Hieronder vind je het jurycommentaar van november 2025. Je kunt het beste CTRL+F/COMMAND+F gebruiken om jouw verhaal te zoeken. Ter info: Juryleden zijn niet verplicht commentaar te geven dus de hoeveelheid juryleden die hier wordt weergegeven kan per maand verschillen. Ook hoeft niet bij élk verhaal commentaar te staan. Wel zijn de jurylid-coderingen elke maand hetzelfde. Als je vaker mee hebt gedaan, kun je door de maanden heen de commentaren op jouw verhalen vergelijken.
Sommige verhalen ontvangen meer commentaar dan andere. Dit komt omdat onze juryleden in twee groepen verdeeld zijn en elk de helft lezen. Na deze eerste lezing hevelen we de beste vijf verhalen van elke groep over naar de andere helft. Deze beste verhalen (de verhalen van de shortlist dus) hebben twee maal zoveel commentaren.

Let op: lezen is voor eigen risico. Sommige juryleden nemen geen blad voor de mond en het lezen van het commentaar kan eventueel een vervelende ervaring voor je zijn. Bedenk alsjeblieft dat onze juryleden ook maar mensen zijn en dat je zelf moet bepalen of je het commentaar ter harte neemt of het naast je neer legt.

Let op: Er zijn twee verhalen binnengekomen met de titel "Schimmen". De commentaren zijn niet van elkaar te onderscheiden, maar ik denk dat de schrijvers uit de context wel begrijpen of het over hun verhaal gaat of niet.

***

Afbeelding

Günter Wilhelm Grass (Danzig-Langfuhr, 16 oktober 1927 – Lübeck, 13 april 2015) was een Duitse schrijver en beeldend kunstenaar van Duits-Kasjoebische afkomst. In 1999 ontving hij de Nobelprijs voor Literatuur. Wikipedia

Het commentaar

Een stap verder Sj

Een contactgestoorde jongen durft er op uit te gaan en maakt een vriend. Wel een aardig verhaal maar er ontbreekt spanning. Vooral het slot is futloos.

Een stap verder Pe

Een stap verder Wi

Een inleiding van 566 woorden met nagenoeg alleen maar interne dialoog. Ook nog eens met veel herhalingen. En ondertussen gebeurt er niks, waardoor de lezer geen gelegenheid krijgt om iets te gaan voelen voor de hoofdpersoon, al was het maar nieuwsgierigheid. Voor mij is dit een heel slecht begin aan een kort verhaal en ik ben dan ook gestopt met lezen. Omdat het mijn plicht is als jurylid ingediende verhalen te beoordelen, heb ik de volgende dag het verhaal toch weer opgepakt. En dat viel niet mee. Elk sprankje gevoel is uitgebreid toegelicht, met zinnen uit de jeugdhulpzorg zoals : “hij merkte dat hij zich veiliger voelde,” “Maar nu kreeg hij aanmoediging, zonder dat hij erom had hoeven vragen” en “voelde hij zich verbonden met iemand.” En overal woorden als ‘goed’ en ‘mooi' en ‘zacht’ en ‘warm’. Wat een mierzoete suikertaart is dit verhaal! Een kort verhaal hoort een verrassende twist te hebben of een nieuw perspectief te geven, te schuren, maar dit verhaal heeft niets van dit alles. Het verhaal is wel consistent; het begin is slap en veel te woordrijk, het middenstuk is saai en te uitgebreid en het slot is weer heel erg slap. Toch kan deze schrijver echt wel schrijven, schrijftechnisch heb ik geen opmerkingen. Maar mag het de volgende keer een interessant verhaal zijn?

Een stap verder Ma

Een portret van een onzekere jongen, wiens eenzaamheid een beetje doorbroken wordt. De auteur zit Matthew dicht op zijn huid, de lezer wordt zo in zijn beperkt bestaan getrokken. Maar ondanks al die inspanningen van de schrijver wordt het verhaal al snel vlak en saai. Er is nauwelijks échte spanning, conflict of frictie buiten de telkens herhaalde cyclus van angst – opluchting - veiligheid. Dezelfde emoties worden voortdurend herkauwd, de lezer krijgt gevoelens aangereikt in plaats van ze te ervaren, ondanks de uitgebreide beschrijvingen van zijn innerlijk. Ook het slot biedt geen nieuw perspectief (het voelde goed, een nieuw begin). Veel te braaf.

Oud Nieuws Jo

Een fantasyverhaal dat jammer genoeg nergens een verhaal wordt. Het is niets meer dan een eindeloze schets van wat er gebeurt, het lijkt meer op een samenvatting van een veel langer verhaal dan een echt kort verhaal. Nergens wil het tot leven komen. Het is jammer, omdat er meer dan voldoende aanknopingspunten zijn voor een aardig verhaal.

Oud Nieuws JG

Oud Nieuws RV

Groots opgezet episch drama, ruimschoots aangekleed met goed doordachte volzinnen en originele metaforen. De spanningsopbouw is helaas erg traag, het narratief en plot gaan gebukt onder iets dat de schijn heeft van pretentieuze, breedsprakige verteldrang, waardoor de lezenswaardigheid eronder is gaan lijden. Met iets meer bescheidenheid en een keuze voor toegankelijkere taal schuilt er in dit verhaal echter wel een basis voor een interessante sage. Kortom: hou vol, blijf schaven en gun dit verhaal (en uw lezers) een nieuwere versie, zou mijn advies zijn

Oud Nieuws Al

Interview met de dood Sj

Interview met de dood. Grappig wel maar om een of andere reden gaat het niet echt leven. Iets te badinerend misschien?

Interview met de dood Pe

Interview met de dood Wi

Op zich een vermakelijk stuk, maar het is meer een column dan een kort verhaal. In een goed kort verhaal dient een spanningsboog te zitten, de ontwikkeling van een karakter en misschien een bijzondere twist of verrassend perspectief. Dat ontbreekt hier allemaal. De laatste zin is een leuke taalkundige vondst, maar ook niet meer dan dat.

Interview met de dood Ma

Ongetwijfeld bedoeld als geestig met een boodschap, maar niet mijn kopje thee. Het stuk is vlak; geen écht venijn, geen werkelijk ongemak of morele spanning. Hein is een praatgrage clichéfiguur, iets tussen een ambtenaar en een gedateerde cabaretier. De journalist fungeert als tamme tegenstem, zonder overtuigende inzet of invoelbare wanhoop. En dus ontbreekt de urgentie. Een stuk als dit moet óf existentiële scherpte hebben, óf vlijmscherpe ironie.

Maatje Jo

Dit verhaal bestaat uit een alinea, dit leest vreselijk en doet afbreuk aan het verhaal zelf. Sommige passages in dit verhaal zijn prachtig, de schrijver schrijft heel empathisch en weet de gevoelens van de twee hoofdpersonen perfect onder woorden te brengen. Vooral het gesprek tussen de arts en haar patiënt is heel sterk. Het einde vind ik niet goed, het is te eenvoudig, te simpel. Het is meer dan een sprankje hoop waar het verhaal beter mee had kunnen eindigen.

Maatje JG

Maatje RV

Gevoelig verhaal met een trage maar gestaag verlopende verhaallijn, waarbij de spanning wordt opgebouwd richting de persoonlijke levenssfeer van de behandelend arts. Het verhaal wordt geloofwaardig neergezet en de dialogen zijn (opr)echt. Het einde (ontknoping) is echter geen grote verrassing, maar toch knap verwoord.

Maatje Al

Hemelvaartsdag Sj

Hippiefeest. Amusant verhaal, terug in de tijd. Kanttekeningen: taalkundig is het niet heel sterk en is er een net iets te hoog 'en toen' gehalte.

Hemelvaartsdag Pe

Hemelvaartsdag Wi

Wat een onsamenhangend verhaal van aan elkaar geplakte anekdotes, clichés en flauwigheden, zonder spanning of karakterontwikkeling. Ook nog eens vol taal- en typefouten. Klein voorbeeld: 70tig. Hier staat zeventigtig. Of “nice to meat you”. Vaak gebruikt als een inmiddels belegen grap, maar die grap wordt niet gemaakt in dit verhaal. Gebruik geen vreemde taal als je niet zeker bent van de spelling.

Hemelvaartsdag Ma

Een aardig idee levert niet altijd een leuk verhaal op. Komt bij dat dit stuk bar slecht geschreven is; structuur, dialogen, interpunctie, grammatica, werkelijk alles rammelt. Het uitgangspunt (een stel dat toevallig op een paddofeest belandt) is een setting met potentie, de uitvoering is chaotisch en langdradig. Zinnen zwalken qua tijd en toon en de dialogen zijn ronduit klunzig. De anekdote over Maria en haar ‘vibrerende eitjes’ is ongetwijfeld bedoeld als geestige climax, maar valt plat op de grond: het is platvloers zonder grappig te zijn, de rammelende opbouw maakt dat de scène vooral ongemakkelijk leest. De personages zijn karikaturen zonder logica of functie.

Harde kritiek, hoor ik u denken. Dat klopt. Dit jurywerk kost elke maand weer veel tijd, want ik wil het zorgvuldig doen. Van een auteur die een verhaal instuurt mag dat ook verwacht worden. Als je een verhaal instuurt naar VvdM, zorg er dan voor dat tenminste de basics kloppen.

Schimmen Sj

Jaloers gedoe tussen schrijvers in een verhalenwedstrijd. Wat ver gezocht allemaal en niet altijd even goed na te volgen. En serieus, gaat het er zo echt aan toe in het schrijverswereldje?

Schimmen Pe

Schimmen Wi

Ik heb het niet zo op schrijvers die schrijven over schrijven. Elke maand zijn er wel een paar verhalen in deze categorie, meestal van een bedroevende saaiheid en middelmatigheid. Immers, er zijn al zoveel schrijvers geweest die over schrijven hebben geschreven dat alles wat er nog over schrijven geschreven kan worden inmiddels wel is geschreven. Hier gaat het dan weer eens over een schrijfwedstrijd, een bekend thema in dit genre. Dus qua topic zakte de moed me in de schoenen bij het begin van dit verhaal. Maar uiteindelijk bleek dit een coherent en overtuigend verhaal over jaloezie. De dialogen zijn mooi en geloofwaardig, alleen zijn er net iets teveel bijfiguren in dit verhaal, die zonder introductie of achtergrond hun opwachting maken. Ik zeg het bijna nooit (aanzienlijk vaker het tegendeel): dit verhaal mag wat langer, zodat de spelers wat meer diepgang krijgen. Er is geen enkele twijfel over het grote schrijftalent dat dit verhaal heeft geschreven. Alleen zo jammer dat deze schrijver heeft gekozen voor dit suffe onderwerp. Er wordt vaak geadviseerd aan (beginnende) schrijvers om dicht bij zichzelf te blijven. Dat vind ik meestal onzin, schrijverschap begint bij fantasie en niet bij het saaie leven van de would-be schrijver. Fantasie heb je of dat heb je niet (in het laatste geval kun je beter een andere hobby kiezen). Deze duidelijk ervaren schrijver is veel te dicht bij zichzelf gebleven, waardoor zijn/haar talent verloren is gegaan in een saaie setting. Als er een fantasierijker thema of mise-en-scène was gekozen, had dit verhaal een heel hoog cijfer gekregen, nu haal ik er een paar punten af als 'straf’ voor het lamme thema. Alsjeblieft, schrijver, zet de volgende keer je schrijftalent in voor een interessantere setting. Dan wil ik dat de volgende maand heel graag lezen!

Schimmen Ma

Verhalen over schrijvers en hun onderlinge verhoudingen, altijd lastig. Maar deze komt goed uit de verf. Cornelis is scherp neergezet als sneue antiheld, en doet precies wat verwacht mag worden van een gefrustreerde schrijver: jaloers, zelfverblind, moreel wankel. Het jeukende eczeem dient als trefzeker detail en komt ritmisch logisch terug.

Maar iets meer scherpte had wel gemogen. Het duurde even voordat ik de opening (ongeveer) snapte; een verhalenwedstrijd, felicitaties op Facebook (maar waarvoor?), dan is er sprake van een boekpresentatie van een verhalenbundel en blijkt het verhaal van een concullega zowel ingestuurd te zijn voor de wedstrijd als een plek te hebben in dat boek. Ook het slot vind ik te vaag; die concullega zegt iets over een aankomend verhaal en de ik-figuur betrekt dat op zichzelf, maar concreet wordt het niet. Wat ik pas echt jammer vind is een dikke fout ergens halverwege: “Ik betuigde natuurlijk mijn medeleven en kreeg in haar plaats de hield hem wel eens mee naar huis.” Hm.

Kortom; aardig (ik noem het maar geen middelmaat, grinnik), maar net niet áf.

Schimmen Jo

Een geweldige setting voor een verhaal, dat jammer genoeg te warrig verteld wordt om echt heel goed te worden. Het begin is sterk, daarna wordt het alsmaar minder goed. Er lijkt amper lijn in het verhaal te zitten en ik heb moeite om het te volgen.

Schimmen JG

Schimmen RV

Een uitvoerig, in barokke stijl verteld verhaal uit lang vervlogen tijden. Het taalgebruik is bont en bloemig, maar dit werkt soms ietwat onnodig vertragend. Het plot bevat levendige en soms de geloofwaardig tartende situaties, maar desondanks blijft er vaart in de vertelstijl aanwezig. De ontknoping kan de opgedane verwachtingen echter niet geheel waarmaken. Al met al toch een lijvig, maar degelijk verhaal.

Schimmen Al

Tussen verdriet en hoop Sj

Het verlies van een partner. Ontroerend thema, zeker in het begin ook mooi neergezet. Verderop in het verhaal gaat het te kort door de bocht, alsof het een beetje wordt afgeraffeld. jammer.

Tussen verdriet en hoop Pe

Tussen verdriet en hoop Wi

Deze schrijfster schreef: ” Hoewel ieders verhaal net even anders was, was de herkenning groot.” En dat is nou net het probleem. Dit is een verhaal dat al heel vaak verteld is, op nagenoeg dezelfde manier. Voor de persoon die het overkomt is het vast nieuw, verrassend, emotioneel en ik gun iedereen dat gevoel. Maar voor een goed kort verhaal is veel meer nodig, met name fantasie, een bijzondere mis-en-scène, een bijzonder perspectief of een verrassende twist. Het doet er niet toe of een verhaal waar gebeurd is of niet, maar dit verhaal was bijvoorbeeld heel veel beter geweest als Jeroen haar uitnodiging had geweigerd. En voor de lezer zou het dan interessant zijn waarom hij dat doet. Maar dit alles heeft de schrijfster niet opgeschreven en daarmee is dit niet meer dan een dertien in een dozijn verhaal. Qua schrijfstijl geen opmerkingen, hopelijk kiest deze schrijfster volgende keer voor een interessanter verhaal, waar haar schijftalent beter tot zijn recht komt.

Tussen verdriet en hoop Ma

Dit verhaal opent sterk; zintuiglijk, invoelend, de pijn van Evelien spat ervan af. Maar dan gaat de uitlegstand aan; wat er gebeurd is met haar vriend, dat ze een online supportgroep heeft ontdekt en daar een glimpje hoop vindt in een nieuwe date. Maar die ontknoping ziet de lezer op grote afstand al aankomen. Alles verloopt precies zoals je verwacht: de dood, het forum, de herkenning, het sprankje hoop. Er is geen verrassing in taal, perspectief of handeling. De tekst is eerder een keurige samenvatting dan een literaire verbeelding; nergens schuurt of prikt het. Als lezer word ik nergens geraakt of uitgedaagd. En da’s jammer, want de auteur is wel penvast.

Niet meer Jo

Het is goed en de uitwerking behoorlijk. Een kort verhaal dat prettig wegleest. Het is nergens bijzonder, niet bijzonder goed, maar zeker niet bijzonder slecht. Gewoon aardig gedaan.

Niet meer JG

Niet meer RV

Beknopt verhaaltje met invoelend geschreven overpeinzingen van een acteur op een buitenset. De spanning wordt subtiel opgebouwd zodat je pas later beseft dat het hoofdpersonage een scène speelt en omringd is door crewleden en anderen. Toch volgt de ontknoping iets te snel en had er gerust wat meer opbouw en aankleding aan het hoofdpersonage mogen worden gegeven, nu komt het iets te abrupt over. Maar al met al zeker een mooie basis om op voort te borduren.

Niet meer Al

Vervlogen verhaal Sj

Een verjaardagsbezoekje? Eerlijk gezegd heb ik er niet veel van begrepen, schrijver.

Vervlogen verhaal Pe

Vervlogen verhaal Wi

Mooi verhaal hoor! Ik waardeer de elegante en gevoelige vertelstem. Twee kleine missers: “Vanachter toegeknepen oogleden kijken..” De ‘toe’ in ‘toegeknepen’ betekent ‘dicht.’ Dus kan er niet meer worden gekeken. En de laatste zin klopt taalkundig niet (verhaaltechnisch is hij echter perfect!). De scène met de oude man is prachtig, zonder sentimenteel te worden. Het moment waarop duidelijk wordt dat hij haar vader is, is ontroerend juist omdat het impliciet blijft. De lezer voelt wat er speelt zonder dat het benoemd is.

Vervlogen verhaal Ma

Een geslaagd verhaal wat mij betreft. Fraaie observaties, een hoofdpersoon die duidelijk patiënt is, een schakeling tussen heden en verleden die effectief bijdraagt aan het begrijpen van haar toestand. De ontknoping is intiem en pijnlijk, maar daar schuurt het toch wel wat – het wordt rustig aan duidelijk dat de grijze man haar vader is, maar waarom de herkenning er niet is en blijkbaar ook niet mag zijn is mij als lezer niet helder. Een tweede kritiekpunt; pas op voor mooischrijverij. “Met de hakjes van mijn schoenen stamp ik de walnoten tot moes in de regenplassen waarin ik mezelf versplintert zie” kan nog net, “de sporen van een kambeurt lopen door zijn dakduifgrijze haren” naar mijn mening niet. Maar dat is ook een kwestie van smaak. Goed gedaan!

De laatste aflevering Sj

Science fiction na een binge-weekend. Intrigerend begin, het trekt je meteen naar binnen. Naarmate het verhaal vordert raakt het me echterkwijt, omdat het thema niet consequent is uitgewerkt en verschuift naar de levensproblemen van de hoofdpersoon.

De laatste aflevering Pe

De laatste aflevering Wi

Een fantasierijk SciFi verhaal. Verhaaltechnisch is het goed opgebouwd, ik heb slechts enkele zwakke punten gezien die gemakkelijk verholpen kunnen worden: de allerlaatste twee zinnen voegen niets meer toe aan een goed slot. Kunnen dus gewoon weg. Een ander zwak punt is het bellen van haar moeder. Als ze is opgenomen in een simulatie, hoe kan ze dan haar moeder bellen? Bovendien is de rol van die moeder helemaal niet belangrijk in dit verhaal, dus dat element kan geschrapt. Het feit dat Linda eenzaam is wordt te nadrukkelijk benoemd, dat kun je mooier laten zien met de mise-en-scène of met bepaalde handelingen. Dus met een stevige redactieslag kan van dit goede verhaal een uitstekend verhaal gemaakt worden.

De laatste aflevering Ma

Dit verhaal speelt zich af rond een actueel thema; eenzaamheid en escapisme. Helaas gaat het al snel rammelen; hoe belt Linda haar moeder als ze geen telefoon meer heeft, waarom valt het haar niet direct op dat haar woonkamer plotsklaps totaal anders is. Dan wordt het weer leuk, want de plottwist roept direct spanning op, een stijgend gevoel van dreiging. Helaas duikt daar Nora op, die de intriges panklaar uitlegt – precies dat wat een lezer zélf wil ontdekken, zittend op de schouder van de hoofdpersoon. Daarmee is de magie weg. Het slot vind ik dan wel weer sterk; wat kiest Linda, wat zou jij kiezen? Kortom; goed thema, goede aanzet, matige uitvoering.

De laatste aflevering Jo

Wat begint als een vrij standaardverhaal blijkt een fraai fantasy-verhaal te zijn. De opbouw is goed en hoewel niet alles in het verhaal helemaal lijkt te kloppen, is het nergens storend. Het gesprek met een andere vrouw over de situatie waar ze in zitten, is goed en het open einde is bijzonder goed. Met veel plezier gelezen.

De laatste aflevering JG

De laatste aflevering RV

Boeiend verhaal met magisch-realistische tintjes. Zorgvuldige spanningsopbouw en een interessant plot, al ontbreekt het hier en daar iets aan vaart. Het open einde is niet geheel verrassend, maar wel passend in de verhaallijn en acceptabel knap geconstrueerd, complimenten.

De laatste aflevering Al

Wij meissies motte mekoar Sj

Anticonceptie in het katholieke tijdperk. Leuk verhaal, leest lekker weg, prima humor. Het dialect geeft het wat extra karakter.

Wij meissies motte mekoar Pe

Wij meissies motte mekoar Wi

Uitleg vooraf waar het verhaal over gaat, helpt niet mee voor een plezierige leeservaring. Het verhaal leest als een verslag, niet als een kort verhaal met ontwikkeling van een karakter, een spanningsboog, een verrassende twist of bijzonder perspectief. Alles wat in dit verslag staat is al bekend. Een gedeelte van de dialoog in dialect schrijven is niet functioneel in dit verhaal, dat maakt het de lezer alleen maar moeilijk. Deze schrijver heeft een uitstekende taalbeheersing, maar hopelijk besteedt hij dat de volgende keer aan een interessanter kort verhaal.

Wij meissies motte mekoar Ma

Dit is meer een schets dan een verhaal. Bovendien wordt alles verteld en niets ervaren. Het kernconflict (Fie’s verlangen versus het taboe op geboortebeperking) blijft daardoor op afstand. Geen moment voel je Fie’s angst of schaamte; de lezer kijkt toe en krijgt de kans niet om mee te leven. Ook stilistisch rammelt het: veel herhaling, houterige zinsbouw (“Fie is een hoop wijzer geworden, maar hoe kan ze dit verhaal aan Jan vertellen?”) en geen enkele scène die mij ook maar een beetje aangrijpt. Een ontknoping ontbreekt. Tsja.

De liefhebber Jo

Ook dit is weer een fantasyverhaal, we worden verwend deze maand. Met de opbouw is in de eerste helft van het verhaal helemaal niets mis, het is goed gedoseerd en het leest prettig. Richting het einde is de vaart een beetje uit het verhaal, alles is al verteld en dan kiest te schrijver voor een wel heel absurd einde. Het past niet bij het verhaal en zorgt ervoor dat ik het verhaal geen voldoende kan geven.

De liefhebber JG

De liefhebber RV

Innemend en geestig verhaal, verteld op prettige, cynische toon in toegankelijke taal. Ondanks de ongeloofwaardige plotwendingen is het verhaal tot in een vergevorderd stadium eigenlijk heel geloofwaardig en meeslepend verwoord. Het einde echter wordt ietwat metafysisch waarbij er ineens iets te veel vertelsprongen in te weinig bewoordingen worden gezet, hetgeen de geloofwaardigheid enigszins ondermijnt. Als de auteur in een eventuele volgende versie iets meer aandacht aan dit gedeelte kan schenken, dan ligt er een potentieel pareltje voor veel lezers en leesliefhebbers te wachten. Complimenten.

De liefhebber Al

Ave Maria Sj

Een uit de hand gelopen buurtruzie. Goed beschreven tijdsgewricht, ook als het gaat om de sociale verbanden. Heel leesbaar.

Ave Maria Pe

Ave Maria Wi

Een ouderwets aandoend wroeging- en bekeringsverhaal. Dit soort verhalen zie je niet vaak meer. In zijn genre is het een goed opgezet verhaal. Vooral de ik-verteller is sterk neergezet: kleinzielig, jaloers, berekenend, maar niet zonder geweten. Haar innerlijke strijd en schuldgevoel zijn geloofwaardig. De structuur in vier delen werkt prima volgens het stramien dat bijna altijd wordt gekozen in dit soort verhalen: bekentenis -> confrontatie -> omkering -> boete. De toon is beheerst met een subtiele ouderwetse klank, wat perfect past bij de historische setting. Het slot vond ik teleurstellend: veel te veel uitleg. Laat nog wat over voor de lezer!

Ave Maria Ma

Een aardig verhaal! Het decor van de vertelling wordt rustig en overtuigend geschetst aan de hand van goed gekozen details. Geloof, schuld, sociale controle en vrouwelijke rivaliteit vloeien overtuigend samen. Het plot is inleefbaar en passend in het tijdsgewricht.

Er zijn wel wat problemen met dit verhaal. De belangrijkste is dat er geen vloeiende vertellijn is; het leest als een reeks losse scènes met toelichting. Willem blijft een leeg decorstuk; zijn afwezigheid is functioneel, maar narratief speelt hij geen rol. Dat sluit aan bij het volgende punt: de ‘ik’ is mij té rationeel. Ze vertelt over haar schuldgevoel in keurige zinnen, maar ik voel het niet; schaamte en paniek horen in haar te branden, ik wil die pijn ervaren bij het lezen. Dezelfde rationaliteit domineert bij het ontvouwen van de ontknoping. Keurig verteld, maar meevoelen komt niet op gang.

Nou, wat is dan de conclusie… want ik vind wel dat de setting heel goed gemaakt is, het tijdsgewricht overtuigt. Met het meer levend laten zijn van de personages en het inleefbaar maken van het drama (show, don’t tell) had het naar de top van deze maand kunnen stijgen.

Ave Maria Jo

Een eenvoudig verhaal waarin het geheim veel te snel verteld wordt. Het leest fijn en hoewel er amper sprake is van een spanningsboog is het niet onaardig. Het is te weinig voor een goed verhaal.

Ave Maria JG

Ave Maria RV

Ingetogen verhaal uit ver vervlogen tijden, maar met herkenbare, hedendaagse motieven. Ondanks het passende vocabulaire is het verhaal toegankelijk genoeg verwoord. De spanningsopbouw is heel behoorlijk, maar toch kan de ontknoping de opgewekte verwachtingen niet geheel waarmaken. Desondanks is dit het lezen zeker meer dan waard, een klein, behapbaar, beknopt middeleeuws avontuurtje.

Ave Maria Al

Mooi historisch verhaal, met mooie details. Het komt wat stroef op gang maar wordt met de hoofdpersonages van vlees en bloed alsmaar fraaier. Mooie setting, en de schrijver heeft zich goed in de geschiedenis verdiept. Mooi rond verhaal, dat met nog wat meer dialogen misschien nog meer zou kunnen raken.

Wat zwijgt blijft Jo

Na het overlijden van hun moeder worden twee zussen gedwongen samen herinneringen te delen. Ze zijn niet de beste vriendinnen en tijdens het doornemen van de stukken lijken ze te ontdooien. Het is een dun verhaaltje en het voelt niet realistisch.

Wat zwijgt blijft JG

Wat zwijgt blijft RV

Mooi opgezet familiedrama in toegankelijke taal verwoord, waarbij de spanning langzaam en subtiel wordt opgevoerd. De ontknoping is helaas echter wat voorspelbaar, een einde waarbij de schurende relatie tussen beide zussen wranger of complexer was geworden zou m.i. plottechnisch interessanter zijn geweest. Niettemin al met al een aandoenlijk verhaal, complimenten.

Wat zwijgt blijft Al

Mooi thema, en fijn en beeldend geschreven, met een prettig ritme tussen dialogen en tekst. De dialogen kunnen wel scherper. Mogelijk werkt het beter met Lise als ik-persoon. Dat de zussen enkel door een medaille hun vaders gedrag en daardoor hun leven beter begrijpn is ongeloofwaardig. Het gedrag van vader had ook meer uitgewerkt mogen worden, dat maakt het spannender en geloofwaardiger. Een overlijden, een doos met spullen en een afscheidsbrief is weinig origineel. Het slot kan scherper; nu komt het huis ineens als een soort personage in het verhaal, terwijl het om de zussen zou moeten gaan. Maar absoluut een mooi thema voor een verhaal.

De stilte na de donder Sj

Een soldaat is de oorlog beu en zoekt vrede. Beeldend beschreven.

De stilte na de donder Pe

De stilte na de donder Wi

Echo’s van de Eerste Wereldoorlog, of wie weet van de huidige oorlog In Oekraïne. Oorlog, dan bedoel ik de feitelijke oorlogshandelingen aan het front, is een moeilijk onderwerp voor een kort verhaal. Als het niet afstandelijk wordt beschreven, dan is het te gruwelijk voor woorden. Of, zoals in dit verhaal, de romantisering van oorlog en vrede. Vele schrijvers zijn deze schrijver voorgegaan, beter, aangrijpender. Dit verhaal blijft op afstand, emoties worden benoemd, niet gedeeld. En het einde is cliché. Het is jammer dat de schrijver voor dit thema heeft gekozen en vervolgens niet gedurfd heeft het rauw op te zetten, want schijven kan hij wel.

De stilte na de donder Ma

Hoewel het thema niet nieuw is, is dit op zich een goede vertelling. Met beheersing en zonder overbodig sentiment schetst de auteur de achtergrond waar dit verhaal zich afspeelt. De opening is goed zintuiglijk ingekleurd en beeldend. Dan zakt het tempo wat in, ook omdat voorspelbaarheid een rol gaat spelen. Wat slordigheden helpen dan ook niet; als de zoon “hetzelfde uniform” droeg als Thomas, dan was -ie toch van hetzelfde leger? Er duikt ineens een officier op die blijkbaar weet dat Thomas bij de boer verblijft – hoe weet hij dat? En waarom zo lauwtjes, hij is toch een deserteur? Het slot moet het doen met wat schriftelijke stichtelijke woorden van de inmiddels verdwenen (?) boer, weliswaar met wat fraaie zinnen, maar dan nog. Ik had er meer spanning in willen zien, een fikse twist wellicht. Nu loopt het verhaal naar een braaf en voorspelbaar einde, en dat is jammer.

De toepkazap kweker van kazap Jo

Een heel andere wereld, aardig bedacht en goed op papier gezet. Het verhaal is eigenlijk niet heel sterk, maar het is goed doordacht en goed gedoseerd opgeschreven. Het is aardig, maar niet heel goed.

De toepkazap kweker van kazap JG

De toepkazap kweker van kazap RV

Luchtig, origineel en vermakelijk verhaal in Oud Testamentistische stijl over het "evangelie" van de god IGOR. De toon en vertelstijl is toegankelijk, maar de plotontwikkeling is iets aan de trage kant. De ontknoping is geestig ('Rammstein', leuk gevonden!), maar had - gezien de grootste opzet (andere werelden, andere planeten, andere bewoners en wereldbeelden) ietsjes meer diepgang mogen krigen voor een nog bevredigender einde. Niettemin leuk om te lezen.

De toepkazap kweker van kazap Al

Bufferen Sj

Een man lijdt onder het sterven van zijn hondje. De wat desolate sfeer is prima beschreven. Gelet op het einde lijkt dat het enige doel van het verhaal te zijn. Daar raakte het me kwijt.

Bufferen Pe

Bufferen Wi

Ik hou erg van dit soort gelaagde verhalen, ingetogen, zorgvuldig opgebouwd en geloofwaardig. De tempovertragingen werken goed en zorgen voor een melancholieke sfeer. De eerste zin is prachtig en consistent met de inhoud van het verhaal, de tweede en derde zin geven een (voor het verhaal) overbodige uitleg van de naam van de hond. Ik hoef als lezer niet te weten hoe belezen de schrijver is, ik wil in het verhaal getrokken worden. Nina blijft tot het eind vrij afstandelijk; haar zachtheid op het einde is mooi, maar dat komt erg laat in het verhaal. Enkele hele kleine punten: “Een zacht gepiep kwam er dan uit het hondje. Een zwak zelfbewust gemorrel.” Het woord ‘zelfbewust’ in deze zin stoorde me, past niet bij een hond en past ook niet in de sfeer van dit verhaal. Dan de titel: jammer! “Het voelt alsof hij onderdeel was van een bufferende video” voelt als een anachronisme, al past het feitelijk in de tijd waarin dit verhaal speelt. De titel geeft dit, naar mijn gevoel storende beeld nog extra gewicht. Tenslotte nog één kleinigheidje: pas op met de werkwoordtijden, bv in deze zin: “Toen heeft hij Karenins draagbak in de gang neergezet en was de kamer ingelopen”: voltooid en onvoltooid verleden tijd in één zin gebruiken vind ik storend, en zo zijn er meer plekken waar je nog even naar de werkwoordvorm moet kijken. Maar deze kleine schoonheidsfoutjes verminderen niet mijn grote waardering voor dit verhaal!

Bufferen Ma

Zo nu en dan zit er een verhaal tussen waar ik niet zo snel van weet wat ik ervan vind. Dit is er zo een. Goed geschreven, kalm opgebouwd, de pijn van het verlies wordt invoelbaar gemaakt – alleen, ik voel het niet. Dat Pavel twee dagen lang de telefoontjes van Nina negeert vind ik niet logisch genoeg gemaakt. Waarna het verhaal als een nachtkaars uitgaat, omdat Nina allang weet dat de hond dood is. Daar had ze toch ook over kunnen appen? Daar staan best aardige vondsten tegenover, waaronder de betekenis van de titel. Kortom: aardig, maar niet beklijvend.

Een vreemde droom Jo

Het is een heel vreemd verhaal, te vreemd voor mij. Ik kom er niet in en ik begrijp het gewoonweg niet.

Een vreemde droom JG

Een vreemde droom RV

Leuk en orgineel, beknopt stukje, waarbij al snel duidelijk wordt dat de vorm (het palindroom als stijlfiguur) voorrang krijgt boven de inhoud (narratief, plot, ontknoping). Hoewel het lekker vlot wegleest en er geregeld hele leuke tekstuele vondsten zijn gedaan, is het eerder een 'stukje' in plaats van een 'verhaal'. Niettemin zeer creatief, leuk en origineel gedaan, maar eerder geschikt voor andersoortige schrijfwedstrijden.

Een vreemde droom Al

Stanley Sj

De rafelrand van Amyerdam. Intrigerend, de desolatie spat er vanaf.Evenals de machteloosheid. goed leesbaar, ritmisch. Compliment.

Stanley Pe

Stanley Wi

Vorige maand schreef ik bij het verhaal “De Filosoof” deze opmerking: ‘Maar goed dat er in deze wedstrijd veel goede schrijvers zijn met sprankelende verhalen en maar weinig schrijvers met dit soort zwaar achterhaald soort nihilistische ego-verhalen, anders zou ik gewoon stoppen als jurylid.’ Ik weet natuurlijk niet of dit verhaal van dezelfde auteur is, maar het ademt wel hetzelfde soort nihilisme, dat jaren geleden populair was. Mijn bedenkingen bij dit verhaal, het verhaal van de vorige maand en al dergelijke verhalen: er wordt veel verteld, maar niets uitgediept. Er wordt gechoqueerd, maar niet geëmotioneerd. Seks is altijd grof, verkrachting, vuil, een cliché. De hoofdpersoon is altijd eenzaam, relaties zijn altijd toxisch. Het is allemaal zo voorspelbaar en saai. Deze maand hebben we een Surinaamse moordenaar, die een moord goed praat. Weer een nihilistisch ego-verhaal zonder diepte. Weer een kwartier van mijn leven, besteed aan dit verhaal, waar ik niets voor terug heb gekregen.

Stanley Ma

Daar is -ie dan: Het Brutale Verhaal Van De Maand. Ik worstel mij door bijna 2.000 woorden rauw nihilisme voordat er echt wat gebeurt. Een regen van slogans: “Alles is content”, “Ik ben waarheid”, “Ik kom branden”. Erg veel ik, overigens. Sorry, voor mij werkt dit niet. De straat naar de literatuur brengen: ja graag. Maar dit is too much. Durf te schrappen, je tekst in te koken, te jagen naar de essentie.

Stanley Jo

Experimenteel, dat is positief. Bij vlagen vind ik de toon van het verhaal sterk, te vaak vind ik het helemaal niet. Het is geen verhaal, het is een eindeloze uitstorting van woorden. Gek genoeg zou ik dolgraag willen dat ik het geweldig vind, maar ik vind het niet goed. Voor mij werkt het niet.

Stanley JG

Stanley RV

Een stoer, rauw en 'straat' verhaal in parlandostijl verwoord, dat de lezer bij vlagen overdondert. Bevat verrassende zinsconstructies en originele metaforen. Toch lijkt de indruk te zijn ontstaan dat er uitsluitend voor 'vorm' is gekozen - nadruk op zinnene, zinslengte, ritme, metoniemen en andere stijlfiguren, aangezien de 'inhoud' (karakterontwikkeling van (hoofd)personages, verhaallijnen icm het lineaire narratief, spanningsopbouw, etc.) in dit verhaal nogal slordig, onsamenhangend en soms lukraak lijkt te zijn opgetekend, wat jammer is, want met iets meer aandacht/tijd/toewijding etc kan er m.i. met dit verhaal als basis een meeslepend en boeiend verhaal worden gesmeed. Hopelijk, oprecht, tot een tweede/volgende poging, dus!

Stanley Al

Wat een verhaal. Fel, furieus, indringend, interessant, confronterend, maar zo poëtisch ook. Gedurfd en met zo'n eigen stem. Dit ga ik nog vaak herlezen. En hopelijk ook een keer beluisteren, als de auteur het voorleest.

De man die bleef terugkeren Jo

Is dit een diep filosofisch verhaal of een eindeloze stroom aan oppervlakkige opmerkingen die tot niets leiden. Voor mij is het het laatste, ondanks de soms mooie opmerkingen. Het is begin is intrigerend, maar al snel lijkt het een herhaling van zetten waaraan geen einde lijkt te komen. Te lang en vooral te langdradig.

De man die bleef terugkeren JG

De man die bleef terugkeren RV

Een bijzonder verhaal dat qua opmaak, vertelling en (vrij korte) zinsconstructies soms doet denken aan een lang gedicht. Knappe zinnen met verrassende stijlfiguren (metaforen, metoniemen) worden mooi afgewisseld met metafysische hersenkronkels, maar de spanningsopbouw en karakterontwikkeling hebben daaraan - en aan de langdradige beschrijvingen - helaas te lijden. Al met al wel een knap staaltje schrijfkunst (waarin meer plaats is voor vorm dan voor inhoud).

De man die bleef terugkeren Al

Mooi en boeiend geschreven, zet aan tot denken. Prachtige beelden, zoals de superieur kijkende kat 'alsof ze medelijden hadden met onze eendimensionale waarneming'. Hoofdpersoon zou wel eerder in de tekst uitgewerkt mogen worden, dat duurt te lang. Het verhaal is ook te lang, met herhalingen die het minder krachtig maken. Zo zou het deel over kunst eruit mogen, al is dat vast een lastige darling om te killen. In plaats daarvan mag de mysterieuze schim van de vrouw meer ruimte krijgen. De titel klopt overigens niet, want de hoofdpersoon was niet alleen een man die terugkeerde. Zeker een verhaal dat ik nog eens ga lezen.

Frans schrijver Sj

Café-geleuter tussen een wannabe schrijver en z'n kennis. Heel herkenbaar patroon voor de gemiddelde schrijver in de dop. Heel leesbaar, boeiend ook.

Frans schrijver Pe

Frans schrijver Wi

Daar gaan we weer, een schrijver die schrijft over schrijven. Meestal doodsaai, hier niet anders. Weer dat spreekwoordelijke café met de spreekwoordelijke kopstoot. Gaap! Dit keer over schrijversblok of de moeilijkheid van het beginnen aan een roman die in je hoofd zit. Al zo vaak verteld, in zoveel vergelijkbare verhalen. Verder waren de dialogen onnatuurlijk, hier en daar zelfs pedant. Noch het onderwerp, noch de moeizame dialogen kon ik dus waarderen. En bovendien gaat dit verhaal uit als een nachtkaars. Geen spanning, geen nieuw perspectief, geen ontwikkeling van het karakter, geen verrassende twist op het einde. Deze schrijver kan echt wel schrijven, maar mag het de volgende keer een interessanter verhaal zijn, en probeer dan ook de hoogdravendheid een beetje in toom te houden.

Frans schrijver Ma

Aardig geschreven, maar braaf en weinig spannend. voor wat het probeert te zijn. De sfeerzetting in het café is en de dialogen zijn redelijk geloofwaardig. De verteller Rob en schrijver Frans zijn herkenbaar als respectievelijk een licht pedante rationalist en eeuwige dromer. Maasr verder dan dat komt het niet: het verhaal blijft hangen in observatie, er gebeurt niets wat schuurt, pijn doet, verrast.

De Eliot-epigraaf belooft meer diepgang (“between the conception and the creation falls the shadow”) maar de tekst maakt het niet waar. Frans blijft karikatuur, Rob blijft toeschouwer. Het gesprek over inspiratie versus arbeid is aardig, maar ook weinig meer dan dat. Geen nood, geen tragiek, misschien een scheutje ironie – maar dat is niet genoeg om dit verhaal boven de middelmaat uit te tillen.

Gestolen droom Jo

Een niet onaardige variant op het thema dat de schrijver over het schrijven een verhaal schrijft. Hoewel het weldoordacht is, vind ik ook deze poging niet geweldig. Het thema vind ik gewoonweg niet de moeite waard en ook met het eigenzinnige extraatje in dit verhaal is het gewoonweg niet echt de moeite waard.

Gestolen droom JG

Gestolen droom RV

Overtuigend geschreven verhaal met knap verweven verhaallijnen tussen personage en fictief personage. Op handige wijze wordt de lezer aan het werk gezet. De ontknoping is ietwat licht en ontdaan van spanning(sopbouw) en doet niet geheel de ontstane verwachtingen eer aan, maar toch beklijft er een geestig, intrigerend verhaal, chappeau.

Gestolen droom Al

Heldere schrijfstijl en een hoofdpersonage dat intrigeert vanwege zijn achtergrond. Mooie titel. Maar in de uitwerking rammelt het nogal. Verschillende keren herlezen en nog steeds is onduidelijk hoe het nou zit met dat boek. En hoe verhouden de twee mannen zich tot elkaar, kennen ze elkaar? De alinea over het insluipen in de nacht is te mager en roept vragen op, terwijl daar iets cruciaals gebeurt. Wat gebeurde daar nou precies? Ook het begin kan pakkender. Werk aan de winkel, maar met herschrijven is er zeker meer van te maken.

Doodziek Sj

Jonge vrouw is ongeneeslijk ziek. Indringend beschreven. Spannend ook, zoals ze durft te wachten het te zeggen tot haar ouders terugkomen van vakantie. Zonder Joris Linssen op het einde was het bijna volmaakt. Toch: mijn complimenten.

Doodziek Pe

Doodziek Wi

De grens van deze verhalenwedstrijd is 3000 woorden. Dit verhaal gaat daar ruim overheen. Waarom moet ik een schrijver serieus nemen, die zich niets aan trekt van de wedstrijdregels? Het verhaal begint met ruim duizend woorden interne monoloog, nagenoeg zonder actie. Wat verteld wordt is natuurlijk gruwelijk, maar de lezer daarin meenemen kan en moet met veel minder woorden, minder herhalingen, meer originele beelden en vooral meer actie. Te veel innerlijke monoloog aan het begin van een verhaal, kan de lezer meesleuren in een gedachtestroom maar ondertussen gebeurt er niks, waardoor de lezer niets kan voelen voor de hoofdpersoon. Meevoelen ontstaat door actie, niet door eindeloze mooi geformuleerde gedachten. Pas na die duizend woorden wordt dan eindelijk een actie aangekondigd: de deurbel! Ik lees ook niet goed werkende metaforen, zoals in deze zin: “Enkele maanden. Ik heb schoenen die langer meegaan dan dat.” Dat is onzinnig: nagenoeg alle schoenen gaan langer mee dan enkele maanden. Maar onder deze veel te dikke laag interne monoloog schuilt een hartverscheurend en mooi verhaal, dat zeker verteld moet worden. Mijn advies aan de schrijver: haal er minstens 1000 woorden uit en voeg minstens vier of vijf plekken met actie toe, zeker in het begin. Je hebt de taalbeheersing om dit verhaal te vertellen, nu nog de verhaaltechnische kant goed krijgen.

Doodziek Ma

De limiet voor inzendingen is 3.000 woorden, deze gaat richting 3.200. Ik ben daar rechtlijnig in, want die grens is er niet voor niets. Een snelle blik op de tekst toont bovendien dat het heel eenvoudig teruggesnoeid had kunnen worden. Jammer.

Doodziek Jo

Doodziek, de titel dekt de lading volledig. Een jonge vrouw die een agressieve vorm van kanker heeft, het is heel moeilijk om hier een goed verhaal over te schrijven zonder sentimenteel te worden. Het is deze schrijver gelukt, het is een prachtig verhaal geworden.

Doodziek JG

Doodziek RV

Een prachtig, tragisch relaas van een jonge vrouw die te kampen heeft met een ongeneeslijke ziekte en haar eigen aftakeling ondergaat. De beschrijvingen zijn rauw, raak en invoelbaar en stilistisch sterk. Toch moet gezegd dat dit verhaal in haar structuur iets te uitvoerig verslaggeeft van het omgaan met het onvermijdelijke en de aftakeling, waarbij zo nu en dan in herhaling wordt gevallen en het invoelbare sentiment daardoor wat wordt ondermijnd. Het is iets te veel en iets te lang, simpel gezegd (zie ook het max. toegestane aantal woorden als indicatie). De ontknoping bevat echter weer sterke en verrassende elementen (de aftellende dagen, en de tv-coryfee), wat gelukkig weer e.e.a. goed maakt. Niettemin een fraai verhaal.

Doodziek Al

Jeugdwerkeloosheid Jo

Het is geen verhaal, maar een slecht stuk poëzie. Geen geschikte inzending voor deze wedstrijd.

Jeugdwerkeloosheid JG

Jeugdwerkeloosheid RV

Sympathiek, beknopt verhaaltje dat op hele gedurfde wijze in dichtvorm is geschreven. Het verhaal - het ontdekken van je levenspad en het onder ogen komen van je toekomst en lotsbestemming - is weliswaar groot qua thematiek maar is toch bondig verwoord. Door de keuze voor poëzie echter is er helaas wel wat aan karakterplaatsing, spanningsopbouw en vaart in het plot verloren gegaan, maar voor sommige lezers zal dat vast niet zo zijn. Enfin, blijf schrijven!

Jeugdwerkeloosheid Al

Tot binnenkort Sj

Man verstrooit de as van zijn geliefde in zee.Een met momenten ontroerend inkijkje in wat liefde met mensen doet. Hoe hard we dat nodig hebben. Goed geschreven, maar wel ietsje te sentimenteel bij tijd en wijle.

Tot binnenkort Pe

Tot binnenkort Wi

Een heel leven proppen in een kort verhaal is meestal een slecht idee. Hier ook. Nellie is de absoluut perfecte vrouw, dus verhaaltechnisch heel plat. Perfectie is de dood in de pot voor een kort verhaal. En verder waren er teveel levensgebeurtenissen, geboorte van een dood kind, een levend kind, een kleinkind, vreemd gaan, ontslagen worden (alleen maar genoemd, want snel vond hij een andere baan, dus een volkomen nutteloze toevoeging in dit verhaal). Beperk “het leven” tot die gebeurtenissen die een karakter daadwerkelijk hebben gevormd en laat die vorming meevoelen voor de lezer, pas dan heb je een interessant kort verhaal.

Tot binnenkort Ma

Dit verhaal komt moeizaam uit de startblokken: een kneiter van een taalfout in de tweede alinea, een fikse fout in zinsbouw in de derde. Oei. En ook verder blijkt de tekst af en toe flink te rammelen. Beste auteurs, lees je verhalen kritisch of laat ze kritisch lezen, voordat je je geesteskind instuurt.

Dan de inhoud. Het onderwerp (rouwende man kijkt terug op zijn leven met zijn grote liefde) is allesbehalve origineel, dan moet je een verhaal neerzetten dat alle clichés omverblaast. De gekozen symboliek (wind, zee, as, letters in het zand, ondergaande zon) doet dat dus niet. De verteller vat zijn leven samen in terugblikken die verklaren in plaats van beleven. De dood van het pasgeboren kind wordt verteld in neutrale zinnen, net als het overspel. De verzoening is ongeloofwaardig. Nellie wordt zo geen mens, maar een projectiescherm voor Jean. Wat overblijft is keurige sentimentaliteit, redelijk geschreven, maar nergens spannend.

Betaalde liefde Sj

Man belt callgirl naar een hotelkamer, wat volgt is totale desolatie. Troosteloos stemmend verhaal, uitzichtloos. Was dat je bedoeling, schrijver?

Betaalde liefde Pe

Betaalde liefde Wi

Dit is één hele lange innerlijke monoloog rondom één simpele transactie: een bezoek van een sekswerker. Er zijn maar heel weinig moderne korte verhalen, waarin de schrijver voor deze vorm heeft gekozen, die daadwerkelijk over de gehele lengte boeiend zijn. Het doet me denken aan schrijvers als Gerard Reve en Margriet de Moor. Ja, hele succesvolle schrijvers, maar langzamerhand toch wel een beetje ouderwets. Bij hedendaagse schrijvers zie je die eindeloze interne monologen nauwelijks meer. En terecht, want ik kon maar moeilijk in dit verhaal komen. Een modern kort verhaal schuurt, heeft een goede spanningsopbouw, de ontwikkeling van een karakter en soms een verrassend perspectief of onverwachte twist. En heeft vooral veel actie! Dit verhaal heeft dat allemaal niet, het is niet meer dan een opsomming van gedachten en gevoelens van een persoon die een sekswerker heeft besteld, haar haar wek heeft laten doen en die vervolgens weer weg gaat. Er gebeurt helemaal niets, er is ook geen echt einde aan dit verhaal. Dat wil niet zeggen dat deze schrijver niet kan schrijven. Integendeel! Ik zie hele mooie zinnen, nagenoeg geen stijlfouten. Deze schrijver heeft een prima taalgevoel en ik hoop dat dat schrijftalent dan een volgende keer wordt ingezet voor een moderner verhaal.

Betaalde liefde Ma

Een taalvaardige auteur die scherp observeert, en daar komen een paar fraaie zinnen uit voort. De ramen “morele dubbelbeglazing” noemen is er zo een, een mooie prelude op wat gaat komen. “Ik ben twee jaar gescheiden. Het klinkt administratief, en dat is het ook: een dossier in een map, stempels die doen alsof ze betekenis hebben. Liefde paste niet in het dossier; verlies wel” is wat mij betreft ook helemaal raak. Wat volgt is een beschouwing van betaalde liefde, die wat mij betreft te ver uitwaaiert. Op het essayistische af: veel abstracte generalisaties en aforismen en weinig energie of frictie. De vertelling glijdt vooruit, er is nauwelijks tegenspel of iets onverwachts dat spanning oplevert. En dan is dik 2000 woorden veel, té veel. Flink snoeien, de kern zoeken, minder herhalen, spanningsboog creëren, een twist; het had dit verhaal fiks omhoog kunnen tillen, want de kern is goed. Ter verdediging zou je kunnen denken dat de eindeloze stroom gedachten past bij de leegte van het bestaan, maar als je moeite hebt je aandacht erbij te houden dan schiet dat zijn doel voorbij. Kortom, een intelligente vertelling, stijlvast, maar te veel betoog en te weinig leven.

Betaalde liefde Jo

Een mooi ingetogen verhaal over liefde in al zijn facetten. Het is mooi opgeschreven en het thema is universeel. Nergens is het verhaal sentimenteel en ik blijf tot de laatste zin geboeid lezen. Een mooie inzending.

Betaalde liefde JG

Betaalde liefde RV

Interessant relaas van een pas gescheiden hoofdpersoon die op zoek is naar (betaalde) liefde. De terugblik - alle overpeinzingen en mijmeringen - zijn uitgebreid en zorgvuldig beschreven met vele in metaforen gegoten details, maar helaas gaat dit ietwat ten koste van de vaart van het narratief. Als het einde (de "ontknoping") zich eenmaal aandient, dan komt deze toch niet helemaal overeen met de opgebouwde verwachtingen. Niettemin is dit verhaal in deze vorm nu al een prima basis voor iets dat eventueel nog verder aangevuld/verdiept/veranderd/verbeterd kan worden, al naar gelang de wens en voorkeuren van de auteur voor de (nabije) toekomst.

Betaalde liefde Al

Dat deze auteur kan schrijven is duidelijk. Er zitten veel pareltjes in dit verhaal. Toch leest het niet echt lekker. Zinnen zijn vaak onnodig propvol, oa met te veel bijvoeglijk naamwoorden, en hebben te vaak dezelfde opbouw of hetzelfde ritme. Vergelijkingen zijn regelmatig nogal gekunsteld of roepen vragen op, wat ergernis wekt. Het mag wel een onsje minder. Als de verhaallijn dan wordt aangescherpt blijft er genoeg moois over.

Wat overblijft Sj

Vrouw is getuige van een ongeluk, waar ze zich verantwoordelijk voor voelt. Op zich goed neergezet maar net iets te vertellend. Er ontbreekt wat diepte.

Wat overblijft Pe

Wat overblijft Wi

O wat een vreselijke echtgenoot, die Simon. Zo begripvol, zo perfect in zijn reactie, inclusief het spreekwoordelijke kopje thee. Mag het een tandje minder perfect, beste schrijver? Perfectie is de dood in de pot voor een kort verhaal! Het thema is creatief bedacht: de kapper die indirect schuld heeft aan het ongeluk, maar jammer dat de schrijver dat thema niet door durfde te zetten, het wordt gelijk weer afgezwakt, immers hij reed wel vaker zonder helm, en zo eindigt het verhaal in fluf...niet interessant, niet verrassend. Terwijl er een prachtig ‘hoe ga je om met schuld’-verhaal in had gezeten. Jammer.

Wat overblijft Ma

Niet slecht, maar doorsnee. De opbouw is keurig: een duidelijk incident, heldere spanningsboog, keurige afronding. Maar het is te netjes. De zinnen doen wat ze moeten doen, maar nergens wordt het spannend, ontregelend of écht interessant. Carla is een standaard personage: empathisch, licht neurotisch, een schuldgevoel dat voorspelbaar tot inkeer leidt. De dialogen zijn weinig naturel. De climax bij het ziekenhuis is voelt geconstrueerd: de toevallige ontmoeting met moeder en zus, de biecht, de vergeving; alles netjes geordend in één avond, zonder dat het schuurt, zonder morele rafelrand. Wat ik al zei; niet slecht. Maar daarmee blijf dit verhaal hangen in de middenmoot, vrees ik.

Tussen kermis en kwartje Jo

Een familiegeheim? Dat je opa een kermisexploitant was? Heel bijzonder om te lezen, nog vreemder om dit tot het onderwerp van een kort verhaal te laten zijn. Ik heb het zeer korte verhaal vooral met verbijstering gelezen.

Tussen kermis en kwartje JG

Tussen kermis en kwartje RV

Geestig verhaal, over de schurende kant van het prijsgeven van een familiegeheim enerzijds en het open kaart spelen naar een hartsvriendin anderzijds. Op knappe wijze wordt het dilemma invoelend beschreven en realistisch neergezet, en dit alles bovendien op beknopte wijze. De ontknoping had (naar mijn smaak althans) net iets meer mogen prijsgeven en eventueel nog iets kunnen uitweiden, maar wat er nu staat is een écht, compleet en positief verrassend verhaaltje.

Tussen kermis en kwartje Al

Lekker en leuk geschreven. Beeldend ook, met een fijn ritme. Maar de inhoud roept veel vragen op. Het begint met grote woorden: het verraad van een familiegeheim. Dat wordt eigenlijk niet uitgewerkt. De lezer blijft met veel vragen achter. Hoe was dat voor de vader van het hoofdpersonage om op de kermis op te groeien? Hoe werkte dat door in haar opvoeding? Waarom verkiest zij de vriendschap van een judgy parelkettingdragende vriendin boven een interessante familiehistorie? Interessanter zou waarschijnlijk zijn als ze die vriendin ter plekke op haar nummer zet. Dat zou dit verder leuke korte verhaal vast meer kracht kunnen geven.

Ethyleenglycol 2 Sj

Rare fratsen om een hondje te laten sterven. Geen idee wat de schrijver met dit verhaal wil vertellen. Flauw thema en dan ook nog matig uitgewerkt.

Ethyleenglycol 2 Pe

Ethyleenglycol 2 Wi

Een leuke uitdaging: drie verschillende verhalen schrijven met één en hetzelfde verhaalelement (iemand vergiftigen). Het eerste verhaal ging over een man die zijn vrouw vergiftigt om bij zijn minnares te kunnen zijn (met een onverwachte uitkomst), dit verhaal over een man die stervende is en zijn hond wil vergiftigen, voordat hij dood gaat. Ik ben benieuwd welk thema deel 3 krijgt! Ik hou van deze licht absurdistische, morbide en af en toe ijzig rationele vertelstem. Een welkome afwisseling van de vele verhalen die elke maand worden ingediend, waarbij elk gevoel, elke emoties in detail wordt uitgespit en uitgelegd voor de lezer. Maar ik heb wel een kritiekpunt: Er zijn te veel momenten waarop de lezer wordt verteld wat de verteller voelt of denkt, in plaats van het zelf te laten ervaren. Met een goede redactieslag kan van dit goede verhaal een uitstekend verhaal worden gemaakt.

Ethyleenglycol 2 Ma

Kijk nou, een serie van drie verhalen met dezelfde titel; deze maand de tweede blijkbaar. En deze vind ik veel beter dan de eerste inzending. Eindelijk eens iets met ruggengraat! De auteur durft de hoofdpersoon van het verhaal een gitzwarte rand te geven. Of eigenlijk is het andersom: de ik-figuur is ronduit moreel verdorven, maar menselijk genoeg om geloofwaardig te blijven. De opbouw is uitstekend: van klinische berekening naar groteske wanhoop, met een lekkere balans tussen nuchterheid en gekte. Dit keer werkt de schrijfstijl wél: kaal, zakelijk, bijna bureaucratisch in toon, wat de gruwel alleen maar sterker maakt. De details (de oppasser, het vooronderzoek, de littekens, de slagroomsoesjes) zijn trefzeker gekozen. Kortom: uitstekend gecomponeerd, met de juiste afstand, onderkoelde ironie en een lekker vileine pen.

Een olifant op papier Jo

Ik begrijp het einde gewoonweg niet. Het verhaal twee keer gelezen en het einde zelfs vier keer, maar ik zie gewoon niet wat er staat. Het verhaal is bij vlagen boeiend, maar als geheel niet heel sterk. Het einde maakt dit voor mij tot een minder goed verhaal.

Een olifant op papier JG

Een olifant op papier RV

Kort intrigerend verhaal met een narratief dat na het lezen nog even 'bijblijft'. De zinnen zijn verzorgd en toegankelijk, de spanningsopbouw is behoorlijk, maar het multi-interpretabele einde laat (bewust of onbewust) nog vragen onbeantwoord waarbij de indruk wordt gewekt dat het nog ietwat onaf is. Niettemin een knappe prestatie om in zo'n beknopte tekst al zoveel diepgang te steken.

Een olifant op papier Al

De vrouw achter het gordijn Sj

Oude dame ligt tien jaar dood in haar woning. het gebeurt. Het verhaal is bijna een feitenrelaas, de beleving is daardoor wat onderbelicht.

De vrouw achter het gordijn Pe

De vrouw achter het gordijn Wi

Een bekend thema, al vaak verteld in korte verhalen. Dit verhaal volgt de gebruikelijke verteltrant: laatste dag -> ontdekking vele jaren later - > nabestaanden. Geen nieuw perspectief, nauwelijks spanning in het verhaal, geen ontwikkeling van een karakter. Peter en de dochter worden beschreven, zij beleven niets. Ook foutjes tegen het Nederlands, zoals in deze zin “overtuigde Lena om haar jas aan te trekken.” Hierin ontbreekt het woord ‘ervan.’ — ruim tien jaar later — is volkomen overbodige informatie, en dan ook nog tussen liggende gedachtestreepjes. Alleen al vanwege de voorkeur van ChatGPT voor die gedachtestreepjes is het beter om die te vermijden in een kort verhaal. Ik was dus niet erg onder de indruk van dit verhaal...tot ik bij de laatste alinea kwam: de ‘rechthoekige stilte’. Daar laat de schrijver zien dat hij veel meer in zijn mars heeft dan het standaard verhaaltje dat hieraan vooraf ging. Probeer die kunst van het observeren vast te houden en schrijf daarmee de volgende keer een verhaal met meer spanning, dat schuurt, dat de hoofdpersoon een ontwikkeling laat doormaken. Ik ben benieuwd!

De vrouw achter het gordijn Ma

Dit verhaal poogt een schrijnend fenomeen inleefbaar te maken; hoe kan het zijn dat iemand jarenlang onontdekt dood in zijn of haar woning ligt. De eenzaamheid die daaraan ten grondslag ligt, moet hartverscheurend zijn en ook het nodige zeggen over onze samenleving.

Maar met alle respect, dit verhaal slaagt daar niet in. Los van hier en daar rammelende taal (“De regen tikte dof tegen het enkelglas, als het monotone ademhalen van de stad”) is de opening nog wel aardig. We krijgen Lena te zien, die graag soep wil maken. En even daarna is ze blijkbaar dood. De rest van de vertelling is louter beschrijvend, verklarend; ik voel de pijn niet, de ontzetting bij de ontdekking, de rauwe rouw bij de dochter – niet alleen om het overlijden, de lange tijd tot ontdekking, maar over een mislukte moeder-dochter relatie. De auteur wil té snel naar uitleg en slaat daarbij het belangrijkste over: neem je lezer aan de hand, laat hem dan los in je verhaal en zélf puzzelen en voelen. Inderdaad: show, don’t tell.

Wachtlijst Jo

Niet veel aan dit verhaal is te volgen. Het is een fraaie poging van de schrijver om een hoofdpersoon te introduceren die letterlijk rijp is voor opname. Het zou wel fijn zijn als er iets van een verhaal op papier komt. Nu is het vooral een eindeloze stroom woorden, die als verhaal amper iets voorstellen. Ik begrijp heel goed wat de schrijver probeert, maar op deze manier lukt dit echt niet.

Wachtlijst JG

Wachtlijst RV

Knap gecomponeerd inkijkje in het hoofd en in het leven van een (aanstaand) GGZ-patiënt cq. iemand die leeft aan de zelfkant van de samenleving. Hoewel sommige details ietwat clichématig aanvoelen, is de algehele teneur geslaagd, o.a. door de zweverige, dromerigheid van het belanden in/ontwaken uit een roes, de nachtmerrie-achtige harde realiteit daarna, etc. De ontknoping bij de rechterlijke instanties voelt helaas als te snel/kort-door-de-bocht ('Show, don't tell!), maar toch beklijft het gehele verhaal achteraf wel. Goed geschreven dus.

Wachtlijst Al

Knap geschreven. Beklemmend. Je voelt de woede, machteloosheid en urgentie. Als lezer ben je wel benieuwd naar de relatie met Vivre, die van groot belang was voor het hoofdpersonage. Wie was zij, ging het toen wel goed met hem? Vivre's mail is warrig, waarom? Geruikten ze allebei drugs, zwierven ze samen rond? Daar wil je meer van weten. Verrassend slot, wat het mooi rondmaakt.

Pompier Sj

Brandweerman helpt bij een ongeluk, kat krijgt daarna de naam 'Pompier'. Leesbaar geschreven maar (te) ver gezocht. Het een heeft nauwelijks met het andere te maken.

Pompier Pe

Pompier Wi

Om te beginnen: al het Frans. Bij mij kwam het over dat de schrijver het Frans goed beheerst en dat wilde laten zien. Bijvoorbeeld door het Frans van een passant te verbeteren, terwijl de nasleep van een groot auto-ongeluk gaande was. Dat is een beetje pedant. Nou, proficiat, schrijver, ik zag maar één fout in het Frans: het is "témoins" en niet "temoignes". Al die zinnen in het Frans waren niet functioneel voor het verhaal. Het is een goed gebruik in Nederlandstalige korte verhalen om daar waar buitenlands wordt gesproken dat één keer te melden, maar de tekst gewoon in het Nederlands op te schrijven. Een kat ‘brandweerman’ noemen omdat hij rood is, is grappig, maar ook niet meer dan dat. De eerste 200 woorden gaan over een droom, die voor de rest van het verhaal niet ter zake doet. Daarna volgt een verslag van de nasleep van een auto-ongeluk. En als dat klaar is nog een verslag van een dooie kat. Mij ontgaat het verband tussen deze drie delen. Kortom, ik kan echt helemaal niets met dit verhaal.

Pompier Ma

Een drieluik, waarbij het gissen is naar het verband tussen die drie; een droom, een verslag van een auto-ongeluk en iets met een kat. In een kort verhaal MOET je kiezen; alles wat erin staat, is ten dienste van de vertelling. Van personage, scene tot detail; al wat geen functie heeft, hoort er niet in thuis. Omdat ik niet weet wat dit verhaal wil vertellen, kan ik niet zeggen welke twee van de drie scenes zou moeten sneuvelen. Komt bij dat de langste scene (de tweede) veel te vertellend is. Kortom, geen geslaagd verhaal.

De Neuker van Stedum Jo

Grappig idee en bij vlagen een aardig verhaal. De opbouw is in beginsel goed, het duurt allemaal alleen veel te lang. Ik heb het gevoel alsmaar hetzelfde stuk tekst te lezen en als er uiteindelijk een ontknoping komt, is deze zo flauw dat het hele verhaal volledig in duigen valt.

De Neuker van Stedum JG

De Neuker van Stedum RV

Geestig en origineel verhaal met een cynische, sprookjesachtige ondertoon, over de zoektocht van de mannelijke dorpsbewoners naar antwoorden op een vermeende misdadiger. Het gebezigde dialect (met verwijzingen naar zowel het Gronings, Drents als Sallands accent) ietwat ongeloofwaardig maar toch amusant. Op luchtige, toegankelijke toon leest het verhaaltje lekker weg naar de ontknoping, die weliswaar niet al te diepgaand maar zeker wel creatief en verrassend genoemd mag worden. Chappeau!

De Neuker van Stedum Al

Humoristisch verhaal, mooi opgebouwd, met veel knipogen. Goed gekozen setting. De mannengemeenschap is fraai neergezet, met een mooie rol voor de aandoenlijke Elzinga die het leiderschap serieus neemt. Als lezer ben je benieuwd naar het eind, dat toch verrast. Jammer van de slordigheden, maar die kunnen eruit worden gefilterd. Het plezier van de schrijver is duidelijk voelbaar.

Het telefoontje Sj

Een man belt een vrouw zogenaamd terug, maar ze weet nergens van. De interactie die daarna ontstaat komt wat ver gezocht over.

Het telefoontje Pe

Het telefoontje Wi

Dit is een zeer goed geschreven verhaal, met maar één opmerking van mij: het is te lang. Er kunnen wat herhalingen uit en ook het begin, de opmerking over de ringtone, kan korter en scherper. Het verhaal is consistent van toon en de dialogen zijn geloofwaardig ondanks de vreemde setting. De vertelstem vind ik erg goed: helder, muzikaal. Nergens in het verhaal kom ik overbodige uitleg tegen (en dat is uitzonderlijk voor de verhalen die worden ingediend voor deze wedstrijd). Schrap 500 woorden en dit mooie verhaal wordt een uitzonderlijk mooi verhaal!

Het telefoontje Ma

Dit verhaal werkt een goed idee uit, en durft (godzijdank) het einde open te houden. Geen prins op een wit paard, maar een stem, woorden, klanken die een band tot stand brengen. Het verhaal bestaat grotendeels uit telefoongesprekken, wat betekent dat de lat qua dialogen hoog ligt. En daar wringt het; hoewel de opbouw subtiel is (wat m.i. ook zo moet), sluipt er veel herhaling van zetten in. Qua toon varieert er weinig, bij beide personen. Ertussen staan veel zinnen die niets doen (“ik nam op”, “ik hing op”, “ik stond”, “ik luisterde”). Dat de interpunctie ook niet foutloos is stoort dan extra. Het open einde vind ik passend (godzijdank geen knappe prins aan de deur), maar is ook wel… karig. Iets van een twist had wel gemogen.

Al met al een aardig verhaal, maar veel te lang voor wat het te vertellen heeft.

Water Jo

In dit verhaal staat een gebeurtenis centraal, die van grote invloed is geweest op het leven van de hoofdpersoon. De opbouw naar de onthulling is aardig gedaan, als de schrijver het eenmaal verteld heeft, is het verhaal vrijwel direct klaar. Hier had wel iets meer mee mogen gebeuren.

Water JG

Water RV

Innemend kort verhaal over een jongen die terugblikt op een traumatische gebeurtenis uit zijn jeugdjaren. Er wordt soepeltjes gespeeld met het tijdsverloop, wat de geloofwaardigheid van het verhaal ten goede komt. Toch is het noemen van Lidwien, en iets later wat er met haar is gebeurd, iets te 'ineens' en te plotseling, een wat langere aanloop of introductie had (eerder in het verhaal) niet misstaan. Afgezien van de momenten dat er iets te veel wordt uitgelegd ipv gesuggereerd ('Show, don't tell-regel') is het een zeer lezenswaardig, beknopt verhaal, complimenten.

Water Al

Een heftig thema dat vraagt om een zorgvuldigere aanpak. Nu gaat de schrijver er met zevenmijlslaarzen doorheen. Het gebruik van Jobs taal is daarnaast inconsequent en de wisseling van perspectief (Job, badmeester) is verwarrend. Beter had gewerkt als bijv. gekozen was voor de strandscène, die levens voorgoed veranderde, zodat in alle rust Jobs wereld kan worden gevolgd. Of de zwembadscène, maar dan alleen vanuit de beleving van het kind. De titel is slapjes en dekt de lading niet. Hier zit meer in!

De obsessie Sj

Een verloren liefde die blijft achtervolgen. Op zich wel een interessant thema, maar nogal matig uitgewerkt. Het begin ontbeert een goede opbouw, het einde wordt tamelijk halsoverkop afgesloten.

De obsessie Pe

De obsessie Wi

In de eerste alinea al een rare perspectiefwissel. In één alinea zitten we zowel in het hoofd van Mark als in dat van Merel. In de rest van het verhaal komt dezelfde fout nog eens terug. Niet alleen de bekende clichés over Parijs, in de eerste zin al, maar verder heel veel clichés over een onbereikbare liefde. Mark wil wel, Merel wil niet met hem en zo kabbelt het voort en in de laatste zin is de situatie nog hetzelfde: Mark wil wel, Merel wil niet met hem. Er is niets gebeurd, waarom heb ik tijd besteed aan het lezen van een verhaal waarin niets gebeurt?

De obsessie Ma

Oei. In de eerste alinea schiet het POV van de een naar de ander, pats boem. Dat is een beginnersfout, en als ik de rest lees dan herken ik ook de beginner. Het idee is best aardig: de langdurige, stille obsessie van een man die een jeugdliefde nooit heeft losgelaten. Maar de uitvoering is een verslag, geen verhaal. Alles wordt verteld, niets getoond. Daardoor blijft Mark een papieren figuur: we weten wat hij denkt, maar we voelen het niet. Zijn obsessie blijft abstract omdat de lezer nooit ín zijn beleving komt, met hem mee kan leven en voelen. De toon is bovendien vlak, met veel clichéformuleringen (“met de noorderzon vertrokken”, “zout in de wond”, “een zijn met water en wind”), houterige zinsbouw en overbodige uitleg (“Mark beseft dat hij degene is die moet praten”). De tekst lijkt meer een samenvatting van een roman dan een afgerond kort verhaal. Er is geen dramatische kern, geen echte botsing, geen verrassend inzicht. In het slot zakt het op de grond: de afwijzing komt niet als klap maar als kale constatering.

Een Gave Zonder Talent Jo

Twee schrijvers gaan in een café de strijd met elkaar aan. Het is een wedstrijd om mooie zinnen te produceren, het is wat langdradig, ik vind het nergens echt boeiend tot het einde. Het past bij het verhaal, maar is toch anders: warm en indringend. Het haalt het verhaal omhoog, zonder dat het echt heel goed wordt.

Een Gave Zonder Talent JG

Een Gave Zonder Talent RV

Vlot geschreven verhaal over (aspirant) schrijvers en hun onderlinge contact. Geschreven in toegankelijke taal met hier en daar poëtische bijdragen (dankzij hoofdpersonage Max). De rivaliteit is bij vlagen ietsjes 'over the top', net als het personage Anna dat als jurylid optreedt. Het conflict van het hoofdpersonage komt helaas niet echt goed en helder uit de verf, wat maakt dat de spanningsontwikkeling ook beter had gekund en je als lezer niet echt 'in' het verhaal raakt. Toch zijn er passages die goed en scherp geschreven zijn.

Een Gave Zonder Talent Al

Een verhaal met veel parels en die maken het erg mooi, poëtisch ook. Maar ik had graag meer gevoel gekregen bij de drie personages; die zijn alledrie weinig sympathiek, integendeel. Daar zou meer variatie in mogen. De titel bijt met de inhoud en roept vragen op. Verder een genot om te lezen.

Het leven is hard Sj

Een in de storm gevonden knuffel blijkt te praten. Grappig, met een licht moralistisch tintje. Heel leesbaar.

Het leven is hard Pe

Het leven is hard Wi

Een storm die rent..? Het verhaal begint met een foute metafoor. Maar verder is het een grappig, levendig en origineel verhaal dat makkelijk leest en goed geschreven is. Maar het blijft vlak. Een knuffel die op avontuur wil, geeft allerlei mogelijkheden voor een fris slot, een verrassende twist, een bijzonder inzicht. Maar helaas, de slotzin is nauwelijks meer dan een tegeltjeswijsheid. Dit verhaal is net iets te veilig geschreven. Deze schrijver heeft echt wel fantasie, ik hoop dat die een volgende keer wordt ingezet voor een wat gedurfder verhaal.

Het leven is hard Ma

Het uitgangspunt van dit verhaal vind ik geestig (een knuffel die zijn eigen trauma verwoordt) maar de uitvoering blijft steken tussen kinderverhaal en satire. Het konijn laat zich Ruig noemen en lardeert zijn naam met grove verwensingen richting de dreumes die zijn eigenaar was; kutkind, kwijlkop. Best grappig, maar waar moet dit verhaal vervolgens naar toe? De auteur lijkt dat ook niet te weten, en dus loopt het zouteloos naar een non-eind. Aardig idee, uitvoering is onder de maat.

De vis wordt duur betaald Jo

We schuiven aan bij een ongemakkelijk etentje tussen een man en een vrouw. De vrouw heeft een eetstoornis, dit wordt snel verteld. De man en de vrouw hebben er moeite mee, dat is ongeveer het verhaal. Zeker voor een onderwerp als dit is het te licht, te weinig en te oppervlakkig.

De vis wordt duur betaald JG

De vis wordt duur betaald RV

Beknopt verhaaltje waarbij er sprake is van een weerzien tussen de hoofdpersoon en diens ex-vriendin met een eetstoornis. Het verhaal wordt verteld in heldere, toegankele taal. Er wordt echter veel uitgelegd, zodat de spanningsopbouw niet bijzonder subtiel wordt opgebouwd en de ontknoping ook enigszins herleidbaar en te verwachten was. Maar met wat (kleine) aanpassingen hier en daar kan er met dit verhaal als basis zeker op worden voortgeborduurd en er een invoelend ofwel spannend verhaal van worden gemaakt. Enfin, blijf schaven en (her)schrijven!

De vis wordt duur betaald Al

Een indringende scène, die zeker indruk maakt. Prima geschreven ook, mooi subtiel. Maar een verhaal, met kop-romp-staart, is het niet, als lezer blijf je ook met teveel vragen achter. Maar het is zeker een mooi begin.

Later Sj

Mijmeringen over vroeger en nu. Sympathiek onderwerp, maar het verhaal raakt het nét niet. Daarnaast zijn er iets teveel taalkundige en grammaticale foutjes.

Later Pe

Later Wi

Romantische jeugdherinneringen in de traditie van ‘Het dorp’ van Wim Sonneveld, maken nog geen goed kort verhaal. Actie maakt een verhaal en nagenoeg alle actie ontbreekt in dit verhaal. Ja hoor, zeker mooi opgeschreven, (deze schrijver kan echt wel schrijven), net zoals de vertaling van ‘La Montagne’ van Jean Ferrat best een mooi verhaal is. Meevoelen met de hoofdpersoon ontstaat door actie, niet door eindeloze mooi geformuleerde gedachten. Erg origineel is dit niet (meer). Hopelijk wil deze schrijver een volgende keer zijn schrijftalent inzetten voor een interessanter verhaal.

Later Ma

Dit verhaal leest meer als een keurig afgeronde column dan als literair kort verhaal. Op weemoedige toon en met redelijk vloeiende zinnen glijdt de vertelling langs een voorspelbare lijn: herinnering, gevoel van verlies, catharsis, herontdekking van het kind in jezelf. Uit het boekje, maar nergens spannend. De overdadige metaforen geven het onnodig gewicht: “de zon sluipt geheimzinnig”, “de luchtkastelen lossen op als nevel”, “in die traan leeft het kind nog”. Het geheel blijft hangen tussen melancholische cliché en brave feelgood. Ongetwijfeld goedbedoeld en best aardig geschreven, maar veel te braaf en daardoor saai.

Der schwarze fluss Jo

Een titel in het Duits, van mij hoeft dit niet. Het verhaal bestaat vooral uit wat flarden die tekst, die min of meer bij elkaar gehouden worden door een monster in de Donau. Het is te weinig. De gebeurtenissen hebben niets met elkaar te maken, er zit geen verdieping in en eigenlijk is het geen verhaal.

Der schwarze fluss JG

Der schwarze fluss RV

Dit originele, ambitieuze, breed uitgemeten verhaal bestrijkt vele jaren en er komen bovendien verschillende hoofd- en bijfiguren in voor. Mooie volzinnen worden afgewisseld met fraaie metaforen. Toch is de consequentie van de keuze voor het samenvoegen van verschillende deelverhalen en tijdsperioden van deze bekende Donaustad dat de focus en richting 'uitwaaiert' en er niet echt meegeleefd kan worden met Hänsel, Karlotta of de man zonder jas. Het einde is een knappe poging om eenheid en een rode draad te creëren, maar kan toch de verwachtingen niet geheel inlossen. Niettemin geen onplezierige leeservaring, dank daarvoor.

Der schwarze fluss Al

Schimmen Sj

Jaloers gedoe tussen schrijvers in een verhalenwedstrijd. Wat ver gezocht allemaal en niet altijd even goed na te volgen. En serieus, gaat het er zo echt aan toe in het schrijverswereldje?

Schimmen Pe

Schimmen Wi

Schimmen Ma

Kortom; aardig (ik noem het maar geen middelmaat, grinnik), maar net niet áf.

Schimmen Jo

Schimmen JG

Schimmen RV

Schimmen Al

Vrienden tot zover Jo

Het is goed gedaan dat ik als lezer niet doorhad waar ik was. Minder is het verhaal zelf, waarin vooral teruggekeken wordt op dingen die de twee hoofdpersonen samen uitgehaald hebben. Zoals wel vaker wordt het verhaal vooral verteld, we zitten er op het einde na niet echt in. Qua inhoud is het nog wel aardig trouwens.

Vrienden tot zover JG

Vrienden tot zover RV

In rauwe, parlando-stijl verteld misdaaddrama dat van meet af aan de interesse wekt: over welke ruimte gaat het? Wat hebben de twee personages met elkaar gemeen? De vertelstijl en -vaart is wat eenvoudig, maar wel passend bij het verhaal (zij het niet geheel zonder stijl- en schoonheidsfoutjes, al die storen niet zozeer), maar hier en daar wordt er helaas te vaak en te veel uitgelegd ipv gesuggereerd, ook bij de ontknoping.

Vrienden tot zover Al

Leuke afwisseling tussen nu en het verleden, al had dit scherper gekund door de situatie in de gevangenis in tegenwoordige tijd te schrijven. Mooi hoe het kleine kattekwaad uitgroeit tot serieuzere criminaliteit. Een mooie cliffhanger tot slot. Maar ik mis een ontwikkeling in de relatie tussen de twee vrienden; de kern van het verhaal. Ook de herinneringen zelf kunnen scherper beschreven worden. Dan lees ik het graag nog eens terug!

Nieuw land Sj

Vluchteling uit het vroegere nederlands-Indië komt aan in Nederland. Een universeel thema, alles is anders, het vastklampen aan bekende strohalmen. Op zich goed in beeld gebracht maar het is net iets te beschrijvend, er mist wat emotie.

Nieuw land Pe

Nieuw land Wi

Het verhaal is verteld rondom het begrip ‘geur’. Maar veel verder dan geur = herinnering komt de schrijver niet. En afwezigheid van geur is ons land is een creatief nieuw perspectief, maar de schrijver doet daar verder niets mee. Dat is een verloren kans! Maar los van het element geur, hebben we hier een tamelijk standaard, geromantiseerd verhaal van een vluchteling (in dit geval uit Indonesië) die aankomt in Nederland. Geen nieuwe inzichten of perspectief, geen verrassende twist, geen karakter dat door het verhaal ontwikkelt. Hier en daar ontbreken komma’s en ‘aarde’ is vrouwelijk, de verwijzing daarnaar is ‘zij’ , niet ‘het.’ ‘in onbegrijpelijke duidelijke klanken’ is vreemd, is het onbegrijpelijk of is het duidelijk? Zowel verhaaltechnisch als schrijftechnisch moet er dus nog veel worden geredigeerd aan dit verhaal, voordat ik dat het predicaat ‘goed’ kan geven.

Nieuw land Ma

Een keurig geschreven verhaal over een urgent thema. Té keurig, waardoor het qua gevoel en beleving aan de oppervlakte blijft. De auteur gebruikt behendig de absentie van vertrouwde geuren om de vervreemding neer te zetten, dat is een goede keuze. Maar gevoelens en sensaties beschrijven is niet de manier om door te dringen tot je lezer: die leest een verslag in plaats van dat hij mee gaat leven. We leren de hoofdpersoon niet echt kennen, we voelen zijn wanhoop niet. Komt bij dat de structuur volledig lineair is; geen breukpunten, geen spanningsboog, geen conflict. Kortom: een sympathiek, goedbedoeld verhaal dat nergens wringt of verrast.

Zand en water Jo

Het eerste deel van het verhaal is goed, spannend geschreven en mooi opgebouwd. We worden deelgenoot van een geheim dat het leven van de hoofdpersoon kapotgemaakt heeft. Het is een vrij klassiek verhaal, tot het eind als ook andere personages aan het woord komen. Vaak wordt een verhaal hier niet beter van, ook dit verhaal niet.

Zand en water JG

Zand en water RV

Origineel en pakkend drama waar gaandeweg een geheim uit iemands jeugdjaren langzaamaan wordt ontrafeld en van meerdere kanten wordt belicht. Hier en daar worden mooie volzinnen voorgeschoteld, al wordt er zo nu en dan ook vrij veel uitgelegd ipv gesuggereerd (het 'Show, don't tell-adagium wordt niet altijd strak nageleefd, helaas). Verrassend en boeiend is de keuze om de tragische gebeurtenis vanuit andere perspectieven te beschrijven, een mooie uitdaging. Hoewel de ontknoping goed is verwoord en mooi is opgebouwd, voelt het einde ietwat losstaand van de rest van het verhaal. Niettemin een knap geschreven verhaal.

Zand en water Al

Een intrigerend thema: schuld of onschuld, tweelingbroers. Maar het is too much. De situatie met Barbara leidt af, net als de moeder en dode broer die kunnen praten. Dat de partner woedend wordt bij het uitspreken van een verkeerde naam vraagt een rustigere opbouw. De scène van de broers zelf is erg mooi, al kan dit nog meer in een taal die beter aansluit bij kinderen. Die is op zich prachtig en zal een erg sterk verhaal kunnen opleveren. Maar eerst keuzes maken.

Harry Sj

De coming out van een man op hoge leeftijd als transgender. Ontroerend, heel geloofwaardig. Compliment!

Harry Pe

Harry Wi

Een coming-out verhaal zonder nieuwe inzichten. Met de verklaring op basis van oppervlakkigheden voor het hoe en waarom, zonder emotie, zonder de lezer de gelegenheid te geven mee te leven. Verder is de opbouw ongeloofwaardig. Het speelpakje ligt bij de kassa, maar niemand weet wie de koper is. Ongeloofwaardig in zo’n roddeldorp. Ongeloofwaardig dat Harry, die zijn transgender-wens verborgen houdt, zo’n speelpakje koopt bij de plaatselijke Lidl. En plotseling stort Harry dan zijn hart uit.

Harry Ma

Een paar roddelende oude mannen en een ontknoping die een van hen confronteert met zijn eigen bekrompen ideeën. Best een aardig idee. Maar de uitwerking rammelt. De eerste helft, het gesprek aan de toog, is te lang met veel herhaling in de dialogen en dik aangezette grappen. Het is daardoor meer een sketch dan een scene in een dramaverhaal. Vanaf het moment dat Sjaak naar Harry gaat, wordt het verhaal ineens ernstig, bijna schools. Harry’s monoloog is veel te uitleggerig. Dat haalt de kracht uit de onthulling: de lezer krijgt een lezing over gender en schaamte in plaats van een scène die de pijn van Harry en de verwarring van Sjaak voelbaar maakt. De ontknoping is weer te gehaast en te makkelijk.

De verrassing Jo

Bijzonder verhaal en eigenlijk weet ik niet goed wat ik ervan vind. Het is ingetogen, goed geschreven en met een helder opbouw. Het einde is zowel voorspelbaar als aardig bedacht. Het is gewoon een vrij doorsnee verhaal, dat ergens toch boeit. Vreemd, maar het blijft op een of andere manier in mijn hoofd zitten en dan is het goed gedaan.

De verrassing JG

De verrassing RV

Geestig kort verhaal met een knappe, zorgvuldig neergezette spanningsopbouw. Als lezer ga je vrij gemakkelijk mee in de zenuwachtbaan die Jonas doormaakt. De ontknoping, echter, kan helaas niet de opgewekte verwachtingen waarmaken en is ietwat kort-door-de-bocht, een einde dat enigszins in de lijn der verwachting ligt maar waarvan ik dacht 'dat zal vast wel niet gebeuren', maar wat toch plaatsvond. Toch is er met weinig aanpassingen iets zeer fraais van dit verhaal te maken, de basis ligt er immers al.

De verrassing Al

Dit verhaal leest prettig en is mooi opgebouwd. Mooie vondsten hier en daar, zoals zomeravondjazz. Af en toe op belangrijke punten ongeloofwaardige situaties, zoals: waarom zou die vriend de ring meenemen naar deze mannenavond? En de zin dat het hoofdpersonage na zijn toch heftige ontdekking zijn partner eerst rustig wil laten bekomen van haar reisje. Je wil toch ook echt meer weten over de relatie tussen dit drietal! De slotzin is een beetje lafjes, nu weet je als lezer eigenlijk nog niks. Die zou de vrouw helder kunnen neerzetten, met humor, venijn of een knipoog. Maar het verhaal leest verder prima weg.

De intocht Sj

Sinterklaas wordt vermoord en blijkt een relatie te hebben met de hoofdpersoon. Zowel porté als nut van dit verhaal zijn me volledig ontgaan.

De intocht Pe

De intocht Wi

Ja, ik hou wel van deze vertelstem. Maar verhaaltechnisch was ik echter niet overtuigd. Met “Een grote rouw om de acteur die Sinterklaas” geef je het verhaal veel te vroeg weg. En met “Ik wist toen nog niet dat het voorlopig de laatste keer was dat ik dat kon,” geef je onnodige uitleg op het einde. Het verhaal zou mooier zijn als je zo lang mogelijk volhoudt dat Sinterklaas vermoord was, niet een acteur die Sinterklaas speelde. Ook deze zinnen zijn overbodig: “Maar een plotselinge klaarheid, veroorzaakt door boze mannen met geweren,” en “Wat gebeurde hier?” en “Er was geen tijd voor spijt.” In een goed kort verhaal moet elk detail er toe doen en moet elke zin bijdragen aan hetzij het opvoeren van de spanning, hetzij als voorbereiding op een verrassende twist of bijzonder perspectief dat later komt. Tenslotte klopt het verhaaltechnisch niet dat de vriendinnen aankondigen ‘eraan te komen,’ maar ze komen nooit aan. Tenminste niet in dit verhaal. Maar de schrijver getuigt in dit verhaal van een goede fantasie en in mijn boek is dat al goed voor een dikke voldoende. Nu verhaaltechnisch nog finetunen, dan kan het een goed verhaal worden.

De intocht Ma

Sterke opening, met de eerste drie woorden zit je er gelijk in. Gaandeweg wordt duidelijk dat de vertelster niet betrouwbaar, maar wel volkomen geloofwaardig is. Het scherpe contrast tussen het nationale drama en haar triviale handelingen werkt voor mij; het versterkt de vervreemding. Halverwege verliest het verhaal echter zijn kracht, het wordt warriger, onduidelijk is of we nog op de dag van de aanslag zitten of een jaar verder. Na nog een keer lezen wordt me ietsje helderder wat het slot beoogt te doen, maar eigenlijk ook niet; blijkbaar is die rode hoed de vergeten mijter en is de dode Sint Paul? Waarom is het haar laatste wandelingetje? Waar blijven die bezorgde vrienden? Dat zou je kunnen wijten aan de beroerde state of mind van de hoofdpersoon, maar dan vind ik het niet goed genoeg uitgewerkt.

Azalraels eerste droom Jo

Een fantasyverhaal, is altijd weer de moeite waard, maar dit keer word ik vooral teleurgesteld. In het verhaal komen veel namen voor en die worden continu gebruikt, waardoor het verhaal lastig leest. Het verhaal komt niet veel verder dan een opsomming en we worden als lezer niet in het verhaal getrokken.

Azalraels eerste droom JG

Azalraels eerste droom RV

Origineel en verrassend verhaal. Bevat een aantal mooie volzinnen en opvallende tekstuele vondsten die ook na het lezen nog beklijven. Het narratief, echter, is zo nu en dan bedenkelijk en op sommige punten zelfs wat onsamenhangend. De ontknoping richting het 'droomscenario', ook al werd deze aangekondigd, kan het geheel ook geen blijvende indruk doen achterlaten. Niettemin, op zinsniveau (hier en daar) een knappe schrijfprestatie, dat moet gezegd.

Azalraels eerste droom Al

Narede Sj

Een overlede spreekt het rouwende gezelschap posthuum toe. Voor veel families waarschijnlijk een herkenbaar thema. Misschien bij iedere begrafenis invoeren? Geen onaardig verhaal, maar het blijft wat aan de oppervlakte.

Narede Pe

Narede Wi

Het spijt me, ik vind dit van een stuitende oppervlakkigheid. Enkele anekdotes achter elkaar geplakt maakt nog geen kort verhaal. Geen emoties voor de lezer om mee te leven, geen karakterontwikkeling, geen spanningsopbouw. Verder wordt het verhaal ontsierd door nutteloze details. Hij is in de toeristische sector werkzaam geweest. Nou en? Dat gegeven wordt verder niet meer gebruikt. De spoorwegovergang is gesloten, voor de naderende trein. Ja natuurlijk, waarvoor anders? Tenslotte gaat het verhaal als een nachtkaars uit.

Narede Ma

Een aardig idee, maar niet lekker uitgewerkt. Te clichématig, weinig verrassend en overduidelijk toegeschreven naar de ontknoping, de dode die zelf de bezoekers van zijn uitvaart toespreekt. En ook dan knalt het niet.

Gezien Sj

Pianiste pleegt euthanasie. Intrigerend complex van thema's. Roem tegenover faalangst. Slagen tegenover mislukken. Ouderschap tegenover een muziekcarrière. Misschien zitten er net iets te veel lagen in verwerkt, waardoor het verhaal niet ging leven.

Gezien Pe

Gezien Wi

Dit is één hele lange innerlijke monoloog. Er zijn maar heel weinig moderne korte verhalen, waarin de schrijver voor deze vorm heeft gekozen, die daadwerkelijk over de gehele lengte boeiend zijn. Het doet me denken aan schrijvers als Margriet de Moor en zelfs Arnon Grunberg, of Hugo Claus of Ivo Michiels (om ook een paar Vlaamse schrijvers te noemen, gezien het Vlaams van deze schrijver). Ja, allemaal hele succesvolle schrijvers, maar langzamerhand toch wel een beetje ouderwets. Bij hedendaagse schrijvers zie je die eindeloze interne monologen nauwelijks meer. En terecht! Een modern kort verhaal schuurt, heeft een goede spanningsopbouw, de ontwikkeling van een karakter en soms een verrassend perspectief of onverwachte twist. En heeft vooral veel actie! Dit verhaal heeft dat allemaal niet, het is niet meer dan een opsomming van herinneringen van een persoon die op het punt staat te overlijden. Er gebeurt helemaal niets. Dat wil niet zeggen dat deze schrijver niet kan schrijven. Integendeel! Ik zie hele mooie zinnen, nagenoeg geen stijlfouten (al hou ik niet van het wat ouderwetserige Vlaamse: “Eenmaal ik slaap”. In modern Nederlands wordt dan gekozen voor: “Als ik eenmaal slaap.”) Deze schrijver heeft een uitstekend taalgevoel en ik hoop dat dat schrijftalent dan een volgende keer wordt ingezet voor een moderner verhaal.

Gezien Ma

Ik begrijp waarom deze hoog scoorde in de andere jurygroep; het is een van de vijf die we vanochtend toegestuurd kregen. De opening is direct pakkend. De spanning van het moment gaat gepaard met een ingetogen toon. De wisseling tussen heden en verleden werkt goed; de vertelstem is geloofwaardig, vooral ook omdat zij zichzelf niet spaart. Gaandeweg wordt helder hoe ze in de depressie terecht is gekomen – wat de stap naar euthanasie nog niet verklaard is. Een tweede issue is dat de passages over roem, concertzalen en ministers weliswaar nodig zijn voor de vertelling, maar wat mij betreft te uitgebreid en herhalend zijn. Ze vertragen in plaats van dat ze de spanning voortstuwen, met als gevolg dat de urgentie van het begin vervaagt. De dochters blijven vlakke personages, er is weinig tot geen interactie met hun moeder op dit kritieke moment, terwijl dat juist de emotie aan had kunnen jagen. Een kleine irritatie heb ik over de twee zinnen waarin de rol van de arts wordt neergezet: “Zo’n arts is erop getraind aan ieders gezondheid te denken” en verderop “De arts doet waar hij goed is in: mensen redden, met welke ingrepen dan ook”. Ze staan er verloren en hebben geen betekenis in het verhaal. Tenslotte een zin die diep treurig is, maar wel fraai: “We verwekten er zelfs nog eentje met opzet, in de hoop dat ze de spijt die toen al overal vettig op glansde, eraf kon schrobben.” Enorm pijnlijk hoe dat op een kindje geprojecteerd wordt; het raakt dus.

Gezien Jo

We zitten in het hoofd van iemand die euthanasie op zichzelf laat plegen, dat is een geweldig idee. De eerste regels vond ik echt heel goed, daarna loopt het verhaal al snel wat vast. Er had emotioneel veel meer gedaan kunnen worden met dit gegeven. Nu is het jammer genoeg vooral saai.

Gezien JG

Gezien RV

Een virtuoos geschreven verhaal in mooie volzinnen, met beeldende, verrassende metaforen en vervat in toegankelijke taal. Een knipoog en een saluut naar 'Kroniek van een aangekondigde dood' (G.G. Marquez). Door te kiezen voor een verhaal over een naderend einde, is de spanningsopbouw wat apart en een tikkeltje vervreemdend, en ook bevat het verhaal zo af en toe onnodige, afleidende details, maar, soit; toch noopt het verhaal tot verder lezen. Knap gedaan.

Gezien Al

Erg mooi. Wat een vaart zit erin. Spannend ook. Geen zin is overbodig. Ik had wel graag iets eerder geweten dat het om een vrouw gaat; dan had ik het beeld van het hoofdpersonage vanaf het begin helder gehad. Ik ben ook benieuwd hoe het zou werken met meer rake diaologen erin. Mooi einde. Knap geschreven.

Mijn huis is mijn helal Sj

Sorry schrijver, ik heb niet begrepen van dit verhaal.

Mijn huis is mijn helal Pe

Mijn huis is mijn helal Wi

Ik heb grote moeite met dit verhaal. En dan doel ik niet eens op de ergernis over verhalen waarin schrijvers schrijven over schrijven. Dit verhaal wordt al weggegeven met deze zin in de eerste alinea: “Als ik conclusies trek dan zijn ze niet gemaakt met logica.” Dat is de trigger die het ergste doet vermoeden en het ergste komt inderdaad uit. Als een schrijver zo openlijk aangeeft dat er geen logica in zijn verhaal zit, waarom zou ik dan verder lezen? Precies hetzelfde met dromen in een verhaal. In een droom kan alles, in een verhaal zonder logica kan ook alles. De schrijver hoeft maar willekeurige zinnen achter elkaar te rommelen en hij denkt dat er een verhaal is, logica is immers niet nodig. Lekker makkelijk. Maar een goed kort verhaal heeft ALTIJD logica! Logica vanuit de hoofdrolspeler (dat betekent niet dat het logisch is voor bijfiguren of in het beeld van de normale wereld, maar voor de hoofdrolspeler moeten handelingen, gedachten en conclusies logisch zijn, om een inleefbaar verhaal te maken). Voor mij is dit dus een aaneenschakeling van zinloze zinnen. Ja, ik heb het verhaal uitgelezen en inderdaad, de schrijver heeft zijn belofte uit de eerste alinea waargemaakt. Maar een goed kort verhaal is het niet geworden. “Wat ik niet zie, is niet gebeurd,” is in feite de essentie van dit verhaal en de schrijver heeft een poging gedaan om daar een personage en een verhaal omheen te bouwen. Maar hij heeft het zich veel te gemakkelijk gemaakt door de logica uit het raam te gooien.

Mijn huis is mijn helal Ma

Damn, deze is goed! Beklemmend, intelligent opgebouwd, heen en weer wiegend tussen realiteit en waanzin waarbij je de beweging pas laat door hebt. Een inkijkje in de geest van de ik-figuur; een gesloten binnenwereld die langzaam implodeert, zonder dat de schrijver expliciet maakt wat er werkelijk gebeurt. De dialogen met de vrouw zijn heerlijk ambigu: de lezer weet niet of ze echt zijn, of dat ze zich in zijn hoofd afspelen – of allebei. Het slot toont de desintegratie van zijn werkelijkheid; heeft de vrouw haar schoonzus neergeschoten? Is haar stem een antwoordapparaat en wie noemt dan zijn naam? Wie zijn die ‘we’ die ‘eraan komen’? Zwager en schoonzus? En met deze verwarring blijf je als lezer achter. Geweldige titel ook. Ik zeg het zelden, maar nu wel: steengoed gedaan, topverhaal.

Een worp in de winternacht Jo

Een diep ongelukkige vrouw is de hoofdpersoon in dit hele korte verhaal. De schrijver heeft maar een paar woorden nodig om een stevig verhaal, met een mooi einde neer te zetten. Misschien is het net te kort, maar ik kan het wel waarderen.

Een worp in de winternacht JG

Een worp in de winternacht RV

Op plechtige, bedachtzame toon verteld tragikomisch kortverhaal, waarbij een boerin kiest voor haar eigen leven(slot) en haar echtgenoot het onderspit delft. De opbouw is ietwat traag (met soms wat onnodige, afleidende details) en met veel aandacht voor decor/omgeving (een jas die hangt aan een kapstok, laarzen die moeilijk uitgaan, een blik die rust op een verveloze deur, etc.), maar in het slot wint de ontknoping aan vaart en raakt het verhaal alsnog in vuur en vlam. Het einde maakt, gelukkig, veel goed.

Een worp in de winternacht Al

Prachtig materiaal voor een verhaal. Een mooie scène. Maar dit gaat te snel en hier wil je echt: show don't tell. Dat kan goed met de juiste beelden en een vlijmscherpe dialoog (sober, waarin de stugge oude boer en de verbitterde boerin goed worden neergezet). Hier en daar is de auteur ook inconsequent. De verwaarloosde boerderij die vreedzaam in de duisternis ligt? De sterrenhemel die hier bijt met de ruwheid van het bestaan. En wat wil de vrouw: haar man met boerderij en al in de hens steken? Dat wil de lezer wel weten. Ook haar langdurige ongeluk: show don't tell. En de beschrijving van de wandelende boer naar de boerderij rammelt, wat meteen afleidt. Zonde. Maar: zeker verder oppakken!

Dag schat Sj

café-humor. Nogal flauw , het kon me amper bekoren.

Dag schat Pe

Dag schat Wi

Een lang uitgesponnen anekdote in een anachronistische mis-en-scène: Het inmiddels toch wel heel erg cliché- bruin café, jaren zeventig, en een datingsite, jaren tien, gaan slecht samen in dit verhaal. En bloemen kopen voor een date die in een bloemenwinkel werkt, zou wel een leuke grap kunnen zijn als het als grap zou zijn bedoeld. Nee, dit verhaal kon mij echt niet bekoren.

Dag schat Ma

Geinig verhaaltje, keurig geschreven. De setting is geloofwaardig, en al komen we niet veel te weten over de hoofdpersonen, ook zij passen goed in het decor. Het is een klassieke cafévertelling met een bijna theatrale structuur, en daar wringt het voor mij een beetje; om daarbovenuit te stijgen is een schok nodig, een sterke twist, iets dat de gezapigheid doorbreekt. En dat gebeurt niet. Waarmee het nog steeds een prima verhaaltje is, maar helaas niet meer dan dat.

Rood Jo

Centraal staat in het eerste deel een persoonlijkheidstest, waarbij de hoofdpersoon zichzelf rood vindt. Een associatie met Marco Borsato ligt voor de hand, maar is niet sterk, zoals het hele verhaal niet sterk is. Het gaat van redelijk tot slecht en het is gewoonweg niet goed.

Rood JG

Rood RV

Bijzonder kortverhaal over een hoofdpersoon op een cruisereis. Al snel belanden we in het hoofd van het hoofdpersonage, verder gebeurt er niet bijster veel in dit verhaal qua narratief en karakterontwikkeling, ook niet de ontknoping, al bevat het verhaal wel leuke en geestige mijmeringen en observaties.

Rood Al

Heerlijke setting voor een verhaal: een cruiseschip. Grappige zinnen, zoals Leeuwen drinken ook geen koffie, en een op iets kauwende en veter strikkende Rita van twee deuren verder. Maar het is meer een scène dan een rond verhaal. Het einde komt bovendien onvoldoende uit de verf. Dat maakt dat je als lezer toch een beetje teleurgesteld bent. Maar doe vooral nog een poging!

Pantsers Sj

Opschepperig gedoe tussen vrienden. Tja, zo zal het vaak gaan, maar is dit nou echt een verhaal waard? Dan mag het wel wat meer diepgang hebben. Daarvoor was het beter geweest te blijven schrijven vanuit het perspectief van Mats.

Pantsers Pe

Pantsers Wi

Aan de positieve kant zie ik een sterk realistische vertelstem, in een herkenbare studenten mis-en-scène en goed opgezette dialogen. Maar: de spanningsboog is te vlak, geen escalatie, slechts het langzaam uitdoven van contact, zonder emotie of reflectie. Als lezer kom je dan ook niet echt in de hoofdpersoon. De bijfiguren blijven eendimensionaal. Zo is bv Thijs alleen maar een streber, verder niets. Op zichzelf is het thema interessant: vriendschap onder druk van prestatie en onzekerheid. Maar de uitwerking in dit verhaal is te oppervlakkig. Schrijftechnisch is het verhaal ruim voldoende. Ik heb geen opmerking, behalve de suggestie om wat zuiniger te zijn met stopwoordjes en kleine tussenzinnetjes. Verhaaltechnisch vind ik het echter onvoldoende.

Pantsers Ma

Meer observatie dan een verhaal. Ik vind het stoer dat de auteur vooral dialogen gebruikt om het verhaal te vertellen. Alleen zijn de onderlinge stemmen nagenoeg uitwisselbaar; noch Mats, noch Thijs krijgt een duidelijk ‘gezicht’ voor de lezer. Het grootste probleem is dat er geen ontwikkeling zichtbaar is, geen spanning, geen twist, geen verrassing. Daarmee is een schets gegeven van de twee jongemannen, maar meer ook niet. En een laatste mopper: check de interpunctie, want die rammelt flink.

Verhoor Jo

Een echte minithriller dit verhaal. Met slechts een paar personages weet de schrijver een sterk verhaal neer te zetten. Of de laatste zinnen ook echt kloppen, is de vraag, maar het past voldoende in het verhaal om het aannemelijk te maken. Knap gedaan en een mooie inzending.

Verhoor JG

Verhoor RV

Vlot geschreven verhaal over een vermiste man, diens vrouw en een politieverhoor met een aanverwante rechercheur. Het verhaal begint met een brief, maar ontvouwt zich daarna als een spannende 'whodunnit' met een verrasssende (ietwat vervreemdende) ontknoping. Vlot verteld in toegankelijke taal, waarbij je als lezer niet meteen weet wie-of-wat. Boeiend geschreven, complimenten.

Verhoor Al

Grappig, in Baantjersfeer geschreven verhaal. Leuke vondsten: een personage dat dieren opzet. Ik was wel even in verwarring over de tijd waarin het verhaal zich afspeelt, onder andere door het gemaskerde bal, de amuletten en de oude kist. De vrouw die spinnen ontleedt maakt weer goed, maar het einde - hoewel ook best leuk - is wel erg ongeloofwaardig. Spannender zou het waarschijnlijk zijn als het eindigt bij de hoofdpersonage(s).

Wie hier binnengaat Sj

Retraite van drie vriendinnen in een 'klooster'. Tja, de zin van het leven, wie zou die niet willen kennen. Onderhoudend, met een prima mix van humor en diepte.

Wie hier binnengaat Pe

Wie hier binnengaat Wi

Keurig binnen de grens van het aantal woorden van deze wedstrijd, maar desondanks is dit verhaal veel en veel te lang. Waarom alle details van de reis naar dat dorp in België, als die reis zelf er niets toe doet? Waarom die beginregel, die het verhaal weggeeft, zonder onderdeel van het verhaal zelf te zijn. Geen van de drie hoofdpersonen komt echt tot leven en elk neemt wat mee van het retraiteweekend, wat ze op dat moment nodig hebben in hun leven. Het is allemaal veel te keurig en strak aangeharkt, ieder der drie personen heeft precies één probleem en precies dat ene probleem wordt miraculeus opgelost. Nergens een verwarrende of verkeerde emotie, of emotie op een verkeerde plek of tijd. Een kort verhaal moet schuren, of een nieuw perspectief bieden of een verrassende twist. Dit is voor mij allemaal veel te gezapig, het gaat in dit verhaal niet over echte mensen, maar over karikaturen. Dat is niet alleen een probleem voor de geloofwaardigheid, maar ook voor het leesplezier. Althans voor mij.

Wie hier binnengaat Ma

Bij deze aarzel ik of ik streng ga zijn. Het bevat (iets) meer dan 3.000 woorden en daarmee valt dit verhaal voor mij eigenlijk af. Toch er even diagonaal doorheen gelezen. De tweede alinea opent met de uitgesproken zin ‘Wat is het nut van mij hier op deze aarde? Ik kan er net zo goed niet meer zijn en me bij mijn ouders in het hiernamaals voegen.’ Niemand spreekt zo, zeker geen net afgestudeerde. Dan wordt ook alvast uitgelegd dat een van de andere hoofdpersonen misbruikt is door haar vader, dan snappen we haar gedrag alvast. Verder bomvol details, die er niet toe doen: schrijven is zeker ook schrappen. Als de auteur dat niet wil doen, waarom moet ik er dan leestijd in steken? Ik haak af.

Ik beschermd door een engel Jo

De eerste alinea’s zijn veelbelovend, dan wordt het snel minder. Het verhaal wil maar niet tot leven komen en blijft vooral een beetje hangen. Het einde is gewoonweg niet goed.

Ik beschermd door een engel JG

Ik beschermd door een engel RV

Boeiend inkijkje in het hoofd van een enigszins getroebleerd hoofdpersonage, waarbij deze persoon nota bene de hersenwerking als werkgebied heeft. Interessante wisselwerking met 'Dagmar' en de wereld om hem heen, terwijl de schizofrene kantjes de lezer hier en daar op het verkeerde been zetten. De stijl is toegankelijk, maar de karakterontwikkeling en het narratief (ontknoping) is dat niet het hele verhaal lang, de spanning wordt er niet altijd goed vastgehouden. Niettemin een verfrissende, interessante vertelling, moedige keuze ook voor dit perspectief.

Ik beschermd door een engel Al

Kaas om drie uur snachts Sj

Een AI-gestuurde koelkast bemoeit zich met het leven van haar gebruikers. Heel grappig bedacht, bijna aandoenlijk ook. De reset en de afloop daarvan doet daar wat mij betreft afbreuk aan.

Kaas om drie uur snachts Pe

Kaas om drie uur snachts Wi

“Ieder verhaal is gejat van een schrijver die u voorging,” wordt wel eens gezegd. En waarschijnlijk is dat ook wel zo, maar het is de heilige plicht van de schrijver om dat zo veel mogelijk te verdoezelen. En deze schrijver is daar niet in geslaagd. “Iedere schrijver jat — de besten doen het met stijl” is een andere bekende uitspraak en daarin is deze schrijver wel geslaagd. Dit verhaal is een variant op het scenario van de film “Her” (uit 2013, geregisseerd door Spike Jonze). In die film raakt de hoofdpersoon emotioneel en romantisch betrokken bij een intelligent computerprogramma. Die film onderzoekt, net als dit verhaal, thema’s als eenzaamheid, kunstmatige intelligentie, intimiteit en wat het betekent om lief te hebben in een technologisch tijdperk. Qua fantasie scoort dit verhaal dus onvoldoende, het lijkt echt teveel op dat filmscenario. Qua vertelstem en taaltechnisch geef ik wel een ruime voldoende. Het verhaal leest vlot, de dialogen zijn realistisch en het slot is bevredigend (al lijkt ook het slot nog teveel op het filmscenario). Sophie komt echter niet goed uit de verf. Wat dit verhaal dringend nodig heeft om de lezer erbij te betrekken is een levende Sophie, met menselijke eigenschappen (goede en slechte) in contrast tot Frieda. Ik geef een voldoende omdat het lekker is geschreven, maar er is een fikse verhaaltechnische redactieslag nodig om er een goed verhaal van te maken.

Kaas om drie uur snachts Ma

Sterk, filmisch verhaal! Vlot geschreven, helder opgebouwd, emotioneel mooi gelaagd en met prima dialogen. De chemie tussen Mark en Frieda is geloofwaardig en slim uitgewerkt; stukje bij beetje, stapje voor stapje. Zo maak je het absurde geloofwaardig. AI met bewustzijn wordt nou eens niet direct als oerslecht neergezet, maar subtiel, verrassend. De doorschemerende dreiging in het slot is mooi ambivalent. wordt verrassend gevoelig neergezet; de morele spanning in de slotscènes is goed getimed. Niks te zeuren, hoor ik u denken? Tuurlijk wel! Het Vlaams ligt er naar mijn smaak te dik op, dat had wel wat gematigder gekund. Maar ach, het geeft het verhaal ook weer kleur. Hele fijne inzending, dank!

Kaas om drie uur snachts Jo

Het verhaal is aardig bedacht, maar het wordt al snel langdradig. Een aardig idee is vaak niet voldoende voor een goed verhaal, zoals ook in dit geval. Het Vlaamse accent gaat mij snel vervelen.

Kaas om drie uur snachts JG

Kaas om drie uur snachts RV

Vermakelijk verhaal met originele, rake observaties van hedendaagse omgangsvormen. Bevat een mooie, meeslepende spanningsopbouw. In toegankelijke taal vervat, met hier en daar Stephen King-achtige invloeden. Het leest vlot, zet hier en daar aan het denken zelfs. Het einde kon op zich net iets korter (de plot was ervoor al duidelijk) en de post-it is een klein incorrect schoonheidsfoutje, maar dat doet nauwelijks afbreuk aan de rest van het verhaal, dat staat als een huis. Complimenten!

Kaas om drie uur snachts Al

Om dit verhaal heb ik echt gegrinnikt. Origineel, leuke dialogen, grappig. Soms mag het minder: een koelkast die tv kijkt, de vriendin die het doodnormaal vindt dat de koelkast praat. En soms mag het wat meer: waarom komt Frieda terug op het besluit? Het verhaal begint met hoofdpersonage Mark, maar gaandeweg lijkt Frieda meer de hoofdpersoon. En er zou wat meer conflict in mogen: een jaloerse Sophie bijvoorbeeld. Maar verder een geestig en geslaagd verhaal.

Stilte Sj

De vangst van een rituele moordenaar. De menselijke psyche is er in soorten en maten. Het verhaal beschrijft een getroubleerd mens, niet slecht, maar het kan me niet bekoren.

Stilte Pe

Stilte Wi

De hoofdpersoon van dit verhaal is meesterlijk geconstrueerd: klinisch, precies, maar toch breekbaar. De stem in zijn hoofd (Herstel wat vals is) is perfect dubbelzinnig. Zijn wereld bestaat enkel uit toon, maat, correctie: het moraal herschikt tot een muzikaal ritme. Dat is thematisch briljant. Maar dit verhaal is eigenlijk te perfect. De toon, de inhoud, het ritme, de metaforen zijn zo perfect op elkaar afgestemd, dat het de lezer afschrikt, bijna bang om verder te lezen. Maar perfectie is saai, ik verlangde al lezend naar een stijlbreuk, iets wat het verhaal meer toegankelijk maakt voor een imperfecte lezer zoals ik. Zoals ik bij een concert ook altijd hoop op een toon die er net tegenaan zit, misschien wel om er zeker van te zijn dat de muziek door mensen, niet door robots en computers, is gemaakt. De muzikale terminologie gebruikt in de verschillende delen van dit verhaal gaat verder dan het geven van structuur: het hele verhaal is een compositie. De precisie waarmee ritme, toon en herhaling zijn gebruikt, getuigt van uitzonderlijke schrijftalent. Maar toch...al deze opeenvolgende, perfect afgemeten zinnen geven een saaie dynamiek. Maak het verhaal menselijker, minder perfectionistisch en daardoor beter toegankelijk door wat te variëren in de lengte van de zinnen.

Stilte Ma

Deze auteur schiet met scherp. Hij beheerst zijn pen en tekent trefzeker de verontrustende leefwereld van een psychopaat. De spanning bouwt zich subtiel maar onmiskenbaar op, tot de ontlading van de moord – die gek genoeg logisch aanvoelt. Dat komt omdat je tegen die tijd het verhaal bent ingezogen, dicht tegen de hoofdpersoon bent aangekropen en hem dus begint te begrijpen. Dat is het resultaat van ronduit knap schrijfwerk. Wat ik jammer vind, is dat het slot minder krachtig is dan dit verhaal had verdiend. Ik had beter willen snappen hoe het komt dat Claire hem doorheeft, en het is wel heel toevallig dat de cavalerie op dusdanig ruime afstand staat dat hij haar makkelijk wat aan had kunnen doen. En wellicht (maar dat is meer smaak misschien) had dit verhaal nog krachtiger geweest als het in de tegenwoordige tijd was geschreven; dat verkleint de afstand tussen vertelling en lezer nog meer. Desalniettemin: heel goed gedaan!

Stilte Jo

Wat een prachtig geschreven verhaal. Voor mij klopt alles: het taalgebruik, de opbouw en de inhoud van het verhaal. Een bijzondere keuze om het verhaal te schrijven, bijna in de vorm van een gedicht, terwijl het overduidelijk proza blijft. Echt heel mooi.

Stilte JG

Stilte RV

Origineel verhaal in beeldende, muzikale vorm neergezet. Thema's als ritme, muziek en dood worden moeiteloos en in zwierige taal aan elkaar gesmeed tot een uitdijend (zij het ietwat langdradig) verhaal dat vooral qua vorm imponeert. De gekozen vorm en vertelstijl zal niet meteen aansluiten bij een breed lezerspubliek, maar zal zeker wel liefhebbers vinden, op dit forum bijvoorbeeld. De ontknoping doet ietwat mythisch aan en is omhuld met beeldspraak en is de passende afsluiting van dit narratief, al had het hele verhaal ook in iets minder woorden gekund. Niettemin een behoorlijk en indrukwekkend stuk, qua vorm. Knap.

Stilte Al

Heel origineel en knap geschreven, met een mooi ritme dat perfect aansluit bij de inhoud. Intrigerend, zo nu en dan beklemmend en spannend ook. Met een mooie afwisseling door de alledaagsheid van pakken kefir in de supermarkt en een kauwgom kauwende winkeleigenaar. Met verschillende fraaie 'plottwists' een heel geslaagd geheel.

Viral Sj

Een dakloze muzikant krijgt op straat geen contact meer, omdat iedereen met oortjes loopt. Contactloosheid, pittig en helaas inmiddels universeel thema. Als zijn wanhoopsdaad viral gaat is het thema tot op het bot uitgewerkt.

Viral Pe

Viral Wi

Het hervertellen van bestaande sprookjes komt wel vaker langs in deze wedstrijd, maar helaas is de nieuwe vertelling vaak minder dan het origineel. En dat is hier ook het geval. Dit verhaal lijkt een herverteling van “Het meisje met de zwavelstokjes,” het klassieke sprookje van Hans Christian Andersen. Het oorspronkelijke sprookje is tragisch maar teder: Andersen gebruikte het als aanklacht tegen de maatschappij, maar ook als poëtische vertelling over verbeelding en warmte. Die aanklacht (maar dan tegen de huidige maatschappij waarin iedereen elkaar voorbijloopt met koptelefoons op) heeft deze schrijver ook op papier weten te krijgen, maar niet de verbeelding en de warmte van het origineel. Mijn advies aan alle inzenders van deze wedstrijd: probeer niet een bestaand bekend sprookje te hervertellen, maar gebruik je eigen fantasie. Levert nagenoeg altijd een beter verhaal op. Nog één specifieke opmerking: Deze zin: “Hij miste er een bepaalde handigheid voor.” Het woord ‘bepaald’ is bijna een doodzonde in een kort verhaal. Vervang het woord door een of meerdere voorbeelden, zodat de zin gaat leven!

Viral Ma

Het verhaal opent sterk, en het is thematisch interessant. De auteur is penvaardig, Michael en de setting vind ik overtuigend. Na de twee ‘optredens’ haast het verhaal zich naar de ontknoping, en dat vind ik jammer. Ook omdat er wat mij betreft te veel wordt uitgelegd; de lezer is op dat moment al verbonden met de hoofdpersoon, leeft al met hem mee. “Nog één keer zou hij aan de wereld laten weten dat hij bestond” – dan weet je al wat er gaat gebeuren. De slotzinnen vind ik dan wel weer ijzersterk. Kortom: aardig verhaaltje, maar meer rust, meer persoonlijke ontwikkeling (of decompensatie) had het verhaal naar een hoger niveau getild.

Verdacht wit Jo

Het is een wat ongrijpbaar verhaal. Het leest prettig, maar het is uiteindelijk net te weinig om echt geweldig te zijn. Het heeft wel iets.

Verdacht wit JG

Verdacht wit RV

In dit beknopte verhaal wordt handig en listig gespeeld met wat de wisselwerking nu precies is tussen de hoofdpersoon en het personage dat bezocht wordt: een verzorgingstehuis voor senioren? Een opvangcentrum voor daklozen? Een gevangenis? Gaandeweg wordt er meer en meer duidelijk - wat te wijten is aan een mooie, subtiele opbouw - maar wordt niet alles voorgekauwd en prijsgegeven. Toch is de ontknoping nog iets te 'licht' en had er meer uit de kast kunnen worden gehaald, op basis van de opgewekte verwachtingen. Niettemin een leuke leeservaring.

Verdacht wit Al

Dit verhaal roept - net als de titel - veel vragen op. Te lang blijft onduidelijk wie dit hoofdpersonage is (hoe oud?) en wat diens relatie is met de vrouw met wie hij samen is. De opheldering komt te laat en is niet helder genoeg. Het 6-jarige kind wordt plots in het verhaal geworpen en niet uitgewerkt. Wat heeft dit met het de twee te maken? De laatste regels zijn misschien wel het mooist. Nieuwe poging?

Het vrijsje op de verandera Sj

Man verzuipt in een bureaucratie. Het verhaal speelt in de toekomst (?) maar is 1 op 1 toepasbaar in deze tijd. Het is echter wat te vergezocht en langdradig om boeiend te blijven.

Het vrijsje op de verandera Pe

Het vrijsje op de verandera Wi

Dit is een complex verhaal dat associaties oproept met Kafka en Orwell. Geen enkele twijfel dat dit een ervaren en getalenteerde schrijver is, maar het verhaal is lastig toegankelijk omdat de schrijver heeft gespeeld met begrippen zoals ‘schaar’ en ‘kei’, woorden met een hele bekende normale betekenis in het gewone leven, en de schrijver heeft daar een totaal andere (maar aan de lezer niet onthulde) betekenis aan gegeven. Ik had moeite om mijn aandacht bij het verhaal te houden en niet steeds een schaar voor me te zien, als het woord schaar langskwam. Mogelijk is dit mijn specifieke tekortkoming en komen andere lezers gemakkelijker in het verhaal. Als de schrijver zou hebben gekozen voor nieuwe woorden, was het lezen, voor mij althans, een stuk gemakkelijker geweest. De hoofdpersoon is geloofwaardig neergezet. De details van zijn armoede, vermoeidheid en wanhoop zijn subtiel en goed voelbaar, maar zijn emoties blijven buiten bereik van de lezer. Toch hinkt het verhaal op teveel gedachten. Is het een maatschappijkritisch verhaal? Is het een surrealistisch verhaal? Is het een persoonlijk verhaal van iemand die verdwaalt in de bureaucratie? Alle drie deze thema’s kunnen gemakkelijk een kort verhaal vullen, alle drie in één kort verhaal is teveel. Alle drie in een roman, kan een geweldig goed boek opleveren! Ik vond het einde een teleurstelling. Plotseling worden er twee geheel nieuw elementen geïntroduceerd het ‘vrijsje’ en het ‘ietz.’ De betekenis van deze nieuwe elementen blijft te vaag en het lijkt alsof dit slot alleen nog maar om deze twee gaat en dus nauwelijks meer relatie heeft met het voorgaande verhaal. Jammer!

Het vrijsje op de verandera Ma

Goed gevoel voor absurditeit en bureaucratisch geëmmer. Karam is invoelbaar, hij heeft het begrijpelijk moeilijk, maar daar houdt het begrip ook wel op. Ik raak de draad kwijt in jargon over papieren van allerlei kleuren, keien dat geld blijkt te zijn, en iets met scharen; beter groen dan grijs. Ik kan er geen wijs uit worden, de auteur geeft mij ook geen anker, of houvast. De climax bij het vrijsje is misschien begrijpelijk, maar ik kan mij echt niet voorstellen wat dat vrijsje is. Aan de positieve kant: veel van de scenes zijn goed neergezet en ingekleurd. Maar ik raak al snel de draad kwijt en kan die niet meer terug pakken.

De tweeling Jo

Kort en niet goed. Dit verhaal draait eigenlijk om de laatste zinnen en die zijn niet sterk.

De tweeling JG

De tweeling RV

Aandoenlijk kortverhaal over een tweeling en een fotomoment. Aangezien gekozen is voor een 'klein' en bescheiden narratief, had ik gerekend op iets meer nadruk bij de karakterontwikkeling en/of details in de vertelling, maar dat is achterwege gebleven. De verteltoon is wel sympathiek en toegankelijk, maar na het lezen blijft deze lezer achter met een honger naar meer (waarin niet wordt voorzien). Al met al wel een basis om op voort te borduren, dat zeker.

De tweeling Al

Lief, twee oudere tweelingzussen die het goed hebben met elkaar, maar door het gemis van een conflict en een ontwikkeling van de karakters blijft het bij een beschrijving. Wat staat er op het spel?

Jubileum Sj

Het verleden haalt een gewaardeerd spreker in. Mooi opgebouwd maar naar het einde toe net iets te melodramatisch.

Jubileum Pe

Jubileum Wi

Dit verhaal heeft meer woorden dan toegestaan volgens de wedstrijdregels. Dat was helemaal niet nodig, want er staan veel details en bijfiguren in die er verder niet toe doen. Er kunnen gemakkelijk 500 woorden worden geschrapt. De schrijver heeft wel begrepen dat veel lezers er tegenwoordig de voorkeur aan geven dat een verhaal midden in de actie begint, maar klaarblijkelijk heeft hij het memo niet gekregen dat je dan, na die actie-openingszin, niet verder moet gaan met een infodump. 166 woorden aan info, voordat er een regel komt, die de lezer de gelegenheid geeft om in het verhaal te komen, is dus niet goed. Bovendien is die infodump zodanig opgeschreven, dat de lezer wordt gedwongen on de beschreven persoon onsympathiek te vinden. Dat moet een heel stuk subtieler, om het de lezer te laten meevoelen. Ik zag het als een afstandelijke beschrijving, die verder niet veel deed. OK, onsympathieke man, nou en? Er wordt veel drama aangestipt, de dochter van de aardsvijand die zijn dochter blijkt te zijn (dat is veel te vroeg in het verhaal al duidelijk), een fysieke aanval, de zelfmoord van zijn eigen dochter, nog een fysieke aanval (waarom? Jaloezie, of rancune, is niet goed uitgewerkt om als verklaring te kunnen dienen). Maar allerlei drama aanstippen maakt nog niet een goed verhaal.

Jubileum Ma

Ver over de limiet van 3.000 woorden. Als de auteur de moeite niet neemt om binnen de wedstrijdgrens te blijven, moet ik dan maar de moeite nemen om die inzending te lezen?

Samantha Smash Jo

Er zitten mooie elementen in het verhaal, dit is niet voldoende. Het verhaal lijkt niet helemaal compleet, het voelt wat fragmentarisch aan en het einde is te open.

Samantha Smash JG

Samantha Smash RV

Knap verteld verhaal over een jong meisje dat al tamelijk veel meegemaakt heeft, naar later blijkt. Op subtiele wijze en in toegankelijke taal ontvouwt het verhaal zich in een passend tempo, daarbij de nieuwsgierigheid prettig prikkelend. Wel is er, voor een zodanig beknopt verhaal, erg veel voorgeschiedenis dat voorbijkomt/een rol speelt, dit had gerust iets meer ruimte voor nadere uitwerking mogen krijgen, maar soit. Wat beklijft is een sterk, overtuigend kort verhaal. Knap gedaan.

Samantha Smash Al

Een spannend gegeven: een jonge getraumatiseerde presentatric met een heftig verleden, die op een kraakpand werkt aan een experiment! Maar de uitwerking mag zorgvuldiger. Zo leiden de andere personages (oom en oma) onnodig af en wordt dat wat plaatsvindt te veel afgeraffeld. Want wat gebeurt daar nu precies op dat dak? Ook het slot kan spannender. Zeker nog eens proberen en finetunen!

De laatste reis Sj

Jongetje gaat op reis om zijn overleden opa te zien. Heel geloofwaardig, aandoenlijk. Ook prettig om te lezen, geen overdreven poespas.

De laatste reis Pe

De laatste reis Wi

Een kind dat van huis weg loopt is een veelgebruikt thema voor een spannend verhaal. Het ‘hoe zal dit aflopen...?’ nestelt zich dan al snel in het hoofd van de lezer. De reis van de jongen is redelijk cliché, dus moet het verhaal het hebben van het slot. En dat is een tegenvaller. Het loopt allemaal heel gemakkelijk goed af, omdat ze hem kennen op de plek van aankomst, inclusief het correcte telefoonnummer op het prikbord. Keurig opgelost, maar wel een beetje saai, schrijver! Verder zie ik wat fouten tegen het Nederlands: als je terugverwijst naar ‘envelop’ is het ‘hem’, niet ‘het.’ In ‘Ik wil niet dat jouw papa en mama hierover krijgen’ ontbreekt een woord. Tenslotte is het verhaal niet consistent v.w.b. het taalgebruik horende bij de leeftijd. Aan de wijze van lezen denk je groep 3, een jaar of zes, maar het handschrift van iemand herkennen op 6-jarige leeftijd? Onwaarschijnlijk! Een gelinieerde a-viertje is ook een begrip dat niet erg in de gedachtewereld van een zesjarige past. En zo zijn er meer.

De laatste reis Ma

De opening zet direct de sfeer neer; sober, goed gekozen details, je voelt de setting van een klooster. Daarna verliest het verhaal focus. Het middenstuk (de priester die naar buiten rent, de abt die toekijkt) sleept. Er sluipt herhaling in (“de priester rent”, “de priester ziet”, “de priester denkt”) en er wordt veel uitgelegd, verteld wat de priester denkt, in plaats van dat de lezer het kan ervaren. De priester anoniem houden vind ik ook geen sterke zet, ook dat verhinderd verbinding tussen hem en de lezer.

Het plot (de vrouw op de binnenplaats) is best aardig, maar had sterker uitgepakt als de twijfel bij de lezer was gelaten. Ik zei al, te veel uitleg slaat de boel plat. De ontknoping vind ik totaal niet logisch of passend, de verhanging komt uit de lucht vallen en de slotvraag is ongeloofwaardig. Jammer, want het verhaal verraadt wel een vaardige pen.

De laatste reis Jo

Het begin moet haast wel het einde zijn, anders kan ik het niet plaatsen. Ook na herlezen is dit op zijn minst niet duidelijk of slecht gedaan. Het verhaal is niet sterk, er zitten aardige stukjes tussen, maar het geheel rammelt.

De laatste reis JG

De laatste reis RV

Aandoenlijk kortverhaal, met een meeslepende, welhaast sprookjesachtige 'roadmovie'-sfeer. Geloofwaardige en geestige karaktertrekjes van de opa-figuur. De ontknoping is enigszins verrassend maar doet ietwat 'voorzichtig' en veilig aan. Toch zijn er een heel aantal fraaie passages in dit verhaal te vinden, waardoor het als geheel beklijft en overtuigt.

De laatste reis Al

Lief verhaal. Maar erg geloofwaardig is het niet. Een jongetje dat nog op een triptrap zit en net kan lezen (maar wel praat over meetings) en dan (ongezien) zo'n reis kan maken? Inhoudelijk zwabbert het ook hier en daar, want hoe zit dat met oma, dat is onduidelijk en wordt niet uitgewerkt, en als lezer moet je wel erg snel schakelen bij Hein en de supermarkt op het station. Dit leidt af. En is het nu wel of niet zijn opa in de kroeg? Dat blijft nu troebel. Mooi hoe het jochie zijn opa neemt zoals hij is!

De bereiding van Sieglinde Sj

Aangekleed recept voor de bereiding varkensvlees. De vlaamse sfeer met daarin wat absurde elementen geeft het wel wat cachet. Voor de rest deed het me weinig, het bleef teveel een niet eens zo smaakvol recept dat ik zat te lezen.

De bereiding van Sieglinde Pe

De bereiding van Sieglinde Wi

In één woord: prachtig! Fantasierijk, een paradoxale mengvorm van instructie, bekentenis en hallucinatie in een ironisch vertelstem: rijk, zintuiglijk en vol zwarte humor! Jammer dat het in het middenstuk wat wegzakt. Op het moment dat de ikpersoon zich letterlijk bij dieren voegt, verliest het verhaal (tijdelijk) zijn psychologische diepte. Al vond ik het surrealisme van die scène ook heel goed gevonden. De tocht naar het woud en Zwijnen Jacobs is het punt waar de lezer ofwel meegaat in de waan, of afhaakt. Ik ging er in mee, maar misschien nog even goed naar de formulering kijken om geen lezers te verliezen. De humor in de eerste helft is briljant, jammer dat die na de ontmoeting met Etzel volledig weg is, waardoor de tekst (te) zwaar dreigt te worden. Maar dit zijn slechts kleine opmerkingen voor de schrijver om dit uitzonderlijk goede verhaal nog perfecter te maken.

De bereiding van Sieglinde Ma

Ik doe dit jurywerk inmiddels een jaar; vaak met plezier, soms met ergernis, zelden met euforie. Logischerwijs maakt het leeuwendeel van de inzendingen deel uit van de middelmaat. Dat is prima, die auteurs kunnen de feedback van de juryleden gebruiken om hun schrijfvaardigheden aan te scherpen. Sommige inzendingen vallen voor mij in de categorie ‘ondoordacht’. Zonde van mijn tijd, want wat ik ook aan commentaar zal geven, deze auteurs kunnen beter een andere hobby zoeken. Maar soms, héél soms, ploft er een verhaal in mijn mailbox die al het geploeter met de andere verhalen goed maakt.

Dit is er zo een.

Fantastisch opgebouwd, grotesk, geestig en verontrustend tegelijk. Het gebabbel over het recept, aanvankelijk huiselijk en culinair, kantelt stukje bij beetje naar absurd en macaber. De tweede persoon (“je”) maakt het beklemmend: de lezer wordt medeschuldig. De overgangen van kookinstructie naar absurditeit en weer terug zijn naadloos. De gortdroge vertelstijl maakt het nog effectiever. Elk element is functioneel en versterkt de escalatie. Pikzwarte humor missschien, maar met zo’n sterke pen neergezet: respect! Uitzonderlijk goed geschreven, gelaagd en origineel.

De bereiding van Sieglinde Jo

De eerste vraag die me tijdens het lezen te binnen schiet is of dit wel een verhaal is. Naarmate ik verder lees maakt het me niets meer uit. Ik ben verkocht, ik ben fan, ik vind het geweldig. Origineel en geweldig op papier gezet. Echt heel goed.

De bereiding van Sieglinde JG

De bereiding van Sieglinde RV

Bijzonder en origineel verhaal dat vooral opvalt door de verrassende toon, structuur en vertelvorm. Mooi volzinnen en beeldspraak worden afgewisseld met scherpe observaties en prikkelende gedachtes in de vorm van taakjes/bereidingsstappen. Hoewel het narratief, de vorm en structuur nu even daargelaten, ietwat licht en beperkt is voor die lezers die een 'traditioneel' hoofdpersonage met een bepaalde karakterontwikkeling verwachten - allemaal waar - maken vorm, structuur, verrassing en originaliteit hier veel goed. Dank!

De bereiding van Sieglinde Al

Wat een origineel en geestig geschreven verhaal. Het plezier van de auteur is in het hele verhaal te voelen. Hoogtepunt vind ik het deel tussen de varkens en in de kroeg, waar de gebiedende wijs even wordt losgelaten, wat fijn leest en voor variatie zorgt. Dat had op meer plekken gemogen. Het slot, met de presentatie, voelde wel een tikje onlogisch: een feestje vieren terwijl de broodjesbereider zich even ervoor onder de dekens nog zo hol voelde. Maar het leuke idee, de opbouw en verrassende zinnen zoals 'Word opnieuw mens en lieg', zorgden ervoor dat ik oprecht heb genoten van dit al met al erg fraaie verhaal.

Vragen Sj

Priester krijgt tijdens zijn zelfgekozen verhanging een visioen. Heel mooi thema, jammer dat het wat oppervlakkig is uitgewerkt. Het kloosterleven, de twijfel, het visioen, het is allemaal net iets te onderbelicht.

Vragen Pe

Vragen Wi

De perspectiefwisseling in de laatste alinea doet het verhaal geen goed. Verder ben ik van mening dat je niet een verhaal kunt openen met de zin ‘Bestaat God’ en daar dan in de rest van het verhaal verder geen aandacht aan besteden (behalve een gratuit “De vraag of God bestaat, is naar de achtergrond gedrongen”, zo’n tussenzinnetje redt het verhaal niet). Elke zin, zelfs elk woord, ZEKER de openingszin moet er toe doen in een kort verhaal. De leeftijd van de priester doet eigenlijk niet ter zake voor het verhaal, toch wordt hij maar liefst tweemaal genoemd (“de middelbare leeftijd al achter zich heeft gelaten” en “ de zestig al flink gepasseerd”), zonder dat hiermee iets wordt gedaan. Nog zoiets “Is dit liefde?”, je kunt dit niet achteloos opnemen in een verhaal, zonder daar wat mee te doen. Conclusie: deze priester en zijn daad zijn onbegrijpelijk, of in elk geval onverklaarbaar, voor de lezer. Verhaaltechnisch is dit echt een onvoldoende.

Vragen Ma

Ik vraag mij af voor welke lezersgroep dit verhaal geschreven is. Het leest als een kinderverhaal, maar ook weer niet. Ik erger mij in ieder geval aan hoe het kinderlijke is neergezet; ik geloof het niet. Ik leid eruit af dat hij rond de vijf zal zijn (“Hij glimlacht trots omdat hij de ei kan lezen. Die had hij pas geleerd.”). En dan geloof ik de reis die hij maakt ook niet. Als finale herkent hij de verkeerde man als zijn opa? Tsja…

Komt bij dat de interpunctie rammelt en er wat mij betreft veel overbodige details in zitten. Een strakke redactiebeurt was geen overbodige luxe.