Jurycommentaar juli 2025

Hieronder vind je het jurycommentaar van juli 2025. Je kunt het beste CTRL+F/COMMAND+F gebruiken om jouw verhaal te zoeken. Ter info: Juryleden zijn niet verplicht commentaar te geven dus de hoeveelheid juryleden die hier wordt weergegeven kan per maand verschillen. Ook hoeft niet bij élk verhaal commentaar te staan. Wel zijn de jurylid-coderingen elke maand hetzelfde. Als je vaker mee hebt gedaan, kun je door de maanden heen de commentaren op jouw verhalen vergelijken.
Sommige verhalen ontvangen meer commentaar dan andere. Dit komt omdat onze juryleden in twee groepen verdeeld zijn en elk de helft lezen. Na deze eerste lezing hevelen we de beste vijf verhalen van elke groep over naar de andere helft. Deze beste verhalen (de verhalen van de shortlist dus) hebben twee maal zoveel commentaren.
Let op: lezen is voor eigen risico. Sommige juryleden nemen geen blad voor de mond en het lezen van het commentaar kan eventueel een vervelende ervaring voor je zijn. Bedenk alsjeblieft dat onze juryleden ook maar mensen zijn en dat je zelf moet bepalen of je het commentaar ter harte neemt of het naast je neer legt.

Afbeelding:

Rabindranath Tagore, of Thakur (Calcutta, 7 mei 1861 - aldaar, 7 augustus 1941) was een beroemd dichter, roman- en toneelschrijver. Tevens beoefende hij de schilderkunst en sprak ook Esperanto[1]. Hij was bovendien de eerste Indiase winnaar van de Nobelprijs voor Literatuur in 1913. Tagore schreef het Indiase en het Bengaalse volkslied. Wikipedia

Het commentaar

Op het toneel    Sj

Twee broers samen op een toneel, met een ontevreden publiek. Er is geen touw aan het verhaal vast te knopen, daarnaast zijn er te veel fouten in zinsopbouw en taalgebruik.

Op het toneel    Pe

Op het toneel    JG

Ze komen toch regelmatig voorbij: meta-fictie verhalen. En dan ook specifiek meta-fictie verhalen over karakters in een toneelstuk. Dat op zichzelf is niet voldoende om te boeien. Het stuk zeker niet verkeerd geschreven, maar helaas weet het ook niet iets anders te doen dan dit.

Alles blijft heel vaag gehouden. Waarom vindt het publiek het belangrijk om de moeder te horen? Waarom willen de broers dat niet? Ik begrijp dat je niet alles wilt dichttimmeren; er zit zeker een mooie mystiek in. Maar toch, het blijft hangen in een lang gesprek dat nergens naartoe lijkt te gaan. Als er meer betekenis achter zat, heb ik die niet kunnen ontdekken.

U wint er alleen maar bij    Wi

Om te beginnen: we hebben hier een vaardig schrijver, met een uitstekend taalgevoel en een prettige vertelstem. Het idee voor dit verhaal is ook actueel en fantasierijk. En het slot aan dit verhaal is mooi verwoord! Dus een tien met een griffel? Nou nee! Ik heb geen enkele schrijftechnisch opmerking, maar wel drie belangrijke verhaaltechnische opmerkingen: 1. Het verhaal is veel en veel te lang! Vooral het stuk over het verzekeringsbemiddelingsbureautje kabbelt maar voort, zonder echte nieuwe ontwikkelingen. Dat kan en moet echt een heel stuk korter voor het handhaven van de spanningsboog. 2. De alwetende verteller (oftewel het steeds verspringen van het perspectief) is een gemakkelijke keuze voor de schrijver, maar te gemakkelijk. Het schept afstand, de lezer leeft niet echt mee met de actoren in dit verhaal. Het verhaal zou zoveel indringender geweest zijn als alles vanuit het perspectief van één persoon zou zijn verteld. Bovendien: Johan en Douwe vertellen nagenoeg hetzelfde verhaal met dezelfde tegenpool, dus die twee scenes zijn veel te overlappend. Als je kiest voor één hoofdpersoon met één perspectief, bv Johan, kan het hele stuk over Douwe gewoon weg. Nog steeds komen ze elkaar tegen en dan kan Douwe simpel zeggen dat hij hetzelfde heeft meegemaakt, maar dat het in zijn geval om diabetes gaat. 3. Net zoals je geen brandverzekering kunt afsluiten voor een huis dat in brand staat, kun je ook geen rechtsbijstandsverzekering afsluiten voor feiten die voorafgaande aan de verzekering al bekend waren. Dus hoe goed het einde schrijftechnisch ook is, verhaaltechnisch is het helaas fout!

U wint er alleen maar bij    Jo

Ik heb inmiddels al verschillende verhalen gelezen waarin de macht van de zorgverzekeraars wordt aangekaart. Dit verhaal is dus niet uniek en tot het laatste deel behoorlijk saai, niet origineel en met een inmiddels bekende kijk op de zorg. Het einde is goed gedaan, de twee mannen worden opnieuw belazerd en er worden zelfs precies dezelfde woorden gebruikt als die door de zorgverzekeraar gebruikt zijn. Dit geeft het verhaal nog enige glans. In het verhaal staan maar liefst 33 uitroeptekens, dit geeft het verhaal iets schreeuwerigs. Een uitroepteken moet je als schrijver echt met mate gebruiken.

U wint er alleen maar bij    Ma

Deze auteur trekt een actueel thema door tot in het extreme. Dat werkt, want door deze uitvergroting wordt goed zichtbaar gemaakt wat de keerzijde is van de trend om risico’s te verleggen van het collectief naar het individu. Dat de hoofdpersoon uiteindelijk in de handen lijkt te vallen van een soortgelijk parvenu als die hem de foute zorgverzekering heeft aangesmeerd voegt een sterk randje cynisme toe, maatschappijkritiek zo u wilt.

Technisch vind ik het minder geslaagd. Het relatief lange verhaal opent met een hoop uitleg, wat beter bij elkaar gepuzzeld kan worden door de lezer. De tweede verzekerde met een nagenoeg soortgelijk verhaal als de hoofdpersoon voegt aan het verhaal weinig tot niets toe; schrijven is schrappen. De scene op het kantoor van de verzekeraar is sowieso lang uitgesponnen. Het einde komt niet als een punch, wat wel had gekund. Een fikse redactiebeurt had dit op zich aardige verhaal goed kunnen maken…

U wint er alleen maar bij    An

Lekker dat je begint met dialoog, dat is pakkend. Minder pakkend vind ik de daarop volgende alinea waarin je veel beschrijft. Het schetst de situatie naar mijn mening iets te duidelijk. Een andere kleine opmerking is dat 'somber en gevoelloos' een tegenspraak is. Ik begrijp wat je bedoelt, maar je kan het beter zeggen. Je hebt verder een heldere opbouw van verhaal, ik vind het einde leuk omdat je het verbind met het begin.

Storm    Sj

Undercoveractie en achtervolging. de context van het verhaal is matig, het is onaf en er zijn teveel foutjes.

Storm    Pe

Storm    JG

Het verhaal is met enthousiasme geschreven, maar daar blijft het toch echt bij. Het leest als een checklist voor een spannend undercover-verhaal: een mysterieuze baas met een capuchon (Shark), achtervolgingen, gesprekken in steegjes. Storm voelt heel naïef en om onduidelijke redenen heel loyaal: waarom vertel je daar niet meer over? Wie is hij, waarom is hij geworden wie hij is? En waar is de organisatie van Shark nu mee bezig?

Daarnaast is de taal vaak vreemd gekozen. Een paar voorbeelden, maar er zijn er meer: “Ik loop onverschillig achter hem aan.” (niet onverschillig, eerder nonchalant). “Ik hoor voetstappen van me aflopen. Een tweetal voetstappen.” (je bedoelt twee mensen, niet twee stappen; anders waren ze héél snel bij de rode auto).

Zachte sneeuw    Sj

De man vlucht door dichte sneeuwval na het dodelijk ongeluk van zijn vrouw. Op zich een compleet verhaal maar er mist iets. Emotie? een iets breder perspectief? Zoiets.

Zachte sneeuw    Pe

Zachte sneeuw    JG

Mooi geschreven stuk van een hele vaardige schrijver. Hoewel het verhaal an sich kort en ‘overzichtelijk’ is, weet de schrijver er op een prachtige wijze woorden aan te geven.

Toch mis ik een tegenkracht: een teken van innerlijke veerkracht, een herinnering aan andere vormen van liefde (zoals de zoon), of zelfs een besef dat rouw een proces is dat ook weer ruimte kan maken voor leven. In plaats daarvan lijkt de hoofdpersoon volledig te verdwijnen in zijn verlies, zonder poging tot zingeving of vooruitgang.

Zachte sneeuw    Wi

Dramatisch verhaal, in originele beelden gevat en met weinig woorden verteld. Heel goed gedaan, schrijver! Voorbeeld, deze prachtige zin : “Wat kruimels van een ongemakkelijk opgegeten koekje.” Een wereld van emotie, zonder de emotie te benoemen. Heel mooi! Ik heb geen andere opmerkingen voor deze schrijver, behalve heel veel bewonderingspunten!

Zachte sneeuw    Jo

Een verhaal over verlies, wat niet tot leven wil komen. Het is slecht geschreven, taalkundig staan er echt te veel fouten in om het verhaal lekker te kunnen lezen. Inhoudelijk raakt het de kern net niet, het blijft vooral aan de oppervlakte en weet geen emoties bij mij als schrijver naar boven te krijgen.

Zachte sneeuw    Ma

Mooi, gevoelig en compact. Ik heb een beetje moeite om de relevantie van de kat uit het begin te ontdekken, voor mijn gevoel staat die scene een beetje los van de rest. Wat volgt is een rit richting het einde, met steeds minder zicht (letterlijk en figuurlijk). Ondanks dat het niet heel spannend of verrassend is, werkt het wel goed. Het slot vind ik ietwat verwarrend (haar schouder? Moet ik dat letterlijk nemen of niet?), maar wel mooi in zichzelf. Een goede inzending, ook omdat de tekst compact is gehouden. Voor mij werkt dat véél beter dan uitsmeren. En een complimentje erbij voor de fraai passende titel!

Zachte sneeuw    An

Simpel maar mooi verwoord verhaal. Zinnen zoals: 'Onophoudelijk jagen flarden witte gordijnen voorbij.' vind ik echt te gek. Je woordkeuze is duidelijk maar origineel. Ik zie het beeld voor me en voel met hem mee op het laatst. De slotzin is wat onduidelijk maar het past wel.

Job en Volor    Sj

Perikelen tussen tweelingbroers. Het verhaal is langdradig en op te veel momenten is er geen touw aan vast te knopen.

Job en Volor    Pe

Job en Volor    JG

Het niet echt denderend geschreven. Ik struikel al meteen over de eerste zinnen. “Heel zijn kleine lichaampje.” Dit is geen zin, zo los na de eerste. “maar eerder net als bij mij en iedereen die ooit geboren is”: veel te lang en warrig. De taal helpt niet, zeker in een verhaal dat abstract is als dit. Het heeft me moeite gekost om het te lezen en te begrijpen.

Het thema van gespiegeld-zijn en complementair zijn is op zich wel interessant, maar wordt niet echt zorgvuldig uitgewerkt. Het blijft te vaag en mystiek. Ook de namen dragen waarschijnlijk nog diepere betekennisen, maar ik moet raden naar wat ermee bedoeld wordt.

Habibi    Sj

In een therapie spreekt een Syriër over zijn vlucht. Qua setting mooi gevonden, maar het blijft wat aan de oppervlakte, zowel voor de 'cliënt' als de 'Therapeut'.

Habibi    Pe

Habibi    JG

Ik vind dit een lastig stuk. Het is echt prima geschreven; taalkundig in orde. Het verhaal is ook zeker geschreven met zichtbare empathie en betrokkenheid. De (boterham met kaas-etende Nederlandse) hulpverlener toont schaamte, vermoeidheid en twijfel, waardoor het niet gaat om zelfverheffing. Er is ruimte voor Alaa’s perspectief: hij krijgt een stem en vertelt zijn verhaal op zijn eigen tempo.

Hoewel dit genuanceerd is gebracht, sluimert er toch een trope van de tragische, stille homoerotische spanning binnen een onvrije cultuur. En in de dynamiek echoot ook de trope van de "witte redder": iemand uit het Westen die door empathie en geduld ‘de ander’ leert begrijpen of bevrijden van diens pijn. Te onbelicht blijft de vraag: waar is zijn eigen kracht, autonomie of slimheid te zien, buiten zijn overlevingsverhaal?

Habibi    Wi

Heel veel vluchtelingenverhalen gaan over het leed daar, het verlies onderweg, en de zorgen hier. De schrijver schrijft het zelf al in zijn verhaal: “Het verhaal van zovelen. Ik weet hoe het zal eindigen.” Deze verhalen zijn al zo vaak verteld, dat een vluchtelingenverhaal meer nodig heeft: een bijzonder perspectief, een verrassende twist, een ongebruikelijk einde of een vertelstem die de lezer het leed echt laat meevoelen, om hoog te eindigen in deze wedstrijd. Dit verhaal heeft dat helaas allemaal niet. Het verhaal wordt achteraf verteld, het wordt niet gaande de reis meebeleefd. Zelfs woorden over tranen, inhouden van huilen kunnen niet verhullen dat dit toch voornamelijk een verslag is. Dit verhaal is schrijftechnisch echt helemaal niet slecht, maar, hoe gruwelijk het onderwerp ook is, verhaaltechnische is het een dertien in een dozijn verhaal. Geen onvoldoende, maar zeker geen hoog cijfer, wat mij betreft.

Habibi    Jo

Een actueel verhaal waarin de problematiek rondom vluchtelingen het onderwerp is. De keuze om dit te laten vertellen in een sessie bij een hulpverlener is op zich niet slecht, maar zorgt wel voor een extra filter voor de lezer, waardoor het verhaal minder sterk wordt dan het had kunnen zijn. De wanhoop is net niet helemaal tastbaar, hoewel de schrijver zijn uiterste best doet. Het is vooral een hele goede poging, maar dit is het net niet.

Habibi    Ma

Na een wat aarzelend begin bouwt dit verhaal zich langzaam op van een ogenschijnlijk futloos consult naar een schrijnende ontboezeming. Met weinig woorden maakt de hoofdpersoon een geloofwaardige draai, dat is knap gedaan. Het verhaal van Alaa is goed weergegeven, de diepte toont zich (zijn liefde voor Fadi) zonder uitgesponnen te worden. Redactioneel gezien mag het begin wat strakker (de boterham, de vergeten suiker – die doen er niet toe en is dus overbodige ballast). Ook het slot had krachtiger gekund, het is nu een wat eraan hangend dingetje. Desalniettemin: goed verhaal!

Habibi    An

Het dialoog maakt het verhaal. Ik kan eruit halen waar ze zijn en wie deze mensen zijn door hun gesprek. Ik vind het onderwerp boeiend en toch zo simpel verteld. Geen commentaar.

De reunie    Sj

Gedoe tussen een vrouw en haar voormalige klasgenoten. Het thema is goed gekozen maar er zijn veel te veel fouten om te kunnen blijven boeien.

De reunie    Pe

De reunie    JG

In intentie niet verkeerd, maar fragmentarisch en onaf. Het verhaal behandelt gevoelige thema’s (zoals vroeg seksuele traumatisering, sociale angst, zelfbeeld), wat op zichzelf waardevol en interessant kan zijn. Echter, de uitvoering is toch echt onsamenhangend en rommelig. De vertelstijl springt abrupt tussen scènes en gedachten, wat het moeilijk maakt om mee te gaan in de emoties.

En tja, de mannen worden niet altijd kritisch geportretteerd. Het stuk is eerlijk vanuit het perspectief, maar blijft vaag over het trauma en Pien’s rol daarin. Het lijkt uiteindelijk bijna de schuld te geven aan haar eigen over-seksualisering en amper aan Fred’s misbruik. Tom komt sympathieker over, lijkt oprecht geïnteresseerd, maar ook hij heeft het over “alle jongens waren gek op jou” en “alle meisjes wilden jou zijn”. Dat zijn behoorlijk stereotype opmerkingen waar Tom mee weg lijkt te komen. Aan het einde wordt hij ook nog als oplossing gepresenteerd, wat onecht voelt.

De laatste ronde    Wi

Het duurde heel lang voor dit verhaal interessant werd. Veel lezers zouden het halverwege al opgegeven hebben, maar als jurylid lees ik natuurlijk stug door. Het is een persoonlijk hardloopverhaal van een oudere persoon die daarvoor gezondheidsproblemen had en nu weer terug is. Waarom moet ik dat lezen? Het is een persoonlijk verslag, het is een dagboekfragment, met weinig originele details of gedachten. Niet slecht geschreven, maar bovenal: een dagboekfragment. Tot de laatste regels...Na “ik voel dat het fout gaat” komt er pas een echt verhaal op gang, wat in 122 woorden wordt afgeraffeld. Beste schrijver: u kunt schijven, dat staat vast, u kunt ook een verhaal vertellen, dat laten de laatste 122 woorden zien. Nu nog een kort verhaal schrijven: oftewel het beginstuk een heel stuk interessanter maken, bv met vooruitblikken, oftewel een heel stuk inkorten en dan het einde verder uitbreiden, bv met de doorvoelde emoties van de hoofdpersoon.

De laatste ronde    Wi

Dit is een korte verhalen wedstrijd, geen gedichten wedstrijd.

De laatste ronde    Jo

Een fatale loop, zoveel is al heel snel duidelijk, zeker in combinatie met de titel, waarin trouwens het woord ‘Titel’ beter kan worden weggelaten. Zelf heb ik jarenlang hardgelopen, ik herken dan ook veel in dit verhaal, het is wat dat betreft levensecht opgeschreven. Inhoudelijk stelt het helemaal niets voor, het is voorspelbaar en saai.

De laatste ronde    Jo

Het alfabet, in een soort van poëzie, maar ook weer niet. Geen enkele boeiende zin, geen inhoud.

De laatste ronde    Ma

Op zich een interessant thema. Alleen vind ik de uitwerking te droog, te uitleggerig. Daardoor voel ik niet mee met de hoofdpersoon. De hardloopscene heeft nagenoeg geen fysieke sensaties in zich, waar dat juist goed zou passen bij de conditie van de hoofdpersoon. Zijn doodswens komt voor mij uit de lucht vallen – hij was toch aan het knokken om weer vooruit te kunnen in zijn leven? Kortom: aardig idee, matig uitgewerkt.

De laatste ronde    Ma

En we zijn ineens bij Gedicht van de Maand aanbeland. Niet mijn ding. Wil iemand mij uitleggen wat ‘Zacht gevoetig strekken teen’ betekent?

In deze tekst gaat vorm boven inhoud; het dwingende ritme van het alfabet is belangrijker dan logische taal of verhaal. Het begin heeft nog wel wat samenhang, maar dat verwatert al snel om te eindigen in gezweef rondom de -z. Sorry, ik kan hier niks mee.

De laatste ronde    An

Och, wat een zielig verhaal. De opbouw is goed. Ik begrijp al snel wat er gaande is, maar toch gaat het einde snel. De gedachtes van de man zijn fijn maar ik vraag me af of hij al niet eerder zich zorgen maakte. En was er niemand die hem tegenhield of had hij niks gezegd over het advies van de dokter?...

De laatste ronde    An

Laatste stukjes vind ik leuk, lekker ritme. Maar verder pakt het me niet... ik mis meer verhaal, dit lijkt dichten.

Batterijen    Sj

Mijmeringen over de energievoorziening. Een qua keuze onbegrijpelijk onderwerp met teveel fouten.

Batterijen    Pe

Batterijen    JG

De tekst probeert een metafoor op te bouwen, maar blijft te vaag. De vergelijking met batterijen en elektriciteit voelt onderontwikkeld en wordt niet consequent doorgevoerd. Kort samengevat: ik snap er weinig van. Daarnaast zijn de zinnen wat houterig en missen ze ritme, wat de leesbaarheid ook niet bevordert. Uiteindelijk eindigt het vooral nogal bitter en een tikje rancuneus.

In het volle zicht    Wi

Schrijftechnisch is dit zeker een goed verhaal, de schrijver heeft een uitstekende taalbeheersing. Jammer van die enkele plek, waar de schrijver te mooi wilde schrijven, dan komt het verhaal niet meer uit het hart, maar uit de pen en dat stoort (mijn althans). Bij voorbeeld deze zin: “Ik werd een gebroken romp die schipbreuk leed op toxische oevers.” Verhaaltechnisch zijn vooral de laatste regels een misser: Waarom moet aan dit verhaal zo’n moralistische draai gegeven worden? Waarom vond de schrijver het nodig om dit verhaal zonder hoop, alsnog hoopvol af te sluiten? Verhaaltechnisch heb ik overigens nog wel meer bedenkingen: de vader is een zeer platte extreem slechte figuur. De reactie vanwege het rapport is over de top en er is niets in het verhaal wat de vaderfiguur menselijk maakt.

In het volle zicht    Jo

Mishandeling staat in dit verhaal centraal. De schrijver kruipt in de huid van een jong iemand die door haar vader wordt mishandelt. Het is kort en indringend, bij vlagen grijpt het je bij de keel. Uiteindelijk begrijp ik gewoonweg het einde van het verhaal niet, ik heb het meerdere keren gelezen en het blijft onduidelijk. Dit betekent dat ik dit verhaal geen voldoende kan geven.

In het volle zicht    Ma

Het tijdsverloop in dit heel korte verhaal bevreemd me. Van micro naar macro, van tikkende seconden naar… jaren? Dat is jammer, want ik leef wél mee met de hoofdpersoon in haar angstige beklemming. Wat resteert is een anekdote, zonder uitwerking van de betekenis daarvan in haar verdere leven. Tip voor de auteur: wees voorzichtig met ‘mooie’ zinnen. ‘Ik werd een gebroken romp die schipbreuk leed op toxische oevers’; deze zin vloekt in de context van die scene, die juist inlevend en pijnlijk is.

In het volle zicht    An

Je schrijft heel poëtisch, mooi. Ik ben wel benieuwd of deze ouders enkel en alleen boemannen waren of dat je achteraf ze begrijpt. Het leek namelijk eerst alsof je schreef vanuit de vertelende ik en vervolgens, bij de slotzin, leet het alsof de latere vertellende ik terugblikte op zijn jeugd. Wat denkt hij nu?

Droombeeld    Sj

De droom van een zieke man. Warrig en niet echt boeiend.

Droombeeld    Pe

Droombeeld    JG

Ik kan veel houden van dit soort verhalen, maar dit is gewoon te mager. Niet slecht geschreven, maar het is een droombeeld en meer niet. De verteller blijft een toeschouwer zonder innerlijke reflectie, waardoor het verhaal afstandelijk blijft.

Het liefdesalgoritme    Wi

Ik ben altijd blij met SciFi-inzendingen voor deze wedstrijd. In dit geval een verhaal in het post-Apocalyps genre. Informatie- en verhaal-evenwicht is de grote uitdaging van dit genre verhalen. Veel schrijvers maken zich schuldig aan een informatie-overload waarin ze de voorgeschiedenis, de reden van het vergaan van onze maatschappij en uitleg over de nieuwe werkelijkheid te veel uitdiepen. Het wordt dan een verslag, het verhaal is dan vaak dunnetjes en onderontwikkeld. Andere schrijvers maken de fout aan de tegenovergestelde kant: zij schrijven een verhaal met veel details, maar vergeten om de lezer voldoende uitleg te geven over de mis-en-scène of de voorafgaande gebeurtenissen om zo de lezer echt in het verhaal te trekken. Dit verhaal valt in de laatste categorie. Erg veel details over de ontberingen van twee tegenstanders die klaarblijkelijk in één en hetzelfde vliegtuig zaten en een vliegtuigcrash meemaakten. Maar uiteindelijk doen al die details er niet zoveel toe. De ene persoon helpt de andere persoon, die vervolgens beslist dat de gehele wereldorde meer menselijk moet worden. Die premisse komt uit de lucht vallen, maar had waarschijnlijk beter begrepen kunnen worden als deze schrijver meer het evenwicht tussen informatie en verhaal had weten te bewaren. Dus in dit geval: meer informatie verstrekken. Mogelijk is dit verhaal een hoofdstuk uit een veel langer SciFi-verhaal waarin die nieuwe wereld wel zodanig is beschreven dat de lezer kan meeleven, maar dat is geen excuus. Ik kan alleen dit verhaal beoordelen. Schrijftechnisch nog een paar opmerkingen: wat staat hier? “dan vb. ten tijde?” Misschien was bv. bedoelt, als afkorting van bij voorbeeld, maar in een kort verhaal gebruik je dergelijke afkortingen niet. “Maar de mans ogen bleven gesloten,” is een ouderwetse constructie omdat tientallen jaren geleden men van mening was dat het woord ‘hij’ niet zo vaak mag voorkomen en dat variatie gewenst is. Tegenwoordig wordt niet meer zo gedacht en had de schrijver dus gewoon “Maar zijn ogen bleven gesloten,” kunnen schrijven. “‘Doe maar, dood me!,’ grijnsde Adin.”. Het woord grijnzen is totaal ongepast in de context en sfeer van deze scène.  Verder is het verhaal te lang en de sloom, wat komt door overbodige bijzinnen. Dit is er één van: “Ik heb daarnet al zitten sneeuw in mijn mond duwen.” Ik erken de Vlaamse zinsbouw (al vind ik hem bepaald niet fraai), maar deze zin is verhaaltechnisch gewoon overbodig en zo zijn er veel meer. Daardoor ligt het tempo heel erg laag, te laag. Ik raak niet vaak verveeld bij een SciFi-verhaal. Hier helaas wel.

Het liefdesalgoritme    Jo

Wat een spannend verhaal moet zijn, komt niet helemaal uit de verf. De schrijver doet zijn uiterste best om een situatie te schetsen waarin de dood op de loer ligt. Het is vooral het scenario van een slechte actiefilm, wat gelukkig nog wel aardig doorleest. Het einde is gewoonweg slecht, het past niet bij de wereld die we voorgeschoteld hebben gekregen en is vooral emotioneel.

Het liefdesalgoritme    Ma

Dit gebeurt er als een auteur zijn pen nog niet goed beheerst en te veel wil vertellen in te weinig tijd; de inhoud leent zich meer voor een novelle dan voor een kortverhaal. Nergens wordt het écht spannend. De personages ontstijgen het bordkarton nauwelijks, van alles wordt uitgelegd en de tekst wemelt van de taalfouten. Voor een goed kortverhaal is focus van belang: liever één scene héél goed uitgewerkt dan vijf matig.

Het liefdesalgoritme    An

De setting is gelijk duidelijk en je houdt je er ook netjes aan gedurende het verhaal. Dialoog is goed, net als het innerlijke dialoog. Opmerkingen zijn dat dat innerlijke dialoog sterker mag en dat het verhaal spannender kan door sommige dingen wellicht wat in te korten. Maar dat is een keuze die je zelf moet maken.

Niet ik    Sj

Haar date mislukt dankzij een klaarblijkelijke cryptofanaat. Goed verteld maar met een onbevredigend einde, alsof de schrijver er zich vanaf maakt.

Niet ik    Pe

Niet ik    JG

Misschien ligt het aan mij, maar ik heb veel moeite moeten doen om deze tekst enigszins te begrijpen. Jammer, want je raakt wel een interessant thema. Het gesprek in de eerste scène is leuk, maar wat is gebeurt in scène 2? En dan in scène 3, is hij de dader van iets? Waar komt dat opeens vandaan?

Ik had graag meer geweten over de ik-figuur. Wie is zij (ik vermoed zij althans), hoe is daar tussen de wijnranken belandt? Waarom laat ze zich zo domineren, ondanks haar achtergrond?

Kortom, ik zie zeker potentie in je verhaal en thema, maar het zou baat hebben bij wat meer uitwerking en duidelijkheid om het echt impact te geven.

Moordwijf    Wi

Om te beginnen: het is handig om de normale conventie te volgen voor een dialoog: tussen aanhalingstekens en elke nieuwe zin op een nieuwe regel beginnen. Het hoeft natuurlijk niet, maar er zijn zo wat handige regels afgesproken tussen schrijvers en lezers die het voor iedereen aangenaam maken. Handig om je daar als schrijver aan te houden. Niet handig om de term ‘moordwijf’ zowel letterlijk als overdrachtelijk te gebruiken. Toen ik de titel las en de eerste ‘moordwijf’ tegen kwam in de tekst, had ik al door waar dit verhaal naar toe zou gaan. Het is altijd een beetje spijtig als een schrijver een mooi verrassend slot heeft bedacht, maar de lezer hem al lang van te voren doorziet. Dat is ook een regel: de schrijver maakt het leuk of spannend of informatief of ontroerend (of wat dan ook) voor de lezer en de lezer gaat dan mee in de premisse die de schrijver verzonnen heeft, hoe onwaarschijnlijk die misschien ook is. Maar deze premisse is te ongeloofwaardig. Het patroon van één keer per jaar in dit hotel is ongeloofwaardig. In elk geval is het ongeloofwaardig dat iemand de persoon zou herkennen die slechts één keer per jaar langskomt. En waarom zou die echtgenoot precies op deze ene specifiek dag met zijn nieuwste scharrel naar dit specifieke hotel komen? Sorry, maar het verhaal rammelt zodanig en is uiteindelijk zo voorspelbaar dat ik de fraaie zinnen die deze schrijver heeft weten te schrijven, nauwelijks meer kan waarderen. Dus: schrijftechnisch in het prima in orde (behalve bij dialogen), verhaaltechnisch niet. Probeer volgende keer eerst een geloofwaardig, waterdicht verhaal te verzinnen en laat daar dan je schrijftalent op  los. Tenslotte: de laatste zin is volkomen overbodige uitleg.

Moordwijf    Jo

Soms geeft de titel al heel veel weg, als het verhaal dan ook nog eens begint met een vrouw alleen aan de bar weet je als lezer eigenlijk al voldoende. De vraag is alleen hoe de moord gepleegd is en of de vrouw vrijuit gaat? We krijgen keurig antwoord de deze vragen in dit kleurloze verhaal.

Moordwijf    Ma

Deze auteur mag zich eerst verdiepen in de basics van het schrijven van dialogen. Zonder leestekens is het bijna niet te volgen. Komt bij dat de inhoud ook niet echt je van het is. Dit verhaal is zeker niet aan mij besteedt.

Moordwijf    An

Heel leuk! Zonder de vele, gewennige, aanhalingstekens is het even moeilijk lezen maar wordt je ook gedwongen aandachtig te lezen wat dan weer nodig is om het verhaal echt te begrijpen. Weinig commentaar, compimenten voor het innerlijk dialoog.

Er zit zoveel geluid in stilte    Sj

Dochter beleeft het stervensproces van moeder. Mooi thema, taalkundig goed verteld maar inhoudelijk te oppervlakkig.

Er zit zoveel geluid in stilte    Pe

Er zit zoveel geluid in stilte    JG

Het is zeker niet verkeerd. Het is een mooie omschrijving van een gebeurtenis, maar dat op zichzelf maakt het nog geen Verhaal van de Maand. Daarvoor mis ik nog iets. En hoewel de emotie goed doorkomt, voelt het verhaal soms wat algemeen. Meer nadruk op unieke gedachten die alleen deze verteller kan hebben, kan het persoonlijker maken.

Leegte lief witter dan sneeuwe    Wi

Wat een wirwar aan tussen- en bijzinnetjes en een oerwoud aan komma’s. Ik doe mijn best en worstel door de eerste alinea’s heen. Maar er is geen doorkomen aan. Als ik dan weer een verhaal lees van een miskende schrijver en steeds meer voorbeelden zie van geforceerde mooischrijverij, geef ik het op. Het spijt me, schrijver, ik heb het einde van je verhaal niet gehaald, dus misschien was die miskende schrijver slechts een bijzaak. Een kort verhaal moet geen puzzel worden, dat laat lezers afhaken! En de titel zal ook wel een diepere betekenis hebben, maar ook die zal ik nooit begrijpen.

Leegte lief witter dan sneeuwe    Jo

Dit verhaal voelt eindeloos lang aan en is bij vlagen onnavolgbaar. We zitten in het brein van een man die eindeloos veel tekst en poëzie in zijn hoofd heeft zitten. Hiermee wordt de lezer vermoeid, het is een hele zit om tot het einde van dit verhaal te komen. Het einde is te verwachten, maar had niet op papier gezet hoeven te worden.

Leegte lief witter dan sneeuwe    Ma

Dit verhaal meandert langs grote thema’s: de dood, liefde, vergankelijkheid, kunst, eenzaamheid, zingeving. De omgeving is goed gekozen, het weerspiegelt de geestestoestand van de hoofdpersoon. Maar het leest niet lekker. Het is een stroom aan innerlijke monoloog, mijmering, herinnering en filosofie, met nauwelijks dramatische ontwikkeling. Na een paar bladzijdes weet ik het dan wel. Soms zijn poëtische zinsneden goed gekozen, vaker slaan ze de plank mis; het binnenbrein, de ogen in het brein, het hart dat chemisch graaft, het briefje dat wordt ingeslikt… Hetzelfde geldt voor de beschouwingen; over poëzie, schrijverschap, de autonomie van kunst t.o.v. karakter en ziekte zijn op zichzelf misschien boeiend, maar het leidt af, het is te veel. Kill your darlings, wees strenger op welke metaforen en uitwijdingen écht bijdragen aan de kern, de emotie van de scène, en laat de rest achterwege. Je lezer gaat zichzelf overtuigen en hoeft niet volledig ondergedompeld te worden.

Leegte lief witter dan sneeuwe    An

Ik vind het jammer dat het verhaal nogal karakter gebonden is in plaats van 'plot' gebonden is, maar je doet het wel goed. Het verhaal lijkt een gedachtestorm van de vertellende ik waarbij ik de schrijver erachter moeilijk zie. Mooi!

Voorbij de speeltuin    Sj

Zusje beschrijft de moeting van haar moeder en zijzelf met haar psychotische opgenomen broer. de hoofdpersoon hinkt op twee benen, komt jongvolwassen over maar is kind.

Voorbij de speeltuin    Pe

Voorbij de speeltuin    JG

Hoewel het verhaal weliswaar een zwaar onderwerp aansnijdt, blijft het te veel op afstand. Ik kom mee in de subtiliteit en de onderhuidse gevoelens, maar niet goed in de diepere emotionele lagen en psychologische complexiteit van de personages. Het voelt nog ver weg.

Verder ben ik ook niet heel enthousiast over de manier van schrijven. Het is te ‘boekerig’: “Buiten ruist de wind door de kastanjebomen. De woorden tussen ons blijven ongezegd.” of “ De Amstel meandert als een zilveren draad door het glinsterende water.” Die laatste zin klopt overigens ook niet.

Ik vraag mij af: wil je iets schrijven over hoe een familielid omgaat met een (onbepaalde) aandoening, met een focus op het familielid? Maak dan de aandoening wat bewuster neutraal. Wil je specifiek iets schrijven over schizofrenie? Haal er dan meer bij en neem de lezer meer mee in wat dit behelst..

Middelburg    Wi

Het begrip ‘terugkerende verhalen’ komt een keer of vier voor in dit verhaal. En er zitten nog veel meer herhalingen in, waardoor het verhaal heel erg traag leest. Dat is niet goed om de aandacht van de lezer vast te houden. Het verhaal kan en moet dus een stuk korter. Dit is een op zichzelf mooi overpeinzing over de generatiekloof, ouder worden, zorg voor ouders en vergeetachtigheid. Allemaal op zichzelf interessante onderwerpen waarover vaak korte verhalen worden verteld. Zie ook de winnaars van de afgelopen maanden in deze wedstrijd.  Binnen de lengte van deze wedstrijd (3000 woorden), kan één van die onderwerpen verder uitgediept worden, zodat het de lezer meeneemt, de lezer emotie laat meebeleven (angst of verdriet, of medelijden, maar in feite is elke emotie goed). Dat alles is niet het geval in dit verhaal. Dit is een op zichzelf mooi geschreven, maar wel erg oppervlakkig dagboekfragment.

Middelburg    Jo

Het leven is in dit verhaal te lezen, het gewone leven, geen opsmuk, geen bijzonderheden, maar vooral wat er gebeurt als mensen ouder worden. Het is herkenbaar, maar door de herhalingen wel wat saai en het had zeker korter gekund. Al met al een redelijk verhaal.

Middelburg    Ma

 Een mooi portret van een gezin-op-leeftijd. Maar het blijft wel wat aan de oppervlakte; de diepte wordt genoemd, maar niet inleefbaar gemaakt. De lezer kijkt in het heldere water naar wat er onder zit, maar kan er niet induiken. De pijn van het wegkijken door de ouders is daar een goed voorbeeld van; genoemd wordt het, maar het speelt in het verdere verhaal geen rol meer. Meer dialoog, wat minder uitleg, meer spanningsboog (en wat redactie op taalfoutjes) had het beter kunnen maken. Maar: wel een aardig verhaal.

Middelburg    An

Lief, simpel en goed uitgewerkt verhaal. Je schetst een duidelijk beeld. Ik vind enkel het narraftief wat te dik op; de vertellende ik lijkt soms een soort speech te geven nadat het verhaal al uit zichzelf diezelfde moralen/dingen vertelde. Laat het verhaal zelf spreken.

Naar het licht    Sj

Traumaverwerking? Er is geen touw aan vast te knopen.

Naar het licht    Pe

Naar het licht    JG

Sterk geschreven stuk, maar geen kort verhaal voor Verhaal van de Maand. Daarvoor is het te kort, te veel een oproep. Toch even een compliment: de verteller spreekt inderdaad als mens en niet als slachtoffer. En deelt het proces van breken en helen. Ze beschrijft de pijnlijke periodes van verslaving, angst, geweld en eenzaamheid, maar ook het vinden van kracht in keuzes maken en doorzetten.

De oproep tot verbinding aan het einde blijft toch nog wat vaag. Veel mensen zullen zich op een bepaalde manier wel kunnen herkennen, maar dat komt mede door de algemeenheid in de de manier van vertellen. Als je meer wilt vertellen over PTSS, wil ik je uitdagen om daar meer specifiek over te schrijven.

Een goede daad    Wi

Dit verhaaltje is niet meer dan een simpele anekdote, die van alle kanten is aangekleed met inrichtingsdetails. Helaas vooral cliché-details. Als je aan willekeurige mensen zou vragen hoe zo’n oude verwaarloosde man in een Frans dorp erbij zou zitten, dan krijg je dit soort details als gemene deler. Alle sprankeling van nieuwe inzichten, een verrassende twist of een bijzonder perspectief ontbreekt in dit verhaal. Het is niet slecht geschreve, de schrijver heeft zichtbaar een goede beheersing van de taal. Ook de basisprincipes van het goed vertellen van een verhaal heeft hij in de vingers, dus mag het dan de volgende keer een spannender of beter mee-leefbaar verhaal zijn?

Een goede daad    Jo

Het is knap om een verhaal te schrijven rondom een heel klein thema, gevaarlijk ook. In dit verhaal lukt het de schrijver niet om mij te overtuigen. Een oude stoel, die vervangen gaat worden, staat centraal. Het verhaal kabbelt vooral, nergens wil het boeiend worden en uiteindelijk ben je als schrijver blij dat je het einde hebt gehaald.

Een goede daad    Ma

Een vermakelijke vertelling met een zwartgallig randje. De verwijtende blik van het beeld reflecteert mooi het twijfelachtige resultaat van de ‘hulpactie’, en het feit dat de hoofdpersoon dat beeld gewoonweg heeft gejat. Het tempo ligt lekker hoog, de scene is beeldend neergezet met volop zintuiglijkheid. Wel vind ik de zinnen hier en daar te overdadig, te breed uitgesmeerd (“De donkerbruine massa staat er als een misplaatste troon ingeklemd door het bij elkaar geraapte emmaus-meubilair in een veel te kleine ruimte, als een beer in een veel te krappe kooi.”). Het ik-personage blijft wat vaag. Hoewel dat misschien opzettelijk is, zorgt het voor een zekere vrijblijvendheid. Wat drijft hem/haar? Spijt? Schaamte? Of is hij alleen een toeschouwer? Daar had het verhaal nog wat te winnen.

Een goede daad    An

Je schrijft heel mooi, maar ook moeilijk. Elke alinea lijkt een verhaal opzich; met pakkende begin en slotzin. Daarbij beschrijf je veel in plaats van dat het zich afspeelt. Het is dus op zichzelf een mooi verhaal maar je beschrijft naar mijn optiek nogal ingewikkeld en daardoor niet heel passend bij het verhaal.

Ik ben er nog    Sj

na een ongeluk komt een jonge vrouw niet bij uit haar coma. Mooi thema, invoelend beschreven, prima.

Ik ben er nog    Pe

Ik ben er nog    JG

Je begint met “Het was een warme zonnige dag.” Dat is een hele standaard zin om een verhaal mee te beginnen. Nog zo’n standaard zin: “Hoe kon ik ook maar de lichtste verwachting hebben dat vandaag mijn leven totaal zou veranderen?” Haal die eruit, ze voegen niets toe. Dan de vele vreemde constructies, “de tijd nemend om (...) uit te rekken” of de onlogische aannames “Aan haar stem te horen gok ik dat zij rond de 30 jaar is.” Kan iemand, zeker in die conditie, dit zo specifiek raden?

Je schrijft een ervaring die waarschijnlijk weinig mensen hebben gehad, maar ik heb niet het gevoel dat hij wordt omschreven op een manier dat ik me beter kan inleven. Daarom haak ik af.

Daaronder zie ik wel een kwetsbare en zachte stem en de potentie voor iets interessants. Blijf alsjeblieft schrijven, ben benieuwd naar verhalen die verder zijn bijgeschaafd.

Zeeen van tijd    Wi

Op zich een aandoenlijke (en ook aardig gevonden) associatie: een deurklink linken aan vrijheid en een gevangenis en de schrijver heeft vrij vaardig deze associatie aangekleed met allerlei verwijzingen naar gevangenisfilms en -quotes. Maar een aangeklede associatie is nog geen kort verhaal. De spanningsboog ontbreekt, alsook een bijzondere twist, maar vooral: emoties ontbreken geheel. Daarmee blijft dit verhaal heel afstandelijk en dat levert bij veel lezers (ook bij mij) de vraag op: waarom moet ik dit weten? Waren dit een welbestede 10 minuten van mijn leven? Voor mij is dan de uitkomst niet positief.

Zeeen van tijd    Jo

Dit is geen verhaal, maar eerder een stuk voor een maandblad. Het staat vol met films en teksten tussen haakjes, waardoor het slecht leesbaar is. Qua inhoud is het helemaal niets, tenminste geen verhaal.

Zeeen van tijd    Ma

Een lange, rammelende zin in de eerste alinea doet vrezen voor het vervolg. Dat valt mee; taaltechnisch is het geen topwerk (weg met die jaartallen-tussen-haakjes, het is een kortverhaal en geen essay), de anekdote is wel vermakelijk. Maar dat is het dan ook wel. Wat het bezoek van de gedetineerde de hoofdpersoon heeft gedaan, hoe hij is geraakt (of hij überhaupt is geraakt) blijkt niet uit de tekst. Dat maakt dat een het een nostalgische anekdote is, maar weinig meer.

Zeeen van tijd    An

Ik krijg helemaal de dagboek/gedachtegang achtige sfeer van dit verhaal. Mijn enige kritiek is dat ik de wending aan het eind ongeloofwaardig vind. In het begin wordt de vertellende ik afgebeeld als onschuldige en rustige docent en aan het eind wilt hij crimineel worden, dat gaat wel snel voor mij. Om dan te zeggen dat hij altijd al van gevangenis films houdt etc vind ik droog. Het idee van het verhaal vind ik super maar het kan anders verteld worden. Probeer er wat hints in te verwerken al.

Op jou    Sj

De zoon viert het overlijden van zijn agressieve aan alcohol verslaafde vader. Aardige vertelling maart valt net iets teveel in herhaling over hoe het zat tussen vader en zoon.

Op jou    Pe

Op jou    JG

Ik geloofde dit stuk aanvankelijk niet. Iemand die opgroeit in een gewelddadige thuissituatie worstelt vaak met complexe gevoelens: schuld, loyaliteit, zelfhaat. De verteller is gedurende het hele stuk opvallend helder, bijna karikaturaal zeker van haar gelijk. De afwezigheid van innerlijke strijd maakt het eendimensionaal en de oplossing aan het einde gemakkelijk.

Aan het einde voel ik de nuance. Aan het einde voel ik dat het een front was en komt op een subtiele manier de complexiteit naar boven.

Had dit eerder duidelijk kunnen worden? Misschien wel. Houd er rekening mee dat de lezer niets van het stuk weet. Had het misschien nog specifieker/ persoonlijker gekund? Ja, misschien ook wel. Maar los daarvan is het een sterk waarvoor complimenten!

Op jou    Wi

Dit verhaal is zeker kundig geschreven, maar veel te lang. Het barst van de herhalingen en het verhaal kabbelt heel langzaam voort. De vader was zo eendimensionaal slecht dat moord voor de hand lag. De schrijver heeft het subtiel in het verhaal gevlochten, maar de meeste lezers zullen dat wel hebben zien aankomen. Een eendimensionaal persoon maakt een verhaal saai, moeilijk om als lezer in te leven. En dat is dit verhaal ook. Met dit slot gaat dit verhaal uit als een nachtkaars, juist een verhaal als dit had een onverwachte twist op het einde verdient. Verder kan deze zin wel wat show don’t tell gebruiken: “Ik dacht na over de dingen, over de wereld, over wat ik met mijn leven wilde doen.” Nogmaals, vakkundig geschreven, met een goed taalgevoel en een passende vertelstem, maar echt veel en veel te lang en uiteindelijk saai!

Op jou    Jo

De schrijfstijl is niet goed, het kost me moeite om het verhaal te lezen. Ook inhoudelijk vind ik het tegenvallen, we zijn aanwezig bij een plechtigheid en beleven dit vanuit de beleving van de zoon van de overledene. Het is jammer om dit op te moeten schrijven, omdat de schrijver een mooie invalshoek kiest. Lang denk ik dat de ik-persoon de weduwe is en pas langzaam wordt het gordijn opgetrokken. De opbouw is zonder meer goed, er mist vooral diepgang om het verhaal boeiend te houden.

Op jou    Ma

Dit verhaal is best intens, met een compromisloze verteller en pittige thematiek: de haat-liefderelatie met een destructieve vader, culminerend in diens begrafenis en het begin van de bevrijding van de zoon. Geen spatje verzoening, geen stukje relativering, gitzwart van begin tot het einde.

Ik heb de eerste pagina drie keer gelezen om door te krijgen wie er nou aan het woord is – tevergeefs. Pas over de helft wordt duidelijk dat het de zoon is. Dat -ie niet dol was op zijn pas overleden vader is mij dan allang duidelijk. Meer dan, zelfs. De makke van dit op zich aardige verhaal zit ‘m in de monotonie en herhaling. Vanaf de eerste regel is het doordrenkt van afkeer en sarcasme. Er zit geen emotionele schakering in: geen verwarring, geen spijt, geen enkele vorm van gelaagdheid in het verdriet. Dat maakt het op den duur vlak, ondanks de heftigheid. Daar helpt de lengte ook niet bij. Goed inkoken naar de essentie had een meer compact verhaal opgeleverd, dat daardoor meer impact zou hebben.

Op jou    An

Leuk met de gedachtes ertussen maar het maakt het wel erg dubbelop alles, er is weinig voor de fantasie over.

De overkant    Sj

Zomerse vertelling over twee zwemmende broers, met fatale afloop. De sfeer is goed beschreven maar de gebeurtenis komt niet geloofwaardig over. Al was het maar omdat in een kanaal bijna nooit stroming staat.

De overkant    Pe

De overkant    JG

Dit verhaal is gevoelig en spannend geschreven. Je weet met weinig woorden een duidelijke sfeer neer te zetten en de belevingswereld van de hoofdpersoon komt ook sterk naar voren. De relatie tussen de broers voelt echt aan. En met de kleine gebaren, korte zinnen en stiltes zeg je soms méér dan met lange beschrijvingen. Knap gedaan.

Toch mist het verhaal inhoudelijk naar mijn mening nog wat scherpte. Ik mis een ander perspectief, een andere of diepere laag. Wat het nu is, is een scène, een goed geschreven scène, maar als kort verhaal nog net wat te klein. Desondanks een ruime voldoende.

De overkant    Wi

Goed geschreven, goed verteld. Alleen had ik meer willen weten van de historie, de achtergrond, de relatie met zijn moeder, die alleen maar kort genoemd is, om te begrijpen waarom hij persé wilde. Ik heb verder geen opmerkingen voor deze schrijver.

De overkant    Jo

Een verhaal over twee broers, de jongste voelt de sterke drang om een rivier over te zwemmen. Hij heeft zijn A-diploma nog niet en is dus heel jong. Hij probeert het een keer, dit is nog geloofwaardig, dat hij het daarna nog een keer probeert, gaat er bij mij niet in. Dat zijn broer verdrinkt is een voorspelbaar einde.

De overkant    Ma

Dit verhaal toont de zelfbeheersing van de auteur. Geen opsmuk, geen vals sentiment, maar een vertelling waar de dreiging langzaam opkomt en het einde onafwendbaar gruwelijk is. Volkomen geloofwaardig geschreven, de zinnen hebben een mooie cadans. En onder de 1.000 woorden. Misschien had ik iets meer van de schrik, verbijstering, schuldbeleving van de hoofdpersoon willen zien. Neemt niet weg dat ik dit een fijn verhaal vind.

De overkant    An

Jeetje wat zielig! Ik mis wat emotie, veel wordt nu vlak verteld maar ik zie zeker potentie.

Mirror me    Sj

Een jongeman ontwerpt digitale emotie. Heel interessant thema, maar het gaat ten onder in de gekozen telegramstijl en het teveel aan fouten.

Mirror me    Pe

Mirror me    JG

Science fiction wordt vaak een manifest. En helaas ook hier weer. Niet moreel of ethisch, maar filosofisch en wetenschappelijk enigszins simplistisch. Het verhaal romantiseert de natuur en demoniseert technologie zonder nuance. Techniek = vervreemding, natuur = heling. Die tegenstelling voelt gemakzuchtig in een tijd waarin je complexere vragen kan stellen over menselijke en niet-menselijke intelligentie.

Daarnaast leest het als koortsdroom.  Er wordt vanalles bijgehaald: hij richt zelfs Bitcoin op. Ik snap dat de korte afgebroken zinnen het onemotionele van Jason vertolken, maar het gaat zó van hak op de tak dat het lastig is om er in mee te komen.

Niet nu    Wi

Dit is een voorbeeld van een verhaal met totaal mislukte spanningsopbouw. De schrijver heeft krampachtig geprobeerd om niet te onthullen waar het over gaat tot aan de laatste alinea en daarmee voert het verhaal van de ene vaagheid in de andere. Het kan niet anders dan dat veel lezers, net zoals ik, de interesse verliezen gaandeweg het verhaal. Misschien is een goede schrijfcursus een volgende stap voor u, schrijver, waarin u kunt leren hoe je wel, maar vooral ook hoe je niet de spanning opbouwt in een verhaal. Verder is de schrijver veel te zichtbaar in dit verhaal: je ziet aan de woordkeuzen en zinsopbouw: “hè, hè, lezer, ik vertel lekker niet waar dit over gaat.” Toen ook nog eens de lezer rechtstreeks werd aangesproken (“Jullie begrijpen waarom...?”) was voor mij de maat vol. Het is dat het zo’n kort verhaal is, anders had ik het niet uitgelezen.

Niet nu    Jo

Een vreemd verhaal, dat plotseling eindigt. Het leest prettig en de schrijver weet een zekere spanning in het verhaal aan te brengen. Het lijkt een zorgvuldig opgebouwd verhaal te zijn, tot het plotsklaps stopt en je als lezer verbaasd om je heen kijkt. Het lijkt gewoonweg niet af te zijn.

Niet nu    Ma

Zonde van mijn tijd. Het verhaaltje is flinterdun, vlak geschreven, niet spannend en niet leuk.

Niet nu    An

Wat grappig! Het begin is nogal vaag hier en daar maar je laat het aan het eind genoeg los om het te begrijpen. Leuk maar dus aan het begin te saai.

3B    Sj

In hun nieuwe flat krijgt een koppel te maken met buren die de hun leven lijken op te zuigen. Pure suspense, goed utigewerkt, het hele gebeuren grijpt je vast. Compliment!

3B    Pe

3B    JG

Super verhaal. Dit zijn de stukken waarvoor ik jurylid ben. In één zin: een sterk, beklemmend verhaal met goed uitgevoerde spanningsopbouw, ijzersterke stijl en rijke sfeer.

Als kritische punten kan ik nog meegeven dat het hier en daar wat langdradig is. Er wordt wel veel geëxperimenteerd met de herhalende zinnen; we weten al eerder dat het vreemd is. Het heeft nog een wat strakkere edit nodig, maar laat je daardoor niet afschrikken. Complimenten!

3B    Wi

Beiden leunen tegen het kozijn. Misschien iets meer variatie in de beelden brengen? Er zijn korte verhalen die teveel uitleggen, als lezer weet je het dan al en gaat de aanvullende uitleg irriteren. Er zijn ook verhalen die helemaal niets uitleggen, een verhaal wordt dan een zak met woorden en zinnen zonder samenhang, zonder betekenis, zonder impact. Helaas is dit verhaal van die laatste categorie. Als je als schrijver helemaal niet wilt nadenken over geloofwaardigheid, logica of actie en reactie, en als je vindt dat je de lezer geen enkele verklaring schuldig bent, kun je frank en vrij mooie zinnen maken en die achter elkaar typen. Maar de lezer staat in de kou. Ik wil overigens niet zeggen dat dit verhaal niet doordacht is, de hele mooie laatste zin geeft aan dat de schrijver wel degelijk een verhaal heeft geschreven. Maar om met de onvergetelijke Renate Dorrestein te spreken: een verhaal hoeft niet waar gebeurd te zijn als het maar waar gebeurd had kunnen zijn. Dit verhaal, hoe doordacht het slot ook is, is te ver verwijderd van gebeurtenissen die waar gebeurd zouden kunnen zijn.

3B    Jo

Een ongrijpbaar verhaal met een boeiende horrorinsteek. Het is horror, maar dan heel subtiel gedaan. Het idee is geweldig, de uitwerking bij vlagen heel goed, maar voor het mooie is het verhaal net iets te lang. Het voelt op een gegeven moment als een eindeloze herhaling van zetten, waardoor het wat saai wordt. Het einde is wel heel goed gedaan. Een mooie inzending, met een verrassend verhaal.

3B    Ma

De basis van dit verhaal is intrigerend, een mix van psychologische horror en relationeel drama. De auteur hanteert een vlotte pen, met vloeiende zinnen en overtuigende zintuiglijke details. De kern (wat als onze buren ons nadoen, tot in detail?) is prikkelend, maar het wordt uitgerekt tot bijna 3.000 woorden, waarin veel van hetzelfde gebeurt met weinig dramatisch verloop of spanningsopbouw. De druk op hun relatie wordt aangestipt, lijkt even tot escalatie te leiden, maar dat verdwijnt rap, als vanzelf. Zeker omdat het einde weinig antwoord geeft op het mysterie (dat is prima wat mij betreft) had de relationele impact veel meer uitwerking en verdieping moeten krijgen. Ik zeg het vaker: gun je verhaal een stevige redactiebeurt. Schrap, kook in, zet de essentie neer. Het zou eenvoudig de helft korter kunnen zonder enig inhoudelijk verlies. De gewonnen ruimte is dan op te vullen met wat nu nog ontbreekt (m.n. het relationele aspect). En leg zo min mogelijk uit; 15x ‘alsof’ in deze tekst is een signaal dat de auteur bang is dat de lezer het toch niet goed begrijpt.

3B    An

Oehhhh spannend dat einde! Het dialoog neemt wel het voortouw in het verhaal maar dat vind ik niet heel erg, meer beschrijvingen zijn niet erg nodig. Mooi!

Glubber    Wi

Een moralistisch verhaaltje zonder spanningsboog, zonder verrassend perspectief of twist aan het einde. Te veel fouten tegen het Nederlands en tegen de show don't tell regel, bv "En na een grondige voorbereiding ..." Wat waren dan die voorbereidingen? Details maken een verhaal interessant. Niets te beleven hier.

Glubber    Jo

Dit lijkt eerder een introductie op een langer verhaal dan een afgerond kort verhaal voor een schrijfwedstrijd. De schrijfstijl is wat kinderlijk en hier valt nog veel aan te verbeteren. Het verhaal zelf is wat eenvoudig. In alle opzichten geen geweldige inzending.

Glubber    Ma

Een sprookje met een positieve boodschap, maar vooral veilig, braaf en zonder literaire ambitie. Veel ‘tell’, weinig ‘show’. Het raakt mij nergens, schouderophalend kom ik tot het einde. Misschien iets voor een kinderbundel, maar voor een volwassen publiek werkt dit totaal niet.

Glubber    An

Het geeft me De Gorgels vibes (alhoewel ik moet bekennen hem niet gelezen te hebben, dit is een inschatting die ik maak uit alle verzamelde kennis over dat boek). Leuk, lief en grappig. Ik weet niet of kort verhaal vorm de beste vorm hiervoor is, ik zie het meer als kinder verhaal.

De laatste keer    Sj

Een teddybeer wordt afgedankt. Als aan het einde het plot niet verklapt werd zou het nog wel een aardig verhaal zijn...

De laatste keer    Pe

De laatste keer    JG

Mooi, klein verhaal. Zeker niet verkeerd. Knap dat je het zo kort houdt en toch veel weet te zeggen.

Ik vind het vooral jammer dat de twist de kern van het hele verhaal is. En het is jammer dat het vooral verteld wordt als een herinnering, een overzicht van de relatie. Het was leuk geweest als dat hier en daar in een dialoog zou kunnen worden uitgeschreven. En soms is het toch wat te misleidend. Wie is nou die oma?

Voor wie het wil zien    Wi

Dit is het verhaal van het beroemde schilderij van Picasso, compleet verteld zoals dat ook in het museum in Madrid wordt verteld, of in het dorp Guernica, waar een levensgrote kopie hangt in de vorm van een muurschildering (daar heb ik de details van het verhaal gelezen). Maar dit verhaal voegt niets toe, alle feiten keurig op een rijtje, inclusief de beroemde vraag: “Haben Sie das gemacht?” Tot aan de laatste alinea, waarin de schrijver ineens tevoorschijn komt als een nieuwe ‘ikfiguur’ (het schilderij zelf dat plotseling gaat praten) en de lezer een nogal moralistische conclusie opdringt. Het verhaal is keurig geschreven, al zijn de perspectiefwisselingen wel een gemakkelijke uitweg, maar een winnend verhaal in deze wedstrijd begint met fantasie (en daarna is er nog veel meer nodig om te winnen, immers de kwaliteit van verhalen die worden aangeboden in deze wedstrijd is heel hoog). Een Wikipedia-pagina omzetten in een verhaal is niet zo moeilijk (ChatGpt doet dat heel vaardig!), maar dat is nog geen kort verhaal dat de lezer aangrijpt, meeneemt, emotioneert. En daar is fantasie voor nodig, meer fantasie dan de schrijver ons in dit verhaal voorschotelt.

Voor wie het wil zien    Jo

We stappen met grote passen door de geschiedenis met als hoofdpersoon Guernica, zowel de plaats als het schilderij. Het idee is mooi, de uitwerking bij vlagen goed, als geheel is dit het net niet. De pijn is niet echt voelbaar waar dit het juist wel had moeten zijn. Ik had liever gezien dat de schrijver gekozen had om langer stil te staan bij de gruwelijke aanval en onder de huid van Picasso gekropen was.

Voor wie het wil zien    Ma

Een zorgvuldig opgebouwd en gelaagd verhaal, van een gruwelijk bombardement in 1937 via artistieke reflectie door Picasso tot de zeggingskracht van het kunstwerk nu. Ambitieus, misschien iets té. Het is een uitgebreid verhaal, maar omdat er zoveel mee wordt bestreken voelt het ook als gehaast, met zevenmijlslaarzen doorlopen. De pijn van het bombardement voel ik bijvoorbeeld niet genoeg, al snap ik natuurlijk de betekenis ervan voor de rest van het verhaal. Desalniettemin een geslaagd verhaal.

Voor wie het wil zien    An

Het verhaal lijkt een protest en is ook zo bedoeld denk ik; een waarschuwing. Het heeft iets zieligs daarom maar gedurende het verhaal voelde ik dat niet; ik laas het meer als beschrijving van geschiedenis, ofwel een interpertatie. Ik begrijp je idee maar het heeft me niet gepakt.

Corylus Colurna    Sj

Gemijmer over een boom. Ik kan er geen touw aan vastknopen.

Corylus Colurna    Pe

Corylus Colurna    JG

Te veel voor een kort stuk Een anekdote zonder uitwerking. De sprong van de boom naar de dood van de vader voelt wel thematisch verwant (‘onbeheersbaarheid’) maar is blijft vooral cerebraal. Uiteindelijk is het een dagboekaantekening; mogelijk een begin van een kort verhaal, maar nog veel te weinig.

Blue monday    Sj

Een vampier vlucht na het afslachten van nogal wat mensen. Ehm, tja, wat moeten we hiermee aan eigenlijk? geen idee.

Blue monday    Pe

Blue monday    JG

Dit leest als een middelbare school-tekst. Dat is niet per definitie slecht, maar ook niet goed. Het is provocerend, en zit vol met rauw beelden van drugs, vrouwenlichamen, geweld en natuurlijk vampirisme. De sfeer is gezocht kil en oncomfortabel, waardoor het verhaal heel bewust een gevoel van afstandelijkheid en zelfs afkeer oproept. Maar het is ook vrij kaal in het emotionele of psychologische uitdiepen van de personages: de hoofdpersoon blijft eerder een mysterie, een soort donkere kracht, dan een mens met innerlijke diepgang. Het is precies dat wat dit verhaal doet, en dat is niet meteen heel bijzonder.

Qua schrijven: ik zie wel een schrijver met flair en ritme, maar de tekst overschrijdt regelmatig de grens tussen stijlrijk en stijlzuchtig. Zonder een tegenstem verliest de overdaad op den duur zijn kracht.

Blue monday    Wi

Waarom moet elk zelfstandig naamwoord een bijvoeglijk naamwoord krijgen? Kijk nou bv eens naar deze zin: “Met dichterlijke woorden strooien had in deze donkere spelonk met dreunende beats die als oorverdovende hartslagen klonken, geen nut.” Dwingende aanwijzingen van de schrijver, daar hou ik niet van. Ik wil frank en vrij een verhaal kunnen lezen. Verder is de lange, veel te lange, eerste alinea een lange reeks gekunstelde zinnen, met deze als dieptepunt: “Het kloppende bloed nodigde me feestelijk uit om haar naar buiten te loodsen.” Moet ik echt verder lezen? Ik moet nodig gaan koken en de hond moet nog naar buiten en ik wil mijn boek uitlezen....waarom steek ik hier tijd in? De tweede alinea begint met maar liefst vijfhonderd woorden met een standaard vampier-enscenering, zonder nieuwe twist, zonder nieuw inzicht, maar met veel en veel te veel woorden. De hond moet nu echt nodig naar buiten... ik stop ermee. Ik heb niets tegen dit genre, maar wel heel veel tegen de irritante mooischrijverij van deze schrijver.

Blue monday    Jo

Wat begint als een verhaaltje over stappen en het uitzoeken van een onenightstand blijkt al snel een vampierverhaal te zijn. De manier waarop het opgeschreven is, is lekker. In het verhaal zit veel vaart, het is met een bepaalde luchtigheid geschreven. Leuk om een keer een heel ander verhaal te lezen in deze wedstrijd. Gewoon een lekkere inzending.

Blue monday    Ma

Deze auteur durft. De tekst barst van zintuiglijke overdaad en expressionistische beelden (“haar ader knapte als een gesprongen snaar”, “ik was adrenaline, geronnen uit cocaïnebloed”). Grotesk, uitzinnig, een koortsige droom, om daarna fiks gas terug te nemen en een in een tamelijk kalm, maar wel bijpassend slot te komen.

Maar overdaad schaadt. Vergelijkingen stapelen zich op (“haar bloed sijpelde als een gouden rivier”, “haar lijf was een levend optreden”). Na het derde “ik dronk, ik dronk” is het punt wel duidelijk. Schrappen! En schrijven is ook je tekst zorgvuldig nalopen en corrigeren. Er zitten veel schrijf- en stijlfoutjes in. Mijn getalsmatige beoordeling zit daarom tussen waardering van lef én gefronste wenkbrauwen in.

Blue monday    An

Een gek en luguber verhaal, maar je had me helemaal in de ban. Raar.

Nooit meer terug    Sj

Gemijmer over een vliegtuigongeluk en de al dan niet verwerking daarvan. Geen onaardig onderwerp maar te onsamenhangend uitgewerkt.

Nooit meer terug    Pe

Nooit meer terug    JG

Zeker geen verkeerd stuk. Interessant dat je kiest voor een echt gebeurd vliegtuigongeluk. Al begin je als lezer wel te twijfelen over de rol van de Telegraaf in dit geheel: daar verdwaal ik je conjectuur.

Grootste minpunt voor mij is de overdaad aan informatie, al begrijp ik de rationele sfeer. De ontwikkeling van de ik-figuur is subtiel en klein. Misschien wel vervreemdend, maar toch: daar word ik in meengenomen. Ik kan langzaam begrijpen waarom hij handelt zoals hij handelt. Knap gedaan.

Nooit meer terug    Wi

Een zorgvuldig opgezet verhaal vol met incomplete herinneringen en onzekere emoties. Daardoor komt de hoofdpersoon geloofwaardig, als een echt mens over.  Zijn incomplete herinneringen aan de vliegtuigcrash zijn heel zintuigelijk geschreven, waardoor je bijna zou denken dat dit verhaal autobiografisch is. Of dat zo is, doet er natuurlijk niet toe. Zijn terugkeer naar Nederland, ook weer met onzekere herinneringen, versterkt het verhaal van de crash. Goed slot ook. In het slot, net als in de rest van het verhaal, heeft de schrijver sensatie vermeden (rampenverhalen zijn meestal met veel sensatie geschreven en deze juist niet). Schrijftechnisch geen enkele opmerking: een bijzonder goed verhaal, dit!

Nooit meer terug    Jo

Een heel warrig verhaal waarin een vliegtuigongeluk centraal staat. Er zit weinig lijn in en het kost me veel moeite om bij de les te blijven. Het gewoonweg niet goed.

Nooit meer terug    Ma

Je zou kunnen zeggen dat dit verhaal draait om wat het betekent om met een grote leugen te leven, en er misschien wel in te willen geloven, als houvast. Denk maar aan Tirza van Grunberg, een totaal ander verhaal maar rondom ditzelfde thema. De auteur schrijft vlot, met aandacht voor de dialogen die prettig lezen. Maar de belofte wordt niet ingelost, hoofdzakelijk omdat de structuur niet voldoende is uitgewerkt en omdat het motief voor de leugen onbenoemd blijft, plus dat het onwaarschijnlijk is dat zijn familie erin is gestonken. Het ongeluk was in januari 1982 en hij is in april pas naar Boston gevlogen. Die discrepantie vind ik storend.

Over de structuur: wat niet bijdraagt aan de vertelling hoort niet thuis in een kort verhaal. De uitweiding over Tilburg is volstrekt irrelevant. Bovendien zijn de scenes repetitief, ze herhalen zichzelf: eerst moeder, dan broer, de journalist en dan zijn vriendin. Het zijn lichte variaties op hetzelfde thema.

Alles bij elkaar vind ik het een aardig verhaal, wat aan plausibiliteit en structuur nog veel te winnen heeft.

Nooit meer terug    An

Mmm, het idee van het verhaal vind ik mooi maar het is voor mij te geparafraseerd verteld.

Onze lieve vrouwe ter nood    Wi

Meer woorden dan aangegeven in de wedstrijdregels. Zoals een collage-jurylid al eens opmerkte: waarom moeten wij serieus een verhaal beoordelen als de schrijver niet serieus omgaat met de regels van deze wedstrijd? En zoals heel vaak bij korte verhalen die meer dan 3000 woorden bevatten: het is te lang, het verhaal kan gemakkelijk worden ingekort. In dit verhaal kunnen zonder enig probleem 500, wellicht zelfs 1000 overbodige woorden worden geschrapt zonder de essentie van het verhaal aan te tasten. Voorbeeld van een volkomen overbodige zin: “ Hij wilde maar één ding en dat was naar binnen. Eindelijk daar was de buitendeur. En nu maar hopen dat hij de deur open kreeg. Gelukkig lukte dat. .” Dit voegt allen maar nep-spanning toe aan het verhaal en kan dus weg. En ik zie ook nogal wat stijlfouten, bij voorbeeld: “Tussen de maaltijden was er genoeg tijd voor een wandeling of te studeren.” Ontdaan van alle franje wordt een oude verwarde man uit een nachtelijke storm gered door de hoofdpersoon van dit verhaal. Ik heb geen idee wat de schrijver wilde vertellen met dit verhaal, met name de interactie met Stefanie is nauwelijks te volgen. En de vele godsdienstige verwijzingen zijn gratuit, voegen niets toe aan het verhaal, noch aan de beleving van de lezer.

Onze lieve vrouwe ter nood    Jo

Veel te veel woorden voor een simpel verhaaltje, dat vooral blijft hangen en nergens heen gaat. Ik lees veel herhalingen en bij dialogen wordt bij elke regel gezegd wie er spreekt. Het leest niet prettig en qua inhoud is het niets.

Onze lieve vrouwe ter nood    Ma

Deze inzending getuigt van literaire ambitie. De taal is verzorgd, met hier en daar fraaie zinnen. Maar helaas; het is vooral traag, met veel suggesties die nauwelijks worden ingelost. Niks mis met metaforische verschijningen, maar de rol van de oude man (en waarom hij telkens klem zit tussen de klapdeuren) is mij te vaag. De hoofdpersoon doolt vooral rond. Hij redt de oude man, maar wat betekent dat? Stefanie belt steeds, maar wat doet hij daarmee? Alles blijft hangen in sfeer en anekdotes. De symboliek (‘tussen twee werelden’, ‘buiten de tijd’) is duidelijk (denk ik), maar er wordt niet op geleverd. De absurdistische twist aan het eind lost de gewekte verwachtingen ook niet in.

Jammer, want de op zich zorgvuldige pen van deze auteur belooft wel wat. Volgende keer beter?

Onze lieve vrouwe ter nood    An

Mmmmm de setting vind ik leuk maar verder te langzaam, oninterigerend. Goed begin.

Yo    Sj

Na een vliegtuigcrash te hebben overleefd wordt een jongen bedolven onder adviezen mbt verwerking. Prima onderwerp en in aanzet oké, maar uiteindelijk matchen begin en einde onvoldoende

Yo    Pe

Yo    JG

Weinig verrassend, weinig spannend. Droog geschreven. Ik ben er niet van onder de indruk.

Van rupsjes en vlinders    Wi

Complimenten voor de fantasie van deze schrijver. Elk goed kort verhaal begint met fantasie en een inzending die fantasie toont, krijgt van mij al een voldoende. Maar meer dan een klein zesje wordt het niet door alle schrijftechnisch mankementen. Dit is een verhaal in een verhaal. Er is een begin en een einde (met de ikfiguur) en daartussen wordt een verhaal verteld (van Koos), maar typografisch is dit een zootje. Er zijn schrijftechnisch mogelijkheden met witte regels, inspringen, aanhalingstekens om dat te ordenen. Mag ik een goede schrijfcursus aanbevelen om dat onder de knie te krijgen, zodat uw fantasie gekanaliseerd wordt in een lekker leesbaar verhaal. Nog een vraag: waarom? Het verhaal van Koos is al mooi genoeg, ik vind het verhaal van de ikfiguur daar niet zoveel aan toevoegen. Verder oppassen met rare tussenzinnetjes, zoals “Dat was ook wat,” en met regieaanwijzingen, zoals “Langzaam trok ik me terug van de rand en dit bizarre gebeuren,” en “Ik zette een paar passen naar de exit van dit avontuur.” Je hoeft de lezer niet aan te geven dat dit een bizar avontuur is. Een stevige redactieslag zou van dit fantasierijke verhaal een winnend kort verhaal kunnen maken.

Van rupsjes en vlinders    Jo

Een vleugje magisch realisme in een iets te lang uitgesponnen verhaal, waarvan het einde na de eerste regel al een beetje is weggegeven. Het is een fijn verhaal om te lezen, het blinkt nergens uit, maar het zakt ook niet in. Het is gewoon een goede inzending.

Van rupsjes en vlinders    Ma

Een verhaal in een verhaal. Het verscholen verhaal heeft een intrigerend thema; een mysterieuze verdwijning, verdenking door de politie, rouw en een herhaling van de verdwijning. Maar waarom zit dat verpakt in een nietszeggend hoofdverhaal? De auteur had beter de achterblijvende man als hoofdpersoon kunnen nemen om vanuit zijn ogen het verhaal te vertellen; de huidige hoofdpersoon voegt welgeteld niets toe.

Maar er is meer mis. Het verhaal is te lang, te veel en te traag. Het bulkt van uitleg, in bar slecht geschreven monologen zonder de bijhorende leestekens; de auteur vermeldt zo nu en dan noodgedwongen wie er aan het woord is en over wie het gesprokene gaat. Alles bij elkaar is dit geen voldragen verhaal.

Van rupsjes en vlinders    An

Mooie manier van vertellen en daardoor pakkend maar helaas iets te lang voor mij. Wat dingen mag je schrappen.

En route    Sj

Apocalyptisch toekomstbeeld. Beeldend, interessant om te lezen, goed uitgewerkt, prima!

En route    Pe

En route    JG

Erg slecht stuk. Nogal profetisch omschreven. Maar als de onnodig Franse subtitel al een spelfout bevat (het is ‘La’ fin), word je al wat sceptisch.

De meest positieve punten van dit verhaal zijn de details van de dystopische setting. Maar verder struikelt het over vanalles: Cas is een soort white savior-held, de mannelijke ‘hoer’ (“het exotische exemplaar”) is slachtoffer, de rest van de wereld is kwetsbaar of onbetrouwbaar. Dit soort verhalen zijn fantasieën van onrealistische rolverdelingen.

En route    Wi

Onduidelijk of de titel ‘’En Route” is of “Le fin du monde.” Ikzelf vind de tweede beter, maar het is aan de schrijver natuurlijk. Verder: een kort verhaal hoef je niet met ‘einde af te sluiten. Ik ben altijd blij met SciFi-verhalen in deze wedstrijd. Dit was een goede maand, er waren er meerdere! Zeer positief aan dit verhaal: de verteller heeft de verleiding weerstaan om alles uit te leggen over hoe de wereld in de staat is gekomen, waarin het verhaal wordt verteld. Hij heeft de mise-en-scène langzaam uitgerold, alleen die informatie verstrekt die nodig was. Bij heel veel SciFi-verhalen gaat dat fout en wordt veel te veel plaats ingenomen door uitleg. Minder positief was ik over het verhaal zelf. Het was allemaal nogal dunnetjes. De persoon van de veger voegt niets toe en de opmerking dat de mooie hoer vanuit de richting kwam waarnaar zij op weg waren, lijkt te verwijzen naar een ander hoofdstuk of een ander verhaal. In dit verhaal is dat een doodlopende straat. Ervaren lezers van dit soort ‘einde der tijden’ verhalen zagen dit slot natuurlijk allang aankomen, maar desondanks heeft de schrijver goed naar dit einde toegeschreven. Ik kwam wel stijlfouten tegen, mogelijk veroorzaakt door het Vlaams-Nederlands (of mijn gebrek aan kennis van het Vlaams). Er is klaarblijkelijk sprake van een uniformjasje bij de officieer, maar daarna trekt hij zijn vestje aan. In het Frans is ‘vest’ een ‘jasje,’ (misschien ook in het Vlaams), maar in het Nederlands is deze zin verwarrend. Deze combinatie van zinnen is onduidelijk: “'Ik betaal hiervoor, hoer!' Cas zette behoedzaam zijn kop koffie neer.” Het lijkt nu alsof Cas die zin uitspreekt. Suggestie: geef bij de eerste zin van een dialoog aan wie het zegt en begin dan de volgende zin altijd op een nieuwe regel. In één zin wordt zowel ‘koeltjes’ als ‘fijntjes’ gebruikt. Dat is een stijlbreuk. In twee opeenvolgende zinnen wordt het woord ‘doorheen’ gebruikt, een typisch Vlaams woord dat in het Nederlandse Nederlands niet wordt gebruikt en als het dan twee keer kort achter elkaar voorkomt dan valt dat nogal op. Nog zo’n uitdrukking: “tegen een verzacht prijsje.” Nederlanders zouden “tegen een zacht prijsje” schrijven, maar dat is niet het probleem: dit lijkt verhaaltechnisch niet juist: zou dat niet moeten zijn tegen juist een verhoogde prijs, waardoor deze hoer meegaat op de trip? Een blik is mannelijk als het om een oogopslag gaat, dus: “een woeste blik, die teniet...” Als het een blik appelmoes zou betreffen, dan is ‘blik’ onzijdig en klopt de zin.

En route    Jo

Het verhaal speelt zich af in de toekomst en in de laatste zinnen wordt duidelijk wat er mis is in deze maatschappij. Het gegeven is op zich aardig bedacht, het is voor dit verhaal niet voldoende. Het wordt veel te laat gebracht en de aanloop hiernaartoe is niet best. Er zit weinig lijn in het verhaal en er worden vooral personages geïntroduceerd. Het is geen goed kort verhaal.

En route    Ma

Ha, een fijne dystopie! De setting is geloofwaardig, je voelt de vermoeidheid van deze maatschappij, haar sleetsheid, de morele uitputting en uitzichtloosheid. Begrippen als ‘Gekende Wereld’ en ‘het Barre land’ dragen bij aan de geloofwaardigheid van de wereld, en godzijdank legt de auteur verder niet al te veel uit (behalve aan het eind, daarover straks meer). Als lezer mag ik daardoor zelf mijn beelden vormen, en daarmee verbind ik mij aan het verhaal. Heel fijn! De personages zijn raak geschetst. Cas is een doorgewinterde, gelaten soldaat die zich ondanks alles iets van zijn menselijkheid heeft weten te bewaren. De jonge hoer is scherp, onafhankelijk, maar ook kwetsbaar. Sloms is een vieze kruiper, maar wel eentje met een stem. Bijfiguren krijgen net genoeg vlees om tot leven te komen. De dialogen zijn geloofwaardig én functioneel: ze zijn niet alleen karaktervormend, maar versterken ook de wereld en de thematische laag. Knap gedaan, auteur!

Bovenal een dik compliment voor de stapsgewijze onthulling van het blijkbare vrouwenprobleem: als blijkt dat de hoeren mannen zijn, is dat ineens helder, zonder dat er ook maar enige uitleg verder nodig is. Daarom vind ik het jammer dat dit aan het slot toch extra woorden krijgt; deze boodschap had eenvoudig gebracht kunnen worden via de jongeman die blijkbaar uit die bewuste bergstreek komt.

Had de tekst strakker gekund en het verhaal meer snelheid kunnen krijgen? Ja. Blijven er personages hangen in een schets? Ja. Is dit een verrekt lekker verhaal? Ja!

En route    An

Het karakter Cas staat me wel aan, goed uitgewerkt. Dat vind ik dan ook het beste in het verhaal, op andere vlakken had er meer interesse gewekt mogen worden.

De mensheid voorbij    Wi

Alles is over de top met dit verhaal, van de badjas met binnenzak tot de megalomane beschrijvingen van een megalomaan ego. Als alles lachwekkend overdreven wordt, valt het niet mee om het verhaal zelf nog te beoordelen. Maar als ik alle lagen van overdrijving afpel, dan is het een klassiek ‘einde der tijden’ verhaal uit de SciFi. En als dat verhaal goed was geweest, dan had ik alle over-de-top beschrijvingen en overdrijvingen voor lief genomen, want ik ben een groot liefhebben van dit genre SciFi-verhalen. Maar helaas, het verhaal is flinterdun en eindigt in de simpelste oplossing denkbaar: zelfmoord. Hoe saai, hoe weinig fantasierijk. Gaandeweg hoopte ik op een bijzondere twist op het einde, een verrassend perspectief, een rauwe emotie, waarin ik als lezer kon meeleven. Maar nee, een teleurstellende 'cleane' zelfmoord, de veel gekozen uitkomst van korte verhalen schrijvers die niets beters konden verzinnen. Wat een teleurstelling.

De mensheid voorbij    Jo

Het overbekende verhaaltje over de mens die de Aarde naar de sodemieter heeft geholpen. Een verhaal met een boodschap is prima. Een boodschap zonder verhaal is niet geschikt voor een schrijfwedstrijd.

De mensheid voorbij    Ma

 Hm, ik twijfel. Een urgent thema; de hypocrisie van de mondiale elite die zegt de aarde te redden maar haar uiteindelijk ruïneert, verpakt in de overpeinzingen van een van de bevoorrechten vlak voordat hij zijn Waterloo vindt. De overdaad aan namedropping, megalomane toekomstvisioenen en het gedragen taalgebruik maken het enerzijds ‘groots’, maar roept bij mij ook ergernis op. Het is too much. Kook je het verhaal in; wat blijft er dan over? Conclusie; best aardig, geen topper.

De mensheid voorbij    An

Mooie woordkeuze maar te narratief voor mij.

Onverwerkt    Sj

Na een onverwerkte scheiding misdraagt een man zich t.o.v. vrouwen. Aansprekend verhaal maar het slot is te kort door de bocht, iets meer uitwerking maakt het geheel sterker.

Onverwerkt    Pe

Onverwerkt    JG

Het verhaal is prima opgebouwd, niet verkeerd geschreven. Het is een wat ongemakkelijk thema, maar een mooie poging tot een psychologisch portret van een man in crisis. Het geeft ook een goede aanzet tot zelfreflectie en inzicht.

Maar slaat het ook de plank mis. De lezer zit lange tijd in het hoofd van de dader, met een gedetailleerde beschrijving van zijn lustgevoelens tijdens de aanranding. Dat schept een ongemakkelijke intimiteit met zijn perspectief, terwijl Mathilda (het slachtoffer) nauwelijks wordt belicht. Hoewel Roy uiteindelijk spijt betuigt, komt dit erg laat. Er wordt geen veroordeling uitgesproken vanuit de verteller of het verhaal zelf. Zijn daden worden gerelativeerd via nostalgie, verdriet en seksuele frustratie: wat de suggestie wekt dat zijn gedrag excuseerbaar is. Niet dat het feitelijk een strafbaar delict is dat hij zojuist heeft begaan. En hij komt er mee weg.

“Godzijdank heeft hij (nog) niemand verkracht.” O nee?

De verlaten veerstoep    Wi

Ooooh....wat jammer. Een mooi ingetogen verhaal op een kalme manier verteld, en dan komt er ineens zo’n cliché-zin voor effectbejag: “In zijn borstzak zat de ring waarmee hij onderweg was naar zijn vriendin.” Iemands zoon is verdronken, dat is drama genoeg. Dat hij is verdronken precies op de dag dat hij zijn vriendin ten huwelijk wilde vragen is cliché, een thema voor een derderangs film. Dat maakt wat het mooie zachte einde was van dit verhaal tot een farce. Dit is een schoolvoorbeeld van een goed kort verhaal, dat bedorven wordt door één fout beeld (in dit geval maar één zin die uiteindelijk niet eens ter zake doet). Deze schrijver kan prima schrijven, dus mijn advies bij een volgend verhaal: denk na over elk detail dat je invoert: verstrekt dat het verhaal, of haalt dat het verhaal onderuit? En dat volgende verhaal wil ik volgende maand dan graag lezen.

De verlaten veerstoep    Jo

Een scene vol verdriet, op een droge manier opgeschreven. Het is geen aanklacht, toch sluimert dit door het verhaal heen. De oude man in het verhaal is oprecht verdrietig, maar heeft zich schijnbaar geschikt in zijn lot. Het is een enkele pennenstreek, maar zeker niet verkeerd.

De verlaten veerstoep    Ma

Een anekdote maakt nog geen verhaal. Het begin is best mooi, de oude man wordt goed neergezet (al vind ik de zin “Hij zit en kijkt voor zich uit of kijkt hij voor zich uit en zit?” een draak). Maar spannender dan dat wordt het niet: het tragische verhaal van de oude man komt er kalmpjes aan, stukje bij beetje eruit. En dat was het dan. Geen verrassing, geen ontknoping, nauwelijks een spanningsboog, geen ingekleurde karakters – een anekdote.

De verlaten veerstoep    An

De sfeer van het verhaal vind ik duidelijk en mooi, en het dialoog heeft echt potentie maar ik mis iets. Ik voel me niet verdrietig bij het eind terwijl ik dat wel zou willen met de gegeven aanloop.

Zij was de vijand niet    Sj

Een jongen moet zijn strijdende ouders verbinden. Aardig onderwerp maar het verhaal blijft teveel  hangen in oorlog versus liefde. daarnaast advies de plotwending beter in te passen.

Zij was de vijand niet    Pe

Zij was de vijand niet    JG

Een verhaal waarachter iets sympathieks schuilt. Maar het is geen goed verhaal. Allereerst is het te langdradig, te herhalend. Maar vooral is het concept (relatie huiselijk geweld en oorlog) te gekunsteld. Daar zit ook meteen het meest storende van dit stuk: Door een oorlogssituatie als metafoor te gebruiken voor huiselijk geweld (of omgekeerd), bagatelliseert het stuk eigenlijk de ernst van beide.

En daarnaast: de mix van kinderlijke onschuld, vaderverheerlijking en geweld van de moeder schuurt tegen genderstereotypen. Het maakte dat ik het lastig vond dit te lezen.

Vissen    Wi

Dit is niet een kort verhaal. Het is een opvolging van jeugdherinneringen/anekdotes, die allemaal iets met vissen te maken hebben. Er passeren verschillende personen de revu, zonder dat de lezer ze leert kennen, laat staan kan meebeleven. Er is geen spanningsboog en verder staan er nogal wat fouten in dit verhaal. Ik noem er maar één: “liever zat ik met mijn hengel bij de vijver achter ons huis. De sloot waar ik als drieënhalf jarig kind in gevallen was.” Die tweede zin slaat nergens op, want de eerste zin gaat over een vijver, niet een sloot. Nee, dit is niet een winnend verhaal.

Vissen    Jo

In dit verhaal blikken we terug op een deel van de jeugd van de hoofdpersoon. Het gaat over vissen, maar ook meer dan dat. Het vissen kan me amper boeien en wat het meer zou moeten zijn, wil ook niet echt uit de verf komen. Dit soort scenes doen het goed in een roman, als kort verhaal mist het gewoonweg te veel.

Vissen    Ma

Melancholie alom, in deze opsomming van jeugdherinneringen. Best aardig geschreven, met oog voor detail. Maar waarom moet ik dit lezen? Het blijft veilig aan de oppervlakte dobberen, nergens wordt het écht spannend, het schuurt niet, het kabbelt. Even lijkt een dramatische ontwikkeling op komst rondom Marco, maar nee. Niet slecht geschreven, aardige trip down memory lane, maar geen goed verhaal.

Vissen    An

Je geeft al veel weg aan het begin van het verhaal door je verwoording. De achtergrond informatie is leuk verteld maar wellicht iets te veel voor een kort verhaal.

Ervaringsdeskundige    Sj

Tirade van een oud-hoofdcommissaris over de tegenwoordige politiekleding. Herkenbare argumenten, dat wel, maar of het nou veel toevoegt...

Ervaringsdeskundige    Pe

Ervaringsdeskundige    JG

Mwah. Op zich een leuk idee en een heel aardig kader voor een verhaal. Er zit zeker wel een luchtige stem in. Maar ik mis iets. Het blijft erg eenzijdig en wordt wat zeurderig. De twist aan het einde is op zichzelf voor mij geen knaller. Is het zo’n grote verrassing dat hij ooit zelf voor de politie werkte? Het is nu toch vooral veel worstelen door een conservatieve, bij vlagen grappige, monoloog.

De hamerslag    Wi

Ik denk (ik vermoed want ik weet niets) dat sommige andere juryleden zich niet laten afleiden door stijl- of taalfouten en echt alleen maar het verhaal beoordelen. Helaas, ik kan dat niet. Dit verhaal struikelt van de ene fout naar de andere en ik kan het niet niet zien. Beste schrijver, heeft u dit verhaal nog wel doorgelezen, voordat u het indiende, of gewoon maar recht uit het hoofd op de mail geslingerd? Ik geef maar een paar voorbeelden, maar er zijn er veel meer: “Iedereen was hun tot hun eigen gesprekken en lunch gericht, wat hun beide ontbrak.” Een zin met drie hunnen, maar wat staat hier nou eigenlijk?” “Het rook wel voltreffelijk;” “met de eerste grijzen haren;” enz, enz. Ik heb ook geen idee wat hier staat: “en de hamerslag tot achter zijn schouder toe op wonde om het ding eraf te slaan.” De dialogen zijn mooi, complimenten daarvoor! Maar door al die schrijffouten is het mij niet duidelijk waar nou die hamers en spijkers vandaan komen. Waarschijnlijk humoristisch bedoeld, maar ik ga dit niet een tweede keer lezen, om me vervolgens weer aan alle fouten te ergeren. Ik vermoed, schrijver, dat u uitstekend kunt schrijven, als u dat nou de volgende maand laat zien, en voordat u het verhaal instuurt het nog helemaal doorleest (minstens twee keer, waarvan één keer hardop), dan wil ik dat graag lezen.

De hamerslag    Jo

Een saai verhaal slaat opeens op hol, onnavolgbaar, voor mij tenminste. Het idee om halverwege het verhaal iets radicaal anders te doen, vind ik interessant. Het is altijd een risico en als het lukt, kan het een geweldig verhaal opleveren. In dit geval is het gewoonweg slecht.

De hamerslag    Ma

Dit verhaal is een lekker schizofreen cocktailtje van satire en surrealisme. Maar het is ook te lang, te vet en (toch ook) te uitleggerig. Desondanks is er veel te genieten. De openingsscène is raak, met pijnlijk herkenbare dialogen en beeldend ongemak. Daarna gaat het wat slepen, herhaalt het zichzelf ook, tot de twist naar de absurditeit van de hamer en spijker. Ja kijk, sinds ik De Neus van Gogol heb gelezen (een barbier treft een neus van een klant aan in een broodje en doet vergeefse pogingen om van die neus af te komen) verbaas ik mij nergens meer over. Geweldig uitgevoerd, auteur! Een keer flink met stofkam en scheermes door de tekst gaan, snij het vet eruit, verminder de lolligheidjes, bouw wat strakker op naar die twist. Anyway, een van de betere inzendingen van deze maand!

De hamerslag    An

Het schommelt enorm voor mij, de halve tijd heb ik geen idee wat er gaande is.

Kinderkamermuur    Sj

Gedoe over een illustratie schilderen op een kinderkamer. Grappig gevonden maar uiteindelijk wordt het hele gedoe rond het 'paintersblock' een tikje over de top.

Kinderkamermuur    Pe

Kinderkamermuur    JG

Een scherp geschreven verhaal. Leuk! Het ontwikkelt misschien nét wat te traag, maar dat is een detail. Wel vind ik de escalatie (de politie erbij halen) nogal plotseling en haalt er een nieuwe laag absurdisme in. Had wellicht wat meer trapsgewijs gekund. En wellicht mis ik wat achtergrond: wat speelt er nog meer tussen deze zussen?

Maar overwegend een nuchter geschreven verhaal over perfectionisme en een manische explosie dat ik met veel plezier gelezen heb.

Dodelijke waarheid    Wi

Goed opgebouwd verhaal, met een mooie twist, maar met te weinig achtergrond. Het overlijden van Bert Sr dat opluchting brengt bij zijn vrouw en verdriet bij Bert Jr komt niet verder dan oppervlakkige beschrijvingen. Wat dit verhaal ontbeert is achtergrond: waarom is dit het laatste woord dat Bert Sr zei? Waarom zegt Bert Jr dat hij liever had gehad dat het zijn moeder was? Wat is daar gebeurd in dat gezin? Om dit verhaal tot leven te brengen en invoelbaar te maken, moeten die dramatische details worden toegevoegd. Gezien het klaarblijkelijke  gemak waarmee de schrijver dit verhaal heeft opgezet, zou zo’n toevoeging te doen moeten zijn. (Zo lijkt het voor deze lezer, misschien heeft de schrijver er verschrikkelijk lang over gedaan en veel moeite mee gehad, maar het is altijd goed alsof het lijkt alsof een verhaal heel gemakkelijk verteld wordt, zoals in dit geval).

Dodelijke waarheid    Jo

Een zwak verhaal over een overlijden. We komen wat onverwachte emoties tegen, die op een vreemde manier in het verhaal geweven zijn. De schrijver probeert waarschijnlijk wat vervreemdend te schrijven, het werkt niet. Het ligt er te dik bovenop en het staat zo ver van een echte werkelijkheid af dat het niet uit de verf komt.

Dodelijke waarheid    Ma

Beste auteur, waarom stuurt u uw verhaal in met die harde afbrekingen als een zin nog niet ten einde is? Héél irritant.

De openingsscène werkt aardig goed. De stijl is kaal, zonder opsmuk. De twist die zich aftekent als blijkt dat de vrouw niet bepaald onder de indruk is van het overlijden van haar man valt bij mij goed. Maar dan wordt het wel wat stroever. Zowel Eva als zoon Bert krijgen bar weinig psychologische diepte. Ik zie wat ze doen en hoor wat ze zeggen, maar ik VOEL het niet. Bert lijkt vooral ingezet voor de omkering (dat hij liever had gehad dat mama dood was) maar hij is verder bordkarton. Het slot vind ik ook niet sterk; Eva huilt (vanwege wat Bert haar heeft gezegd) en een vriendin die uit de lucht komt vallen is daarover verbaasd, omdat ze weet dat de dood van haar man Eva op zou luchten. Ik wil meer weten van de dynamiek tussen zoon, vader en moeder!

Ik zou teruggaan naar de tekentafel, want het gegeven leent zich wel voor een sterk verhaal. Maar daar moet meer voor gebeuren dan hier leesbaar is.

Dodelijke waarheid    An

Vlot leesbaar maar het einde doet me weinig. Is het nou express? En waarom vind niemand het echt erg? Voelt niemand zich schuldig?

Plantenkoorts    Sj

Planten laten groeien als belangrijkste doel. Een tamelijk onbegrijpelijk geheel.

Plantenkoorts    Pe

Plantenkoorts    JG

De tekst is interessant, sympathiek en toont een zekere kracht, maar het mist toch wat richting en inhoud om de beslommering te overstijgen. Ik ben geen liefhebber van een verhaal dat na elke zin afbreekt na een nieuwe regel. Het lijkt geen doel te hebben hier. Ook is het een tikje patronizing, de manier waarop hij naar deze jongen praat en vooral op hem projecteert.

Toch zit er een fijne, heldere stem in het stuk. Kortom: er is potentie, maar die blijft grotendeels onbenut.

Haute couture    Wi

De inleidende pagina gaat over een verder niet met naam genoemde Nederlandse koningin, gevolgd door 350 woorden aan zelfpijperij, met als dieptepunt deze zin: “Niets of niemand kan mij beperken in mijn vrijheid.” Gevolgd door nog vier alinea’s met zelfverheerlijking. Aan het einde van de achtste alinea begin ik me af te vragen of er een geniale twist komt, die dit hele verhaal ironisch zal maken of dat er sprake is van één lang en vervelend egodocument. De negende alinea begint met een opvallende zin: “De rest van mijn jonge jaren bracht ik door bij mijn oma.” Hoezo de rest? In het voorafgaande is de jeugd van dit opgeblazen ego nergens aan de orde geweest, hoezo dan ‘de rest?’ De lezer kan alleen lezen wat er staat, niet wat er verder nog in het hoofd van de schrijver zit! Na nog een paar regels zelfophemeling, komt inderdaad de verrassende wending. Dus de twist is gekomen, maar geniaal is hij allesbehalve. Een gemakkelijke uitweg: eerst een grootheidswaanzin verhaal schrijven over de ik-figuur en dan (overigens zonder overgang) laten zien dat die ikpersoon gek is. ‘Gek’ is een gemakkelijke uitweg voor luie schrijvers. Ik moet toegeven dat ik bij al die ego-zaken mijn irritatie voelde groeien, en dat is goed gedaan, schrijver. Een goed verhaal brengt immers een emotie teweeg bij de lezer, welke emotie dan ook. Een slecht verhaal laat de lezer koud. Dus ik geef een voldoende, maar geen echt hoog cijfer, immers er zit een verhaaltechnische fout in vanwege de jeugd, de overgangen zijn te abrupt en het einde niet fantasierijk genoeg.

Haute couture    Jo

Weer een verhaal deze maand met een plotse omslag in het verhaal en ook hier werkt het niet. We zitten in het hoofd van een man die denkt dat hij een beroemd ontwerper is, nergens krijgen we het idee dat hij gevaarlijk is en dit blijkt aan het einde van het verhaal wel zo te zijn. De omslag is te plotseling, waardoor het verhaal niet sterk is.

Haute couture    Ma

Potverdorie, wat een lekker verhaal is dit! Zeker niet perfect, waarover straks meer. Eerst de loftrompet over de wijze waarop deze auteur de gekte in het verhaal laat sluipen; geniepig, een flardje hier, een scheurtje daar, totdat de vertelling openscheurt en het drama zichtbaar wordt. De lezer snapt dan pas dat hetgeen hij net gelezen heeft een psychotische eposide was. En beste mensen: zo levensecht is het ook voor degene die een psychose heeft. Dit op deze manier inleefbaar maken doet mij echt wat. Knap gedaan!

Dan de onvermijdelijke kritiek. Dat zit ‘m vooral in het (letterlijk en figuurlijk) klinische karakter van het slot. De hoofdpersoon is nu ineens weg – dat snap ik wel, maar ik had hem willen zien in die nieuwe realiteit. Ten tweede, het is een tamelijk lang verhaal, een goede redactiebeurt had een vlotter leesbaar resultaat opgeleverd. Maar dat neemt niet weg dat ik dit een heel goed verhaal vind.

Haute couture    An

Leuk karakter maar te veel ik ik ik...

Valgreep    Sj

De hoofdpersoon vertoeft tussen vliegen en vallen. Er is geen touw aan vast te knopen.

Valgreep    Pe

Valgreep    JG

Dit stuk is niet per definitie slecht, maar geen kort verhaal. Het is een reflectie. De tekst neigt naar self-centeredness omdat het vrijwel volledig gefocust is op de eigen emoties en gedachten, zonder dat er een bredere context of interactie met de buitenwereld is. Daardoor blijft het een soort emotionele uitlaatklep.

De ronde tafel    Wi

Een verhaal vol romantische clichés over een vroegere tijd toen alles beter was. En over het omgooien van een leven waarbij werk, met name managers, ééndimentionaal vreselijk zijn en het sociale leven in een nieuwe omgeving zomaar vanzelf perfect is. En dan ook nog flink wat werk- & coaching jeukjargon. Geen spanningsboog, geen conflict alleen maar perfecte mensen en zo kabbelt dit verhaal door naar een voorspelbaar einde. Al lezende hoopte ik op een onverwachte twist of een verrassende wending op het einde. Helaas alleen maar zoetigheid in dit verhaal. Zelfs de stank van de varkens waar Erp zo beroemd om is, ontbreekt. Deze schrijver kan echt wel schrijven, maar mag het de volgende keer een verhaal zijn met meer fantasie en spanning?

De ronde tafel    Jo

Mooi verhaal, niet spectaculair, maar fijn om te lezen. Een mooi verhaal met inhoud. Het is voor een echt heel goed kort verhaal net iets te weinig, maar zeker een ruime voldoende waard.

De ronde tafel    Ma

 Hartstikke fijn dat Amy op haar plek is, maar of dat dik 1.500 woorden uitleg nodig heeft betwijfel ik. Het verhaal heeft geen spanning. Er is geen wezenlijk conflict. Alles klopt, iedereen is vriendelijk, zelfs het vertrek bij de organisatie verloopt kalmpjes en sereen. Zelfs de twijfels van Amy zijn keurig afgerond. Patrick is begripvol, de kinderen redden zich, de buurvrouwen bakken scones: iedereen is lief, aardig, goed. En dat vind ik héél saai.

De ronde tafel    An

Show, don't tell. Dingen zoals die kleine hooglanders zijn leuk maar het karakter dat dat zegt staat me dan niet zo aan; hij past niet zo. Wellicht dat je dus meer kan laten zien hoe het tussen hun zit....?

Het gouden horloge    Sj

Een zus vermoordt haar zusom een gouden horloge, een erfstuk. De aanloop en emotie zijn aardig in beeld gebracht maar daarna ontspoort het verhaal.

Het gouden horloge    Pe

Het gouden horloge    JG

Ik mis vanalles in dit verhaal. Allereerst voelt het taalgebruik echt te houterig. Maar vooral de psychologische diepgang ontbreekt en de wending naar moord voelt plots. Er is hier veel meer aan de hand, maar daar gaat het verhaal niet op in. Het voelt daarom toch vooral als een twist.

Kop houen    Wi

Een best wel dunne anekdote, best wel aardig opgeschreven. Maar niet meer dan dat. Dat ligt niet aan het aantal woorden (224 in dit geval). Ik heb hele goede korte verhalen gelezen (ook in deze wedstrijd) met een vergelijkbaar aantal woorden. De mise-en-scène is OK, de beschrijvingen van de twee hoofdpersonen ook, maar de inhoud is echt te dun voor een hoge waardering.

Kop houen    Jo

Zomaar een flard van een gesprek in een trein. Veel te weinig voor een kort verhaal.

Kop houen    Ma

Gelukkig lekker kort. Twee vrouwen hebben ruzie in de stiltecoupé van een trein. De conducteur komt langs en mag wél praten. Haha. Einde.

Een observatie is geen kortverhaal. Er is geen opbouw, structuur, karakterinvulling, spanningsboog, noem het maar op. Voor het schrijven van dialogen geldt; nieuwe spreker, nieuwe regel. Ik raad de auteur aan de winnende verhalen op deze website te lezen, en de jurycommentaren erbij te zoeken. Tot die tijd doet de auteur er goed aan de titel van dit stukje zelf ter harte te nemen.

Kop houen    An

Leuk begin, slap einde. Het lijkt me sterk dat ze echt zo hard moeten lachen opeens, er is de hele tijd spanning. Wel lekker kort en krachtig.

Niet in een vorig leven    Sj

Een vrouw beleeft al wandelend in een park flashbacks. herinneringen aan een vorig leven? Prima thema maar te kort door de bocht uitgewerkt.

Niet in een vorig leven    Pe

Niet in een vorig leven    JG

Tof! Met veel plezier gelezen. Een gevoelig en goed geschreven verhaal. Roos’ ervaring is klein, maar herkenbaar, en wordt met nuance gebracht. Het stuk blijft heel mooi tussen spiritualiteit en nuchterheid. Wat ik vooral sterk vind, is hoe het verhaal subtiel laat zien dat die intense emoties vaak hun wortels hebben in onze eigen, tastbare realiteit, zelfs als we ze niet meteen kunnen plaatsen. Het einde is mild hoopvol, zonder overmatige zoetigheid.

Kleur bekennen    Sj

Via een kuswedstrijd tgv Oekraïne komt een meisje uit de kast. Grappig bedacht maar desondanks wel erg ver gezocht.

Kleur bekennen    Pe

Kleur bekennen    JG

Dit is een gedurfd verhaal. Ik heb het twee keer gelezen, maar ik ben onder de indruk. Het is erg fris en vlot geschreven en geeft een mooie serieuze onderlaag. Niet alleen de zoen tussen de meisjes, maar ook hoe het Oekraïne-conflict terugkomt op het schoolplein.

Er zit veel humor in, waardoor het toxic gedrag wat onderbelicht wordt. Natuurlijk zit er iets toxics in: Natalia’s uiterlijk wordt letterlijk ingezet om geld te verdienen, waarbij jongens betalen om haar te kussen. Dat objectificeert haar in zekere zin: haar waarde wordt gekoppeld aan haar aantrekkelijkheid en vermogen om "niet te blozen". Zeker als het over kinderen gaat, is dat ongemakkelijk. Tegelijkertijd is het duidelijk een creatieve, gekke actie in de context van een schoolproject. En consent speelt wel degelijk een rol: Natalia stemt in, er zijn duidelijke grenzen, en het wordt niet seksueel uitgespeeld. Misschien had een leerkracht nog een kritische rol kunnen vertolken zodat het gedrag van de jongens ook minder genormaliseerd wordt?

Kleur bekennen    Wi

Kort maar goed! Goede spanningsopbouw, op zich een goed slot, maar het had scherper gekund. “Ik zwijmel’ verdient een show don’t tell. Ik vind het gebruik van het woord ‘iris’ een beetje ongemakkelijk. Iris is een anatomische term. Hij klopt wel, immers de iris geeft het oog zijn kleur, maar in een kort verhaal zou ik toch het alledaagse woord ‘oog’ aanbevelen. “Kussen tegen Russen” verdient de prijs van de mooiste zin in alle verhalen van deze maand. De laatste zin is wat gezocht, maar ik begrijp dat Natalia een laatste zin moet uitspreken omdat ze een vuurrood hoofd moet krijgen. Misschien net iets anders formuleren. Maar verder: goed gedaan schrijver!

Kleur bekennen    Jo

Een verhaal over twee meisjes, die op elkaar verliefd blijken te zijn. De aanleiding is een kuswedstrijd, dit beslaat het grootste deel van het verhaal. De liefde komt voor mij uit de lucht vallen. Het is te onsamenhangend om goed te zijn.

Kleur bekennen    Ma

Een héél kort kortverhaal (400 woorden) waarmee toch een aardig verhaaltje wordt neergezet. Het heeft vaart, een originele premisse en flair. De twist aan het einde is… ja, wel grappig, en het verklaart ook hetgeen er voor die tijd niet gebeurde (blozen). Geniaal? Nee. Groots? Ook niet. Aardig? Ja. Al zou ik het beter vinden passen als hoofdstukje in een langer verhaal, waarin de dynamiek tussen de hoofdpersonen veel beter opgebouwd en uitgewerkt kan worden.

Kleur bekennen    An

Lief!! Het is me enkel wat te snel, dat einde kon meer spanningsopbouw gebruiken om het pakkender te maken.

Eerste jaar    Sj

Een man is een eerste jaar... alleen? Zonder gestorven kind? Geen touw aan vast te knopen.

Eerste jaar    Pe

Eerste jaar    JG

Chapeau! Een aangrijpend, zorgvuldig geconstrueerd en subtiel verhaal. Je houdt perfect de balans tussen mysterie, symboliek en emotie. Diederiks tocht in de vroege ochtend door Middelburg (weet ik door Google) is goed omschreven.

Er is zeker wel kritiek. Sommige elementen (zoals de rol van Mathilde) hadden net wat explicieter gemogen. En een nét wat grotere rol van bijvoorbeeld Tim en Magda had het stuk wat lichter kunnen maken. Maar al met al een sterk stuk, complimenten!

Onrust    Wi

De eerste alinea, die helemaal niet slecht is, we zitten immers gelijk in het hoofd van de hoofdpersoon, eindigt met een opmerkelijke zin: “Die vrije tijd kunnen we later wel beter gebruiken.” Dit geeft aan dat de schrijver al weet dat er erge dingen gaan gebeuren, maar de lezer kan dat helemaal nog niet afleiden uit de tekst tot nu toe. Dit maakt de schrijver zichtbaar in het verhaal: hij stuurt en hij redigeert en veel lezers, o.a. deze lezer, ergeren zich daaraan. Tenzij het een vrees is van de ikpersoon, zoals je uit het verdere verloop van dit verhaal kunt afleiden, maar dat weet de lezer op dat moment nog niet. Dus: of de zin weglaten, of laten voorafgaan door tekst over zijn vrees, een soort worst case scenario. Ik vind dit verder wel goed gedaan. Een interessant thema voor een kort verhaal en op een geloofwaardige manier uitgewerkt. Het is nog wat woordrijk, hier en daar met teveel uitleg over de gevoelens van de ikpersoon. Laat die gevoelens maar komen, de lezer pikt ze zonder uitleg wel op.

Onrust    Jo

Een man denkt even dat hij opgegeven is, het is bijzonder dat hij dit denkt bij de huisarts en ook dat hij werkelijk alles verkeerd begrepen heeft. Hij moet nog terug voor een scan en dit domineert het verder amper boeiende verhaal. Geen diepgang, geen emoties.

Onrust    Ma

Over de belevingswereld van iemand die zich zorgen maakt over zijn gezondheid, in het vacuüm tussen klacht, onderzoek en diagnose. Maar er gebeurt niet zoveel, of eigenlijk niets, waarbij het open einde ook niet helpt. Na het moment van de foutieve zelfdiagnose is het verhaal eigenlijk wel klaar, maar het gaat nog tientallen alinea’s door. De tweede helft (wachten op de scan) is een herhaling van zetten: er zit geen wending in, geen verrassing, geen thematische verdieping. Dat maakt dat ik veel te lang door heb moeten lezen, zonder daarvoor écht beloond te worden.

Een thema als dit kan zich best lenen voor een verhaal, maar dan met meer dynamiek, interactie tussen personen, enzovoort. Nu is het vooral een dagboekfragment.

Onrust    An

Die laatste zin is realistisch, goed in de trant van het verhaal. Verder vind ik het nogal lang. Veel beschrijvingen voor iemand die met zichzelf bezig is.

Heel even    Sj

Iets over rusland en haar revolutie(s). Qua onderwerp zou het verhaal best iets kunnen zijn, maar het is niet te begrijpen, slecht vertaald. Via de google...? AI ...?

Heel even    Pe

Heel even    JG

Dit verhaal heeft zeker potentie, bevat sterke scènes en echt wel een intrigerende setting. Maar het lijdt onder de zeer rommelige taal (en ronduit grove spelfouten) en een hele langdradige formulering. Het vrouwbeeld van Anne is eendimensionaal: zij bestaat alleen maar als muze zonder eigen wil of verhaal. Dat is een veelvoorkomende trope die hier extra storend wordt, omdat haar afwezigheid in de tweede helft van het verhaal niets eens wordt uitgelegd.

Ik snap niet waarom je deze fictieve quasi-Koude Oorlog wereld schept, deels echt en deels verzonnen. De overeenkomsten tussen Sovjetrepressie en westerse consumptiecultuur worden op een manipulatieve manier naast elkaar gezet, alsof ze gelijkwaardig aan elkaar zijn. Het is geen minpunt dat je deze opvatting aankaart, wél dat je hem zonder veel nuance opdringt aan de lezer.

Met pensioen    Wi

Een lief verhaaltje, zonder spanning, zonder karakterontwikkeling, zonder conflict, zonder bijzondere twist aan het einde of een verrassend perspectief. Vast herkenbaar voor iedereen die net met pensioen gaat of is gegaan, maar geen winnaar in deze wedstrijd, wat mij betreft. Deze schrijver kan best wel schrijven, maar mag het de volgende keer een verhaal zijn met tenminste een conflict en een spanningsboog?

Met pensioen    Jo

Een man is met pensioen en zijn eerste dag is direct al een sleur, het verhaal leest niet lekker, het onderwerp zou boeiend kunnen zijn, maar zeker niet op deze manier. Het is de bedoeling dat wij zijn ongemak voelen, dat is gelukt.

Met pensioen    Ma

Een persoonlijk columnpje in dagboekvorm, maar geen kortverhaal. Jolig, losjes qua stijl en structuur, het past op zich bij de inhoud: een kersverse pensionado die op zijn eerste vrije dag dwaalt tussen taart, pinguïns en siliconenspray. Maar er gebeurt natuurlijk niets waar ik als lezer van overeind ga zitten. Komt bij dat de zinnen rommelig tot slordig zijn en veel herhalingen bevatten. Als dit geschreven is door een pensionado die nou eindelijk werk wil maken van zijn schrijverschap: doe dat vooral! Maar begin bij het begin en verdiep je in wat een verhaal een verhaal maakt.

Met pensioen    An

Goed perspectief heb je gekozen en je er net aan gehouden; ik zie dit wereldje helemaal voor me. Ga er dus ook op in! Ik wil de kleine gekke dingen van deze gepensioneerde leren kennen.

Jens    Sj

Een man en een vrouw over hun relatie die geen relatie mag zijn. Onconventioneel beschreven, goede stijl, nog genoeg te raden over. En leuke vondsten, zoals de vergelijking met een kleuterklas. Compliment.

Jens    Pe

Jens    JG

Ik heb me er aanvankelijk even doorheen moeten bijten. Allereerst was dat de veelheid aan metaforen en psychologische taal (zowel van Jens als de verteller). Het maakt de tekst bij vlagen vermoeiend. Maar vooral had ik moeite met de houding van de vrouw en hoe zij alles zo over zich heen laat komen.

Bij een tweede keer lezen zag ik beter hoe je sterk en intiem je het psychologische landschap weet te schetsen. Hoe sterk de eenzaamheid onder alle expliciete taal naar voren komt: hoe zelfs de meest fysieke nabijheid geen garantie biedt voor houvast. En toch, het blijft licht en hoopvol. Complimenten!

Jens    Wi

Wat een prachtige vertelstem heeft u, schrijfster (vermoed ik, ik kan me bijna niet voorstellen dat dit is geschreven door een man, maar wie weet, soms kan een man ook mij verrassen). Het verhaal is ongepolijst, dicht op de huid. Zintuigelijk zonder zwaar of grof te worden. Als is het wel behoorlijk rommelig opgeschreven, dit verhaal zou veel baat hebben bij een redactieslag, die meer struktuur aanbrengt, zonder de mooie vertelstem te verliezen. Ik ben nogal allergisch voor therapeutenjeukjargon dus raakte ik gelijk geïrriteerd bij de eerste keer dat het woord “hechtingsproblematiek” langs kwam, maar wat heb je dit prachtig opgelost, inclusief alle andere jeukwoorden die later nog terugkomen. Met zoveel zelfkritische humor mag je alle jeukwoorden gebruiken die je wilt. Ik heb ervan genoten! Nog een paar suggesties, bedoeld als opbouwende kritiek om volgende maand een beter gestructureerd verhaal in te dienen (daar kijk ik nu al naar uit). Je lijkt zuinig met komma’s. Gebruik ze wat vaker, ze kosten niets en helpen de lezer om nog beter in je verhaal te komen. Tussen borstkas en buik vond ik een spijtige uitdrukking, nog even los van het feit dat daar niet veel tussen zit en later blijkt de telefoon toch op de borstkas te liggen. Waarom niet ‘tussen borsten en buik’ dat had perfect gepast in dit verhaal! Op een enkele plek gaat je mooie vertelstem over in mooischrijverij. Voorbeeld: “ik wou inslapen zonder dat zijn WhatsApp-bericht als een zachte handpalm over mijn oogleden gleed.” Pas daarmee op, dat bederft de sfeer van het verhaal! En zinnen tussen haakjes zetten kan de lezer op het verkeerde been zetten. Probeer dat te vermijden.

Jens    Jo

In dit verhaal gebeurt eigenlijk zo goed als niets. Het is een eindeloos uitgesponnen gedachte over een relatie. Het begint niet verkeerd, maar al snel haak ik af, onder meer door het gebruik van haakjes, waartussen nutteloze informatie staat. Het verhaal zelf is vooral leeg en waarom gebruikt de schrijver een Engelse zin om het verhaal mee af te sluiten?

Jens    Ma

Nou, hier kan ik kort over zijn. Wat een steengoed verhaal. Alles klopt, de taal is prachtig, nergens te veel of te mooi. Het op zich beperkte thema wordt in alle grootsheid geëtaleerd en uitgediept, buitengewoon geloofwaardig. De opbouw klopt, de broeierigheid van het onderwerp wordt versterkt door de hitte buiten, het slot vind ik prachtig. ‘Myself, I feel very safe’ – nou, echt niet. Auteur, ik wil meer van je lezen!

Jens    An

Ik vind het nogal moeilijk erdoorheen te komen, erg dik geschreven. Probeer de spanning die in de scenes zit dan ook zo spannend te vertellen.

Effe de werremte ontvluchten    Wi

Een nauwelijks als verhaal verpakt verkooppraatje voor het door de schrijver uitgegeven boek. Hiermee is de schrijver niet annoniem en dat is in overtreding van de regels van deze wedstrijd. Wat mij betreft gediskwalificeerd, al is dat uiteraard een beslissing van de redactie, niet van mij.

Effe de werremte ontvluchten    Jo

Effe de werremte ontvluchten    Ma

Kleine anekdote dat zich afspeelt op een warme dag, een correct geschreven, vriendelijke schets van een toevallige ontmoeting. Maar ’t is geen verhaal: te licht, te braaf en te simpel. Geschikt voor Facebook, niet voor VvdM.

Effe de werremte ontvluchten    An

De laatste zin vind ik een rare afsluiter, of eigenlijk overbodig. De rest leuk! Er mist wel wat inhoud, veel is nu beschrijvend; alsof dit je idee was voor een verhaal maar je het nog niet helemaal hebt uitgewerkt...

Wij Hoe snel iets vertrouwds wordt    Sj

Overpeizingen over een betere wereld. Op zich een goed idee maar helaas zeer matig uitgewerkt. Er valt echt wel iets meer over dit 'visoen' te zeggen zodat het wat diepte krijgt.

Wij Hoe snel iets vertrouwds wordt    Pe

Wij Hoe snel iets vertrouwds wordt    JG

De tekst is niet geweldig, in meerdere opzichten. Ten eerste is het veel te kort en te beschrijvend.

Maar ook: bevat het utopische en simplistische tegenstellingen tussen “wij” (de nieuwkomers) en “zij” (de achterblijvers), en tussen de ‘bekende wereld’ en het geïdealiseerde eiland. Het romantiseert het “primitieve” leven op een manier die doet denken aan het nobele wilde-stereotype, een koloniale trope. De inheemse bevolking wordt nauwelijks als individuen gepresenteerd, maar meer als hulpmiddel voor de zelfontdekking van de verteller.

Het taalgebruik is vaak wat houterig, en mist kritische afstand. De impliciete afwijzing van cultuur, maatschappij en zonde lijkt een totale afrekening met moderniteit, zonder oog voor nuance.

De CEO    Wi

Ik ben altijd blij met ScFi-verhalen in deze wedstrijd. En dit verhaal is goed doordacht, tot en met het niveau van de walkie-talkies. Die klinken ouderwets, maar vereisen geen externe communicatiemast en zijn dus het laatste communicatiemiddel dat het nog doet als de gehele wereld in elkaar dondert. Maar toch ben ik teleurgesteld als het verhaal uit is. Het is te standaard, het volgt het stramien van die vele tientallen, misschien wel honderden verhalen, boeken en films die geschreven zijn over dit thema en bijna altijd ditzelfde stramien volgen. De machthebbers (nagenoeg altijd negatief afgeschilderd t.o.v. het plebs) houden stand met hun machtsmiddelen tot het niet meer gaat en proberen dan alsnog te ontsnappen. Helikopters zijn dan vaak het gekozen medium (ik denk allemaal geïnspireerd door de allerlaatste helikopter met Amerikanen uit Saigon op 30 april 1975). Hier is dat niet anders. Meestal mislukken dat soort ontsnappingspogingen dan, net als hier. Een adequaat geschreven verhaal, maar zonder verrassende twist, of bijzonder perspectief voor de ervaren lezer van dit soort verhalen. Jammer

De CEO    Jo

Een wat rommelig opgeschreven verhaal, waarin niet alles verteld wordt. Dat laatste kan ik waarderen en het stoort in dit verhaal niet. Het einde is wat voorspelbaar, maar past goed bij het verhaal. Het is nergens echt spannend, het is ook nergens heel goed. Een degelijk verhaal, dat wel.

De CEO    Ma

Dit verhaal opent aardig, met een dreigende sfeer en een acute situatie: chaos beneden, een moreel dilemma op het dak. De scene wordt helder neergezet. De ontknoping met Randall (onderaan de streep niets meer dan een naamloze schreeuwer in de massa die slachtoffer wordt van zijn drastisch besluit) is aardig gevonden.

Maar m.i. wil de auteur te snel, te veel vertellen. Een zombie-achtige pandemie, én twee hoofdpersonen, én hun onderlinge dynamiek, én filmische actie. Er waren nog 1.500 woorden over, dus met wat meer geduld en uitwerking had het meer kunnen zijn dan deze snelle versie. Nu krijgt de lezer nauwelijks gevoel bij de hoofdpersonen, hun onderlinge verhouding en de pandemie.

Wat mij echt stoort is de grote fout in de laatste zin: “…en dan kijkt hij recht in het zwarte puntje van een loper.” De auteur bedoelt ongetwijfeld te zeggen dat Randall in de loop van een geweer kijkt. Dit is dé ontknoping, en wordt door deze misser totaal ontkracht…

Slotopmerking: het verhaal bestaat uit veel (heel) korte zinnen. Dat leest vermoeiend. Een goede opbouw vraagt meer afwisseling in zinslengte, afhankelijk van de situatie.

De CEO    An

Vanaf het midden vind ik het prima leesbaar, daarvoor is erg vaag. Ik begrijp het heroïsche beeld dat je wilt schetsen, maar doe dat dan ook. Dan pakt zo'n laatste scène beter.

Talpa Meppelus    Sj

In Meppel zouden grote mollen leven. Tja, leuke fantasie maar het kwam niet echt binnen.

Talpa Meppelus    Pe

Talpa Meppelus    JG

Ik heb wel een beetje moeten glimlachen bij dit verhaal. Een soort ecologische sciencefiction, echt wel leuk idee. Maar als verhaal is het toch niet geweldig.

Het sleept te lang voort, met een overdaad aan irrelevante details die de spanningsboog ondermijnen. Het taalgebruik is enthousiast, maar het gebruik van de hoofdletters en de herhalende interpuncties geeft het ook iets manisch.

Wel intrigerend dus is het idee dat historische milieuvervuiling tot mutaties leidt; dat verdient verdere uitwerking in een beter gestructureerd, scherper verteld verhaal.

Ysselsteyn    Wi

Dit verhaal is keurig binnen de 3000 woordengrens van deze wedstrijd, maar toch voelt het als heel lang, veel te lang! Ik besef dat dit waarschijnlijk een jonge schrijver is, die nog ervaring moet opdoen. Maar de fantasie en het oog voor details is er al, nu nog de schrijfvaardigheid. Daarom een paar suggesties: Waarom die hele eerste alinea met platitudes? Weg ermee. Begin een verhaal midden in de actie, zodat de lezer direct in het verhaal wordt getrokken en niet eerst door een stuk tekst met algemeenheden hoeft te waden. De tweede alinea is een infodump, waarin de hoofdpersonen worden geïntroduceerd. Doe dat niet. Doe, indien nodig, de introducties ergens gaandeweg het verhaal. In de rest van het verhaal kunnen ook heel veel woorden worden geschrapt. Neem nou deze frase: “Ik heb een bingokaart gemaakt," zegt Berend. Even moet hij zoeken in zijn tas, die hij vanochtend snel heeft ingepakt. Pas wanneer hij zijn slaapzak eruit haalt, ziet hij onderin een verwrongen bingokaart liggen. In tegenstelling tot de rest van zijn spullen ligt de bingokaart al een aantal dagen in zijn tas.” Alleen de eerste zin is belangrijk voor dit verhaal, de drie zinnen daarna kunnen gewoon worden geschrapt, die zijn niet van belang. Een goed kort verhaal heeft geen overbodige details, onthoud dat schrijver!

Ysselsteyn    Jo

Rommelig, slecht geschreven en een enkele opvallende fout. Gewoonweg geen goed verhaal.

Ysselsteyn    Ma

Dit verhaal telt op vier na de maximaal toegestane drieduizend woorden. Helaas ben ik niet verder dan halverwege gekomen, want dit is niet te doen. Op zich is het netjes geschreven, maar er gebeurt bijna niks en van de vijftienhonderd woorden die ik gelezen heb, is zo’n 80% besteed aan uitleg en overbodige details. Ik gok op de afloop, scroll naar het einde en ja hoor.

Een goed kortverhaal vraagt om focus; elke zin, elk woord moet in dienst staan van de vertelling. Uitweidingen die dat niet doen moet je durven schrappen. Karakters moeten zich opbouwen uit wat de lezer kan zien en horen: gedrag, dialoog. Uitgebreid uitleggen wie ze zijn staat dat in de weg. Schrappen. Laat de lezer zélf puzzelen en denken!

Ysselsteyn    An

Mmmm, goed dialoog maar ik vind het verwarrend hoe oud deze kinderen nu zijn. En waar ze precies zijn. Ik denk bijvoorbeeld dat een beschrijving van zo'n viezige camping veel zou toe voegen.

Zeeschuim en terpentine    Sj

De tekenaar en de suppoost. Geen idee wat de schrijver hiermee heeft willen zeggen.

Zeeschuim en terpentine    Pe

Zeeschuim en terpentine    JG

Tja. Het is nogal hoogdravend en vol ambitie in beeldspraak en structuur. Het lijdt het onder een overdaad aan metaforen, langdradige zinnen en overmatige symboliek. Het verhaal wil te veel: een kunstfilosofische bespiegeling, een liefdesgeschiedenis, een misdaadplot, een existentiële crisis.

De manier waarop het verhaal verteld wordt is enerzijds zelfkritisch en introspectief, maar tegelijkertijd blijft het een seksistische projectie. Je kan stellen dat dat het doel is, maar door simpelweg bewust te zijn van seksisme haalt het seksisme nog niet weg. Het neigt eerder naar een gratuite rechtvaardigheid ervan.

Door dit alles verliest het zijn kracht en richting.

Eucalypta    Wi

Een zorgvuldig opgezet verhaal en een mooie mise-en-scène van de jaren zestig, misschien zeventig. De schrijver heeft een goed oog voor (wie weet zelfs herinnering aan) illustratieve details. Het verhaal ontwikkelt zich heel voorzichtig, gelukkig zonder overbodige uitleg en zonder emoties of gedachten die niet zouden passen bij een kind van deze leeftijd. Ik vind het slot goed gekozen, zonder overdreven drama (wat helaas te vaak voorkomt in verhalen in deze wedstrijd met een vergelijkbaar thema). Ik heb één opmerking: in het begin worden erg veel personen geïntroduceerd, die verder geen rol meer spelen in het verhaal. Probeer het aantal benoemde personen te beperken, zeker in een kort verhaal.

Eucalypta    Jo

Een verjaardagsfeest, enkele rake typeringen van de gasten, verder eigenlijk niet veel meer dan dat. Waar het spannend dreigt te worden, stopt de schrijver en hierdoor blijft het vooral heel vlak.

Eucalypta    Ma

Ik ben normaal niet zo van de anekdote als basis voor een kortverhaal, maar deze is wel goed uitgewerkt. Het kinderperspectief is overtuigend en consistent, de sfeer en de personages zet de auteur kernachtig vanuit dat perspectief neer. Dat werkt prima. De twist vind ik eveneens geloofwaardig neergezet; zo beleeft een kind het. Mooi dat die enge tante ineens de redder blijkt te zijn – en ook dat zet de auteur niet al te dik aan. De goedpraterij is héél herkenbaar, weet ik uit veel van dit soort levensverhalen. Al met al: ja, een lezenswaardig stuk. Maarrr… ik vind de ontknoping toch te eenvoudig. De impact op het kind, daar lees ik eigenlijk niets over. Maar dat is wél wat ik zou willen lezen. Kan ook aan mij liggen. Goed gedaan, auteur!

Eucalypta    An

Hoe vaak ik het ook lees is me het een raar verhaal. De karakters en de setting mag duidelijker. Dit is niet mijn koekje...

Vrij    Sj

Een jaloerse controlefreak overlijdt, zijn vrouw krijgt haar vrijheid terug. Mooi onderwerp, goed beschreven. Het mist echter nog wat diepte.

Vrij    Pe

Vrij    JG

Ik waardeer deze tekst, of althans de gedachte erachter. Maar het gaat allemaal veel te snel. De overgang van rouw naar empowerment mist psychologische gelaagdheid; het slot voelt eerder als een wensdroom dan als een geloofwaardige catharsis. Herhaling van zinnen als "Je bent mijn vrouw, geen slet!" en "Ik kies wat jij draagt..." voegen intensiteit toe, maar zijn ook wat gekunsteld. Ook ontbreekt er soms variatie in zinsbouw. Ik wil deze mensen beter leren kennen en niet alleen als een type.

De laatste tijd    Wi

We hebben hier duidelijk een ervaren schrijver, met goede taalbeheersing en kennis van / ervaring met de opbouw van een goed verhaal. Ik zag wel een paar funky zinnen, die misschien herschreven moeten worden, bv: “Terwijl hij dat deed, probeerden zijn betraande ogen zich vast te klampen aan alles waar de bewoonde wereld uit bestaat, zoals bakstenen...etc,” en “Ze hadden eerst met elkaar besproken wat ze aan moesten met zijn plannen van om aan een televisieprogramma mee te werken.” Verder viel mij het woord “zusje” op, maar bij nader inzien is dat misschien een persoonlijke frustratie. Voor mij is dat woord denigrerend, maar voor anderen met een jongere zus, kan die zus altijd zusje blijven, gedurende heel hun leven, vermoed ik. Verhaaltechnisch hink ik op twee gedachten. Dit verhaal had het werkelijke sterven van Louis niet nodig om indruk te maken, dus had de laatste alinea weggelaten kunnen worden, anderzijds geeft die laatste alinea wel een dieptreurige afsluiting van dit tragikomische verhaal. Daags na het opschrijven van bovenstaande heb ik het verhaal nog een keer gelezen en ga ik mee met het slot dat deze schrijver heeft verzonnen. De slotscène is goed en dus is dit een uitstekend verhaal!

De laatste tijd    Jo

Een verhaal over doodgaan dat heel vreemd aanvoelt. De hoofdpersoon reageert vreemd en afstandelijk op het feit dat hij zal komen te overlijden. Het rommelt wat door.

De laatste tijd    Ma

Pittig onderwerp, maar onvoldoende uitgewerkt om het een goed verhaal te laten zijn. De tekst is grotendeels een interne monoloog, verwarrend als dialoog weergegeven. Er gebeurt relatief weinig, terwijl wel tegen de drieduizend woorden zijn gebruikt. Op driekwart is er een rare, kortstondige perspectiefwissel naar de zus. De twist dat de hoofdpersoon niet in aanmerking komt voor deelname aan het televisieprogramma is totaal geen verrassing, omdat het nagenoeg algemeen bekend is dat dat programma jongeren volgt. Dus ja, ach… onevenwichtig, veel woorden om weinig te vertellen.

De laatste tijd    An

Zielig laatste alinea maar dat vind ik dan ook de beste. De rest is nogal cliché, het mag meer eigen.

De ontbrekende groente    Sj

Bijzondere gebeurtenissen rond een bijzondere paddestoel. Prima schrijfwerk maar thema en inhoud komen totaal niet binnen.

De ontbrekende groente    Pe

De ontbrekende groente    JG

Het kostte mij moeite om door dit stuk heen te komen. Het surrealisme is leuk, maar het geheel mist toch echt wat structuur, zodat het hele verhaal incoherent wordt. De hipstercultuur die er tussendoor sijpelt is soms leuk, soms ook heel flauw. En toch, de rijke taal houdt me erbij.

Uiteindelijk ervaar ik dit voornamelijk als een rommelig stuk van een goede schrijver. Van wie ik dus graag meer wil lezen.

Loslaten    Wi

Ik ben geen groot liefhebber van verhalen in de tweede persoon. Het is een moeilijk genre en je zou als schrijver alleen voor deze vorm moeten kiezen als het noodzakelijk is om je verhaal te vertellen, als het om wat voor reden dan ook niet lukt in de eerste of derde persoon. Die noodzaak zie ik niet in dit verhaal en daardoor komt de vorm voor mij gekunsteld over. Dan het onderwerp: de onenightstand is al in honderden, duizenden verhalen verteld in films, korte verhalen, gedichten en hele romans. De persoonlijke ervaring kan een geweldige, vormende, herinnering-makende of zelfs diep treurige zijn, maar dat maakt het nog geen verhaal. Een goed verhaal in deze categorie heeft dringend een verrassend perspectief nodig of een onverwachte twist of een zodanige vertelstem dat de lezer helemaal in het gevoel getrokken wordt van de hoofdpersoon. Dat heeft dit verhaal allemaal niet. De vage mogelijk lesbische verwijzing op de achtergrond is onvoldoende uitgewerkt om dit verhaal interessant te maken. Het is heus niet slecht geschreven, deze schrijver (waarschijnlijk -ster) heeft een uitstekende taalbeheersing. Verhaaltechnisch wel vreemd: het verhaal speelt zich af in een hotelkamer, maar klaarblijkelijk heeft de betreffende meneer het overhemd achtergelaten waarmee hij is gekomen. Kan natuurlijk wel, maar het kwam mij wat ongeloofwaardig voor.

Loslaten    Jo

Een liefdesverhaal, ingetogen verteld met niet iets te veel afstand om goed te zijn. Het is vooral melancholisch.

Loslaten    Ma

Interessant! Deze auteur beheerst zijn/haar pen. De opening is sfeervol, zet gelijk de scene neer. De verteller is introspectief, kwetsbaar en geloofwaardig. Je voelt haar verlangen en haar verlies zonder dat het irritant wordt (geloof mij, dat komt vaak voor). De geliefde blijft wat vaag, bijna een projectie. Dat past ook wel, omdat het verhaal focust op de zijde van de verteller, waar die ander meer katalyserend in is dan een volwaardig karakter. Mooie zinnen ook, zoals “Ik hoorde wat je zei, maar luisterde naar je ogen” en “Ik wilde jou, geen vrouw. Ik wilde je hart, niet je huis.” Godzijdank ook compact, een dikke 600 woorden; meer hoeft dit verhaal ook niet te hebben.

Maar ik heb ook het nodige aan te merken. Er is geen echte ontwikkeling, alles is reflectie achteraf. Dat creëert afstand tot de lezer, die nauwelijks deel uit kan maken van de actie. Er is weinig ruimte voor interpretatie, alles wordt voorgekauwd. Een verrassende gedachte, een plotwending of zelfs een scherpe, doorbrekende observatie van de geliefde had verschil kunnen maken. De afdronk is daardoor… braaf.

Loslaten    An

Pfff het klinkt alsof ze geobserdeerd is. In overmaten. Als je daarvoor kiest mag ze van mij ook echt soms raar klinken. Het is wat voorzichtig allemaal.

Wat nog te worden is    Sj

Het schilderen van een jongedame die ouder wil zijn. Mooie schets van de interactie tussen een schilder en zijn model. Prima beschreven hoewel net iets teveel mooischrijverij.

Wat nog te worden is    Pe

Wat nog te worden is    JG

Op meerdere fronten een heel slecht stuk. Hoewel het verhaal goed is opgebouwd en taalkundig ook goed in elkaar is, gaat het volledig onderuit in de onderlinge dynamiek. Allereerst articuleren de personages voortdurend diepzinnigheden, wat hun geloofwaardigheid aantast. Veel inzichten worden uitgesproken waar ze sterker zouden zijn getoond.

Maar het vooral ongelofelijk paternalistisch. Maria wordt gereduceerd tot een projectie van mannelijke verlangen, ook al is die niet seksueel (maar stiekem toch wel). Herman (de “maker”) positioneert zichzelf als de “bevrijder” of “ziener” die haar kwetsbaarheid ontdekt en ‘vastlegt’. Alsof hij haar ‘redt’ door haar imperfecties te erkennen, maar wel op zijn voorwaarden. Maura is het model dat vooral bestaat om iets in hem te verwerken: zijn gemis, zijn angst voor vergankelijkheid, zijn herinneringen aan zijn overleden vrouw. Ze is kritisch, maar alleen als dat niet gevaarlijk is voor hem. En zo voltooien ze deze dans. Dit is precies die toxic mannelijke blik waarbij de vrouw kneedbaar en fragiel is, een object dat de man corrigeert.

De laatste ronde    Wi

Het duurde heel lang voor dit verhaal interessant werd. Veel lezers zouden het halverwege al opgegeven hebben, maar als jurylid lees ik natuurlijk stug door. Het is een persoonlijk hardloopverhaal van een oudere persoon die daarvoor gezondheidsproblemen had en nu weer terug is. Waarom moet ik dat lezen? Het is een persoonlijk verslag, het is een dagboekfragment, met weinig originele details of gedachten. Niet slecht geschreven, maar bovenal: een dagboekfragment. Tot de laatste regels...Na “ik voel dat het fout gaat” komt er pas een echt verhaal op gang, wat in 122 woorden wordt afgeraffeld. Beste schrijver: u kunt schijven, dat staat vast, u kunt ook een verhaal vertellen, dat laten de laatste 122 woorden zien. Nu nog een kort verhaal schrijven: oftewel het beginstuk een heel stuk interessanter maken, bv met vooruitblikken, oftewel een heel stuk inkorten en dan het einde verder uitbreiden, bv met de doorvoelde emoties van de hoofdpersoon.

De laatste ronde    Wi

Dit is een korte verhalen wedstrijd, geen gedichten wedstrijd.

De laatste ronde    Jo

Een fatale loop, zoveel is al heel snel duidelijk, zeker in combinatie met de titel, waarin trouwens het woord ‘Titel’ beter kan worden weggelaten. Zelf heb ik jarenlang hardgelopen, ik herken dan ook veel in dit verhaal, het is wat dat betreft levensecht opgeschreven. Inhoudelijk stelt het helemaal niets voor, het is voorspelbaar en saai.

De laatste ronde    Jo

Het alfabet, in een soort van poëzie, maar ook weer niet. Geen enkele boeiende zin, geen inhoud.

De laatste ronde    Ma

Op zich een interessant thema. Alleen vind ik de uitwerking te droog, te uitleggerig. Daardoor voel ik niet mee met de hoofdpersoon. De hardloopscene heeft nagenoeg geen fysieke sensaties in zich, waar dat juist goed zou passen bij de conditie van de hoofdpersoon. Zijn doodswens komt voor mij uit de lucht vallen – hij was toch aan het knokken om weer vooruit te kunnen in zijn leven? Kortom: aardig idee, matig uitgewerkt.

De laatste ronde    Ma

En we zijn ineens bij Gedicht van de Maand aanbeland. Niet mijn ding. Wil iemand mij uitleggen wat ‘Zacht gevoetig strekken teen’ betekent?

In deze tekst gaat vorm boven inhoud; het dwingende ritme van het alfabet is belangrijker dan logische taal of verhaal. Het begin heeft nog wel wat samenhang, maar dat verwatert al snel om te eindigen in gezweef rondom de -z. Sorry, ik kan hier niks mee.

De laatste ronde    An

Och, wat een zielig verhaal. De opbouw is goed. Ik begrijp al snel wat er gaande is, maar toch gaat het einde snel. De gedachtes van de man zijn fijn maar ik vraag me af of hij al niet eerder zich zorgen maakte. En was er niemand die hem tegenhield of had hij niks gezegd over het advies van de dokter?...

De laatste ronde    An

Laatste stukjes vind ik leuk, lekker ritme. Maar verder pakt het me niet... ik mis meer verhaal, dit lijkt dichten.

In de kelder is het donker    Sj

Vader en dochter hebben een griezeluitje. Goed geschetst welke gevoelens en welk ongemak het oproept. Het greep me echter niet beet, teveel 'kijken naar'.

In de kelder is het donker    Pe

In de kelder is het donker    JG

Een intens stuk. Sterk sfeervol uitgewerkt en een mooie combinatie van een horroromgeving met echte psychologische horror. Het slot is dramatisch, maar roept vooral veel vragen op. Ik had graag nog wat meer geweten over Helena en haar relatie met Wout.

Een klein kritiekpunt is dat het verhaal soms vrij lang doorgaat zonder dat het ergens naartoe lijkt te gaan. Maar al met al een tekst met veel potentieel, die nog dieper kan gaan graven.

Zachte sneeuw    Sj

De man vlucht door dichte sneeuwval na het dodelijk ongeluk van zijn vrouw. Op zich een compleet verhaal maar er mist iets. Emotie? een iets breder perspectief? Zoiets.

Zachte sneeuw    Pe

Zachte sneeuw    JG

Mooi geschreven stuk van een hele vaardige schrijver. Hoewel het verhaal an sich kort en ‘overzichtelijk’ is, weet de schrijver er op een prachtige wijze woorden aan te geven.

Toch mis ik een tegenkracht: een teken van innerlijke veerkracht, een herinnering aan andere vormen van liefde (zoals de zoon), of zelfs een besef dat rouw een proces is dat ook weer ruimte kan maken voor leven. In plaats daarvan lijkt de hoofdpersoon volledig te verdwijnen in zijn verlies, zonder poging tot zingeving of vooruitgang.

Zachte sneeuw    Wi

Dramatisch verhaal, in originele beelden gevat en met weinig woorden verteld. Heel goed gedaan, schrijver! Voorbeeld, deze prachtige zin : “Wat kruimels van een ongemakkelijk opgegeten koekje.” Een wereld van emotie, zonder de emotie te benoemen. Heel mooi! Ik heb geen andere opmerkingen voor deze schrijver, behalve heel veel bewonderingspunten!

Zachte sneeuw    Jo

Een verhaal over verlies, wat niet tot leven wil komen. Het is slecht geschreven, taalkundig staan er echt te veel fouten in om het verhaal lekker te kunnen lezen. Inhoudelijk raakt het de kern net niet, het blijft vooral aan de oppervlakte en weet geen emoties bij mij als schrijver naar boven te krijgen.

Zachte sneeuw    Ma

Mooi, gevoelig en compact. Ik heb een beetje moeite om de relevantie van de kat uit het begin te ontdekken, voor mijn gevoel staat die scene een beetje los van de rest. Wat volgt is een rit richting het einde, met steeds minder zicht (letterlijk en figuurlijk). Ondanks dat het niet heel spannend of verrassend is, werkt het wel goed. Het slot vind ik ietwat verwarrend (haar schouder? Moet ik dat letterlijk nemen of niet?), maar wel mooi in zichzelf. Een goede inzending, ook omdat de tekst compact is gehouden. Voor mij werkt dat véél beter dan uitsmeren. En een complimentje erbij voor de fraai passende titel!

Zachte sneeuw    An

Simpel maar mooi verwoord verhaal. Zinnen zoals: 'Onophoudelijk jagen flarden witte gordijnen voorbij.' vind ik echt te gek. Je woordkeuze is duidelijk maar origineel. Ik zie het beeld voor me en voel met hem mee op het laatst. De slotzin is wat onduidelijk maar het past wel.

Habibi    Sj

In een therapie spreekt een Syriër over zijn vlucht. Qua setting mooi gevonden, maar het blijft wat aan de oppervlakte, zowel voor de 'cliënt' als de 'Therapeut'.

Habibi    Pe

Habibi    JG

Ik vind dit een lastig stuk. Het is echt prima geschreven; taalkundig in orde. Het verhaal is ook zeker geschreven met zichtbare empathie en betrokkenheid. De (boterham met kaas-etende Nederlandse) hulpverlener toont schaamte, vermoeidheid en twijfel, waardoor het niet gaat om zelfverheffing. Er is ruimte voor Alaa’s perspectief: hij krijgt een stem en vertelt zijn verhaal op zijn eigen tempo.

Hoewel dit genuanceerd is gebracht, sluimert er toch een trope van de tragische, stille homoerotische spanning binnen een onvrije cultuur. En in de dynamiek echoot ook de trope van de "witte redder": iemand uit het Westen die door empathie en geduld ‘de ander’ leert begrijpen of bevrijden van diens pijn. Te onbelicht blijft de vraag: waar is zijn eigen kracht, autonomie of slimheid te zien, buiten zijn overlevingsverhaal?

Habibi    Wi

Heel veel vluchtelingenverhalen gaan over het leed daar, het verlies onderweg, en de zorgen hier. De schrijver schrijft het zelf al in zijn verhaal: “Het verhaal van zovelen. Ik weet hoe het zal eindigen.” Deze verhalen zijn al zo vaak verteld, dat een vluchtelingenverhaal meer nodig heeft: een bijzonder perspectief, een verrassende twist, een ongebruikelijk einde of een vertelstem die de lezer het leed echt laat meevoelen, om hoog te eindigen in deze wedstrijd. Dit verhaal heeft dat helaas allemaal niet. Het verhaal wordt achteraf verteld, het wordt niet gaande de reis meebeleefd. Zelfs woorden over tranen, inhouden van huilen kunnen niet verhullen dat dit toch voornamelijk een verslag is. Dit verhaal is schrijftechnisch echt helemaal niet slecht, maar, hoe gruwelijk het onderwerp ook is, verhaaltechnische is het een dertien in een dozijn verhaal. Geen onvoldoende, maar zeker geen hoog cijfer, wat mij betreft.

Habibi    Jo

Een actueel verhaal waarin de problematiek rondom vluchtelingen het onderwerp is. De keuze om dit te laten vertellen in een sessie bij een hulpverlener is op zich niet slecht, maar zorgt wel voor een extra filter voor de lezer, waardoor het verhaal minder sterk wordt dan het had kunnen zijn. De wanhoop is net niet helemaal tastbaar, hoewel de schrijver zijn uiterste best doet. Het is vooral een hele goede poging, maar dit is het net niet.

Habibi    Ma

Na een wat aarzelend begin bouwt dit verhaal zich langzaam op van een ogenschijnlijk futloos consult naar een schrijnende ontboezeming. Met weinig woorden maakt de hoofdpersoon een geloofwaardige draai, dat is knap gedaan. Het verhaal van Alaa is goed weergegeven, de diepte toont zich (zijn liefde voor Fadi) zonder uitgesponnen te worden. Redactioneel gezien mag het begin wat strakker (de boterham, de vergeten suiker – die doen er niet toe en is dus overbodige ballast). Ook het slot had krachtiger gekund, het is nu een wat eraan hangend dingetje. Desalniettemin: goed verhaal!

Habibi    An

Het dialoog maakt het verhaal. Ik kan eruit halen waar ze zijn en wie deze mensen zijn door hun gesprek. Ik vind het onderwerp boeiend en toch zo simpel verteld. Geen commentaar.

De overkant    Sj

Zomerse vertelling over twee zwemmende broers, met fatale afloop. De sfeer is goed beschreven maar de gebeurtenis komt niet geloofwaardig over. Al was het maar omdat in een kanaal bijna nooit stroming staat.

De overkant    Pe

De overkant    JG

Dit verhaal is gevoelig en spannend geschreven. Je weet met weinig woorden een duidelijke sfeer neer te zetten en de belevingswereld van de hoofdpersoon komt ook sterk naar voren. De relatie tussen de broers voelt echt aan. En met de kleine gebaren, korte zinnen en stiltes zeg je soms méér dan met lange beschrijvingen. Knap gedaan.

Toch mist het verhaal inhoudelijk naar mijn mening nog wat scherpte. Ik mis een ander perspectief, een andere of diepere laag. Wat het nu is, is een scène, een goed geschreven scène, maar als kort verhaal nog net wat te klein. Desondanks een ruime voldoende.

De overkant    Wi

Goed geschreven, goed verteld. Alleen had ik meer willen weten van de historie, de achtergrond, de relatie met zijn moeder, die alleen maar kort genoemd is, om te begrijpen waarom hij persé wilde. Ik heb verder geen opmerkingen voor deze schrijver.

De overkant    Jo

Een verhaal over twee broers, de jongste voelt de sterke drang om een rivier over te zwemmen. Hij heeft zijn A-diploma nog niet en is dus heel jong. Hij probeert het een keer, dit is nog geloofwaardig, dat hij het daarna nog een keer probeert, gaat er bij mij niet in. Dat zijn broer verdrinkt is een voorspelbaar einde.

De overkant    Ma

Dit verhaal toont de zelfbeheersing van de auteur. Geen opsmuk, geen vals sentiment, maar een vertelling waar de dreiging langzaam opkomt en het einde onafwendbaar gruwelijk is. Volkomen geloofwaardig geschreven, de zinnen hebben een mooie cadans. En onder de 1.000 woorden. Misschien had ik iets meer van de schrik, verbijstering, schuldbeleving van de hoofdpersoon willen zien. Neemt niet weg dat ik dit een fijn verhaal vind.

De overkant    An

Jeetje wat zielig! Ik mis wat emotie, veel wordt nu vlak verteld maar ik zie zeker potentie.

Blue monday    Sj

Een vampier vlucht na het afslachten van nogal wat mensen. Ehm, tja, wat moeten we hiermee aan eigenlijk? geen idee.

Blue monday    Pe

Blue monday    JG

Dit leest als een middelbare school-tekst. Dat is niet per definitie slecht, maar ook niet goed. Het is provocerend, en zit vol met rauw beelden van drugs, vrouwenlichamen, geweld en natuurlijk vampirisme. De sfeer is gezocht kil en oncomfortabel, waardoor het verhaal heel bewust een gevoel van afstandelijkheid en zelfs afkeer oproept. Maar het is ook vrij kaal in het emotionele of psychologische uitdiepen van de personages: de hoofdpersoon blijft eerder een mysterie, een soort donkere kracht, dan een mens met innerlijke diepgang. Het is precies dat wat dit verhaal doet, en dat is niet meteen heel bijzonder.

Qua schrijven: ik zie wel een schrijver met flair en ritme, maar de tekst overschrijdt regelmatig de grens tussen stijlrijk en stijlzuchtig. Zonder een tegenstem verliest de overdaad op den duur zijn kracht.

Blue monday    Wi

Waarom moet elk zelfstandig naamwoord een bijvoeglijk naamwoord krijgen? Kijk nou bv eens naar deze zin: “Met dichterlijke woorden strooien had in deze donkere spelonk met dreunende beats die als oorverdovende hartslagen klonken, geen nut.” Dwingende aanwijzingen van de schrijver, daar hou ik niet van. Ik wil frank en vrij een verhaal kunnen lezen. Verder is de lange, veel te lange, eerste alinea een lange reeks gekunstelde zinnen, met deze als dieptepunt: “Het kloppende bloed nodigde me feestelijk uit om haar naar buiten te loodsen.” Moet ik echt verder lezen? Ik moet nodig gaan koken en de hond moet nog naar buiten en ik wil mijn boek uitlezen....waarom steek ik hier tijd in? De tweede alinea begint met maar liefst vijfhonderd woorden met een standaard vampier-enscenering, zonder nieuwe twist, zonder nieuw inzicht, maar met veel en veel te veel woorden. De hond moet nu echt nodig naar buiten... ik stop ermee. Ik heb niets tegen dit genre, maar wel heel veel tegen de irritante mooischrijverij van deze schrijver.

Blue monday    Jo

Wat begint als een verhaaltje over stappen en het uitzoeken van een onenightstand blijkt al snel een vampierverhaal te zijn. De manier waarop het opgeschreven is, is lekker. In het verhaal zit veel vaart, het is met een bepaalde luchtigheid geschreven. Leuk om een keer een heel ander verhaal te lezen in deze wedstrijd. Gewoon een lekkere inzending.

Blue monday    Ma

Deze auteur durft. De tekst barst van zintuiglijke overdaad en expressionistische beelden (“haar ader knapte als een gesprongen snaar”, “ik was adrenaline, geronnen uit cocaïnebloed”). Grotesk, uitzinnig, een koortsige droom, om daarna fiks gas terug te nemen en een in een tamelijk kalm, maar wel bijpassend slot te komen.

Maar overdaad schaadt. Vergelijkingen stapelen zich op (“haar bloed sijpelde als een gouden rivier”, “haar lijf was een levend optreden”). Na het derde “ik dronk, ik dronk” is het punt wel duidelijk. Schrappen! En schrijven is ook je tekst zorgvuldig nalopen en corrigeren. Er zitten veel schrijf- en stijlfoutjes in. Mijn getalsmatige beoordeling zit daarom tussen waardering van lef én gefronste wenkbrauwen in.

Blue monday    An

Een gek en luguber verhaal, maar je had me helemaal in de ban. Raar.

Kleur bekennen    Sj

Via een kuswedstrijd tgv Oekraïne komt een meisje uit de kast. Grappig bedacht maar desondanks wel erg ver gezocht.

Kleur bekennen    Pe

Kleur bekennen    JG

Dit is een gedurfd verhaal. Ik heb het twee keer gelezen, maar ik ben onder de indruk. Het is erg fris en vlot geschreven en geeft een mooie serieuze onderlaag. Niet alleen de zoen tussen de meisjes, maar ook hoe het Oekraïne-conflict terugkomt op het schoolplein.

Er zit veel humor in, waardoor het toxic gedrag wat onderbelicht wordt. Natuurlijk zit er iets toxics in: Natalia’s uiterlijk wordt letterlijk ingezet om geld te verdienen, waarbij jongens betalen om haar te kussen. Dat objectificeert haar in zekere zin: haar waarde wordt gekoppeld aan haar aantrekkelijkheid en vermogen om "niet te blozen". Zeker als het over kinderen gaat, is dat ongemakkelijk. Tegelijkertijd is het duidelijk een creatieve, gekke actie in de context van een schoolproject. En consent speelt wel degelijk een rol: Natalia stemt in, er zijn duidelijke grenzen, en het wordt niet seksueel uitgespeeld. Misschien had een leerkracht nog een kritische rol kunnen vertolken zodat het gedrag van de jongens ook minder genormaliseerd wordt?

Kleur bekennen    Wi

Kort maar goed! Goede spanningsopbouw, op zich een goed slot, maar het had scherper gekund. “Ik zwijmel’ verdient een show don’t tell. Ik vind het gebruik van het woord ‘iris’ een beetje ongemakkelijk. Iris is een anatomische term. Hij klopt wel, immers de iris geeft het oog zijn kleur, maar in een kort verhaal zou ik toch het alledaagse woord ‘oog’ aanbevelen. “Kussen tegen Russen” verdient de prijs van de mooiste zin in alle verhalen van deze maand. De laatste zin is wat gezocht, maar ik begrijp dat Natalia een laatste zin moet uitspreken omdat ze een vuurrood hoofd moet krijgen. Misschien net iets anders formuleren. Maar verder: goed gedaan schrijver!

Kleur bekennen    Jo

Een verhaal over twee meisjes, die op elkaar verliefd blijken te zijn. De aanleiding is een kuswedstrijd, dit beslaat het grootste deel van het verhaal. De liefde komt voor mij uit de lucht vallen. Het is te onsamenhangend om goed te zijn.

Kleur bekennen    Ma

Een héél kort kortverhaal (400 woorden) waarmee toch een aardig verhaaltje wordt neergezet. Het heeft vaart, een originele premisse en flair. De twist aan het einde is… ja, wel grappig, en het verklaart ook hetgeen er voor die tijd niet gebeurde (blozen). Geniaal? Nee. Groots? Ook niet. Aardig? Ja. Al zou ik het beter vinden passen als hoofdstukje in een langer verhaal, waarin de dynamiek tussen de hoofdpersonen veel beter opgebouwd en uitgewerkt kan worden.

Kleur bekennen    An

Lief!! Het is me enkel wat te snel, dat einde kon meer spanningsopbouw gebruiken om het pakkender te maken.

Op jou    Sj

De zoon viert het overlijden van zijn agressieve aan alcohol verslaafde vader. Aardige vertelling maart valt net iets teveel in herhaling over hoe het zat tussen vader en zoon.

Op jou    Pe

Op jou    JG

Ik geloofde dit stuk aanvankelijk niet. Iemand die opgroeit in een gewelddadige thuissituatie worstelt vaak met complexe gevoelens: schuld, loyaliteit, zelfhaat. De verteller is gedurende het hele stuk opvallend helder, bijna karikaturaal zeker van haar gelijk. De afwezigheid van innerlijke strijd maakt het eendimensionaal en de oplossing aan het einde gemakkelijk.

Aan het einde voel ik de nuance. Aan het einde voel ik dat het een front was en komt op een subtiele manier de complexiteit naar boven.

Had dit eerder duidelijk kunnen worden? Misschien wel. Houd er rekening mee dat de lezer niets van het stuk weet. Had het misschien nog specifieker/ persoonlijker gekund? Ja, misschien ook wel. Maar los daarvan is het een sterk waarvoor complimenten!

Op jou    Wi

Dit verhaal is zeker kundig geschreven, maar veel te lang. Het barst van de herhalingen en het verhaal kabbelt heel langzaam voort. De vader was zo eendimensionaal slecht dat moord voor de hand lag. De schrijver heeft het subtiel in het verhaal gevlochten, maar de meeste lezers zullen dat wel hebben zien aankomen. Een eendimensionaal persoon maakt een verhaal saai, moeilijk om als lezer in te leven. En dat is dit verhaal ook. Met dit slot gaat dit verhaal uit als een nachtkaars, juist een verhaal als dit had een onverwachte twist op het einde verdient. Verder kan deze zin wel wat show don’t tell gebruiken: “Ik dacht na over de dingen, over de wereld, over wat ik met mijn leven wilde doen.” Nogmaals, vakkundig geschreven, met een goed taalgevoel en een passende vertelstem, maar echt veel en veel te lang en uiteindelijk saai!

Op jou    Jo

De schrijfstijl is niet goed, het kost me moeite om het verhaal te lezen. Ook inhoudelijk vind ik het tegenvallen, we zijn aanwezig bij een plechtigheid en beleven dit vanuit de beleving van de zoon van de overledene. Het is jammer om dit op te moeten schrijven, omdat de schrijver een mooie invalshoek kiest. Lang denk ik dat de ik-persoon de weduwe is en pas langzaam wordt het gordijn opgetrokken. De opbouw is zonder meer goed, er mist vooral diepgang om het verhaal boeiend te houden.

Op jou    Ma

Dit verhaal is best intens, met een compromisloze verteller en pittige thematiek: de haat-liefderelatie met een destructieve vader, culminerend in diens begrafenis en het begin van de bevrijding van de zoon. Geen spatje verzoening, geen stukje relativering, gitzwart van begin tot het einde.

Ik heb de eerste pagina drie keer gelezen om door te krijgen wie er nou aan het woord is – tevergeefs. Pas over de helft wordt duidelijk dat het de zoon is. Dat -ie niet dol was op zijn pas overleden vader is mij dan allang duidelijk. Meer dan, zelfs. De makke van dit op zich aardige verhaal zit ‘m in de monotonie en herhaling. Vanaf de eerste regel is het doordrenkt van afkeer en sarcasme. Er zit geen emotionele schakering in: geen verwarring, geen spijt, geen enkele vorm van gelaagdheid in het verdriet. Dat maakt het op den duur vlak, ondanks de heftigheid. Daar helpt de lengte ook niet bij. Goed inkoken naar de essentie had een meer compact verhaal opgeleverd, dat daardoor meer impact zou hebben.

Op jou    An

Leuk met de gedachtes ertussen maar het maakt het wel erg dubbelop alles, er is weinig voor de fantasie over.

3B    Sj

In hun nieuwe flat krijgt een koppel te maken met buren die de hun leven lijken op te zuigen. Pure suspense, goed utigewerkt, het hele gebeuren grijpt je vast. Compliment!

3B    Pe

3B    JG

Super verhaal. Dit zijn de stukken waarvoor ik jurylid ben. In één zin: een sterk, beklemmend verhaal met goed uitgevoerde spanningsopbouw, ijzersterke stijl en rijke sfeer.

Als kritische punten kan ik nog meegeven dat het hier en daar wat langdradig is. Er wordt wel veel geëxperimenteerd met de herhalende zinnen; we weten al eerder dat het vreemd is. Het heeft nog een wat strakkere edit nodig, maar laat je daardoor niet afschrikken. Complimenten!

3B    Wi

Beiden leunen tegen het kozijn. Misschien iets meer variatie in de beelden brengen? Er zijn korte verhalen die teveel uitleggen, als lezer weet je het dan al en gaat de aanvullende uitleg irriteren. Er zijn ook verhalen die helemaal niets uitleggen, een verhaal wordt dan een zak met woorden en zinnen zonder samenhang, zonder betekenis, zonder impact. Helaas is dit verhaal van die laatste categorie. Als je als schrijver helemaal niet wilt nadenken over geloofwaardigheid, logica of actie en reactie, en als je vindt dat je de lezer geen enkele verklaring schuldig bent, kun je frank en vrij mooie zinnen maken en die achter elkaar typen. Maar de lezer staat in de kou. Ik wil overigens niet zeggen dat dit verhaal niet doordacht is, de hele mooie laatste zin geeft aan dat de schrijver wel degelijk een verhaal heeft geschreven. Maar om met de onvergetelijke Renate Dorrestein te spreken: een verhaal hoeft niet waar gebeurd te zijn als het maar waar gebeurd had kunnen zijn. Dit verhaal, hoe doordacht het slot ook is, is te ver verwijderd van gebeurtenissen die waar gebeurd zouden kunnen zijn.

3B    Jo

Een ongrijpbaar verhaal met een boeiende horrorinsteek. Het is horror, maar dan heel subtiel gedaan. Het idee is geweldig, de uitwerking bij vlagen heel goed, maar voor het mooie is het verhaal net iets te lang. Het voelt op een gegeven moment als een eindeloze herhaling van zetten, waardoor het wat saai wordt. Het einde is wel heel goed gedaan. Een mooie inzending, met een verrassend verhaal.

3B    Ma

De basis van dit verhaal is intrigerend, een mix van psychologische horror en relationeel drama. De auteur hanteert een vlotte pen, met vloeiende zinnen en overtuigende zintuiglijke details. De kern (wat als onze buren ons nadoen, tot in detail?) is prikkelend, maar het wordt uitgerekt tot bijna 3.000 woorden, waarin veel van hetzelfde gebeurt met weinig dramatisch verloop of spanningsopbouw. De druk op hun relatie wordt aangestipt, lijkt even tot escalatie te leiden, maar dat verdwijnt rap, als vanzelf. Zeker omdat het einde weinig antwoord geeft op het mysterie (dat is prima wat mij betreft) had de relationele impact veel meer uitwerking en verdieping moeten krijgen. Ik zeg het vaker: gun je verhaal een stevige redactiebeurt. Schrap, kook in, zet de essentie neer. Het zou eenvoudig de helft korter kunnen zonder enig inhoudelijk verlies. De gewonnen ruimte is dan op te vullen met wat nu nog ontbreekt (m.n. het relationele aspect). En leg zo min mogelijk uit; 15x ‘alsof’ in deze tekst is een signaal dat de auteur bang is dat de lezer het toch niet goed begrijpt.

3B    An

Oehhhh spannend dat einde! Het dialoog neemt wel het voortouw in het verhaal maar dat vind ik niet heel erg, meer beschrijvingen zijn niet erg nodig. Mooi!

Nooit meer terug    Sj

Gemijmer over een vliegtuigongeluk en de al dan niet verwerking daarvan. Geen onaardig onderwerp maar te onsamenhangend uitgewerkt.

Nooit meer terug    Pe

Nooit meer terug    JG

Zeker geen verkeerd stuk. Interessant dat je kiest voor een echt gebeurd vliegtuigongeluk. Al begin je als lezer wel te twijfelen over de rol van de Telegraaf in dit geheel: daar verdwaal ik je conjectuur.

Grootste minpunt voor mij is de overdaad aan informatie, al begrijp ik de rationele sfeer. De ontwikkeling van de ik-figuur is subtiel en klein. Misschien wel vervreemdend, maar toch: daar word ik in meengenomen. Ik kan langzaam begrijpen waarom hij handelt zoals hij handelt. Knap gedaan.

Nooit meer terug    Wi

Een zorgvuldig opgezet verhaal vol met incomplete herinneringen en onzekere emoties. Daardoor komt de hoofdpersoon geloofwaardig, als een echt mens over.  Zijn incomplete herinneringen aan de vliegtuigcrash zijn heel zintuigelijk geschreven, waardoor je bijna zou denken dat dit verhaal autobiografisch is. Of dat zo is, doet er natuurlijk niet toe. Zijn terugkeer naar Nederland, ook weer met onzekere herinneringen, versterkt het verhaal van de crash. Goed slot ook. In het slot, net als in de rest van het verhaal, heeft de schrijver sensatie vermeden (rampenverhalen zijn meestal met veel sensatie geschreven en deze juist niet). Schrijftechnisch geen enkele opmerking: een bijzonder goed verhaal, dit!

Nooit meer terug    Jo

Een heel warrig verhaal waarin een vliegtuigongeluk centraal staat. Er zit weinig lijn in en het kost me veel moeite om bij de les te blijven. Het gewoonweg niet goed.

Nooit meer terug    Ma

Je zou kunnen zeggen dat dit verhaal draait om wat het betekent om met een grote leugen te leven, en er misschien wel in te willen geloven, als houvast. Denk maar aan Tirza van Grunberg, een totaal ander verhaal maar rondom ditzelfde thema. De auteur schrijft vlot, met aandacht voor de dialogen die prettig lezen. Maar de belofte wordt niet ingelost, hoofdzakelijk omdat de structuur niet voldoende is uitgewerkt en omdat het motief voor de leugen onbenoemd blijft, plus dat het onwaarschijnlijk is dat zijn familie erin is gestonken. Het ongeluk was in januari 1982 en hij is in april pas naar Boston gevlogen. Die discrepantie vind ik storend.

Over de structuur: wat niet bijdraagt aan de vertelling hoort niet thuis in een kort verhaal. De uitweiding over Tilburg is volstrekt irrelevant. Bovendien zijn de scenes repetitief, ze herhalen zichzelf: eerst moeder, dan broer, de journalist en dan zijn vriendin. Het zijn lichte variaties op hetzelfde thema.

Alles bij elkaar vind ik het een aardig verhaal, wat aan plausibiliteit en structuur nog veel te winnen heeft.

Nooit meer terug    An

Mmm, het idee van het verhaal vind ik mooi maar het is voor mij te geparafraseerd verteld.

En route    Sj

Apocalyptisch toekomstbeeld. Beeldend, interessant om te lezen, goed uitgewerkt, prima!

En route    Pe

En route    JG

Erg slecht stuk. Nogal profetisch omschreven. Maar als de onnodig Franse subtitel al een spelfout bevat (het is ‘La’ fin), word je al wat sceptisch.

De meest positieve punten van dit verhaal zijn de details van de dystopische setting. Maar verder struikelt het over vanalles: Cas is een soort white savior-held, de mannelijke ‘hoer’ (“het exotische exemplaar”) is slachtoffer, de rest van de wereld is kwetsbaar of onbetrouwbaar. Dit soort verhalen zijn fantasieën van onrealistische rolverdelingen.

En route    Wi

Onduidelijk of de titel ‘’En Route” is of “Le fin du monde.” Ikzelf vind de tweede beter, maar het is aan de schrijver natuurlijk. Verder: een kort verhaal hoef je niet met ‘einde af te sluiten. Ik ben altijd blij met SciFi-verhalen in deze wedstrijd. Dit was een goede maand, er waren er meerdere! Zeer positief aan dit verhaal: de verteller heeft de verleiding weerstaan om alles uit te leggen over hoe de wereld in de staat is gekomen, waarin het verhaal wordt verteld. Hij heeft de mise-en-scène langzaam uitgerold, alleen die informatie verstrekt die nodig was. Bij heel veel SciFi-verhalen gaat dat fout en wordt veel te veel plaats ingenomen door uitleg. Minder positief was ik over het verhaal zelf. Het was allemaal nogal dunnetjes. De persoon van de veger voegt niets toe en de opmerking dat de mooie hoer vanuit de richting kwam waarnaar zij op weg waren, lijkt te verwijzen naar een ander hoofdstuk of een ander verhaal. In dit verhaal is dat een doodlopende straat. Ervaren lezers van dit soort ‘einde der tijden’ verhalen zagen dit slot natuurlijk allang aankomen, maar desondanks heeft de schrijver goed naar dit einde toegeschreven. Ik kwam wel stijlfouten tegen, mogelijk veroorzaakt door het Vlaams-Nederlands (of mijn gebrek aan kennis van het Vlaams). Er is klaarblijkelijk sprake van een uniformjasje bij de officieer, maar daarna trekt hij zijn vestje aan. In het Frans is ‘vest’ een ‘jasje,’ (misschien ook in het Vlaams), maar in het Nederlands is deze zin verwarrend. Deze combinatie van zinnen is onduidelijk: “'Ik betaal hiervoor, hoer!' Cas zette behoedzaam zijn kop koffie neer.” Het lijkt nu alsof Cas die zin uitspreekt. Suggestie: geef bij de eerste zin van een dialoog aan wie het zegt en begin dan de volgende zin altijd op een nieuwe regel. In één zin wordt zowel ‘koeltjes’ als ‘fijntjes’ gebruikt. Dat is een stijlbreuk. In twee opeenvolgende zinnen wordt het woord ‘doorheen’ gebruikt, een typisch Vlaams woord dat in het Nederlandse Nederlands niet wordt gebruikt en als het dan twee keer kort achter elkaar voorkomt dan valt dat nogal op. Nog zo’n uitdrukking: “tegen een verzacht prijsje.” Nederlanders zouden “tegen een zacht prijsje” schrijven, maar dat is niet het probleem: dit lijkt verhaaltechnisch niet juist: zou dat niet moeten zijn tegen juist een verhoogde prijs, waardoor deze hoer meegaat op de trip? Een blik is mannelijk als het om een oogopslag gaat, dus: “een woeste blik, die teniet...” Als het een blik appelmoes zou betreffen, dan is ‘blik’ onzijdig en klopt de zin.

En route    Jo

Het verhaal speelt zich af in de toekomst en in de laatste zinnen wordt duidelijk wat er mis is in deze maatschappij. Het gegeven is op zich aardig bedacht, het is voor dit verhaal niet voldoende. Het wordt veel te laat gebracht en de aanloop hiernaartoe is niet best. Er zit weinig lijn in het verhaal en er worden vooral personages geïntroduceerd. Het is geen goed kort verhaal.

En route    Ma

Ha, een fijne dystopie! De setting is geloofwaardig, je voelt de vermoeidheid van deze maatschappij, haar sleetsheid, de morele uitputting en uitzichtloosheid. Begrippen als ‘Gekende Wereld’ en ‘het Barre land’ dragen bij aan de geloofwaardigheid van de wereld, en godzijdank legt de auteur verder niet al te veel uit (behalve aan het eind, daarover straks meer). Als lezer mag ik daardoor zelf mijn beelden vormen, en daarmee verbind ik mij aan het verhaal. Heel fijn! De personages zijn raak geschetst. Cas is een doorgewinterde, gelaten soldaat die zich ondanks alles iets van zijn menselijkheid heeft weten te bewaren. De jonge hoer is scherp, onafhankelijk, maar ook kwetsbaar. Sloms is een vieze kruiper, maar wel eentje met een stem. Bijfiguren krijgen net genoeg vlees om tot leven te komen. De dialogen zijn geloofwaardig én functioneel: ze zijn niet alleen karaktervormend, maar versterken ook de wereld en de thematische laag. Knap gedaan, auteur!

Bovenal een dik compliment voor de stapsgewijze onthulling van het blijkbare vrouwenprobleem: als blijkt dat de hoeren mannen zijn, is dat ineens helder, zonder dat er ook maar enige uitleg verder nodig is. Daarom vind ik het jammer dat dit aan het slot toch extra woorden krijgt; deze boodschap had eenvoudig gebracht kunnen worden via de jongeman die blijkbaar uit die bewuste bergstreek komt.

Had de tekst strakker gekund en het verhaal meer snelheid kunnen krijgen? Ja. Blijven er personages hangen in een schets? Ja. Is dit een verrekt lekker verhaal? Ja!

En route    An

Het karakter Cas staat me wel aan, goed uitgewerkt. Dat vind ik dan ook het beste in het verhaal, op andere vlakken had er meer interesse gewekt mogen worden.

Jens    Sj

Een man en een vrouw over hun relatie die geen relatie mag zijn. Onconventioneel beschreven, goede stijl, nog genoeg te raden over. En leuke vondsten, zoals de vergelijking met een kleuterklas. Compliment.

Jens    Pe

Jens    JG

Ik heb me er aanvankelijk even doorheen moeten bijten. Allereerst was dat de veelheid aan metaforen en psychologische taal (zowel van Jens als de verteller). Het maakt de tekst bij vlagen vermoeiend. Maar vooral had ik moeite met de houding van de vrouw en hoe zij alles zo over zich heen laat komen.

Bij een tweede keer lezen zag ik beter hoe je sterk en intiem je het psychologische landschap weet te schetsen. Hoe sterk de eenzaamheid onder alle expliciete taal naar voren komt: hoe zelfs de meest fysieke nabijheid geen garantie biedt voor houvast. En toch, het blijft licht en hoopvol. Complimenten!

Jens    Wi

Wat een prachtige vertelstem heeft u, schrijfster (vermoed ik, ik kan me bijna niet voorstellen dat dit is geschreven door een man, maar wie weet, soms kan een man ook mij verrassen). Het verhaal is ongepolijst, dicht op de huid. Zintuigelijk zonder zwaar of grof te worden. Als is het wel behoorlijk rommelig opgeschreven, dit verhaal zou veel baat hebben bij een redactieslag, die meer struktuur aanbrengt, zonder de mooie vertelstem te verliezen. Ik ben nogal allergisch voor therapeutenjeukjargon dus raakte ik gelijk geïrriteerd bij de eerste keer dat het woord “hechtingsproblematiek” langs kwam, maar wat heb je dit prachtig opgelost, inclusief alle andere jeukwoorden die later nog terugkomen. Met zoveel zelfkritische humor mag je alle jeukwoorden gebruiken die je wilt. Ik heb ervan genoten! Nog een paar suggesties, bedoeld als opbouwende kritiek om volgende maand een beter gestructureerd verhaal in te dienen (daar kijk ik nu al naar uit). Je lijkt zuinig met komma’s. Gebruik ze wat vaker, ze kosten niets en helpen de lezer om nog beter in je verhaal te komen. Tussen borstkas en buik vond ik een spijtige uitdrukking, nog even los van het feit dat daar niet veel tussen zit en later blijkt de telefoon toch op de borstkas te liggen. Waarom niet ‘tussen borsten en buik’ dat had perfect gepast in dit verhaal! Op een enkele plek gaat je mooie vertelstem over in mooischrijverij. Voorbeeld: “ik wou inslapen zonder dat zijn WhatsApp-bericht als een zachte handpalm over mijn oogleden gleed.” Pas daarmee op, dat bederft de sfeer van het verhaal! En zinnen tussen haakjes zetten kan de lezer op het verkeerde been zetten. Probeer dat te vermijden.

Jens    Jo

In dit verhaal gebeurt eigenlijk zo goed als niets. Het is een eindeloos uitgesponnen gedachte over een relatie. Het begint niet verkeerd, maar al snel haak ik af, onder meer door het gebruik van haakjes, waartussen nutteloze informatie staat. Het verhaal zelf is vooral leeg en waarom gebruikt de schrijver een Engelse zin om het verhaal mee af te sluiten?

Jens    Ma

Nou, hier kan ik kort over zijn. Wat een steengoed verhaal. Alles klopt, de taal is prachtig, nergens te veel of te mooi. Het op zich beperkte thema wordt in alle grootsheid geëtaleerd en uitgediept, buitengewoon geloofwaardig. De opbouw klopt, de broeierigheid van het onderwerp wordt versterkt door de hitte buiten, het slot vind ik prachtig. ‘Myself, I feel very safe’ – nou, echt niet. Auteur, ik wil meer van je lezen!

Jens    An

Ik vind het nogal moeilijk erdoorheen te komen, erg dik geschreven. Probeer de spanning die in de scenes zit dan ook zo spannend te vertellen.