaardig neergezet vanuit de ogen van een kind. Veel fijne details: de geur van een nieuw boek, het gekletter van aardappels in water, het warme zonnetje, de harde stiksels in de bank. Het contrast tussen de dood van het neefje en de aanstaand heerlijke dag aan het strand is hard.
‘Wie belt er nu zo vroeg?’, De komma hoort hier niet.
'Wel Gódverdómme!” moet godverdomme zijn. Ik zou Wel weglaten.
Ze trekt een klamme washand van mijn voorhoofd, en houd een glas water voor me. 'houd' moet 'houdt' zijn.
Ze kletsten en lachten alsof er niets gebeurd is. Moet 'kletsen en lachen' zijn.
Maar niemand zingt vandaag. Ik zo 'Maar' schrappen.
Naar het strand JG
Zeker een krachtig verhaal! De schrijfstijl is helder en beeldend, waardoor je de sfeer en emoties goed voelt. Hier en daar wel wat té kinderlijk en meer een verhaal over een kind dan vanuit een kind.
Toch is het een behoorlijk onprettige leeservaring, juist vanwege het taboe op het uiten van verdriet binnen het gezin. De pijnlijke gevolgen van het niet bespreken van emoties worden voelbaar, maar dat maakt het ook zwaar om te lezen. Het verhaal mist daardoor een lichtpunt of enige vorm van troost, waardoor het wat eenzijdig blijft. Desondanks blijft het een indrukwekkend en realistisch portret van hoe dit gezin omgaat met rouw.
Blauwe cocktail Gi
De lezer heeft het raden naar wat de blauwe cocktail eigenlijk is, of die een ingrediënt bevatte die het personage willoos maakt, dat zet je hele verhaal op de helling. Maak een goed en duidelijk slot, je mag best wat interpretatie overlaten aan de lezer, maar niet door een z.g. open einde. Dat werkt niet, jij schrijft het verhaal, niet de lezer.
Blauwe cocktail Wi
Een dertien in een dozijn verhaaltje. Op zichzelf goede opbouw door de langzaam terugkerende herinnering, maar de herinneringen die terugkeren zijn het ene cliché na het andere. En het uitleggerige briefje maakt het allemaal nog erger cliché. ‘Als sneeuw voor de zon’ is toch langzamerhand wel een hele vermoeide uitdrukking geworden. En het is natuurlijk HAAR jasje, niet een jasje. Als het een jasje was geweest, dan had het verhaal een heel andere wending kunnen, nee moeten, krijgen.
Blauwe cocktail Jo
De eerste helft van het verhaal is sterk, het lijkt te gaan om een drogering en de schrijver weet de spanning heel goed op te bouwen. In de tweede helft zakt het verhaal iets in, het is anders dan ik in elk geval had verwacht. Op zich is dit goed, maar het is wel een gemakkelijke oplossing in een verhaal als dit.
Blauwe cocktail Ma
Keurig geschreven, maar dat is meteen ook het probleem: het is keurig. Het kabbelt braaf door, zit vol voorspelbare motieven (jeugdliefde, gemiste kans, nachtelijke verdwijning) en is bezaaid met clichébeelden: de hotelkamer, de opkomende zon, de kater. Het mist lef, nergens wordt het spannend of pijnlijk. Julian blijft een vaag cliché van ‘de jeugdliefde’ zonder scherp randje of diepte. Eva’s emoties worden netjes uitgelegd, maar nergens voel je haar pijn. En dan dat briefje: de deus ex machina, veel te gemakzuchtig. In plaats van dat Eva zelf actief op zoek moet naar wat er gebeurd is, lost het briefje alles op.
Kortom: aardig geschreven, maar voorspelbaar, te lief en te vlak.
Blauwe cocktail An
Niet te lang of te kort. De balans tussen beschrijvingen en gevoel vind ik goed, net als het springen van de tijd. Ik kan me makkelijk inleven. Het is niet het meest enoverende verhaal dat ik heb gelezen, maar het is heel net geschreven!
Op de bodem Sj
Een gepensioneerde voormalige belastingdirecteur haalt door haar hulp herinneringen op rond de toeslagenaffaire. Interessante en heel leesbare benadering.
Op de bodem AH
Op de bodem Pe
Op de bodem Ja
Een verhaal waarin een medeverantwoordelijke van de toeslagenaffaire min of meer afhankelijk wordt van een slachtoffer. De auteur geeft blijk van een vaardige pen. Ik vind het verhaal wel erg vol zware thema's zitten: rouw, schuld, bureaucratische kritiek, klassenverschil, slachtofferschap, burn-out, alcohol, moeizame verhuizing, hulpbehoevendheid. Volgens mij moet het brandpunt de confrontatie tussen de twee vrouwen zijn. Ik zou flink schrappen, bijvoorbeeld in het fysieke ongemak aan het begin de verhuizing en de droom kan wat mij betreft helemaal weg.
Op de bodem JG
Interessant verhaal over de toeslagenaffaire. Jammer dat het taalkundig wel wat rommelig is. Veel zinnen hebben een matige interpunctie of een vreemde opbouw.
Het verhaal zelf probeert oprecht macht en verantwoordelijkheid te bevragen, maar de dynamiek tussen Ruth (Indisch, arm, slachtoffer) en Josephine (wit, machtig, dader) is te zwart-wit neergezet. Ruth’s identiteit wordt enkel herleid tot haar leed, terwijl Josephine’s identiteit zich ontwikkelt na persoonlijke crisis. Josephine wordt gepositioneerd als slachtoffer én ‘redder’, terwijl Ruth, ondanks haar kwetsbaarheid en kracht, grotendeels blijft hangen in een traditionele zorgverlenersrol.
Je bent echt wel aardig op dreef met dit verhaal en mooi dat je dit onderwerp kiest. Maar het heeft meer nodig om echt een sterk verhaal te worden.
Desideratum Gi
...met de rest het keurige gepoetste huis? Geen leestekens? Moet de lezer die soms zelf invullen? Je zinnen zijn te lang, lopen in elkaar over. Split die. Dag= ze? Na de eerste alinea's vraag ik me af: waar gaat dit over? Komt er een einde aan de beschrijvende stijl? Hij verbeelde? Mooie beschrijvingen, je hebt een poëtische taal, maar de echte beleving blijft wat weg, wissel mooie zinnen af met banaliteit, zodat je de lelijkheid tegenover de schoonheid zet, dat werkt beter. Daardoor is het dat de laatste alinea wel goed werkt.
Desideratum Wi
Als jurylid word ik verondersteld het verhaal, het gehele verhaal, op zijn merites te beoordelen en om daaraan een overall waardering te geven in de vorm van een rapportcijfer. In mijn commentaar mag ik mijn oordeel toelichten en individuele dingetjes, goed en slecht, benoemen, die mij zijn opgevallen. Dat was een moeilijke taak met dit verhaal. Het zit zo vol met kleine irritaties en foutjes, dat ik grote moeite had om tot een algemeen oordeel te komen. En na drie keer lezen kwam ik tot de conclusie dat een hoop kleine foutjes kunnen optellen tot een niet al te best oordeel, vooral in dit geval, waarin niet duidelijk wordt welke boodschap de schrijver wilde overbrengen. Ik ga niet alle foutjes en irritaties opnoemen, maar zal me tot enkelen beperken, groot en klein door elkaar: - De schrijver heeft geen enkele poging gedaan om de lezer mee te nemen in een niet geloofwaardige premisse. Dat is des te kwalijker omdat hij wel een realistische mis-en-scène neerzet, met zelfs een levend bekend persoon erin. - Af en toe een metafoor is prima, als hij passend is en zorgvuldig is gebruikt, maar dit verhaal heeft veel te veel (en vaak niet erg passende) metaforen, ik heb een prijsvarken, glas-in-lood ramen, avondrood, geslagen hond, jachthond en een koperen bokaal langs zien komen, allemaal in hun eigen metafoor. - Dan de metafoor: “als een steppewolf verdwaald op de savanne op zoek naar geborgenheid”. Later blijkt dat helemaal geen metafoor, maar een belangrijk deel van het verhaal, je kunt hem dan ook beter niet eerst als metafoor opvoeren. - Kleinburgerlijk schrijf je aan elkaar. - In de zin “Zijn kamer staat in schril contrast met de rest het keurig gepoetste” ontbreekt een woord. Als er in de eerste twee zinnen al twee fouten staan, nodigt dat niet uit tot verder lezen. - Het verhaal speelt zich af in Parijs, volkomen onduidelijk waarom voor deze locatie is gekozen. En als je al kiest voor een buitenlandse locatie, zorg dan dat de locatie klopt met de details in het verhaal: in Parijs zal het avondeten NOOIT om zes uur worden geserveerd. - Hortensias schrijf je met een kleine letter. - Het woord ‘dag’ is mannelijk, “Ze kwam zoals gebruikelijk langzaam op gang” klopt dus niet. - ‘Zal en moet’ is voor zover ik weet geen correct Nederlands, het is ‘moet en zal’, maar mogelijk is het Vlaams, zoals ‘zeker en vast.' - Waarom twee keer ‘verpauperde volkswijk’ in één verhaal? - Waarom drie keer ‘de muur’ in dit piepkleine stukje tekst: “de muur voor hem verhult. De muur, de muur.” Een heleboel kleine irritaties dus. Mijn grootste irritatie heb ik tot het laatst bewaard: Je hebt gekozen voor een bekende naam, de wereldberoemde pianiste Hélène Grimaud. Het is natuurlijk mogelijk om een bestaande levende persoon op te nemen in een verzonnen verhaal, en die persoon mag je zelfs eigenschappen toekennen of woorden in de mond leggen die verzonnen zijn, maar je mag de FEITEN van zo’n persoon niet veranderen, dat is echt NOT DONE! Mme Grimaud is Française en niet Amerikaanse en haar wolvenstichting is gevestigd in de staat New York en niet in Kentucky. Overigens heeft Mme Grimaud vier boeken geschreven, geen daarvan met de titel: “Wildernis sonate.” Er is wel een vertaling van één van haar boeken verschenen in het Nederlands met die titel en daarin staat in feite het grootste deel van dit verhaal al. Ik wil dit verhaal geen plagiaat noemen, temeer daar de schrijver een verwijzing naar dit boek heeft opgenomen, maar erg origineel is het ook niet.
Desideratum Jo
Er is vooral heel veel jammer in dit verhaal. Twee voetnoten en opschrijven waar je als schrijver je inspiratie vandaan haalt: totaal onnodig. Verder de zinnen in het Engels, ik ben hier al geen fan van, maar hier is het totaal niet nodig. Het verhaal zelf is bij vlagen de moeite waard, als geheel is het niet goed genoeg, het hangt van toevalligheden aan elkaar en lijkt aan het einde te ontsporen. Het is vooral jammer, omdat het goed geschreven is en het verhaal een mooie sfeer heeft.
Desideratum Ma
Tjonge. Barok alom: “Niet alleen haar virtuoze pianospel betoverde hem, maar hij raakte ook in de ban van de engelachtige verschijning van Hélène met haar hypnotiserende ijsblauwe ogen en haar glanzende kastanjebruine haar om haar hoofd gedrapeerd als het avondrood dat de ondergaande zon omhelst op een zwoele zomeravond.” Ik bedoel maar. Het perspectief wisselt tussen de twee hoofdpersonen, wat wel aardig is maar ook onrust in het toch al volgeladen verhaal brengt. Het slot is hallucinant en refereert aan klassiekers, maar eerlijk gezegd heeft de auteur mij onderweg niet zodanig overtuigd dat ik er in mee kan gaan. Maar goed, dat ligt misschien ook aan mij. Een fikse redactiebeurt en iets meer handrem op tijdens het schrijven had het in ieder geval toegankelijker kunnen maken.
Desideratum An
Je schrijft hele mooie zinnen met hele mooie woorden. Ik begrijp de gedachte daarachter maar mij haalt het vaak uit het verhaal. Veel wordt verteld in plaats van dat het echt 'gebeurt'. Ik hoop dat je me begrijpt want ik denk dat deze karakters en je mooie woorden veel potentie hebben.
Nederlandstalige muziek Sj
Burenruzie in een jachthaven, met daarnaast een lijk in het water. Een wat flauw verhaal, het wordt niet echt boeiend.
Nederlandstalige muziek AH
Nederlandstalige muziek Pe
Nederlandstalige muziek Ja
Een onderhoudend verhaal met een getrainde schrijverspen vormgegeven. De auteur houdt ons tot op het laatst toe nieuwsgierig naar wat Hans' betrokkenheid is bij de dood van zijn onuitstaanbare buurman. Het slot mag van mij minder geestig, meer ingetogen. "Hans voelt zich duizelig. Een licht bonken in zijn hoofd. Vanuit de kajuit klinkt muziek. Iets met een engelbewaarder. Hij draait zich om, grijpt naar de reling. In de verte een stem. Haastige voeten op het dek. Iemand zegt zijn naam.
Op de steiger staan wat mensen bij elkaar. Joop zit gehurkt naast het lichaam, zijn handen nog op de borst van zijn buurman. Iemand legt een jas over Hans’ gezicht.
Later, bij de sluis, drijft een lichaam naar de kant. Geel oliepak, halflang haar. Een matroos zeggen ze. Zeker weten doet niemand het.
In de haven keert de rust terug. Op een bankje liggen bloemen. Uit een boot klinkt muziek. Iemand zingt vals mee. Niemand zegt er iets van.”
Nederlandstalige muziek JG
Dit stuk wil veel, maar weet het nergens echt te laten sprankelen. Joop is een karikatuur, Hans ergens ook (we weten vooral weinig van hem). We zien handelingen en gebeurtenissen, maar krijgen nauwelijks toegang tot de emotionele binnenwereld van Hans en Joop. Waarom Hans geen 112 heeft gebeld is mij nog niet helemaal helder en in het verhaal lijkt dit ook niet echt bevraagd te worden. Gaat het echt alleen om een ruzie? Dat het lichaam later een matroos blijkt te zijn plaatst niets in een ander daglicht.
De terugkomende Nederlandstalige muziek als irritatie heb ik niet echt begrepen.
Het seksisme in het stuk is storend en krijgt nergens enige toelichting: “Met Ina heeft Hans geen problemen. Integendeel, ze is een vriendelijke, niet onaantrekkelijke vrouw.” Dus Ina had voor problemen gezorgd als ze onaantrekkelijk was?
Zee van emoties Gi
Te weinig verhaal, dit lijkt eerder een stukje dagboek. Zowat alle pijlers voor een goed verhaal ontbreken.
Zee van emoties Wi
Een mooie gedachte, maar geen verhaal. Het is een dagboekfragment, eventueel een column, maar een kort verhaal heeft per definitie meer nodig: spanning, karakterontwikkeling, misschien een verrassend perspectief of twist aan het einde of bijzondere mis-en-scène. Een kort verhaal moet iets doen met de lezer: de lezer moet verrast worden, ontroerd, geamuseerd of geïnformeerd, vooruit of zelfs gekwetst, maar een goed kort verhaal doet in elk geval wat met de lezer. Dit stukje tekst doet niets, ook al zijn de laatste twee regels goed gevonden. Maar dat is te weinig, te laat.
Zee van emoties Jo
Een heel kort verhaal, waarin begrijpelijkerwijze dan ook weinig in gebeurt. Het is gewoonweg te weinig, hoewel het lekker leest.
Zee van emoties Ma
Dit is vooral een sfeerschets, geen afgerond verhaal. Een fragment, mooi voor een gedicht, maar niet sterk genoeg als kort verhaal.
Zee van emoties An
Mooi, maar vaag. Ik mis de context maar kan de zinsbouw enorm waarderen, houdt dat aan!
Het cadeau Sj
Een vrouw wordt zenuwachtig door het pakketje dat ze voor iemand vervoert naar turkije. Het begin is er, toch overtuigt het verhaal niet echt.
Het cadeau AH
Het cadeau Pe
Het cadeau Ja
Meeslepend verhaal waarin de lezer steeds verder de escalatieladder opgesleurd wordt: tevredenheid - twijfel - ongerustheid - angst - paniek. Trefzeker geschreven. Het eind is tegen het absurde aan en niet helemaal in lijn met het verhaal. Suggestie: "Dan loop je de toiletruimte uit. Niet rennen, niet om je heen kijken. Gewoon lopen, recht op het doel af. Bij de gate praat een geüniformeerde man in een walkietalkie. Even houd je in. Je benen voelen slap. Wat moet je zeggen? Je denkt aan de poster. Neem geen bagage aan van anderen. Dit kan strafbaar zijn. Je ademt diep in, loopt recht op hem af en tikt hem aan."
Het cadeau JG
Het stuk leest heel erg vlot. Je zit op de huid van deze nogal naïeve vrouw en je wordt op een realistische manier in haar gedachte meegenomen.
Tegelijkertijd is ze wel héél erg naïef, terwijl het verhaal haar nog enigszins normaal beschouwt. Als ze gaat proberen om het koffer achter de check-in balie te volgen, wordt het ridicuul.
Daarnaast gaat het verhaal veel te luchtig om met haar racistische en islamofobe gedachtegang. De “donkerogige man” met zijn taal (“hoewel je altijd wat ongemakkelijk wordt van Arabische taal”) en diepe blik speelt veel in op tropes rond “gevaarlijke buitenlanders”. Simpelweg een naïef karakter opvoeren van wie je kan aannemen dat zij deze gedachtes kan volgen is niet voldoende. Je kan hier als verteller meer afstand toevoegen. Ook de toevoeging over de mogelijke Koerdische rebellen is vol stigma.
Uiteindelijk geen geweldig stuk, maar wel een schrijver van wie ik andere verhalen zou willen horen.
De foto Gi
Zwanger van kleuren en geuren: cliché. Vermijd die uitgewoonde zinssnedes. Krioelden als wormen in rulle aarde is dan wel origineel, maar zo er overheen, dat het lachwekkend wordt. Voor de rest is dit een mooi impressionistisch verhaal.
De foto Wi
Een lief verhaaltje over familie en herinneringen, toch wel dertien in een dozijn. Geen ontwikkeling van het karakter van de hoofdpersoon, geen strijd of dilemma, geen alles samenvattend of verrassend slot, of een bijzonder inzicht of perspectief. Dat is in mijn juryschema een zesje, ware het niet dat er toch wel erg veel irritante foutjes in staan. Als je een zwangere persoon introduceert is het niet handig om 'zwanger’ ook nog eens te gebruiken in een metafoor. De takken van de boom helden, dus niet helde. Wat is aannemende wind? Waarschijnlijk bedoel je aanwakkerende. Een kleine windvlaag past niet bij de metafoor van een storm. “Dat moest inmiddels al dertig jaar geleden zijn, toen hij als vierjarig jongetje,” is een vreemde zin. In een innerlijke monoloog weet de persoon natuurlijk exact hoe oud hij is. “Dat is inmiddels dertig jaar geleden, toen hij als vierjarig jongetje...” past dan beter. “Voor de geest halen’ is wederkerig: zich voor de geest halen. ‘Nu’ in de zin: “nu haar geboortedag in april viel” in de betekenis van ‘omdat’ is wel heel vreemd taalgebruik. Er staat ergens twee keer vlak achter elkaar het woord ‘daarna.’ Onnodig. En er zijn nog wel meer foutjes, voor mij zorgen die foutjes dus voor een onvoldoende. Fijn dat u zo’n lief verhaaltje heeft weten te componeren, maar volgende keer graag wat meer pit, zodat er voor de lezer wat is te beleven, en kijk alstublieft het verhaal nog eens heel goed door voordat u het indient.
De foto Jo
We worden meegenomen naar het verleden van de hoofdpersoon, het is een zoet verhaal, niet spannend, niet echt interessant. Het is wel heel liefdevol geschreven, dat is niet voldoende voor een goed verhaal.
De foto Ma
Zoetsappig, clichématig en sentimenteel. Geen spanning, geen conflict, geen verrassing. De schrijfstijl is degelijk maar veilig. Waarom moet ik dit verhaal lezen? Dat is geen obligate uitroep, maar een oprechte vraag. Een sentimentele jeugdherinnering is leuk voor de persoon in kwestie, maar mij als lezer raakt het niet.
De foto An
Lief verhaal. Het wordt erg duidelijk verteld en ik vind het makkelijk te lezen. Enkel doet het einde me minder dat ik had gehoopt.
Klein en zout Sj
Liefde tussen 2 dames, gekoppeld aan een ritueel op het wad. geen idee wat de schrijver met dit verhaal beoogt.
Klein en zout AH
Klein en zout Pe
Klein en zout Ja
Een origineel verhaal dat prachtig beeldrijk geschreven is. De opbouw is sterk en meeslepend, de climax spannend en intens, maar misschien té overdadig . Liefkes rol roept vragen op, die onbeantwoord blijven, wat niet per se een minpunt hoeft te zijn. Met een paar subtiele aanwijzingen eerder in het verhaal en iets meer achtergrond over de mysterieuze Zilte Zusters zou het verhaal nog gelaagder en overtuigender worden.
de meeuwen krijsden (moet zijn: krijsten/kresen)
oprazen - geen bestaand woord (oplaaien, opvlammen)
Elze’s kin - Elzes kin
Het Wad raaste om hun heen - raasde om hen heen
Gekrijs, geschater, geschreeuw – geschater??
Klein en zout JG
Positieve dingen die ik bij dit verhaal voel: het ‘zoute’ gevoel, het tijdloze, de sfeer van de Wadden. Ik waardeer het dat vrouwelijke ervaring en sensualiteit centraal staan. Maar daar blijft het toch wat bij. Er zullen wel diepere lagen in zitten, maar daarin word ik niet meegenomen. Waarom Liefke de moord pleegt is mij niet duidelijk. Haar afscheidsboodschap op de pot ook niet. En eigenlijk al helemaal niet waarom deze vete met de Zilte Zusters speelt.
Verder zoekt dit verhaal ook weer de trope op dat de queer zijn alleen gepaard kan gaan met tragiek. Liefke (het enige andere vrouwelijke personage met enige diepte) blijkt uiteindelijk een soort verleidster-moordenaar te zijn. Dit kán, maar ik zou het ook leuk vinden als LGBTI-karakters wat vaker ook plezier, stabilitieit of wederkerigheid kunnen ontleden aan hun seksualiteit.
Harald en Simone Gi
Vreemd hoe je de eerste situatie beschrijft, ze knijpt in zijn bovenbeen maar Harald staat recht, dus naast de auto, en Simone wellicht ook. Het is oké dat de lezer pardoes in het verhaal valt, het is niet oké dat je geen directieven gebruikt, dat ondermijnt de geloofwaardigheid van je verhaal en leidt af, want de lezer moet nu een en ander reconstrueren: dat het koppel is uitgestapt en wellicht naast de agent staat. Vervolgens kruipt Simone over Harald heen? Hoe? Harals stond toch recht (staande houding). Voor de rest geen opmerkingen over dit flutverhaal.
Harald en Simone Wi
Een zeer gewaardeerde poging om de keurige gezagsgetrouwe burger te shockeren. En je blijft keurig binnen de grenzen dat het nog geloofwaardig is, het is niet te dik aangezet, zodat het slapstick wordt. En je kent je Porches! Ik beschouw mijzelf (meestal) ook als een keurige gezagsgetrouwe burger en ik voelde inderdaad ‘wat een klootzakken’ opkomen na het lezen van de laatste regel. Missie geslaagd, schrijver! Ik waardeer dat.
Harald en Simone Jo
Een stoer verhaal voor op een verjaardag, tenminste daar lijkt het op. Wat mij betreft niets stoers aan en vooral wat flauw. Ik heb weinig tot niets met dit soort verhalen.
Harald en Simone Ma
Voor als je van stuitende arrogantie en clichés houdt. Niet voor mij. Oppervlakkige personages in alle opzichten, een voorval van niks, een einde die ook niets in zich heeft. Volgende!
Harald en Simone An
Grappig. Ik vind het dialoog erg leuk maar de karakters te weinig concreet. Je zou een korte beschrijving kunnen toevoegen.
Boschweg 10 Sj
Een vrouw ontmoet de jaloerse ex van haar man. Geen onaardig begin maar het verhaal is niet af...
Boschweg 10 AH
boeiend verhaal. Jammer van het abrupte einde dat niet als einde voelt
Boschweg 10 Pe
Boschweg 10 Ja
Het verhaal is helder en vlot geschreven en wekt voldoende nieuwsgierigheid om door te willen lezen. Toch blijft het vlak en lost het de verwachte climax niet in. Esther is nu 'een gevalletje ziekelijke jaloerse ex'. Het is interessanter als ook Ron een duister randje blijkt te hebben. Clarice zou - bijvoorbeeld nadat Esther het huis weer heeft verlaten - in een lade een foto hebben kunnen vinden van Esther en Ron met op de achterkant de tekst. 'Sorry lieverd. Bedankt voor je geduld met me.'
Clarice zou een sabbatical kunnen hebben om zelf in het reine te komen met bijvoorbeeld een abrupt afgebroken relatie. In de confrontatie tussen Clarice en Ester zit dan iets dat ze gemeen hebben: gekwetst zijn in hun verlangen naar liefde en erkenning ’ Mogelijk dialoogfragment: 'Hij was alles wat ik had,’ fluistert Ester.
Clarice knikt. Niet als instemming, maar als herkenning. 'En toen was hij opeens weg?’ Ester haalt haar schouders op. ‘Alsof ik nooit had bestaan.’
Ik zou de lezer niet informeren over het nep zijn van het wapen. Waarom de spanning weg laten lopen?
Boschweg 10 JG
Er zit best iets goed in dit stuk. Het verhaal is vlot geschrewen en bouwt mooi op, met veel aandacht voor sfeer. Maar dit staat in schril contrast met de abrupte thrillerwending richting het einde. De overgang van rust naar dreiging voelt geforceerd en onevenwichtig.
En wat nog veel meer stoort is de manier waarop Ester wordt neergezet. De lezer krijgt weinig tot geen voorinformatie over Ron of zijn relatieverleden. Reflectie op Ron’s verantwoordelijkheid of eerdere relaties ontbreekt, waardoor Ester als een losgeslagen vrouw zonder reden wordt neergezet.
De videograaf en de buisjesbaby Gi
Je hebt het jezelf (en de lezer) niet gemakkelijk gemaakt door stukje bij beetje de bloedstollende waarheid te vertellen. Knap geregisseerd vanuit het standpunt van een jong slachtoffertje.
De videograaf en de buisjesbaby Wi
Bijna 3900 woorden, zeer ruim over de grens van 3000 woorden die is gesteld (maar niet altijd wordt gevolgd) in deze wedstrijd. Dit verhaal had zoveel woorden ook helemaal niet nodig. Het gepruts aan de videocamera duurt veel te lang: weg spanning! 183 woorden zijn besteed aan uitleg over koeien: die hele paragraaf is niet van belang voor dit verhaal en zo zijn er meer plekken waar het verhaal zich voortsleept. Dus minstens 1000 woorden te lang (die kunnen gemakkelijk geschrapt worden). Als lezer denk je dan: ...komt er nog wat? En er komt zeker nog wat, het thema wat hier aangehaald wordt is van belang, de poging om kindermisbruik te vertellen door de ogen van een jong kind moet geprezen worden, maar de uitwerking is slordig. Een onwaarschijnlijk element is dat ze een videocamera krijgt van haar vader, die klaarblijkelijk vergeten is dat hij daar op staat, in een seksueel samengaan met iemand, niet zijnde zijn vrouw. Wie heeft dat dan gefilmd? Waarom is die video niet verwijderd? Helaas heeft de schrijver geen poging gedaan om iets wat zo ongeloofwaardig is, geloofwaardig te maken voor de lezer. Deze hoofdpersoon heeft moete met het woord ‘geïnteresseerd’, maar weet wel wat een pornobank is: ook dat is ongeloofwaardig. Verder veel kleine tegenstrijdigheden: als er alleen wat droge aarde op zit, is een jas juist wel gemakkelijk schoon te krijgen. De schrijver doet goed zijn best in het perspectief van een meisje van misschien 8-10 jaar te blijven, maar af en toe gaat dat fout: Ergens staat: “zag ik nog steeds de dierlijke onbevangenheid van mijn klasgenootjes” dat past totaal niet in de denkwereld van een kind van deze leeftijd. Conclusie: veel te lang en te traag, belangrijk thema en teveel slordigheden. Er is nog veel werk aan de winkel voor dit verhaal, schrijver!
De videograaf en de buisjesbaby Jo
Een te lang verhaal over een meisje, waar we eigenlijk niets over te weten komen. Ze is ziek, tenminste daar lijkt het op. Het verhaal kabbelt en kabbelt, het eindigt met een te verwachten slot. De schrijver heeft een mooie stijl, maar vertelt het verhaal met te weinig detail en te veel woorden.
De videograaf en de buisjesbaby Ma
Bijna 4.000 woorden, zo’n 30% over de grens van VvdM heen. Jureren vraagt om zorgvuldigheid, dat mag ik dan ook verwachten van de auteur. Ik lees dit verhaal daarom niet.
De videograaf en de buisjesbaby An
Het verhaal is heel mooi. De kleinigheden, de beschrijvingen, het 'plot'. Enkel vind ik het jammer dat aan het begin al duidelijk was hoe het verhaal zal gaan.
De laatste ronde Sj
Een uitbater sluit voor het laatst zijn café. Aardige sfeertekening van de voorbije glorie van de discotheek.
De laatste ronde AH
te veel clichés op een rijtje
De laatste ronde Pe
De laatste ronde Ja
Dit is een sfeervolle monoloog vol anekdotes en melancholie. Maar is het een 'verhaal’? Mijn antwoord is “Ja, maar 'op ’t randje.”
Er is geen echte transformatie van het personage. Hij lijkt bij voorbaat met alles verzoend. Een kleine wending of licht psychologisch conflictmoment had het sterker gemaakt. Bijvoorbeeld een kort moment van twijfel, verdriet, opluchting, iets wat het heden doet schokken. Nu is het meer een melancholieke monoloog dan een dynamisch verhaal.
De laatste ronde JG
Geen verkeerd stuk: het is beeldend en luchtig geschreven. Het reflecteert op een lichtvoetige manier op een café-zaal die nu wordt gesloten.
Tegelijkertijd: het stuk bevat stigmatiserende taal over jeugdsubculturen (gabbers, dj’s, pillengebruikers) en straalt een reactionaire afkeer uit van alles wat na circa 1990 is opgekomen. De verteller schuift externe factoren (jeugd, kosten) de schuld in de schoenen voor het verval, maar reflecteert niet kritisch op zijn eigen rol. Vernieuwing lijkt iets wat hem overkwam, niet iets waar hij actief aan wilde meewerken. Dat is jammer, want zonder dat geluid (of met meer perspectief) zou het stuk in één klap sterker zijn.
De verwijzingen naar het Limburgse hebben wat meer toelichting nodig voor de niet-Limburgse lezer.
De val van de piertoren Gi
Te weinig verhaal, teveel beschrijving, weinig spanningsopbouw, ondanks het origineel gegeven wordt alles onvoldoende uitgewerkt.
De val van de piertoren Wi
Iemand gaat bungee jumpen en houdt er hoofdpijn aan over. Ligt in zijn kamer met de gordijnen dicht en met medicijnen tot het over gaat. Dit is het gehele verhaal. Het lijkt meer op een inleiding tot een veel langer verhaal, wat vooral komt door de laatste zin. Als losstaand kort verhaal (en dat is de essentie van een kort verhaal) voldoet het niet: geen karakterontwikkeling, geen spanning, veel losse eindjes (zoals de relatie met zijn moeder die vast in het vervolg aan de orde komt), geen bijzonder perspectief, of verrassende twist aan het einde. En als je op vakantie bent in Cadzand, even Scheveningen aandoen, dat klinkt toch een beetje vreemd. Zoiets als op vakantie zijn in Knokke en even Hasselt aandoen (in beide gevallen ruim twee uur rijden)
De val van de piertoren Jo
De schrijver heeft weinig woorden nodig voor dit verhaal, dat niet veel voorstelt. Het gaat over een val, precies dat en niet meer dan dat.
De val van de piertoren Ma
Zucht. Drie zinnen, dan weet u waarom ik gestopt met lezen.
“De ruime strandboulevard met het Kurhaus was te mooi om niet over te slaan”, ad ergo: de boulevard wordt overgeslagen. Maar nee.
“Ze hadden vanaf het geelbruine strand beide zijdes van de pier met de kenmerkende toren bekeken naar de vallende durfals.”
“Om nooit meer zo’n afgrijselijke diepe sprong te maken was zijn enige hoop dat de bonkende koppijn over een aantal dagen minder werd.”
De val van de piertoren An
Mooi karakter, maar weinig spanning in het verhaal. Ik benieuwd hoe de vertellende ik zich verhoudt tot de buitenwereld. Hoe gedraagt hij zich?
Niet echt geleefd Sj
Ontboezeming van een oude dame die 'het' nooit deed. Aandoenlijk verhaal, maar qua beschrijving van de emoties net iets te beperkt waardoor het verhaal wat vlak blijft.
Niet echt geleefd AH
Niet echt geleefd Pe
Niet echt geleefd Ja
Een sfeervol, gelaagd verhaal met een stille dreiging. De verteller blijft vlak. Er zijn genoeg momenten waarop iets van emotie of reflectie zou passen. Bijvoorbeeld na de beschrijving van haar uiterlijk: "Ze deed me denken aan mijn grootmoeder. Of aan hoe ik me haar herinner. Onbereikbaar netjes." Of na 'Eerst trouwen’, zegt de kerk, en daar zijn wij het mee eens.' "Ik voel een lichte schaamte, alsof ik per ongeluk in iemands dagboek lees."
Het slot met de herhaalde beleefdheden (‘mooi weertje’) is mooi rond, maar ook een beetje veilig. Suggestie: "Als ik haar een paar dagen later op straat zie, zegt ze: ‘Mooi weertje.’ ‘Ja,’ zeg ik. ‘Lekker zonnetje.’ Ze glimlacht. Kort. Ik knik en loop snel door. Thuis zie ik haar in gedachten zitten, op die bank. De knieën naast elkaar, handen in haar schoot. Het glas port, dat ze niet aanraakte. Ik zet koffie. Waarom eigenlijk? Ik heb helemaal geen trek in koffie."
Niet echt geleefd JG
Dit had een heel sterk verhaal kunnen zijn. Het karakter van de vrouw is geweldig, maar wat jammer dat de laatste vraag zo snel wordt afgekaatst: daar zit nu juist het interessante van dit verhaal. Ook al doet de verteller niets met de vraag, waarom denkt hij er niet eens iets bij?
Vooral daarom helaas wat vlak verhaal. Het mist een emotionele kracht. Een gemiste kans op wat een beklemmend, krachtig kort verhaal had kunnen zijn.
Grijze morgen Gi
Vreemd die reactie van Emma, ze lijkt me te weinig verbaasd en te weinig emotioneel, dus teveel rationeel, van het beginn af aan. Zelfs als je iets vertelt dat niet kan, moet alles er om heen geloofwaardig zijn. Lees Stephen King maar eens: die doet dat ook zo. In de tweede alinea een uitweiding over Jonathan die weinig relevant is. Je blijft in de volgende alinea te lang in haar gedachten hangen, je moet meer actie, ruimtebeschrijving, personage beschrijving invoegen. Tenslotte een hele beschrijving over de vieze koelkast, over Jonathan en niks meer over de schaduw. Ze foetert maar op Jonathan, maar alles blijft zoals het is. Zelfs als de schaduw een metafoor is over het verlies van het Zelf, dan zou zij slechts een schaduw zijn, en niet andersom.
Grijze morgen Wi
In het begin dacht ik: oooh, wat een leuk thema voor een kort verhaal: je schaduw die een eigen leven gaat leiden. Maar helaas, het bleef slechts bij enkele zinnen en later in het verhaal wordt er niets meer mee gedaan. De schaduw komt later nog wel terug, maar dan niet meer met een eigen wil. Jammer. Wat overblijft is een mooie situationele schets in de traditie van o.a. Lucia Berlin. Ik hou daar wel van, maar wat in dit verhaal dan ontbreekt is een onverwacht perspectief of verrassende twist. Het schets verloopt zoals je als lezer in de eerste paar zinnen al verwachtte, en -nogmaals- als situatieschets heel goed gedaan. Maar nu nog iets toevoegen, wat onverwacht is, iets wat een andere emotie oproept bij de lezer.
Grijze morgen Jo
Een mooi begin en zeker dat van haar schaduw is mooi gedaan. De schrijver weet in een paar zinnen een tastbare wereld te creëren, we lopen door deze wat groezelige wereld heen. Er gebeurt eigenlijk niets, toch weet het verhaal door de sfeer mij te raken. Het is niet voortreffelijk, wel goed.
Grijze morgen Ma
Een lange, doelloze stroom van beschrijvingen en observaties over Emma’s trieste leven in een vervallen huis. Na een paar illustraties geloof ik dat wel; wat gaat er met haar gebeuren? Wat gaat ze doen? Nou: niks. Ze heeft geen verlangen of conflict, behalve wat vage onvrede. De zintuiglijke details zijn aardig (vieze koelkast, plakkerige deurklink), maar er is ook veel ballast: details als het tapijt, de deurklink, de leuning, de trap. Het gaat maar door, minder zou zeker meer zijn geweest. Het slot voegt tenslotte ook niets toe. Tsja. De sfeer is op zich (te) sterk neergezet, nou nog iets van actie of drama. Iets.
Grijze morgen An
Mooie opbouw, maar het voelt nogal anti-climax. Het einde is gewoon 'het begin van de dag', maar dat heb ik zelf als lezer ook wel door. De manier waarop je de passages uitkauwt leest lekker maar het zou voldoenender voelen als het lange lezen ergens toe dient vervolgens.
Maar waarom Sj
Een staaltje kinderlogica. Mooi verwoord, ook het ongemalk dat dat uiteindelijk voor de vader oplevert.
Maar waarom AH
Maar waarom Pe
Maar waarom Ja
Op zich een goed verhaal waarin het kinderlijke doorvragen van een 7-jarige een vader dwingt te reflecteren op zijn carrière en overtuigingen. Wel neigt het verhaal naar langdradigheid en moet de schrijver zich verdiepen in het gebruik van leestekens. Het slot mag iets meer schuren. Suggestie: 'Pappa? Spiderman toch?' 'Eerst rekenen,' zei hij. Maar zijn stem miste de overtuiging van andere dagen. "Je moet het gewoon doen" had hij gezegd. Geloofde hij dat zelf nog? Hij stond een ogenblik stil in de deuropening, zijn hand nog op de klink. Na een diepe zucht sloot hij de deur achter zich.
Maar waarom JG
Bert en zijn jonge zoon Vaas tijdens hun wekelijkse uitje naar de supermarkt. Op zich een sterk verhaal met oprechte vragen over maatschappelijke onrechtvaardigheid. Het verhaal blinkt uit in zijn frisheid, maar het had waarschijnlijk meer kunnen doen met minder.
Het onvermogen van Bert om de vragen te beantwoorden is realistisch, maar ook somber. Bij dit soort verhalen hoop ik toch meer op een wat positiever perspectief. Iets in het verhaal had ook ruimte kunnen aan imperfectie, zonder defaitistisch te zijn. Iets had berusting én ambitie kunnen tonen voor Vaas.
Desondanks een sterk geschreven verhaal. Complimenten!
Nummer 138 Sj
Een weduwnaar belt het WMO-loket voor hulp. Goed beschreven hulpeloosheid. Jammer dat het verhaal niet net iets verder gaat.
Nummer 138 AH
Nummer 138 Pe
Nummer 138 Ja
Nummer 138 JG
De tekst is sterk, melancholisch en mooi observerend. De subtiele humor en tragiek zijn goed in balans. Ook de hoofdpersoon is overtuigend neergezet als een oudere man die worstelt met rouw, eenzaamheid en een veranderende wereld. Het einde is ook leuk.
De scène met de bezorger van “duidelijk buitenlandse afkomst” en de verbazing over zijn “vlekkeloze Nederlands” is stereotype-bevestigend (ook als het alleen vanuit een karakter komt).
De behandeling door de Wmo-mederwerker is wat karikaturaal. Wmo-medewerkers zijn in de praktijk meestal beter getraind om met kwetsbare mensen om te gaan en zullen sneller doorvragen of empathisch reageren. Natuurlijk kan dit ook bestaan, maar je mist hier een groter probleem in de Wmo: medewerkers die willen meedenken, maar zelf ook beperkt worden door protocollen.
Nummer 138 Gi
Zij regelde alles: hier begint een mooi stukje, korte zinnen, helder en krachtig. Geen woord teveel. Maar: wie zwijgt stemt toe glimlach ik tegen haar. Dat kan dus niet. Je glimlacht zoiets niet naar iemand. Goed schrijfboek voor zulke zaken? 'Mosterd na de maaltijd', kijk het maar eens na. Vervolgens weer een heel knap stuk over haar heengaan. Vermijd het teveel aan bijwoorden (dan toch maar eens). Leuk, de worsteling en twijfel, zo bouw je netjes de spanning op, de titel is ook goed gekozen, zo geef je niks prijs en een grappig einde ondanks het verdriet onder de verontwaardiging.
Nummer 138 Wi
Dit zijn twee verhaaltjes, eigenlijk anekdotes, in één. De relatie tussen de bureaucratie en de weduwnaar, wiens overleden echtgenote alles regelde, is een volkomen ander verhaal dan de nieuwsgierige persoon die het pakje, bedoeld voor de buren, opent. Ook de karaktereigenschappen, liefst karakterontwikkeling die je graag ziet in korte verhalen, is voor beide situaties heel verschillend. Maar dat ontbreekt in beide verhalen: karakterontwikkeling. De eerste anekdote had een geheel voorspelbaar einde (al onnoemelijk veel verhalen van gelijke strekking zijn al opgeschreven, vaak door hoogbejaarde schrijvers met teveel tijd om handen), het tweede verhaal had wel een leuke onverwachte twist op het einde. Het geheel was best amusant om te lezen, deze schrijver heeft een goede pen, maar verhaaltechnisch wel erg dun.
Nummer 138 Jo
Het begin van het verhaal is een milde aanklacht tegen de bureaucratie, het lijkt een zwaar verhaal te worden, maar het eindigt juist met een lichte toon. De overgang is vloeiend en de opbouw van het verhaal is dan ook goed. Het einde is mij iets te eenvoudig, het is al met al gewoon een aardig verhaal.
Nummer 138 Ma
Het contrast tussen het alledaagse geklungel (telefoongesprek, pakketje aannemen) van de hoofdpersoon en de onderliggende tragiek van het verlies van zijn vrouw werkt goed. De observaties (de administratieve chaos, de onhandigheid met het pakketje, de herinneringen aan zijn vrouw) overtuigen mij. Maarrrrr…. Het verhaal is te lang en te breed uitgesponnen, waardoor de spanningsboog inzakt. De interne monoloog is aardig, maar mist richting: waar gaat dit verhaal naartoe? Het pakketje voelt even als een katalysator, maar het einde (teenslippers) is voor mij te lichtvoetig. Weinig balans dus. Niettemin een aardig verhaal.
Nummer 138 An
Op een manier raakt het. Zijn vrouw leeft nog echt in zijn hoofd, dat vind ik knap. Er is weinig spanning in het verhaal maar ik vind dat hierbij niet erg.
Ik kom Sj
Een soldaat wordt gedood terwijl ze zich aan het front bevredigt. Nogal onwaarschijnlijk, het verhaal komt daardoor niet binnen.
Ik kom AH
Ik kom Pe
Ik kom Ja
Ik kom JG
Dit verhaal wil schrijven over een heel lastig thema. Het idee is echt niet verkeerd en het is moedig om daarover proberen te schrijven.
Toch slaat het de plank vollledig mis. Wat begint als iets dromerigs, eindigt pornografisch. Het vrouwelijke personage lijkt gereduceerd tot haar lichaam en verlangen, zonder enige psychologische diepgang. De grens tussen verbeelding en exploitatie wordt overschreden.
Het verhaal is op zich niet verkeerd geschreven. Qua taal heb ik weinig opmerkingen. Maar uiteindelijk is het verhaal vooral in idee geslaagd.
Loopeend Gi
Loopeend Wi
Dit is eem korte verhalen wedstrijd en deze inzending is meer een gedicht. Ik struikelde over één vreemd woord: wat is afstommen? Verder is het wat mij betreft nogal oppervlakkig, omdat de dichter eigenlijk alleen algemene begrippen hanteert. Voor mij zat er niets in om een emotie, welke emotie dan ook, op te wekken.
Loopeend Jo
Er zijn korte verhalen en heel korte verhalen, zoals deze. Het schrijven van heel korte verhalen is bijzonder lastig, elk woord telt. In dit verhaaltje gebeurt er gewoonweg niets. Het is niet boeiend.
Loopeend Ma
Een schrijfoefening (want zo leest het) maakt nog geen verhaal. Een aardige schets, maar nauwelijks diepte en geen richting.
Loopeend An
De eindzin doet voor mij het verhaal ten slechte. Het is verder een grappig verhaal; het laat me even aan dingen denken waaraan ik normaliter niet denk ik.
De vrouw en de krant Sj
Beschrijving van de dodelijke sleur tussen een vrouw en haar man. Prima thema, maar te kort door de bocht om geloofwaardig te zijn.
De vrouw en de krant AH
De vrouw en de krant Pe
De vrouw en de krant Ja
De vrouw en de krant JG
Er zit op zich wel iets goeds in, maar het is toch matig. Het alledaagse taalgebruik en de afgebroken zinnen weerspiegelen wel goed de sfeer van onuitgesproken frustratie en onderdrukking. Maar het mannelijke personage is extreem karikaturaal: apathisch, onverschillig, zonder achtergrond. De nuance ontbreekt, de stap naar de moord is te groot.
Het is een extreme reactie en wordt niet echt uitgewerkt.
Speelbal Gi
Speelbal Wi
In feite geeft de schrijver zelf al het oordeel over dit verhaal in het verhaal zelf. Ik citeer: “Het was allemaal leuk en aardig, die woordkunstjes.” Een bekend thema van de miskende schrijver, die door uitgevers wordt afgewezen. Een vermoeid thema dat meestal niets nieuws biedt, geen bijzondere twist, geen nieuw perspectief, geen ontwikkeling van het karakter. De miskende schrijver berust of rebelleert, meer smaken zijn er eigenlijk niet. Dit verhaal komt niet boven de middelmaat uit van dergelijke verhalen, al gaat het hier om een miskend dichter in plaats van een miskend schrijver. Dit verhaal is een onsamenhangend samenraapsels van een zwaar overdreven beschrijving van de uiterlijke kenmerken van de dichter (totaal over de top, waarschijnlijk komisch bedoeld, maar voor mij is humor pas geslaagd als het heel subtiel is en vooral geloofwaardig, dat is hier niet het geval), een aantal grappige gedichtjes, een veel te lange anekdote over een wisselbeker, die aan het verhaal niets toevoegt en tenslotte de herhaalde afwijzing door een uitgever. Ook heel bekend: de mening van miskende schrijvers dat een uitgever niets anders is dan een mislukte schrijver, zoals sommige schrijvers ook vinden dat juryleden mislukte schrijvers zijn en miskende voetballers vinden dat scheidsrechters mislukte voetballers zijn. Het is allemaal zo afgezaagd! Het slot begreep ik niet, waarom juist dit dertien-in-een-dozijn gedichtje zo'n bevrijding geeft aan deze miskende dichter.
Speelbal Jo
Het verhaal is geschreven om een zee aan slechte gedichten over de lezer heen te storten. Wat mij betreft is het niet geslaagd.
Speelbal Ma
Origineel van opzet, rijmpjes (pardon: gedichten) waarbij ik soms moet grinniken. Een aardig portret van een miskend talent (althans, dat denkt hijzelf) dat in een slotvers zijn lot mooi samenvat. Best een aardig verhaal.
Speelbal An
Het laatste gedicht trekt alles bij elkaar, mooi! Ik vind op zijn tijd lang moet ik zeggen. Het punt was me al eerder duidelijk.
Excellente keuze Sj
Een zus overkomt hetzelfde als haar broer die na te zijn gechipt zijn eigen wil kwijtraakte. Ik begrijp het idee maar het is te compex uitgewerkt, daardoor is het verhaal niet pakkend.
Excellente keuze AH
Excellente keuze Pe
Excellente keuze Ja
Excellente keuze JG
Op zich echt niet verkeerd geschreven. Ik haak af in het verhaal zelf. Het is een overkill aan informatie waar ik niet doorheen kom. StellarSeekers, StellarRise, StellarBite: je verwacht wel iets van je lezers om het allemaal uit elkaar houden. Waarom vertrouwt Liv de StellarSeekers zo snel? Waarom laat StellarRise haar überhaupt zo eenvoudig binnen? Waarom zou een techbedrijf met dergelijke capaciteiten een wachtwoord op een briefje achterlaten? Waarom is Liv daar niet achterdochtig over? Was dit onderdeel van het complot?
Mogelijk heb ik niet het hele verhaal begrepen, maar ik snap niets van dit bedrijf en wat ze nu willen.
Beer en pop Gi
Beer en pop Wi
Lidwoorden zijn belangrijk! In dit verhaal worden o.a. ‘beer’ en ‘de beer’ door elkaar gebruikt. Zonder lidwoord is het een naam, met lidwoord is het een bepaald, maar afstandelijk, onderwerp. Belangrijk voor het verhaal om hierin consequent te zijn. Uiteraard is dit verhaal bedoeld voor hele jonge lezers, misschien zelfs een nog niet lezend publiek, dus een voorleesverhaal. Het thema en de uitwerking daarvan is naar mijn mening te hoog gegrepen voor dit publiek. En datzelfde geldt voor de open vraag op het einde. Deze is typisch voor religieuze propaganda. Het lijkt alsof de schrijver een ten hemel opneming heeft willen beschrijven. Maar ik denk dat dit omfloerst religieus verhaal over de hoofden van het bedoelde publiek gaat, tenzij dat publiek al flink is geindoctroctrineerd met de religieuze symbolen en gebruiken die de schrijver wil overbrengen. Ik heb een aversie tegen korte verhalen die als propaganda bedoeld zijn, voor welk onderwerp dan ook, maar dat zal een persoonlijke tik zijn.
Beer en pop Jo
Korte zinnen en een eenvoudig verhaaltje. Het leest als een kinderverhaal met een soort van moraal. Voor mij is het te lieflijk en te simpel.
Beer en pop Ma
Een ouderwets aandoend, braaf kinderverhaal, geschreven in een eenvoudige stijl die toegankelijk is, maar ook voorspelbaar en vlak. De toon is gezellig en dromerig, met vriendelijke dialogen en een veilige sfeer. Zo zoetjes dat het glazuur mij van de tanden springt. Het plot is dun: beer en pop ontdekken een slapend man, een blaffende hond, bevrijden de hond ‘met liefde’ en vertrekken als geesten naar een vage 'fijne plek'. Er zit geen echte spanning, verrassing of diepgang in. Goed om voorgelezen te krijgen voor het slapengaan; ik word er niet warm van
Beer en pop An
De toon van je verhaal is passend en constisten. Complimenten. Het thema valt mij niet helemaal, maar dat is wellicht ook meer persoonlijk.
De lege stoel Sj
Een vrouw verliest haar zoon en projecteert haar gevoelens op een leerling. Mooi thema, heel invoelend en beelden beschreven. Prettig leesbaar.
De lege stoel AH
mooi ontroerend verhaal. Ingetogen geschreven.
De lege stoel Pe
De lege stoel Ja
De lege stoel JG
Sterk geschreven stuk. Jammer dat het in verleden tijd is geschreven, had niet gehoeven. Het grootste probleem is de impliciete rechtvaardiging van Kristels handelen. Haar motieven zijn menselijk en invoelbaar, maar haar benadering van Jonah als vervangkind is riskant. Hoewel het verhaal op het einde zelfkritiek toont, krijgt Kristel uiteindelijk een zekere verlossing zonder dat er echte verantwoording of structurele reflectie plaatsvindt.
Het is ook jammer dat Jonahs vader volledig wordt neergezet als kil en agressief, waardoor de lezer niet wordt uitgedaagd om empathie op te brengen voor een andere vorm van omgaan met verlies.
Daarentegen is het verhaal sterk, inlevend en beeldend geschreven. Complimenten daarvoor! Daarom hoe dan ook een voldoende.
De lege stoel Gi
De lege stoel Wi
Dit is een uitstekend geschreven verhaal. Ik heb een suggestie om dit, en alle volgende verhalen die ongetwijfeld nog zullen worden geschreven door deze schrijver met talent, nog beter te maken. Leg niet teveel uit! Bijvoorbeeld de zin: “Ze wist niet dat hij nooit meer zou blijven eten,” is overbodig. Door de hele mooie subtiele aanwijzingen in de voorgaande zinnen weet de lezer al hoe het zit, deze zin doorbreekt die subtiliteit. Precies hetzelfde geldt voor deze overbodige zin: “Misschien kon ze een jongen... waarop ze weer betekenis kon geven aan haar leven” en voor deze (overbodige) brief: “Lieve schat, ik heb een fout gemaakt. ...................maar ik weet wel dat dit niet de weg is.” Trouwens, de gehele laatste alinea kan beter geschrapt worden, dat is alleen maar meer overbodige uitleg. Laat het aan de lezer om tot deze conclusie te komen. De laatste zin van de een-na-laatste alinea is een perfecte slotzin voor dit verhaal: “Kristel knikte terug, stond op en liep stil de zaal uit.”
De lege stoel Jo
Het onderwerp van dit verhaal is sterk, de uitwerking zeker niet verkeerd. Het is net een tikje te veel tekst en het is me net iets te makkelijk, maar het geheel is zeker niet verkeerd. Het leest, ondanks het zware onderwerp, makkelijk weg. Ik zou zelf proberen het verhaal iets korter op papier te zetten en proberen de projectie wat minder sterk aan te zetten. Al met al een mooi verhaal.
De lege stoel Ma
Deze vertelling is doordrenkt met de rauwe emoties van een moeder die haar kind heeft verloren. Geloofwaardig en bij vlagen pijnlijk – goed gedaan. Maar ook lang, uitgesponnen, zonder al te veel conflict. Van mij had dit een kwart tot een derde korter gemogen, waardoor de impact heftiger zou zijn. Niettemin: krachtig verhaal.
De lege stoel An
De afwisseling van dialoog, vertellen en afspelen is goed. Het thema van het verhaal vind ik mooi en de uitwerking ervan, ook binnen karakters, vind ik goed maar soms te cliche. Alles draait om Bram en zijn wereld.
Tropic of concrete Sj
Schrijver is uit op seks en trekt in bij wat autonomen. Op zich geen slecht verhaal, ook qua taalgebruik niet, maar al met al is het onbevredigend.
Tropic of concrete AH
Tropic of concrete Pe
Tropic of concrete Ja
Tropic of concrete JG
De auteur van dit stuk kan zeker schrijven en daarvoor alleen al complimenten. Er zit een krachtige sfeer in en een mooie reflectie vervreemding en digitale isolatie. Wat jammer dat het verhaal te vaak blijft hangen in oppervlakkige observaties. De taal is soms te geforceerd rauw, alsof het stoer wil zijn zonder écht diepgang te bieden. De personages zijn nauwelijks uitgewerkt en blijven vooral symbolen van hedendaagse eenzaamheid zonder dat hun innerlijke drijfveren of conflicten overtuigend worden blootgelegd. De seksuele scènes voelen op sommige momenten onnodig expliciet en voegen weinig toe aan de ontwikkeling van het verhaal of de psychologische diepgang. Ook de kritische blik op de digitale maatschappij en het verlangen naar vrijheid wordt te zwart-wit en pessimistisch gepresenteerd. Het blijft hangen in een romantisering van armoede en verval, wat snel voelt als een esthetisering.
Tropic of concrete Gi
Tropic of concrete Wi
Pffff, ik moest even naar adem happen, nadat ik dit had gelezen. Verhalen zonder hoop zijn zeldzaam en dat is misschien maar goed ook, want ze hakken erin. Na een dag heb ik het verhaal voor de tweede keer gelezen en toen zag ik teveel metaforen, soms te mooi geschreven. Als je dit echt wilt, schrijver, een verhaal zonder hoop schrijven, moeten ook alle mooie woorden en mooi bedachte zinnen eruit. Maar dan wordt het misschien te veel, te erg. Er is namelijk altijd hoop. Altijd. En zo werd een verhaal zonder hoop bij tweede lezing toch een verhaal met een sprankje hoop: in een wereld vol met rottigheid kunnen toch mooie woorden bloeien. Goed gedaan, schrijver!
Tropic of concrete Jo
Het verhaal is rauw en voelt echt aan. Niet overal even goed geschreven, te vaak staat bij een dialoogregel wie er spreekt, wat echt niet nodig is, maar zeker in de eerste helft van het verhaal is elke regel raak. Na de vrijpartij is de rest van het verhaal eigenlijk overbodig, het verliest snel aan kracht, hoewel de laatste regel wel weer goed is.
Tropic of concrete Ma
Tussen het vele grijs van de inzendingen van deze maand valt deze kleurrijke bijdrage extra op. Rauw, zintuiglijk, een duister, bij vlagen zelfs indrukwekkend verhaal, dat stilletjes schreeuwt over boosheid, eenzaamheid en ledigheid. Levensmoeheid, de dwangmatige drift naar contact, de seks als surrogaat, maar ook meer dan een vleug zinloosheid.
Maar het is wel lang, het lijkt zichzelf te herhalen. De auteur komt ermee weg omdat hij/zij verrekt lekker schrijft, maar dan nog. Wat selectiever zijn had het geheel sterker gemaakt, denk ik. Anyway: goed verhaal! Behalve de titel, die vat ik nog steeds niet.
Tropic of concrete An
Het verhaal is rauw, echt. Maar het voelt ook ergens geforceerd. Ik kan me moeilijk voorstellen dat iemand écht zo is; continu denkend aan lichamen. Heeft hij geen eigen passies? Is dit zijn passie? Is er iets mis met hem? Je zet me wel aan het denken over wat ik heb gelezen.
Italiaans Sj
Een pas gescheiden man gaat daten en wordt waarschijnlijk door haar/hem bestolen. Goed verhaal, jammer dat het naar het einde toe wat wordt afgeraffeld.
Italiaans AH
Italiaans Pe
Italiaans Ja
Italiaans JG
De tekst is geschreven in een verzorgde, vlotte stijl met oog voor detail en sfeer. Complimenten daarvoor. Het is jammer dat het tropes reproduceert over trans vrouwen, hun identiteit gebruikt als een ‘twist’ en ongelijke ideeën over gender, macht en misleiding versterkt. Dat alles maakt het verhaal vooral onprettig om te lezen.
Italiaans Gi
Italiaans Wi
Het is lang geleden dat ik zoveel datingclichés opgestapeld heb gezien in één verhaal. Hij is een net gescheiden cliché, de Italiaan (met snor) is een enorm cliché, de te nuttigen drank en voedsel zijn clichés. Zij, goudzoeker, is een cliché en ga zo maar door. Zelfs het idee dat deze goudzoekster vroeger man was begint al aardig een cliché te worden in datingverhalen. De schrijver heeft ook voor de gemakkelijk uitweg gekozen om van perspectief te wisselen. Het verhaal zou, zelfs met alle clichés, een stuk interessanter zijn als slechts één perspectief zou zijn gebruikt. Het epileerapparaatje is bij nader inzien voor de doorkomende baardharen, niet voor de mooie wenkbrouwen, maar gebruik dit dan ook. Nu hangt het in de lucht. En als je metaforen gebruikt, probeer dan iets nieuws, in plaats van het vermoeide: “glijdt van haar af als water van een eend.” Mijn allergrootste probleem met dit verhaal is echter deze zin: “ze valt zo te zien op alles wat glimt.” Niets in het voorafgaande geeft daar ook maar enige indicatie van, dus een zwaar geval van ‘show don’t tell.’ Laat zien dat dit het geval is, en laat het niet als een mededeling uit de lucht vallen. Het einde is OK, maar kan dit verhaal, wat mij betreft, niet meer goed maken. De schrijver heeft wel een prima taalbeheersing, maar moet nog wel werken aan zijn vertelstem: hopelijk de volgende keer iets origineler.
Italiaans Jo
Een klassiek verhaal over een first date. Al snel vraag je je als lezer af wat er niet klopt en dit blijkt veel te zijn. Geschreven vanuit twee perspectieven om het verhaal heel duidelijk neer te zetten, waardoor het juist heel saai wordt.
Italiaans Ma
Deze auteur beheerst zijn pen, de tekst is rijk, beeldend en met veel vaart neergezet. De scenes zijn geloofwaardig, net als de hoofdpersonen, al leunen die wel fiks tegen cliché aan. Met een (overigens onnodige) perspectiefwissel wordt bevestigd wat de lezer dan al vermoedt: de hoofdpersoon sukkelt in een val. Maar die klapt niet dicht, en dat vind ik toch… onbevredigend. Het einde is voor mij té open. En wat ik bij veel verhalen zeg, zeg ik ook nu weer: redactie. Snoeien. Er zitten net wat te veel lolligheidjes in. Dat Chanti ooit Jacco was voegt ook niet zoveel toe of eigenlijk niets, tenzij ik het mislees. Verder is het thema ook niet bijster origineel, een pittige spin of twist had van mij op zijn plek geweest. Aardig verhaal, maar geen knaller.
Italiaans An
Een zeer entertaining verhaal! Het is grappig en doordacht, mooi. Knap hoe je de gedachtes achter hun woorden kan 'lezen', het dialoog is daardoor herleesbaar.
Een blikje Gi
Een blikje Wi
Wat mij betreft is het contrast te groot. De zin : “Is de mens in zijn algemeenheid eigenlijk wel goed?” kwam onverwachts en te groot, gezien het voorafgaande dat klein is en ook heel mooi en klein is geschreven. En natuurlijk bleek een antwoord op die vraag onmogelijk, waarna het verhaal weer in een mooie kleine verhaallijn vervalt. De keuze om een ander, een onbekende, het genot van een kwartje statiegeld te gunnen of zelf het kwartje te innen is een mooi verhaal, ook mooi verteld, maar om daaraan de vraag te verbinden, zo openlijk, of een mens wel goed is, maakt het grotesk. Dat is jammer. Dit kleine mooie verhaal had die Grote Vraag niet nodig en die Grote Vraag doet dus afbreuk aan het verhaal. Toch complimenten voor dit mooi geschreven verhaal, schrijver, haal de Grote Vraag weg en je hebt een pareltje!
Een blikje Jo
Een verhaal over een blikje, niets meer en niet minder. Het is weinig, eigenlijk te weinig.
Een blikje Ma
Over een blikje. Sorry, ik kan hier bar weinig mee.
Een blikje An
Ik begrijp heel goed waarop je doelt met dit verhaal. Het idee erachter vind ik mooi, maar de verwoorden kan net anders denk ik om het zo gevoeliger te maken. Nu gaat het echt om dat blikje terwijl ik meer over die eenzaamheid of gedachtes van dit persoon zou willen weten.
De reflectie van tijd Sj
Een sheriff lijdt aan een snel oprukkende dodelijke ziekte, een lot dat de hele gemeenschap wacht. Heel aardig thema want hoe gaan mensen om met zo'n perspectief. Het verhaal blijft daarin wat oppervlakkig.
De reflectie van tijd AH
De reflectie van tijd Pe
De reflectie van tijd Ja
De reflectie van tijd JG
Een houterig verhaal met hier en daar een goede sfeer. Beter ritme, scherpere afsluiting en meer focus op de kernvraag (“Wat betekent het echt om spijt te hebben?”) hadden het werk sterker gemaakt.
Het verhaal stelt grote vragen (over spijt, zingeving, dood, liefde) maar durft ze niet echt uit te diepen. De keuze van Richard om niet naar zijn vrouw te gaan, wordt gepresenteerd als tragisch maar begrijpelijk, zonder dat het verhaal hem echt ondervraagt.
Dood Gi
Dood Wi
De theorie van de bijna dood ervaring, gevat in een kort verhaal. Knap gedaan, schrijver! Bijna alles wat je over dit onderwerp leest zijn verslagen, geen verhalen. Ik vind het perspectief goed gekozen en de uitwerking is ook prima. De schrijver heeft ervoor gekozen om de keuze van de hoofdpersoon niet nader toe te lichten of het keuzeproces, waar de hoofdpersoon in verzeilt raakt, verder uit te leggen. Dat vindt ik persoonlijk jammer. Mijn oordeel over dit verhaal is uiteraard uitsluitend gebaseerd op wat de schrijver daadwerkelijk heeft opgeschreven, niet over wat hij ook nog had kunnen schrijven, maar ik wil de schrijver uitnodigen om de overwegingen bij de keuze van de hoofdpersoon en/of het keuzeproces toe te voegen aan dit verhaal en dan kon dit nog wel eens een meesterwerk worden. De schrijver heeft in elk geval nu al laten zien dat hij daarvoor de schrijfvaardigheid in huis heeft.
Dood Jo
Dit verhaal over doodgaan heb ik in verschillende vormen al vaker gelezen. Het is niet origineel en op geen enkele manier anders dan de verhalen die ik al eerder tegen ben gekomen.
Dood Ma
Het begin is sterk, goed opgebouwd. De beelden zijn scherp neergezet, de overgang naar het (bijna-)doodmoment is goed gedaan. Maar dan kabbelt het wat, de dialoog doet niet zoveel met het verhaal. Blijkbaar heeft de hoofdpersoon een ‘keuze’, en voordat dat doordringt tot de lezer is die al gemaakt. ’t Kan aan mij liggen, maar wat is nou de crux van dit verhaal?
Dood An
Je schrijft niet te snel en niet te langzaam, precies goed. Mijn grootste plus is dan ook dat het heerlijk leesbaar is. Mijn min is dat het de overledene het nogal weinig doen, dat doodgaan. Voelt hij niks? Maakt hij zich geen zorgen om iets?
Tussen ons gezegd en gezwegen Sj
Een geestdodende converstatie tussen man en vrouw, eigenlijk wil de man haar verlaten. Het zit er wel in maar komt er niet uit, het verhaal maakt geen verbinding.
Tussen ons gezegd en gezwegen AH
Tussen ons gezegd en gezwegen Pe
Tussen ons gezegd en gezwegen Ja
Tussen ons gezegd en gezwegen JG
Dit soort verhalen esthetiseren een huwelijk ongemak, zonder verder veel inhoud te geven.
Mark wordt neergezet als tragische denker die zich superieur acht aan 'sportieve mensen' of 'optimisten'. Die misantropie en passiviteit worden gepresenteerd als diepgang, maar het ontbreekt aan zelfinzicht. De vrouwelijke figuren (Ann, de poetsvrouw, de jazzbarvrouw) zijn projecties: de kille huisvrouw, de geseksualiseerde ondergeschikte, de onbereikbare muze. Geen van hen heeft echte agency; ze dienen Marks zelfreflectie of frustratie.
Daarnaast zit het verhaal vol met metaforische volzinnen die het lezen niet makkelijker maken.
Barbertje ontsnapt Gi
Barbertje ontsnapt Wi
Barbertje ontsnapt Jo
Daar is tie weer, was mijn eerste gedachte bij het lezen van de eerste regels. Het is waar, deze schrijver is er inderdaad weer, maar dit keer is het een zeer lezenswaardig verhaal geworden. Een mooie aanklacht, fraai aangekleed en met een vleugje Kafka. Je gaat bijna hopen dat deze serie nog verder vervolgd gaat worden.
Barbertje ontsnapt Ma
Eén keer was het grappig, nu ontbreekt de verrassing. Wat resteert is een aardig geschreven, ietwat kolderieke klaagzang over wat kritiek met een schrijver doet en wat cameo’s door de juryleden door wie de auteur zich twee edities terug onheus bejegend voelde. Nu weet ik het wel. Geen shout-out dit keer; ik hoop dat deze auteur nieuwe inspiratie vind om zijn best aardige schrijverskwaliteiten op te botvieren.
Barbertje ontsnapt An
Het dialoog is realistisch, dat moet ik zeggen. Maar verder pakt het me simpelweg niet. Ik begrijp de setting niet geheel en het plot niet. Het lijkt eerder een boek te worden dan een short story. Wat is nu het moraal van het verhaal?
Horen zien en zwijgen Sj
Een knuffel troost 'haar meisje' dat gepest wordt. Pesten is een groot thema, in dit verhaal echter te flauw uitgewerkt.
Horen zien en zwijgen AH
Horen zien en zwijgen Pe
Horen zien en zwijgen Ja
Horen zien en zwijgen JG
Tarakan Gi
Tarakan Wi
Ik heb geen idee of dit een waargebeurd verhaal is, uit WO II. Het leest in elk geval als een verslag. Het feit dat de schrijver personen introduceert, maakt het verslag menselijker, geeft als het ware een gezicht aan de gruwelen van de oorlog. Maar helaas gebeurt dat nogal oppervlakkig, clichématig en afstandelijk. Ook met de introductie van personen is dit nog steeds een verslag van gebeurtenissen uit de oorlog. De hoofdpersoon in dit verhaal wordt in de laatste zin gedood. Waar is de emotie, de angst, misschien een sprankje hoop of anders wanhoop? Nergens biedt de schrijver de lezer de mogelijkheid om mee te leven. Er is ook geen karakterontwikkeling van de hoofdpersoon, alles overkomt hem en hij lijkt alles gelaten te ondergaan. Schrijftechnisch heb ik geen opmerkingen: deze schrijver beheerst de technische kanten van het schrijversvak en het Nederlands. Nu nog wat meer aandacht, of oefening, van de verhaaltechnische kant.
Tarakan Jo
Een oorlogsverhaal, waarin vooral te veel wordt uitgelegd en het heel lang duurt voordat we het einde hebben gehaald. Een verhaal als dit past niet in een kort verhaal. Maak het groter en zorg er vooral voor dat er meer emotie in te lezen is.
Tarakan Ma
Een aardig verhaal met veel detail en historische precisie, waarin een niet zo bekend stuk geschiedenis beeldend wordt beschreven. De karakters zijn levendig, vooral Niek en Bob. Het kampement, de spanning voor de aanval en het brute einde zijn geloofwaardig neergezet. Het had wel wat compacter gekund, een stevige wied-sessie had het verhaal goed gedaan. De auteur onttrekt zich niet aan wat vele geschiedschrijvers overkomt; de angst om historische details niet te noemen. Dat maakt een verhaal als dit (wat in de basis géén geschiedschrijving is) onnodig overladen.
Tarakan An
Lang verhaal op sommige momenten, maar het einde waard. Af en toe vertel je veel, maar wellicht dat dat ook handig is voor degene die hier niet mee bekend zijn. Een prima balans van verhaal en geschiedenis.
Veertig Sj
Na teveel afzeggingen nodigt een man jan en alleman uit voor zijn veertigste verjaardag. Herkenbaar probleempje, als je een feest geeft. Leuk maar iets te oppervlakkig.
Veertig AH
Veertig Pe
Veertig Ja
Veertig JG
Leuk idee. Ook leuk dat je het in de tweede persoon-schrijft. Maar als kort verhaal mist het veel. Het had geloofwaardiger geweest als Joris’ groei geleidelijker was of met meer nuance. Ook de dialogen zijn soms stijf en missen levendigheid. De beschrijving van het feest zelf is te kort en oppervlakkig om het gevoel van verbondenheid echt te laten overkomen. Tot slot is het taalgebruik eenvoudig.
Colleges en complotten Gi
Colleges en complotten Wi
Helemaal niet slecht geschreven, maar het verhaal kon mij niet boeien. Er is veel uitleg nodig om de mis-en-scène en het verhaal neer te zetten en voor veel lezers, die niet geïnteresseerd zijn in het onderwerp is dat een lange en zware zit. Er worden hints gegeven naar crimineel gedrag (het in bezit hebben van een exemplaar van een beschermde diersoort), maar uiteindelijk loopt het verhaal nogal flauw af: de eigenaar of koper, dat wordt niet duidelijk, gaat er vandoor. Weg conflict. De schrijver is vooral met uitleg bezig, niet met het betrekken van de lezer bij het verhaal. Er is niets mee te leven er is geen bijzonder perspectief of verrassende twist en ook geen ontwikkeling van een karakter. Verhaaltechnisch dus een teleurstelling.
Colleges en complotten Jo
Een spannend verhaal over een velduil. Het had een stuk korter gekund en voor een leek is het hebben van een velduil zo spannend niet. Bij vlagen is het verhaal goed geschreven, het zou een goede oefening zijn als de schrijver het verhaal nog eens tegen het licht houdt en het woordenaantal sterk uitdunt.
Colleges en complotten Ma
Aardig verhaal, aardig geschreven; de spanning is voelbaar, vooral in de dialogen en de innerlijke monoloog van Jason. De tekst is soms wat langdradig. Er kan hier en daar makkelijk geschrapt en ingekort worden zonder kracht te verliezen, met name in de beschrijvingen van het decor en de uitgebreide innerlijke monoloog. Laat de personages iets meer ademen in de gesproken stukken, dat verhoogt de vaart.
Colleges en complotten An
Interressante karakters. Ik had meer van de les willen meekrijgen en meer van de stress die hij meemaakt. Waarom kiest hij ervoor de les met uil te geven? Dat hoefde toch niet? Wist hij al eerder dat dit op het spel stond?
Het woud van worden Sj
Sprookje over een prinses die schoonheid zoekt. De tekst is totaal niet te volgen.
Het woud van worden AH
Het woud van worden Pe
Het woud van worden Ja
Het woud van worden JG
Ik snap dit niet zo goed. Het idee van een prinses die een eigen karakter ontwikkelt is leuk, maar het gaat allemaal wel heel erg snel. Er is amper conflict of ontwikkeling. De draak wordt omschreven als angstaanjagend, maar begint gewoon een gesprek. En Luna’s reactie is woede? Sommige stukjes zijn vreemd, zoals: “En Lunja vertelde hem: “Ja” “Alleen”.” Maar Lunja zegt dit allebei: zo lijkt het op een dialoog.
Er mankeert eigenlijk vanalles aan dit verhaal, maar het vreemdste is nog wel dat ze het hele stuk door amper als prinses wordt omschreven. Ze is al Lunja. Dat ze aan het einde Lunja wordt is eigenlijk geen wending meer.
Lopen Sj
Tijdens haar trail wordt een doodzieke vrouw bemoedigd door een passant. Prima verhaal, sfeervol, gevoelig, trekt de lezer onherroepelijk naar binnen. Compliment!
Lopen AH
Lopen Pe
Lopen Ja
Lopen JG
Wat sterk geschreven! Complimenten! Toch wringt er iets in dit stuk. Ten eerste is het verhaal te eenzijdig. Alain had menselijker gemogen. Hij is nu vooral een therapeutisch instrument. Verduidelijk eventueel leeftijd. Alain lijkt een stuk ouder, maar dat haal ik er niet duidelijk uit.
Daarnaast: je belandt soms in wat sierlijke taal die niet goed past bij de situatie waarin het karakter zich bevindt.
Maar al met al, goed stuk! Ruime voldoende.
Lopen Gi
Lopen Wi
Ja, mooi verhaal, mooi verteld. Twee hele kleine opmerkingen: ergens drie uur staan grenst aan het ongeloofwaardige, mag best een uurtje korter en dat doet niets af aan het verhaal. “Zij strekte en boog ze haar ledematen één voor één.” Deze zin klopt niet. Verder heb ik niets voor deze schrijver, behalve complimenten!
Lopen Jo
Een verhaal over ziekte en doodgaan. De schrijver kiest voor een mooie invalshoek voor het verhaal. Het is niet verkeerd gedaan, maar ik mis de echte diepgang, het blijft voor mij toch net te veel aan de oppervlakte.
Lopen Ma
Als de kwaal eenmaal benoemd is, is de verrassing verdwenen en kabbelt dit verhaal naar een niet-spannend einde. Veel uitleg, toelichting en details (wat maakt het uit dat de thee English Blend is?) maken het stroperig. Kill your darlings: hak in die lange zinnen, durf dingen weg te laten. Focus op wat écht spannend is, de figuurlijke reis die de hoofdpersoon doormaakt. Laat de lezer het zelf invullen, vertrouw op suggestie.
Lopen An
Ik ben nog enigzins nieuwsgierig naar Alain. Wie is hij? Maar ik vind Ella mooi! Een rustig verhaal, niet de meest enoverende, maar dat is hier ook helemaal niet nodig. Mooi!
Onder de lach Sj
Een jonge vrouw kapt met de trendy oppervlakigheid in haar dagelijkse leven. Goed beschreven, herkenbaar beeld. Mooi taalgebruik, incl. (over de top) modern jargon. Top!
Onder de lach AH
Onder de lach Pe
Onder de lach Ja
Onder de lach JG
Niet beoordeeld. Dit stuk is veel te lang. Het maximale aantal woorden voor deze wedstrijd is 3000.
Hagioscoop Gi
Hagioscoop Wi
Een kort verhaal moet beelden oproepen in het hoofd van de lezer. Een illustratie verstoort dat proces. Als ik door anderen gekozen beelden wil zien, ga ik wel naar de film, dan hoef ik geen verhalen te lezen. Dus niet meer doen, schrijver, zo’n beeld toevoegen! Bovendien, als je het verhaal begint met een Daf 55, zorg dan dat je minstens een beeld kiest waar een Daf 55 op staat en niet een ander model auto (een Daf 55 heeft maar twee deuren). Het is ongebruikelijk (omdat het zo vervreemdend is) om een verhaal te beginnen met de introductie van drie personen, inclusief hun volle voor- en achternaam. Begin een verhaal in het midden, deze detail vouw je er later in, als ze echt van belang zijn. Verder is dit verhaal veel te lang, het sleept zich voort, elk onderwerp is verrijkt met details, vaak details die niets toevoegen, waardoor het tempo erg laag ligt. Voorbeelden: waarom het merk noemen van de auto, de trekker, camera en film en de sigaret, waarom de leeftijd en het accent van Clio, waarom die gehele verhandeling over de autogordel? Die lijkt slechts bedoeld om het tijdvak te markeren, maar de lezer had dat allang begrepen hoor. Nu houdt dat gedoe met de gordel het verhaal alleen maar op. En er zijn meer voorbeelden. Verder lees ik erg veel bijvoeglijke naamwoorden, daar kunnen er veel van weg. Probeer eens 1000 woorden te schappen, schrijver, dan zul je zien dat het verhaal veel scherper, veel spannender wordt. Het open einde vond ik nogal slap, het lijkt erop dat dit een vervolg nodig heeft. Toch heeft deze schrijver een mooie, rijke, vertelstem die goed past bij het thema van dit verhaal. Maar alles een tandje minder, schrijver, dat zou dit verhaal ten goede komen.
Hagioscoop Jo
Een eenvoudig verhaaltje met een vleugje horror. Het leest op zich lekker door, wordt nergens echt boeiend, maar verveelt ook niet. Een aardige inzending.
Hagioscoop Ma
Sterke, duistere sfeer, overtuigend neergezet. De historische details, de setting en het bovennatuurlijke element zijn geloofwaardig. Maar: het verhaal is te lang en zakt onder zijn eigen gewicht in. Er is te veel uitleg en details die de vaart eruit halen – een verhaal als dit vraagt om scherpte, suggestie, snelheid. De personages, vooral Clio en Martin, zijn levendig, maar hun onderlinge dynamiek doet niet ter zake en krijgt te veel ruimte. Harrie is een overbodig personage dat weinig toevoegt. Het einde is in orde, maar de gruwelijke schrik zijn Martin en Clio buitengewoon snel vergeten? Het zijn dit soort dissonanten die een goed verhaal in de weg zitten.
Hagioscoop An
Als ik het herlees begrijp ik het verhaal goed, maar de eerste keer eigenlijk niet. Er lijkt haast te zijn. Het verhaal zelf vind ik vermakkelijk maar dus soms onduidelijk.
Bloedige valpartij Sj
Een in zijn beweging beperkte man krijgt na een val met de overbelaste SEH te maken. teveel een opsomming van feiten, het wordt niet echt een verhaal.
Bloedige valpartij AH
met moeite gelzen door de te kleine regelafstand.
Bloedige valpartij Pe
Bloedige valpartij Ja
Bloedige valpartij JG
De auteur weet een gevoel van een horrorervaring met ziekenhuiszorg vanuit een patiënt met een beperking goed voelbaar te maken. Maar daar blijft het bij.
Rommelige stijl, gebrekkige opbouw. Problematische opmerkingen en onzorgvuldige omgang met thema’s als zorgpersoneel en migratie. Geen zelfreflectie of bredere analyse; het is vooral een klagende opsomming.
Staan Gi
Staan Wi
Goed geschreven verhaal, al is het hier en daar net iets te zwaar aangezet. De moeder komt eendimensionaal over, er is echt helemaal niets goeds aan. Een meer evenwichtiger beschrijving zou de impact van dit verhaal nog veel groter maken. Een mooi slot. Even een technische aanwijzing: in dialogen schrijf je: ‘Ik zag haar vorige week, ’ zeg ik. In plaats van : ‘Ik zag haar vorige week.’ Zeg ik”. Ik zag deze constructie op verschillende plaatsen terugkomen. Dat deze vrouw, van deze stand en leeftijd, op Instagram zou zitten, verbaast me. Al kan het natuurlijk wel. De titel vond ik nietszeggend
Staan Jo
Het overbekende verhaal van een moeder- en dochterrelatie. Dit thema komt vaker voor en in dit verhaal worden vrijwel alle clichés uit de kast gehaald. Nergens een originele invalshoek en daarmee geen goed verhaal.
Staan Ma
Nou, de laatste van deze maand is niet de minste. Dit is een confronterend verhaal; qua genre niet nieuw (elke maand rekenen schrijvers in hun verhalen af met een verstikkende jeugd), maar deze is oké. De sfeer is goed neergezet: het benauwende huis, de geur van dennenhars, de oordelen, de manipulatie. De dialogen zijn realistisch, het conflict is glashelder en pijnlijk.
Het tempo mag wel wat hoger, het midden kakt een beetje in. Wat minder uitmeten en meer vertrouwen in de kracht van de scène zelf. De lezer puzzelt het graag bij elkaar!
Staan An
Realistisch. Ik vind het echt mooi geschreven. Het dialoog en de struggle wisselen elkaar mooi af. Het is mij enkel wat cliché.
Fietsende oude mannen Sj
Een vader fietst met zijn zoon en moppert op oude dove in de weg fietsende senioren. Goede sfeertekening, met als toetje een koekje van eigen deeg. Prima humor.
Fietsende oude mannen AH
Fietsende oude mannen Pe
Fietsende oude mannen Ja
Fietsende oude mannen JG
De vader-zoon-dynamiek is goed uitgewerkt, met humor en warmte. De slotzin is raak: licht, pijnlijk en teder tegelijk. Maar het stuk voelt overwegend anekdotisch. Slecht? Nee, maar wel wat mager voor deze wedstrijd. Wel storend is dat het stuk volzit met passages met leeftijdsdiscriminatie (vooral de tone-of-voice aan het begin) die ongemakkelijk aanvoelen.
Overstag Sj
Een gehandicapte man toont begrip voor het verdriet van een verpleegster. Herkenbare emoties, invoelen. Prettig leesbaar hoewel, een enkel foutje.
Overstag AH
Overstag Pe
Overstag Ja
Overstag JG
Er staan een paar storende taalfouten in, maar overwegend is het verhaal goed geschreven. Taalkundig zit het verder wel goed.
Mijn kritiek zit met name op de inhoud. Mila wordt weliswaar geïntroduceerd als brutaal en opstandig, maar deze karaktertrek verdwijnt in een oogwenk zodra Chiel begint te praten. Het einde is ronduit ongeloofwaardig. Een beschadigde man opent zich, en de jonge vrouw vergeeft hem alles en toont dankbaarheid. Haar verdriet is opgelost doordat hij zijn trauma deelt.
Overstag Gi
Weinig geloofwaardig door de wendingen in het gedrag van je personages. En er is zoiets van de uitgang bij werkwoorden, of je 'd', 't' of 'dt' gebruikt, maakt wel degelijk uit, anders zakt de aandacht van de lezer. Eerst zoveel mogelijk foutloos leren schrijven voor je aan verhalen begint.
Overstag Wi
Ja, ik vind dit wel mooi. Het is een verhaal binnen een verhaal, een wel vaker gebruikte constructie voor korte verhalen en in dit geval werkt het goed. In het middenstuk zakt de spanning weg, de schrijver doet net iets te veel moeite om maar te laten zien dan de hoofdpersoon echt wel emoties voelt: zinnen zoals “Zijn gemopper voelt plotseling misplaatst, triviaal. Hij schaamt zich bijna. Haar verdriet is zo tastbaar, zo echt” en “het raakt iets in hem.” Niet alles hoeft zo nadrukkelijk uitgelegd te worden, dat laat niets meer over voor de fantasie van de lezer. Nog zo’n zin, die vooral heel veel uitlegt, waar dat niet nodig is: “Chiel ziet dat Mila niet helemaal bij de les is, maar hij wil haar helpen en besluit door te gaan.” Na dit dipje in het midden is de spanning weer terug aan het einde. “Zonder eerst te moeten zeiken over wat er met me aan de hand is,” vond ik de mooiste zin van alle verhalen van deze maand. Eeen zin om over na te denken. Elk verhaal dat mij aanzet tot nadenken krijgt so-wie-so een dikke voldoende. Ik kan me niets voorstellen bij een “synthetische luchtververser,” mogelijk bedoelt de schrijver gewoon een luchtverfrisser (want zo heten die dingen). Goed gedaan, schrijver!
Overstag Jo
Het verhaal begint in een tehuis, een omgeving die we in deze schrijfwedstrijd vaker tegenkomen. Vaak levert dit een standaardverhaaltje op, in dit geval heb ik het verhaal met veel plezier gelezen. De hoofdpersoon heeft een rauw randje en hij vertelt een verhaal over zijn verleden aan een verpleegster. De setting voelt echt aan en het verhaal is boeiend.
Overstag Ma
Oké, ik hou van de openingszin! Simpel, maar veelzeggend door wat ermee gesuggereerd wordt. Sowieso is de hele eerste alinea steengoed: van hoog-over naar detail, in een paar logische stappen. Dank u, ik zit in het verhaal.
Maar dan begint de verslapping. En dat zit ‘m niet zozeer in de vertelling (al is die niet schokkend of verrassend, het amuseert wel), maar in slordigheden, overbodige zinnen en ‘regie-aanwijzingen’ – een teken dat een auteur niet vertrouwd op de lezer, maar overduidelijk maakt hoe iets begrepen dient te worden. Vooral tegen het slot wordt het warrig (waar komt die moeder ineens vandaan, en waarom?), om tot mijn verrassing weer heel aardig af te sluiten.
Wat jammer… hier had een stevige redactieronde wonderen kunnen verrichten. Nu is het te onevenwichtig om echt hoog te scoren. Wel een goed passende titel!
Overstag An
Aanstekelijk! Ik kon het gemakkelijk lezen. Het beeld is een die makkelijk te verbeelden is, maar die je een nieuwe diepgang geeft door het achtergrond verhaal. Verder is het verhaal vlot waar nodig, uitgebreid waar context nodig is. Leuk einde.
Cas de luisterende kastandj Sj
Een kastanjeboom die een bankje wordt en van alles beleeft. Creatief thema, vanuit het perspectief van de voormalige boom. Mooi verwoord..
Cas de luisterende kastandj AH
Cas de luisterende kastandj Pe
Cas de luisterende kastandj Ja
Cas de luisterende kastandj JG
Vaardig geschreven stuk. Taalkundig is het in orde. Het is poëtisch, empathisch, oorspronkelijk perspectief en sfeervol. Knap gedaan!
Jammer dat het net iets te veilig voelt: er gebeurt uiteindelijk te weinig en blijft dan toch wat hangen in een mijmering..
Cas de luisterende kastandj Gi
Leuk perspectief. prachtig verwoord, vol liefde, nostalgie. Genoten van deze lyrische tekst.
Cas de luisterende kastandj Wi
Op zich een lief thema en een mooi perspectief, maar veel te oppervlakkig uitgewerkt. Het zijn maar oppervlakkige ontmoetingen tussen de passanten en het bankje, er is nergens diepgang. En het overduidelijke moraal op het einde maakt het geen beter verhaal. De verwijzing naar de boom van Anne Frans is gratuit, voegt niets toe aan het verhaal. Deze schrijver kan echt wel schrijven, het taalgebruik is fijn en foutloos, maar mag het de volgende keer een verhaal zijn met meer diepgang en vooral: meer emotie.
Cas de luisterende kastandj Jo
Een lieflijk verhaal over een voormalige boom, die nu als bankje ergens staat. De schrijver heeft een mooi vertelstem en ondanks het feit dat er eigenlijk niets in het verhaal gebeurt, is het echt de moeite waard. Mooi gedaan.
Cas de luisterende kastandj Ma
Och nee he, weer een verhaal met als spreker een niet-levend ding. De auteur moet van goeden huize komen om mij daarin mee te nemen. Ondanks best aardige observaties en fijne zinnen lukt dat niet. Sentimenteel, braafjes, voorvallen die té toevallig zijn. Zoetjes verlopen de zinnen, er is geen pijn of tragiek, geen twist of schok. Ik kan het niet helpen; dit doet mij niets. Misschien moet ik vanavond stoppen met jureren, voor jullie auteurs is dit ook niet fijn. Troost je dan met de gedachte: ik deel je smart.
Cas de luisterende kastandj An
Het begin is mij te beschrijvend; ik krijg er geen gevoel bij. Dit is geheel in contrast tot het eind; dat lijkt bijna poëzie! Origineel verhaal. Mooi, maar zal niet voor elke lezer zijn.
Nummer 138 Sj
Een weduwnaar belt het WMO-loket voor hulp. Goed beschreven hulpeloosheid. Jammer dat het verhaal niet net iets verder gaat.
Nummer 138 AH
Nummer 138 Pe
Nummer 138 Ja
Nummer 138 JG
De tekst is sterk, melancholisch en mooi observerend. De subtiele humor en tragiek zijn goed in balans. Ook de hoofdpersoon is overtuigend neergezet als een oudere man die worstelt met rouw, eenzaamheid en een veranderende wereld. Het einde is ook leuk.
De scène met de bezorger van “duidelijk buitenlandse afkomst” en de verbazing over zijn “vlekkeloze Nederlands” is stereotype-bevestigend (ook als het alleen vanuit een karakter komt).
De behandeling door de Wmo-mederwerker is wat karikaturaal. Wmo-medewerkers zijn in de praktijk meestal beter getraind om met kwetsbare mensen om te gaan en zullen sneller doorvragen of empathisch reageren. Natuurlijk kan dit ook bestaan, maar je mist hier een groter probleem in de Wmo: medewerkers die willen meedenken, maar zelf ook beperkt worden door protocollen.
Nummer 138 Gi
Zij regelde alles: hier begint een mooi stukje, korte zinnen, helder en krachtig. Geen woord teveel. Maar: wie zwijgt stemt toe glimlach ik tegen haar. Dat kan dus niet. Je glimlacht zoiets niet naar iemand. Goed schrijfboek voor zulke zaken? 'Mosterd na de maaltijd', kijk het maar eens na. Vervolgens weer een heel knap stuk over haar heengaan. Vermijd het teveel aan bijwoorden (dan toch maar eens). Leuk, de worsteling en twijfel, zo bouw je netjes de spanning op, de titel is ook goed gekozen, zo geef je niks prijs en een grappig einde ondanks het verdriet onder de verontwaardiging.
Nummer 138 Wi
Dit zijn twee verhaaltjes, eigenlijk anekdotes, in één. De relatie tussen de bureaucratie en de weduwnaar, wiens overleden echtgenote alles regelde, is een volkomen ander verhaal dan de nieuwsgierige persoon die het pakje, bedoeld voor de buren, opent. Ook de karaktereigenschappen, liefst karakterontwikkeling die je graag ziet in korte verhalen, is voor beide situaties heel verschillend. Maar dat ontbreekt in beide verhalen: karakterontwikkeling. De eerste anekdote had een geheel voorspelbaar einde (al onnoemelijk veel verhalen van gelijke strekking zijn al opgeschreven, vaak door hoogbejaarde schrijvers met teveel tijd om handen), het tweede verhaal had wel een leuke onverwachte twist op het einde. Het geheel was best amusant om te lezen, deze schrijver heeft een goede pen, maar verhaaltechnisch wel erg dun.
Nummer 138 Jo
Het begin van het verhaal is een milde aanklacht tegen de bureaucratie, het lijkt een zwaar verhaal te worden, maar het eindigt juist met een lichte toon. De overgang is vloeiend en de opbouw van het verhaal is dan ook goed. Het einde is mij iets te eenvoudig, het is al met al gewoon een aardig verhaal.
Nummer 138 Ma
Het contrast tussen het alledaagse geklungel (telefoongesprek, pakketje aannemen) van de hoofdpersoon en de onderliggende tragiek van het verlies van zijn vrouw werkt goed. De observaties (de administratieve chaos, de onhandigheid met het pakketje, de herinneringen aan zijn vrouw) overtuigen mij. Maarrrrr…. Het verhaal is te lang en te breed uitgesponnen, waardoor de spanningsboog inzakt. De interne monoloog is aardig, maar mist richting: waar gaat dit verhaal naartoe? Het pakketje voelt even als een katalysator, maar het einde (teenslippers) is voor mij te lichtvoetig. Weinig balans dus. Niettemin een aardig verhaal.
Nummer 138 An
Op een manier raakt het. Zijn vrouw leeft nog echt in zijn hoofd, dat vind ik knap. Er is weinig spanning in het verhaal maar ik vind dat hierbij niet erg.
Tropic of concrete Sj
Schrijver is uit op seks en trekt in bij wat autonomen. Op zich geen slecht verhaal, ook qua taalgebruik niet, maar al met al is het onbevredigend.
Tropic of concrete AH
Tropic of concrete Pe
Tropic of concrete Ja
Tropic of concrete JG
De auteur van dit stuk kan zeker schrijven en daarvoor alleen al complimenten. Er zit een krachtige sfeer in en een mooie reflectie vervreemding en digitale isolatie. Wat jammer dat het verhaal te vaak blijft hangen in oppervlakkige observaties. De taal is soms te geforceerd rauw, alsof het stoer wil zijn zonder écht diepgang te bieden. De personages zijn nauwelijks uitgewerkt en blijven vooral symbolen van hedendaagse eenzaamheid zonder dat hun innerlijke drijfveren of conflicten overtuigend worden blootgelegd. De seksuele scènes voelen op sommige momenten onnodig expliciet en voegen weinig toe aan de ontwikkeling van het verhaal of de psychologische diepgang. Ook de kritische blik op de digitale maatschappij en het verlangen naar vrijheid wordt te zwart-wit en pessimistisch gepresenteerd. Het blijft hangen in een romantisering van armoede en verval, wat snel voelt als een esthetisering.
Tropic of concrete Gi
Tropic of concrete Wi
Pffff, ik moest even naar adem happen, nadat ik dit had gelezen. Verhalen zonder hoop zijn zeldzaam en dat is misschien maar goed ook, want ze hakken erin. Na een dag heb ik het verhaal voor de tweede keer gelezen en toen zag ik teveel metaforen, soms te mooi geschreven. Als je dit echt wilt, schrijver, een verhaal zonder hoop schrijven, moeten ook alle mooie woorden en mooi bedachte zinnen eruit. Maar dan wordt het misschien te veel, te erg. Er is namelijk altijd hoop. Altijd. En zo werd een verhaal zonder hoop bij tweede lezing toch een verhaal met een sprankje hoop: in een wereld vol met rottigheid kunnen toch mooie woorden bloeien. Goed gedaan, schrijver!
Tropic of concrete Jo
Het verhaal is rauw en voelt echt aan. Niet overal even goed geschreven, te vaak staat bij een dialoogregel wie er spreekt, wat echt niet nodig is, maar zeker in de eerste helft van het verhaal is elke regel raak. Na de vrijpartij is de rest van het verhaal eigenlijk overbodig, het verliest snel aan kracht, hoewel de laatste regel wel weer goed is.
Tropic of concrete Ma
Tussen het vele grijs van de inzendingen van deze maand valt deze kleurrijke bijdrage extra op. Rauw, zintuiglijk, een duister, bij vlagen zelfs indrukwekkend verhaal, dat stilletjes schreeuwt over boosheid, eenzaamheid en ledigheid. Levensmoeheid, de dwangmatige drift naar contact, de seks als surrogaat, maar ook meer dan een vleug zinloosheid.
Maar het is wel lang, het lijkt zichzelf te herhalen. De auteur komt ermee weg omdat hij/zij verrekt lekker schrijft, maar dan nog. Wat selectiever zijn had het geheel sterker gemaakt, denk ik. Anyway: goed verhaal! Behalve de titel, die vat ik nog steeds niet.
Tropic of concrete An
Het verhaal is rauw, echt. Maar het voelt ook ergens geforceerd. Ik kan me moeilijk voorstellen dat iemand écht zo is; continu denkend aan lichamen. Heeft hij geen eigen passies? Is dit zijn passie? Is er iets mis met hem? Je zet me wel aan het denken over wat ik heb gelezen.
Lopen Sj
Tijdens haar trail wordt een doodzieke vrouw bemoedigd door een passant. Prima verhaal, sfeervol, gevoelig, trekt de lezer onherroepelijk naar binnen. Compliment!
Lopen AH
Lopen Pe
Lopen Ja
Lopen JG
Wat sterk geschreven! Complimenten! Toch wringt er iets in dit stuk. Ten eerste is het verhaal te eenzijdig. Alain had menselijker gemogen. Hij is nu vooral een therapeutisch instrument. Verduidelijk eventueel leeftijd. Alain lijkt een stuk ouder, maar dat haal ik er niet duidelijk uit.
Daarnaast: je belandt soms in wat sierlijke taal die niet goed past bij de situatie waarin het karakter zich bevindt.
Maar al met al, goed stuk! Ruime voldoende.
Lopen Gi
Lopen Wi
Ja, mooi verhaal, mooi verteld. Twee hele kleine opmerkingen: ergens drie uur staan grenst aan het ongeloofwaardige, mag best een uurtje korter en dat doet niets af aan het verhaal. “Zij strekte en boog ze haar ledematen één voor één.” Deze zin klopt niet. Verder heb ik niets voor deze schrijver, behalve complimenten!
Lopen Jo
Een verhaal over ziekte en doodgaan. De schrijver kiest voor een mooie invalshoek voor het verhaal. Het is niet verkeerd gedaan, maar ik mis de echte diepgang, het blijft voor mij toch net te veel aan de oppervlakte.
Lopen Ma
Als de kwaal eenmaal benoemd is, is de verrassing verdwenen en kabbelt dit verhaal naar een niet-spannend einde. Veel uitleg, toelichting en details (wat maakt het uit dat de thee English Blend is?) maken het stroperig. Kill your darlings: hak in die lange zinnen, durf dingen weg te laten. Focus op wat écht spannend is, de figuurlijke reis die de hoofdpersoon doormaakt. Laat de lezer het zelf invullen, vertrouw op suggestie.
Lopen An
Ik ben nog enigzins nieuwsgierig naar Alain. Wie is hij? Maar ik vind Ella mooi! Een rustig verhaal, niet de meest enoverende, maar dat is hier ook helemaal niet nodig. Mooi!
De bleke zon op de zee Sj
Overleven in een landschap na de apocalyps. Beeldend en realistisch beschreven, zo zou het kunnen gaan en daardoor is het beangstigend. Heel goed!
De bleke zon op de zee AH
een aaneenschakeling van prachtige metaforen maar het verhaal is leeg, er is geen (boeiend) verhaal. daarnaar dwaalt de aandacht af.
De bleke zon op de zee Pe
De bleke zon op de zee Ja
Dit verhaal is met een zeer vaardige pen geschreven. De desolate sfeer, psychische gesteldheid van het hoofdpersonage en de inzet van zintuiglijke sensaties zijn heel geslaagd. De schrijver vertelt niet wat er gebeurd is en dat vind ik een goede keuze. Na de eenzaamheid en daarna de ontmoeting met de 'verdierlijkte' medemens gloort aan het eind toch nog de kans op menselijke verbinding. Ondanks deze lofzang - ik (h)erken de kwaliteit van de tekst - had ik moeite het verhaal uit te lezen. Ik vond het te traag en te repetitief. Neemt niet weg dat het verhaal een mooi cijfer van me krijgt.
De bleke zon op de zee JG
Een degelijk en sfeervol stuk met sterke omschrijvingen en doordachte symboliek, maar te zwaar in toon. Het grootste deel van het stuk is vooral een hele trage beschrijving van leed en overleven. Maar op dat moment leef ik als lezer nog niet echt mee met deze hoofdpersoon.
De vrouw verschijnt aan het eind als een soort reddend lichtpuntje. Dat is een vrij beperkte rol: de vrouw als balsem voor de mannelijke hoofdpersoon’s lijden of ‘verlossing’. Dit reduceert de vrouw tot een instrument voor zijn verhaal, zonder diepgang.
De bleke zon op de zee Gi
De bleke zon op de zee Wi
Een erg bekend thema uit de SciFi literatuur: wij mensen hebben de wereld verwoest en wat nu..? Ook de beschrijvingen van de omgeving, het landschap en de uiteindelijke uitkomst van dit verhaal zijn klassieke thema’s uit dat genre. Hoewel kundig en taalkundig nagenoeg foutloos geschreven, is het verhaal toch ook wel weer heel gewoontjes. Twee kleine taalfoutjes: de zin: “Hij had geen geen gedachten” en de zin “Hij wist dat hij het begreep,” die is gewoon dubbelop: "hij begreep" is genoeg. Ik zie heel vaak (te vaak) de constructie “niet... , niet...., maar iets anders” terugkomen. Dat kan best een keer, maar probeer dat te beperken, zo vaak gebruikt wordt irritant. Met een verrassend perspectief of een bijzondere twist aan het einde had dit verhaal boven de middelmaat van het bekende thema uitgetild kunnen worden. Jammer dat de schrijver dat niet heeft gedurfd. Ik schrijf ‘gedurfd’ niet ‘gekund’, want aan dit verhaal te zien is hij dit genre verhalen zeker meester. Nu nog iets meer durf en fantasie om het verhaal uitzonderlijk te maken.
De bleke zon op de zee Jo
Bij de eerste zin blijf ik direct hangen, al uren lopen, misschien langer. Deze zin werkt voor mij niet. Na de eerste zin lijkt de schrijver indruk te maken op de lezer, we lopen door een verwoeste wereld, ik zou dan eerder kiezen voor een ingetogen schrijfstijl. Dit voelt wat conflicterend. Bij vlagen lees ik een mooi verhaal, vooral omdat niet verteld wordt wat er gebeurd is en dit geeft een verhaal een mysterieuze lading. Het einde past niet bij het verhaal, het lijkt hoop te geven in een wereld waar juist alle hoop weggeslagen lijkt.
De bleke zon op de zee Ma
Een eenzame tocht door een post-apocalyptisch landschap, zorgvuldig beschreven met aandacht voor detail. Geen woord staat verkeerd, geen gedachte springt uit het gareel, zelfs het slot wordt in dezelfde cadans gebracht. En daar wringt het voor mij. Het vuil, verval en de ellende wordt uitvoerig beschreven, maar ik voel het niet. Een snelle telling levert een kleine vijftig metaforen en vergelijkingen op, een overdaad die weinig ruimte laat voor mijn interpretatie. Hoe mooi ook, als lezer hou ik weinig tot niets te puzzelen over; alles wordt in een strak ritme voor mij uitgetekend en ingekleurd. Meer variatie, meer stilistische terughoudendheid, meer ruimte voor verrassing en ontsporing hadden het verhaal meer leven ingeblazen.
Dan een opmerking waarover ik aarzel of ik die moet maken. Ik doe het toch, als ik mij vergist heb dan mag de auteur mij daarop wijzen. Gaandeweg de tekst bekroop mij het gevoel dat de auteur AI heeft ingezet – geen enkele schrijf- of stijlfout, de uiterst consistente stijl, de overdaad aan metaforen en vergelijkingen, de zorgvuldig dichtgemetselde melancholie, het gebrek aan rafelranden of onverwachte emoties. Er is niks mis met zorgvuldigheid, maar dit voelt voor mij als té. Ik laat mijn beoordeling niet van dit vermoeden afhangen, maar wil dit wel genoemd hebben.
De bleke zon op de zee An
Je kan enorm goed een beeld beschrijven. Dat is dan ook, zeker aan het begin, de focus van het verhaal. Daarom voor mij af en toe wat te langzaam voor het type verhaal. Het einde voelt ook enigzins anti-climax aan. Ik zat goed in het verhaal, juist door je mooie beschrijvingen, en dan stopt het opeens. Het einde vergt dezelfde aandacht volgens mij.
De laatste zegen Sj
Een schilder zoekt inspiratie in Rome. Interessant thema maar nogal pretentieus uitgewerkt, halverwege verliest de schrijver mij.
De laatste zegen AH
mooi. de bespiegelingen over de stad, haar geschiedenis. Aan het eind te veel in. metaforen gesproken. Dat is jammer. Overdaad schaadt. Maar een bijzonder verhaal met meerdere lagen.
De laatste zegen Pe
De laatste zegen Ja
De laatste Zegen’ is een overdonderend verhaal: ambitieus, gelaagd, existentieel. De schrijver heeft een scherpe pen, een filosofische geest en een indrukwekkende literaire stem. Maar het verhaal zakt af en toe weg in overdaad: te veel beelden, te veel woorden, te veel wijsheid. Dat maakt het uiteindelijk minder snijdend dan het had kunnen zijn. Desondanks is dit werk van hoge literaire kwaliteit, met potentie tot iets groots. Ik signaleer een opvallende discrepantie in de verzorging van de weergave en de inhoud. In de eerste komen veel onnodige slordigheden (dubbele spaties, ontbrekende hoofdletters, gescheiden woorddelen) voor, terwijl de inhoud tot op microniveau klopt.
De laatste zegen JG
Erg slecht verhaal. In de categorie verhalen die ik nooit wil lezen tenzij ze héél ironisch zijn. En dat is dit niet.
De hoofdpersoon waant zich profeet en zijn perspectief is voortdurend veroordelend en zelden empathisch. Hij zet zich af tegen alles wat leeft in het heden. Sophia fungeert als een vehikel voor de fantasieën, angsten en verlangens van de verteller. Ze is geen mens, maar een mannelijke projectie op een vrouw. Alles wordt geseksualiseerd, om vervolgens de seksualisering hardnekkig te ontkennen.
De rest van het verhaal is vooral een overdadig observeren en herhalen van kritiek die al vaak gehoord is, maar hier weer als nieuw en bijzonder gebracht wordt.
De laatste zegen Gi
De laatste zegen Wi
Aantal woorden ruimschoots boven de grens van 3000 woorden die in deze wedstrijd is gesteld. Ook verhaaltechnisch is het veel te lang, er zijn uitweidingen (zoals die hele infodump over foute pausen) die er niet toe doen, die de spanning uit het verhalen halen. Dit verhaal kan gemakkelijk 500 woorden korter, misschien zelfs wel 1000, zonder de essentie van het verhaal te verliezen. Ik verdenk deze schrijver ervan dat hij een verhaal heeft willen schrijven in de trant van La Superba van Ilja Leonard Pfeijffer. Maar het is het net niet, de taal is teveel gezwollen, zonder dat de lezer op adem kan komen. En er zijn verhaaltechnische fouten. Nergens is de naam van de vrouw genoemd, totdat hij haar ineens Sophia gaat noemen. De dialogen met haar zijn gestileerd, de schrijver heeft het allemaal veel te mooi willen opschrijven, waardoor er afstand ontstaat met de lezer. Halverwege dacht ik: “ja, bekijk het maar, hier geloof ik niets meer van.” Het is de heilige taak van de schrijver om de lezer mee te nemen, hoe ongeloofwaardig de premisse ook is. Dat doet Pfeijffer door prachtig geconstrueerde zinnen af te wisselen met doodnormale gebeurtenissen of dialogen, zo blijft hij de lezer meetrekken in zijn verhalen. Ik ergerde me ook aan het Italiaans. Klaarblijkelijk wilde de schrijver laten zien dat hij het Italiaans meester is. Ik niet, dus ik heb alle zinnen Italiaans door de vertaalmachine getrokken. Bij “Nessun cane” kwam de machine tot “Geen hond,” een zin die totaal niet past in het verhaal. Foutje, schrijver? Een kort verhaal in het Nederlands, waarin in een andere taal wordt gesproken, mag gewoon in het Nederlands, de schrijver geeft daar even een indicatie van en de lezer weet dan dat de Nederlandstalige conversatie die hij leest, eigenlijk in een andere taal was. Al deze zinnen Italiaans kwam bij mij als een beetje pedant over. Ik denk dat de schrijver heel erg zijn best heeft gedaan op dit verhaal, maar hij heeft een vertelstem gekozen die mij niet aanspreekt, sterker nog, nogal irriteert. Jammer! Volgende keer graag een eenvoudiger stem kiezen, dat leest zoveel lekkerder.
De laatste zegen Jo
Voor een kort verhaal is dit vrij lang, het is filosofisch, maar wil voor mij niet echt interessant worden. Er staan duidelijke waarheden in, maar waar het echt om gaat blijft wat onduidelijk. Uiteindelijk staat de leegheid van het leven centraal, de manier waarop de schrijver dit op papier zet, vind ik niet heel sterk. Het duurt allemaal te lang en het gesprek is te vaak saai, hoewel er enkele rake observeringen in staan.
De laatste zegen Ma
Dit verhaal is meer dan de toegestane 3.000 woorden, de tweede inzending deze maand die de limiet overschrijdt. Van mij als jurylid wordt (terecht) zorgvuldigheid verwacht; dat wordt ook gevraagd aan de inzenders. Ik beloon deze luiheid niet, sla dit verhaal daarom over en beoordeel het met onvoldoende.
De laatste zegen An
Interessant dialoog, mooie setting en origineel verhaal. Enkel het gevoel soms dat het verhaal gedwongen word in plaats van zich gewoon afspeeld.
Een kat met tien levens Sj
Een kitten rent voor zijn leven en redt en passant een meisje. Heel beeldend, humoristisch, heeft wat weg van musical 'Cats'. Compliment!
Een kat met tien levens AH
ik heb genoten van dit verhaal
Een kat met tien levens Pe
Een kat met tien levens Ja
De kracht van dit verhaal zit in de levendige dialogen en karaktervolle, sprekende katten. De toon is speels, geestig en herkenbaar, met goed gekozen namen die karakter en functie in de kattenhiërarchie suggereren. De dialogen zijn vaak puntig en beeldend.
Het verhaal is goed opgebouwd volgens de klassieke heldentocht: probleem, opdracht/proef, climax met actie en spanning en uiteindelijk de beloning.
De achtervolging door Shredder is uitgesponnen, met meerdere keren dezelfde dynamiek: angst – achtervolging – ontsnapping. Hierdoor verliest het middenstuk wat spanning.
Het verhaal zou aan kracht winnen door een eenduidige keuze voor doelgroep: óf een jeugdverhaal, óf een literaire parodie voor volwassenen. Nu slingert het daar tussenin.
Het einde is ontroerend, maar uitleggerig. De mystiek rond het ‘toverraam’ en de katten in de vensterbank is boeiend, maar het "dezelfde kat als op de foto’s’" wordt iets te letterlijk uitgesproken. Hier zou een meer suggestieve aanpak krachtiger zijn.
Een kat met tien levens JG
Op zich niet verkeerd, maar niet echt spannend. Het verhaal schommelt tussen een wat kinderlijk sprookjesachtig taalgebruik en een soms heel volwassen, zelfs nogal ruwe toon. Dit zorgt voor een inconsistentie.
De katten hebben weliswaar verschillende namen en eigenschappen, maar blijven oppervlakkig. Het stuk rondom het krijgen van een naam en het verdienen van respect blijft te vaag en wordt niet diepgaand uitgewerkt.
De redding aan het einde voelt heel toevallig en doet afbreuk aan de zelfredzaamheid van Kazona.
Een kat met tien levens Gi
Een kat met tien levens Wi
Van de graat...voor het lapje., kat in het bakkie. Jeetje, kan het nog flauwer? “Ze loerden naar het grote gat in de vijver.” Een vijver met een gat? “tot de ketting strakgespannen rammelde” Wat een strakgespannen ketting nou net niet doet is rammelen! Als je speelt met de taal, probeer dan ietsje origineler te zijn en zorg dat de beelden kloppen. En dat geldt zeker ook voor verhalen die bedoeld zijn voor een jong of zeer jong publiek. Overigens vreemd dat in deze kattenwereld, een bal en een vijver bekende begrippen zijn, maar een auto of sneeuw kennelijk niet. Ik zie pure willekeur in welke woorden wel gekend zijn en welke niet. Helaas kon ook het poeslieve einde mij niet bekoren. Het verhaal is verder kundig geschreven, maar bovenstaande punten leidden voor de mij de aandacht teveel af om echt in het verhaal te komen.
Een kat met tien levens Jo
Een verhaal schrijven vanuit het oogpunt van een dier is gevaarlijk. Het is heel snel flauw, zoals ook in dit geval. Ik krijg geen band met de katten, ik erger me aan het taalgebruik en het verhaal is gewoonweg niet boeiend. Het is altijd dapper om het te proberen, dit is echter een mislukking.
Een kat met tien levens Ma
Dit is een uitbundig, speels en duidelijk met veel plezier geschreven verhaal. De auteur heeft zich uitgeleefd op de kattenpersonages en maakt ze geloofwaardig. Heel consistent is het niet: het zwabbert van kinderlijk naar quasi-volwassen, van slapstick naar sentimenteel. De achtervolging is eindeloos uitgesponnen en het slot mierzoet. Een fikse redactiebeurt had het korter, maar vooral aanmerkelijk beter kunnen maken. En een puntje op de -i: het spreekwoord zegt dat een kat negen levens heeft, geen tien.
Een kat met tien levens An
Heel leuk hoe de karakters zo uitgesproken zijn. Lijkt me best moeilijk als het katten zijn ;). Het verhaal vind ik ook origineel maar wel logsich, en het einde past goed. Wat meer spanning met de 'echte' wereld zou leuk zijn.
De lege stoel Sj
Een vrouw verliest haar zoon en projecteert haar gevoelens op een leerling. Mooi thema, heel invoelend en beelden beschreven. Prettig leesbaar.
De lege stoel AH
mooi ontroerend verhaal. Ingetogen geschreven.
De lege stoel Pe
De lege stoel Ja
De lege stoel JG
Sterk geschreven stuk. Jammer dat het in verleden tijd is geschreven, had niet gehoeven. Het grootste probleem is de impliciete rechtvaardiging van Kristels handelen. Haar motieven zijn menselijk en invoelbaar, maar haar benadering van Jonah als vervangkind is riskant. Hoewel het verhaal op het einde zelfkritiek toont, krijgt Kristel uiteindelijk een zekere verlossing zonder dat er echte verantwoording of structurele reflectie plaatsvindt.
Het is ook jammer dat Jonahs vader volledig wordt neergezet als kil en agressief, waardoor de lezer niet wordt uitgedaagd om empathie op te brengen voor een andere vorm van omgaan met verlies.
Daarentegen is het verhaal sterk, inlevend en beeldend geschreven. Complimenten daarvoor! Daarom hoe dan ook een voldoende.
De lege stoel Gi
De lege stoel Wi
Dit is een uitstekend geschreven verhaal. Ik heb een suggestie om dit, en alle volgende verhalen die ongetwijfeld nog zullen worden geschreven door deze schrijver met talent, nog beter te maken. Leg niet teveel uit! Bijvoorbeeld de zin: “Ze wist niet dat hij nooit meer zou blijven eten,” is overbodig. Door de hele mooie subtiele aanwijzingen in de voorgaande zinnen weet de lezer al hoe het zit, deze zin doorbreekt die subtiliteit. Precies hetzelfde geldt voor deze overbodige zin: “Misschien kon ze een jongen... waarop ze weer betekenis kon geven aan haar leven” en voor deze (overbodige) brief: “Lieve schat, ik heb een fout gemaakt. ...................maar ik weet wel dat dit niet de weg is.” Trouwens, de gehele laatste alinea kan beter geschrapt worden, dat is alleen maar meer overbodige uitleg. Laat het aan de lezer om tot deze conclusie te komen. De laatste zin van de een-na-laatste alinea is een perfecte slotzin voor dit verhaal: “Kristel knikte terug, stond op en liep stil de zaal uit.”
De lege stoel Jo
Het onderwerp van dit verhaal is sterk, de uitwerking zeker niet verkeerd. Het is net een tikje te veel tekst en het is me net iets te makkelijk, maar het geheel is zeker niet verkeerd. Het leest, ondanks het zware onderwerp, makkelijk weg. Ik zou zelf proberen het verhaal iets korter op papier te zetten en proberen de projectie wat minder sterk aan te zetten. Al met al een mooi verhaal.
De lege stoel Ma
Deze vertelling is doordrenkt met de rauwe emoties van een moeder die haar kind heeft verloren. Geloofwaardig en bij vlagen pijnlijk – goed gedaan. Maar ook lang, uitgesponnen, zonder al te veel conflict. Van mij had dit een kwart tot een derde korter gemogen, waardoor de impact heftiger zou zijn. Niettemin: krachtig verhaal.
De lege stoel An
De afwisseling van dialoog, vertellen en afspelen is goed. Het thema van het verhaal vind ik mooi en de uitwerking ervan, ook binnen karakters, vind ik goed maar soms te cliche. Alles draait om Bram en zijn wereld.
Italiaans Sj
Een pas gescheiden man gaat daten en wordt waarschijnlijk door haar/hem bestolen. Goed verhaal, jammer dat het naar het einde toe wat wordt afgeraffeld.
Italiaans AH
Italiaans Pe
Italiaans Ja
Italiaans JG
De tekst is geschreven in een verzorgde, vlotte stijl met oog voor detail en sfeer. Complimenten daarvoor. Het is jammer dat het tropes reproduceert over trans vrouwen, hun identiteit gebruikt als een ‘twist’ en ongelijke ideeën over gender, macht en misleiding versterkt. Dat alles maakt het verhaal vooral onprettig om te lezen.
Italiaans Gi
Italiaans Wi
Het is lang geleden dat ik zoveel datingclichés opgestapeld heb gezien in één verhaal. Hij is een net gescheiden cliché, de Italiaan (met snor) is een enorm cliché, de te nuttigen drank en voedsel zijn clichés. Zij, goudzoeker, is een cliché en ga zo maar door. Zelfs het idee dat deze goudzoekster vroeger man was begint al aardig een cliché te worden in datingverhalen. De schrijver heeft ook voor de gemakkelijk uitweg gekozen om van perspectief te wisselen. Het verhaal zou, zelfs met alle clichés, een stuk interessanter zijn als slechts één perspectief zou zijn gebruikt. Het epileerapparaatje is bij nader inzien voor de doorkomende baardharen, niet voor de mooie wenkbrouwen, maar gebruik dit dan ook. Nu hangt het in de lucht. En als je metaforen gebruikt, probeer dan iets nieuws, in plaats van het vermoeide: “glijdt van haar af als water van een eend.” Mijn allergrootste probleem met dit verhaal is echter deze zin: “ze valt zo te zien op alles wat glimt.” Niets in het voorafgaande geeft daar ook maar enige indicatie van, dus een zwaar geval van ‘show don’t tell.’ Laat zien dat dit het geval is, en laat het niet als een mededeling uit de lucht vallen. Het einde is OK, maar kan dit verhaal, wat mij betreft, niet meer goed maken. De schrijver heeft wel een prima taalbeheersing, maar moet nog wel werken aan zijn vertelstem: hopelijk de volgende keer iets origineler.
Italiaans Jo
Een klassiek verhaal over een first date. Al snel vraag je je als lezer af wat er niet klopt en dit blijkt veel te zijn. Geschreven vanuit twee perspectieven om het verhaal heel duidelijk neer te zetten, waardoor het juist heel saai wordt.
Italiaans Ma
Deze auteur beheerst zijn pen, de tekst is rijk, beeldend en met veel vaart neergezet. De scenes zijn geloofwaardig, net als de hoofdpersonen, al leunen die wel fiks tegen cliché aan. Met een (overigens onnodige) perspectiefwissel wordt bevestigd wat de lezer dan al vermoedt: de hoofdpersoon sukkelt in een val. Maar die klapt niet dicht, en dat vind ik toch… onbevredigend. Het einde is voor mij té open. En wat ik bij veel verhalen zeg, zeg ik ook nu weer: redactie. Snoeien. Er zitten net wat te veel lolligheidjes in. Dat Chanti ooit Jacco was voegt ook niet zoveel toe of eigenlijk niets, tenzij ik het mislees. Verder is het thema ook niet bijster origineel, een pittige spin of twist had van mij op zijn plek geweest. Aardig verhaal, maar geen knaller.
Italiaans An
Een zeer entertaining verhaal! Het is grappig en doordacht, mooi. Knap hoe je de gedachtes achter hun woorden kan 'lezen', het dialoog is daardoor herleesbaar.
Dank voor het jurycommentaar. Daar kan ik iets mee. (De cirkelsteen)
BeantwoordenVerwijderenDankjewel juryleden voor jullie feedback. (Blijf bij mij)
BeantwoordenVerwijderenOok deze maand - met 77 binnengekomen verhalen! - flikken jullie het weer. Petje af.
BeantwoordenVerwijderendank je hier kan ik wat mee...
BeantwoordenVerwijderenik geef het ook ff door aan mijn assistente Mila super ;)