Jurycommentaar oktober 2025

Hieronder vind je het jurycommentaar van oktober 2025. Je kunt het beste CTRL+F/COMMAND+F gebruiken om jouw verhaal te zoeken. Ter info: Juryleden zijn niet verplicht commentaar te geven dus de hoeveelheid juryleden die hier wordt weergegeven kan per maand verschillen. Ook hoeft niet bij élk verhaal commentaar te staan. Wel zijn de jurylid-coderingen elke maand hetzelfde. Als je vaker mee hebt gedaan, kun je door de maanden heen de commentaren op jouw verhalen vergelijken.

Sommige verhalen ontvangen meer commentaar dan andere. Dit komt omdat onze juryleden in twee groepen verdeeld zijn en elk de helft lezen. Na deze eerste lezing hevelen we de beste vijf verhalen van elke groep over naar de andere helft. Deze beste verhalen (de verhalen van de shortlist dus) hebben twee maal zoveel commentaren.

Let op: lezen is voor eigen risico. Sommige juryleden nemen geen blad voor de mond en het lezen van het commentaar kan eventueel een vervelende ervaring voor je zijn. Bedenk alsjeblieft dat onze juryleden ook maar mensen zijn en dat je zelf moet bepalen of je het commentaar ter harte neemt of het naast je neer legt.

Illustratie: Caroline-Stéphanie-Félicité, Madame de Genlis (Issy-l'Évêque, 25 januari 1746 – Parijs, 31 december 1830) was een Franse schrijver. Ze was met name bekend vanwege haar onderwijskundige geschriften en kinderboeken. Wikipedia

Het commentaar

Onderhoudsploeg    Sj

Terugblik op corona. Het verhaal begint wel oké maar wordt daarna ronduit warrig.

Onderhoudsploeg    Pe

Onderhoudsploeg    Wi

Dit is een vertelsel, geen verhaal. Er is geen ontwikkeling van de hoofdpersoon, hij vertelt wat hij doet en dat is het dan. Geen spanningsboog, geen verrassende twist. We leren helemaal niets van “charismatische, briljante Armin”, wat er over hem wordt verteld zijn oppervlakkigheden. Op zich schrijft deze schrijver vlot, hij heeft een goede taalbeheersing, maar dit verhaaltje is flinterdun, wat mij betreft geen prijswinnaar.

Onderhoudsploeg    Al

Onderhoudsploeg    Ma

Kort en krachtig, nog geen 500 woorden. Ik weet niet zo goed waar de auteur naar toe wil. Het is te kort om diepte te bereiken, wat maakt dat het als een schets overkomt. Wie de ‘ik’ is, blijft voor mij vaag; een verzorger? Een engel-achtige? Voordat ik uitgepuzzeld ben, is het verhaal alweer voorbij.

Kortom: intrigerend in de kern, maar onvoldoende verdiept.

Wanneer is het gisteren    Jo

Het inmiddels overbekende verhaal over Dementie. Alle bekende open deuren worden jn dit verhaal ingetrapt, nergens een originele zin of gedachte.

Wanneer is het gisteren    JG

Verhalen over dementie zijn er veel. Ook voor deze wedstrijd zijn er al veel verhalen ingezonden. Als indiener leg je de lat dus best hoog als je erboven uit wilt steken. Helaas slaagt het verhaal daar niet in.

Dat zit hem vooral in het gebrek aan subtiliteit en verdieping. De karakters van Hans en Marja/Maria zijn te oppervlakkig. Het einde met de foto neigt naar overdramatiek.

Toch zijn de opbouw en structuur niet verkeerd; het afbreken van elke regel werkt niet verkeerd. Er zit zeker potentie in om dit verhaal sterker te maken.

Het geheel is helaas te weinig om een voldoende te krijgen.

Wanneer is het gisteren    RV

Interessant en geloofwaardig inkijkje in de binnenwereld van een bejaarde. Het verhaal leest vlot en is in toegankelijke zinnen vormgegeven, maar het ontbreekt een tikkeltje aan (opgebouwde) spanning, waardoor het plot ietwat 'vlak' blijft. Niettemin een behoorlijke inzending.

Wanneer is het gisteren    PV

 Wat goed is, is de ogenschijnlijke victorie die de hoofdpersoon behaalt, een fijn bezoek van zoon. Maar het is een schijnoverwinning want daarna slaat de vergeetachtigheid toe.

NewsElephant    Sj

De democratie onder druk, verzet. Goed verwoord wat er gaande is. Maar, schrijver, het is meer een visie dan een verhaal. Dat laatste komt onvoldoende uit de verf.

NewsElephant    Pe

NewsElephant    Wi

Uitleg, verantwoording en verwijzingen in voetnoten horen bij een wetenschappelijke verhandeling, niet bij een kort verhaal. Dat is in elk geval mijn mening. Een verhaal moet op zichzelf staan en op zichzelf indruk maken op de lezer. Ik heb dan ook bewust de voetnoten niet gelezen. Het verhaal leest ook als een wetenschappelijke verhandeling, of anders een column, waarbij de schrijver een poging heeft gedaan om er door verwijzingen naar natuur, een boom hier, een storm daar, een persoonlijke noot aan te geven. Niet geslaagd, wat mij betreft, totdat ik aan de allerlaatste zin kwam. En die is uit de kunst, een perfect slot aan een alles behalve perfect verhaal. Advies aan de schrijver: maak het verhaal veel kleiner, minder opgezwollen, verwijder details die niet ter zake doen, zoals die hele alinea over Trump en zijn AI-foto als paus. Gezien de allerlaatste regel, begrijpt deze schrijver hoe een goed verhaal verteld wordt en ik kijk uit naar een nieuw verhaal van zijn hand.

NewsElephant    Al

NewsElephant    Ma

Een interessant verhaal, geschreven met een trefzekere pen; mooie zinnen en krachtige beelden. Ondanks de lengte (of gebrek daaraan, een dikke 1.000 woorden) is het een gelaagd verhaal, waarin grote thema’s als post-truth, populisme en journalistiek verval onverwacht uitmonden in een beknopt geschetst persoonlijk drama. En daar zit voor mij een probleem. Hoe inleefbaar het slot en hoe treffend het contrast tussen groots en klein ook zijn; het is niet in balans. De grote thema’s krijgen grote woorden en zware zinnen, deels ‘geleend’ van andere schrijvers (wat een probleem op zichzelf is, daarover straks meer), het slot is een enkele zin. Té abrupt naar mijn smaak. Dan de geleende termen; dat kan echt niet, het is plagiaat (verzacht door de vermelding). Verwoord je eigen beelden, daar ben je schrijver voor.

Oppashond    Jo

Een te schattig lief en vooral klein verhaal. Fijn om te lezen, maar veel te licht voor een verhalenwedstrijd.

Oppashond    JG

Het verhaal is heel kort en er gebeurt erg weinig. Ik proef zeker wel iets persoonlijks en charmants in de tekst, maar het is te weinig om op zichzelf te staan. Als lezer word ik nergens in meegenomen. Waarom is de gebeurtenis belangrijk voor haar?

Daarnaast is te taal soms te gezocht. Stukjes als “tussen boeken en herfstlicht” vallen uit de toon naast de natuurlijke vertelstem van de ik-figuur.

Oftewel, het is echt te weinig als kort verhaal voor deze wedstrijd.

Oppashond    RV

Aandoenlijk beknopt verhaal  over een ontmoeting met de sympathieke ZKV-schrijver A.L. Snijders dat in alles authentiek aanvoelt. Voor lezers die deze schrijver niet kennen zijn er wellicht iets te weinig aanknopingspunten voor inleving, maar al met al een zacht, vriendelijk verhaal in de anekdotische sfeer, waarbij er in het slot ook echt sprake is van een afronding.

Oppashond    PV

Tja, erg kort.

Wel lief.

Een bord vol asperges    Sj

Ontwikkelingen in een grachtengordelrelatie. Leuk bedacht, leuk beschreven, de humor geeft het verhaal net dat extra  suasje wat het nodig heeft.

Een bord vol asperges    Pe

Een bord vol asperges    Wi

In de eerste alinea’s tamelijk veel zweverig gemijmer, op het randje van mooischrijverij en op het randje van infodump, en al lezend begon ik me af te vragen of er nog een verhaal zou komen. En na 635 woorden inleiding komt er dan toch een verhaal op gang. Een tamelijk ongeloofwaardig verhaal. Het thema (de open relatie en wat doen we eraan of ermee) is best populair in deze wedstrijd en de uitwerking in dit verhaal is zeker creatief. Maar uiteindelijk is het verhaal nogal dunnetjes en het einde slap. De schrijver heeft wel vaardig vermeden om het echte onderwerp te benoemen en dat is wel goed gedaan. Deze schrijver heeft een uitstekende taalbeheersing, maar ik adviseer om die in te zetten voor een beter verhaal met meer diepgang en iets minder mooischrijverij.

Een bord vol asperges    Al

Een bord vol asperges    Ma

Kijk, deze is lekker! Een ‘coming of age’ verhaal, met als kern verzet tegen burgerlijkheid dat via jaloezie uitmond in… burgerlijkheid. Geschreven met vaart, scherpte en ironie. Misschien té overladen; een flinke snoeibeurt in details en uitweidingen komt de leesbaarheid zonder meer ten goede. Maar overall: origineel, geestig en lekker vilein. Goeie!

(En ik vermoed Tony Coppo?)

Een bord vol asperges    Jo

Geen fijn verhaal om te lezen, er staan veel taalfouten in die voorkomen hadden kunnen worden. Het verhaal kent een veel te lange inleiding om daarna pas enigszins tot leven te komen en dat tot leven komen, is niet heel sterk. Het blijft vooral aan de oppervlakte, de inhoud is gewoonweg niet de moeite waard en geen idee waarom die asperges nu zo belangrijk zijn.

Een bord vol asperges    JG

Sterk stuk! Complimenten!

Het heeft een trage stem met veel observatie, metaforen en subtiele ironie. Vooral de beschrijving van stedelijke assimilatie en verloren wortels zijn scherp. Hier en daar is het nét wat teveel van het goede; daar zou een goede redactiebeurt kunnen helpen.

Wel goed om op te letten: de tekst oordeelt bewust niet over Marnix’ obsessieve gedrag. Dat maakt het interessant, maar ook ongemakkelijk: er is een latent manipulatief, bijna gaslightend motief dat nergens wordt bevraagd.

Maar al met al een van de sterkere inzendingen deze maand.

Een bord vol asperges    RV

Aardig opgebouwd verhaal over vriendschap en wat daar zoal bij kan komen. Een tikkeltje traag maar gestaag opbouwend plot. Omwille van de vaart hadden sommige details best onvermeld kunnen blijven, maar zo nu en dan verrast de auteur met een mooie volzin of een scherpe metafoor. De ontknoping kon nog wel iets meer spanning en diepgang gebruiken. Al met al alsnog een geestig, cynisch en lezenswaardig verhaal.

Een bord vol asperges    PV

Boerenbont    Jo

Alles wordt in dit verhaal uitgelegd. De lezer kan amper iets invullen en het is vooral heel duidelijk allemaal. Er waren niet veel opties als einde van dit verhaal, dus was het gekozen einde niet verrassend.

Boerenbont    JG

Er zit een zekere vaart in de vertelstem die prettig werkt. Dat alleen al verdiend een compliment.

Het excessieve geweld slaat helaas toch te plank mis. Ik tik niet op je vingers vanwege het gebruik van geweld, maar wel voor de manier waarop het wordt wordt aangehaald. Het komt te onverwachts en maakt van Anita geen begrijpelijk mens meer, maar een standaard “slachtoffer wordt dader” figuur. Ook de manier waarop Berend in de mestkelder terecht voelt afgeraffeld.

Ook zou het leuk zijn om net wat verder de complexiteit in de duiken. Nu is Berend vooral fout, Dokter Bloem vooral goed. Maak dat net wat minder zwart-wit en haar worsteling wordt ook interessanter.

Al met een verhaal met veel potentie dat het toch niet redt in de uitwerking.

Boerenbont    RV

Aardig opgebouwd huiselijk drama met een ietwat traag maar gestaag opbouwend plot. Sommige details hadden in het verhaal niet per se vermeld hoeven te worden omwille van de vaart in het verhaal, maar een enkele keer lis het goed voor een (glim)lach. Geinig, lezenswaardig verhaaltje.

Boerenbont    PV

Beter om een moord in een kort verhaal eerder aan te kondigen met foreshadowing, zodat we als lezer geprikkeld worden. Nu komt 'en toen bedacht ze het' laat en in een 'tell' ipv een 'show'.

Deepfake    Sj

Het effect van deepfake naaktfoto's  op het slachtoffer. Op zich qua issue goed in beeld gebracht. Het verhaal mist echter wat diepgang, in de eindfase gaat het te kort door de bocht.

Deepfake    Pe

Deepfake    Wi

Deze schrijver heeft de schrijfregel ‘begin midden in een verhaal’ wel begrepen, maar niet goed toegepast. De eerste alinea is weliswaar midden in een actie, maar die actie wordt pas helemaal op het einde onderdeel van het verhaal. Veel te ver weg, en dus zinloos, omdat de vraag die de lezer zich stelt bij het lezen van de eerste alinea (wat is er met Mark gebeurd?), pas 2000 woorden later wordt beantwoord. Begin gewoon het verhaal met de zin “Hij zat ’s avonds wat te pielen...” Dit geeft een prima ‘cold open’ van dit verhaal. Alles daarvoor kan dus weg. Mijn grootste bezwaar met dit verhaal is dat de schrijver klaarblijkelijk niet precies heeft begrepen wat een deepfake is, dus het hele verhaal is gebaseerd op een foute aanname. Het probleem zit in deze zin: “Juist dat echte, hoe ze er echt uitzagen onder hun kleren, dat hij dat kon zien, het was onweerstaanbaar.” Dit is gewoon niet waar als het om deepfakes gaat. Bij een deepfake wordt een gezicht van één persoon op het lichaam van een andere persoon geplakt. Dus een foto van iemand op het naakte lichaam van iemand anders, kan nooit leiden tot de conclusie dat je kon zien hoe ze er echt uitzag onder haar kleren. En daarmee valt dit gehele verhaal door de mand. Als je als schrijver een onderwerp kiest, doe dan research! Google is de beste vriend van de korte verhalenschrijver! Verder is het allemaal nogal rommelig opgeschreven en het slot is mosterd na de maaltijd, volstrekt onnodig voor dit verhaal.

Deepfake    Al

Deepfake    Ma

Een interessant thema, maar wankel uitgewerkt. Eerst wat positieve opmerkingen. De cirkel (opening/slot) wordt mooi rond gemaakt, met een verrassing erin (Annet is niet de dader, de suspense hierover wordt mooi lang uitgesponnen. Het thema an sich vind ik ook boeiend, inclusief de setting. Maar er mankeert veel aan dit verhaal.

Als schrijver moet je beseffen dat je lezer zelf wilt puzzelen; kauw niet alles voor, leg niet alles uit. Het haalt de vaart eruit en maakt de vertelling saai.

Er is naar mijn smaak te weinig psychologische diepgang, waar dit thema zich nou juist bij uitstek voor leent. Mark is letterlijk en figuurlijk een plat karakter, weinig meer dan een mannelijke blik vol lust en schaamte. Annet is een vehikel voor de plot, niet echt een mens van vlees en bloed.

Een belangrijke tip bij het schrijven van dialogen: spreek ze hardop uit en vraag je af of het natuurlijk klinkt.

Dan nog een vaag perspectiefwissel tussen Mark en Annet en weer terug, een ontmaskering die véél te snel gaat… nee, dit verhaal vind ik in veel opzichten geen succes.

Opgedoken    Jo

Zo af en toe komt er een verhaal langs waar heen touw aan vast te knopen is. Dit is er zo eentje. Nergens een moment van rust, de tekst gaat eindeloos door en ook nog eens niet lekker geschreven.

Opgedoken    JG

Het lezen van dit stuk was even een zit. Dat lag ten eerste aan de opmaak. Breek je tekst soms even met een nieuwe alinea; dat leest een stuk gemakkelijker. Je zinnen zijn ook vaak te lang en missen her en der interpunctie.

Maar ook de inhoud maakte het een zit. Het zit vol metaforen, symboliek, tijdsprongen in introspectie. Uiteindelijk zie ik de worstelingen en de strijd voor het leven wel. Daar zit het persoonlijke tintje dat het beste is in dit verhaal. Helaas moet ik er naar zoeken.

Het einde met de ‘beeldige’ vrouw is reductief en gemakzuchtig.

Ik kan dit verhaal geen voldoende geven.

Opgedoken    RV

Een verhaal dat de lezer uitdaagt, het bevat vervreemding en desoriëntatie en gaandeweg het plot wordt er meer - en aan het einde alles - duidelijk. Het verhaal bevat wel iets teveel herhaling en had ook ietsjes korter gekund, maar dat aan het einde de lezer wat wijzer is geworden maakt gelukkig wat goed.

Opgedoken    PV

Gekkie    Sj

Een verloren vriendschap, het elkaar terugzien, de verbittering. Heel treffend verhaald, raak getypeerd, prettig leesbaar. Prima!

Gekkie    Pe

Gekkie    Wi

Heel kundig geschreven. Mooie beelden, verleden gemengd met heden, gevoelens van weleer en nu. Complimenten! Een paar kleine opmerkingen: gebruik geen details die verifieerbaar niet waar zijn, zeker niet als het een onbelangrijk detail is. De NOS heeft geen correspondent in Boston. De specifieke baan doet er niet toe in dit verhaal. Op het einde was ik een beetje teleurgesteld, dit verhaal kon wel een verrassende twist gebruiken. Maar ik moet natuurlijk oordelen over wat de schrijver heeft geschreven, niet wat hij/zij had kunnen schrijven. En dat is een zeer ruime voldoende.

Gekkie    Al

Gekkie    Ma

Dit verhaal heeft een vaak voorkomend thema; een ontmoeting tussen ex-geliefdes. Op zich is het een vlotte vertelling, weinig verrassend, totdat er een plottwist opduikt: Veerle blijkt recent Marvin geworden te zijn. Wat ontzettend jammer dat deze originele twist zo weinig invloed heeft op het verhaal… weinig foreshadowing (al zou je de titel als zodanig kunnen lezen) en geen zichtbare verbintenis tussen die wissel en de break-up. Ik zie het als een grote gemiste kans. Nu ontstijgt het het ‘ludduvudu’-niveau nauwelijks.

Sommige eilanden bereik je nooit    Jo

Het verhaal eindigt eigenlijk vanuit het niets met een ander verhaal, het is niet fijn opgebouwd en als verhaal rammelt het behoorlijk.

Sommige eilanden bereik je nooit    JG

Niet verkeerd, maar ook niet sprankelend. De parallel tussen de mislukte reis en de mislukte relaties is op zich duidelijk, maar ook wat gemakzuchtig. Er is weinig subtiliteit in het stuk om zelf verbanden te leggen.

Het heeft iets prekerigs. En hier en daar zit er een wat giftigte (“toxic”) en weinig zelfkritische stem in, bijvoorbeeld: “Sommige vrouwen worden mooier met een beetje opsmuk. Andere hebben dat niet nodig.”

Al met al een goed lopend kort verhaal, maar helaas te kaal.

Sommige eilanden bereik je nooit    RV

In bij vlagen rake, scherpe en mooie zinnen gegoten verhaal over een relatiecrisis. Het verhaal ontvouwt zich in een prettig tempo, maar waar de relatie met Ava eindigt en de lezer aan Sandra wordt voorgesteld, treedt er een koerswijziging op en is de spanning/het conflict met de hoofdpersoon en Ava verdwenen. Het verhaal eindigt daardoor ietwat vlak en gaat als een nachtkaars uit. Als hieraan nog kan worden gesleuteld, kan het in potentie nog een mooi(er) drama opleveren!

Sommige eilanden bereik je nooit    PV

Het grindpad    Sj

Liefde voor een gemankeerde broer. Op zich een prima thema maar in alle opzichten te mager uitgewerkt. Ieder deel van het verhaal vraagt om verdieping.

Het grindpad    Pe

Het grindpad    Wi

In de categorie “verhalen over pesten" die in groten getale worden ingediend voor deze wedstrijd, elke maand wel een paar, is dit geen winnaar. Geen nieuwe inzichten, geen persoonlijke ontwikkeling, geen verrassende of alles samenvattende twist op het einde. Het is een heel gewoon pestverhaal (treurig te moeten schrijven dat pestverhalen gewoon kunnen zijn, ze zouden niet moeten bestaan).  “Ik weet wel dat hij conflict vermijdend is” is therapeutenjeukjargon en “En met die pijn komt schuldgevoel” zou het begin van een verhaal moeten zijn, niet het einde. Leg dat schuldgevoel uit. Hoe manifesteert zich dat, wat zijn de emoties daarbij, ook van de broer. Probeer eens een nieuw, interessanter verhaal te schrijven, maar dan met die laatste zin als eerste zin. Ik ben benieuwd!

Het grindpad    Al

Het grindpad    Ma

Elke maand zitten ze ertussen: schetsen uit het eigen leven, niet neergepend in een dagboek maar ingestuurd als kortverhaal. Ongetwijfeld vol betekenis voor de auteur zelf, maar nietszeggend voor de blanco lezer. Helaas, ik schaar deze inzending ook in die categorie. Er wordt best pittige thematiek aangestipt; de loyaliteit aan een broer die én slachtoffer is, én dader van pijn, wat raakt aan een wezenlijk familieconflict. Maar dat speelt in het verhaal zelf geen rol; er gebeurt hoegenaamd niets. Wat moet ik als lezer er dan mee? Beste auteur: maak de pijn zélf onderwerp van je schrijven. Praat er niet over, leg het niet uit: creëer scenes die dit verhaal tonen, waarin je de lezer zélf conclusies laat trekken. Volgens mij ben je penvaardig genoeg. Ik ben benieuwd!

Ster van de weg    Jo

Een verhaal dat uieindelijk over een nog uit te geven boek gaat, het gaat alle kant op, er zit geen lijn of opbouw in.

Ster van de weg    JG

Ik begin met een paar complimenten: de tone-of-voice is erg goed. Er zit groteske/ ironische/ absurdistische toon in die iets heel eigens heeft. Vooral aan het begin vond ik het geweldig sterk geschreven en knap hoe je psychologische machtspellen met deze toon levendig weet te houden.

Maar dan ontspoort het toch. Het verhaal herhaalt zich, wordt vaag, ontrafelt en eindigt toch wat flauw. Wat mij betreft had het al eerder mogen stoppen en was het sterker geweest zonder dit einde.

Dat ik dit stuk een voldoende geef is vanwege je sterke stem; omdat ik hoop dat er vaker stukken van deze schrijver ingezonden gaan worden.

Ster van de weg    RV

Met vaart geschreven verhaal dat verrassend als een raamvertelling begint. In het midden verliest het verhaal wat snelheid en zakt het verteltempo iets in. Als er iets vaker gesuggereerd ipv uitgelegd zou worden (de zgn. 'Show, don't tell'-regel) dan zou het verhaal aan spanning winnen. Niettemin een verrassende ontknoping, het einde maakt wel wat goed.

Ster van de weg    PV

Tot Chicago    Sj

De dood van een vader, de puzzelstukjes in het leven van de ouders die samenvallen. Leuke benadering maar het pakt me net niet. Iets meer emotie?

Tot Chicago    Pe

Tot Chicago    Wi

Ik heb natuurlijk Sara even opgezet tijdens het lezen van dit verhaal. Niet vaak kom ik in de verhalen van deze wedstrijd een verwijzing tegen naar de muziek van één van mijn meest favoriete bands. Inderdaad een heel bekende openingsriedel, voordat Stevie “Wait a minute, baby” zingt. Er komen heel veel dementia-verhalen langs in deze wedstrijd en deze wijkt in weinig af van het gemiddelde. De patiënt, de familieleden en hun relatie en interactie onder deze ziekte worden in dit verhaal in de bekende bewoordingen beschreven, met de nadruk op geheugenverlies en plotselinge momenten van helderheid. Geen verrassend inzicht, geen bijzondere twist of nieuw perspectief. Helaas heeft toeval een te grote rol in dit verhaal. Niet alleen heeft de vader een helder moment, precies over ‘het grote geheim’, maar daarna wordt door de hoofdpersoon precies op tijd het spreekwoordelijke kistje met brieven/foto’s gevonden, die alles uiteindelijk definitief verklaren. Mij kon het maar matig boeien. Maar ik vond de slotzin dan wel weer heel ingenieus en precies goed. Die eindzin zorgt voor een goede voldoende voor dit verhaal, maar het is niet een uitzonderlijk goed verhaal.

Tot Chicago    Al

Tot Chicago    Ma

Een mooie poging om herinneringen, familiegeheimen en identiteit met elkaar verweven. De auteur is taalvaardig, de zinnen zijn vlot, scenes beeldend. De shift van vader naar moeder als vreemdganger is goed gevonden, maar te dun uitgewerkt. ‘Onno’ komt voor mij volledig uit de lucht vallen. En het kan aan mij liggen, maar als je dit verhaal ‘tot Chigago’ noemt, dan moet dat een essentiële rol spelen – en die zie ik niet, of het moet zo zijn dat de vader dan de expliciete keuze voor moeder maakt, maar dat ze dan al zwanger is? Nou ja, ik moet ernaar gissen. Neemt niet weg dat het lekker leest.

Heidag    Jo

Niet onaardig, een heidag is een van de meest vreselijke dingen die je soms moet ondergaan als je werkt. Het is perfect op papier gezet en de zelfingenomenheid van een van de personages blijft tot in de laatste regel prominent aanwezig. Het verhaal is inhoudelijk niet heel sterk, daarom niet al te hoge punten.

Heidag    JG

Leuke en luchtige tekst: het voelt alsof het met plezier is geschreven.

Ik vind het jammer dat Hans zo stereotype is. Hij is één bom van narcistische bravoure en dat wordt over-the-top. Ergens leuk, maar het overschaduwt/ ondermijnt de ernst van de thema’s. Op een gegeven moment is het vooral een etaleren. Het einde heeft eerder iets ironisch dan iets beklemmends, wat voor mij meer op zijn plaats zou zijn.

Voor mijn gevoel is het stuk heel goed onderweg en zeker een voldoende. Maar het moet nog grondig geschaafd worden om tot een ruim voldoende te komen.

Heidag    RV

Geestige, cynische karakterschets van twee collega's bij een trainingsbureau voor persoonlijke ontwikkeling. Leuke uitgelichte 'typische' uitspraken. Er zit veel vaart in het verhaal, het leest snel weg. De binnewereld van Arthur wordt blootgelegd, maar iets te kort-door-de-bocht. Ook is er iets teveel uitleg en te weinig 'suggestie' (de zgn. 'Show, don't tell'-regel). Toch levert het verhaal genoeg momenten op met zo nu en dan een grijns/glimlach.

Heidag    PV

De tijd van haar leven    Sj

Toen en nu in het leven van een vrouw. Het verhaal boeit me aanvankelijk absoluut, maar halverwege raakt het me kwijt. De twist aan het slot is nogal gezocht.

De tijd van haar leven    Pe

De tijd van haar leven    Wi

Waarom wordt de lezer rechtstreeks aangesproken in de eerste zin? Dat is een moeilijke stijlfigur en niet veel schrijvers brengen dat er goed vanaf. Maar dan gaat het verhaal door in de derde persoon, dus de openingszin is een stijlbreuk. Nog een stijlbreuk als het verhaal verder gaat in de ik-persoon en de tegenwoordige tijd. Ik begrijp wel wat de schrijver/ster wilde doen: een verhaal verzinnen, geïnspireerd door een foto, maar de uitwerking is niet in orde. Deze schrijver kan best schrijven, ik zie nagenoeg geen fouten tegen het Nederlands en de stijl is helder. Toch een paar opmerkingen: op 1500 woorden is het woord Hannah 30 keer gebruikt: veel te veel! Breng wat speelsheid aan in lange en korte zinnen en noem niet elke keer die naam. Er zijn zinnetjes als “Je moet niet stoppen, er is geen nu, voorwaarts!” zijn vreemd. Pas achteraf blijkt dat dat aanmoedigingen zijn van de ikfiguur. Ik denk dus dat het beter is om de gehele alinea vanaf “Ik ga op mijn sokken de trap af” naar voren te halen.

De tijd van haar leven    Al

De tijd van haar leven    Ma

Wow, mooie start van dit verhaal! Als vanzelf glijdt de lezer via een oude zwart-wit foto een fullcolour vertelling in, waar regelmatig het zwart-wit in echoot. Met een logische boog draait het verhaal aan het slot weer naar het heden. Knap gedaan! Fraaie zinnen, indringende beelden, goed gekozen details: dit verhaal klopt. Uiteraard heb ik ook wat te mekkeren: een extra poetsbeurt (inkoken) had ook dit verhaal beter gemaakt. Net wat minder uitspinnen, niet elk detail van Hannahs tocht uitmelken, wat spaarzamer in elementen als modder en spinrag. Met die kritiek erbij: dit is een uitstekend verhaal, zowel qua thema, de vertelvorm en schrijfwerk.

Roodkapje 2025    Jo

Heel jammer dat de uitwerking van dit verhaal zo slecht is, het idee is namelijk geweldig. Het is niet nieuw om een overbekend sprookje te herschrijven, maar de insteek in dit verhaal is echt heel leuk. Bijzondere setting en in het heden geschreven. De schrijfstijl is niet goed en het verhaal leest schokkerig.

Roodkapje 2025    JG

Dit werkt niet. Het is op zich wel leuk hoe je het hebt over biologische koekjes en een social media-app, maar daar blijft het ook wel bij.

Het idee (een hededaagse versie van een sprookje) is niet ontzettend bijzonder. Het is lastig om daar een hele sprankelende twist aan het geven. Je wankelt steeds wat in toon tussen scherpe maatschappijkritiek en dan toch weer terugvallen in de wijze woorden van de oma. Je kaart nogal wat aan, maar je werkt het veel te eenvoudig uit. Zeker met een thema als dit (seksuele manipulatie) slaat het de plank mis. Het zit meer in shock dan verheldering, dit verhaal. En dat is jammer.

Roodkapje 2025    RV

In vlotte parlandostijl gegoten moderne versie van het welbekende sprookje, maar dan met creatieve, originele hedendaagse variaties. Het verhaal leest vlot en levert van tijd tot tijd een vrolijk leesmoment op, maar wordt niet zozeer spannend, meeslepend, leerzaam of op een andere manier verheffend. Niettemin best aardig om even te lezen.

Roodkapje 2025    PV

 Leuke titel. Nu is Roodkapje….. is tegenwoordige tijd en meteen daarna wordt overgegaan in verleden tijd. Dat leest niet lekker.

Maar daarna heb ik me wel vermaakt met dit verhaal. Al is de plot wat mager.

Blik op de toekomst    Sj

Absoluut een interessant thema, schrijver, maar dat was het dan ook wel. Het taalgebruik is zeer matig en waarom alles in éen woordenbrij neergekalkt? Ooit van de alinea gehoord?

Blik op de toekomst    Pe

Blik op de toekomst    Wi

Wat een rommelig geschreven verhaal en de slordige interpunctie en de afwezigheid van witregels en alinea’s maken dat niet beter. Als je een verhaal begint met ‘Er was eens’ mag de lezer een sprookje verwachten. Dit is geen sprookje. Het wemelt van de lege zinnen, die niets toevoegen aan het verhaal, maar slechts bladvulling zijn, bijvoorbeeld : “Nou ze verstuurde de video en mocht een paar keer op gesprek komen bij hetzelfde bedrijf”. “Haar eerste dag was dan ook zeer innoverend,” is een hele vreemde zin, mogelijk bedoelde de schrijver ‘enerverend.’ “Ja dit is nou echt om een obsessieve compulsieve stoornis van te krijgen,” is therapeutenjeukjargon, niemand denkt zo! Als je niet precies weet wat cruise control is, gebruik het dan niet, of zoek het op. Wat hier staat is flauwekul. “Reis je met het OV (openbaar vervoer),” zo’n zin gebruik je niet in een kort verhaal, sterker nog, het is bjjna altijd beter om tekst tussen haakjes te vermijden. Dat geldt ook voor tussenzinnetjes die de lezer rechtstreeks aanspreken, zoals “Voor degene die die film niet kennen, even een korte uitleg.” Deze schrijver/ster heeft een ruime fantasie, maar er mankeert zowel verhaaltechnisch als schrijftechnisch heel veel. Als je schrijven leuk vindt en je er verder in wilt bekwamen is een goede schrijfcursus sterk aan te raden!

Blik op de toekomst    Al

Blik op de toekomst    Ma

Een muur van tekst van 2 ½ bladzijde. De moed zinkt mij direct al in de schoenen. Het verhaal opent met ‘Er was eens…’. Twee-nul achter. In dezelfde zin lees ik ‘een moderne ouderwetse vrouw’ – drie nul. Dan iets met chips en robots of zo, maar dan ben ik al afgehaakt.

Lieve schrijvers, voordat je een verhaal instuurt: verdiep je alsjeblieft in de basisvaardigheden van schrijven. Hoe deel je je tekst in: alinea’s, dialogen, interpunctie, dat soort shit. Bedenk een verháál, dat is iets anders dan een hoop ideetjes onder elkaar zetten. Heb je een verhaal op papier, lees het eens hardop aan jezelf voor. En bedenk dan of je het instuurt. Dank u.

Eenzaamheid    Jo

Het terugzien van een oude geliefde op een terras, dit is kort gezegd de inhoud van dit verhaal. Het is niet veel en de schrijver maakt er ook niet veel meer van dan dit. Het kindje wordt er met de haren bijgesleept en dit maakt het verhaal er niet beter op.

Eenzaamheid    JG

Eigenaardig stuk. Een Vlaamse vrouw woonde jarenlang samen met een man, de man verlaat haar plotseling, zij gaat kort daarna op vakantie naar Lissabon en treft daar die man met zijn vriendin en (geheim gehouden) kind? Je staat nergens stil bij de enorme toevalligheid van deze situatie.

Er zit echt wel potentieel in het stuk: een mooi thema. Maar het is zo kort en mager dat het echt onder de maat is.

Eenzaamheid    RV

Geloofwaardig en invoelend geschreven kort verhaal dat sterk opent en daarna goed doorpakt. Er wordt vrij veel verteld in relatief weinig zinnen, een knappe prestatie. De slotalinea is ook overtuigend, maar de allerlaatste zin met verwijzing naar A. Rodrigues + de vertaling waren eigenlijk onnodig en overbodig, het einde was zonder deze zinnen sterker. Niettemin een mooi, klein verhaalpareltje.

Eenzaamheid    PV

 Ik zou een punt zetten achter rillingen, en dan heb je een hele mooie eerste zin. De overgang van verleden naar tegenwoordige tijd werkt niet zo goed.

Het centrale conflict is snel duidelijk, en komt mooi in een actiescène (ontmoeting met Pablo) tot een climax. Knap om met zo weinig woorden een compleet verhaal te schrijven.

Kortjakje en de wolf    Sj

Prooi en roofdier wisselen elkaar af. Ik kreeg geen contact met het verhaal, mogelijk omdat ik het totaal niet begreep.

Kortjakje en de wolf    Pe

Kortjakje en de wolf    Wi

Mooischrijverij in het kwadraat. Een schrijfstijl die totaal niet aan mij is besteed. Ik zie wollige zinnen, die misschien in het hoofd van de schrijver betekenis hebben, maar voor een lezer zoals ik leeg blijven. Ontdaan van alle wolligheid blijft een dun cliché ‘coming of age’-verhaaltje over. Dit kon wel eens een verhaal zijn dat heel uiteenlopende reacties krijgt van de jury. Mogelijk zijn er juryleden die wel de literaire kwaliteit zien van dit verhaal. Maar ik hoor daar niet bij.

Kortjakje en de wolf    Al

Kortjakje en de wolf    Ma

Ergens tussen kunst en kitsch? Ik weet het niet zo goed met dit verhaal. Het is ambitieus, sprookjesmotieven en kinderliedjes worden verweven met thema’s als verlangen, man/vrouw machtsverdeling en volwassenwording. De ‘ik’ laveert tussen kwetsbaarheid en controle. Dat geeft dit verhaal literaire kracht, gelaagdheid, spanning. Tegelijkertijd is het overdadig: de symboliek en metaforen stapelen zich op, wat ten koste gaat van het tempo en de spanning. Ik vind het te veel. De seksscène aan het eind vind ik goed geschreven en passend, in veel opzichten een ontlading van de spanning die zich heeft opgebouwd. Maar de slotregels doen afbreuk aan het geheel, té makkelijk, op het flauwe af. ‘Hij liet zien dat prooi en roofdier een lus vormen, zonder begin of eind’ is bijvoorbeeld volstrekt overbodig, uitleggerig. Had hier de verandering van de ‘ik’ getoond, in plaats van beschreven… Dus, héle goede elementen, en net een paar dingen die daar afbreuk aan doen. Maar, de maand is nog vroeg, toch vermoed ik dat deze inzending hoog kan eindigen.

Kortjakje en de wolf    Jo

De titel is al even intrigerend als het verhaal. Het is bijzonder geschreven, een sprookje zonder sprookje te zijn. Een verhaal dat verteld wordt, maar niet verveelt. Het is knap gedaan, als lezer word je als het ware verleid om door te lezen. Geen overbodige zinnen en toch zit er geen haast in het verhaal.

Kortjakje en de wolf    JG

De titel is erg misleidend. Ik begon aan dit stuk met een aarzeling, een lichte vrees voor een flauw modern sprookje. Maar hij zat bij de verhalen die de andere helft van de jury al als hun toppers had benoemd. En dit gaf mij ook nieuwsgierigheid.

Het is een heel sterk stuk. Een indrukwekkend, zintuiglijk en volwassen verhaal dat op mooie wijze vrouwelijk verlangen, macht en identiteit onderzoekt. Hier en daar zijn het open deuren, maar dat helpt wel bij de toegankelijkheid van je stuk. Je bent in staat te schrijven voor een publiek dat bereid is om ambiguïteit in seksualiteit te lezen als iets mooi op zichzelf, niet als een provocatie. Knap!

Kortjakje en de wolf    RV

Intrigerend verhaal over o.a. macht, intimiteit, consent en autonomie. Subtiel beschreven situaties, gedachtes en gevoelens wisselen elkaar en de gebeurtenissen af. De spanning, hoewel sierlijk omschreven, wordt echter niet helemaal voelbaar, het einde voelt dan ook enigszins als een nachtkaarseffect aan. Niettemin interessant en origineel, lezenswaardig.

Kortjakje en de wolf    PV

Heen    Jo

‘Waar gaat dat heen,’ tot twee keer toe lezen we dit in het verhaal. We zouden het ook aan de schrijver kunnen vragen. Het verhaal gaat namelijk nergens heen. Het rommelt wat door en omdat het niet onprettig leest, is het best aardig, maar zeker niet goed.

Heen    JG

Een filosofische beslommering met weinig zelfkritiek en een quasi-humoristisch einde. Het stuk leest als een (bevlogen) uitwerking van een idee, maar het lijkt zich onvoldoende bewust van de oppervlakkigheid/ eenzijdigheid ervan. Het provoceert geen kritisch denken op interessant niveau.

Qua stijl/ taalvaardigheid is het overigens zeker op niveau. Maar dat is helaas onvoldoende voor deze wedstrijd.

Heen    RV

Verhaal waarin op originele en interessante wijze gespeeld wordt met tijd, tijdsverloop en vervreemding. Toch is de dialoog rondom het meervoud van tompouce/tompoes iets te langgerekt en zijn de mijmeringen over de tijd in het algemeen ietwat remmend bij het kunnen meeleven met de hoofdpersoon. Niettemin bevat het verhaal pakkende zinnen en passages.

Heen    PV

Niet echt een pakkende titel, maar er ontvouwt zich een interessant verhaal. Ik mis wel informatie over wie in die auto zit. Behalve dat het een ‘meneer’ is, krijg ik als lezer niets. Het zou helpen om nog meer met hem mee te leven, al krijgt hij direct mijn sympathie bij de tompouces. De wisseling tussen vragen over tijd en ruimte en de actuele rit naar de bakker werkt erg goed. Als lezer stel je je de vraag: wat gaat zijn ritje aan antwoorden opleveren?

De laatste zin is enorm grappig, goed verhaal!

Vouwhang    Sj

De schijn van pedofilie. Gedurfd onderwerp, heel aardig uitgewerkt. Wie maakt er eigenlijk de dienst uit. In dat verband kan ik de  switch aan het slot wel waarderen.

Vouwhang    Pe

Vouwhang    Wi

Goed gedaan hoor! Alles in het verhaal wees naar een gruwelijke uitkomst, waaronder subtiele verwijzingen naar raar smakend water. Er zijn de laatste tijd diverse van dit soort anti-climax-verhalen aangeboden in deze wedstrijd en deze steekt daar gunstig bij af. Alleen de inleidende eerste alinea is over de top. Die is zo nadrukkelijk geconstrueerd om een idee in het hoofd te brengen van de lezer, dat ik toen al dacht dat het een anticlimax-verhaal zou worden. En dat is jammer. Laat gewoon de hele eerste alinea weg en laat de lezer het allemaal zelf ontdekken.

Vouwhang    Al

Vouwhang    Ma

Mooi verhaal, strak gecomponeerd en vaardig geschreven. De dreiging wordt kalm opgebouwd, met kleine details en suggesties waarvan sommigen pas na tweede lezing duidelijk worden (de grote mok die op de kleinere staat). Dat aan beide hoofdpersonen wat schroefjes los lijken te zitten maakt het mooi ambigue. Alleen vind ik dat de belofte die opgebouwd wordt (de oplopende spanning, het vreemd smakende water, de geruchten in het dorp) niet voldoende wordt waargemaakt. De rolwisseling aan het einde is op zich wel passend (de lezer wordt geconfronteerd met zijn eigen vooroordelen), maar ook een snel leeglopende ballon. Een paar puzzelstukjes heb ik niet kunnen leggen – het vreemd smakende water, de flespompoen, de opmerking over het schilmesje. En in een kortverhaal moet voor mij elk element dat opgevoerd wordt een functie hebben. Maar dat gemopperd hebbende: uitstekend geschreven, fijn verhaal!

Vouwhang    Jo

Een jongeman gaat bewust op bezoek bij een man die in het dorp bekend staat als viezerik. Er gebeurt weinig, het wordt ons verteld, het wil nergens interessant worden. Het verhaal wil gewoonweg niet tot leven komen, de ik-persoon is meer verteller dan dat we meegenomen worden in het verhaal.

Vouwhang    JG

Laat ik positief beginnen. Het is krachtig en rijk aan zintuiglijke observaties, maar inhoudelijk veel te zorgwekkend. De impliciete situatie van een volwassene die een jongere naar zijn huis lokt, gecombineerd met lichamelijke nabijheid en spelen in een privécontext, is ongemakkelijk. Het is niet dat de tekst het goedkeurd, maar het gaat er veel te gemakkelijk mee om.

Los daarvan is het absurdisme toch vooral onzinnig.

Vouwhang    RV

Al snel zit je als lezer klaar om de mooi en subtiel opgebouwde spanning te ervaren. Dit beknopte verhaal is in toegankelijke vertelstijl verteld. Handig wordt er gespeeld met woorden die hinten op seksueel misbruik of een daaraan verwante situatie, maar listig wordt de lezer op het verkeerde been gezet. Het einde (ontknoping) lost echter niet alle opgewekte verwachtingen in, maar al met al een zeer behoorlijk en verrassend verhaal.

Vouwhang    PV

Cruisin baby    Jo

Het eerste deel van het verhaal is vooral heel lang. De schrijver neemt alle tijd om te vertellen met wie we te maken hebben. Deze veel te lange inleiding leidt uiteindelijk naar het einde, die aardig verzonnen is, maar niet logisch is. De schrijver zou veel moeten schrappen in het eerste deel en de lezer meer mee moeten nemen in de belevingswereld van de hoofpersoon.

Cruisin baby    JG

Je hebt heel veel goeds in dit stuk: een interessante setting, leuke karakters en een leuke ongemakkelijkheid.

Jammer vind ik toch dat het stuk niet in balans is. Het werkt goed als grotesk is, met een onderlaag van iets tragisch. Maar uiteindelijk wordt het té serieus, maar niet diepgang: de eetstoornis, de coming-out in religieuze setting, je raakt het allemaal wel aan, maar het krijgt niet de ruimte die het verdient. Al vind ik het knap hoe je de ongemakkelijkheid van zijn uitspraak neerzet en hoe veel je zegt in dit stuk terwijl je zo weinig stuurt.

Uiteindelijk kan ik dit vooral geen voldoende geven omdat het stuk niet lekker leest. De zinnen lopen vaak slordig en breken onregelmatig af. Jammer, want er zit veel potentie in.

Cruisin baby    RV

Vlot lezend verhaal in toegankelijke taal met een aantrekkelijke spanningsboog. De uitwerking van de karakterschets van de hoofdpersoon is gelukt, maar bevat iets teveel detail. De plotwending aan het einde is grappig, maar ook ietwat voorspelbaar. Niettemin een vermakelijk geschreven verhaal.

Cruisin baby    PV

 Probeer sneller het centrale conflict van het verhaal kenbaar te maken, en spanning te creëren in de eerste zinnen. Het is veel tekst in het begin die veel informatie geeft maar geen plotontwikkeling. Het laatste deel kent dat wel. En de tactische misser van de hoofdpersoon is goed beschreven. Daar zit een goed verhaal in. Maar dan moeten de alinea’s daarvoor ook echt meedoen in dat plot.

Lissabon    Sj

De afloop van een vriendschap. Qua thema interessant maar te vlak en te cliché-matig uitgewerkt. Ook wat storende slordigheidjes, zoals Linde die ineens Lotte heet.

Lissabon    Pe

Lissabon    Wi

Ik vond het niet zo’n boeiend verhaal, voornamelijk oppervlakkigheden over een vriendschap en hoe die kan veranderen. Ik stoorde me mateloos aan het volkomen overbodige slot, wat niet meer is dan een tegeltjeswijsheid. Ik heb een sterk vermoeden dat het hele verhaal naar deze ene zin is toegeschreven. De vertelstijl met twee perspectieven doen gemakzuchtig aan en voegt weinig toe, alleen overbodige uitleg. Het verhaal zou veel sterker zijn geweest (maar ook moeilijker om te schrijven) als het maar vanuit één perspectief was geschreven. Ook de opening is slap, eerst uitleg voordat het verhaal mag beginnen. Begin gewoon met ‘Floor vertrok naar Lissabon’ en voeg de achtergrondinformatie later toe. Ook wat slordigheden: Linde heet ergens Linda, ‘besluiten om te willen opzoeken’ is lelijk. Maar wel een nominatie  voor de mooiste zin in alle verhalen van deze maand: “wijn in de ene hand, de stilte in de andere.” Ik denk dat deze schrijver/ster best talent heeft, maar er mankeert zowel verhaaltechnisch als schrijftechnisch heel veel. Als je schrijven leuk vindt en je er verder in wil bekwamen is een goede schrijfcursus aan te raden!

Lissabon    Al

Lissabon    Ma

Eerst een verzuchting. Lieve auteurs, als je een verhaal instuurt, hou je opmaak dan basic. Enters op de juiste plek is vaak al genoeg. Ik lees verhalen niet in de mails, maar kopieer ze naar een standaard sjabloon zodat ik niet afgeleid word door lettertypes enzo. Vermoedelijk doen meer juryleden dat.

Dan de tekst in. In de eerste zin staat al een kneiter van een taalfout: ‘vriendschap’s ketting’ moet zijn vriendschapsketting, aan elkaar geschreven. Het tweede dat opvalt: dialogen… nieuwe spreker, nieuwe regel. Doe je dat niet, dan wordt het onduidelijk wie wat zegt. Je lezer wil graag puzzelen, maar niet hierop. Dat gezegd hebbende; voor de lezer valt er weinig tot niks te puzzelen. Twee vriendinnen ontdekken dat ze uit elkaar zijn gegroeid, spannender is het niet. Bovendien legt de auteur telkens van alles uit, als hij bang is dat de lezer iets niet begrijpt. Dat is een vergissing die veel auteurs maken. Laat het zien (show, don’t tell) en vertrouw op je lezer. Het ‘tell’-achtige karakter is het meest manifest in het slot, waar de POV van Linde (die ergens ook wel Lotte wordt genoemd) ineens naar Floor gaat, om blijkbaar te benadrukken dat er echt niks anders aan de hand is dan het normale uit elkaar groeien. Maar daar was de lezer allang achter.

De onzichtbaren    Jo

Een aanklacht tegen de systemen, verteld in een verhaal dat geen verhaal is. Een groot deel van het verhaal kan zo in de krant als beschrijving van het leven van de hoofdpersoon. Hiervoor lees ik geen verhalen. Ik voel nergens de passie die de hoofdpersoon moet hebben, het lukt de schrijver niet om ook maar iets aan te raken dat de lezer echt zal raken.

De onzichtbaren    JG

Een opvallend cerebrale tekst. Het is met zorg geschreven en rijk in taal en thematiek. Ook is de de toon is consistent: koel, ironisch en tegelijk melancholiek. Het is knap dat het stuk af en toe leest als een beleidsrapport dat zichzelf van commentaar voorziet.

Maar die toon heeft ook een keerzijde. Jammer vind ik dat Bosch een vrij vlak personage blijft; hij is meer symbool dan mens. Zijn innerlijke worsteling (idealistisch verleden versus cynische praktijk) wordt genoemd, maar niet echt uitgewerkt in echte scènes of dialogen met spanning. Daardoor voelt hij soms als een metafoor in plaats van iemand van vlees en bloed.

Aan het einde van het lezen overheerst voor mij dat laatste gevoel.

De onzichtbaren    RV

Origineel, onalledaags en in eigen stijl geschreven kort verhaal met een interessant narratief. Sommige zinnen zijn door gebruikmaking van ambtelijk jargon niet voor een bijzonder breed publiek toegankelijk genoeg verwoord, waarschijnlijk. De spanningsboog kabbelt echter wel een beetje voort en ook stelt de ontknoping ietwat teleur, deels vanwege het ontbreken van een enigszins herkenbaar conflict en/of antagonist.

De onzichtbaren    PV

 Een voor mij zeer moeilijk te volgen verhaal.

Zandvoort zakelijk    Sj

Vis eten terwijl de afspraak wacht. Niet onaardig geschreven maar qua inhoud niet erg boeiend.

Zandvoort zakelijk    Pe

Zandvoort zakelijk    Wi

Heel mooi, vooral de subtiele humor die door het verhaal gemengd is. Subtiel, zonder op te vallen. Alleen de lekkerbek die lekker bekt was als een klont suiker in deze heerlijke cake: te veel, te zoet. Haal die weg en je hebt een uitstekend verhaal. Ik heb verder niet veel te bieden aan deze schrijver. Ga zo door met deze heerlijke schrijfstijl en ik kijk nu al uit naar uw volgende verhaal.

Zandvoort zakelijk    Al

Zandvoort zakelijk    Ma

Dit is meer een karakterstudie dan een verhaal. Geen conflict, geen plot, geen climax. Veel details, zeker in het begin. Een titel waar ik de betekenis niet van snap. Sorry, ik kan hier bar weinig mee.

Ethyleenglycol 1    Sj

Ethyleenglycol 1    Pe

Ethyleenglycol 1    Wi

De gedetailleerde, bijna klinische beschrijving van hoe een moord uitgevoerd zou kunnen worden, maakte het verhaal voor mij huiveringwekkend. De zin "Welke keuze ik ook maak, ik zal iets verliezen wat ik niet wil verliezen" was een mooie vooraankondiging van de rest van het verhaal. De ikpersoon is complex: zowel liefdevol als destructief, zowel rationeel als morbide.  Maar het kan nog beter: Doortje en Charlotte blijven tamelijk platte bijfiguren, geef ze nog wat meer diepte, zodat de lezer zich beter kan verplaatsen in de liefde(s) van de ikpersoon. Soms is de tekst wat te uitleggerig. Vertrouw op je lezers, die zal het wel begrijpen. Maar verder een uitstekend verhaal.

Ethyleenglycol 1    Al

Ethyleenglycol 1    Ma

Goed geschreven, goeddeels inleefbaar, een gevoelig thema. De spanning wordt goed opgebouwd: wat gaat de hoofdpersoon doen? Voert hij zijn morbide plan ook echt uit? Ja dus. Maar de structuur van het verhaal wringt wat mij betreft. De opening is vlot en meeslepend, dan een hele verhandeling over hoe antivries in een taart te verwerken is, en tot slot een episode in en rond het ziekenhuis. Het middenstuk sleept, herhaalt teveel, waardoor het mooie tempo van de start stagneert. Het slot is… ja, min of meer losstaand. Het is voor de lezer nauwelijks een geheim dat de hoofdpersoon inderdaad zijn echtgenote heeft vergiftigd – en dan? Waar is de psychologische diepgang, de confrontatie met zijn minnares die direct zal weten dat hij dit gedaan heeft, iets van een twist? Dat maakt het einde voor mij onbevredigend. Nochtans, een aardig geschreven verhaal.

Ethyleenglycol 1    Jo

Voorspelbaar, maar toch interessant. De hoofdpersoon kan geen keuze maken tussen zijn vrouw en zijn minnares en kiest ervoor om van zijn vrouw af te gaan, door letterlijk de dood de scheiding te laten zijn. Dat laatste is een aardige gedachte, zeker als het nog bijna misgaat. Een aardige inzending.

Ethyleenglycol 1    JG

Geweldig stuk. Complimenten! Het is een sterk psychologisch portret. Een van die verhalen waarvoor ik graag jurylid ben in deze wedstrijd.

Minpunten: Doortje vooral blijft wat vlak. Waarom krijgt ze niet een sterkere stem? Er is weinig reflectie op schuld of verantwoordelijkheid, ook al zien we het een beetje bij Jan. De lezer krijgt geen kompas aangereikt. Dat kan sterk zijn, maar je maakt het nog beter door duidelijk te maken dát je geen kompas aanreikt. De banaliteit van de omschrijving van de handeling wordt op een gegeven moment erg flauw en ongemakkelijk; zeker als je het over femicide hebt.

Ethyleenglycol 1    RV

Vermakelijk verhaal waarbij de spanning subtiel wordt opgebouwd. Bij de ontknoping wordt veel gesuggereerd ipv geëxpliciteerd, wat het verhaal ten goede komt, maar toch kunnen alle verwachtingen niet geheel worden ingelost. Hoe dan ook, toch een fraaie opzet voor een eventueel langer verhaal.

Ethyleenglycol 1    PV

 Eerste zinnen bevatten geen spanning/conflict. De ik-persoon roept weinig empathie op.

De fantasieën over de dood van een naaste roept wel direct nieuwsgierigheid op. Het verhaal is begonnen! Daarna weet ik niet of het verhaal humoristisch opgevat moet worden maar dat gebeurt door mij in ieder geval wel. Maar ik raak het spoor bijster als Doortje in het ziekenhuis terechtkomt. De ik-persoon treurt daarom? Ze moet toch dood? Bij het contact met zijn dochter ben ik ervan overtuigd dat de ik-persoon een psychopaat is. Maar dan is de verklaring van liefde aan Doortje aan het eind niet te volgen. Kortom, een verwarrend verhaal.

Afsluiting    Sj

De vermissing van een kind. Verdrietig thema, goed beschreven. Misschien iets teveel op sentiment gericht, maar toch, heel leesbaar.

Afsluiting    Pe

Afsluiting    Wi

Bijna 500 woorden besteed aan een bezoekje van politie-agenten met slecht nieuws. En dan pas mag het echte verhaal beginnen. Ik zou die hele inleiding schrappen en het verhaal beginnen met deze prachtige zin: “Ik ga een lege kist begraven.” Dan heb je een echte ‘cold open’ die de lezer direct in het verhaal trekt. Mocht je toch hechten aan die politieagenten dan kan hun bezoek in twee zinnen worden samengevat, later in het verhaal. Het verhaal zelf beschrijft een gruwelijke gebeurtenis, namelijk de verdwijning van een kind. De schrijver heeft een gewaardeerde poging gedaan om gevoelens en herinneringen te beschrijven. Maar de schrijfstijl is wat mij betreft net iets te sentimenteel.

Afsluiting    Al

Afsluiting    Ma

De auteur zet in op een maximale emotionele impact en slaagt daar aardig in. Maar het is daardoor wel veel, heel veel. Het werkt; de scheve A op de deur, de half afgebouwde brandweerwagen, het abrupte verdwijnen. Het trekt de lezer mee in de uiteen vallende wereld van een radeloze moeder. Het open einde (de bel gaat) vind ik wel passend; we weten niet wat er met Alexander is gebeurd, en zullen dat ook niet weten. Goed gedaan, al vind ik het wel erg op het effect geschreven.

Laatste toast    Jo

Een moord, tien jaar geleden, staat centraal in dit verhaal, dat voor mijn idee niet klopt. Een vrouw heeft vastgezeten, tien jaar lang en na tien jaar wordt zomaar opeens een andere vrouw de verdachte. Het is vooral wat complex.

Laatste toast    JG

Geen verkeerd stuk. Het idee is leuk, de uitwerking is slordig. Veel van de zinnen lopen niet. “Het spandoek is bont beschilderd, net als de bruiloft van toen.” of “Zijn blik is gepijnigd, niet zichtbaar voor de rest, maar ik zie het.” Het stuk wil te veel voor de beperkte hoeveelheid tekst. Er zijn veel losse eindjes en flashbacks die soms moeilijk te volgen zijn.

Uiteindelijk blijft het geheel te rommelig om een voldeonde te krijgen.

Laatste toast    RV

Kort verhaal met veel oplopende spanning en een veelbelovend begin. De lezer wordt op prettige wijze heen en weer geslingerd en weet niet van meet af aan wie de dader is. Toch wordt er, vanaf halverwege ongeveer, iets teveel uitgelegd en neemt de suggestie af ('Show, don't tell), waardoor de ontknoping ietwat inzakt en inboet aan spanning, maar alsnog een goed, lezenswaardig verhaal al met al.

Laatste toast    PV

 Eerste zin had beter ‘ik houd mijn wijn vast met een licht bevende hand’ kunnen zijn. Ilse, Marleen, Bas en Lena, relatief veel personages in dit verhaal. De dialoog werkt in het begin minder goed omdat ze elkaar dingen vertellen die ze allebei al weten. Dan voelt het gekunsteld want wij als lezer hebben die informatie nodig.

Conflict is wel meteen duidelijk want als lezer weet je wat de centrale vraag is: gaat Bas met Lena verder na dit feest? Goede foreshadowing door de onbetrouwbare verteller. 

Ik zou in de dialoog duidelijker maken wie spreekt. Je mag vaker ‘zegt hij’ of ‘zeg ik’ gebruiken. Bij ‘Laten we zwijgen…..’ is het Marleen die spreekt, maar in de zin daarvoor is de ik-persoon in actie, dat is verwarrend.

In de plotontwikkeling is de haarclip niet helemaal overtuigend, waarom is die daar achtergebleven?

Maar een verhaal met een onbetrouwbare verteller is ook niet eenvoudig te schrijven.

Verlangen naar vriendschap    Sj

Eenzaamheid en vriendschap. Zou een mooi thema kunnen zijn maar te mager uitgewerkt. Ook taalkundig valt er nog veel te verbeteren.

Verlangen naar vriendschap    Pe

Verlangen naar vriendschap    Wi

Laat ik met de minpunten beginnen: De eerste vijf zinnen met zo’n tien clichés over de herfst. Deze schrijver heeft wel begrepen dat het prettig leest als lange en korte zinnen worden afgewisseld, maar klaarblijkelijk heeft hij het memo over het vermijden van clichés niet ontvangen. Trouwens, de eerste twee alinea’s doen niet ter zake voor het verhaal. Er staan overbodige details in en de achtergrond van de man had in twee zinnen kunnen worden samengevat, ergens in het ‘echte’ verhaal ingeschoven. Het echte verhaal begint dan met: “Hij stelt zich voor,” waardoor de lezer weet dat het slechts een gedachte of fantasietje betreft, waarom zou hij verder lezen? Elk kort verhaal in deze wedstrijd is fantasie, dus zo’n opmerking van “hij stelt zich voor” kan gewoon weg. Dit foute beginzinnetje heeft nog een nare consequentie: het leidt tot een slap, nietszeggend slot. Dan de positieve punten: de schrijver heeft een zachtaardig portret geschilderd van twee oude, eenzame mannen. Dat is een mooi portret. En de schrijver is taalvaardig, ik zie geen grote stijl- of taalfouten. Nog één opmerking: wat een slappe titel zeg!!

Verlangen naar vriendschap    Al

Verlangen naar vriendschap    Ma

Dit verhaal is onevenwichtig. Het begint als een natuurobservatie, gaat dan over in een beschrijving van het werk van de hoofdpersoon, verschuift naar een lang uitgesponnen fantasie, en eindigt met een ontknoping, waarvan ik de knoop nauwelijks kan ontwarren. Was dit een droom, een hallucinatie, een verzinsel? Het is onvoldoende uitgewerkt, voelt als abrupt en onaf. Het geheel is bovendien overwegend beschrijvend (‘tell’ in plaats van ‘show’). Ik kom daardoor niet in het verhaal.

Papa    Jo

Een gedicht vol taalfouten. Geen goede inzending voor een schrijfwedstrijd.

Papa    JG

Het is een mooi geschreven gedicht. Maar dit is het Verhaal van de Maand. Daarvoor is het niet geschikt.

Papa    RV

Een gevoelig, persoonlijk verhaal in dichtvorm. Ook al ken je als lezer het levensverhaal van de auteur niet, sommige aspecten kunnen worden ingevuld door de subtiele woordkeuze. Als verhaal echter is deze gedurfde keuze om het in dichtvorm te gieten ietwat beperkt, oa vanwege de beknoptheid waarbinnen de ontwikkeling van de hoofdpersoon - die er daadwerkelijk is - plaatsvindt. Een persoonlijk pareltje van een gedicht, zeker, maar als verhaal lastig in te kaderen.

Papa    PV

Valerie    Sj

Feminisme of waanzin?  Ik heb er niet veel van begrepen.

Valerie    Pe

Valerie    Wi

We hebben in het kader van deze wedstrijd een collega-jurylid dat vaak opmerkt dat de nuance, het evenwicht ontbreekt in een verhaal. Nou die kan zijn/haar gram halen met dit alles behalve genuanceerd verhaal. Het is zo ongenuanceerd dat het kolderiek is geworden, zonder mogelijkheid om mee te leven, althans voor deze lezer. En verder viel ik over nogal veel vreemde zinnen, bijvoorbeeld: “een vage geur naar urine” (ik denk dat het van urine moet zijn); “verduisterend glas” (waarschijnlijk is donker glas, of anders verduisterd glas bedoeld); “Iets in haar blik beweegt” en verderop “ Er flitst iets op in haar blik” en zo zijn er nog meer. Het spijt me, schrijver, noch verhaaltechnisch, noch schrijftechnisch ben ik onder de indruk van dit verhaal.

Valerie    Al

Valerie    Ma

De auteur duikt in de psyche van de dader van de moordaanslag op Andy Warhol. Mooi geschreven, passende details geven diepte aan de scene. Maar als je een vertelling als dit opbouwt en het als een nachtkaars uit laat gaan, dan doe je iets goed fout. Ten eerste, de aanslag was in juni 1968, niet in 1967. Belangrijker is dat we nauwelijks dieper in de geest van Valerie komen, wat een gemiste kans is; de gruwelijkheid van haar daad, het bizarre manifest en de contouren van het script (zo obsceen dat zelfs Warhol ervoor terug deinsde) lenen zich voor een sterk verhaal. Met alle respect, dat is dit niet. Het einde is… geen einde? Geen twist, geen revelatie. Jammer.

Junglebaby    Sj

Junglebaby    Pe

Junglebaby    Wi

Jane Goodall is overleden op 1 oktober jl. Dit verhaal moet daarvoor zijn ingediend, dus misschien had de schrijver een voorgevoel? Of wat het toeval? Natuurlijk, deze opmerking heeft niets te maken met het verhaal. Dit verhaal bestaat uit twee delen, die eigenlijk maar heel weinig met elkaar te maken hebben. Het eerste deel is een standaard dementie-verhaal, met een afglijdende persoonlijkheid met enkele heldere momenten. In niets steekt dat verhaal boven het gemiddelde uit van de vele dementia-verhalen die worden ingediend voor deze wedstrijd. Het tweede deel is wel degelijk interessant, maar helaas is het in 500 woorden afgeraffeld. Als lezer wil ik meer lezen van de emoties rondom ‘twee minuten moeder’. Dat Gilles de moeder van het aapje heeft doodgeschoten zal elke lezer wel begrijpen en terecht heeft de schrijfster dat niet benoemd. Als ik alleen de laatste 500 woorden beoordeel dan kom ik uit op een goed tot uitstekend verhaal. Maar ik moet het gehele ingediende werk beoordelen en dan kom ik uit op een ruime voldoende.

Junglebaby    Al

Junglebaby    Ma

Wow, dit is een goeie… in nog geen negenhonderd woorden worden twee uitstekende scenes neergezet; de oude mensen in het nu, hun tijd in Afrika in de jaren zestig. Het morele dilemma wordt mooi opgebouwd, en leidt in de slotzinnen tot een schok van inzicht; niet alleen bij de hoofdpersoon, ook bij de lezer. Qua tekst is dit verhaal ook keurig; niet te veel, niet te weinig, goed taalgebruik. De enige dissonant is de verwijzing naar Out of Africa; de film stamt uit 1985 en is weliswaar gebaseerd op een boek dat in 1964 al bestond, maar een andere titel droeg. Maar dat mag de pret niet drukken. Keurig gedaan, auteur!

Junglebaby    Jo

Een kort verhaal over een duister moment. Het is kort, maar er gebeurt iets dat levensveranderend is. Dat moment wordt aangestipt, hier had de schrijver iets meer mee mogen doen. Meestal zijn verhalen te lang, in dit geval is het eigenlijk iets te kort.

Junglebaby    JG

Erg matig verhaal. Allereerst gebeurt er veel te veel voor zo een kort verhaal. Niets in dit stuk krijgt de aandacht die het nodig heeft.

Pas op met de romantisering van de koloniale context. De exotisering van Afrika en van Afrikaanse personages (“Mana” blijft een karikatuur) krijgt geen enkele lading. De diepere kritiek op Gilles’ handelen en op de koloniale mentaliteit blijft halfslachtig. De verteller kiest voor verbranding van bewijs i.p.v. confrontatie of verwerking. Dit roept vragen op: is het een aanklacht of juist een nieuwe vorm van verdringing?

Te weinig uitwerking om een voldoende te krijgen.

Junglebaby    RV

Gevoelig en intens kort verhaal, beknopt verteld maar met een uiteenlopend tijdsverloop, waarin er wel veel gebeurt met de hoofdpersoon op emotioneel vlak. Als er nog iets meer aan suggestie en iets minder aan uitleg ('Show, don't tell-regel') zou worden gedaan, dan zou het verhaal zelfs nog hoger kunnen scoren. Niettemin een fraaie inzending, waarvoor dank.

Junglebaby    PV

 Goede eerste zin. Plot draait om een vreselijke herinnering waarbij de lezer niet weet of die echt gebeurd is, of om welke gebeurtenis het gaat. De nieuwsgierigheid is gewekt.

Wat het verhaal nog sterker had gemaakt, was beetje foreshadowing. Bv schrijven dat ze geen kleinkinderen hebben gekregen, zodat we een hint krijgen dat het moederschap een rol speelt.

Overgang naar dagboek werkt goed, ook door gebruik van de tegenwoordige tijd. Setting mooi beschreven. En de opbouw naar het einde ook, goed verhaal!

Broeierig    Sj

Een weduwe op een ongemakkelijk buurtfeestje. Ja, zo kan het wel gaan op dat soort feestjes. Maar ik mis net wat diepgang. Zoals Tom wordt uitgewerkt had wel met wat meer karakters mogen gebeuren.

Broeierig    Pe

Broeierig    Wi

De titel is uitstekend gekozen en de vertelstem is inderdaad...broeierig. Maar ik ben halverwege gestopt met lezen: te veel namen, te veel onafgemaakte gedachten, teveel onduidelijke dialogen. Omdat het mijn plicht is als jurylid, heb ik het verhaal de volgende dag opnieuw gelezen, van voren af aan. Bij tweede lezing waardeerde ik het verhaal wel. Goed opgebouwd, mooi slot. Wat ging er nu mis na eerste lezing? Ik denk het volgende: te veel namen, zonder mis-en-scène of samenhang. Te veel onduidelijk in het begin, zodat de lezer niet in het verhaal kan komen. Advies: herschrijf de eerste paar alinea’s, om de lezer iets meer houvast te geven en maak het simpeler. De salade is prima, maar wat is de rol van de overbuurvrouw? Niets. Dus die bijfiguur kan weg. De eerste regel is ook al niet sterk, weliswaar cirkel je op het einde terug naar die eerste regel, maar uiteindelijk is de eerste regel niet van belang voor het verhaal. Het is echt heel jammer als lezers na de eerste paar alinea’s afhaken, waarmee ze het leesplezier wordt ontzegt van wat in feite een heel goed verhaal is.

Broeierig    Al

Broeierig    Ma

Het broeierige weer, de ongemakkelijke sociale dynamiek, de kleine details (flamingo-servetten!), alles draagt bij aan een geladen, kleinburgerlijk decor waar onderhuids veel meer speelt. Het verzwegen verleden is goed voelbaar en schuurt flink. De puzzeltocht van de lezer is om erachter te komen wat er gebeurd is. En het duurt best lang voordat de daartoe benodigde puzzelstukjes worden aangereikt. De kleuring met details is mooi, maar het tempo ligt daardoor laag. De uiteindelijke confrontatie met Tom en Elvira blijft hangen in half uitgesproken zinnen, waarna een goed van pas komende onweersbui het feest opbreekt.

Ik ben dus ambivalent over dit verhaal. Enerzijds mooi, goed geschetst, pijnlijk, anderzijds langdradig en een niet echt bevredigende ontknoping. Maar wel lekker leesvoer!

Waar ben je nu    Jo

We zitten in het hoofd van Charlie Kirk, vlak voor en direct na zijn dood. Het is vooral wat filosofisch, zeker het stuk na zijn dood. Het onderwerp is actueel en zeer de moeite waard, de schrijver lukt het niet om een duidelijk samenhangend geheel van het verhaal te maken. Er wordt veel in gesproken, het wil alleen niet interessant worden.

Waar ben je nu    JG

Mwah.

Je schrijft erg sterk, laat ik daarmee beginnen. Er zit veel goeds in dit stuk, vooral originaliteit. Het is jammer dat het stuk veel wordt uitgelegd en iets essayistisch krijgt. Dit maakt het onnodig zwaar. Het stuk heeft dat niet nodig.

Het is daarnaast toch wel echt smakeloos om op deze manier over een werkelijk bestaand mens te praten waarin je zoveel invult. Ook hier denk ik dat het stuk dit helemaal niet nodig heeft.

Al met al haalt het negatieve alles toch sterk omlaag en kan ik dit geen voldoende geven. Toch hoop ik dat we vaker stukken van deze schrijver mogen ontvangen.

Waar ben je nu    RV

Gedurfd geschreven verhaal over actuele thematiek en dynamiek. Details zijn knap verwoord en uitgewerkt, maar toch zijn de plotontwikkeling en spanningsopbouw niet helemaal uitgewerkt. Wel is de schrijfstijl prettig toegankelijk en neemt het de lezer makkelijk mee naar die plek/tijd.

Waar ben je nu    PV

Nouvelle    Sj

De tijdelijke gehandicapte die zijn handicap exploiteert.  Absoluut interessant verhaal, goed beschreven ook, met maar net iets teveel commentaar op wat er gebeurt. Daardoor ging het niet echt voor me leven.

Nouvelle    Pe

Nouvelle    Wi

Schrijvers die schrijven over schrijven, daar gaan we weer! Zo'n schrijver doet dan krampachtig of het iets heel bijzonders is, maar meestal slaat zo'n verhaal neer in clichés. Zoals zinnen uit het denkbeeldige boek, die dan onderdeel worden van het korte verhaal. Allemaal nogal voorspelbaar en dit verhaal is weer zo’n voorbeeld van een schrijver die wil schrijven over schrijven, zoals er al zoveel zijn geweest in deze maandelijkse wedstrijd. De eerste alinea en laatste zin zijn puur slecht. De eerste alinea omdat het woord ‘scheut’ niet past bij een afbrekende tak. Had misschien ‘krak’ kunnen zijn. En een zweepslag maakt geen geluid als een brekende tak. De laatste regel omdat het een pathetische samenvattende conclusie is, die nog eens uitlegt aan de lezer wat hij allang had begrepen. Maar daartussen zitten elementen van een interessant verhaal dat bij vlagen heel goed is opgeschreven. Dus onder al die schrijverspathos, en tussen de slecht opening en het slechte slot ligt ergens een goed verhaal en een kundige schrijver. Advies: geef Leon een ander beroep en herschrijf opening en eind en dan kan er een goed verhaal uit komen.

Nouvelle    Al

Nouvelle    Ma

Een auteur verliest zich in een half-aangemeten rol, wat hem de nodige aandacht oplevert. Amusant geschreven, rake details geven smoel aan de scenes. Het thema blijkt echter te dun voor de gebruikte tweeduizendnogwat woorden, waardoor de vertelling tempo verliest en zelfs voorspelbaar wordt. Wat al helemaal niet helpt, is dat er steeds meer uitleg opduikt; overbodig, laat gewoon zien hoe het verval zich voltrekt. Zo slaagt dit verhaal voor mij dus niet. En dat is jammer, want deze auteur heeft een scherpe pen.

Nouvelle    Jo

Van iets kleins maakt de schrijver in dit verhaal iets groots. Een man in een rolstoel blijkt heel anders behandeld te worden dan een man die kan lopen, hij is door zijn tijdelijke handicap weer even jong en gevierd. Of het ook in het echt zo gaat, is de vraag en misschien dat het voor mij in dit verhaal niet helemaal werkt. Het einde is wel goed en als verhaal houdt het redelijk stand.

Nouvelle    JG

Er zitten goede dingen in dit stuk (fijne opbouw, prettige taal en een goede poging tot introspectie), maar het slaat de plank ook flink mis.

Het verhaal beschrijft op meerdere momenten hoe Leon bewust misbruik maakt van het medelijden van anderen en hun hulp. Hij manipuleert mensen, observeert hen seksueel en “geniet” van hun reactie, inclusief het aanraken van vrouwen die hem helpen. Dit is problematisch omdat het seksuele intimidatie en misbruik van kwetsbaarheid normaliseert. Het wordt in het verhaal gepresenteerd vanuit Leon’s perspectief, maar er is weinig veroordeling van zijn gedrag totdat het einde hem confronteert met een echte situatie van nood. Zijn inzichten en omkeer blijft behoorlijk beperkt.

Nouvelle    RV

Zorgvuldig en subtiel opgebouwd inkijkje in het hoofd van de hoofdpersoon die zijn sportblessure aanwendt voor zijn persoonlijk geluk. Interessante gedachtenkronkels en boeiende situaties (soms tenenkrommend, knap verwoord). De ontknoping kon echter iets beter gedoseerde spanningsopbouw gebruiken, het verhaaleinde kan de opgewekte verwachtingen niet helemaal waarmaken. Niettemin een knap geschreven verhaal.

Nouvelle    PV

Voor het leven    Sj

Voor het leven    Pe

Voor het leven    Wi

Na een inleiding gevuld met vaagheden van 483 woorden, komt dan de zin “Sinds dat ene bericht.” Hè, hè, denkt deze lezer, dan mag nu eindelijk het verhaal beginnen. Maar nee, daarna nog 213 woorden van vaagheid. Mogelijk zijn er lezers die van deze bijna poëtische stijl houden, waarbij de lezer na 700 woorden nog altijd niet weet waar dit over gaat. Maar dat geldt niet voor mij. Ik wil direct in een verhaal getrokken worden, meegesleurd in de gebeurtenissen, ik wil de innerlijke monologen begrijpen, de hoofdpersoon leren kennen en emoties kunnen meevoelen. Allemaal niet het geval in dit verhaal. De schrijfster heeft een poging gedaan om het verlies van een geliefde onder woorden te brengen, maar het verhaal is zo ontoegankelijk geschreven, dat ik slechts mijn schouders ophaal. Ongetwijfeld heeft de schrijver een uitstekend taalgevoel, jammer dat dat niet heeft geleid tot een verhaal, waarin je als lezer kunt meeleven.

Voor het leven    Al

Voor het leven    Ma

Dit verhaal over rouw, schuld en psychisch verval opent sterk: de herhaling van ogen en blikken wekt claustrofobie, maakt spanning voelbaar. Stukje bij beetje slaat het verdriet om in paranoia. Maar het verhaal (bijna 2700 woorden) is veel te lang om de spanningsboog vast te houden. Het middenstuk had veel compacter gemoeten; bij het lezen merk ik dat ik ongeduldig word. Ook de overvloed aan symboliek (bladeren, bloemen, wind, licht, spiegel, ogen) maakt de tekst overdadig zwaar, op het kitscherige af. De haast horrorachtige ontknoping ontkracht de psychologische subtiliteit die het begin juist zo sterk maakte. En al met al gebeurt er bar weinig in deze vertelling… Aardig geschreven, maar overstrekt, te veel tekst, te weinig diepte en verrassing.

Voor het leven    Jo

Een angstaanjagend horrorverhaal, waarin de hoofpersoon troost zoekt na de dood van zijn of haar zusje en in plaats van troost angst terugkrijgt. De schrijfstijl, de opbouw en de inhoud van het verhaal zijn goed, het verhaal is in evenwicht en kent een open einde. Erg goed gedaan.

Voor het leven    JG

Het is zeker niet slecht. Het stuk weet het gevoel van verlies, schuld en obsessie goed over te brengen. Ook is het leuk hoe het speelt met realiteit en mogelijk psychose. Maar het blijft zó hangen in het melodramatische dat ik meer dan eens volledig afhaak.

De tekst voelt onnatuurlijk zwaar en ik krijg nergens het gevoel dat dit zelfbewust is. Een voorbeeld: “Haar bloed kolkt. Ze springt overeind. “Wie speelt dit zieke spel?”” Zo zou iemand niet praten in dat moment.

Het heeft me moeite gekost om dit stuk uit te lezen. Helaas kan ik het geen voldoende geven.

Voor het leven    RV

Verhaal met een schemerige, dromerige sfeer waar gaandeweg meer en meer duidelijk wordt over de hoofdpersoon en de voorgeschiedenis. De dosering van de informatie is subtiel en knap gedaan, maaar de spanningsopbouw komt niet helemaal uit de verf, er wordt iets te vaak uitgelegd ipv gesuggereerd. Wel een knap einde (met titelverklaring)

Voor het leven    PV

Vergadertijgers    Sj

Herkenbare situatie in een vergadering. Jammer dat het thema absoluut te mager is uitgewerkt.

Vergadertijgers    Pe

Vergadertijgers    Wi

Geen van de genoemde personen komt tot leven.  Enkele observaties achter elkaar geschreven, op zich best opmerkzaam en herkenbaar, maar niet heel bijzonder, maakt geen kort verhaal.

Vergadertijgers    Al

Vergadertijgers    Ma

Een paar kernachtige typeringen van een aantal deelnemers aan een vergadering; meer niet. Het blijft oppervlakkig. De lezer kijkt vooral naar de personages, maar er gebeurt niets met ze. Er is geen spanning, geen dynamiek, geen onverwachte draai. Sorry, maar dit vind ik dus geen kort verhaal.

Hete bloede    Jo

Wraak, daar gaat het in dit verhaal over. Het zusje van de hoofdpersoon is bij een ongeluk om het leven gekomen. Volgens de hoofdpersoon was het geen ongeluk, hoewel de veroorzaker door de rechter is vrijgesproken. De opbouw is goed, het verhaal niet heel sterk, maar al met al niet verkeerd.

Hete bloede    JG

De titel is een flauwe woordspeling en zette me eigenlijk op het verkeerde been. Het stuk zelf is geweldig. Echt genoten van je scherpte en vlotte schrijfstijl.

Het springt eruit in de geweldige omschrijvingen van de omgeving en de opbouw naar de realisatie van haar toestand. Maar pas er wel mee op dat ze niet teveel een tragisch heldin wordt: er had nog wat meer afstand genomen mogen worden. De stem van Belinda had bijvoorbeeld sterker gekund (nu is ze vooral een decoratieve, halfschuldige - maar wat zit er nog achter haar?).

Er zit veel goeds in en zeker een goede voldoende, dit verhaal.

Hete bloede    RV

Met zwier en vaart geschreven verhaal boordevol suspense. De spanningsopbouw is sterk, maar het uitlijnen en neerzetten van de belangrijkste personages had wel wat natuurlijker, subtieler en uitvoeriger gekund, nu komen sommige zinnen met karakterbeschrijvingen ietwat gekunsteld over. Mocht daaraan nog gewerkt worden, dan zal dat resulteren in een geslaagd, spannend, lezenswaardig verhaal.

Hete bloede    PV

Getapt    Sj

Een mop in een mop. Op zich best grappig en aardig ingebed. De flauwe en weinig toevoegende 'joke' aan het slot trekt dat echter onderuit.

Getapt    Pe

Getapt    Wi

Drie moppen op een rij maken nog geen kort verhaal. De enige waar ik nog enigszins om kon glimlachen was de derde. En (sic!) is verkeerd gebruikt in dit verhaal. Als je niet exact weet wat het betekent, doe dan eerst research voor je zoiets in een verhaal opneemt.

Getapt    Al

Getapt    Ma

Deze laat ik over aan Max Tailleur. Allemachtig, wat flauw.

Boukje    Jo

Een overlijden staat centraal, de vertelstem van de schrijver is rustig en we komen alles te weten inclusief het ontbreken van een armband. Het verhaal kabbelt ondanks het overlijden gewoon door, we lezen over gevoelens, de krijgen mee wat er gebeurt. Het wordt netjes verteld, maar het wordt nooit echt een verhaal.

Boukje    JG

Het is een krachtige en oprechte tekst, met mooie observaties en een sterk symbool. Het idee van de verloren armband is mooi.

Maar dit is nog teveel een zoektocht. Het wordt te laat duidelijk. Eigenlijk zit in het geheel weinig duidelijke opbouw. De tekst bestaat uit lange, doorlopende paragrafen zonder ademruimte of duidelijke scheiding tussen scènes (overlijden, voorbereidingen, zoektocht). Een strakkere indeling zou de spanning (met name rond de armband) sterker maken.

Toch is het stuk heel goed op weg en zit er heel veel potentieel in. Daarom een voldoende.

Boukje    RV

In verslagvorm geschreven persoonlijk verhaal over een overleden moeder. Veel details, weliswaar mooi en zorgvuldig beschreven, maar niet allemaal relevant voor de lezer, voor het vertellen/neerzetten van het verhaal. De vaart raakt er daardoor soms iets uit, voor mij als lezer althans, maar ik kan me voorstellen dat het voor het schrijven ervan wel voldoening moet hebben gegeven. Een respectvol en persoonlijk hommage.

Boukje    PV

Als je in een verhaal iets laat verdwijnen, wil de lezer weten hoe dat komt. Dit einde is erg onbevredigend. En door het te schrijven als een verhaal dat je vertelt aan de moeder creëer je afstand mlet de lezer. Misschien is dat bewust gedaan maar voor mij werkt hiet niet.

Eindelijk wees    Sj

Ongewenst kind ontmoet zijn onbekende halfzus en huwt haar. Zeker een interessant verhaal, maar ondanks het thema komt het net niet binnen. Het blijft wat aan de oppervlakte.

Eindelijk wees    Pe

Eindelijk wees    Wi

Wat een rommelig verteld verhaal. Het wisselt van het ik-perspectief naar de alwetende verteller. En dan wordt ook nog de lezer aangesproken met zinnen zoals : Officieel mag ik u niks vertellen...” Waar slaat dat op?  En die alwetende verteller is dan weer de ik-persoon. Hoezo: “Ik zie Jaap zijn hand op zijn broekzak leggen”. Staat de ikfiguur dan naast Jaap? Er staan volkomen nietszeggende, niet-ter-zake-doende passages in (zoals van het korstje op zijn hand) en onbegrijpelijke zinnen, zoals: “Hij verzend het naar bericht naar mij.” En dan ook nog het toeval van de ontmoeting met de dame in de babywinkel, teveel toeval smoort een goed verhaal. Nee, niets voor mij dit verhaal, ik hoop voor de schrijver dat andere juryleden er meer in zien.

Eindelijk wees    Al

Eindelijk wees    Ma

Dit verhaal pakt een gevoelig en complex onderwerp bij de kop. Helaas gaat het kopje onder door een gebrekkige vertelbalans (POV schiet heen en weer tussen de ‘ik’ en Jaap), veel uitleg, weinig diepte en een ontknoping die wellicht bedoeld is om te shockeren, maar dat niet (meer) doet, vooral door de enorme onwaarschijnlijkheid dat Jaap en zijn geliefde niet beseffen dat ze halfbroer en -zus zijn. Een thema als dit verdient veel meer psychologische verdieping dan het hiermee gekregen heeft.

Het goede het foute en het normaal    Jo

Pestgedrag op een middelbare school, het is prachtig verwoord. De manier waarop de klas omgaat met een lerares die de groep niet onder controle heeft, is vreselijk en ik voel me weer in de schoolbanken zitten. Dat de lerares en de moeder elkaar kennen, is wat vergezocht, maar het kan. Het verhaal zelf is niet echt af, het lijkt meer een deel van een groter geheel te zijn.

Het goede het foute en het normaal    JG

Dit werkt niet.

Aan de positieve zijde: het is zonder meer goed geschreven. Taalvaardig en daarnaast is het ook erg sterk opgebouwd.

Maar het is te simpel om zo over kindermishandeling te praten. Je lijkt iets aan te willen kaarten over ouderlijke hypocrisie, maar de conclusies die je trekt blijven hangen in pathos en zijn te gemakkelijk. En daarnaast is het erg lang. Omschrijvingen zijn vaak onnodig: “de muffe geur van natte kleren en doorweekte tassen verschuilt zich tussen goedkope deodorant” voegt niets toe aan dit verhaal.

Al met al kan ik dit geen voldoende geven.

Het goede het foute en het normaal    RV

Interessant kort verhaal met een boeiend inkijkje in een schooldag van een middelbare puber/scholier. De wisselwerking met haar moeder is geloofwaardig, net als de dialogen tijdens schooltijd, maar het verhaal is wat spanningsopbouw en ontknoping nog niet helemaal 'af', althans het beloftevolle begin kan aan het einde de verwachtingen niet helemaal waarmaken. Het einde is te abrupt. Jammer, want dit verhaal smaakt immers naar meer!

Het goede het foute en het normaal    PV

Wie    Sj

Afscheidsdienst met familiaire spanningen. De zoon met beperking komt na het verlies van zijn vader in de problemen. Zeker een aardig verhaal maar het blijft wat aan de oppervlakte.

Wie    Pe

Wie    Wi

Deze schrijver heeft een moeilijk thema gekozen: wat speelt er zich af in het hoofd van een gehandicapte zoon die zijn vader verliest? Onduidelijk is wat hem mankeert en enerzijds is dat te prijzen, want hierdoor is het verhaal niet te uitleggerig, anderzijds maakt dit het moeilijk voor de lezer om in het verhaal te komen. Mijn conclusie (als niet-deskundig als het gaat om gehandicapten) is dat deze jongen doof-stom is. Aan zijn interne monoloog af te lezen is hij niet geestelijk gehandicapt, dus vroeg ik mij af waarom hij niet heeft leren te communiceren zoals andere doof-stommen. En dat zit dan vooral in de bekrompenheid van de moeder. Het is dus een moeilijk thema, maar de uitwerking is wat mij betreft niet goed genoeg gelukt, al waardeer ik de poging. Verder leidde enkele rare uitdrukkingen nogal af: “De jongen streelt het hout, staart lange tijd bewegingloos naar de foto.” Bewegingloos en strelen gaan niet samen. “Niemand moest mij hebben,” een uitdrukking die waarschijnlijk betekent: “ik werd door niemand geaccepteerd.” Wat is een  gelijkaardige blik? En zo zijn er meer.

Wie    Al

Wie    Ma

Dit verhaal gaat over een mentaal gehandicapte jongen die zijn enige bondgenoot verliest en zich afvraagt wie er nu voor hem zal zijn. De kinderlijke stem is soms raak, maar regelmatig té volwassen naar mijn smaak. De vertelling ondergraaft zichzelf door veel herhaling en door expliciete passages die de lezer te weinig ruimte laat om zelf een beeld te vormen. De moeder als karikatuur neerzetten helpt daarbij niet. De ontknoping is geen ontknoping, maar een herhaling van de ervoor al talloze keren gestelde vraag. Remedie: meer subtiliteit, zorgvuldiger doseren. Tenslotte: Bob, Bert, Ben, Betty – de auteur heeft iets met de letter B? Het is een klein detail, maar als het zo opvallend is aangebracht hoort het betekenis te hebben. Ik heb die niet ontdekt.

Vocale formant    Jo

Voetnoten bij alle titels en subtitels, ik vind het vreselijk. De stijl waarin het verhaal geschreven is, is bijzonder te noemen. Poëtisch en soms ongrijpbaar, de zinnen lijken soms alleen geschreven te zijn om mooi te zijn, dit is voor een enkele zin in een verhaal niet verkeerd, maar een heel verhaal vol is voor mij iets te veel van het goede. Qua inhoud is het me net iets te simpel, waardoor het als geheel niet helemaal uit de verf komt. Veel woorden dit keer en dit komt omdat ik het een mooi verhaal vind, dat met iets meer verfijning geweldig had kunnen zijn.

Vocale formant    JG

De tekst schittert door zijn liefde voor muziek. Dat alleen al is geweldig. Ook is er een mooi taalgevoel; iets zachts en hoopvols.

Maar dit maakt het nog geen goed kort verhaal.

Voetnoten in een kort verhaal zijn (zeker als het over iets melodisch gaat) geen goed teken. Ik lees geen academische tekst; het maakt dat ik struikel over de zinnen en vraagt mij (negen keer) om naar naar de laatste pagina te gaan.

Maar het is ook jammer hoe weinig we weten over Amélie of Miro. Hun psychologie blijft vlak.

Uiteindelijk kan ik te weinig binding vinden met de tekst om bij een voldoende uit te komen.

Vocale formant    RV

Met zwier en bravoure "gecomponeerd" verhaal met veel zintuiglijk woordgebruik en opvallende metaforen (doet o.a. denken aan de auteur Jandy Nelson, 'Ik geef je de zon') Soms is er echter teveel beeldspraak, waardoor de verhaallijn lastig volgbaar is. De indeling in muzikale categorieën wekt nieuwsgierigheid op. Verder valt op hoe zorgvuldig, nauwkeurig en aandachtig de auteur te werk is gegaan. Toch is voor toegankelijkheid en lezenswaardigheid iets meer beperking naar vorm aan te raden, zodat  de inhoud dan nog beter tot zijn recht komt

Vocale formant    PV

De as van onze ouders    Sj

Gedoe met het uitstrooien van de as van beide ouders. Aardig bedacht, maar net iets te overdone en onwaarschijnlijk.

De as van onze ouders    Pe

De as van onze ouders    Wi

Na de mooie openingszin aan de keukentafel krijgen we een infodump van 430 woorden. Veel lezers zullen wel afgehaakt zijn tegen deze tijd. Een infodump is het tegengestelde van het in een verhaal trekken van de lezer. De schrijver had dat zelf klaarblijkelijk ook door, want hij schreef uiteindelijk ‘terug naar de keukentafel.’ En dan mag eindelijk het verhaal beginnen! Op zich is het een aardige anecdote, ook op een goede manier verteld als we de infodump en de paar zinloze zijstraatjes vergeten. De slotzin vond ik passend. De titel niet erg geïnspireerd. Dus tussen de goede openings- en slotzinnen moet er nog flink geredigeerd worden aan dit verhaal. Het moet in elk geval een stuk korter om te boeien. En dat kan ook: Suggestie: twee van de vier broers hebben geen rol, dus weg ermee in dit verhaal. Daarmee is ook de infodump gelijk een stuk uitgedund. Micha draagt de beide urnen; Freek houdt de wacht met de hond.

De as van onze ouders    Al

De as van onze ouders    Ma

Dit is gewoon een lekker verhaal. Sterke opening, waarna met enkele penseelstreken een aardig beeld van de broers wordt geschetst. Niet te veel, niet te weinig naar mijn smaak. Mooi dat de auteur de gezinsdynamiek aanstipt, maar er niet te diep op ingaat; deze vertelling gaat primair over de lichtelijk absurde uitstrooiing. Nou vind ik die fractievoorzitter een beetje erbij gezocht, bovendien hebben de meeste gemeenteraden de grootst mogelijke moeite raadsleden te vinden; zo’n gewilde plek is dat niet. Mijn voorkeur had het gehad om het tot de broers beperkt te houden; daar zit zo te lezen genoeg voer in voor spannende onderlinge verhoudingen, die juist op zo’n moment tot uiting kunnen komen. Maar eerlijk is eerlijk: ik heb hier en daar hardop gelachen, en dat overkomt mij bij het lezen van ingestuurde verhalen niet vaak.

Tot slot een advies: auteur, wees meer zorgvuldig in de indeling van je dialogen (die ik op zich best lekker vind); nieuwe spreker, nieuwe regel. Waarom dat belangrijk is blijkt uit deze zin: “Wat is dit?’ roept Micha uit. “Dit, mijn belezen broer, is een alibi”. Zo lijkt het alsof Micha beide zinnen uitspreekt, de tweede zin komt echter uit de mond van broer Jork.

Vrouw met rolkoffer    Jo

Bij vlagen weet de schrijver de sfeer in deze retraite, die ikzelf nooit zal begrijpen, perfect te vangen. Je wordt als lezer moeiteloos meegenomen in de sfeer, maar ook in de angsten van de hoofdpersoon. Het verhaal lijkt op de retraite waarover het gaat, amper inhoud en wat leeg. Het leest heel prettig.

Vrouw met rolkoffer    JG

Oké. Het verhaal heeft flair, taalgevoel en een originele metafoor (bedbugs), maar lijdt onder vaagheid (o.a. in thema) en karikaturale bijfiguren Er zit potentie in, maar het vraagt om herstructurering en een scherpere keuze: wil het satire zijn of een serieus verhaal over genezing?

Pas er ook mee op: het verhaal gebruikt seksueel misbruik in de jeugd als decorstuk om de satire op wellness en retreats aan te drijven. Omdat dit trauma nooit echt wordt uitgewerkt en al snel wordt overschaduwd door ironie en zelfspot, voelt het oppervlakkig.

Vrouw met rolkoffer    RV

Geestige, met cynische ondertoon geschreven karakterschets van een jonge vrouw die getergd door persoonlijk leed uit haar verleden haar heil zoekt in het retraitewezen van Ibiza. Mooie, rake omschrijvingen afgewisseld met geestige, lichtvoetige 'typische' verschijnselen en uitspraken. Er zit veel vaart in het verhaal, het leest vlot, maar is op bepaalde momenten ook iets te lichtvoetig en kort-door-de-bocht wanneer er net dat beetje extra drama verwacht wordt. Toch levert het verhaal genoeg momenten op voor zo nu en dan een grijns en een glimlach, ruim voldoende leesplezier eveneens!

Vrouw met rolkoffer    PV

Een scheve neus    Sj

Suspense rond collega's die uit gaan eten. Het begint prima maar halverwege ontspoort het. Wat is er met die man aan de hand, waarom die heftige reactie van de vrouw. Er ontbreekt iets, schrijver.

Een scheve neus    Pe

Een scheve neus    Wi

Hoofdstuk 1 is voornamelijk infodump. En dat niet eens op een goede manier: Zinnen als : “Nanja had een lastige jeugd achter de rug” en “een baan, waar ze zich lekker in voelde” schreeuwen om show don’ tell. In hoofdstuk 2 mag dan eindelijk het verhaal beginnen. Doe dat nou anders, beste schrijver, begin bij hoofdstuk 2 en voeg dan elementen uit hoofdstuk 1 beetje bij beetje in het verhaal en dan alleen nog maar die details die echt van belang zijn. Maar helaas begint hoofdstuk 2 dan ook weer met vele beschrijvingen en dooddoeners en een cliché beschrijving van de eerste ontmoeting/date. Dat hoofdstuk eindigt met deze zin: “En hij lachte weer zijn enge lachje.” Hoezo ‘weer’? Nergens eerder was vermeld dat zijn lach eng was. Dit is een heel belangrijke zin in het verhaal, en dan zo’n knoepert van een vertelfout! In hoofdstuk 3 deze rare zin: “'Normaal gesproken loop ik nooit zo hard van stapel, maar je maakt iets in hem los dat hij nog niet eerder heb gevoeld' sprak heftruckchauffeur met zwarte ogen, die haar fel aanstaarden,” een soort combinatie van dialoog en alwetende verteller. Toen ik, nog een aantal taal- en stijlfouten verder ‘Nanja van der Beek’ las, waar ze eerder ‘Van der Veen’ heette, ben ik gestopt met lezen. Waarom zou ik een schrijver serieus nemen, die niet de moeite neemt om een verhaal nog eens zorgvuldig door te lezen, alvorens in te sturen?

Een scheve neus    Al

Een scheve neus    Ma

Het verhaal is bedoeld als een psychologische thriller, maar gaat ten onder aan overmatige uitleg en uitvergroting. Het eerste deel gaat te lang door op uiterlijkheden en clichés (de scheve neus, strakke broek, ‘appetijtelijke verschijning’). De dreiging in het bos heeft potentieel spanning, maar was op een kilometer afstand aan te zien komen, plus dat de stijl veel te zwaar is aangezet; elke subtiliteit ontbreekt. De rechtszaak als slot maakt het geheel onwaarschijnlijk. Auteur, verdiep je vooral in de principes van ‘show, don’t tell’.

Het ongeluk    Jo

Vanaf het moment dat de schrijver ons vertelt dat de hoofdpersoon geen arbeidsongeschiktheidsverzekering heeft afgesloten, is wel duidelijk welke kan het opgaat. Dat het zo fout gaat, had ik ook niet verwacht. Het is vooral een opsomming van wat er gebeurt, zonder emoties.

Het ongeluk    JG

Het verhaal stapelt ongeluk op ongeluk. Het lijkt soms eerder een catalogus van rampspoed dan een tragisch levensverhaal. Het heeft een hoog “en toen”-gehalte.

Ik vind het jammer dat we niet echt veel leren over Lucas en Margot. We zien Lucas aftakelen, maar je voelt niet het hem mee.

Al met al kan ik met dit verhaal niet veel.

Het ongeluk    RV

Aangrijpend, toegankelijk geschreven relaas over ongeluk, aftakeling en dood. Knap gebruikgemaakt van stijlmiddelen, zoals 'Tsjechovs pistool' (o.a. het niet afsluiten van een arbeidsongeschiktheidsverzekering). Met hier en daar wat vraagtekentjes over het tijdsverloop (sept tm feb is vrij kort voor dermate veel aanmaningen) is er verder wel een geloofwaardig, pakkend verhaal neergezet. Het afgesloten einde voelt echter iets abrupt aan en had nog wat aankleding kunnen gebruiken, maar verder een knappe prestatie.

Het ongeluk    PV

Oneffenheden    Sj

Onderbuurvrouw klaagt over geluidsoverlast. Leuke opbouw maar gaandeweg lijkt de schrijver haast te krijgen. De clou had net iets meer entourage en pit mogen hebben.

Oneffenheden    Pe

Oneffenheden    Wi

De vochtvlek komt twee keer terug in het verhaal, maar blijkt geen enkele rol te spelen. Deze schrijver heeft een goede, vlotte pen, maar het verhaaltje is flinterdun. Een vlot vertelde anekdote, maar geen verhaal waar een lezer zich in kan leven, met een ontwikkelend karakter, een goede spanningsboog, emoties...

Oneffenheden    Al

Oneffenheden    Ma

Een vlot lezend verhaal, een goede illustratie van wat ik vaak in mijn commentaren zeg: schrappen! De auteur laat ruimte voor mij, de lezer en metselt zijn vertelling niet dicht met oeverloze uitleg. Dus alleen al daarom: compliment!

Het verhaal zelf is best aardig; niet wereldschokkend of enorm wauw, maar gewoon, lekker. Een herkenbare setting, problematiek die iedereen zal herkennen en een geestige ontknoping. Een paar kritiekpunten toch ook. Het middenstuk (op kantoor) had wat compacter gemogen, en ik snap de functie van de vlek in de vertelling niet helemaal; de koppeling met ‘oneffenheden’ vind ik wat gezocht. En een technisch dingetje: “Zo schrijf je dialoog,” zeg ik. Dus met een komma voor de apostrof. Maar verder: goed gedaan!

De trapeze    Jo

Dit verhaal is vooral langdradig en de vooruitblikken werken in dit verhaal niet. Ook zonder deze korte vooruitblikken weet de lezer al wat er te gebeuren staat. Het lijkt vol te staan met herhalingen en uiteindelijk gebeurt er vrijwel niets.

De trapeze    JG

De setting is erg leuk; je schepte hoge verwachtingen. Het thema van de ‘indringer’ (vreemde kinderen die het gezinsleven binnendringen) is intrigerend geschreven, maar ik vind het toch ook wat te zwaar aangezet. De symboliek van kwetsbaarheid, schuld en verantwoordelijkheid wordt vaak expliciet uitgelegd in plaats van subtiel gesuggereerd.

Het grootste probleem is dat de kern van het verhaal (Natan en Ida: kinderen of bovennatuurlijke wezens?) niet goed verankerd wordt. Die ambiguïteit lijkt een bewuste keuze, maar doordat er geen enkel houvast is, voelt het eerder als vrijblijvend raadsel dan als doordacht mysterie.

Puspunten voor de prettige schrijfstijl.

De trapeze    RV

Spannend avontuur, in 'volle vaart' verteld, met een geslaagd effect van vervreemding in de eindfase. Hier en daar zijn er zijwegen of (ongeloofwaardige) irrelevante details die - hoewel grappig en vermakelijk - soms toch ietwat afleiden van het hoofdverhaal en daardoor wat van de vertelvaart wegnemen. Al met al een zeer behoorlijk, innemend verhaal: complimenten.

De trapeze    PV

Capriati    Sj

Tijdreis, van jong naar oud en weer terug. Tja, dat onontkoombare verval van ons menselijk lichaam. Heel grappig en beeldend beschreven. Compliment, ik heb er hartelijk om gelachen!

Capriati    Pe

Capriati    Wi

Mooie opening. Leuke details en de lezer zit gelijk in het verhaal! De tweede alinea is iets te woordrijk en met deze zin : “Aan dit tempo zouden mijn ingewanden weldra over de televisie gedrapeerd hangen en zou het zicht op de tweede serve van Jennifer Capriati onherroepelijk ontsierd worden,” maakt de schrijver het nodeloos kolderiek. Jammer, want het verhaal begon zo goed! En het overdreven kolderieke komt helaas nog een paar keer terug, bv bij de spiegelscène. De schrijver heeft het te mooi willen doen en dat is jammer, want het  verhaal zelf is fantasierijk en goed geconstrueerd. Op andere plekken was de schrijver weer te slordig. “De televisie stond op” is niet correct Nederlands. Het is ofwel: “de televisie stond aan” ofwel de televisie stond op de BBC”. “ging bij deze kerel het goddelijke licht uit,” is onnodig gekunsteld, waarom niet gewoon “ging bij mij...” In de zin “Ze keek maar raar op toen ik al roepend en tierend uit het sprong” ontbreekt een woord.  Bij “Ik heb het pas kunnen achterhalen eenmaal ik gekalmeerd was,” twijfel ik. Kan een acceptabele Vlaamse zinsconstructie zijn, maar voor mij voelt hij fout aan. Maar wel een lekkere eigen vertelstem, schrijver! Doe het een paar tandjes rustiger aan en gebruik je fantasie voor nog zo’n verhaal. Ik ben benieuwd!

Capriati    Al

Capriati    Ma

Dit verhaal heeft tempo en humor. De setting is al snel absurdistisch: een tijdreis naar het eigen oude lichaam. Het groteske beeld van de veroudering (oorharen, mannentieten, Jabba the Hutt-buik) is even leuk, maar gaat mij al snel irriteren; het wordt er te dik opgesmeerd. De groteske beschrijvingen verliezen na een paar voorbeelden hun kracht. De spanning van de situatie (de confrontatie met Erica, de vraag wat er is gebeurd) wordt niet echt benut. Daar had psychologische diepte gevonden kunnen worden; de hoofdpersoon blijft vooral klagen over hoe hij eruitziet. Het luchtige slot, met de terugkeer naar de tenniswedstrijd, dissoneert met de heftige ervaring van even daarvoor. De hele tijdreiservaring wordt daardoor teruggebracht tot een anekdote. Jammer.

Capriati    Jo

Een korte trip in de tijd, naar de toekomst. Dit is eigenlijk het enige dat dit verhaal te bieden heeft. Het is weinig, te weinig voor een goed verhaal.

Capriati    JG

Een verhaal met een heel leuk idee. Er zit een droogheid in; en een vlotte pen. Toch gaat het mij allemaal net wat te snel. Aan de ene kant werkt dat heel goed. Aan de andere kant maakt het het stuk erg chaotisch.

De lange beschrijvingen van veroudering en lichamelijke transformatie zijn wat onnodig grotesk, met name de seksuele/borstachtige observaties over het eigen lichaam.

Al met al is de stem zo sterk dat dit stuk zeker bij een van de betere verhalen deze maand hoort.

Capriati    RV

Origineel en fascinerend verhaaltje dat leest als een droom. Geloofwaardigheid staat hier niet zozeer centraal en is hier uberhaupt ook niet in het geding, de lees- en wegdroomervaring geeft hier de meerwaarde. Hier en daar wordt er wat kort-door-de-bocht gesprongen in sfeer en tijd, wat de spanningsopbouw niet altijd ten goede komt. Van het einde (ontknoping) werd iets meer diepgang of verrassing verwacht.

Capriati    PV

Tussen graf en wieg    Sj

Tussen graf en wieg    Pe

Tussen graf en wieg    Wi

Een gevoelig verhaal over leven en leven na de dood. Schrijftechnisch niets op aan te merken. Verhaaltechnisch wel:  De aanloop is iets te lang voordat er spanning in het verhaal komt. De eekhoorn is een goedkope oplossing en brengt veel te veel toeval in dit verhaal. Er moet een betere oplossing zijn hoe de hoofdpersoon vanaf het ene graf bij het andere komt. Immers, hoe meer toeval, hoe oninteressanter het verhaal. Het innerlijk conflict van de hoofdpersoon wordt subtiel getoond, niet uitgelegd en dat is goed gedaan. Het sobere slot laat de lezer zelf invullen wat er is gebeurd en ook dat is goed gedaan. Maar daar staat tegenover dat een dode baby een goedkope oplossing is, immers dat is altijd een tranentrekker. Deze schrijver heeft een gevoelig, observerende schrijfstijl en ik hoop dat hij/zij die zal inzetten voor een interessanter verhaal met minder goedkoop effectbejag. En dat verhaal zou ik dan graag volgende maand lezen.

Tussen graf en wieg    Al

Tussen graf en wieg    Ma

Sober verteld, maar vol onderhuidse spanning. Het kerkhof wordt trefzeker geschetst, het seizoen onmiskenbaar neergezet – wat aan het eind functioneel blijkt te zijn. Goed gedaan! De langzame verplaatsing van het graf van Wies, waar zachtjes twijfel wordt gezaaid over zijn oprechtheid, naar het lang verdrongen verleden is knap opgebouwd. De slotzin (enkel een naam en data) leidt de lezer gelijk met de hoofdpersoon tot een pijnlijk inzicht. Héél fijn dat wat er blijkbaar gebeurd is in 1975 aan de lezer wordt gelaten! Kritiek heb ik ook hoor. Sommige passages zijn stilistisch overladen, wat de broodnodige ruimte voor de lezer wegdrukt. Zorgvuldig schrappen zal de tekst sterker, meer ademend maken. Maar dit is overtuigend schrijfwerk: ingetogen, trefzeker en emotioneel geladen zonder overdreven pathos.

Tussen graf en wieg    Jo

We zijn op het kerkhof, het lukt de schrijver om de sfeer goed te vangen. We lopen als het ware hand in hand met de hoofdpersoon. In een paar woorden weet de schrijver een verhaal te vertellen dat niet te lezen is in tekst. Dat is goed gedaan. Het is een aardig verhaal geworden.

Tussen graf en wieg    JG

Je hebt een mooie beeldende schrijfstijl met aandacht voor details (kleuren, geluiden, natuur). Maar soms sla je hierin door: het tempo stokt door opeenstapelingen van bijvoeglijke naamwoorden (mosgroene, olijfgroene, donkergroene etc.). Hierdoor wordt de tekst stroperig. Strakker taalgebruik zou vaak beter passen.

Het eekhoorntje als gids is interessant, maar voelt wat te expliciet: hij “lokt” hem letterlijk naar het verleden en geheimen.

De ontdekking van de naam Edith is een schokmoment, maar wordt veel te snel afgeraffeld. Johannes’ reactie had veel dieper uitgewerkt kunnen worden: schuld, paniek, herinneringen. Nu blijft het bij een losse waarneming en een gesuggereerd geheim. Dat voelt onvolledig. Maar, alles bij elkaar, is dit zeker een voldoende.

Tussen graf en wieg    RV

Aandoenlijk kort verhaal in toegankelijke vertelstijl, met een heuse echte ontknoping die toch wel ietwat verrassend genoemd kan worden. Wel is er (zeer) scheutig gebruikgemaakt van omgevingsbeschrijvingen (krakende takken onder voeten, etc.), die de vaart enigszins uit het verhaal halen, maar het einde maakt gelukkig weer veel goed. Mooie leeservaring.

Tussen graf en wieg    PV

Het dorp waar ik vandaag kwam    Sj

Ontboezeming van een houthakker. Interessant. Leest goed weg, ook qua inhoud. Aan het slot ontbreekt echter iets, waardoor het verhaal net niet beklijft.

Het dorp waar ik vandaag kwam    Pe

Het dorp waar ik vandaag kwam    Wi

Wat een gekunstelde openingszin! Veel te veel details in een veel te lange zin, vast met veel plezier zo geconstrueerd door de schrijver. Als het je bedoeling was de lezer te overrompelen, dan is dat in mijn geval gelukt. Maar het werpt wel een enorme drempel op tegen verder lezen. En dat kan niet de bedoeling zijn, lijkt me. Maar je moet verder, als jurylid! En het werd er niet beter op. Veel te kunstig geconstrueerde onnatuurlijke zinnen. Veel betekenisvolle bijvoeglijke naamwoorden die de lezer verplicht een kant op sturen. Neem nou zo’n zin: “Met de snelheid van een insecteninstinct, blind en met het gestrekte been, ging Johan het gesprek aan.” Gekunsteld, maar wat staat hier nou? Alleen maar lege begrippen. Daarna lange lappen “Ons Dorp”- nostalgie en dat allemaal moet dan toewerken naar de flauwe eindzin. Mogelijk zien andere juryleden hier wat in, maar dit verhaal is aan mij niet besteed.

Het dorp waar ik vandaag kwam    Al

Het dorp waar ik vandaag kwam    Ma

Hm…

Laat ik positief beginnen; de auteur heeft een spitsvondige pen en een rijke fantasie. Er zitten leuke taalvondsten in en het decor van de scene wordt overtuigend neergezet. Maar dan gaat de rem eraf en zakt het verhaal al snel door de hoeven. Het verhaal zet grote thema’s neer (uitbuiting, verleiding, verlies van wortels), maar laat ze hangen in een eindeloze speech. Er is weinig tot geen dynamiek of tegenkracht: Roham is vooral een luisteraar, de kastelein blijft een decorstuk, de rest van de taverne zwijgt. De tekst is bovendien overladen. Zinnen rekken eindeloos uit, er worden voortdurend bijzinnen toegevoegd. Dat maakt het log en vermoeiend om te lezen. In dit geval geldt ‘less is more’; fiks snoeien en een andere dynamiek had een heel ander, en ik denk veel beter verhaal opgeleverd.

Een nieuw begin    Jo

Een verhaaltje over vreemdgaan, gevat in een dialoog. Het is aardig bedacht, maar vooral heel voorspelbaar.

Een nieuw begin    JG

Een verhaal dat uit een soap had kunnen komen. Nogal veel leed in grote taal en allerlei twisten en wendingen in een heel kort stuk.

Er zit zeker wel een plezier in en die waardeer ik. Maar het is soms haperend of te uitleggerig. Bijvoorbeeld “Mijn hart maakt een sprongetje. Misschien is er nog een kans.” — het benoemen van emoties haalt spanning weg, beter zou zijn die door handelingen of subtiele signalen te tonen.

Helaas is het veel te weinig voor een voldoende.

Een nieuw begin    RV

Kort maar vermakelijk verhaal met een ontknoping die ergens doet denken aan "De Passievrucht" (K. Glastra van Loon). Door de beperkte omvang is er in volle vaart naar de ontknoping toegeschreven, iets dat over het algemeen goed gelukt is, maar wat ietwat ten koste is gegaan van het verrassingseffect. Niettemin een leuk verhaal om te mogen lezen.

Een nieuw begin    PV

De filosoof    Sj

Filosofisch gedreven seks. Het had interessant kunnen zijn, dit verhaal, maar door de overdaad van terminologie en absurdisme raakte het verhaal me uiteindelijk toch kwijt. Iets minder je best doen schrijver, 'less is more'.

De filosoof    Pe

De filosoof    Wi

Nee, hè. Niet alweer een stroom literaire diarree van een mislukte filosofie-student. De jaren tachtig liggen nu toch echt wel ver achter ons. In de eerste twee alineaatjes al vier halfbakken metaforen, net niet cliché, maar zeker niet origineel. Of passend. Met dichtgeknepen neus lees ik verder, tot ik bij de zin aamkom: “Alles aan haar was overdaad.” Ja, dacht ik, alles aan dit verhaal is overdaad. Ik dwong mezelf verder te lezen, en kom alleen maar meer cliché-beelden tegen. Ik heb het einde niet gehaald van dit verhaal. Ik vermoed dat ik al meer heb gelezen van deze schrijver. Vol van zichzelf denkt hij dat hij iets bijzonders schrijft. Maar het is net niets, niet vernieuwend, niet stockerend (wat hij wel denkt), het is alleen maar slappe breinbrij, zonder spanning, zonder een goed einde. Maar goed dat er in deze wedstrijd veel goede schrijvers zijn met sprankelende verhalen en maar weinig schrijvers met dit soort zwaar achterhaald soort nihilistische ego-verhalen, anders zou ik gewoon stoppen als jurylid.

De filosoof    Al

De filosoof    Ma

Deze auteur kan schrijven, maar is vergeten waar het rempedaal zit. Het verhaal heeft veel energie, en een consequente (nihilistische) stem; soms bijtend ironisch, dan weer in vervoering. De botsing tussen filosofie en lijfelijkheid is op zich interessant. Maar dit verhaal verzuipt in overdaad: te veel metaforen, te veel filosofen, te veel pose. De seksscène wordt veel te breed uitgesponnen maar blijft vlak in plaats van dat het dramatisch spannend wordt. Een spanningsboog ontbreekt; het begint én eindigt in leegte, zonder ontwikkeling, conflict of spanning – nihilisme regeert, hooguit onderbroken door seks. Dat maakt dit verhaal vermoeiend in plaats van indrukwekkend.

Storing    Jo

Een mooi verhaal over menselijke vriendschap. Voor treinreiziger leest dit bekend, je kunt zomaar in gesprek komen met een wildvreemde. Het verhaal is vooral lief, niet bijzonder. Niet bijzonder goed, niet bijzonder slecht, gewoon fijn.

Storing    JG

Het is een atypisch Verhaal van de Maand, vanwege zijn beperkte lengte. Maar ik vind het mooi hoe je het zo tot de kern houdt zonder het te rekken. Het is een klein verhaal; een korte ontmoeting zonder veel poespas.

Jammer dat het gesprek hier en daar toch wat te uitleggerig wordt. De jongen en de verteller lijken meer spreekbuizen voor een thema dan echte mensen. Hun stemmen lijken te veel op elkaar; leeftijdsverschil wordt genoemd, maar in toon en stijl zijn ze nauwelijks te onderscheiden.

Toch zit er iets heel eigens in dit stuk. Het thema verbinding door gedeelde kwetsbaarheid wordt mooi opgebouwd en dit verhaal verdient een voldoende.

Storing    RV

Sympathieke verhaallijn verpakt in een beknopt, aandoenlijk verhaal. De ontknoping (zelfde muziekvoorkeur, zelfde bestemming) is fris en verrassend gevonden, maar de geloofwaardigheid ervan rammelt een piepklein beetje. Al met al toch een prettige, leuke leeservaring.

Storing    PV

De begrafenis    Sj

De begrafenis van een meisje dat zelfmoord pleegde. De overwegingen van de vader zijn redelijk goed in beeld gebracht, maar het verhaal krijgt te weinig diepte door het toch grotendeels ontbreken van een beschrijving van zijn gevoelens.

De begrafenis    Pe

De begrafenis    Wi

Heel veel verhalen in deze wedstrijd beginnen goed en eindigen goed, maar zakken weg in het middenstuk. Het middenstuk is vaak het moeilijkst, zeker voor beginnende schrijvers. Maar in dit verhaal is het precies andersom. Het beginstuk was moeilijk, vooral vanwege de herinneringen aan de moeder, Caballero’s etc. De lezer komt niet echt in het verhaal omdat niet duidelijk wordt wat deze herinneringen te maken hebben met het verhaal. Pas helemaal op het einde, veel te ver weg van deze tekst, is er de verklaring waarom deze vader heeft gereageerd, zoals hij heeft gereageerd. Ik denk dat volgorde waarin de schrijver informatie prijs geeft anders moet, om de lezer de gelegenheid te geven goed in het verhaal te komen. Het slot was redelijk slap, het dagboekfragment een cliché. Maar het middenstuk was prachtig, een mooi beschreven blik op een begrafenisritueel. Met een stevige redactieslag kan van dit redelijk goede verhaal een uitstekend verhaal gemaakt worden.

De begrafenis    Al

De begrafenis    Ma

Dit beklemmende verhaal ademt verdriet en schuld. De openingsbeelden zijn krachtig en zetten meteen een sfeer neer van hypocrisie en onuitgesproken schuld. Als lezer word ik getriggerd: wat is hier gebeurd? Waarom is dat meisje dood en wat is de rol van de vader daarbij? Daar vind ik deels antwoorden op, maar er blijft ook veel hangen; wat is die zwaarte in dat meisje, wat zijn die verzwegen gedachtes van de vader. De tekst is lang uitgesponnen, zonder dat ik de antwoorden bij elkaar kan sprokkelen. Veel herhaling van gevoelens en beelden, maar more is (zoals bijna altijd) less; de vertelling boet aan kracht in. Iets meer richting, wat meer terughoudendheid, het plot laten draaien; er was nog veel werk te doen aan dit op zich interessante verhaal.

Voor altijd vast    Jo

Dit soort verhalen vind ik altijd lastig, het is geweldig verzonnen en ik heb het met veel plezier gelezen. Het is echter niets meer dan één briljante ingeving, waarmee het verhaaltje gevuld is. Inhoudelijk is het eigenlijk niets.

Voor altijd vast    JG

Flauw voor een kort verhaal. Dit is leuk als we een context kennen (bijvoorbeeld als een vader dit verhaal aan zijn kind verteld), maar niet in deze vorm. Het hele thema komt amper op gang en is dan alweer afgelopen.

Voor altijd vast    RV

Geestig en scherp geschreven verhaaltje, dat ondanks de beperkte omvang toch een geheel weet te vormen. Het verhaal is gecentreerd rondom het - op zich zeer kleine - gegeven van de pijn die een voetstap op een legosteentje oplevert: verrassend en grappig, maar iets te 'dun' om een diepgaand en 'af' verhaal op te bouwen. Niettemin leuk om te mogen lezen (en vast ook om te hebben geschreven!).

Voor altijd vast    PV

Bourne again    Sj

Een man met geheugenverlies wordt 'aangeschaft' door een (zijn?) vrouw. Schitterend verhaal, prachtig hoe de verwarring zich opstapelt. Chapeau schrijver, heel leesbaar, ik heb er smakelijk om gelachen.

Bourne again    Pe

Bourne again    Wi

Als je je verhaal een titel meegeeft in een buitenlands taal, zorg er dan voor dat die in elk geval klopt. Bourne is wel een correct Engels woord, maar betekent 'grens.' Ik vermoed dat “Born again” is bedoeld. De titel, als hij goed geschreven zou zijn geweest, past wel bij het verhaal. De schrijver heeft gekozen voor een gedragen, wat ouderwetserige vertelstem en dat is jammer. Bijvoorbeeld zo’n zin als “Maar algemeen wordt aangenomen dat...”  Ditzelfde verhaal verteld in een jonge, wispelturige vertelstem zou ik meer gewaardeerd hebben en dan zou de subtiele humor wat frisser zijn geweest, nu is hij af en toe wat oudbakken. Verhaaltechnisch heb ik geen opmerkingen, het verhaal is goed opgebouwd, er is een goede spanningsboog, al zakt de spanning een beetje weg in in het middenstuk (daar zouden nog wat woorden en bijzinnen weggewied kunnen worden) en het verhaal heeft een bevredigend slot. “Zij is zo iemand die vrouwelijke schoonheid minder begerenswaardig maakt,” wil ik (ondanks de wat ouderwetse formulering) nomineren voor een van de mooiste zinnen in alle verhalen van deze maand.

Bourne again    Al

Bourne again    Ma

Een goed idee maakt nog geen goed verhaal. Geheugenverlies na narcose, een vrouw die wel of niet de echtgenote is en de hoofdperspoon meeneemt, het ziekenhuis uit. Het probleem zit in de uitwerking: het middenstuk wordt te uitleggerig en het ‘wie ben ik nou eigenlijk?’-motief begint te slepen. De ontmoeting met de echtgenote is potentieel interessant, maar mist doel; haar gedrag is ongeloofwaardig en karikaturaal. Het slot (de rolstoel en de twijfel) is wederom potentieel aardig, maar valt dood door de twijfel te beschrijven die de lezer zelf op hoort te bouwen. Een tip voor de auteur: lees dialogen hardop voor en hoor dan hoe ze klinken. Zo zijn ze te houterig, te uitleggerig en onwaarschijnlijk.

Wat gaan we vandaag vertellen    Sj

Wat gaan we vandaag vertellen    Pe

Wat gaan we vandaag vertellen    Wi

Deze schrijver speelt heel vaardig met waarheid en leugen. Het verhaal is goed opgebouwd, en nagenoeg foutloos opgeschreven (al bleven mijn ogen even haken aan de koffietas, ik kreeg daar een ander beeld bij dan bij de meer gebruikelijke ‘tas koffie’.  Toch heb ik twee grote bezwaren tegen dit verhaal: de geloofwaardigheid en het slot. Dat een achtjarige kan liegen, verhalen kan verzinnen en het verschil weet tussen liegen en de waarheid zeggen, dat geloof ik allemaal, maar het strategisch denken past echt niet bij deze leeftijd.  Een vraag als “Wat is het verschil tussen jouw verhalen en de mijne?” is een vraag die ik een achtjarige niet hoor stellen. En dat is jammer, gaandeweg het verhaal dacht ik al, dit is geen achtjarige, en door deze zin verdween de geloofwaardigheid van dit verhaal helemaal. En de epiloog is niet alleen overbodige uitleg, maar nog veel meer niet passend bij een achtjarige.

Wat gaan we vandaag vertellen    Al

Wat gaan we vandaag vertellen    Ma

Scherp geschreven, in een strak ritme. Het ongemak dat de moeder haar dochter manipuleert neemt toe, de omkering is mooi aangebracht. De sobere taal en de uitgebeende dialogen waarmee het verhaal grotendeels wordt verteld, dragen bij aan de desolate sfeer. Maarrr… daar komt mijn meestgebezigde kritiek weer. Ook dit verhaal durft uiteindelijk niet op de lezer te vertrouwen. Hoewel open aan het begin, sluipt er toch meer uitleg in. De epiloog (wat doet een epiloog trouwens bij een kort verhaal?) mept de laatste restjes ruimte voor de lezer dicht. Dat is zo jammer. Wat mij betreft had wat in de epiloog staat mogen (moeten) blijken uit de gedragingen van Noor. Maar goed, desalniettemin een krachtige vertelling.

Wat gaan we vandaag vertellen    Jo

Een moeder gebruikt haar dochter tegen haar man. Het begint met een leugen en dit zorgt ervoor dat al snel het hele leven uit louter leugens bestaat. Het is wat gladjes, te bedacht en het ook nog wat korter gekund. Het idee achter het verhaal is niet verkeerd.

Wat gaan we vandaag vertellen    JG

Allereerst het compliment: het is gedurfd, donker en psychologisch scherp. En het is geschreven met een hele vaardige pen.

Toch sla je ook de plank mis en wordt het te eenzijdig. Het verhaal suggereert dat valse beschuldigingen van kindermisbruik uit zelfbehoud ontstaan. Dat is een extreem gevoelig thema. Je toont weinig alternatieve perspectieven (bijvoorbeeld dat mevrouw Dewulf professionele zorg biedt of dat Noor slachtoffer kan zijn van echt misbruik). Het verhaal lijkt daarin op een gegeven moment een manifest te worden.

Omdat David tóch gewelddadig was tegenover Lies en mogelijk ook iets deed bij Noor (de epiloog hint dat Noor zich Davids adem onder de deur herinnert), blijft het ambigu. Maar je blijft spelen met een gevoelig thema.

Desondanks een van de sterkere verhalen deze maand.

Wat gaan we vandaag vertellen    RV

Meeslepend, boeiend en met volle vaart geschreven psychologisch drama, dat gaandeweg aan diepgang wint. De dialogen zijn invoelbaar en geloofwaardig. Het opzoeken van het grijze gebied tussen wat echt en fantasie is, is knap gedaan. De details en aanvullingen over het tijdsverloop tussendoor ontnemen het verhaal wat aan vaart, en de herinneringen en mijmeringen aan David zijn hier en daar wat te uitleggerig, maar al met al ligt er een scherp, mooi verhaal, proficiat.

Wat gaan we vandaag vertellen    PV

De sleutel    Sj

Een wonderlijke erfenis. Heel kreatief, zoals er een voedselbos in is verwerkt. Het slot had nog wel een klein vervolg mogen hebben, nadat de schrijver me zo nieuwsgierig heeft gemaakt...

De sleutel    Pe

De sleutel    Wi

Hallo zeg, al vier namen in de eerste zin! In een goede schrijfcursus zou je leren dat dit niet de manier is om een kort verhaal te beginnen. En datzelfde geldt voor de benoeming van de spreker in een dialoog “lacht Mellia,” “grimast Mellia,” “oppert Nomil,”dat is een schrijfstijl uit het einde van de vorige eeuw, dat doet nu heel ouderwets aan. En “Kill your darlings” is ook een goed schrijfadvies voor deze schrijver. De lange opsommingen van allerlei eetbaars uit de voedseltuin laten zien hoeveel de schrijver weet van dit onderwerp, maar het is stomvervelend voor de lezer. Tenslotte het verhaal: het doet aan een jongensboek denken, maar dan zonder de spanning. Het duurt maar en duurt maar en eindigt in...eigenlijk niets. Vermoedelijk is dit een hoofdstuk uit een langer verhaal. Maar als kort verhaal, boeide het me niet.

De sleutel    Al

De sleutel    Ma

Dit verhaal heeft een aantrekkelijk en origineel uitgangspunt: een erfenis die niet simpelweg bezit oplevert, maar de opdracht tot het verzorgen van een voedselbostuin en het organiseren van een feest met vierennegentig onbekende gasten. Dat schept een sprookjesachtige, bijna mythische sfeer. Maar de scherpte ontbreekt. Het middenstuk is een ellenlange opsommingen van ingrediënten en kookplannen. De namen (Nomil, Mellia, Namiël) lijken te veel op elkaar, wat verwarring wekt. Het subplot rond Kirsten en haar dochter wordt geopend (Nomil is ongetwijfeld de vader) maar daar blijft het bij; er is geen verdere uitwerking. Ook de kluis, toch een centraal motief, blijft hangen in het luchtledige. Daardoor kabbelt het slot tot een einde.

Verder zitten er veel slordigheden in de tekst. Er bestaan geen vijfsterren restaurants, en een zesgangen diner koken voor 94 gasten (vegetarisch) is een enorme operatie. Het gedoe om de ‘beertjes’ is veel te kinderachtig. Remedie: snoeien, inkoken, aanscherpen. Beperk je tot wat functioneel is voor de vertelling. Kill your darlings.

Mia    Jo

Ik heb dit verhaal vooral met verbazing gelezen, vanaf het korte voorwoord tot het commentaar achteraf. Er is door de schrijver over nagedacht, het komt voor mij in elk geval niet uit de verf.

Mia    JG

Niet heel slecht, niet heel geweldig.

Het is intens, beeldrijk, maar vooral vind ik het sterk om het zo persoonlijk is. Het leest als een worsteling tussen verlangen, angst en zelfdestructie, verpakt in metaforen die soms briljant zijn en soms verstikkend.

Nogmaals, de kracht zit in het persoonlijke, de rauwe eerlijkheid: de ik-figuur toont geen glad verhaal, maar een gelaagd en pijnlijk proces waarin liefde niet vanzelfsprekend is maar als strijdtoneel wordt ervaren.

Toch is die overdaad aan symboliek een valkuil. Het stapelen van wapens, pijlen, vuur en littekens maakt de emotie minder scherp, omdat de lezer verdrinkt in beelden in plaats van mee te voelen. Daarnaast balanceert de tekst gevaarlijk op de rand van problematische machtsfantasieën, die niet altijd voldoende worden geduid.

Het voelt als een begin. Het kan sterker worden door meer soberheid, meer focus, en door kwetsbaarheid duidelijker toe te laten zonder ironisch pantser.

Mia    RV

Bijzonder, meanderend apart verhaal, dat een zorgvuldig beschreven ontmoeting met een 'date' neerzet. De beschrijvingen zijn hier en daar bijna poëtisch, waardoor er soms een vervreemdend effect optreedt, dat  soms ten koste gaat van de toegankelijkheid. Ook lijdt de spanningsopbouw en de vertelvaart eronder. Niettemin een originele, moedige keuze van de schrijver om het verhaal in deze vorm te gieten, waarvoor respect.

Mia    PV

Ethyleenglycol 1    Sj

Ethyleenglycol 1    Pe

Ethyleenglycol 1    Wi

De gedetailleerde, bijna klinische beschrijving van hoe een moord uitgevoerd zou kunnen worden, maakte het verhaal voor mij huiveringwekkend. De zin "Welke keuze ik ook maak, ik zal iets verliezen wat ik niet wil verliezen" was een mooie vooraankondiging van de rest van het verhaal. De ikpersoon is complex: zowel liefdevol als destructief, zowel rationeel als morbide.  Maar het kan nog beter: Doortje en Charlotte blijven tamelijk platte bijfiguren, geef ze nog wat meer diepte, zodat de lezer zich beter kan verplaatsen in de liefde(s) van de ikpersoon. Soms is de tekst wat te uitleggerig. Vertrouw op je lezers, die zal het wel begrijpen. Maar verder een uitstekend verhaal.

Ethyleenglycol 1    Al

Ethyleenglycol 1    Ma

Goed geschreven, goeddeels inleefbaar, een gevoelig thema. De spanning wordt goed opgebouwd: wat gaat de hoofdpersoon doen? Voert hij zijn morbide plan ook echt uit? Ja dus. Maar de structuur van het verhaal wringt wat mij betreft. De opening is vlot en meeslepend, dan een hele verhandeling over hoe antivries in een taart te verwerken is, en tot slot een episode in en rond het ziekenhuis. Het middenstuk sleept, herhaalt teveel, waardoor het mooie tempo van de start stagneert. Het slot is… ja, min of meer losstaand. Het is voor de lezer nauwelijks een geheim dat de hoofdpersoon inderdaad zijn echtgenote heeft vergiftigd – en dan? Waar is de psychologische diepgang, de confrontatie met zijn minnares die direct zal weten dat hij dit gedaan heeft, iets van een twist? Dat maakt het einde voor mij onbevredigend. Nochtans, een aardig geschreven verhaal.

Ethyleenglycol 1    Jo

Voorspelbaar, maar toch interessant. De hoofdpersoon kan geen keuze maken tussen zijn vrouw en zijn minnares en kiest ervoor om van zijn vrouw af te gaan, door letterlijk de dood de scheiding te laten zijn. Dat laatste is een aardige gedachte, zeker als het nog bijna misgaat. Een aardige inzending.

Ethyleenglycol 1    JG

Geweldig stuk. Complimenten! Het is een sterk psychologisch portret. Een van die verhalen waarvoor ik graag jurylid ben in deze wedstrijd.

Minpunten: Doortje vooral blijft wat vlak. Waarom krijgt ze niet een sterkere stem? Er is weinig reflectie op schuld of verantwoordelijkheid, ook al zien we het een beetje bij Jan. De lezer krijgt geen kompas aangereikt. Dat kan sterk zijn, maar je maakt het nog beter door duidelijk te maken dát je geen kompas aanreikt. De banaliteit van de omschrijving van de handeling wordt op een gegeven moment erg flauw en ongemakkelijk; zeker als je het over femicide hebt.

Ethyleenglycol 1    RV

Vermakelijk verhaal waarbij de spanning subtiel wordt opgebouwd. Bij de ontknoping wordt veel gesuggereerd ipv geëxpliciteerd, wat het verhaal ten goede komt, maar toch kunnen alle verwachtingen niet geheel worden ingelost. Hoe dan ook, toch een fraaie opzet voor een eventueel langer verhaal.

Ethyleenglycol 1    PV

 Eerste zinnen bevatten geen spanning/conflict. De ik-persoon roept weinig empathie op.

De fantasieën over de dood van een naaste roept wel direct nieuwsgierigheid op. Het verhaal is begonnen! Daarna weet ik niet of het verhaal humoristisch opgevat moet worden maar dat gebeurt door mij in ieder geval wel. Maar ik raak het spoor bijster als Doortje in het ziekenhuis terechtkomt. De ik-persoon treurt daarom? Ze moet toch dood? Bij het contact met zijn dochter ben ik ervan overtuigd dat de ik-persoon een psychopaat is. Maar dan is de verklaring van liefde aan Doortje aan het eind niet te volgen. Kortom, een verwarrend verhaal.

Junglebaby    Sj

Junglebaby    Pe

Junglebaby    Wi

Jane Goodall is overleden op 1 oktober jl. Dit verhaal moet daarvoor zijn ingediend, dus misschien had de schrijver een voorgevoel? Of wat het toeval? Natuurlijk, deze opmerking heeft niets te maken met het verhaal. Dit verhaal bestaat uit twee delen, die eigenlijk maar heel weinig met elkaar te maken hebben. Het eerste deel is een standaard dementie-verhaal, met een afglijdende persoonlijkheid met enkele heldere momenten. In niets steekt dat verhaal boven het gemiddelde uit van de vele dementia-verhalen die worden ingediend voor deze wedstrijd. Het tweede deel is wel degelijk interessant, maar helaas is het in 500 woorden afgeraffeld. Als lezer wil ik meer lezen van de emoties rondom ‘twee minuten moeder’. Dat Gilles de moeder van het aapje heeft doodgeschoten zal elke lezer wel begrijpen en terecht heeft de schrijfster dat niet benoemd. Als ik alleen de laatste 500 woorden beoordeel dan kom ik uit op een goed tot uitstekend verhaal. Maar ik moet het gehele ingediende werk beoordelen en dan kom ik uit op een ruime voldoende.

Junglebaby    Al

Junglebaby    Ma

Wow, dit is een goeie… in nog geen negenhonderd woorden worden twee uitstekende scenes neergezet; de oude mensen in het nu, hun tijd in Afrika in de jaren zestig. Het morele dilemma wordt mooi opgebouwd, en leidt in de slotzinnen tot een schok van inzicht; niet alleen bij de hoofdpersoon, ook bij de lezer. Qua tekst is dit verhaal ook keurig; niet te veel, niet te weinig, goed taalgebruik. De enige dissonant is de verwijzing naar Out of Africa; de film stamt uit 1985 en is weliswaar gebaseerd op een boek dat in 1964 al bestond, maar een andere titel droeg. Maar dat mag de pret niet drukken. Keurig gedaan, auteur!

Junglebaby    Jo

Een kort verhaal over een duister moment. Het is kort, maar er gebeurt iets dat levensveranderend is. Dat moment wordt aangestipt, hier had de schrijver iets meer mee mogen doen. Meestal zijn verhalen te lang, in dit geval is het eigenlijk iets te kort.

Junglebaby    JG

Erg matig verhaal. Allereerst gebeurt er veel te veel voor zo een kort verhaal. Niets in dit stuk krijgt de aandacht die het nodig heeft.

Pas op met de romantisering van de koloniale context. De exotisering van Afrika en van Afrikaanse personages (“Mana” blijft een karikatuur) krijgt geen enkele lading. De diepere kritiek op Gilles’ handelen en op de koloniale mentaliteit blijft halfslachtig. De verteller kiest voor verbranding van bewijs i.p.v. confrontatie of verwerking. Dit roept vragen op: is het een aanklacht of juist een nieuwe vorm van verdringing?

Te weinig uitwerking om een voldoende te krijgen.

Junglebaby    RV

Gevoelig en intens kort verhaal, beknopt verteld maar met een uiteenlopend tijdsverloop, waarin er wel veel gebeurt met de hoofdpersoon op emotioneel vlak. Als er nog iets meer aan suggestie en iets minder aan uitleg ('Show, don't tell-regel') zou worden gedaan, dan zou het verhaal zelfs nog hoger kunnen scoren. Niettemin een fraaie inzending, waarvoor dank.

Junglebaby    PV

 Goede eerste zin. Plot draait om een vreselijke herinnering waarbij de lezer niet weet of die echt gebeurd is, of om welke gebeurtenis het gaat. De nieuwsgierigheid is gewekt.

Wat het verhaal nog sterker had gemaakt, was beetje foreshadowing. Bv schrijven dat ze geen kleinkinderen hebben gekregen, zodat we een hint krijgen dat het moederschap een rol speelt.

Overgang naar dagboek werkt goed, ook door gebruik van de tegenwoordige tijd. Setting mooi beschreven. En de opbouw naar het einde ook, goed verhaal!

Voor het leven    Sj

Voor het leven    Pe

Voor het leven    Wi

Na een inleiding gevuld met vaagheden van 483 woorden, komt dan de zin “Sinds dat ene bericht.” Hè, hè, denkt deze lezer, dan mag nu eindelijk het verhaal beginnen. Maar nee, daarna nog 213 woorden van vaagheid. Mogelijk zijn er lezers die van deze bijna poëtische stijl houden, waarbij de lezer na 700 woorden nog altijd niet weet waar dit over gaat. Maar dat geldt niet voor mij. Ik wil direct in een verhaal getrokken worden, meegesleurd in de gebeurtenissen, ik wil de innerlijke monologen begrijpen, de hoofdpersoon leren kennen en emoties kunnen meevoelen. Allemaal niet het geval in dit verhaal. De schrijfster heeft een poging gedaan om het verlies van een geliefde onder woorden te brengen, maar het verhaal is zo ontoegankelijk geschreven, dat ik slechts mijn schouders ophaal. Ongetwijfeld heeft de schrijver een uitstekend taalgevoel, jammer dat dat niet heeft geleid tot een verhaal, waarin je als lezer kunt meeleven.

Voor het leven    Al

Voor het leven    Ma

Dit verhaal over rouw, schuld en psychisch verval opent sterk: de herhaling van ogen en blikken wekt claustrofobie, maakt spanning voelbaar. Stukje bij beetje slaat het verdriet om in paranoia. Maar het verhaal (bijna 2700 woorden) is veel te lang om de spanningsboog vast te houden. Het middenstuk had veel compacter gemoeten; bij het lezen merk ik dat ik ongeduldig word. Ook de overvloed aan symboliek (bladeren, bloemen, wind, licht, spiegel, ogen) maakt de tekst overdadig zwaar, op het kitscherige af. De haast horrorachtige ontknoping ontkracht de psychologische subtiliteit die het begin juist zo sterk maakte. En al met al gebeurt er bar weinig in deze vertelling… Aardig geschreven, maar overstrekt, te veel tekst, te weinig diepte en verrassing.

Voor het leven    Jo

Een angstaanjagend horrorverhaal, waarin de hoofpersoon troost zoekt na de dood van zijn of haar zusje en in plaats van troost angst terugkrijgt. De schrijfstijl, de opbouw en de inhoud van het verhaal zijn goed, het verhaal is in evenwicht en kent een open einde. Erg goed gedaan.

Voor het leven    JG

Het is zeker niet slecht. Het stuk weet het gevoel van verlies, schuld en obsessie goed over te brengen. Ook is het leuk hoe het speelt met realiteit en mogelijk psychose. Maar het blijft zó hangen in het melodramatische dat ik meer dan eens volledig afhaak.

De tekst voelt onnatuurlijk zwaar en ik krijg nergens het gevoel dat dit zelfbewust is. Een voorbeeld: “Haar bloed kolkt. Ze springt overeind. “Wie speelt dit zieke spel?”” Zo zou iemand niet praten in dat moment.

Het heeft me moeite gekost om dit stuk uit te lezen. Helaas kan ik het geen voldoende geven.

Voor het leven    RV

Verhaal met een schemerige, dromerige sfeer waar gaandeweg meer en meer duidelijk wordt over de hoofdpersoon en de voorgeschiedenis. De dosering van de informatie is subtiel en knap gedaan, maaar de spanningsopbouw komt niet helemaal uit de verf, er wordt iets te vaak uitgelegd ipv gesuggereerd. Wel een knap einde (met titelverklaring)

Voor het leven    PV

Tussen graf en wieg    Sj

Tussen graf en wieg    Pe

Tussen graf en wieg    Wi

Een gevoelig verhaal over leven en leven na de dood. Schrijftechnisch niets op aan te merken. Verhaaltechnisch wel:  De aanloop is iets te lang voordat er spanning in het verhaal komt. De eekhoorn is een goedkope oplossing en brengt veel te veel toeval in dit verhaal. Er moet een betere oplossing zijn hoe de hoofdpersoon vanaf het ene graf bij het andere komt. Immers, hoe meer toeval, hoe oninteressanter het verhaal. Het innerlijk conflict van de hoofdpersoon wordt subtiel getoond, niet uitgelegd en dat is goed gedaan. Het sobere slot laat de lezer zelf invullen wat er is gebeurd en ook dat is goed gedaan. Maar daar staat tegenover dat een dode baby een goedkope oplossing is, immers dat is altijd een tranentrekker. Deze schrijver heeft een gevoelig, observerende schrijfstijl en ik hoop dat hij/zij die zal inzetten voor een interessanter verhaal met minder goedkoop effectbejag. En dat verhaal zou ik dan graag volgende maand lezen.

Tussen graf en wieg    Al

Tussen graf en wieg    Ma

Sober verteld, maar vol onderhuidse spanning. Het kerkhof wordt trefzeker geschetst, het seizoen onmiskenbaar neergezet – wat aan het eind functioneel blijkt te zijn. Goed gedaan! De langzame verplaatsing van het graf van Wies, waar zachtjes twijfel wordt gezaaid over zijn oprechtheid, naar het lang verdrongen verleden is knap opgebouwd. De slotzin (enkel een naam en data) leidt de lezer gelijk met de hoofdpersoon tot een pijnlijk inzicht. Héél fijn dat wat er blijkbaar gebeurd is in 1975 aan de lezer wordt gelaten! Kritiek heb ik ook hoor. Sommige passages zijn stilistisch overladen, wat de broodnodige ruimte voor de lezer wegdrukt. Zorgvuldig schrappen zal de tekst sterker, meer ademend maken. Maar dit is overtuigend schrijfwerk: ingetogen, trefzeker en emotioneel geladen zonder overdreven pathos.

Tussen graf en wieg    Jo

We zijn op het kerkhof, het lukt de schrijver om de sfeer goed te vangen. We lopen als het ware hand in hand met de hoofdpersoon. In een paar woorden weet de schrijver een verhaal te vertellen dat niet te lezen is in tekst. Dat is goed gedaan. Het is een aardig verhaal geworden.

Tussen graf en wieg    JG

Je hebt een mooie beeldende schrijfstijl met aandacht voor details (kleuren, geluiden, natuur). Maar soms sla je hierin door: het tempo stokt door opeenstapelingen van bijvoeglijke naamwoorden (mosgroene, olijfgroene, donkergroene etc.). Hierdoor wordt de tekst stroperig. Strakker taalgebruik zou vaak beter passen.

Het eekhoorntje als gids is interessant, maar voelt wat te expliciet: hij “lokt” hem letterlijk naar het verleden en geheimen.

De ontdekking van de naam Edith is een schokmoment, maar wordt veel te snel afgeraffeld. Johannes’ reactie had veel dieper uitgewerkt kunnen worden: schuld, paniek, herinneringen. Nu blijft het bij een losse waarneming en een gesuggereerd geheim. Dat voelt onvolledig. Maar, alles bij elkaar, is dit zeker een voldoende.

Tussen graf en wieg    RV

Aandoenlijk kort verhaal in toegankelijke vertelstijl, met een heuse echte ontknoping die toch wel ietwat verrassend genoemd kan worden. Wel is er (zeer) scheutig gebruikgemaakt van omgevingsbeschrijvingen (krakende takken onder voeten, etc.), die de vaart enigszins uit het verhaal halen, maar het einde maakt gelukkig weer veel goed. Mooie leeservaring.

Tussen graf en wieg    PV

Wat gaan we vandaag vertellen    Sj

Wat gaan we vandaag vertellen    Pe

Wat gaan we vandaag vertellen    Wi

Deze schrijver speelt heel vaardig met waarheid en leugen. Het verhaal is goed opgebouwd, en nagenoeg foutloos opgeschreven (al bleven mijn ogen even haken aan de koffietas, ik kreeg daar een ander beeld bij dan bij de meer gebruikelijke ‘tas koffie’.  Toch heb ik twee grote bezwaren tegen dit verhaal: de geloofwaardigheid en het slot. Dat een achtjarige kan liegen, verhalen kan verzinnen en het verschil weet tussen liegen en de waarheid zeggen, dat geloof ik allemaal, maar het strategisch denken past echt niet bij deze leeftijd.  Een vraag als “Wat is het verschil tussen jouw verhalen en de mijne?” is een vraag die ik een achtjarige niet hoor stellen. En dat is jammer, gaandeweg het verhaal dacht ik al, dit is geen achtjarige, en door deze zin verdween de geloofwaardigheid van dit verhaal helemaal. En de epiloog is niet alleen overbodige uitleg, maar nog veel meer niet passend bij een achtjarige.

Wat gaan we vandaag vertellen    Al

Wat gaan we vandaag vertellen    Ma

Scherp geschreven, in een strak ritme. Het ongemak dat de moeder haar dochter manipuleert neemt toe, de omkering is mooi aangebracht. De sobere taal en de uitgebeende dialogen waarmee het verhaal grotendeels wordt verteld, dragen bij aan de desolate sfeer. Maarrr… daar komt mijn meestgebezigde kritiek weer. Ook dit verhaal durft uiteindelijk niet op de lezer te vertrouwen. Hoewel open aan het begin, sluipt er toch meer uitleg in. De epiloog (wat doet een epiloog trouwens bij een kort verhaal?) mept de laatste restjes ruimte voor de lezer dicht. Dat is zo jammer. Wat mij betreft had wat in de epiloog staat mogen (moeten) blijken uit de gedragingen van Noor. Maar goed, desalniettemin een krachtige vertelling.

Wat gaan we vandaag vertellen    Jo

Een moeder gebruikt haar dochter tegen haar man. Het begint met een leugen en dit zorgt ervoor dat al snel het hele leven uit louter leugens bestaat. Het is wat gladjes, te bedacht en het ook nog wat korter gekund. Het idee achter het verhaal is niet verkeerd.

Wat gaan we vandaag vertellen    JG

Allereerst het compliment: het is gedurfd, donker en psychologisch scherp. En het is geschreven met een hele vaardige pen.

Toch sla je ook de plank mis en wordt het te eenzijdig. Het verhaal suggereert dat valse beschuldigingen van kindermisbruik uit zelfbehoud ontstaan. Dat is een extreem gevoelig thema. Je toont weinig alternatieve perspectieven (bijvoorbeeld dat mevrouw Dewulf professionele zorg biedt of dat Noor slachtoffer kan zijn van echt misbruik). Het verhaal lijkt daarin op een gegeven moment een manifest te worden.

Omdat David tóch gewelddadig was tegenover Lies en mogelijk ook iets deed bij Noor (de epiloog hint dat Noor zich Davids adem onder de deur herinnert), blijft het ambigu. Maar je blijft spelen met een gevoelig thema.

Desondanks een van de sterkere verhalen deze maand.

Wat gaan we vandaag vertellen    RV

Meeslepend, boeiend en met volle vaart geschreven psychologisch drama, dat gaandeweg aan diepgang wint. De dialogen zijn invoelbaar en geloofwaardig. Het opzoeken van het grijze gebied tussen wat echt en fantasie is, is knap gedaan. De details en aanvullingen over het tijdsverloop tussendoor ontnemen het verhaal wat aan vaart, en de herinneringen en mijmeringen aan David zijn hier en daar wat te uitleggerig, maar al met al ligt er een scherp, mooi verhaal, proficiat.

Wat gaan we vandaag vertellen    PV

Een bord vol asperges    Sj

Ontwikkelingen in een grachtengordelrelatie. Leuk bedacht, leuk beschreven, de humor geeft het verhaal net dat extra  suasje wat het nodig heeft.

Een bord vol asperges    Pe

Een bord vol asperges    Wi

In de eerste alinea’s tamelijk veel zweverig gemijmer, op het randje van mooischrijverij en op het randje van infodump, en al lezend begon ik me af te vragen of er nog een verhaal zou komen. En na 635 woorden inleiding komt er dan toch een verhaal op gang. Een tamelijk ongeloofwaardig verhaal. Het thema (de open relatie en wat doen we eraan of ermee) is best populair in deze wedstrijd en de uitwerking in dit verhaal is zeker creatief. Maar uiteindelijk is het verhaal nogal dunnetjes en het einde slap. De schrijver heeft wel vaardig vermeden om het echte onderwerp te benoemen en dat is wel goed gedaan. Deze schrijver heeft een uitstekende taalbeheersing, maar ik adviseer om die in te zetten voor een beter verhaal met meer diepgang en iets minder mooischrijverij.

Een bord vol asperges    Al

Een bord vol asperges    Ma

Kijk, deze is lekker! Een ‘coming of age’ verhaal, met als kern verzet tegen burgerlijkheid dat via jaloezie uitmond in… burgerlijkheid. Geschreven met vaart, scherpte en ironie. Misschien té overladen; een flinke snoeibeurt in details en uitweidingen komt de leesbaarheid zonder meer ten goede. Maar overall: origineel, geestig en lekker vilein. Goeie!

(En ik vermoed Tony Coppo?)

Een bord vol asperges    Jo

Geen fijn verhaal om te lezen, er staan veel taalfouten in die voorkomen hadden kunnen worden. Het verhaal kent een veel te lange inleiding om daarna pas enigszins tot leven te komen en dat tot leven komen, is niet heel sterk. Het blijft vooral aan de oppervlakte, de inhoud is gewoonweg niet de moeite waard en geen idee waarom die asperges nu zo belangrijk zijn.

Een bord vol asperges    JG

Sterk stuk! Complimenten!

Het heeft een trage stem met veel observatie, metaforen en subtiele ironie. Vooral de beschrijving van stedelijke assimilatie en verloren wortels zijn scherp. Hier en daar is het nét wat teveel van het goede; daar zou een goede redactiebeurt kunnen helpen.

Wel goed om op te letten: de tekst oordeelt bewust niet over Marnix’ obsessieve gedrag. Dat maakt het interessant, maar ook ongemakkelijk: er is een latent manipulatief, bijna gaslightend motief dat nergens wordt bevraagd.

Maar al met al een van de sterkere inzendingen deze maand.

Een bord vol asperges    RV

Aardig opgebouwd verhaal over vriendschap en wat daar zoal bij kan komen. Een tikkeltje traag maar gestaag opbouwend plot. Omwille van de vaart hadden sommige details best onvermeld kunnen blijven, maar zo nu en dan verrast de auteur met een mooie volzin of een scherpe metafoor. De ontknoping kon nog wel iets meer spanning en diepgang gebruiken. Al met al alsnog een geestig, cynisch en lezenswaardig verhaal.

Een bord vol asperges    PV

Kortjakje en de wolf    Sj

Prooi en roofdier wisselen elkaar af. Ik kreeg geen contact met het verhaal, mogelijk omdat ik het totaal niet begreep.

Kortjakje en de wolf    Pe

Kortjakje en de wolf    Wi

Mooischrijverij in het kwadraat. Een schrijfstijl die totaal niet aan mij is besteed. Ik zie wollige zinnen, die misschien in het hoofd van de schrijver betekenis hebben, maar voor een lezer zoals ik leeg blijven. Ontdaan van alle wolligheid blijft een dun cliché ‘coming of age’-verhaaltje over. Dit kon wel eens een verhaal zijn dat heel uiteenlopende reacties krijgt van de jury. Mogelijk zijn er juryleden die wel de literaire kwaliteit zien van dit verhaal. Maar ik hoor daar niet bij.

Kortjakje en de wolf    Al

Kortjakje en de wolf    Ma

Ergens tussen kunst en kitsch? Ik weet het niet zo goed met dit verhaal. Het is ambitieus, sprookjesmotieven en kinderliedjes worden verweven met thema’s als verlangen, man/vrouw machtsverdeling en volwassenwording. De ‘ik’ laveert tussen kwetsbaarheid en controle. Dat geeft dit verhaal literaire kracht, gelaagdheid, spanning. Tegelijkertijd is het overdadig: de symboliek en metaforen stapelen zich op, wat ten koste gaat van het tempo en de spanning. Ik vind het te veel. De seksscène aan het eind vind ik goed geschreven en passend, in veel opzichten een ontlading van de spanning die zich heeft opgebouwd. Maar de slotregels doen afbreuk aan het geheel, té makkelijk, op het flauwe af. ‘Hij liet zien dat prooi en roofdier een lus vormen, zonder begin of eind’ is bijvoorbeeld volstrekt overbodig, uitleggerig. Had hier de verandering van de ‘ik’ getoond, in plaats van beschreven… Dus, héle goede elementen, en net een paar dingen die daar afbreuk aan doen. Maar, de maand is nog vroeg, toch vermoed ik dat deze inzending hoog kan eindigen.

Kortjakje en de wolf    Jo

De titel is al even intrigerend als het verhaal. Het is bijzonder geschreven, een sprookje zonder sprookje te zijn. Een verhaal dat verteld wordt, maar niet verveelt. Het is knap gedaan, als lezer word je als het ware verleid om door te lezen. Geen overbodige zinnen en toch zit er geen haast in het verhaal.

Kortjakje en de wolf    JG

De titel is erg misleidend. Ik begon aan dit stuk met een aarzeling, een lichte vrees voor een flauw modern sprookje. Maar hij zat bij de verhalen die de andere helft van de jury al als hun toppers had benoemd. En dit gaf mij ook nieuwsgierigheid.

Het is een heel sterk stuk. Een indrukwekkend, zintuiglijk en volwassen verhaal dat op mooie wijze vrouwelijk verlangen, macht en identiteit onderzoekt. Hier en daar zijn het open deuren, maar dat helpt wel bij de toegankelijkheid van je stuk. Je bent in staat te schrijven voor een publiek dat bereid is om ambiguïteit in seksualiteit te lezen als iets mooi op zichzelf, niet als een provocatie. Knap!

Kortjakje en de wolf    RV

Intrigerend verhaal over o.a. macht, intimiteit, consent en autonomie. Subtiel beschreven situaties, gedachtes en gevoelens wisselen elkaar en de gebeurtenissen af. De spanning, hoewel sierlijk omschreven, wordt echter niet helemaal voelbaar, het einde voelt dan ook enigszins als een nachtkaarseffect aan. Niettemin interessant en origineel, lezenswaardig.

Kortjakje en de wolf    PV

Vouwhang    Sj

De schijn van pedofilie. Gedurfd onderwerp, heel aardig uitgewerkt. Wie maakt er eigenlijk de dienst uit. In dat verband kan ik de  switch aan het slot wel waarderen.

Vouwhang    Pe

Vouwhang    Wi

Goed gedaan hoor! Alles in het verhaal wees naar een gruwelijke uitkomst, waaronder subtiele verwijzingen naar raar smakend water. Er zijn de laatste tijd diverse van dit soort anti-climax-verhalen aangeboden in deze wedstrijd en deze steekt daar gunstig bij af. Alleen de inleidende eerste alinea is over de top. Die is zo nadrukkelijk geconstrueerd om een idee in het hoofd te brengen van de lezer, dat ik toen al dacht dat het een anticlimax-verhaal zou worden. En dat is jammer. Laat gewoon de hele eerste alinea weg en laat de lezer het allemaal zelf ontdekken.

Vouwhang    Al

Vouwhang    Ma

Mooi verhaal, strak gecomponeerd en vaardig geschreven. De dreiging wordt kalm opgebouwd, met kleine details en suggesties waarvan sommigen pas na tweede lezing duidelijk worden (de grote mok die op de kleinere staat). Dat aan beide hoofdpersonen wat schroefjes los lijken te zitten maakt het mooi ambigue. Alleen vind ik dat de belofte die opgebouwd wordt (de oplopende spanning, het vreemd smakende water, de geruchten in het dorp) niet voldoende wordt waargemaakt. De rolwisseling aan het einde is op zich wel passend (de lezer wordt geconfronteerd met zijn eigen vooroordelen), maar ook een snel leeglopende ballon. Een paar puzzelstukjes heb ik niet kunnen leggen – het vreemd smakende water, de flespompoen, de opmerking over het schilmesje. En in een kortverhaal moet voor mij elk element dat opgevoerd wordt een functie hebben. Maar dat gemopperd hebbende: uitstekend geschreven, fijn verhaal!

Vouwhang    Jo

Een jongeman gaat bewust op bezoek bij een man die in het dorp bekend staat als viezerik. Er gebeurt weinig, het wordt ons verteld, het wil nergens interessant worden. Het verhaal wil gewoonweg niet tot leven komen, de ik-persoon is meer verteller dan dat we meegenomen worden in het verhaal.

Vouwhang    JG

Laat ik positief beginnen. Het is krachtig en rijk aan zintuiglijke observaties, maar inhoudelijk veel te zorgwekkend. De impliciete situatie van een volwassene die een jongere naar zijn huis lokt, gecombineerd met lichamelijke nabijheid en spelen in een privécontext, is ongemakkelijk. Het is niet dat de tekst het goedkeurd, maar het gaat er veel te gemakkelijk mee om.

Los daarvan is het absurdisme toch vooral onzinnig.

Vouwhang    RV

Al snel zit je als lezer klaar om de mooi en subtiel opgebouwde spanning te ervaren. Dit beknopte verhaal is in toegankelijke vertelstijl verteld. Handig wordt er gespeeld met woorden die hinten op seksueel misbruik of een daaraan verwante situatie, maar listig wordt de lezer op het verkeerde been gezet. Het einde (ontknoping) lost echter niet alle opgewekte verwachtingen in, maar al met al een zeer behoorlijk en verrassend verhaal.

Vouwhang    PV

Nouvelle    Sj

De tijdelijke gehandicapte die zijn handicap exploiteert.  Absoluut interessant verhaal, goed beschreven ook, met maar net iets teveel commentaar op wat er gebeurt. Daardoor ging het niet echt voor me leven.

Nouvelle    Pe

Nouvelle    Wi

Schrijvers die schrijven over schrijven, daar gaan we weer! Zo'n schrijver doet dan krampachtig of het iets heel bijzonders is, maar meestal slaat zo'n verhaal neer in clichés. Zoals zinnen uit het denkbeeldige boek, die dan onderdeel worden van het korte verhaal. Allemaal nogal voorspelbaar en dit verhaal is weer zo’n voorbeeld van een schrijver die wil schrijven over schrijven, zoals er al zoveel zijn geweest in deze maandelijkse wedstrijd. De eerste alinea en laatste zin zijn puur slecht. De eerste alinea omdat het woord ‘scheut’ niet past bij een afbrekende tak. Had misschien ‘krak’ kunnen zijn. En een zweepslag maakt geen geluid als een brekende tak. De laatste regel omdat het een pathetische samenvattende conclusie is, die nog eens uitlegt aan de lezer wat hij allang had begrepen. Maar daartussen zitten elementen van een interessant verhaal dat bij vlagen heel goed is opgeschreven. Dus onder al die schrijverspathos, en tussen de slecht opening en het slechte slot ligt ergens een goed verhaal en een kundige schrijver. Advies: geef Leon een ander beroep en herschrijf opening en eind en dan kan er een goed verhaal uit komen.

Nouvelle    Al

Nouvelle    Ma

Een auteur verliest zich in een half-aangemeten rol, wat hem de nodige aandacht oplevert. Amusant geschreven, rake details geven smoel aan de scenes. Het thema blijkt echter te dun voor de gebruikte tweeduizendnogwat woorden, waardoor de vertelling tempo verliest en zelfs voorspelbaar wordt. Wat al helemaal niet helpt, is dat er steeds meer uitleg opduikt; overbodig, laat gewoon zien hoe het verval zich voltrekt. Zo slaagt dit verhaal voor mij dus niet. En dat is jammer, want deze auteur heeft een scherpe pen.

Nouvelle    Jo

Van iets kleins maakt de schrijver in dit verhaal iets groots. Een man in een rolstoel blijkt heel anders behandeld te worden dan een man die kan lopen, hij is door zijn tijdelijke handicap weer even jong en gevierd. Of het ook in het echt zo gaat, is de vraag en misschien dat het voor mij in dit verhaal niet helemaal werkt. Het einde is wel goed en als verhaal houdt het redelijk stand.

Nouvelle    JG

Er zitten goede dingen in dit stuk (fijne opbouw, prettige taal en een goede poging tot introspectie), maar het slaat de plank ook flink mis.

Het verhaal beschrijft op meerdere momenten hoe Leon bewust misbruik maakt van het medelijden van anderen en hun hulp. Hij manipuleert mensen, observeert hen seksueel en “geniet” van hun reactie, inclusief het aanraken van vrouwen die hem helpen. Dit is problematisch omdat het seksuele intimidatie en misbruik van kwetsbaarheid normaliseert. Het wordt in het verhaal gepresenteerd vanuit Leon’s perspectief, maar er is weinig veroordeling van zijn gedrag totdat het einde hem confronteert met een echte situatie van nood. Zijn inzichten en omkeer blijft behoorlijk beperkt.

Nouvelle    RV

Zorgvuldig en subtiel opgebouwd inkijkje in het hoofd van de hoofdpersoon die zijn sportblessure aanwendt voor zijn persoonlijk geluk. Interessante gedachtenkronkels en boeiende situaties (soms tenenkrommend, knap verwoord). De ontknoping kon echter iets beter gedoseerde spanningsopbouw gebruiken, het verhaaleinde kan de opgewekte verwachtingen niet helemaal waarmaken. Niettemin een knap geschreven verhaal.

Nouvelle    PV

Capriati    Sj

Tijdreis, van jong naar oud en weer terug. Tja, dat onontkoombare verval van ons menselijk lichaam. Heel grappig en beeldend beschreven. Compliment, ik heb er hartelijk om gelachen!

Capriati    Pe

Capriati    Wi

Mooie opening. Leuke details en de lezer zit gelijk in het verhaal! De tweede alinea is iets te woordrijk en met deze zin : “Aan dit tempo zouden mijn ingewanden weldra over de televisie gedrapeerd hangen en zou het zicht op de tweede serve van Jennifer Capriati onherroepelijk ontsierd worden,” maakt de schrijver het nodeloos kolderiek. Jammer, want het verhaal begon zo goed! En het overdreven kolderieke komt helaas nog een paar keer terug, bv bij de spiegelscène. De schrijver heeft het te mooi willen doen en dat is jammer, want het  verhaal zelf is fantasierijk en goed geconstrueerd. Op andere plekken was de schrijver weer te slordig. “De televisie stond op” is niet correct Nederlands. Het is ofwel: “de televisie stond aan” ofwel de televisie stond op de BBC”. “ging bij deze kerel het goddelijke licht uit,” is onnodig gekunsteld, waarom niet gewoon “ging bij mij...” In de zin “Ze keek maar raar op toen ik al roepend en tierend uit het sprong” ontbreekt een woord.  Bij “Ik heb het pas kunnen achterhalen eenmaal ik gekalmeerd was,” twijfel ik. Kan een acceptabele Vlaamse zinsconstructie zijn, maar voor mij voelt hij fout aan. Maar wel een lekkere eigen vertelstem, schrijver! Doe het een paar tandjes rustiger aan en gebruik je fantasie voor nog zo’n verhaal. Ik ben benieuwd!

Capriati    Al

Capriati    Ma

Dit verhaal heeft tempo en humor. De setting is al snel absurdistisch: een tijdreis naar het eigen oude lichaam. Het groteske beeld van de veroudering (oorharen, mannentieten, Jabba the Hutt-buik) is even leuk, maar gaat mij al snel irriteren; het wordt er te dik opgesmeerd. De groteske beschrijvingen verliezen na een paar voorbeelden hun kracht. De spanning van de situatie (de confrontatie met Erica, de vraag wat er is gebeurd) wordt niet echt benut. Daar had psychologische diepte gevonden kunnen worden; de hoofdpersoon blijft vooral klagen over hoe hij eruitziet. Het luchtige slot, met de terugkeer naar de tenniswedstrijd, dissoneert met de heftige ervaring van even daarvoor. De hele tijdreiservaring wordt daardoor teruggebracht tot een anekdote. Jammer.

Capriati    Jo

Een korte trip in de tijd, naar de toekomst. Dit is eigenlijk het enige dat dit verhaal te bieden heeft. Het is weinig, te weinig voor een goed verhaal.

Capriati    JG

Een verhaal met een heel leuk idee. Er zit een droogheid in; en een vlotte pen. Toch gaat het mij allemaal net wat te snel. Aan de ene kant werkt dat heel goed. Aan de andere kant maakt het het stuk erg chaotisch.

De lange beschrijvingen van veroudering en lichamelijke transformatie zijn wat onnodig grotesk, met name de seksuele/borstachtige observaties over het eigen lichaam.

Al met al is de stem zo sterk dat dit stuk zeker bij een van de betere verhalen deze maand hoort.

Capriati    RV

Origineel en fascinerend verhaaltje dat leest als een droom. Geloofwaardigheid staat hier niet zozeer centraal en is hier uberhaupt ook niet in het geding, de lees- en wegdroomervaring geeft hier de meerwaarde. Hier en daar wordt er wat kort-door-de-bocht gesprongen in sfeer en tijd, wat de spanningsopbouw niet altijd ten goede komt. Van het einde (ontknoping) werd iets meer diepgang of verrassing verwacht.

Capriati    PV