Jurycommentaar december 2025

Hieronder vind je het jurycommentaar van december 2025. Je kunt het beste CTRL+F/COMMAND+F gebruiken om jouw verhaal te zoeken. Ter info: Juryleden zijn niet verplicht commentaar te geven dus de hoeveelheid juryleden die hier wordt weergegeven kan per maand verschillen. Ook hoeft niet bij élk verhaal commentaar te staan. Wel zijn de jurylid-coderingen elke maand hetzelfde. Als je vaker mee hebt gedaan, kun je door de maanden heen de commentaren op jouw verhalen vergelijken.Sommige verhalen ontvangen meer commentaar dan andere. Dit komt omdat onze juryleden in twee groepen verdeeld zijn en elk de helft lezen. Na deze eerste lezing hevelen we de beste vijf verhalen van elke groep over naar de andere helft. Deze beste verhalen (de verhalen van de shortlist dus) hebben twee maal zoveel commentaren.Let op: lezen is voor eigen risico. Sommige juryleden nemen geen blad voor de mond en het lezen van het commentaar kan eventueel een vervelende ervaring voor je zijn. Bedenk alsjeblieft dat onze juryleden ook maar mensen zijn en dat je zelf moet bepalen of je het commentaar ter harte neemt of het naast je neer legt.

Afbeelding

John Ronald Reuel Tolkien (Bloemfontein, Oranje Vrijstaat, 3 januari 1892 – Bournemouth, Verenigd Koninkrijk, 2 september 1973) was een Engelse filoloog, dichter en hoogleraar in de Engelse taal- en letterkunde. Hij werd vooral bekend als de schrijver van De Hobbit, In de ban van de ring en De Silmarillion, waarmee hij de vader van de moderne fantasy-literatuur werd.

***

Het commentaar

Het verhaal van de Goddelijke Zoogplant    Sj

Bijna een kroniek over een natuurverbonden mens en zijn drijfveren. Boeiend en heel aangenaam om te lezen. Lang maar (net) niet langdradig. Wat ontbreekt is een climax.

Het verhaal van de Goddelijke Zoogplant    Pe

Het verhaal van de Goddelijke Zoogplant    Wi

Wat mij betreft gedisqualificeerd: met meer dan 1000 woorden boven de grens die is gesteld  in deze wedstrijd. Ik heb nog wel de eerste paar alineas en de laatste alinea gelezen. Maar deze paar alineas en deze pathetische slotzinnen: "Nu weet hij dat hij zijn bestemming heeft bereikt. Het leven zoogde hem en hij zoogt het leven" bevestigen mijn beslissing om dit verhaal niet te lezen.

Het verhaal van de Goddelijke Zoogplant    Ma

De nieuwe maand begint gelijk goed. Dit verhaal omvat meer dan 4.000 woorden, waarmee de auteur laat zien lak te hebben aan de spelregels van VvdM. En dus gaat dit verhaal in mijn prullenbak.

Generale repetitie    Jo

Aan het einde van het verhaal blijkt dat de titel perfect bij het verhaal past. Alles klopt, de opbouw is prima, maar het verhaal voelt wat leeg aan. Er gebeurt heel weinig en ook het laatste deel maakt dit niet goed.

Generale repetitie    RV

Aandoenlijk, beknopt verhaaltje dat licht van toon is en toegankelijk is verwoord, maar dat ontegenzeggelijk een zekere diepgang in zich herbergt. Niettemin kan de ontknoping de opgewekte verwachtingen niet geheel waarmaken, waardoor het verhaal m.i. net niet niet dusdanig beklijft voor een podiumplaats, maar leesplezier heeft het hoe dan ook (bij mij althans) opgeleverd, dank!

Generale repetitie    Al

Er zitten mooie details in dit korte verhaal. Een zin die dreigend en donker meereist met het hoofdpersonage, de bijna haarloze benen van de man, schoenen die met de punten naar de deuropening staan, letters die uitgroeien tot een drang. Subtiel en fraai gekozen. Ook het einde is mooi: spannend. Maar ik wil wel echt meer weten over deze man. Wie is hij, hoe is zijn huwelijk, hoe zit dat met de schoonouders die de slaapkamer cadeau doen? Dat wil ik zien. Alleen de aftakeling is echt te mager. Verder leest het op enkele slordigheden na prettig.

Raya    Sj

Sex via internet. Ja, zo zal het wel gaan. Aardig beeld, goed leesbaar ook. Alleen een tikje saai, het begin beloofde iets meer.

Raya    Pe

Raya    Wi

Dit verhaal wint deze maand de prijs voor de snelste manier om de hoofdpersoon van een verhaal onsympathiek te maken. In dit verhaal lukte dat al met de tweede zin. Maar verder geef ik geen prijzen weg. Geen winnaar wat mij betreft. Er zijn inmiddels zoveel datingapp-verhalen geschreven (in ingediend voor deze wedstrijd), dat je met echt iets heel origineels moet komen om indruk te maken. Dit verhaal is één aaneenrijging van platitudes en clichés. Ik hoopte nog op een bijzonder perspectief of verrassende twist op het einde, maar nee, het liep af zoals verwacht. Aan de positieve kant kan ik nog opmerken dat deze schrijver het ongecensureerde dieptreurige mannelijke perspectief op dating-vandaag-de-dag ongegeneerd onder woorden brengt. Maar dat dieptreurige mannelijke doel wijkt niet af van het daten voordat er datingapps waren. Dus niets nieuws onder de zon. Heel bijzonder vond ik een persoon uit Bangladesh met helblauwe ogen. Maar helaas, de schrijver doet daar verder niets mee. Tenslotte al die zinnen in het Engels: het is een goede gewoonte in korte verhalen in de Nederlandse taal om in geval van buitenlands dat, bij de eerste keer dat het voorkomt, even te melden en daarna alle zinnen verder gewoon in het Nederlands te schrijven. En dat Nederlanders te indirect zijn, daar keek ik van op. Dat is in elk geval geen cliché, het cliché is namelijk het tegenovergestelde.

Raya    Ma

Elke maand zijn er inzendingen, waarin het hedendaags nihilisme wordt geëtaleerd. Dit is er ook zo een. Deze auteur kan schrijven, maar het verhaal is geen hoogvlieger. Op zich vind ik de droge, haast zakelijke toon waarmee het Tinderverhaal wordt verteld wel prettig. Maar er gebeurt welgeteld niets, wat niet al in de eerste twee zinnen was aangekondigd. Geen frictie, geen spanning, geen twist, geen knallend slot. De hoofdpersoon blijft kleurloos en Raya overstijgt de clichés niet. Tsja.

De Kormel van Maldrichem    Jo

De eerste zin is intrigerend, jammer genoeg weet de schrijver dit niveau niet vast te houden. Het wordt al heel snel saai, er gebeurt te weinig en het verhaal wordt te fragmentarisch verteld. Het idee is niet verkeerd, de schrijver moet echt nog leren om een verhaal op te schrijven.

De Kormel van Maldrichem    RV

Sprookjesachtig verhaal met magisch-fantastische sferen á la Murakami, ook nog eens in toegankelijke taal verwoord. Hier en daar is er echter een wat trage spanningsopbouw en veel aandacht voor uitvoerigheid in de beschrijvingen, wat door het schrappen van enkele (onnodige) herhalingen opgelost zou kunnen worden. Niettemin al met al een aandoenlijk verhaal met sympathieke personages

De Kormel van Maldrichem    Al

Dit verhaal kan mij op geen enkele manier pakken. Allereerst werkt het gebruik van de verleden tijd niet, en buitelen de personages waarvan er niet eentje blijft hangen, over elkaar heen. Er wordt vanuit Eli geschreven, maar zonder enige logica is er opeens een alleswetende verteller en hobbelen we door naar een burgemeester enz enz. Hier is geen touw aan vast te knopen en ook op de Kormel krijg ik geen grip. Wat wil de auteur met dit verhaal?

Het gastendoekje    Sj

Memorylane over de echtscheiding nav de vondst van een gastendoekje. In het begin een tikje gezwollen taalgebruik, bijna mooischrijverij. Vanaf de vondst van het gastenboekje is het verhaal heel inlevend geschreven.

Het gastendoekje    Pe

Het gastendoekje    Wi

Zeer kundig geschreven, met schwung, leuke details en in foutloze stijl. Maar toch....In het heden is hij de perfecte gastheer, in het verleden was hij de perfecte echtgenoot en vader. Zoveel perfectie maakt een verhaal saai. En een gastendoekje kan zo’n verhaal dan niet echt redden. Daar komt nog bij dat herinneringsverhalen aan een eerder leven voor de scheiding met dertien in een dozijn worden geschreven (en ook ingediend voor deze wedstrijd). Dit is zo’n verhaal uit het dozijn. Ik hoop dat de schrijver zijn zichtbare schrijftalent en -plezier een volgende keer zou willen inzetten voor een interessanter verhaal met echte karakters, een verhaal dat schuurt of met een nieuw perspectief. Dat wil ik dat de volgende maand graag lezen

Het gastendoekje    Ma

Hoe één object een lawine aan herinneringen oproept. Best aardig ingestoken en vaardig geschreven, het contrast tussen de man in de opening (met solide sociaal pantser) en dezelfde man alleen op zijn hotelkamer is mooi, een goede opmaat voor de rest van de vertelling. Maar dan glijdt deze weg in een lange stroom van herinneringen, zonder dramatische spanning, waardoor het tempo drastisch afneemt. Het einde (“zijn gezicht in het gastendoekje voordat hij in slaap valt”) is onvervalst melodramatisch, vooral ook omdat ik ervoor zijn pijn, zijn verlies niet ben gaan voelen. Waarom zijn ze gescheiden? Waar zat het falen? Waar zit de pijn? Hij mist haar, dat is allang duidelijk. Wat ik als lezer mis is een onverwachte draai of een vlijmscherpe observatie die het verhaal een stap verder had gebracht. Niet onaardig, geen hoogvlieger.

Voorspelling van de kreeft    Jo

Het verhaal voelt krampachtig aan. Een waarzegster die vanuit het niets tevoorschijn komt op een buurtfeest en exact hetzelfde zegt als de horoscoop in het favoriete blad van de hoofpersoon, het is wat vergezocht. Het verhaal worstelt vooral naar het einde, waar een vreselijke laatste zin op de lezer wacht.

Voorspelling van de kreeft    RV

Verhaal met een fascinerende opbouw en een zorgvuldig opgebouwde spanningsboog. De symboliek van de horoscoop, lotsbestemming en fataliteit zijn knap door het verhaal verweven. Het einde kan echter de opgewekte verwachtingen (deels, maar) niet geheel waarmaken en voelt ietwat kort-door-de-bocht aan, hier had net iets meer in gezeten, is mijn inschatting. De schrijver dezes heeft het in elk geval wel in zijn/haar mars, dunkt me. Niettemin een boeiend verhaal, knap verwoord in toch toegankelijke taal. Complimenten.

Voorspelling van de kreeft    Al

Eerlijkheid overschat    Sj

Een relatie waar de warmte uit is. Het verhaal is iets in het midden tussen poëzie en proza. Die keuze had wel wat duidelijker uitgewerkt mogen worden.

Eerlijkheid overschat    Pe

Eerlijkheid overschat    Wi

Ik vind dat gedichten niet thuis horen in een korte verhalen wedstrijd. Maar dit is zoveel meer dan een gedicht. Hier zit een verhaal in, weliswaar een al veel vaker verteld verhaal, maar niettemin de moeite waard, met originele beelden. Maar het blijft statisch. Er wordt een relatie beschreven, maar de vertelvorm laat nauwelijks toe dat de lezer meevoelt. Ik voel spijt dat de schrijver voor deze vertelvorm heeft gekozen. Juist door zijn mooie beelden, zou het zoveel meer de moeite waard zijn, als hij had gekozen voor de meer traditionele opbouw van een kort verhaal.

Eerlijkheid overschat    Ma

Een mooi miniatuurtje: twee mensen, een keukentafel. De schrijfstijl is geconcentreerd, clean, creëert spanning in stilte. Voor mij werkt dit goed, ik zit bij die twee aan die tafel. Verder gebeurt er bar weinig, behalve dat de lezer een inkijk krijgt in het verval van hun relatie, de ontwrichtende werking van geheimen. Is dat erg? Nou nee. Dat komt door de schrijfstijl (zoals gezegd, superstrak), de intieme observaties én de beperkte lengte (iets van 350 woorden). Waarin de auteur buitengewoon knap de buitenechtelijke escapades van beiden laat doorschemeren; ‘show, don’t tell’ in optima forma.

Maar de duivel zit ‘m in de details. In een verhaal dat zo uitgebeend is, doet elk woord ertoe, elke zin moet kloppen. “Even is er niets. Dan het gerinkel van bestek, een klok die overuren maakt” – ik struikel over die klok, hoe klinkt dat? Ook de paar stukjes uitleg storen; de lezer bedenkt dat echt zelf wel. Ik doel op “Ze legt de woorden op tafel als een mes — niet om te snijden, maar om te laten zien dat het scherp is.” Die intentie hoef je er echt niet bij te zetten, laat de lezer zelf oordelen. “Haar stem breekt, omdat er al veel in haar gescheurd is” – schrap dat tweede deel om dezelfde reden. De slotzin begrijp ik ook niet, die had ik weggelaten. En tenslotte switcht de POV een paar keer van de een naar de ander; in een verhaal zo kort is dat geen sterke keuze, de lezer heeft te weinig tijd om zich te verplaatsen.

Kortom; ik vind dit een sterk geschreven verhaal, nét wat meer aandacht aan de techniek had het tot de top kunnen brengen.

Flitspose    Jo

Een oppervlakkig verhaal over een vrouw die gaat poseren voor een fotograaf. Uitgebreid wordt uitgelegd waarom de fotograaf niet aantrekkelijk is, waardoor het einde zich eigenlijk al laat raden. Het is voorspelbaar, vlak en niet boeiend.

Flitspose    RV

Beknopt verhaal waarbij de hoofdpersoon zich inlaat met een fotograaf met dubieuze bijbedoelingen. Het narratief bevat een speelse, goed opgebouwde spanning. De hoofdpersoon echter geeft iets te veel prijs van haar innerwereld, gedachtes en gevoelens (vlg. de "Show, don't tell-regel" !), wat jammer is, want als er iets meer aan de verbeelding zou worden overgelaten, dan zou dit verhaal nog sterker zijn geweest dan het nu al is.

Flitspose    Al

Zaadje    Sj

De hoop op een zwangerschap wordt de grond ingeboord. De beleving komt goed over maar als gedicht is te beschrijvend. Er mag wel wat meer open gelaten worden.

Zaadje    Pe

Zaadje    Wi

Meer een gedicht dan een kort verhaal. Een vrouw die treurt om het verlies van een zwangerschap is een veelvuldig gebruikt thema, en in dit geval best mooi, maar niet erg fantasierijk, uitgewerkt. Meer dan een mijmering is het niet, en in zijn soort echt niet onaardig geschreven. Maar er ontbreekt teveel voor een kort verhaal, waarin de lezer echt kan meelevem. verder geen ontwikkeling van een karakter, geen spanningsboog, geen nieuw perspectief.

Zaadje    Ma

Aardig geschreven, maar te kort en te dun. Daardoor komt de emotie niet over. Zo klein en ingehouden, dat het vlak blijft; ik voel het niet.

Liefdewerk    Jo

Een kort verhaal die vooral draait om een aanname. Een vreemd verhaal om te lezen en de conclusie die de ik-persoon trekt, is niet overtuigend. Het is amper een verhaal te noemen, daarvoor is het te kort en te fragmentarisch.

Liefdewerk    RV

Boeiend beknopt verhaal met een pakkend begin en interessante observaties n.a.v. een begrafenis. Wel blijft de thematiek een beetje 'hangen' bij 'de liefdadigheid van' en het 'onbekende' van de gestorvene, wat het verhaal m.i. net iets te weinig diepgang geeft om in de prijzen te kunnen vallen. Niettemin is het in toegankelijke taal verwoord en leest het vlot.

Liefdewerk    Al

Het bezoek    Sj

Trip met oude kennissen door Thailand. Wat is hier de bedoeling van? Het uitdiepen van relaties? Een reisbeschrijving van Thailand? het komt er niet uit.

Het bezoek    Pe

Het bezoek    Wi

Het thema van dit verhaal is interessant: hoe oude vriendschappen verwateren en zelfs ongemakkelijk worden. Maar de uitwerking is onder de maat. Hoewel het verhaal binnen de woordengrens van deze wedstrijd blijft, is het veel te lang.  Er zijn nodeloos lange uitweidingen (bv over boeken) en details die het verhaal sterk vertragen. Verder is de gekozen opzet een chronologische opvolging van dagen en reisjes. De...en toen...en toen... en toen vertelstijl verveelt snel.  Nergens wordt er enige emotie getoond over het teleurstellend bezoek, dus de lezer kan helemaal niet meeleven met de hoofdpersoon. Nog enkele kleine details:  in de eerste alinea slechts over ‘hen’ reppen en dan de tweede alinea beginnen met Hen? en dan uitleg, is een onhandige en doorzichtige schrijftruc om spanning op te roepen. Die is dus niet gelukt. Spanning ontbreekt so-wie-so in dit verhaal. Geen probleem met het Vlaams, maar deze zin is gewoon lelijk, met twee keer hetzelfde werkwoord: “Ze gingen het volgende jaar op pensioen gaan.” Een modern kort verhaal schuurt, heeft een goede spanningsopbouw, de ontwikkeling van een karakter en soms een verrassend perspectief of onverwachte twist. Dit verhaal heeft dat allemaal niet. Jammer, dit interessante verhaalthema verdient een veel betere uitwerking.

Het bezoek    Ma

(Veel) te lang, te los, te weinig focus. Het verhaal hangt volledig op anekdotiek, zonder spanningsboog of dramatische kern. Pagina’s verslag van een mislukte vakantie met oude vrienden, met een enorme overdaad aan irrelevante details: welke gids in welke taal, welke vogel, welke barak op de luchtmachtbasis, welk merk wijn of brik. Dit verdringt het potentieel interessante onderliggende thema: het ongemak van een vriendschap die zijn houdbaarheidsdatum voorbij is. Dáár zit het verhaal, maar het wordt begraven onder een onafzienbare reeks reisnotities.

Zes witte lelies    Jo

Een kort verhaal die vooral draait om een aanname. Een vreemd verhaal om te lezen en de conclusie die de ik-persoon trekt, is niet overtuigend. Het is amper een verhaal te noemen, daarvoor is het te kort en te fragmentarisch.

Zes witte lelies    RV

Voortrazend verhaal dat leest als een vluchtige, moeilijk te omvatten droom (en dat ook blijkt te zijn). De spanningsopbouw is ietwat grillig, soms zijn er wat vertragende elementen, dan weer leest het verhaal 'in sneltreinvaart' en moet de lezer alle zeilen bijzetten om plotrichting in zicht te houden. Een bijzondere leeservaring, dat zeker, maar de ontknoping is ietwat licht en dunnetjes, het kan jammer genoeg de opgewekte verwachtingen niet waarmaken.

Zes witte lelies    Al

Een dappere poging voor een rond verhaal, maar echt pakken doet het niet. De zinnen zijn vaak lang, en ook het woordgebruik is nogal lijzig. Het begin is traag en het deel dat het meeste indruk maakt, over de doden, komt niet zo goed uit de verf, ook door de schrijfstijl. En dan is er de meest prangende vraag: wie is de ik-persoon? Waarom maakt juist hij dit mee? En waarom kan hij als enige in die trein wel aan de dood ontsnappen? Waarom lokt dit stationsgebouw juist hem? Jammer dat dit niet is uitgewerkt.

De fokvereniging    Sj

Tja, wat heb ik eigenlijk gelezen. Oude tijden herleven in het verpleeghuis? Grappig wel. Het einde is wat gezocht.

De fokvereniging    Pe

De fokvereniging    Wi

Dit is niet eens een anekdote. Het is een verzameling flauwigheden die een satire lijkt te zijn van een vergadering (maar daarin verzinkt door alle quasi-leukigheden) en op het eind blijkt dat de vergaderaars allemaal in het gekkenhuis zitten. Of zoiets. Geen idee wat de schrijver wilde met dit verhaal. Mij kon het in elk geval niet boeien.

De fokvereniging    Ma

Absurdistisch bedoeld, maar het werkt maar half. Het thema heeft best potentie, maar de uitwerking is te rommelig. De eerste helft heeft een lekker tempo: het geruzie, de stokoude vertegenwoordigers, het gekibbel over ordevoorstellen en gebed, dat alles schetst een duidelijk toneel. Maar de humor is wel erg makkelijk (scheet, poepgrap, rollators). Halverwege zakt het tempo. De ruzies herhalen zich, de tekst begint te zwabberen tussen slapstick en maatschappijkritiek zonder in één van beide echt te overtuigen. Het groteske slot (het Laatste Oordeel) voelt niet als een scherpe plottwist, maar valt eigenlijk vanuit het niets plat op de grond.

Kortom: geestig uitgangspunt, maar te slordig uitgewerkt, met veel herrie en weinig richting.

PI NIeuwegein    Jo

Een bijzonder verhaal. Het bestaat grotendeels uit een opsomming en ergens halverwege komt er een flard van een verhaal doorheen zetten. De opsomming wordt ritmisch verteld, het blijft boeien en ik blijf tot de laatste regel aandachtig lezen. Heel anders dan vrijwel alle andere verhalen en misschien daarom juist de moeite waard.

PI NIeuwegein    RV

Interessant, rauw en scherp verwoord drama over het hoofdpersonage Stanley dat zijn dagen slijt in detentie. Met meticuleuze precisie beschrijft en ontleedt hij zijn dagen in de lik met alle bijkomende gevoelens van afstomping, depressie, teleurstelling, haat, wraak, etc. Sommige passages hadden iets ingekort kunnen worden, omdat ze wat herhalend zijn en weinig bijdragen aan de spanningsopbouw. Als het verhaal iets verder ingekort zou zijn en de spanning richting het einde iets beter gedoseerd wordt, dan is er hiermee wel degelijk een mooie basis voor een overtuigend verhaal ontstaan.

PI NIeuwegein    Al

Een vergelijkbaar verhaal is eerder langsgekomen, maar dit is minder geslaagd. De urgentie ontbreekt dit keer, en de parelzinnen die de vorige inzending bijzonder maakten zijn moeilijk te vinden. Is de auteur bezig met een boek? Dan zou dit als onderdeel van het geheel misschien met flink wat finetuning kunnen werken, maar als los verhaal is het echt te mager en gaat het tegen alles aantrappende hoofdpersonage net als het gebrek aan een mooi ritme al snel storen.

Taal    Sj

Relationeel gedoe tussen mannen. Het verhaal dwarrelt wat door de tijd. Het wordt niet duidelijk wat de schrijver ermee wil zeggen.

Taal    Pe

Taal    Wi

Dit verhaal heeft sterke scènes en originele details, scherpe observaties en een mooie mix van absurditeit en lichamelijkheid. Maar verhaaltechnisch is het niet sterk. Het verhaal is te fragmentarisch en heeft veel te veel subplotten: Duitse kunstenaar, kanibalisme, Esperanto, vader-met-losse-handjes. Het is te veel. De emotionele ontwikkeling heeft geen richting, het schiet alle kanten op. De ring is nu niet meer dan een gimmick, maak de metafoor sterker, iets dat hij niet los kan laten. De figuur Pseudo-Kyteman is eendimensionaal karikaturaal, maak hem wat menselijker. Het verhaal mist focus en een duidelijke spanningsboog. Enkele prachtig geschreven scènes achter elkaar maakt nog geen goed kort verhaal. De opening met Aat is sterk: een duidelijk emotioneel conflict, maar daarna springt het verhaal te bruusk naar de ring, een date, drugs, terugblik, filosofische opmerkingen: weg spanning. Dan nog het perspectief in dit verhaal. Dat is inconsistent: soms dicht op de huid, dan weer afstandelijk observerend. Tenslotte enkele onnodige slordigheden, zoals: “met zijn Aats zus.” Dit verhaal getuigt van een flinke dosis fantasie en een eigen vertelstem, dat alleen is al goed voor een voldoende. Maar het is niet een goed kort verhaal, daarvoor is nog een zware redactieslag nodig.

Taal    Ma

Ik heb geen idee wat de auteur met dit verhaal wil vertellen. Het is een vreemd rommeltje, van observatie naar observatie, zonder dat ik er samenhang ik kan ontdekken

Gedoofd vuur    Jo

We lezen een wat treurig verhaal. De schrijver weet het trieste gevoel goed te vangen, dit is echter niet genoeg om het verhaal boeiend te houden. Het kabbelt vooral wat door, nergens wil het echt tot leven komen.

Gedoofd vuur    RV

Tragikomisch verhaaltje over een vrouw van middelbare leeftijd met twijfels, onzekerheden en aanverwante (levens)observaties. Knap verteld, met een licht geestige ondertoon, met herkenbare elementen. Net als het verhaal aan diepgang wint en er een spanningsopbouw opkomt, loopt het verhaal helaas af, waardoor het einde enigszins abrupt aanvoelt. Dat is jammer, want het smaakt wel naar meer. Kortom, beste auteur dezes: blijf schaven, schrappen maar vooral schrijven!

Gedoofd vuur    Al

Dat deze auteur kan schrijven is helder. Wat leest dit lekker weg, met humor, sprankelend en licht. Jammer dat het daar wel bij blijft. Er zou meer op het spel mogen staan, het zou spannender kunnen, en dat zou op allerlei manieren kunnen. Nu dooft het verhaal uit, zonder dat er ook maar iets gebeurd is. Dat is jammer. Schaven dus en dan lees ik het graag weer.

De trap    Sj

Een vrouw die de holocaust overleefde gaat richting haar levenseinde. Het verhaal (of gedicht?) wijdt een aantal keren onnodig uit, maar toch raakt het wel.

De trap    Pe

De trap    Wi

Een bijzondere inzending, een mengvorm van gedicht en kort verhaal. Als gedicht kan ik het niet goed beoordelen, ik ben niet een gekwalificeerd gedichten-jurylid. Ik neem dus de poëtische vertelstem voor lief en beoordeel dit werk slechts als kort verhaal. Mijn grootste bezwaar is dat het verhaal statisch is. Het is een beschrijving (met nogal wat herhalingen) van een eenzaam leven en een verlangen naar de dood, onvermijdelijk eindigend in de dood en een omgeving die dan pas oplet. Dit is een zeer bekend thema in korte verhalen en (los van de bijzondere vertelstem) heel voorspelbaar uitgewerkt in dit verhaal. Ik mis een bijzonder perspectief, de ontwikkeling van de hoofdpersoon, waarin de lezer kan meeleven, een oplopende spanning of een verrassende twist op het einde, allemaal verhaalelementen die van een standaard verhaal een bijzonder verhaal kunnen maken. De trap heeft een centrale rol in dit verhaal (zie ook de titel) en het is dan ook storend dat die trap op één plek in het verhaal 158 treden heeft en op een andere plek 150.

De trap    Ma

Ook de vorm doet ertoe. Dit verhaal overspant 18 pagina’s met 1670 woorden; ultrakorte zinnen en heel veel witregels. Dat maakt lezen heel vermoeiend. De tekst zelf is dramatisch zwaar aangezet, ademt daardoor niet (ondanks de witregels). En het verrast nergens.

Goede werken    Jo

Prachtige schrijfstijl, mooie zinnen en heel fijn om te lezen. Het verhaal zelf vind ik minder sterk. Het verhaal wordt door drie personages verteld, het lijkt niet op elkaar aan te sluiten en ik ben vooral zoekende naar het verhaal. Het klinkt vreemd, maar het verhaal lijkt letterlijk gestrand te zijn in schoonheid.

Goede werken    RV

Zorgvuldig opgebouwd origineel reli-familiedrama met een goed uitpakkende spanningsopbouw, waarbij de ontknoping pas in het laatste ca. kwart van het verhaal zich aan de lezer begint op te dringen. De talloze verwijzingen naar christelijke symboliek versterken de sfeer weliswaar, maar overdaad schaadt in dit opzicht helaas (het 'Show, don't tell'adadium). Ook had het verhaal best iets beknopter verteld kunnen worden, maar niettemin resteert er een goed leesbaar, bijzonder en toegankelijk kortverhaal

Goede werken    Al

Mooi geschreven, al mag het aantal bijvoeglijk naamwoorden wel wat teruggeschroefd worden, en de drie perspectieven maken het interessant. Maar op belangrijke punten is het verhaal ongeloofwaardig en onduidelijk. Een jongen die een sprong van de kerktoren overleeft? Een prostitué die zijn moeder blijkt te zijn treft hem stervend aan in de ochtend en denkt vrijwel meteen dat hij een mogelijke klant kan zijn? In de kerkscène lijkt het om een heel jong kind te gaan maar even later, stervend op de stoep, is hij jaren ouder. Ook de biechtscène zwabbert, doordat de jongen in enkele minuten van angstig naar triomfantelijk en van nieuwsgierig naar huilerig gaat. En valt de priester nu voor zowel kleine jongens (gelet op de smoezelige deken in de kerk) als vrouwen? En hoe weet die jongen nu ineens dat Lisa zijn moeder is? Sommige woordkeuzes zijn ongelukkig; zo roept 'ontmoeting' op dat het iets zwoels en romantisch was daar aan de kade in Cadíz, terwijl het een verkrachting blijkt. Kortom, mooi maar ook nog werk aan de winkel.

Soedan    Sj

Dokter in het oorlogsgebied van Soedan. De machteloosheid en het onvermogen treffend in beeld gebracht. Iets te breedsprakig, advies is het in te korten tot de kern.

Soedan    Pe

Soedan    Wi

Dit is een bijzonder, intens, verhaal. De beelden zijn sterk en de toon is ritmisch en consistent. Maar de keuze voor uitsluitend intern monoloog is spijtig. Daardoor is het verhaal veel te lang en te eendimensionaal. Er is geen enkele ontwikkeling tot aan het moment dat Amira sterft, veel tekst daaraan voorafgaand voelt als een herhaling van zetten. De lezer wordt murw gebeukt met beschrijving van alle gruwelijkheden, nergens een adempauze, een klein moment van vreugde, de glimlach van een kind, een patiënt die het wel redt of een andere lichte, alledaagse, scène waardoor er wat rust komt en de lezer even op adem kan komen van de uitzichtloosheid, de pijn en de dood.  Om gruwelijkheden echt te kunnen voelen heb je het contrast nodig van een ‘normale’ achtergrond en dat heeft deze schrijver helaas verzuimd toe te voegen. Het verhaal wordt in zeven scenes verteld, maar er is nauwelijks verschil, of ontwikkeling van de ene naar de andere scene. Het verhaal beweegt nauwelijks. Emotioneel is het nagenoeg overal hetzelfde: fatalistisch en existentieel. Scenes 1 t/m 3 vertellen steeds hetzelfde verhaal: uitzichtloosheid en routine. Amira brengt een nieuw element in het verhaal, maar ze blijft op afstand. De lezer leert haar niet kennen en kan dus niet meevoelen. Scène 6 over de ouders doet nauwelijks ter zake voor dit verhaal en geeft alleen maar oponthoud. Het beste deel van dit verhaal is scène 4, in feite de climax, en zodanig geschreven dat (voor het eerst) de lezer echt kan meeleven. In feite is het verhaal hiermee verteld en is alles wat daarna volgt is meer herhaling, geen nieuwe inzichten, geen verrassend perspectief of bijzondere twist. Jammer dat de schrijver niet meer heeft gedaan met de relatie met Almira. Die blijft te abstract, te filosofisch; er is geen echt conflict tussen hen en de schrijver heeft de heel even aangestipte erotiek verder niet durven gebruiken in dit verhaal. Jammer. Tenslotte schrijftechnisch: deze schrijver heeft een uitstekende taalbeheersing, de woordkeuze is rauw, consistent en trefzeker, al die korte zinnen werken uitstekend en de metaforen van vouwen en machineonderhoud zijn mooi en goed uitgeschreven.

Soedan    Ma

Jeetje, pittig verhaal. De hoofdpersoon wordt vaardig neergezet; een uitgeputte professional die het narratief van levens redden allang niet meer gelooft. De vertellijn van de vouwen is origineel en werkt uitstekend. De tragiek van Amira is eveneens overtuigend neergezet; niet te pathetisch, net genoeg drama om het bij de hoofdpersoon te laten passen. De auteur moet wel oppassen; de scheidslijn tussen inleefbare pijn en overdrijving/mooischrijverij is soms dun. Een keertje snoeien in de tekst (het is nu wel aan de lange kant voor wat het vertelt) helpt; wat minder details, stellingen en herhalingen zal het verhaal beter maken. Hoe dan ook; een goede inzending!

In gesprek met    Jo

Een lange brij aan woorden, waar ik amper doorheen kom. Dat er vrijwel geen alinea’s worden gebruikt maakt het er niet beter op en het is inhoudelijk gewoonweg niet goed.

In gesprek met    RV

Grappig en bijtend geschreven tragikomische knipoog naar sportinterviews en -biografieën over (al dan niet gevallen) sporthelden met het gebruikelijke jargon en bijkomende mediagenieke dooddoeners. Soms schiet de auteur helaas nogal uit de bocht en wordt er eerder een poging tot mooischrijverij gedaan dan een poging tot  realistische weergave van een enigszins geloofwaardige dialoog ("kweekaarde van hun argeloosheid", "deerniswekkend", "dociel", "quotiënt", etc.). Dit leidt eerder af van het overigens geenszins onplezierige narratief, dan dat het bijdraagt aan (stilistische) verheffing. Ondanks de ietwat povere ontknoping resteert er desondanks een vermakelijk en geestig verhaal dat het lezen zeker waard is.

In gesprek met    Al

Greensleeves    Sj

Contact met een overleden geliefde. Het verhaal kreeg me niet te pakken. Erg zwaarwichtig verwoord.

Greensleeves    Pe

Greensleeves    Wi

Ik heb vier problemen met dit verhaal: 1. Keurig binnen de grens van het aantal woorden van deze wedstrijd, maar desondanks is dit verhaal veel en veel te lang. Veel te veel herhalingen van hetzelfde gevoel, steeds in net iets andere bewoordingen. Haal er minstens 500 woorden uit en je zult zien dat het veel lekkerder leest. 2 Mooischrijverij. Als voorbeeld deze zin (maar er zijn er veel meer): “Ik hoorde het zachte, gruwelijke ruizen van zijde over hout, het bijna geluidloze neerzetten van een gewichtloze voet op de geoliede vloer.” Maar liefst vijf bijvoeglijke naamwoorden in één niet eens zo lange zin. Dat is overdreven, het dwingt de lezer in een door de schrijver voorgeschreven richting. De meeste lezers, en zeker deze, vinden dat niet fijn. 3. Ik quote collega-jurylid Ma in zijn bijdrage over schrijftips (waar ik het 100% mee eens ben) van vorige maand op deze site: “Veel inzendingen zijn ontstellend braaf. Dat begint bij je keuze voor een onderwerp. Kies bij voorkeur geen afgekloven thema (liefdesverdriet voorop), tenzij je iets wezenlijks toevoegt.” Dit verhaal doet alles waar Ma tegen waarschuwt.  4. Dit is één hele lange innerlijke monoloog. Er zijn maar heel weinig moderne korte verhalen, waarin de schrijver voor deze vorm heeft gekozen, die daadwerkelijk over de gehele lengte boeiend zijn. Deze manier van een verhaal vertellen is langzamerhand toch wel een beetje ouderwets. Een modern kort verhaal schuurt, heeft een goede spanningsopbouw, de ontwikkeling van een karakter en soms een verrassend perspectief of onverwachte twist. En heeft vooral veel actie! Dit verhaal heeft dat allemaal niet, het is niet meer dan een opsomming van al dan niet waar gebeurde herinneringen van de hoofdpersoon. Er gebeurt helemaal niets. Al deze vier kritiekpunten wil niet zeggen dat deze schrijver niet kan schrijven. Integendeel! Ik zie hele mooie zinnen, nagenoeg geen stijlfouten. Deze schrijver heeft een uitstekend taalgevoel en ik hoop dat dat schrijftalent dan een volgende keer wordt ingezet voor een moderner verhaal.

Greensleeves    Ma

Eerst een irritatie eruit gooien: wat doen die koppeltekens in de tekst? Op de meest vreemde plekken breken ze woorden op en halen ze mij uit de leesflow. Naar de inhoud dan. Een lang, gotisch gestileerd verhaal, vaardig geschreven. De scene van het ongeval valt prettig uit die toon, dat werkt voor mij goed. Maar in de gebruikte 2940 woorden wordt er bar weinig verteld, en wat er verteld wordt is héél dik aangezet. Te dik naar mijn smaak, het maakt de vertelling eerder log dan rijk. Thematisch gebeurt er ook weinig spannends, niks écht origineels. Dat maakt dit eerder een genre-oefening dan een ontregelend verhaal. Vakbekwaam geschreven qua sfeer en taalbeheersing, maar zwaar en te nadrukkelijk. Met een rigoureuze snoei (de helft eruit) en een meer eigenzinnige invalshoek had dit anders kunnen zijn.

Vereffening    Sj

Pester ontmoet de gepestte mede-leerling. Sublieme climax, zoals 'de vereffening' zich opbouwt. Goed leesbaar ook. Compliment.

Vereffening    Pe

Vereffening    Wi

Het verhaal is goed, fantasierijk, mooie spanningsboog en een heel goed einde. Maar toch had dit verhaal nog veel beter verteld kunnen worden. Om te beginnen de eerste alinea. Die voegt helemaal niets toe aan het verhaal, kan dus in zijn geheel worden geschrapt. Uit het verhaal daaropvolgend blijkt duidelijk dat het gaat om een oudere man. In de rest van het verhaal wordt vaak teveel uitgelegd, bv waarom een pester pest. Ik schrijf het nog maar eens: elk woord, elke zin moet betekenis hebben in een kort verhaal! Betekenisloze tussenzinnetjes kunnen zondermeer worden geschrapt, bij voorbeeld: “Hij kijkt me enigszins verbaasd aan” en “Vertwijfeld kijk ik hem aan.” Uit de dialoog volgt deze interactie al, die hoeft niet nog eens nader te worden uitgelegd. Het verhaal kan minstens met 500 woorden worden ingedikt en je zult zien dat het dan een stuk scherper wordt. Er staan veel zinnen in het Engels in dit verhaal. Het is een goede gewoonte om in een Nederlandstalig kort verhaal waarin buitenlands voorkomt, dat kort te vermelden bij de eerste keer om vervolgens alles in het Nederlands uit te schrijven. Dan bereik je ook lezers die misschien minder vloeiend zijn in het betreffende buitenlands. Maar alleen al voor de fantasierijke verhaallijn geef ik een ruime voldoende aan dit verhaal.

Vereffening    Ma

Een aardig verhaal! Misschien niet heel geloofwaardig, maar wel vermakelijk en met een paar goed geplaatste elementen; de vroegere pestkop die weinig meer weet van zijn slachtoffer, zijn schuldgevoel en ‘grootmoedigheid’ tot goedmaking, om daarna te ontdekken dat hem een hak is gezet. Iets compacter had wel gemogen en een extra check op grammatica had ook niet misstaan, maar het leest vlot genoeg weg. Een terechte longlister!

Vereffening    Jo

Het idee is goed, de schrijfstijl zeker niet slecht, maar de uitwerking is wat onhandig. Alles klopt, maar het schuurt hier en daar wel. Het is een eenvoudig verhaal dat aardig opgeschreven is en me uiteindelijk laat glimlachen. Precies genoeg voor een voldoende.

Vereffening    RV

Vernuftig geschreven verhaal over twee senioren met een mooie spanningsboog en een leuke plottwist. De opbouw had nog wel iets vlotter gekund, hier en daar is er wat onnodige vertraging en uitweiding, wat de vaart en de 'flow' niet ten goede komt, maar al met al resteert er een origineel, wonderlijk, bijna sprookjesachtig verhaal dat erg vermakelijk is en kundig geschreven bovendien. Complimenten.

Vereffening    Al

Vermakelijk en leuk rond verhaal. Grappig detail, de dame uit Florida die in Turkije de gelukkige blijkt te zijn. Het had wel een stuk spannender gemogen. Met meer weerstand bij het hoofdpersonage, na het plotselinge verzoek van een plotseling opduikende oud-klasgenoot met zo'n onverwachts en veeleisend verzoek. Zeker nu hij zich de man en de periode van het pesten eerst eigenlijk niet eens herinnerde. Dat treitergedrag: laat dat maar eens goed zien. Ook het herstel had meer voeten in aarde mogen hebben. Nu komt hij er wel erg makkelijk mee weg. Een leuke vondst: Kees op een cruise, maar dat had ik graag gezien ipv een ansichtkaart. Een foto van hem in Hawaiihemd met cocktail in de hand bijvoorbeeld. De verleden tijd in de laatste alinea is onnodig. Verder een fijn verhaal.

Huisgenoten    Sj

Gedoe met muizen en werk. Het kon me niet bekoren.

Huisgenoten    Pe

Huisgenoten    Wi

Een zeer goed en fantasierijk verhaal, met enkele toch wel serieuze tekortkomingen. Daarmee komt mijn totaalcijfer op een dikke voldoende, maar niet meer. Ik vind de vertelstem geweldig, onderkoeld en leugenachtig. Het is een begenadigd schrijver die dit op een dergelijke goede manier voor elkaar krijgt. De handelingen van de man komen niet overeen met zijn gedachten, en dat is verfrissend, omdat in verreweg de meeste verhalen in deze wedstrijd er een keurige eenheid is van gedachten en daden. Met enkele ingrepen kan van dit ruim voldoende verhaal een uitstekend verhaal worden gemaakt. Zo viel ik over de vreselijke zin: “De man die een tijd mijn leidinggevende was.” Om twee redenen: niet de naam noemen schept afstand tot de lezer, terwijl het doel van de eerste alinea moet zijn om de lezer het verhaal in te trekken. En dan het vreselijke jeukjargonwoord ‘leidinggevende.’ Dat zou verboden moeten worden in fictieverhalen. Bewaar dat woord maar voor HR-evaluatierapporten die niemand ooit leest. Nog zo’n zin: “door de taken die ik kreeg.” Dat is veel te vaag, beschrijf ze! Zo’n zin heeft overduidelijk ‘show don’t tell’ nodig. De genoemde tekortkomingen betreffen dus met name de eerste alinea. Die moet, vind ik, helemaal herschreven worden, met uitzondering van de laatste zin. Dat is de eerste keer dat het de lezer duidelijk wordt dat dat wat de man denkt nooit overeenkomt met zijn handelingen. Overigens nog een compliment: de dialogen zijn voortreffelijk in dit verhaal. Klein foutje: de GGD houdt zich niet bezig met ongediertebestrijding en het woord ‘deeggerecht’ is nogal vreselijk. Niet bang zijn om een pannenkoek gewoon steeds pannenkoek te noemen. Dus vanaf de tweede alinea heb ik mij kostelijk geamuseerd met dit verhaal. Dank je wel daarvoor, schrijver!

Huisgenoten    Ma

Dit verhaal wordt verteld met een droge, onopgesmukte toon. Dat past bij de hoofdpersoon; hij noemt zichzelf in de eerste regels al een grijze muis. Langzaam lost hij als het ware op in zijn huis, waar de echte muizen meer en meer domineren. Zijn onbetrouwbaarheid als verteller is subtiel aangebracht; hij stelt eerst zelf ontslag te hebben genomen, maar vertelt Sylvia wat anders; net als dat hij haar niet de waarheid vertelt over de muizen. De auteur smeert dit niet dik uit en dat is goed, nu onderstreept het zijn eenzaamheid. Uiteindelijk lijkt dit verhaal nergens heen te gaan – de ‘ik’ kiest voor de muizen. Dat is natuurlijk een valide keuze van de auteur, maar ik mis daardoor wel iets van een plottwist. Eigenlijk loopt de lijn vanaf het begin schuin naar beneden, steady, zonder draaiingen of verrassingen. Dat maakt het geheel toch wat braafjes.

Het geheim op zolder    Jo

Een boeiend gegeven gebruikt in een vooral wat saai verhaal. Het wil maar niet tot leven komen en het lijkt vooral een worsteling om het verhaal goed op papier te krijgen. Het is goed geschreven en bij vlagen boeiend, als geheel overtuigt het me niet.

Het geheim op zolder    RV

Subtiel, stilistisch fraai verwoord, verhaaltje over verstopte, bewaard gebleven kunstwerken in roerige tijden. Het verhaal heeft een voorzichtig, bijna aarzelend begin, maar zodra de hoofdpersoon de kunst begint te ontdekken wint het verhaal aan vaart en spanning. Het einde (ontknoping) kan de opgewekte verwachtingen weliswaar niet geheel dragen, maar toch resteert er een heel aardig, lezenswaardig mooi pareltje, complimenten.

Het geheim op zolder    Al

Een verhaal over een bijzondere, spannende vondst met gevolgen. Prima en zorgvuldig geschreven, maar helaas blijft het wat oppervlakkig. Onder meer door de hoofdpersoon, die eigenlijk weinig meer is dan een doorgeefluik en geen enkele ontwikkeling doormaakt. Uiteindelijk ben je als lezer toch vooral benieuwd naar degenen die de werken waarschijnlijk met gevaar voor eigen leven hebben verborgen.

Banjo    Sj

Aankoop van een afgelegen boerderij. Blijkbaar moet alles bij het oude blijven. Grappig wel.

Banjo    Pe

Banjo    Wi

Dit verhaal heeft een sterke sfeertekening, maar mist scherpte in de dosering van de spanning. De toon schommelt tussen humor en dreiging, waardoor de dreigende laag niet altijd geloofwaardig is. Zo’n zin als “Sorry hoor, maar aan die rare etiquette van paarden hebben benen doe ik niet mee,” is niet alleen een stijlbreuk en redelijk flauw, maar zo’n tussenzin houdt ook het verhaal op. Zo zijn er meer plekken waar de spanningsopbouw wordt ondermijnd door leuk bedoelde of niet relevante details. Sommige scènes (verhuizers, naamplaatje, pony-perikelen) zijn te lang. De ik-verteller relativeert voortdurend, wat ook de spanningsopbouw ondermijnt. Dialogen zijn vlot, maar sommige scènes zijn te woordrijk en daardoor verliest het verhaal vaart. Het verhaal rond Johanna en de pony is op zich vermakelijk, maar komt laat op gang en verdient een scherpere afsluiting. Schrijftechnisch geen opmerkingen. Deze schrijver heeft een prima taalgevoel, dus vijfhonderd woorden schrappen om het verhaal veel scherper te maken, gaat hem prima lukken.

Banjo    Ma

Een vlot en coherent verteld verhaal waarmee effectief een licht unheimische plattelandssfeer opgebouwd wordt. De verteller is laconiek, wat zelfingenomen en niet al te scherp: dat maakt dat de lezer meer ziet dan de verteller zelf door heeft. De cryptische waarschuwingen van de makelaar en notaris, de geïsoleerde setting, de nachtelijke geluiden, de nieuwe brievenbus die sneuvelt, de storm die het nieuwe bord van de muur rukt, de koppige pony op het spoor, de passerende buurman die de naam van de pony blijkt te kennen: die opbouw houdt de spanning vast.

 Maar de toon is geregeld té gezellig en net te laconiek, waardoor de dreiging verwatert en scènes een beetje sitcom-achtig worden. En hoewel de elementen van onheil goed worden klaargelegd, komt er geen echte escalatie. Het blijft bij signalen, uit de klauw lopen doet het niet en dat had ik nou net wel verwacht. Kortom: onderhoudend, goed opgebouwd, maar te braaf.

Retrotopie    Sj

De holocaust in een tijdlus. Heel kreatieve benadering, spannend bijna. Jammer genoeg gaat het verhaal te lang door, waardoor het aan spanning inboet.

Retrotopie    Pe

Retrotopie    Wi

Het begin van dit verhaal fascineerde me. Wat een bijzondere vertelstem! Maar de magie werd verbroken door deze ene, jammerlijk mislukte, zin: “Ze liepen achterwaarts de wagons in.” De poëtische enscenering werd op slag niet meer dan een gewone film, die achteruit wordt afgedraaid. Dat beeld raakte ik niet meer kwijt bij de rest van het verhaal. Wat begon met fascinatie eindigde in verveling. Eindeloos herhaalde, nagenoeg identieke beelden. Het verhaal beweegt niet, het verhaal wordt niet beleefd, maar verteld. Verder wordt deze bijzondere vertelstem vervuild door veel te veel metaforen. Ik tel maar liefst 32 maal het woord ‘als’ of ‘alsof.’ Dat is echt veel te veel in een verhaal van nog geen 2000 woorden! Omdat het verhaal zich niet echt ontwikkelde, begon mijn lezen op hordenlopen te lijken, van de ene metafoor naar de anderen. Ik hou niet van hordelopen. Tenslotte nog een aantal stijlfouten, waar je ook zeer beducht voor moet zijn als je zo’n vertelstem kiest. Ik noem er maar enkelen: herinneren is een wederkerig werkwoord: zich herinneren; In de zin “De vrachtwagens kwamen chauffeurs die niet oud genoeg leken” ontbreekt een woord en dat is slordig. En in deze zin “Toen ik thuiskwam, lag mijn jas nog over de stoel, de soep nog in de pan,” staat dat de soep in de pan lag. En dat is een vreemde uitdrukking. Een voldoende vanwege de bijzondere vertelstem, maar er moet nog veel geknutseld worden aan dit verhaal, voordat ik een ‘goed’ zou kunnen geven.

Retrotopie    Ma

Rond mijn veertigste bezocht ik Auschwitz. Dat was voor mij een kantelpunt in mijn denken over de Holocaust; er is geen taal waarmee die hel op aarde werkelijk te overzien is. Hooguit stukjes ervan, een beetje, iets. Dit besef legt voor mij de lat hoog als het gaat om teksten over de Holocaust. Bij de eerste regel (‘We verlieten Sobibor’) ben ik daarom acuut alert. Voordat ik mijn feedback geef: beste auteur, ik proef je voorzichtigheid, je streven naar zorgvuldig verwoorden. Dank je wel daarvoor.

Dit verhaal benadert de gruwelen met respect, poogt ze niet te beschrijven, maar beelden te vatten die deze als het ware weerspiegelen. De resonantie ervan geeft een huiveringwekkende glimp van de vernietiging van doodgewone mensen en brengt het terug naar een dagelijks leven, dat toch niet meer bestaat. De stijlvorm is terugdraaien van de tijd, de tocht naar de hel in zijn achteruit. Dat werkt, althans even. De sleutelpassage is mijns inziens deze, op een derde van de tekst: ‘Maar ik wist dat redding niet bestond, alleen omkering. Dat de wereld zichzelf terugspoelt om het ondraaglijke niet te hoeven herinneren.’ Nou wil ik niet zeggen dat hiermee het verhaal had moeten eindigen, maar wat voeg je daar nog aan toe, wat maakt het wezenlijk beter, completer? Een idioot moeilijke vraag misschien, of gewoon een domme. Het punt is dat de vertelling mij voorbij dat punt niet meer raakt, niet dieper roert. Technisch komt dat doordat elke zin zo beladen is (en dat bijna 2000 woorden lang), dat de emotie geen ademruimte krijgt; er is geen ruimte voor ademhalen en pieken. Plus dat de metaforen teveel nadruk krijgen, gaan cirkelen. Ik tel zo’n dertig keer het woord ‘alsof’ of ‘als’, waarmee een aangedragen metafoor extra ingekleurd wordt. Dat hoeft niet, en wat mij betreft helemaal niet rondom een thema als deze. Breng de emotie op gang in het hoofd van de lezer, laat hem (haar) zijn (haar) eigen beelden vormen. Ik ben ervan overtuigd dat tekstreductie van zo’n 30, 40% tot een scherper verhaal had geleid.

Retrotopie    Jo

Mooi gedaan, een gedurfde aanpak, prachtige zinnen en een mooi verhaal dat ongrijpbaar blijft. Met veel plezier gelezen ondanks het zware onderwerp.

Retrotopie    RV

Mystiek verhaal over een zwarte periode uit de geschiedenis (WOII) waarbij handig en op slimme wijze wordt gespeeld met het tijdsverloop, met beleving, voortschrijdend inzicht en lotsbestemming. Door te kiezen voor deze vertelstructuur staat de spanningsboog voor de lezer wel wat onder druk en ontbreekt het soms aan vaart en 'flow'. Toch beklijft de bij vlagen grimmige sfeer vanuit de bekende geschiedenis, wat knap is verwoord door de auteur.

Retrotopie    Al

Een indringend en poëtisch verhaal. Hier en daar onnodig herhaling van beelden en taal, maar echt storend is dat niet. Knap en gedurfd geschreven.

Onder de huid    Sj

De dromen van een meisje over liefde. Herkenbaar, hoe het kan gaan in de dagdromerij van een meisje. Jammer genoeg iets te gewollen taalgebruik.

Onder de huid    Pe

Onder de huid    Wi

Ik maak vaak de opmerking, in mijn juryrapporten in deze wedstijd, dat een verhaal dat uitsluitend uit interne monoloog bestaat maar zelden van begin tot einde boeiend is. Dit verhaal is de uitzondering op die observatie. Deze interne monoloog is boeiend door de originele beelden en de mooie zinnen, zoals bij voorbeeld de eerste, echt prachtige, zin. Het onderwerp is nogal banaal, maar deze banaliteit, al zo vaak beschreven in verhalen, toneelstukken, songteksten, heeft deze schrijver op een bijzondere originele en fantasierijke wijze weten te vatten. Deze zin krijgt wat mij betreft de prijs voor de mooiste zin in alle verhalen van deze maand: “Dat mannen gemaakt zijn van richting en vrouwen van ruimte.” Toch kan ik niet meer dan een (ruime) voldoende geven voor dit verhaal, omdat te zichtbaar is dat de schrijver (ik vermoed schrijfster) heel erg, te erg, haar best heeft gedaan om mooi te schrijven. In dit verhaal van nog geen 2000 woorden komt twintig keer het woord ‘alsof’ voor en nog elf keer een vergelijkbaar woord of zinsconstructie die een metafoor inluidt. Dat is veel te veel! Tussen al die prachtige beelden die de schrijfster heeft gecreëerd, raakt het verhaal zelf ondergesneeuwd . Ik moest denken aan de gemiddelde Franse smaak in bloemen. Als in de herfst de chrysanten op de markt komen, dan worden die bij bosjes verkocht in Nederland. Ook in Frankrijk, maar voor de Franse markt worden ze vaak in een verfbad gezet, zodat de kleuren nog feller worden en soms worden ze ook nog besprenkeld met glitter, voor ze in de Franse bloemenwinkel worden aangeboden. Ik hou meer van de Nederlandse puur-natuur bloemensmaak, dan van de Franse. En dit verhaal lijkt teveel of een Franse chrysant.

Onder de huid    Ma

Tsja. Een verhaal dat twintig keer ‘alsof’ in zich heeft geen vertrouwen in de lezer. De tekst mikt op intensiteit, maar gaat kopje onder in een overdaad aan stijlmiddelen. Elk stuk is helemaal dichtgesmeerd, dat maakt het loodzwaar. Vrijwel iedere alinea opent met beeldspraak, vaak herhalend (schedels, huid, bloed, rook, korsten, littekens, magie). Enige emotionele kracht kan zich nauwelijks ontwikkelen doordat de tekst constant uitlegt in plaats van toont. Veel grote woorden, weinig invoelbare beelden.

Onder de huid    Jo

De eerste zin is prachtig en er staan er meer in. Het verhaal is opgedeeld in twee delen, voor de duidelijkheid voorzien van een cijfer. Dit laatste verdient in een kort verhaal als dit geen schoonheidsprijs. De schrijver neemt afstand en vertelt het verhaal, normaal gesproken geen goede insteek, hier werkt het. Een mooie mengeling van afstand en nabijheid. Het pakt een heikel onderwerp bij de kop zonder sentimenteel te worden. Een goed verhaal.

Onder de huid    RV

Stemmig, tragisch verhaal over een terugblikkende jonge vrouw die een nare ervaring uit haar jeugd te boven moet zien te komen. De beschrijvingen zijn raak, de gebeurtenissen rauw op het dak, de zinnen speels en poëtisch. Dit laatste wekt sfeerverhogend (en soms beklemmend), maar het creeërt, onbedoeld vermoedelijk, ook afstand tot de lezer en ondermijnt de geloofwaardigheid een heel klein beetje. De ontknoping is echter knap geconstrueerd en maakt veel goed. Complimenten

Onder de huid    Al

Wat een prachtig verhaal. Zo mooi. Elke zin is fraai, zonder opsmuk maar raak. Dit verhaal moet écht naar buiten. Man en vrouw, jongens en meisjes, zouden het moeten (mogen) lezen. En ervan genieten. Onder de indruk.

Het lijkt wel een sprookje    Jo

Het sprookje Assepoester in een wat moderner jasje gestoken qua taalgebruik. De schrijver doet geen enkele moeite om het sprookje verder aan te kleden. Het is gewoon wat het is en voegt derhalve niets toe.

Het lijkt wel een sprookje    RV

Vrolijk, geestig en bovenal een origineel verhaaltje waarbij niet zozeer de inhoud maar bovenal de vorm de aandacht en inspanning heeft gekregen. Over het narratief, ontwikkeling van personages, plot en ontknoping e.d. zullen veel lezers vermoedelijk niet bijzonder lang napraten, maar de manier waarop de auteur op creatieve wijze de uitdrukkingen en spreekwoorden aan elkaar heeft weten te smeden des te meer. Leuk en oprecht knap gedaan (maar de concurrentie met andersoortige verhalen kan ermee niet echt worden aangegaan.)

Het lijkt wel een sprookje    Al

De malle molenaar    Sj

Variatie op Don Quichotte. Een persiflage vraagt wel om iets meer diepgang dan deze oppervlakkige vertelling. Nu is het alleen maar een beetje flauw.

De malle molenaar    Pe

De malle molenaar    Wi

Het oorspronkelijke verhaal van Don Quichot aangevuld en herverteld. Als verhaalidee best fantasierijk, maar wel heel saai en fantasieloos verteld. Ik mis emotie en een spanningsboog; er is niets wat de lezer het verhaal in trekt. In dit geval (ik schrijf dat niet vaak) adviseer ik de schrijver om het verhaal verder uit te breiden en meer in het hoofd te kruipen van deze molenaar.

De malle molenaar    Ma

Dit is een kort en luchtig verhaaltje met meer dan duidelijke knipogen naar Cervantes. De structuur is helder, en de pointe (de molenaar is opgelicht door twee opportunisten) staat netjes aan het eind. Maar literair stelt het niet zoveel voor. Het verhaal vertelt alles recht vooruit. Geen scène die leeft, geen dialoog die spanning brengt of karakter laat zien. Vlak dus. En kort. Dat dan weer wel.

De schrijver    Jo

Bijna altijd als een, of soms dé, schrijver in een verhaal wordt opgevoerd, wordt het saai, tenminste voor mij. Dit verhaal is geen uitzondering, eindeloos lang, veel woorden en amper inhoudt. Soms een mooie zin, die te vaak alleen in de tekst staat. Voor mij werkt dit allemaal niet.

De schrijver    RV

Droefgeestig en beklemmend verhaal over o.a. een getroebleerde vader-dochterrelatie, zingeving uit werk en/of creativiteit en iemands lotsbestemming. De toon is toegankelijk, makkelijk leesbaar, alleen ontbreekt het bij sommige passages aan vaart en doet het narratief wat stroperig en traag aan, net als de ontknoping/einde. Het verhaal had, al met al, in iets minder woorden geschreven kunnen worden met behoud van dezelfde zeggingskracht.

De schrijver    Al

De gefrustreerde schrijver die te veel tijd besteedde aan zijn werk en zichzelf en zich daardoor vervreemdde van zijn omgeving: het is al vaak langsgekomen. De auteur van dit verhaal heeft veel woorden nodig om steeds hetzelfde te zeggen en dat is, ook door de wat eentonige schrijfstijl, behoorlijk saai. Het lukt mij als lezer ook niet om begrip of empathie te voelen voor vader en dochter. Er zitten zeker mooie stukjes in dit verhaal, maar pakken doet het niet.

Ethyleenglycol 3    Sj

Autopech in heet Death valley. Het verhaal boeit wel, maar is uiteindelijk net iets te geconstrueerd om toch maar op het thema uit te komen.

Ethyleenglycol 3    Pe

Ethyleenglycol 3    Wi

Dit is het derde verhaal met deze titel. Ik heb de beide voorgaande verhalen ook gelezen en deze is de beste. Bij verhaal 2 schreef ik al dat ik hou van deze morbide en af en toe ijzig rationele vertelstem. Die stem is terug in dit intense verhaal. Gruwelijk door de expliciete emoties en handelingen. De spanningsboog is sterk en beklemmend. Door de iets te nadrukkelijk gebruikte foreshadowing beseft de lezer al snel hoe dit gaat aflopen, maar het slot was nog gruwelijker dan verwacht. Dat geeft aan dat de schrijver er zeer goed in is geslaagd om de lezer, tenminste deze lezer, in het verhaal te trekken.

Ethyleenglycol 3    Ma

De derde en laatste in de serie van drie verhalen met dezelfde titel. Ik begin de vertelstem van de auteur te herkennen; droog en nuchter, ook als de situatie absurd of uitzichtloos is. Zo ook in deze. De vertelling loopt vlot naar een gruwelijk einde, waarbij de omarming door de hoofdpersoon van het onvermijdelijke weliswaar goed is neergezet, maar het drama ook té droog maakt. Zijn emotionele binnenkant mist de warboel, de incoherentie, de fragmentatie die zo’n scenario bij nagenoeg iedereen op zou roepen. Daardoor mist het ook emotionele impact op de lezer. Stijlvast is het zeker, maar wat meer inlevend mag van mij wel.

Ethyleenglycol 3    Jo

Een verhaal over het einde, er zit amper opbouw in, we zijn vrijwel direct beland in de situatie die uitzichtloos is en het verhaal is even logisch als voorspelbaar opgebouwd. De spanning zit misschien nog in het onafwendbare einde, maar dit is onvoldoende voor een echt goed verhaal.

Ethyleenglycol 3    RV

Mooi opgebouwd spannend verhaal over een gezin dat in doodsangst verkeert wanneer hun huurauto het begeeft midden in de woestijn. De spanningsopbouw is zorgvuldig en nauwkeurig en doet bijna klassiek aan. De beschrijvingen zijn zuiver, in toegankelijke taal met korte, rake zinnen. Toch kan het einde (ontknoping) de opgewekte verwachtingen niet geheel inlossen. Weliswaar is de koelvloeistof als middel, vanuit het gegeven dat de hoofdpersoon scheikundeleraar (leuke knipoog naar Breaking Bad!) is, handig en slim bedacht, maar hier had meer in gezeten denk ik. Toch beklijft dit verhaal vanwege de mooie suspense, knap gedaan.

Ethyleenglycol 3    Al

Een horrorverhaal in de woestijn. Je leest het in één adem uit. Toch miste ik de dialogen die hierbij horen. De opbouw van vakantieplezier naar paniek en berusting. Hoe praat je dan als stel? Ook mis ik een serieuze poging van de man om zijn gezin te redden door een actie. Het verhaal is erg beschrijvend en dat is jammer. Ook wringt dit toch wel: een gezin sterft inclusief de echtgenoot, maar hij schrijft het toch op. Verder goed en spannend geschreven, door kleine zinnetjes die maken dat je vreest en huivert.

Vrucht    Sj

Vreemdganger kreatief geconfronteerd. Treffend, humoristisch, prima geschreven. Je zou die kerel een handje willen helpen ietsje assertiever te worden.

Vrucht    Pe

Vrucht    Wi

Veel te gezocht, al die verwijzingen door gerechten naar overspel. Te gratuit ook. Hoezo een gerecht met een appel, nog voordat het dessert verschijnt? Het is natuurlijk goed geschreven, geen twijfel aan het talent van deze schrijver, maar het was te lang, te veel. Een verhaal met een dergelijk thema is al zo vaak verteld, dus elk nieuw verhaal met dit thema verdient, nee eist, een bijzonder perspectief of een verrassende twist op het einde. Beiden ontbreken in dit verhaal, het einde is veel te gemakkelijk. Ik hoop dat de schrijver een volgende keer zijn schrijftalent inzet voor een wat subtieler en diepgaander verhaal.

Vrucht    Ma

Het verhaal heeft een aardig thema, maar de uitvoering rammelt. Het leunt zwaar op herhaling: dezelfde suggestieve hints, dezelfde innerlijke monoloog, hetzelfde ritme. Het verliest al snel zijn werking en wordt vermoeiend. De symboliek (appel, slang, verboden vrucht, oesters, eieren, nieuw leven) is zo niet subtiel dat ik de neiging krijg om ‘jahaaa’ te roepen. Sorry, ik ben niet enthousiast.

Vrucht    Jo

Een lekker verhaal op een mooie wijze gepresenteerd. Het gaat over wraak, die zeer subtiel geserveerd wordt. De lezer krijgt lang niet alle antwoorden, maar voldoende om het verhaal spannend en goed te houden.

Vrucht    RV

Spannend verhaal met een soort 'Het Diner'-achtige opgebouwde suspense die per geserveerde gang toeneemt. Met de hoofdpersoon wordt de lezer meegeslingerd tussen vrees en hoop. Het einde (de ontknoping) echter kan de opgewekte verwachtingen niet geheel inlossen. Wel is het verhaal in prettige, toegankelijke taal. Knappe vertelstructuur ook, complimenten.

Vrucht    Al

Leuk geschreven, al is het wel een beetje cliché: de oudere vrouw van wie haar man een scheve schaats heeft gereden en dat in een restaurant aanstipt. Door haar manier van praten (heel veel schat) en het gebrek aan een duidelijk conflict is het ook wat saai en het eindigt wat slapjes. Maar beeldend beschreven en vermakelijk is het verder wel.

De laatste Piet    Sj

Liefde tussen Sint Nikolaas en de laatste zwarte Piet. Symbolisch, in deze tijd. Kreatief, maar naar het einde toe dijt het verhaal teveel uit en raakt het zijn bekoring kwijt.

De laatste Piet    Pe

De laatste Piet    Wi

Een plank uit een staf zagen? Wat is dat nou voor metafoor...? Dit is een tamelijk cliché op-latere-leeftijd-uit-de-kast-komen verhalen in Sinterklaasverpakking. Er zijn al zoveel uit-de-kast verhalen geschreven, dat je echt met een heel nieuw perspectief, een bijzondere twist of heel bijzondere personages moet komen om nog boven de middelmaat uit te steken. Behalve dat laatste is dat niet gelukt in dit verhaal. En Sinterklaas is Sinterklaas helemaal niet in dit verhaal, hij is gewoon een ouwe homo. Het is niet slecht geschreven, maar dat neemt niet weg dat het een heel middelmatig verhaal is.

De laatste Piet    Ma

Ik vind dit he-le-maal niks. Bovendien is er kwistig gebruik gemaakt van AI.

Het Bougainvillea Perspectief    Jo

Het verhaal bestaat uit verschillende delen, die geen contact met elkaar lijken te maken. Er zit een gedachte achter, maar ik zie de schrijver vooral worstelen om dit verhaal goed in elkaar te vlechten. Het idee is goed, de schrijfstijl zeker niet verkeerd, het geheel is te weinig.

Het Bougainvillea Perspectief    RV

Beklemmend drama van een fotografe in een door crisis en oorlogsgeweld geteisterd gebied. Terwijl het hoofdpersonage zich staande moet zien te houden in moeilijke omstandigheden, loopt ze ook nog met een eigen trauma rond. De spanningsopbouw is zorgvuldig en subtiel. De beschrijvingen bevatten echter iets te veel onnodige details die ietsjes afleiden van de rode draad en de vaart enigszins ontnemen aan het verhaal. Toch resteert er voldoende spanning om het verhaal tot het einde aan toe vlot uit te lezen, complimenten.

Het Bougainvillea Perspectief    Al

Sfeervol en beeldend verhaal, met een kop en een staart. De schrijver trekt van alles uit de kast, maar niet alles pakt goed uit. Na de start wordt het verhaal door de vele bijvoeglijk naamwoorden en details zo propvol dat het onnodig vertraagt en afleidt. Wonderlijk is het ook dat de jongen die het hoofdpersonage tegen het lijf loopt toevallig ook Nederlands spreekt en door een tijdelijke trip op een schip met een NL kapitein prachtige volzinnen maakt waar menig Nederlander jaloers op kan zijn. Als de gruwelijke gebeurtenissen elkaar daarna snel opvolgen vliegt het verhaal echt uit de bocht. Ongeloofwaardig is het dat de hoofdpersoon in die situatie allerlei heel concrete gedachtes aan vroeger heeft en oog heeft voor details die je zelfs in gewone situaties waarschijnlijk niet zou zien. De dialogen in het begin zijn geslaagder dan in de rest van het verhaal. Verder zorgvuldig en prima geschreven.

Een juweeltje voor Georgette    Sj

Buitenkansje in de aankoop van kalveren. Het idee was misschien erg leuk, maar het is te geconstrueerd uitgepakt.

Een juweeltje voor Georgette    Pe

Een juweeltje voor Georgette    Wi

Hoewel keurig binnen de 3000 woordengrens van deze wedstrijd is dit verhaal veel en veel te lang. Voorbeeld: De schrijver heeft 569 woorden nodig om te vertellen hoe Sylvain de oplichting uitvoert. Maar de precieze uitvoering is volstrekt onbelangrijk voor het verloop van het verhaal. Met een simpel: Sylvain wist de letters A en G in de eerste en laatste vrachtauto ongezien om te ruilen: 17 woorden die het verhaal vaart geven, in plaats van meer dan 500 woorden die het verhaal heel erg ophouden en de spanning weg laten lopen. Ook de openingsalinea met de dode hond voegt niets toe aan het verhaal (en dan ook nog het enorme cliché: ‘trouwe viervoeter’). Verder zijn er veel te veel tussenzinnetjes die niets toevoegen: “Bij het uitspreken van deze woorden”, “Ze was tenslotte zijn vrouw.” En nog veel meer. De Vlaamse zinsconstructie "Van zodra" is naar mijn mening niet correct Nederlands, maar daar staat weer een prachtige Vlaamse uitdrukking tegenover: “hij was in panne gevallen.” En dan nog het slot. Ik ben niet erg ingevoerd in veemarkten en de gewoontes en regels daar, maar ik begrijp niet hoe het afschieten van de zojuist aangekochte kalveren ook maar iets oplossen. Ook dode kalveren hebben een RFID-chip. En als het afschieten zichzelf betreft, dan had deze uitkomst opgebouwd moeten worden in het verhaal, die kun je niet zomaar uit de lucht laten vallen.

Een juweeltje voor Georgette    Ma

Een herkenbare boerenwereld, een geloofwaardige veemarkt, en een hoofdpersoon met motief (geldnood, gekrenkte trots, iets goed willen doen voor zijn Georgette). De setting is goed neergezet: de schuur, de muffe lucht, de ratten, de drukte rond blok F, de gouden tand van Willy. Maar verder is het allemaal véél te uitleggerig. De hele geschiedenis van Willy, zijn erfenis, zijn gouden tand, zijn onwil om te trouwen – leuk als notitie voor de auteur, maar in de vertelling vertraagt het de spanningsboog. Hetzelfde geldt voor de complete logistiek en regelgeving rond de veewagens, letterindeling en RFID-chips. Het is te veel, beter een enkel scherp gekozen detail dan een lange uitleg. Komt bij dat de opening het slot al weggegeven heeft, en dat dat slot wel héél melodramatisch is. Kortom: goede setting, fijn idee voor een verhaal, maar te veel uitleg en een slot dat niet doet wat het moet doen.

Een knuffel uit Bilbao    Sj

Dementie. De momenten waar dat de ziekte toeslaat mooi in beeld gebracht. De combinatie met Bilbao als situering geeft het geheel wat extra.

Een knuffel uit Bilbao    Pe

Een knuffel uit Bilbao    Wi

Het is een lief verhaal, een levensloop in nog geen duizend woorden. En dan nog zijn er veel te veel woorden gebruikt. De zin “er is immers vasculaire dementie gediagnosticeerd” is niet alleen volkomen overbodig (de dementie blijkt al uit de actie en dialogen en voor dit verhaal is het volstrekt onbelangrijke over welke versie van dementie het gaat), maar het onderbreekt ook de sfeertekening van het verhaal, de langzame opbouw van de spanning, met een hard medisch gegeven. Ook “Om vervolgens het hele bezoek aan de huisarts te vergeten,” is een volkomen overbodige toevoeging. De zin “Ordentelijk, organisch” vond ik vreemd. Deze twee begrippen zijn elkaars tegengestelde, maar dat lijkt helemaal niet bedoeld te zijn in dit verhaal. De zin “Hij hield het meest van de Salve brug, alsof hij wist dat het iconische gebouw van het Guggenheim museum daar jaren later onder en naast zou verrijzen” is een volstrekt overbodige en ook nog een ongeloofwaardige toevoeging. Voordat het Guggenheim museum werd gebouwd, kon niemand zich voorstellen (behalve het team wat dit voorbereidde) wat het zou worden. Deze zin lijkt alleen bedoeld om aan de lezer te laten weten dat de schrijver echt wel het meest beroemde gebouw van Bilbao kent (ook al stond dat er nog niet, toen dit verhaal speelde). Nog zo’n zin waar ik over viel: “Ik luister naar haar rijke, bijna liederlijke taal,” Uit de tekst die aan deze zin vooraf gaat, komt geen enkele uitspraak terug die het predicaat ‘liederlijk’ verdient. Dit is dus een inconsistentie van toon. De zin “van een vriendin die ik van vroeger niet meer herken,” is heel vreemd, mogelijk is: “van een vriendin van vroeger, die ik niet meer herken” bedoeld. De zin “pinxtos, kleine hapjes, verfijnder dan tapas” is onzin. Pinxtos en tapas verwijzen naar dezelfde soort kleine gerechtjes om te delen of bij de borrel te eten, alleen worden die in Noord Spanje/Baskenland pinxtos genoemd (oorspronkelijk een woord uit de Baskische taal) en in Zuid- en Oost Spanje tapas. Het enige verschil is dat pinxtos meestal aan een prikkertje zitten en tapas niet (pinxto betekent ‘prikker’ in het Baskisch). De opbouw en het onderwerp van dit verhaal zijn mooi, maar op detailniveau zijn er wel erg veel tekstuele tekortkomingen. Met een forse redactieslag kan er een mooi verhaal uit groeien.

Een knuffel uit Bilbao    Ma

Een stukje memoire, vleugje nostalgie, wat familiepijn. De herinneringen van de dementerende moeder aan Bilbao vormen de kern van het verhaal, en die passages zijn (ondanks de uitvoerigheid) het sterkst. Het verhaal krijgt daar ritme en kleur; de moeder komt tot leven, de setting is concreet en de emotionele lading overtuigt. Maar het heden blijft daarmee vergeleken vlak. De ‘ik’, kind van de moeder, observeert maar voelt blijkbaar niet. Daardoor blijft hun onderlinge verhouding buiten beeld en draait het om moeder en het Bolbao-stuk; ik vind dat te dun. Het slot met het knuffelbeest, het nooit geboren kind en de tante uit Bilbao voelt daardoor voor mij als een haastige punt, geen mooie afronding. Kortom: een aardig thema, een paar sterke beelden, maar weinig balans tussen heden en verleden en een slot dat niet echt uit de verf komt.

Een knuffel uit Bilbao    Jo

Een mooi verteld verhaal dat net niet helemaal uit de verf komt. Mooie sfeerbeschrijvingen en de schrijver weet het heden en verleden goed met elkaar te mengen. Het is net niet genoeg om er echt een heel mooi verhaal van te maken.

Een knuffel uit Bilbao    RV

Sympathiek kort verhaal met mooie zinsbeschrijvingen over een dochter die maatregelen treft voor haar dementerende moeder. Alles is vervat in toegankelijke taal. Het einde (ontknoping) laat zich enigszins raden en is niet volledig verrassend, maar de flashback naar het vroegere leven in Bilbao voelt heel realistisch, geloofwaardig en als een persoonlijk inkijkje, knap gedaan.

Een knuffel uit Bilbao    Al

Liefdevol verhaal, waarin moeder redelijk goed is neergezet. Al wil je als lezer toch graag meer weten, vooral door intrigerende zinnetjes als 'Daar was hij wel lief voor mij'. De ik-persoon komt helaas minder goed of eigenlijk helemaal niet uit de verf, de stad Bilbao krijgt naar verhouding veel te veel aandacht, en dat is jammer. Want wat betekent dit alles voor haar? De allerlaatste zin roept ook vragen op. Als dat knuffelbeest van een tante uit Bilbao komt, denk je als lezer toch: is zij de zus van de ex van moeder? Oftewel: is die ex dan tóch de vader? Verder is het opruimen van een kamer en het vinden van een foto als aanleiding voor een verhaal niet erg origineel. Verder leest dit binnen de lijntjes geschreven verhaal wel plezierig.

Koude friet    Sj

Agent in burger houdt een snackbar-bezorger aan. Het heeft wel iets aandoenlijks,

Koude friet    Pe

Koude friet    Wi

Tieners vinden het raar dat er vrouwen bij de politie werken...? Speelt dit verhaal zich soms af in de jaren vijftig van de vorige eeuw? Nee, dus! Immers een elektrische fiets. Wat een flets en ouderwets thema, verteld in de vorm van een matige anekdote met een onduidelijk einde. Wie denkt die cursief geschreven zin? En als het de nepagente is, waarom is hij dan cursief? En als je je wilt mengen in de friet/patat-oorlog, doe dan je research: in Den Haag zeggen ze patat!

Koude friet    Ma

Een helder opgebouwde scène, maar inhoudelijk blijft het vrij eendimensionaal. De spanning tussen macht en misbruik ervan is een interessant thema, maar de agent blijft een karikaturale machtswellusteling zonder verdere diepgang, de jongen een passieve figurant. Geen morele frictie (wat prima had gekund) of verrassende ontwikkeling. Best aardig geschreven, maar lichtgewicht.

Czirok    Jo

Kort, mooi, maar niet een volwaardig verhaal. Veel meer dan de setting is dit eigenlijk niet, deze setting is wel mooi neergezet. Prachtige zinnen en in een verhaal dat nog moet groeien.

Czirok    RV

Bijzonder en origineel verhaal met een bijbels tintje, waarin het 'Evangelie van Czirok' kort wordt uiteengezet. De toon is ook al zo plechtig en de woordkeuze bloemig, maar toch is het narratief vrij goed te volgen. Aan personage-ontwikkelng of spanningsopbouw is er, mede door de aandacht die deze vertelvorm opeist, minder te zeggen. Wel zorgt het verhaal voor een glimlach vanwege enkele herkenbare verwijzingen.

Czirok    Al

Zoete wraak    Sj

Geest uit het verleden die tot wraak leidt. Het begin is prima, trok me naar binnen. maar zowel de wraak als de uitwerking daarvan zijn vervolgens te ver gezocht.

Zoete wraak    Pe

Zoete wraak    Wi

Een veel te lang verhaal hoewel het aantal woorden binnen de 3000 woordengrens blijft van deze wedstrijd. Het echte verhaal begint bij de brief, dus de ruim driehonderd woorden daaraan voorafgaande (de twee eerste alinea’s van dit verhaal) zijn dus alleen maar enscenering en infodump. En alles wat hier staat is niet meer van belang voor de rest van het verhaal en deze twee alinea’s kunnen dus worden samengevat in twee zinnen of zelfs helemaal geschrapt. En verder is er veel en veel te veel uitleg van zaken die de lezer allang snapt. Ik geef twee voorbeelden, maar er zijn er veel meer: de kennismaking met het blauwe blokje. Als dat is uitgelegd, volgt deze volstrekt overbodige tweede uitleg: “Het is voor de kinderen een relatief eenvoudige manier om hun nieuwe meester wat beter te leren kennen.” Tweede voorbeeld: de ééneiige tweeling neemt hun vader wel eens in de maling, gevolgd door deze overbodige uitleg: een situatie waarin de meiden erin slaagden hem ervan te overtuigen dat Lara Laurie was en andersom (overigens, als ouder van een eeneiige tweeling kan ik uit ervaring melden dat dit volstrekt ongeloofwaardig is: een ouder heeft echt geen enkele moeite om ze uit elkaar te houden!). En natuurlijk is halverwege al duidelijk hoe dit verhaal gaat eindigen, maar dat is pa na vele honderden woorden van nog meer overbodige uitleg. Begin eens met minstens 1000 woorden schrappen en probeer de spanningsboog wat beter op te zetten (of verzin een verrassende twist op het einde).

Zoete wraak    Ma

Schrijven is schrappen; de openingsscène is overbodig, het middenstuk bestaat uit uitgebreide beschrijvingen van huishoudelijke handelingen, schoolscènes en dialogen die weinig toevoegen aan plot of karakter. De introductie van de nieuwe meester in de klas is langdradig. Dit verhaal van bijna 3.000 woorden had gemakkelijk 30 tot 50% korter gekund, zonder dat dat ten koste was gegaan van de vertelling. Het plot is al niet echt geloofwaardig, maar erger nog is dat alles wordt uitgelegd; er blijft voor de lezer niets te raden over, behalve de ontknoping – maar die verrast ook niet. De combinatie van een uiterst zwaar motief (gedwongen abortus, langdurig trauma) met een huiselijke, bijna kinderlijke verteltoon vol regenbooghanddoeken, eenhoornonesies en knusse theemomenten werkt ook niet mee. Tegenwoordige en verleden tijd springen random heen en weer. Zucht.

Waar ik besta    Jo

De schrijfstijl is goed, het eerste deel van het verhaal vind ik heel sterk, haast ongrijpbaar en kwetsbaar. Het einde is niet aan mij besteed, dit doet me denken aan de verschrikkelijke kerstfilms die nu al overal te zien zijn, te makkelijk en te klef. Ondanks dit einde een kleine voldoende.

Waar ik besta    RV

Aandoenlijk, beknopt verhaaltje. Licht van toon weliswaar en toegankelijk, bijna dichterlijk en licht-ritmisch is verwoord, maar toch bevat het verhaal zwaarte, leed en verdriet. Het lijkt alsof de sirenes in het begin te maken kunnen hebben met de latere onheilstijding over de moeder van de hoofdpersoon, maar niet alle losse (verhaal)eindjes worden aan het einde aan de lezer geopenbaard. Dat is in dit geval ook niet nodig, de kerstgedachte zegeviert in dit narratief, maar het had de spanningsopbouw en de ontwikkeling van de hoofdpersoon nog meer recht gedaan, m.i. Niettemin een lezenswaardig verhaal, knap.

Waar ik besta    Al

Eerlijk en ingetogen verhaal over een kwetsbaar meisje. Prettig geschreven in een rustige en toegankelijke en hier en daar zelfs poëtische taal. Met een slot dat hoop geeft. Over Roos, die naar het meisje omkijkt, had ik graag wat meer geweten. Had de hoofdpersoon haar al eens gezien, hoe kwam zij daar ineens terecht? Wie is zij? Dat vraagt om meer uitleg. Ook de thuissituatie van het hoofdpersonage zou meer ruimte mogen krijgen. Die heeft haar (mede) gevormd tot wie zij is. Nu weten we dat door een subtiel tipje van de sluier en dat is fraai, maar wat magertjes toch wel. Mooie inzending.

Kreeft    Sj

Rampzalig familie-etentje. Geestige schets van de sfeer. Voor zo'n kort bestek zijn er echter wat veel personen die een rol spelen, iets meer diepgang zou het interessanter maken.

Kreeft    Pe

Kreeft    Wi

Wat een vreemde opening! ‘Iedereen wist dat dit de laatste keer was’, terwijl de bijeenkomst elk jaar terug kwam. Iedereen hoopte dat dit de laatste keer was, zou ik dan nog hebben kunnen begrijpen. En dan is er nog zoveel overbodige uitleg, zoals deze zin, die helemaal niets toevoegt aan het verhaal, het is dus alleen maar fluf: “Zelfs nette mensen -zoals wij- verkennen dan de grenzen van het fatsoen of gaan er juist overheen om goed te maken wat al die jaren is nagelaten.” Er worden elf personen opgevoerd in dit korte verhaal, als ik goed heb geteld. Veel te veel. Die bestaan vast allemaal als echte personen in het hoofd van de schrijver, maar voor een lezer die voor het eerst kennis maakt met deze familie, zijn die personen niet uit elkaar te houden. Dus vervalt dit verhaal in een reeks zinnen die leeg in de ruimte hangen. En de geïntroduceerde figuren blijven plat, onmogelijk voor de lezer om mee te leven.

Kreeft    Ma

Een potentieel rampzalig familiediner is geen heel origineel thema, waarmee de lat wat mij betreft hoog ligt. Niet meer van hetzelfde; wat voegt deze auteur toe? Kort en goed: de setting is mooi neergezet, het tempo is goeddeels op orde, de onderlinge, half uitgeproken spanningen zijn goed merkbaar. Maar het verhaal zakt in door overdaad. Te veel personages, te veel lijntjes, te veel psychologische duiding. Het diner zelf is sterk genoeg; alle toeters en bellen eromheen trekken de aandacht weg van de kern: de sociale oorlog aan tafel. Noëlle wisselt tussen aardige observaties en te veel uitleg van haar innerlijke staat. Jammer hoor, want veel aan dit verhaal is wél op orde; lekkere dialogen, uitgetekende karakters, goed droog taalgebruik. Een fikse snoeibeurt (schrijven is schrappen) levert een aanzienlijke betere versie op.

De zwarte joggingbroek    Jo

Het voelt allemaal wat gekunsteld in dit verhaal. De schrijver heeft goed over de inhoud en volgorde nagedacht. Het klopt allemaal net te keurig en het feit dat hij de oortjes hulpverleners noemt, is echt wat over de top. Het is het allemaal net niet.

De zwarte joggingbroek    RV

Indringend verhaal over een vrouw op weg naar een castingbureau, terwijl ze in gedachten grotendeels al in haar rol zit. Rake en trefzekere beschrijvingen van zowel haar binnen- als buitenwereld, al mist er wat duidelijkheid omtrent doel en richting, wat de spanningsopbouw niet ten goede is gekomen. Het verhaal is echter boeiend en diepgaand genoeg, maar met iets meer richting zou het meer aan spanning en urgentie winnen.

De zwarte joggingbroek    Al

De waarnemer    Sj

verwerking van de dood van een geliefde. Mooie invalshoek, onthechting, meditatie, loslaten. Op wat onnodige uitweidingen na prima om te lezen.

De waarnemer    Pe

De waarnemer    Wi

Geen flauw idee waar dit verhaal over gaat en dat is mogelijk eerder een tekortkoming aan mij als lezer, dan een tekortkoming van de schrijver van deze tekst. Maar wat wel duidelijk is: deze tekst voldoet niet aan de minimale eisen van een kort verhaal, waarin iets wordt verteld binnen een door de schrijver geconstrueerde mis-en-scène. Die mis-en-scène is er wel, maar veel te vaag om daar als lezer in te kunnen verblijven. Er is een ontwikkeling van een karakter, een essentieel onderdeel van een kort verhaal, maar verder houdt elke gelijkenis op tussen een kort verhaal en deze tekst. Ergens halverwege, tussen de veelheid aan lege zinnen, trof ik een “Cursus Mediteren voor Dummies aan,” maar verder is het aaneenrijgen van quasi-intellectuele zinnen niet hetzelfde als het schrijven van een kort verhaal. Een schrijver mag veel aan de interpretatie en invulling door de lezer overlaten, maar niet alles.

De waarnemer    Ma

Stilistisch een sterk verhaal, met heldere taal, een goed ritme en een consequente sfeer. Het thema vind ik ambitieus, en na lezing vraag ik mij oprecht af of ik overtuigd ben geraakt van de innerlijke reis die de hoofdpersoon heeft afgelegd. Maar het is niet dat ik dat niet geloof; snapt u mij nog? Als een verhaal mij op deze manier aan het denken zet, dan heeft het dus werking, impact op de lezer. En dat is een dikke plus.

Maar… het verhaal is te lang. Het drijft op de interne monoloog, alles gebeurt binnen één bewustzijn, er is geen onverwachte druk, iets dat de boel op zijn kop zet, zoiets. De uittreding bij de spiegel is mooi neergezet, maar bij de eik en later, in de stoel, zijn het varianten van hetzelfde fenomeen; echt wat toevoegen doet het niet. Zijn innerlijke overdenkingen vormen een botsing tussen wetenschap en mystiek; leuk, maar ik mis dan toch scherpte. Daardoor gaat het kabbelen, en dat is jammer.

De tikkende tijdbom    Jo

We zitten zonder het te weten in een scene van een film. Het is knap opgeschreven en het einde is verrassend. Het is goed, maar niet super. We een heel leuk verhaal om te lezen.

De tikkende tijdbom    RV

Leuk verhaal waarin op beknopte wijze een spannend moment bij een treinrails voorafgaat aan wat een emotionele begrafenis zou moeten gaan worden, een goed gevonden en knap bedachte mix van twee enerverende situaties die in elkaar vervlochten raken. Het briefje met de speech die nog op de achterbank lag is ook een hele rake vondst! Het einde, de ontknoping, kan helaas niet helemaal de verwachtingen inlossen en doet iets kort-door-de-bocht aan. Aan het schrijftalent ligt het echter niet, als er de tijd en mogelijkheid is om nog eens aan dit verhaal verder te werken, dan ben ik reuze benieuwd naar een vervolg in het uitvaartcentrum... Succes (en complimenten)!

De tikkende tijdbom    Al

De fotograaf    Sj

Kerstmis in het Drentse veen. Romantiek. Prima plot, ook qua tijd en plaats. Maar jammer genoeg is het verhaal over de hele linie net iets te matig uitgewerkt. De dimensie rond beleving en emoties is grotendeels afwezig.

De fotograaf    Pe

De fotograaf    Wi

Vast een mooi opgeleukte ware gebeurtenis, overgeleverd van generatie op generatie. En zoals wel vaker met waar gebeurde biografische of autobiografische verhalen: saai en voorspelbaar.

De fotograaf    Ma

Braaf, lineair verteld, nul spanning of verrassing.

Weer zin    Sj

Slippertje dat uit de hand loopt. Fraaie climax. Heel leesbaar.

Weer zin    Pe

Weer zin    Wi

Mooie titel voor een verhaal met lekker veel Vlaams (ik heb sommige woorden zelfs moeten opzoeken in mijn Vlaamse Woordenboek). Ik heb twee problemen met dit verhaal. 1 Er wordt veel te veel uitgelegd en dan met name in hoofdstukken 3 en 4 (het is overigens niet nodig in een kort verhaal om de alinea’s te nummeren). Maar ook de eerste zin. Volkomen overbodig, omdat alles wat daar in staat, later alsnog wordt genoemd. Enkele voorbeelden: “Ik ga je wat vertellen dat je kijk op ons relatietje wat verheldert “ en “Hij kreeg een unheimlich gevoel in de borststreek.” Laat de interne monoloog en de dialogen voor zichzelf spreken! Geef de lezer wat krediet! 2. Het slot. Ik stel een hoge eis aan verhalen die eindigen in zelfmoord. Immers het is een lui en gemakkelijk einde aan veel verhalen met kommer en kwel. Om interessant en geloofwaardig te zijn MOET de schrijver in de loop van het verhaal aannemelijk maken dat zelfmoord (in dit geval zelfs moord + zelfmoord) de ENIGE uitweg was (in het hoofd van de dader). Dat is niet aangetoond in dit verhaal, dit slot kwam uit de lucht vallen en dat vind ik dus onvoldoende.

Weer zin    Ma

Een verhaal dat ruig en rauw wil zijn, met veel vaart en lef geschreven, maar het schiet alle kanten op om uiteindelijk met gierende banden de bocht uit te vliegen. De opening is goed: de setting is concreet en Alfred als wat sneue buitenstaander is goed neergezet. Ook de entree van Séverine/Mia en de kortsluiting tussen zijn nostalgische blik en de kille realiteit van haar nieuwe leven beloven het nodige. Maar dan begint Mia te praten, of beter gezegd info te dumpen en stort de boel in. Een verwarrende berg seks, incest, weet ik het allemaal wordt over mij uitgestort. Het slot is nog grotesker en volstrekt ongeloofwaardig. Shockeren om te shockeren? Niet mijn verhaal.

Weer zin    Jo

In een kort verhaal nummers gebruiken als hoofdstukafbakening, het is wat overdreven. Het verhaal zelf is te lang uitgesponnen, het kan korter en krachtiger. Wat ik vooral mis, is het gevoel bij de hoofdpersoon. Het is alsof er op een knopje gedrukt wordt en de man automatisch zijn vreselijke ding doet.

Weer zin    RV

Tragikomisch en scherp beschreven verhaal over de zoektocht van een man naar een vrouw die werkzaam is in de branche van de betaalde liefde. Zintuiglijke, rake beschrijvingen. De structuur is sterk en de spanningsopbouw goed. Het einde, de ontknoping (hoewel niet overal even geloofwaardig en plausibel zijn) is verrassend tot aan de laatste regels, maar vloeit iets te snel voort uit het voorgaande, en voelt ietwat kort-door-de-bocht aan. Als er was gekozen voor een iets meer uitgewerkt einde, dan was ik geheel en al erin opgegaan, maar soit. Voor de rest wel een fraai verhaal.

Weer zin    Al

Heerlijk verhaal, het leest als een trein. Mooie en grappige details. De schrijver heeft er overduidelijk veel plezier in gehad bij het bedenken en maken. Mooi rond verhaal ook. Hier en daar gaat het wel erg snel, zoals bij Mia die haar verhaal zo huppekee even uit de doeken doet, zonder enige aarzeling, terwijl ze toch verrast zal zijn door Alfreds komst. Bij hem voel je ook niet echt de wanhoop, waardoor de laatste daad wel erg rauw op je dak valt. En Ilse met Zeno? Dat is - hoewel ook zo bedoeld waarschijnlijk - wel erg ongeloofwaardig, al is het zeker geestig. Hier en daar bijt de plechtige woordkeuze een beetje met de setting, zoals wellicht en deernis, maar dat mag de pret niet drukken. Erg leuk!

Te alleen    Sj

Dood en toch aanwezig. Dood gevonden worden, eenzaamheid, pittig thema. Jammer genoeg te 1-dimensionaal uitgewerkt, te beschrijvend, te weinig beleving.

Te alleen    Pe

Te alleen    Wi

De buiten het lichaam getreden geest die uiteindelijk zijn dode lichaam tegenkomt is een bekend thema uit de spirituele en horror literatuur (beide genres geven een heel verschillende twist aan dit thema). Dit verhaal valt in geen van beide genres en dat vind ik verfrissend. Bij tweederde van het verhaal ziet de lezer wel aankomen hoe dit gaat aflopen en dat is jammer, want dan is de spanning weg. Nog even knutselen aan de tekst om er voor te zorgen dat de afloop verrassend blijft. Toch blijft de lezer teveel op afstand, de schrijver laat niet echt toe dat hij in het hoofd kruipt van de hoofdpersoon. Probeer wat meer emotie (anders dan verrassing of verwarring) in de interne monoloog te brengen. Ik zag twee keer achter elkaar het woord ‘effectief’ in de Vlaamse betekenis. Nederlandse lezers zullen dat vreemd vinden en eerder het woord ‘echt’ verwachten op die beide plekken, wat (voor zover mijn kennis van het Vlaamse toereikend is), ook de bedoeling was van de schrijver. Op sommige plaatsen teveel uitleg, die helemaal niet nodig is, bv in deze zinnen: “Nog nooit had ik een kater zonder de bijhorende verschijnselen.” en “maar ik weet nu wel weer waarom ik zo weinig vrienden heb.” Ik waardeer het thema van het verhaal, maar er is nog een flinke redactieslag nodig om hier een goed verhaal van te maken.

Te alleen    Ma

Een verhaal met een klassieke twist (de hoofdpersoon is dood). Echt spannend of intrigerend wordt het niet. De lezer krijgt te weinig ruimte om zelf te begrijpen wat hier aan de hand is; de tekst vertelt voortdurend wat Alix denkt, voelt, bedenkt en concludeert. De buren en politie in het slotstuk zijn te uitleggerig: iedereen verwoordt precies het thema van het verhaal (eenzaamheid, niemand die haar mist). Geen hoogvlieger dus.

Waar mijn zus woont    Jo

Een prachtige titel die goed past bij dit verhaal, dat op een bijzondere manier is verteld. Een kind dat praat met de natuur en op zoek gaat naar haar zus. Bij vlagen werkt het heel goed en lees ik geboeid. Als je een verhaal op deze manier schrijft, balanceer je op het randje, alles moet kloppen, anders wordt het snel lachwekkend. In dit geval blijft het werken en staat er een mooi verhaal.

Waar mijn zus woont    RV

Bijzonder en origineel verhaal op speelse, toegankelijke wijze verwoord met hier en daar een knipoog naar 'Erik of het klein insectenboek'. Zo nu en dan loopt de vaart iets terug in het verhaal, de spanningsopbouw had daar wat beter gekund. De ontknoping heeft echter wel licht mythische kantjes en zet aan tot nadenken.

Waar mijn zus woont    Al

Alice in Wonderland-achtig verhaal, met een akelige afloop. Uitwerking mag nog wat scherper aangezet, met een duidelijkere beschrijving van Hanna's val, puntigere dialogen en een krachtiger gefomuleerd slot. Maar de sprookjessfeer is mooi weergegeven.

Het onbekende pad    Sj

Op avontuurlijk treinreis. Heel aardig thema, evenals het toewerken naar meer moed voor de jongen. Op het eind wordt het verhaal jammer genoeg wat afgeraffeld...

Het onbekende pad    Pe

Het onbekende pad    Wi

Ik vermoed een jonge, onervaren, schrijver. Daar is niets mis mee, maar er zitten zoveel beginnersfouten in dit verhaal, t.a.v. clichés, perspectiefwisselingen, verhaalstructuur, spanningsopbouw en overbodige uitleg, dat het verstandig is om eerst veel korte verhalen te lezen (bv de maandelijkse winnaars in deze wedstrijd) en een goede schrijfcursus te volgen voor je weer een verhaal indient. Schrijftechnisch heb ik weinig opmerkingen, dus je hebt wel de taalbeheersing om een goed schrijver te worden, nu nog de verhaaltechnische vaardigheden.

Het onbekende pad    Ma

Ja sorry hoor, maar hier begin ik niet aan. Een verhaal inzenden van 2.750 woorden waarbij de tekst volgeplempt is met enters. Wil het voor mij leesbaar worden, dan moet ik eerst 8 pagina’s ontdoen van die enters. En dat vertik ik.

Familie    Jo

De hoofdpersoon worstelt in dit verhaal met zijn jeugd. Het ligt letterlijk in elke regel op de loer. Het gevoel van angst en onrust is goed gedaan. Het leest fijn door, ondanks het thema. Ik voel de pijn van de hoofdpersoon en de wijze waarop dit verteld wordt, is gewoonweg goed gedaan.

Familie    RV

Sympathiek kort verhaal over familiebanden, gemis, verdriet maar ook nieuwe kennismakingen en alle bijbehorende spanning en onzekerheden van dien. Invoelende beschrijvingen en scherpe observaties. In het laatste gedeelte (einde) wordt er ineens veel informatie in enkele zinnen verteld, het voelt als iets te scheutig ineens, ietwat uitleggerig. Als de verteltrant hier iets rustiger en zorgvuldiger zou zijn, dan zou het einde nog meer indruk kunnen maken dan nu, vermoedelijk.

Familie    Al

Prima schrijfstijl en een mooi thema, dat zich leent voor een gevoelig en boeiend verhaal. Maar dat is het toch niet echt geworden. Veel ruimte wordt genomen voor een wat tamme ontmoeting op een begraafplaats (al heel vaak gedaan) en wat intrigeertt (dat slechte huwelijk, het beladen verleden, de beschadigde jeugd) zien we nauwelijks. Daardoor is het uiteindelijk behoorlijk vlak en vooral beschrijvend. Jammer!

Knutselmuziek    Sj

Spinvis, 'band' van maar twee leden. Muziek vol loops en een dito verhaaltje. Het kon me niet bekoren.

Knutselmuziek    Pe

Knutselmuziek    Wi

Om te beginnen: mijn complimenten aan de schrijver om eens iets heel anders te proberen. De Spinvis-versie van een kort verhaal. Alleen al de durf en originaliteit hiervan leidt tot waardering van dit jurylid en dus een voldoende. Het thema, twee mensen, twee muzikanten, twee tickets, is elegant. Eindeloze herhalingen kunnen heel krachtig zijn en obsessie, gemis, spijt of eenzaamheid uitdrukken. Maar wat de schrijver heeft verzuimd is om met elke loop iets toe te voegen, zoals Spinvis wel doet in zijn muziek. In dit verhaal werkt de herhaling niet spanningsopbouwend, maar mechanisch. Je herhaalt hetzelfde element vele malen, in nagenoeg identieke zinnen, zonder dat de betekenis verandert of verdiept. Daardoor verliest de herhaling zijn kracht. Bijvoorbeeld: „Ze waren maar met twee muzikanten” wordt tien keer herhaald. Elke keer in exact dezelfde woorden met exact dezelfde betekenis. In de muziek van Spinvis neemt de spanning toe met elke loop, omdat elke loop iets toevoegt. Dat is in dit verhaal niet gelukt. Er zit te weinig spanningsopbouw in dit verhaal, het is een aaneenrijging van losse alinea’s. De kern van het verhaal “Kom terug” zit erin, maar wordt toch wel ondergesneeuwd in al die identieke loops. Ik hoef als lezer niet te weten waarom die persoon er niet bij was (Was het een verbroken relatie? Een ex? Iemand die overleden is?) het is misschien zelfs wel spannender dat je dat niet benoemd hebt, maar ik vind het spijtig dat ook de pijn teveel op de achtergrond blijft, waardoor de laatste “Kom terug” niet echt de pijn overbrengt.

Knutselmuziek    Ma

Aardig bedacht: de vorm imiteert de inhoud. De repetitieve zinsbouw, de variaties op een thema, de cirkelende zinnen: het verhaal gedraagt zich als samengesteld met een looper. Ben je door de eerste verwarring heen en heb je de opzet door, dan gebeurt er verder ook niet veel meer. Of eigenlijk niets. Misschien een beat eronder denken, repetitief lezen….

En voor alle duidelijkheid, Spinvis is geen band maar de artiestennaam van Erik de Jong.

Slowmotionknipoog     Jo

Een surrealistisch verhaal dat werkt, dat is heel fijn. Een vrouw die opeens verandert in een schildpad. Om dit te laten werken, moet je aardig kunnen schrijven. In dit verhaal is het goed gelukt, het leest fijn. Het einde is alleen wat gemakkelijk, te gemakkelijk. Dan nog blijft het een mooie inzending.

Slowmotionknipoog     RV

Verrassend en bijzonder kort verhaal over een man die in plaats van naast zijn vrouw ontwaakt naast een schilpad. Zorgvuldige beschrijvingen en rake observaties. De spanningsopbouw is ook fraai, met hier en daar een knipoog naar Murakami (Iq84) en Kafka (Gedaanteverwisseling). Handig wordt er tot het einde aan toe gespeeld met de mogelijkheid van een droom/nachtmerrie, een persoonsverwisseling of een andere rationelere verklaring. Complimenten.

Slowmotionknipoog     Al

Kunst    Sj

Een Kerstfeest dat in het nonderd loopt. het duurt even voor het boeiwend wordt maar uiteindelijk is het een prima verhaal. Met een aardige clou.

Kunst    Pe

Kunst    Wi

Dit lijkt de tijd van het jaar te zijn waarin familiekronieken, al dan niet geheel of gedeeltelijk (auto)biografisch, in verhaalvorm worden ingediend bij deze wedstrijd. Het familiekerstdiner blijkt dan een aantrekkelijke en veel gebruikte enscenering voor zo'n verhaal. Groot probleem van dergelijke verhalen is de veelheid aan figuren die klaarblijkelijk genoemd moeten worden, omdat de schrijver dichtbij de werkelijkheid wil blijven. Maar helaas is de werkelijkheid vaak saai. Ook in dit verhaal komen familieleden voor, die geen enkele rol spelen in het verhaal, en dus alleen maar de aandacht afleiden. Ik zeg het nog maar eens: in een goed kort verhaal doet ELK detail ertoe, elk woord moet bijdragen aan de enscenering, de spanningsopbouw of de queeste. Datzelfde geldt voor opgevoerde bijfiguren. Toch zit hier onder de veelheid aan niet ter zake doende bijfiguren en details een bijzonder verhaal dat verteld moet worden. Dus ik wil de schrijver uitnodigen (al dan niet met hulp van een niet bij deze familie betrokken medelezer) om fors te snoeien in dit verhaal. En als het even kan om een verrassende twist op het einde toe te voegen, want dat kan dit verhaal wel gebruiken. Schrijftechnisch heb ik geen aanmerkingen, dus deze schrijver moet in staat zijn om van dit gemiddelde verhaal een heel goed verhaal te maken.

Kunst    Ma

Ha, het tweede ongemakkelijke familiediner van deze maand! En lekker hoor, al had het wel wat compacter gemogen hier en daar: dit verhaal heeft een krachtige focus en bouwt rustig op naar een fatale ontmaskering. Niet te veel, niet te weinig, het doel duidelijk voor ogen. En hier en daar een genietzin! Mijn favoriet (op een zwaar beladen moment): “Het ijs smolt op de borden, niemand at nog. Jezus lag op zijn zij in een plas roomijs op de gebloemde serveerschaal, ingekapseld in zijn gekantelde kribbe.” Heerlijk! Kan het beter? Zeker, door te schrappen, wat uitweidingen te wieden, minder backstory erin te verwerken. Maar dat neemt niet weg dat deze lekker leest. Goed gedaan!

Fin de siecle    Jo

Zo zou het zomaar kunnen gaan, het einde van de wereld. De personages gaan er wel heel luchtig mee om, alsof er na het einde van de wereld gewoon nog een leven is.

Fin de siecle    RV

Tragikomisch en geestig verhaal over een echtpaar met traditionele, maar gedateerde levensopvattingen en behept met een somber toekomstperspectief. Rake beschrijvingen, leuke observaties. De ontknoping komt echter iets te snel en voelt wat kort-door-de-bocht aan, hier had iets meer uitvoerigheid en opbouw toegepast kunnen worden. Niettemin een heel toegankelijk, lezenswaardig verhaaltje.

Fin de siecle    Al

Warhoofd    Sj

Dementerende POTUS. Heel fraai plot, goed bedacht, prima in de actualiteit geplaatst. Het verhaal boeit meteen en nodigt uit door te lezen. Compliment.

Warhoofd    Pe

Warhoofd    Wi

Er worden veel geromantiseerde historische verhalen geschreven. Aan historische gegevens, gebeurtenissen en mis-en-scènes worden dat persoonlijke (gefingeerde) details toegevoegd. Er is een hele eigen uitgeverscategorie bestaande uit historische romans, dus er is zeer zeker vraag naar dit soort verhalen. Dit verhaal is overigens een slecht voorbeeld van een geromantiseerd historisch verhaal en dat komt omdat de schrijver heeft gekozen voor een hedendaagse, in plaats van een historische enscenering. En als je dat doet, dan vereist dat heel erg veel research. Als je het Amerikaanse politieke nieuws volgt, dan kun je al zien dat een aantal details in dit verhaal gewoon niet kloppen. Nog erger vind ik dat de schrijver heel oppervlakkig een groot aantal details heeft toegevoegd (bv Abu Ghraib), die totaal niet van belang zijn voor het verhaal. En het allerergste vind ik nog dat de schrijver niet de moeite heeft genomen openbare bronnen te bestuderen, die in detail uitleggen hoe de commandostructuur eruit ziet rondom de nucleaire codes. Bijvoorbeeld het boek “Command and Control” van onderzoeksjournalist Eric Schlosser. Het slot van dit verhaal is onmogelijk en als de geloofwaardigheid van een geromantiseerd historisch verhaal aantoonbaar nul is, is het verhaal niet meer te redden, zelfs als het goed geschreven zou zijn. En ook dat is niet het geval met dit verhaal, het is breedsprakig en rommelig. En bovendien heeft dit verhaal ook veel last van clichés. Laat ik één zin noemen, waarin maar liefst twee clichés zijn verwerkt: “De leider van de vrije wereld is een slaaf geworden van zijn eigen waanbeelden.”

Warhoofd    Ma

Goeie titel met een dubbele bodem. En een interessant thema: een man die tussen trouw, angst en moreel besef in wordt vermalen. Bij het lezen ontkom je niet aan de actualiteit, wat onbevangen lezen een beetje in de weg zit. Er zitten sterke stukken in, waaronder de scene in de slaapkamer van de president. Maar even vaak wordt het karikaturaal, met het uitlachen door het Chinese staatshoofd als dieptepunt: dit is té ongeloofwaardig. Idem de slotscene, een president kan dat niet in zijn eentje doen. Verder had een fikse snoeibeurt het verhaal sterker gemaakt. Niet slecht of best aardig, maar te rafelig voor een echt hoge score.

Warhoofd    Jo

Een te lang en niet altijd even lekker geschreven verhaal over een Amerikaanse president die de weg volledig aan het kwijtraken is. Het verhaal kan met niet bekoren, het is niet pakkend geschreven, zit vol open deuren en het einde is niet geweldig.

Warhoofd    RV

Grappig, origineel verhaal over een beveiliger van een (zeer herkenbare) president in het Witte Huis, die de nodige uitdagingen op zijn pad krijgt. Mooi satirisch beschreven aaneenrijging van gebeurtenissen met zorgvuldige - zij het niet altijd even geloofwaardige, maar soit - beschrijvingen en een vrij goed gelukte spanningsboog. De ontknoping is verrassend en bijzonder (en ook zeker niet voorspelbaar), waarbij met de nodige moed gekozen is voor een (enigszins) open einde. Heel leuk en lezenswaardig, chappeau!

Warhoofd    Al

Het dubbele plafond    Jo

Een wat eenvoudig verhaal over de oorlog. Er wordt net zoveel niet als wel verteld. Dit werkt soms heel goed, in dit verhaal is het niet sterk gedaan. Te eenvoudig om goed te zijn.

Het dubbele plafond    RV

Sympathiek inkijkje bij een familie waar een lang verzwegen geheim uit de oorlogsjaren aan het licht komt. De verrassing en het ongemak zijn mooi, voelbaar, beschreven. Wel blijft de verhaallijn met 'Joris' vergeleken met het ontdekte geheim nu ietwat onderontwikkeld (en wellicht onnodig?), omdat het begin suggereert dat daar nog wel wat belangrijks mee zal gebeuren, deze niet-ingeloste verwachtingen werkten ietwat matigend op de spanningsboog. Niettemin een goed geschreven, lezenswaardig verhaaltje.

Het dubbele plafond    Al

Wortel schieten    Sj

? ...helaas, ik heb niets begrepen van 'Wortel schieten.'

Wortel schieten    Pe

Wortel schieten    Wi

De cold open van dit verhaal is intrigerend, maar achteraf teleurstellend: de scène staat te los van de rest van het verhaal, het terug cirkelen naar het konijn helemaal op het einde voelt gratuit, te gezocht, niet vanzelfsprekend voortvloeiend uit het tussenliggende verhaal. Het verhaal zelf vond ik boeiend, omdat het het leven binnen een sekte vanuit een nieuw perspectief beschrijft. Het einde geeft ineens een heel donkere draai aan het verhaal, die niet is voorbereid. Als schrijver moet je meer indicaties geven gedurende het verhaal van deze zeer donkere kant van de hoofdpersoon, om het einde geloofwaardig te maken. Nu komt het einde teveel uit de lucht vallen. De familiebijeenkomst is overtuigend beschreven, maar de dialoog met Mat is langdradig en herhaalt zichzelf zodat de spanningsopbouw wordt afgebroken. Dat is jammer. “De groep? Ella, het is een sekte!” is te uitleggerig, ook jammer. Dus: een zeer fantasierijk verhaal met een bijzonder perspectief en in mijn beoordelingsschema is dat al genoeg voor een dikke voldoende. Verhaaltechnisch is er nog een flinke redactieslag nodig om er een echt goed verhaal van te maken. Schrijftechnisch is vooral de opening niet sterk. Zinnen als “Een gedachte schoot door mijn hoofd” en “Het duurde niet lang voordat ik opmerkte” geven aan dat de schrijver (en dus ook de lezer) in de openingsalinea’s nog niet echt in het hoofd zit van de hoofdpersoon. Later in het verhaal wordt het beter en deze kleine stijlfoutjes zijn gemakkelijk te verbeteren.

Wortel schieten    Ma

Goed verhaal, waarin de twee leefwerelden van de hoofdpersoon zodanig vervlochten raken dat een ongelukkige ontknoping niet kan uitblijven. De auteur stopt op het goede moment; het decompenseren van Ella blijft hiermee de focus. Daarvoor wordt stukje bij beetje duidelijk hoezeer zij onder invloed staat van de leider van de groep, dan wel sekte. Van mij had die finale ontregeling wat subtieler ingeleid mogen worden, door de dialoog tussen Ella en haar broer meer diepgang te geven. Desalniettemin een van de betere verhalen van deze maand! Enne, compliment voor de titel, die pas snapt als je het verhaal gelezen hebt.

De vriendengroep    Jo

Na een ijzersterk begin wordt het verhaal al snel slechter. De gitaarsolo op de telefoons werkt heel goed, wat er daarna gebeurt is voorspelbaar en saai. Het is zonde, omdat het begin ijzersterk is. Heel knap gedaan en ergens hoop ik als lezer dat het een afrekening gaat worden. Het blijkt dat de afrekening al geweest is en dat we nu fijn met elkaar de toekomst ingaan. Niet heel sterk.

De vriendengroep    RV

Geestig verhaal met veel suspense en magisch-realistische ingrediënten, geschreven in een stijl met een knipoog naar Stephen King. Mooie, zorgvuldige spanningsopbouw. Toegankelijk woordgebruik. Het einde voelt bijna mythisch aan, al had deze lezer op iets meer 'vuurwerk' gerekend wat de ontknoping betreft. Niettemin een leuk, lezenswaardig verhaal.

De vriendengroep    Al

Ronnie en de koningin    Sj

Beatrix bij de gewone mens. Kreatief bedacht en grappig om te lezen. De afstandelijkheid in haar taalgebruik is bijna vertederend. Compliment.

Ronnie en de koningin    Pe

Ronnie en de koningin    Wi

Ja heel grappig. De schrijver heeft veel onderzoek gedaan, komt uit een oude sjieke familie of beschikt over een ‘Deftige Woorden Boek’ waarvan ik het bestaan niet ken. Heel leuk gedaan. Als kort verhaal is het natuurlijk niet meer dan dat, een leuke oppervlakkige vertelling. Zonder spanningsboog, zonder verrassende twist of bijzonder perspectief, maar een heerlijke afwisseling tussen al die ‘kommer & kwel’ verhalen die deze maand weer zijn ingediend. Ik heb hardop gelachen, en dat is meer dan genoeg voor een voldoende. Twee kleine puntjes: komma’s kosten niets, dus ik raad de schrijver aan om ze wat vaker te gebruiken en bijvoeglijke naamwoorden kosten juist wel wat (met name lezerirritatie), dus ben daar wat zuiniger mee. Voorbeeld: “dit jongetje met zijn roodblonde haar, zijn ronde intelligente ogen en zijn beleefde optreden.” Tenslotte: de naamloze prinses werkt prima in dit verhaal (laat de lezer dat maar invullen). Haar 'Trix' noemen doet daar afbreuk aan.

Ronnie en de koningin    Ma

 Hahaha! Charmant verhaal hoor. De oud-koningin heeft een kenmerkend taaltje toebedicht gekregen; verre van de werkelijkheid, maar in deze vertelling werkt het. Daardoor laveert het tussen een ‘gewoon’ verhaal en een sprookje in, en in een aangenaam tempo ontvouwt zich een aardige vertelling. Dat aan het eind wel plat ter aarde stort met een einde-zonder-ontknoping; het verhaaltje is uit en dat was dan dat. Dat had wel anders gemogen.

Ronnie en de koningin    Jo

De eerste scene is grappig, wat daarna volgt vooral een eindeloze herhaling. Het verhaal wordt traag verteld en het voelt aan als een sprookje, maar het is wel gesitueerd in het heden en dit werkt niet goed voor mij. Een poging om een hedendaags sprookje te schrijven is prijzenswaardig, qua uitwerking en einde is er nog veel te winnen.

Ronnie en de koningin    RV

Schattig aandoelijk verhaal met een klein scheutje sprookjesachtigheid overgoten. Het taalgebruik is plechtig en erudiet en sluit aan bij de vorstin. Het is niet meteen duidelijk in welke richting het verhaal gaat (behalve dan naar Ronnies huis), waardoor de 'ontknoping' een beetje snel wordt uiteengezet en het einde een beetje kort-door-de-bocht en aanvoelt, maar zelfs met dit einde beklijft er een heerlijk geestig verhaaltje, geschikt voor alle (althans, de meeste) leeftijden met een plezierige feelgood vibe, complimenten.

Ronnie en de koningin    Al

Heel grappig. Sterke dialogen. Met veel plezier gelezen. Hier en daar heel even een tikje flauw, maar dat is razendsnel weer vergeten. Het einde had iets verrassender gemogen, maar verder een heel vermakelijk verhaal.

Zonder titel    Jo

Dit verhaal is gewoon, dat is een sterke zin. Vrijwel de enige sterke zin in dit verder vooral zielloze verhaal. Je hoopt op een krachtig statement, het verhaal is eigenlijk vrijwel niets.

Zonder titel    RV

Een verhaal dat het midden houdt tussen jeugdherinneringen en overpeinzingen om tragische gebeurtenissen uit het verleden niet leidend te laten zijn voor een nieuwe toekomst. De vorm heeft veel weg van poëzie, wat de spanningsopbouw en karakterontwikkeling als proza-elementen niet bepaald ten goede komt, maar wat, op eigen wijze, wel een bepaalde overtuigende urgentie in zich draagt. Moedig stuk.

Zonder titel    Al

Rode rozen en chrysanten    Sj

Stalken van de toekomstige geliefde. Niet te hopen dat dit vaak voorkomt. Het thema sprak me niet helemaal aan, bovendien is het verhaal wat langdradig.

Rode rozen en chrysanten    Pe

Rode rozen en chrysanten    Wi

Dit is zeker geen slecht stalkingverhaal. Maar het verhaal is te lang en bovendien hinderlijk vanwege de vele bijvoeglijke naamwoorden. Kijk nou eens naar deze constructie: “op zijn bruine kalfsleren veterschoenen.’ Twee, eigenlijk drie kwalificaties van zijn schoenen, die niets aan het verhaal toevoegen. Op een gegeven moment het je de stalker mindset wel door als lezer. Met name de alinea waarin hij de eerste ontmoeting beschrijft is veel te lang, de spanning zakt dan ernstig in. Dan het vreselijke jeukjargonwoord ‘hechtingsangst’, dat schreeuwt om show don’t tell. Hetzelfde woord aan het einde nog eens terug laten komen, maakt de vertelling mooi rond, maar evenzogoed zouden dergelijke jeukwoorden verboden moeten worden in een kort verhaal. Daar komt nog eens bij dat de hoofdpersoon zoals beschreven in dit verhaal geen enkele indicatie geeft last te hebben van hechtingsangst. Dat blijkt uit niets. En een stalker is een heel andere persoonlijkheid dan een persoon met bindingsangst (de gebruikelijke term voor hechtingsangst). Nog zo’n detail: als je hoofdpersoon een fotografisch geheugen heeft, dan is dat nogal wat. Daar kun je van alles mee doen in een goed kort verhaal, ook in een stalkingsverhaal, maar hier blijft dat onbenut. Tenslotte nog een stijldingetje. In deze zin: “De metamorfose van zijn huis zou ervoor zorgen dat Andela als een blok voor hem viel,” zou ik ‘als een blok voor hem zou vallen’ gebruiken. Tenslotte is het slot nogal slap. Een dergelijk verhaal vereist bijna een klapper op het einde, een onverwachte twist of een bijzonder perspectief.  Al met al een aardig verhaal, maar ook niet meer dan dat vanwege de vele kleine tekortkomingen.

Rode rozen en chrysanten    Ma

 Een consequent uitgewerkt portret van een obsessieve stalker. De gedetailleerde observaties van Andela, het archief met punaises, het kopiëren van haar boodschappen, inrichting en activiteiten: deze man is een creep, terwijl hij zichzelf juist als rationeel en ziet. Nadeel is dat de observaties en gedrag van de man zich gaan herhalen, daardoor gaat het verhaal slepen. Een strakkere regie had het ongemak bij de lezer groter gemaakt. Wat minder uitleg, een tikje meer suggestie, zou de onderhuidse dreiging vergroten. Desondanks: stijlvast, goed opgebouwd en een geloofwaardige, ongemakkelijke hoofdpersoon.

Het walnoothouten graf der entropie    Jo

Een lang verhaal, wat snel verveelt. Halverwege snak je als lezer naar het einde, maar dan moet je nog even doorlezen. Alles wordt eindeloos verteld en herhaald.

Het walnoothouten graf der entropie    RV

Beklemmend, oudtestamentisch aanvoelend verhaal dat is overgoten met een licht sf-achtig sausje. Mooie volzinnen die blijk geven van eruditie, maar die de vaart soms onnodig vertragen en de focus, richting en spanningsopbouw af en toe zelfs ondermijnen. Als het verhaal kan worden ontdaan van de onnodige franje, dan resteert er echter wel een fraai, indringend, urgent en lezenswaardig verhaal, waarvoor complimenten.

Het walnoothouten graf der entropie    Al

Raden Bazoeki is dood    Sj

Een student overlijdt. Boeiend begin, zeker door de 'Indische' sfeer die het verhaal oproept. Daarna gaat het echter ten onder aan onnodige en te lange uitweidingen en teveel feiten.

Raden Bazoeki is dood    Pe

Raden Bazoeki is dood    Wi

15 september 1915 viel op een woensdag, niet een zaterdag. Het spijt me, ik neem een verhaal niet serieus, waarin de schrijver geen moeite heeft gedaan om de simpelste feiten te checken. Bij het schrijven van een kort verhaal, en zeker bij een kort verhaal waar wordt gekozen voor een historische setting, dient net zoveel tijd in research te gaan zitten als in het schrijven zelf. Een schrijver die die tijd niet wil investeren levert dan een verhaal op dat ik niet wil lezen. En ik heb dus inderdaad niet verder gelezen.

Raden Bazoeki is dood    Ma

Meer een biografische schets dan een afgerond kort verhaal. De historische context is zorgvuldig uitgewerkt, de koloniale verhoudingen zijn voelbaar, en het personage Anna krijgt een zekere diepte via haar verleden, haar rouw om Jacob en haar ‘Hollandsche moeder’-rol voor Bas. De sfeer van 1915 (de koetsen, het nieuwe kerkhof, de sociëteiten, de Indische studenten) is overtuigend neergezet. Maar narratief gebeurt er vrijwel niets, het is expositie, terugblikken, namen en achtergronden. Bazoeki zelf blijft een schim; hij sterft op de eerste pagina en verandert daarna in een object van beschrijving en lof, zonder dat hij als personage echt tot leven komt. Lange zinnen, opsommingen en veel naam-dropping (straten, clubs, personen) geven de lezer meer het gevoel een artikel te lezen dan een verhalende scène met spanningsboog. Ik heb het met interesse gelezen, maar met plezier… mwah.

Daar waar de zon niet komt    Jo

We zitten gevangen in een personage dat stemmen hoort en we worden meegenomen in de worsteling die dit met zich meebrengt. Het lukt de schrijver niet om mij echt in het hoofd van dit personage te trekken. Ik blijf op afstand als lezer en het verhaal blijft daardoor oppervlakkig en wat leeg.

Daar waar de zon niet komt    RV

Indringend psychologisch drama over o.a. controle en controleverlies, invloed en macht, over overwinningen op jezelf, omgaan met negatieve gedachtes en het sussen van stemmetjes in je hoofd. De beschrijvingen zijn invoelend en het taalgebruik is helder en toegankelijk. De spanningsboog en de ontknoping hadden echter nog iets meer uitgewerkt kunnen worden (focus en richting), maar in de basis ligt hier nu al een kundig, fraai beschreven persoonlijk relaas.

Daar waar de zon niet komt    Al

Paashaasschaamhaarverzamelaar    Sj

Een dorpsgek en zijn verzorgster. Grappig bedacht wel, maar onbevredigend hoe het afloopt. Een begripvol verbond van beiden tegen de rest zou leuk zijn geweest.

Paashaasschaamhaarverzamelaar    Pe

Paashaasschaamhaarverzamelaar    Wi

Veel kolder gegoten in een anekdote. En niet alleen de klinker 'a' komt voor in dit lange woord, er is ook een 'e', anders dan wat de leugenachtige verteller beweert.

Paashaasschaamhaarverzamelaar    Ma

Het verhaal is net zo flauw als de titel al doet vermoeden. Beroerd geschreven ook nog. Next!

GL    Jo

Een bijzonder leuk idee is gegoten in een te saai verhaal. Echt briljant wat de schrijver vertelt en het zou een prachtig verhaal opgeleverd hebben als het echt tot leven gekomen was. Het is nu zo klinisch verteld dat het niet boeiend wil worden.

GL    RV

Bijzonder en verrassend verhaal over de ontdekking van de hoofdpersoon G.L. die stuit op een eerdere GL die een vergelijkbare zoektocht deed. De toevalsfactor - origineel, leuk bedacht en zorgvuldig uitgewerkt - is wat dit verhaal smaak en kleur geeft, spanning(sopbouw) komt echter pas laat op gang door de trage vertelstructuur. Als er iets minder langdradig was opgebouwd zou het verhaal ipv het predicaat 'goed' waarschijnlijk 'zeer goed' hebben gekregen.

GL    Al

Door andere ogen    Sj

Eenzame vrouw komt in beweging. De desolate sfeer en later de ontwikkeling van de vrouw zijn goed getroffen. Het lukte echter niet me te boeien.

Door andere ogen    Pe

Door andere ogen    Wi

Dit verhaal verwijst naar en sluit naadloos aan bij het lied “Angel from Montgomery” van Bonnie Raitt uit de jaren zeventig. Ongetwijfeld weet de schrijver dat Montgomery verwijst naar het saaie provinciestadje Montgomery in de Amerikaanse staat Alabama, immers de schrijver maakt in het verhaal melding van een saai provinciestadje. Er zijn veel goede popsongs met intrigerende teksten, die je kunt omzetten naar een kort verhaal. Maar dit verhaal blijft wel heel nauwkeurig bij de songtekst, ook al zijn er veel details toegevoegd (die overigens alleen maar meer, en soms teveel, illustraties zijn van de eenzaamheid). Ik verwacht van een schrijver die meedoet aan deze wedstrijd dat hij aan zo’n songtekst een eigen twist meegeeft, een bijzonder perspectief, of een verdieping van het verhaal. Dit is echt een goed geschreven verhaal over eenzaamheid, maar toch geef ik de voorkeur aan de songtekst. Die is scherper, geeft veel minder overbodige uitleg en is daarmee schrijnender. En dat maakt dit verhaal, hoe mooi ook geschreven, tamelijk overbodig.

Door andere ogen    Ma

Subtiel en zorgvuldig geschreven, met scherpe observaties, zintuiglijke details en een melancholische cadans. Marith is geloofwaardig in haar afgestompte, ingeklonken bestaan; een leven dat langzaam is dichtgeslibd. Tegelijkertijd blijft de vertelling vooral veilig: veel impressies, weinig verschuiving. Dat maakt voor mij de scène in de galerie een van de sterkere passages: hier gebeurt iets concreets, wordt Marith geactiveerd, ontstaat spanning met een ander personage. Hier had een breuklijn kunnen ontstaan, maar dat gebeurt niet – weliswaar passend bij de personage, maar narratief jammer. Daarna vervalt het verhaal weer in breed uitgesponnen introspecties. Het slotbeeld met de brief bij de hoofdloze engel is op zich wel fraai, maar op het randje van sentimenteel. Wat resteert is… toch een uitzichtloos bestaan.

Wonder woman    Jo

Een verhaal over een bijzondere ontmoeting, dat te traag verteld wordt. Er zit amper vaart in en het einde is te open. Het verhaal is niet lang, maar desondanks voel ik te vaak dat er gewoonweg geen vaart in het verhaal zit.

Wonder woman    RV

Sprookjesachtig verhaal met een romantisch ingestelde hoofdpersoon die graag gelooft in de liefde. De brieftijding is ietsjes onwaarschijnlijk/ongeloofwaardig, maar het restant van het verhaal en andere meewerkende details heffen dat goeddeels op. De ontknoping is niet geheel verrassend, maar wel aandoenlijk.

Wonder woman    Al

Lief en ook wel nieuwsgierig makend verhaal, maar ook een beetje saai. Zonder meer door de lange brief, die te veel ruimte inneemt en onvoldoende prikkelend is geschreven. En de hoofdpersoon willen we ook graag beter leren kennen. Een meisje dat stage loopt: dat is veel te weinig. Wie is zij, waarom staat ze open voor deze onbekende liefde? Dit kan veel spannender.

De Hoeroepboom    Sj

Sorry schrijver, voor mij er was geen chocola van te maken.

De Hoeroepboom    Pe

De Hoeroepboom    Wi

Complimenten voor de schrijver t.a.v. de fantasie die ten grondslag ligt aan dit verhaal. Een goede fantasie is voor mij al goed voor een voldoende, maar in dit geval is het maar een hele kleine voldoende, gezien alle tekortkomingen: Helaas ook hier weer het euvel waar veel Fantasy- en SciFi-verhalen aan lijden: de schrijver meent eerst veel aandacht te moeten besteden aan de mis-en-scène en de uitleg van de verzonnen wereld, voordat dan eindelijk het verhaal mag aanvangen. In dit geval zijn dat 470 woorden van uitleg, veel te veel! Heel veel lezers zullen zijn afgehaakt voordat dan eindelijk het verhaal begint, bij de zin: “Terwijl Inni bedroefd op de heuvel...” En nog een ander bekend probleem bij dit soort verhalen (ook in dit verhaal): veel te veel namen van bijfiguren, die verder geen rol spelen in de spanningsopbouw of de ontknoping. In een kort verhaal dat in een ‘normale wereld’ is gesitueerd is dit al hinderlijk voor de lezer, in een Fantasy-verhaal is dat nog erger. In de loop van het verhaal begon me ook het gemaakt Oud-Nederlands te irriteren, zoals bijvoorbeeld in deze zin: “opdat uit het kooltje een boom groeie wier zaad de vrucht van al het groen op aarde weze.” Maar dat kan een persoonlijke irritatie zijn. De titels van verschillende alinea’s, die de inhoud van de komende alinea aankondigen alsof het hoofdstukken zijn, kun je beter achterwege laten in een kort verhaal. De drie vruchten van de Hoeroepboom krijgen elk een bestemming, maar die doen er niet toe voor dit verhaal. In een veel langer verhaal zou dat veel beter passen. En zo blijkt maar weer dat het heel moeilijk is om een goed Fantasy-kort verhaal te schrijven, het formaat van een kort verhaal leent zich niet erg goed voor dit genre. Ik ken maar weinig uitzonderingen op deze regel.

De Hoeroepboom    Ma

Deze inzending telt 6.278 woorden, meer dan het dubbele van de limiet. Ik snap dit werkelijk waar niet.

Mindfuck    Jo

Een aardig idee levert een tikje bizar verhaal op. Het is niet verkeerd, maar bij mij werkt het niet echt. Wat ik wel gaaf vind, is hoe het gesprek begint: recht voor zijn raap en volkomen gestoord. Hele leuke elementen, geen echt goed verhaal.

Mindfuck    RV

Geestig en origineel kortverhaal over een man wiens gedachten kunnen worden gelezen door diens buurman. Het verhaal komt snel to-the-point, de spanning wordt vlot opgebouwd en de fraaie en bijna onvermijdelijke ontknoping volgt snel. Ook al gaat het narratief hier en daar ietwat kort door de bocht (het was niet erg geweest als het verhaal iets langer zou zijn geworden), toch is het resultaat een mooi verhaaltje met een leuke ontknoping, complimenten!

Mindfuck    Al

Grappige ontmoeting en leuk gevonden: die vereniging van telepaten waar buurman Louis bij aangesloten is, die het leven van zijn buurman vergalt. De fantasieën van Henk mogen origineler, ze vormen een belangrijk onderdeel van het verhaal. En de dialogen kunnen interessanter en hier en daar plaatsmaken voor daden, zodat er nog duidelijker een conflict ontstaat. De twee mannen mogen wel wat meer worden aangezet, net als de honden (een pekineesje keft :)). Een grappig einde, maar: ziet Louis dan niet ook de gedachte van Henk om zijn vechthond op hem af te sturen?

Marsepein    Sj

Een euthanasie die niet doorgaat. Heel beeldend wat er dan gebeurt met mensen die 'er op rekenen' dat je dood zal gaan. boeiden, goed geschreven ook. Chapeau.

Marsepein    Pe

Marsepein    Wi

Mooi verhaal, mooi thema, goed verteld. Maar ik heb wel wat suggesties voor de schrijver om van dit best wel goede verhaal een heel goed verhaal te maken. Het middenstuk is veel te lang, het is een herhaling van zetten, die niets toevoegen en de spanningsopbouw bederven. Vanaf “De dag van het feest”... tot en met “Ze draaide zich om en liep weg” zijn het ruim 900 woorden en de helft daarvan kan geschrapt worden. Voorbeeld: de neef voegt niets toe aan het verhaal. Nog een voorbeeld: Marc verzameld al gebruikte glazen en bordjes met etensresten, nog voordat het feest is begonnen. Ik begrijp de symbolische betekenis van de taart, maar de taart krijgt wel erg veel woorden, zonder dat die betekenis toevoegen. Verder zie ik wat taalfoutjes en wat mogelijk Vlaamse zinsconstructies, waarvan ik niet zeker weet of die correct zijn. Bij voorbeeld: “Hij vouwde ze dicht,” ‘Ze’ slaat terug op velletjes, maar er staan nog een zin tussen met daarin 'het papier.’ Zo’n zelfde constructie met een verwarrende tussenzin bij: “Hij gooide het niet weg.” Het open einde vond ik mooi.

Marsepein    Ma

‘Show, don’t tell’ in optima forma. Dit verhaal is met precisie geschreven; terughoudend, dodelijk kalm. Geen jacht op grote emoties, maar kleine details die een ongemakkelijk verhaal vertellen; de scheve marsepeinletters, Griet die haar brief verscheurt, Marc die manisch gaat opruimen, de speech met de natte kring. De pijnlijke onbeholpenheid van Katrien werkt voor mij héél goed bijvoorbeeld. Ze zegt vreselijke dingen, maar ik geloof haar in haar onvermogen. Een intrigerende vertelling met vaste hand geschreven. Knap gedaan!

Marsepein    Jo

Een verhaal over het einde dat geen einde werd. Het is een knap geschreven en een indringend verhaal. De hoofdpersoon heeft gekozen voor de dood en dit is blijkbaar door een instantie afgewezen. Meer krijgen we niet mee, we zien wel het effect op hem en zijn naasten. Er wordt veel niet uitgesproken en juist dit maakt het verhaal sterk.

Marsepein    RV

Geestig, droogkomisch relaas van een man die zijn levenseinde feestelijk had gepland en zijn afscheidsreceptie anders ziet verlopen dan gepland. De beschrijvingen zijn raak en trefzeker, de zinnen kort, bondig en duidelijk. De spanningsboog is meeslepend, maar het einde (ontknoping) kan de opgewekte verwachtingen helaas toch niet geheel inlossen, het verhaal voelt nog een beetje onaf. Niettemin is  wat er nu ligt al een zeer behoorlijk, bekwaam en interessant verhaal, complimenten.

Marsepein    Al

Mooi, bizar en absurdistisch verhaal, dat doet denken aan de films van Alex van Warmerdam. Met de briljante zin 'Ik wist al welke das ik je om zou doen'. Zwaar thema, maar door de knappe dialogen, waarin geen woord te veel staat, en de goed gekozen setting krijgt het verhaal ook een welkome luchtigheid die samen zorgen voor een sterk eindresultaat.

Mirra en Galappo    Sj

Bezoek uit de ruimte. Mooie opbouw in het verhaal, intrigerend. Het einde lost de ontstane verwachting niet in.

Mirra en Galappo    Pe

Mirra en Galappo    Wi

Hoera, weer een SciFi-verhaal! Het is fantasierijk geschreven, met hier en daar een paar kleine stijldingetjes, die niet de moeite van vermelden waard zijn. Ik wil dit commentaar beperken tot de twee belangrijkste zaken. De opening vond ik zwak. De eerste zin is prima, al begrijp ik de werkwoordvorm niet. Omdat er in het verleden wordt gesproken over een gebeurtenis in de toekomst, is de correcte werkwoordvorm: zou afdalen, of eventueel afdaalde en dus ook zou landen eventueel landde. De tweede zin is volstrekt overbodig en houdt het verhaal op. En de bijzin van de derde zin “dus dat het ... verwonderlijk,” is ook overbodig. Ik adviseer de eerste drie zinnen te schrappen en een nieuwe ‘cold open’ te schrijven. Dat verdient dit verhaal! De laatste zin is heel erg goed en het verhaal schrijft daar ook subtiel naar toe. Maar voor mij net niet subtiel genoeg. Het mooie van dit verhaal is om de lezer zo lang mogelijk in onzekerheid te houden of Mirra een robot of mens is. Voorbeeld: ‘Bij ‘ik moet dit gesprek nu verlaten’ wist ik het al, en dat is echt veel te vroeg in het verhaal! Dus voor mij werkte de laatste zin niet. Wat dit verhaal nodig heeft is dat je Mirra meer menselijke eigenschappen en reacties geeft, maar nog net de kans op robot zijn laat doorschemeren, zodat de lezer echt niet weet wat het wordt. Tot natuurlijk de laatste zin.

Mirra en Galappo    Ma

Een fijn, eigenzinnig verhaal waar het vreemde toch gewoon wordt. De setting is goed gekozen; het museum, het wezen op het dak. De eigenaardigheid van Mirra en haar verhouding tot het wezen worden subtiel geschetst, zonder expliciet label; ze is daardoor geloofwaardig en intrigerend, net als Galappo. Niet te veel, niet te weinig. Dat laat de penbeheersing van de auteur zien. Net als de compositie van het slot dat doet; het doet mij denken aan oude Russische verhalen, waarin het absurde volkomen normaal is.

Van mij had Mirra wel wat meer reliëf mogen krijgen, net als de verhouding tussen de hoofdpersoon en haar. Ook Galappo blijkt weinig meer dan een figurant, een katalysator voor Mirra. De tweede helft van het verhaal gaat hierdoor toch wat kabbelen, de spanning loopt er uit. Dat doet weinig recht aan de belofte die in de opening is gedaan: ‘het grootste verhaal van mijn leven’. Maar toch, een leuk verhaal!

Mirra en Galappo    Jo

Een heel mooi liefdesverhaal, dat misschien geen liefdesverhaal zal blijken te zijn. Wij als lezer zullen dit in elk geval nooit te weten komen. Mooi verteld, een onderwerp dat uitnodigt om over te schreeuwen, wordt in alle stilte op papier gezet. Bijzonder en fijn.

Mirra en Galappo    RV

Mooi, sympathiek en lieflijk verteld verhaal. De ontmoeting tussen de ik-figuur en Mirra is zorgvuldig opgebouwd en fraai beschreven. Galappo's landing en bijbehorende veroorzaakte reuring op aarde is zelfs nog enigszins ingetogen vergeleken met hoe dit in werkelijkheid zou kunnen zijn daarmee wel geloofwaardig overigens). Invoelende beschrijvingen, waarbij de vaart in het verhaal wordt gehouden. Zelfs het einde beklijft en levert, de verwachtingen worden meer dan ingelost. Complimenten!

Mirra en Galappo    Al

Op wat slordigheden na best prima geschreven. Toch pakt het verhaal niet zo lekker uit. De belangrijkste reden is de wat nutteloze hoofdpersoon die beter geschrapt kan worden. Veel beter zou het werken als Mirra en de reus direct met elkaar in verbinding zouden staan. Geef ze heldere eigenschappen en een interessante reden om verliefd op elkaar te worden. Onduidelijk is verder of Mirra een mens van vlees en bloed is of toch een robotachtig wezen. Met duidelijkere keuzes en minder beschrijvingen krijg je meer een modern sprookje en wordt het verhaal aantrekkelijker. De gemaakte vergelijkingen (zoals de wielrenners en het verlaten schoolgebouw) zijn weinig geslaagd. Ook daar nog eens goed naar kijken.

Als een kat van Schrödinger    Sj

Atomen splitsen. Het verhaal van een verdwaasde man? Of van de schrijver? Dit laatste is natuurlijk een grapje, maar feit is wel dat het verhaal me niet kon boeien.

Als een kat van Schrödinger    Pe

Als een kat van Schrödinger    Wi

ħ (h-bar) is dus niet de constante van Planck, maar de gereduceerde constante van Planck. Verder mag je in Nederland niet een naam inschrijven waarin de h-bar voorkomt. Dus Hannaħ is onmogelijk als officiële naam in Nederland.  Ik schrijf het zo vaak in mijn jury-commentaar: DOE JE RESEARCH! Zeker als je niet algemeen bekende wetenschappelijke informatie in je verhaal verwerkt. Verder komt de theorie van Schrödingers kat wel vaker terug in korte verhalen (klaarblijkelijk spreekt het schrijvers aan), maar bijna nooit wetenschappelijk correct. Ook in dit verhaal klopt de uitleg weer niet. Wat ontbreekt zijn de fysische eigenschappen en de rol van het flesje blauwzuur, die de lezer moet begrijpen, omdat hij anders de hele theorie niet begrijpt. Nou hoeft natuurlijk in een fictieverhaal de wetenschappelijke onderbouwing niet altijd precies te kloppen, zie elk verhaal in het SciF-genre, maar deze schrijver doet heel erg zijn best om de indruk te wekken dat het hier juist niet om SciFi gaat. En dat mag, maar in dat geval moet de wetenschappelijke onderbouwing natuurlijk wel kloppen. Overigens vind ik de hoofdpersoon wel interessant. Is Eido een gestoorde charlatan, geniale profeet of volkomen gek? Ik vond het lastig om het thema van dit verhaal te ontdekken. Is het de emotionele dynamiek tussen Hilde, haar ex Eido en hun dochter Hannaħ? Of is het de many-worlds-obsessie?  Many-worlds is nogal controversieel. Het verklaart kwantumverschijnselen zonder wetenschappelijk bewijs en introduceert vervolgens een eindeloos groeiend aantal parallelle werkelijkheden. Hugh Everett heeft ooit gesteld dat alles wat mathematisch kán gebeuren, ook echt gebeurt, maar dan in parallelle takken van de werkelijkheid. Ik weet niet of er nog gelovers zijn in zijn theorie (jammer voor de schrijver behoor ik daar niet toe), en desondanks waardeer ik de poging van deze schrijver om deze theorie te ‘vertalen’ naar een voor de leek begrijpbaar verhaal. Wat mij betreft niet gelukt, maar dat wil niet zeggen dat ik de poging niet waardeer. Ik vond de opening niet sterk, te veel namen te veel vage verwijzingen. Weliswaar zeker actie, maar het is actie die uiteindelijk onbelangrijk is voor het verhaal. En dat is tegen de regels van een goede “cold open.” In het midden zakt de spanningsboog wat weg. Het slot, de wereldsplitserkast met het geweer, is als concept heel fraai bedacht (een mooie praktische interpretatie van de theorie van Everett), maar wordt te laat geïntroduceerd in het verhaal. Ik denk dat dit het dramatische zwaartepunt is van dit verhaal en als de schrijver dat inderdaad heeft bedoeld, moet hij eerder in het verhaal worden geïntroduceerd. Bovendien vind ik het slot wel erg gemakkelijk en erg open. Wat mij nou interessant lijkt is te lezen wat dit experiment voor Hilde of voor Hannaħ heeft betekend.

Als een kat van Schrödinger    Ma

Dit verhaal opent sterk: direct in actie, een helder conflict, spanning tussen drie volwassenen die ieder een andere waarheid lijken te hebben. De scènes in huis en kelder zijn goed gedoseerd; details als het bordje aan de gevel, de zware bel, de TL’s en de metalen doos zijn ietwat cliché maar maken het wel vervreemdend, licht griezelig. De dynamiek tussen Hannah en Eido werkt aardig: haar naïviteit en zijn quasi-zachtaardige manipulatie vormen een ongemakkelijk contrast. De Schrödinger-kat/poes-scène vind ik lastig; in mijn beleving is het experiment meer een denkexercitie binnen het filosofisch raamwerk van kwantummechanica dan een werkelijk uit te voeren test. Maar ik ga er in mee, want die Eido is overduidelijk niet helemaal oké in zijn bovenkamer. De paniek van Hannah is logisch en benadrukt het gevoel dat dit al te ver gaat. De kwantum-suicide-scène is grimmig en raak; hierin wordt het gevaar dat eerder onderhuids sluimerde manifest, met nu alles op het spel. Nou is dat armbandje een beetje erbij gesleurd door de auteur, ik had dat anders gedaan. Maar soit, het heeft wel een functie in dit verhaal; het rondt het verhaal af zonder keihard uitsluitsel te geven over wat er nou in het huis gebeurd is. En zo leeft Eido, en ook niet.

Wat bonus aandachtpuntjes tot slot. Hilde blijft wat vlak: haar emotionele achtergrond en motief om juist nu terug te keren worden wel aangestipt, maar niet echt overtuigend genoeg naar mijn smaak. Af en toe kantelt de toon naar bijna kinderboekniveau in het taalregister van Hannah. Dat hoeft echt niet zo dik aangezet. De vader-dochter relatie krijgt ook niet echt gestalte. Dat zijn minpuntjes, maar al met al wel een aardig verhaal.

dat bruin mijn lievelingskleur is    Jo

Heel kort en heel vreemd. Het is amper een verhaal, de laatste zin past in die zin bij het verhaal dat het vreemd is. Het hele verhaal is eigenlijk niets.

dat bruin mijn lievelingskleur is    RV

Beknopt verhaaltje waarin mijmeringen en overpeinzingen centraal staan en de (fiets/trein)reis van de hoofdpersoon symbool zou kunnen staan voor de levensreis. Het personage worstelt met enerzijds terugblikken en vooruitblikken versus, anderszijds, iets dat in de buurt komt van mindfulness. Origineel, bijzonder en sympathiek als thema's, maar de spanningsopbouw (en, indien mogelijk, ontknoping) vraagt (/vragen) om (veel) meer

dat bruin mijn lievelingskleur is    Al

Eindevaluatie    Sj

Teleurstellende afronding van een stage. Het verhaal zelf is ook wat teleurstellend. Het begin over de vriendin doet een andere richting vermoeden. Uiteindelijk blijft het wat hangen in gedoe over verslaglegging.

Eindevaluatie    Pe

Eindevaluatie    Wi

Ik koester een enorm vooroordeel, namelijk dat psychologen en psychiaters en vergelijkbaar volk allemaal in meer of mindere mate zelf gek zijn of minstens een persoonlijkheidsstoornis hebben. Jammer dat dit verhaal mijn vooroordeel weer eens versterkt. Twee psychologen en ja hoor, allebei hebben ze Adhd. Ik vond het bovenal een enorm saai verhaal met een treurige kantooromgeving en werkomstandigheden zoals helaas gebruikelijk in dit soort sferen. Dat is goed gelukt in dit verhaal om de mis-en-scène treurig te maken. Maar niets in het verhaal steekt uit boven die treurigheid. Ja, het idee van die bos bloemen is mooi en de schrijver heeft ook vaardig terug gecirkeld naar dat beeld, maar dat was dan ook het enige positieve dat ik kan zeggen van dit verhaal. En o ja, schrijftechnisch heb ik geen opmerkingen, deze schrijver heeft een prima taalbeheersing. Hopelijk wordt dat een volgende keer ingezet voor een meer geïnspireerd verhaal.

Eindevaluatie    Ma

In een goed geschetste, licht deprimerende kantooromgeving zien we hoe de hoofdpersoon faalt in de afronding van zijn stage. En dat is het dan ook wel. De opening is lekker in media res, daarna is het wachten op de onvermijdelijke slechte afloop. Ik mis een fikse twist, een verrassing, tegenspel, spanning. En persoonlijk vind ik dat ‘twee maanden droog’ en ‘zijn Turkse fruit’ nogal smakeloos, en bovendien niets bijdragen aan de vertelling.

Graal    Jo

Dit is geen goed verhaal, het landt in elk geval niet in mijn hoofd.

Graal    RV

Bijzonder kort verhaal met veel symboliek en verwijzingen naar oorlog, verlies, liefde, het schaakspel en opoffering. Soms dromerig, dan weer ijlend en diffuus qua sfeer. Categorisch lastig te plaatsen en thematisch soms (erg) moeilijk te volgen, maar origineel en hier en daar in fraaie volzinnen verwoord.

Graal    Al

Vereffening    Sj

Pester ontmoet de gepestte mede-leerling. Sublieme climax, zoals 'de vereffening' zich opbouwt. Goed leesbaar ook. Compliment.

Vereffening    Pe

Vereffening    Wi

Het verhaal is goed, fantasierijk, mooie spanningsboog en een heel goed einde. Maar toch had dit verhaal nog veel beter verteld kunnen worden. Om te beginnen de eerste alinea. Die voegt helemaal niets toe aan het verhaal, kan dus in zijn geheel worden geschrapt. Uit het verhaal daaropvolgend blijkt duidelijk dat het gaat om een oudere man. In de rest van het verhaal wordt vaak teveel uitgelegd, bv waarom een pester pest. Ik schrijf het nog maar eens: elk woord, elke zin moet betekenis hebben in een kort verhaal! Betekenisloze tussenzinnetjes kunnen zondermeer worden geschrapt, bij voorbeeld: “Hij kijkt me enigszins verbaasd aan” en “Vertwijfeld kijk ik hem aan.” Uit de dialoog volgt deze interactie al, die hoeft niet nog eens nader te worden uitgelegd. Het verhaal kan minstens met 500 woorden worden ingedikt en je zult zien dat het dan een stuk scherper wordt. Er staan veel zinnen in het Engels in dit verhaal. Het is een goede gewoonte om in een Nederlandstalig kort verhaal waarin buitenlands voorkomt, dat kort te vermelden bij de eerste keer om vervolgens alles in het Nederlands uit te schrijven. Dan bereik je ook lezers die misschien minder vloeiend zijn in het betreffende buitenlands. Maar alleen al voor de fantasierijke verhaallijn geef ik een ruime voldoende aan dit verhaal.

Vereffening    Ma

Een aardig verhaal! Misschien niet heel geloofwaardig, maar wel vermakelijk en met een paar goed geplaatste elementen; de vroegere pestkop die weinig meer weet van zijn slachtoffer, zijn schuldgevoel en ‘grootmoedigheid’ tot goedmaking, om daarna te ontdekken dat hem een hak is gezet. Iets compacter had wel gemogen en een extra check op grammatica had ook niet misstaan, maar het leest vlot genoeg weg. Een terechte longlister!

Vereffening    Jo

Het idee is goed, de schrijfstijl zeker niet slecht, maar de uitwerking is wat onhandig. Alles klopt, maar het schuurt hier en daar wel. Het is een eenvoudig verhaal dat aardig opgeschreven is en me uiteindelijk laat glimlachen. Precies genoeg voor een voldoende.

Vereffening    RV

Vernuftig geschreven verhaal over twee senioren met een mooie spanningsboog en een leuke plottwist. De opbouw had nog wel iets vlotter gekund, hier en daar is er wat onnodige vertraging en uitweiding, wat de vaart en de 'flow' niet ten goede komt, maar al met al resteert er een origineel, wonderlijk, bijna sprookjesachtig verhaal dat erg vermakelijk is en kundig geschreven bovendien. Complimenten.

Vereffening    Al

Vermakelijk en leuk rond verhaal. Grappig detail, de dame uit Florida die in Turkije de gelukkige blijkt te zijn. Het had wel een stuk spannender gemogen. Met meer weerstand bij het hoofdpersonage, na het plotselinge verzoek van een plotseling opduikende oud-klasgenoot met zo'n onverwachts en veeleisend verzoek. Zeker nu hij zich de man en de periode van het pesten eerst eigenlijk niet eens herinnerde. Dat treitergedrag: laat dat maar eens goed zien. Ook het herstel had meer voeten in aarde mogen hebben. Nu komt hij er wel erg makkelijk mee weg. Een leuke vondst: Kees op een cruise, maar dat had ik graag gezien ipv een ansichtkaart. Een foto van hem in Hawaiihemd met cocktail in de hand bijvoorbeeld. De verleden tijd in de laatste alinea is onnodig. Verder een fijn verhaal.

Retrotopie    Sj

De holocaust in een tijdlus. Heel kreatieve benadering, spannend bijna. Jammer genoeg gaat het verhaal te lang door, waardoor het aan spanning inboet.

Retrotopie    Pe

Retrotopie    Wi

Het begin van dit verhaal fascineerde me. Wat een bijzondere vertelstem! Maar de magie werd verbroken door deze ene, jammerlijk mislukte, zin: “Ze liepen achterwaarts de wagons in.” De poëtische enscenering werd op slag niet meer dan een gewone film, die achteruit wordt afgedraaid. Dat beeld raakte ik niet meer kwijt bij de rest van het verhaal. Wat begon met fascinatie eindigde in verveling. Eindeloos herhaalde, nagenoeg identieke beelden. Het verhaal beweegt niet, het verhaal wordt niet beleefd, maar verteld. Verder wordt deze bijzondere vertelstem vervuild door veel te veel metaforen. Ik tel maar liefst 32 maal het woord ‘als’ of ‘alsof.’ Dat is echt veel te veel in een verhaal van nog geen 2000 woorden! Omdat het verhaal zich niet echt ontwikkelde, begon mijn lezen op hordenlopen te lijken, van de ene metafoor naar de anderen. Ik hou niet van hordelopen. Tenslotte nog een aantal stijlfouten, waar je ook zeer beducht voor moet zijn als je zo’n vertelstem kiest. Ik noem er maar enkelen: herinneren is een wederkerig werkwoord: zich herinneren; In de zin “De vrachtwagens kwamen chauffeurs die niet oud genoeg leken” ontbreekt een woord en dat is slordig. En in deze zin “Toen ik thuiskwam, lag mijn jas nog over de stoel, de soep nog in de pan,” staat dat de soep in de pan lag. En dat is een vreemde uitdrukking. Een voldoende vanwege de bijzondere vertelstem, maar er moet nog veel geknutseld worden aan dit verhaal, voordat ik een ‘goed’ zou kunnen geven.

Retrotopie    Ma

Rond mijn veertigste bezocht ik Auschwitz. Dat was voor mij een kantelpunt in mijn denken over de Holocaust; er is geen taal waarmee die hel op aarde werkelijk te overzien is. Hooguit stukjes ervan, een beetje, iets. Dit besef legt voor mij de lat hoog als het gaat om teksten over de Holocaust. Bij de eerste regel (‘We verlieten Sobibor’) ben ik daarom acuut alert. Voordat ik mijn feedback geef: beste auteur, ik proef je voorzichtigheid, je streven naar zorgvuldig verwoorden. Dank je wel daarvoor.

Dit verhaal benadert de gruwelen met respect, poogt ze niet te beschrijven, maar beelden te vatten die deze als het ware weerspiegelen. De resonantie ervan geeft een huiveringwekkende glimp van de vernietiging van doodgewone mensen en brengt het terug naar een dagelijks leven, dat toch niet meer bestaat. De stijlvorm is terugdraaien van de tijd, de tocht naar de hel in zijn achteruit. Dat werkt, althans even. De sleutelpassage is mijns inziens deze, op een derde van de tekst: ‘Maar ik wist dat redding niet bestond, alleen omkering. Dat de wereld zichzelf terugspoelt om het ondraaglijke niet te hoeven herinneren.’ Nou wil ik niet zeggen dat hiermee het verhaal had moeten eindigen, maar wat voeg je daar nog aan toe, wat maakt het wezenlijk beter, completer? Een idioot moeilijke vraag misschien, of gewoon een domme. Het punt is dat de vertelling mij voorbij dat punt niet meer raakt, niet dieper roert. Technisch komt dat doordat elke zin zo beladen is (en dat bijna 2000 woorden lang), dat de emotie geen ademruimte krijgt; er is geen ruimte voor ademhalen en pieken. Plus dat de metaforen teveel nadruk krijgen, gaan cirkelen. Ik tel zo’n dertig keer het woord ‘alsof’ of ‘als’, waarmee een aangedragen metafoor extra ingekleurd wordt. Dat hoeft niet, en wat mij betreft helemaal niet rondom een thema als deze. Breng de emotie op gang in het hoofd van de lezer, laat hem (haar) zijn (haar) eigen beelden vormen. Ik ben ervan overtuigd dat tekstreductie van zo’n 30, 40% tot een scherper verhaal had geleid.

Retrotopie    Jo

Mooi gedaan, een gedurfde aanpak, prachtige zinnen en een mooi verhaal dat ongrijpbaar blijft. Met veel plezier gelezen ondanks het zware onderwerp.

Retrotopie    RV

Mystiek verhaal over een zwarte periode uit de geschiedenis (WOII) waarbij handig en op slimme wijze wordt gespeeld met het tijdsverloop, met beleving, voortschrijdend inzicht en lotsbestemming. Door te kiezen voor deze vertelstructuur staat de spanningsboog voor de lezer wel wat onder druk en ontbreekt het soms aan vaart en 'flow'. Toch beklijft de bij vlagen grimmige sfeer vanuit de bekende geschiedenis, wat knap is verwoord door de auteur.

Retrotopie    Al

Een indringend en poëtisch verhaal. Hier en daar onnodig herhaling van beelden en taal, maar echt storend is dat niet. Knap en gedurfd geschreven.

Vrucht    Sj

Vreemdganger kreatief geconfronteerd. Treffend, humoristisch, prima geschreven. Je zou die kerel een handje willen helpen ietsje assertiever te worden.

Vrucht    Pe

Vrucht    Wi

Veel te gezocht, al die verwijzingen door gerechten naar overspel. Te gratuit ook. Hoezo een gerecht met een appel, nog voordat het dessert verschijnt? Het is natuurlijk goed geschreven, geen twijfel aan het talent van deze schrijver, maar het was te lang, te veel. Een verhaal met een dergelijk thema is al zo vaak verteld, dus elk nieuw verhaal met dit thema verdient, nee eist, een bijzonder perspectief of een verrassende twist op het einde. Beiden ontbreken in dit verhaal, het einde is veel te gemakkelijk. Ik hoop dat de schrijver een volgende keer zijn schrijftalent inzet voor een wat subtieler en diepgaander verhaal.

Vrucht    Ma

Het verhaal heeft een aardig thema, maar de uitvoering rammelt. Het leunt zwaar op herhaling: dezelfde suggestieve hints, dezelfde innerlijke monoloog, hetzelfde ritme. Het verliest al snel zijn werking en wordt vermoeiend. De symboliek (appel, slang, verboden vrucht, oesters, eieren, nieuw leven) is zo niet subtiel dat ik de neiging krijg om ‘jahaaa’ te roepen. Sorry, ik ben niet enthousiast.

Vrucht    Jo

Een lekker verhaal op een mooie wijze gepresenteerd. Het gaat over wraak, die zeer subtiel geserveerd wordt. De lezer krijgt lang niet alle antwoorden, maar voldoende om het verhaal spannend en goed te houden.

Vrucht    RV

Spannend verhaal met een soort 'Het Diner'-achtige opgebouwde suspense die per geserveerde gang toeneemt. Met de hoofdpersoon wordt de lezer meegeslingerd tussen vrees en hoop. Het einde (de ontknoping) echter kan de opgewekte verwachtingen niet geheel inlossen. Wel is het verhaal in prettige, toegankelijke taal. Knappe vertelstructuur ook, complimenten.

Vrucht    Al

Leuk geschreven, al is het wel een beetje cliché: de oudere vrouw van wie haar man een scheve schaats heeft gereden en dat in een restaurant aanstipt. Door haar manier van praten (heel veel schat) en het gebrek aan een duidelijk conflict is het ook wat saai en het eindigt wat slapjes. Maar beeldend beschreven en vermakelijk is het verder wel.

Een knuffel uit Bilbao    Sj

Dementie. De momenten waar dat de ziekte toeslaat mooi in beeld gebracht. De combinatie met Bilbao als situering geeft het geheel wat extra.

Een knuffel uit Bilbao    Pe

Een knuffel uit Bilbao    Wi

Het is een lief verhaal, een levensloop in nog geen duizend woorden. En dan nog zijn er veel te veel woorden gebruikt. De zin “er is immers vasculaire dementie gediagnosticeerd” is niet alleen volkomen overbodig (de dementie blijkt al uit de actie en dialogen en voor dit verhaal is het volstrekt onbelangrijke over welke versie van dementie het gaat), maar het onderbreekt ook de sfeertekening van het verhaal, de langzame opbouw van de spanning, met een hard medisch gegeven. Ook “Om vervolgens het hele bezoek aan de huisarts te vergeten,” is een volkomen overbodige toevoeging. De zin “Ordentelijk, organisch” vond ik vreemd. Deze twee begrippen zijn elkaars tegengestelde, maar dat lijkt helemaal niet bedoeld te zijn in dit verhaal. De zin “Hij hield het meest van de Salve brug, alsof hij wist dat het iconische gebouw van het Guggenheim museum daar jaren later onder en naast zou verrijzen” is een volstrekt overbodige en ook nog een ongeloofwaardige toevoeging. Voordat het Guggenheim museum werd gebouwd, kon niemand zich voorstellen (behalve het team wat dit voorbereidde) wat het zou worden. Deze zin lijkt alleen bedoeld om aan de lezer te laten weten dat de schrijver echt wel het meest beroemde gebouw van Bilbao kent (ook al stond dat er nog niet, toen dit verhaal speelde). Nog zo’n zin waar ik over viel: “Ik luister naar haar rijke, bijna liederlijke taal,” Uit de tekst die aan deze zin vooraf gaat, komt geen enkele uitspraak terug die het predicaat ‘liederlijk’ verdient. Dit is dus een inconsistentie van toon. De zin “van een vriendin die ik van vroeger niet meer herken,” is heel vreemd, mogelijk is: “van een vriendin van vroeger, die ik niet meer herken” bedoeld. De zin “pinxtos, kleine hapjes, verfijnder dan tapas” is onzin. Pinxtos en tapas verwijzen naar dezelfde soort kleine gerechtjes om te delen of bij de borrel te eten, alleen worden die in Noord Spanje/Baskenland pinxtos genoemd (oorspronkelijk een woord uit de Baskische taal) en in Zuid- en Oost Spanje tapas. Het enige verschil is dat pinxtos meestal aan een prikkertje zitten en tapas niet (pinxto betekent ‘prikker’ in het Baskisch). De opbouw en het onderwerp van dit verhaal zijn mooi, maar op detailniveau zijn er wel erg veel tekstuele tekortkomingen. Met een forse redactieslag kan er een mooi verhaal uit groeien.

Een knuffel uit Bilbao    Ma

Een stukje memoire, vleugje nostalgie, wat familiepijn. De herinneringen van de dementerende moeder aan Bilbao vormen de kern van het verhaal, en die passages zijn (ondanks de uitvoerigheid) het sterkst. Het verhaal krijgt daar ritme en kleur; de moeder komt tot leven, de setting is concreet en de emotionele lading overtuigt. Maar het heden blijft daarmee vergeleken vlak. De ‘ik’, kind van de moeder, observeert maar voelt blijkbaar niet. Daardoor blijft hun onderlinge verhouding buiten beeld en draait het om moeder en het Bolbao-stuk; ik vind dat te dun. Het slot met het knuffelbeest, het nooit geboren kind en de tante uit Bilbao voelt daardoor voor mij als een haastige punt, geen mooie afronding. Kortom: een aardig thema, een paar sterke beelden, maar weinig balans tussen heden en verleden en een slot dat niet echt uit de verf komt.

Een knuffel uit Bilbao    Jo

Een mooi verteld verhaal dat net niet helemaal uit de verf komt. Mooie sfeerbeschrijvingen en de schrijver weet het heden en verleden goed met elkaar te mengen. Het is net niet genoeg om er echt een heel mooi verhaal van te maken.

Een knuffel uit Bilbao    RV

Sympathiek kort verhaal met mooie zinsbeschrijvingen over een dochter die maatregelen treft voor haar dementerende moeder. Alles is vervat in toegankelijke taal. Het einde (ontknoping) laat zich enigszins raden en is niet volledig verrassend, maar de flashback naar het vroegere leven in Bilbao voelt heel realistisch, geloofwaardig en als een persoonlijk inkijkje, knap gedaan.

Een knuffel uit Bilbao    Al

Liefdevol verhaal, waarin moeder redelijk goed is neergezet. Al wil je als lezer toch graag meer weten, vooral door intrigerende zinnetjes als 'Daar was hij wel lief voor mij'. De ik-persoon komt helaas minder goed of eigenlijk helemaal niet uit de verf, de stad Bilbao krijgt naar verhouding veel te veel aandacht, en dat is jammer. Want wat betekent dit alles voor haar? De allerlaatste zin roept ook vragen op. Als dat knuffelbeest van een tante uit Bilbao komt, denk je als lezer toch: is zij de zus van de ex van moeder? Oftewel: is die ex dan tóch de vader? Verder is het opruimen van een kamer en het vinden van een foto als aanleiding voor een verhaal niet erg origineel. Verder leest dit binnen de lijntjes geschreven verhaal wel plezierig.

Weer zin    Sj

Slippertje dat uit de hand loopt. Fraaie climax. Heel leesbaar.

Weer zin    Pe

Weer zin    Wi

Mooie titel voor een verhaal met lekker veel Vlaams (ik heb sommige woorden zelfs moeten opzoeken in mijn Vlaamse Woordenboek). Ik heb twee problemen met dit verhaal. 1 Er wordt veel te veel uitgelegd en dan met name in hoofdstukken 3 en 4 (het is overigens niet nodig in een kort verhaal om de alinea’s te nummeren). Maar ook de eerste zin. Volkomen overbodig, omdat alles wat daar in staat, later alsnog wordt genoemd. Enkele voorbeelden: “Ik ga je wat vertellen dat je kijk op ons relatietje wat verheldert “ en “Hij kreeg een unheimlich gevoel in de borststreek.” Laat de interne monoloog en de dialogen voor zichzelf spreken! Geef de lezer wat krediet! 2. Het slot. Ik stel een hoge eis aan verhalen die eindigen in zelfmoord. Immers het is een lui en gemakkelijk einde aan veel verhalen met kommer en kwel. Om interessant en geloofwaardig te zijn MOET de schrijver in de loop van het verhaal aannemelijk maken dat zelfmoord (in dit geval zelfs moord + zelfmoord) de ENIGE uitweg was (in het hoofd van de dader). Dat is niet aangetoond in dit verhaal, dit slot kwam uit de lucht vallen en dat vind ik dus onvoldoende.

Weer zin    Ma

Een verhaal dat ruig en rauw wil zijn, met veel vaart en lef geschreven, maar het schiet alle kanten op om uiteindelijk met gierende banden de bocht uit te vliegen. De opening is goed: de setting is concreet en Alfred als wat sneue buitenstaander is goed neergezet. Ook de entree van Séverine/Mia en de kortsluiting tussen zijn nostalgische blik en de kille realiteit van haar nieuwe leven beloven het nodige. Maar dan begint Mia te praten, of beter gezegd info te dumpen en stort de boel in. Een verwarrende berg seks, incest, weet ik het allemaal wordt over mij uitgestort. Het slot is nog grotesker en volstrekt ongeloofwaardig. Shockeren om te shockeren? Niet mijn verhaal.

Weer zin    Jo

In een kort verhaal nummers gebruiken als hoofdstukafbakening, het is wat overdreven. Het verhaal zelf is te lang uitgesponnen, het kan korter en krachtiger. Wat ik vooral mis, is het gevoel bij de hoofdpersoon. Het is alsof er op een knopje gedrukt wordt en de man automatisch zijn vreselijke ding doet.

Weer zin    RV

Tragikomisch en scherp beschreven verhaal over de zoektocht van een man naar een vrouw die werkzaam is in de branche van de betaalde liefde. Zintuiglijke, rake beschrijvingen. De structuur is sterk en de spanningsopbouw goed. Het einde, de ontknoping (hoewel niet overal even geloofwaardig en plausibel zijn) is verrassend tot aan de laatste regels, maar vloeit iets te snel voort uit het voorgaande, en voelt ietwat kort-door-de-bocht aan. Als er was gekozen voor een iets meer uitgewerkt einde, dan was ik geheel en al erin opgegaan, maar soit. Voor de rest wel een fraai verhaal.

Weer zin    Al

Heerlijk verhaal, het leest als een trein. Mooie en grappige details. De schrijver heeft er overduidelijk veel plezier in gehad bij het bedenken en maken. Mooi rond verhaal ook. Hier en daar gaat het wel erg snel, zoals bij Mia die haar verhaal zo huppekee even uit de doeken doet, zonder enige aarzeling, terwijl ze toch verrast zal zijn door Alfreds komst. Bij hem voel je ook niet echt de wanhoop, waardoor de laatste daad wel erg rauw op je dak valt. En Ilse met Zeno? Dat is - hoewel ook zo bedoeld waarschijnlijk - wel erg ongeloofwaardig, al is het zeker geestig. Hier en daar bijt de plechtige woordkeuze een beetje met de setting, zoals wellicht en deernis, maar dat mag de pret niet drukken. Erg leuk!

Mirra en Galappo    Sj

Bezoek uit de ruimte. Mooie opbouw in het verhaal, intrigerend. Het einde lost de ontstane verwachting niet in.

Mirra en Galappo    Pe

Mirra en Galappo    Wi

Hoera, weer een SciFi-verhaal! Het is fantasierijk geschreven, met hier en daar een paar kleine stijldingetjes, die niet de moeite van vermelden waard zijn. Ik wil dit commentaar beperken tot de twee belangrijkste zaken. De opening vond ik zwak. De eerste zin is prima, al begrijp ik de werkwoordvorm niet. Omdat er in het verleden wordt gesproken over een gebeurtenis in de toekomst, is de correcte werkwoordvorm: zou afdalen, of eventueel afdaalde en dus ook zou landen eventueel landde. De tweede zin is volstrekt overbodig en houdt het verhaal op. En de bijzin van de derde zin “dus dat het ... verwonderlijk,” is ook overbodig. Ik adviseer de eerste drie zinnen te schrappen en een nieuwe ‘cold open’ te schrijven. Dat verdient dit verhaal! De laatste zin is heel erg goed en het verhaal schrijft daar ook subtiel naar toe. Maar voor mij net niet subtiel genoeg. Het mooie van dit verhaal is om de lezer zo lang mogelijk in onzekerheid te houden of Mirra een robot of mens is. Voorbeeld: ‘Bij ‘ik moet dit gesprek nu verlaten’ wist ik het al, en dat is echt veel te vroeg in het verhaal! Dus voor mij werkte de laatste zin niet. Wat dit verhaal nodig heeft is dat je Mirra meer menselijke eigenschappen en reacties geeft, maar nog net de kans op robot zijn laat doorschemeren, zodat de lezer echt niet weet wat het wordt. Tot natuurlijk de laatste zin.

Mirra en Galappo    Ma

Een fijn, eigenzinnig verhaal waar het vreemde toch gewoon wordt. De setting is goed gekozen; het museum, het wezen op het dak. De eigenaardigheid van Mirra en haar verhouding tot het wezen worden subtiel geschetst, zonder expliciet label; ze is daardoor geloofwaardig en intrigerend, net als Galappo. Niet te veel, niet te weinig. Dat laat de penbeheersing van de auteur zien. Net als de compositie van het slot dat doet; het doet mij denken aan oude Russische verhalen, waarin het absurde volkomen normaal is.

Van mij had Mirra wel wat meer reliëf mogen krijgen, net als de verhouding tussen de hoofdpersoon en haar. Ook Galappo blijkt weinig meer dan een figurant, een katalysator voor Mirra. De tweede helft van het verhaal gaat hierdoor toch wat kabbelen, de spanning loopt er uit. Dat doet weinig recht aan de belofte die in de opening is gedaan: ‘het grootste verhaal van mijn leven’. Maar toch, een leuk verhaal!

Mirra en Galappo    Jo

Een heel mooi liefdesverhaal, dat misschien geen liefdesverhaal zal blijken te zijn. Wij als lezer zullen dit in elk geval nooit te weten komen. Mooi verteld, een onderwerp dat uitnodigt om over te schreeuwen, wordt in alle stilte op papier gezet. Bijzonder en fijn.

Mirra en Galappo    RV

Mooi, sympathiek en lieflijk verteld verhaal. De ontmoeting tussen de ik-figuur en Mirra is zorgvuldig opgebouwd en fraai beschreven. Galappo's landing en bijbehorende veroorzaakte reuring op aarde is zelfs nog enigszins ingetogen vergeleken met hoe dit in werkelijkheid zou kunnen zijn daarmee wel geloofwaardig overigens). Invoelende beschrijvingen, waarbij de vaart in het verhaal wordt gehouden. Zelfs het einde beklijft en levert, de verwachtingen worden meer dan ingelost. Complimenten!

Mirra en Galappo    Al

Op wat slordigheden na best prima geschreven. Toch pakt het verhaal niet zo lekker uit. De belangrijkste reden is de wat nutteloze hoofdpersoon die beter geschrapt kan worden. Veel beter zou het werken als Mirra en de reus direct met elkaar in verbinding zouden staan. Geef ze heldere eigenschappen en een interessante reden om verliefd op elkaar te worden. Onduidelijk is verder of Mirra een mens van vlees en bloed is of toch een robotachtig wezen. Met duidelijkere keuzes en minder beschrijvingen krijg je meer een modern sprookje en wordt het verhaal aantrekkelijker. De gemaakte vergelijkingen (zoals de wielrenners en het verlaten schoolgebouw) zijn weinig geslaagd. Ook daar nog eens goed naar kijken.

Onder de huid    Sj

De dromen van een meisje over liefde. Herkenbaar, hoe het kan gaan in de dagdromerij van een meisje. Jammer genoeg iets te gewollen taalgebruik.

Onder de huid    Pe

Onder de huid    Wi

Ik maak vaak de opmerking, in mijn juryrapporten in deze wedstijd, dat een verhaal dat uitsluitend uit interne monoloog bestaat maar zelden van begin tot einde boeiend is. Dit verhaal is de uitzondering op die observatie. Deze interne monoloog is boeiend door de originele beelden en de mooie zinnen, zoals bij voorbeeld de eerste, echt prachtige, zin. Het onderwerp is nogal banaal, maar deze banaliteit, al zo vaak beschreven in verhalen, toneelstukken, songteksten, heeft deze schrijver op een bijzondere originele en fantasierijke wijze weten te vatten. Deze zin krijgt wat mij betreft de prijs voor de mooiste zin in alle verhalen van deze maand: “Dat mannen gemaakt zijn van richting en vrouwen van ruimte.” Toch kan ik niet meer dan een (ruime) voldoende geven voor dit verhaal, omdat te zichtbaar is dat de schrijver (ik vermoed schrijfster) heel erg, te erg, haar best heeft gedaan om mooi te schrijven. In dit verhaal van nog geen 2000 woorden komt twintig keer het woord ‘alsof’ voor en nog elf keer een vergelijkbaar woord of zinsconstructie die een metafoor inluidt. Dat is veel te veel! Tussen al die prachtige beelden die de schrijfster heeft gecreëerd, raakt het verhaal zelf ondergesneeuwd . Ik moest denken aan de gemiddelde Franse smaak in bloemen. Als in de herfst de chrysanten op de markt komen, dan worden die bij bosjes verkocht in Nederland. Ook in Frankrijk, maar voor de Franse markt worden ze vaak in een verfbad gezet, zodat de kleuren nog feller worden en soms worden ze ook nog besprenkeld met glitter, voor ze in de Franse bloemenwinkel worden aangeboden. Ik hou meer van de Nederlandse puur-natuur bloemensmaak, dan van de Franse. En dit verhaal lijkt teveel of een Franse chrysant.

Onder de huid    Ma

Tsja. Een verhaal dat twintig keer ‘alsof’ in zich heeft geen vertrouwen in de lezer. De tekst mikt op intensiteit, maar gaat kopje onder in een overdaad aan stijlmiddelen. Elk stuk is helemaal dichtgesmeerd, dat maakt het loodzwaar. Vrijwel iedere alinea opent met beeldspraak, vaak herhalend (schedels, huid, bloed, rook, korsten, littekens, magie). Enige emotionele kracht kan zich nauwelijks ontwikkelen doordat de tekst constant uitlegt in plaats van toont. Veel grote woorden, weinig invoelbare beelden.

Onder de huid    Jo

De eerste zin is prachtig en er staan er meer in. Het verhaal is opgedeeld in twee delen, voor de duidelijkheid voorzien van een cijfer. Dit laatste verdient in een kort verhaal als dit geen schoonheidsprijs. De schrijver neemt afstand en vertelt het verhaal, normaal gesproken geen goede insteek, hier werkt het. Een mooie mengeling van afstand en nabijheid. Het pakt een heikel onderwerp bij de kop zonder sentimenteel te worden. Een goed verhaal.

Onder de huid    RV

Stemmig, tragisch verhaal over een terugblikkende jonge vrouw die een nare ervaring uit haar jeugd te boven moet zien te komen. De beschrijvingen zijn raak, de gebeurtenissen rauw op het dak, de zinnen speels en poëtisch. Dit laatste wekt sfeerverhogend (en soms beklemmend), maar het creeërt, onbedoeld vermoedelijk, ook afstand tot de lezer en ondermijnt de geloofwaardigheid een heel klein beetje. De ontknoping is echter knap geconstrueerd en maakt veel goed. Complimenten

Onder de huid    Al

Wat een prachtig verhaal. Zo mooi. Elke zin is fraai, zonder opsmuk maar raak. Dit verhaal moet écht naar buiten. Man en vrouw, jongens en meisjes, zouden het moeten (mogen) lezen. En ervan genieten. Onder de indruk.

Ethyleenglycol 3    Sj

Autopech in heet Death valley. Het verhaal boeit wel, maar is uiteindelijk net iets te geconstrueerd om toch maar op het thema uit te komen.

Ethyleenglycol 3    Pe

Ethyleenglycol 3    Wi

Dit is het derde verhaal met deze titel. Ik heb de beide voorgaande verhalen ook gelezen en deze is de beste. Bij verhaal 2 schreef ik al dat ik hou van deze morbide en af en toe ijzig rationele vertelstem. Die stem is terug in dit intense verhaal. Gruwelijk door de expliciete emoties en handelingen. De spanningsboog is sterk en beklemmend. Door de iets te nadrukkelijk gebruikte foreshadowing beseft de lezer al snel hoe dit gaat aflopen, maar het slot was nog gruwelijker dan verwacht. Dat geeft aan dat de schrijver er zeer goed in is geslaagd om de lezer, tenminste deze lezer, in het verhaal te trekken.

Ethyleenglycol 3    Ma

De derde en laatste in de serie van drie verhalen met dezelfde titel. Ik begin de vertelstem van de auteur te herkennen; droog en nuchter, ook als de situatie absurd of uitzichtloos is. Zo ook in deze. De vertelling loopt vlot naar een gruwelijk einde, waarbij de omarming door de hoofdpersoon van het onvermijdelijke weliswaar goed is neergezet, maar het drama ook té droog maakt. Zijn emotionele binnenkant mist de warboel, de incoherentie, de fragmentatie die zo’n scenario bij nagenoeg iedereen op zou roepen. Daardoor mist het ook emotionele impact op de lezer. Stijlvast is het zeker, maar wat meer inlevend mag van mij wel.

Ethyleenglycol 3    Jo

Een verhaal over het einde, er zit amper opbouw in, we zijn vrijwel direct beland in de situatie die uitzichtloos is en het verhaal is even logisch als voorspelbaar opgebouwd. De spanning zit misschien nog in het onafwendbare einde, maar dit is onvoldoende voor een echt goed verhaal.

Ethyleenglycol 3    RV

Mooi opgebouwd spannend verhaal over een gezin dat in doodsangst verkeert wanneer hun huurauto het begeeft midden in de woestijn. De spanningsopbouw is zorgvuldig en nauwkeurig en doet bijna klassiek aan. De beschrijvingen zijn zuiver, in toegankelijke taal met korte, rake zinnen. Toch kan het einde (ontknoping) de opgewekte verwachtingen niet geheel inlossen. Weliswaar is de koelvloeistof als middel, vanuit het gegeven dat de hoofdpersoon scheikundeleraar (leuke knipoog naar Breaking Bad!) is, handig en slim bedacht, maar hier had meer in gezeten denk ik. Toch beklijft dit verhaal vanwege de mooie suspense, knap gedaan.

Ethyleenglycol 3    Al

Een horrorverhaal in de woestijn. Je leest het in één adem uit. Toch miste ik de dialogen die hierbij horen. De opbouw van vakantieplezier naar paniek en berusting. Hoe praat je dan als stel? Ook mis ik een serieuze poging van de man om zijn gezin te redden door een actie. Het verhaal is erg beschrijvend en dat is jammer. Ook wringt dit toch wel: een gezin sterft inclusief de echtgenoot, maar hij schrijft het toch op. Verder goed en spannend geschreven, door kleine zinnetjes die maken dat je vreest en huivert.

Warhoofd    Sj

Dementerende POTUS. Heel fraai plot, goed bedacht, prima in de actualiteit geplaatst. Het verhaal boeit meteen en nodigt uit door te lezen. Compliment.

Warhoofd    Pe

Warhoofd    Wi

Er worden veel geromantiseerde historische verhalen geschreven. Aan historische gegevens, gebeurtenissen en mis-en-scènes worden dat persoonlijke (gefingeerde) details toegevoegd. Er is een hele eigen uitgeverscategorie bestaande uit historische romans, dus er is zeer zeker vraag naar dit soort verhalen. Dit verhaal is overigens een slecht voorbeeld van een geromantiseerd historisch verhaal en dat komt omdat de schrijver heeft gekozen voor een hedendaagse, in plaats van een historische enscenering. En als je dat doet, dan vereist dat heel erg veel research. Als je het Amerikaanse politieke nieuws volgt, dan kun je al zien dat een aantal details in dit verhaal gewoon niet kloppen. Nog erger vind ik dat de schrijver heel oppervlakkig een groot aantal details heeft toegevoegd (bv Abu Ghraib), die totaal niet van belang zijn voor het verhaal. En het allerergste vind ik nog dat de schrijver niet de moeite heeft genomen openbare bronnen te bestuderen, die in detail uitleggen hoe de commandostructuur eruit ziet rondom de nucleaire codes. Bijvoorbeeld het boek “Command and Control” van onderzoeksjournalist Eric Schlosser. Het slot van dit verhaal is onmogelijk en als de geloofwaardigheid van een geromantiseerd historisch verhaal aantoonbaar nul is, is het verhaal niet meer te redden, zelfs als het goed geschreven zou zijn. En ook dat is niet het geval met dit verhaal, het is breedsprakig en rommelig. En bovendien heeft dit verhaal ook veel last van clichés. Laat ik één zin noemen, waarin maar liefst twee clichés zijn verwerkt: “De leider van de vrije wereld is een slaaf geworden van zijn eigen waanbeelden.”

Warhoofd    Ma

Goeie titel met een dubbele bodem. En een interessant thema: een man die tussen trouw, angst en moreel besef in wordt vermalen. Bij het lezen ontkom je niet aan de actualiteit, wat onbevangen lezen een beetje in de weg zit. Er zitten sterke stukken in, waaronder de scene in de slaapkamer van de president. Maar even vaak wordt het karikaturaal, met het uitlachen door het Chinese staatshoofd als dieptepunt: dit is té ongeloofwaardig. Idem de slotscene, een president kan dat niet in zijn eentje doen. Verder had een fikse snoeibeurt het verhaal sterker gemaakt. Niet slecht of best aardig, maar te rafelig voor een echt hoge score.

Warhoofd    Jo

Een te lang en niet altijd even lekker geschreven verhaal over een Amerikaanse president die de weg volledig aan het kwijtraken is. Het verhaal kan met niet bekoren, het is niet pakkend geschreven, zit vol open deuren en het einde is niet geweldig.

Warhoofd    RV

Grappig, origineel verhaal over een beveiliger van een (zeer herkenbare) president in het Witte Huis, die de nodige uitdagingen op zijn pad krijgt. Mooi satirisch beschreven aaneenrijging van gebeurtenissen met zorgvuldige - zij het niet altijd even geloofwaardige, maar soit - beschrijvingen en een vrij goed gelukte spanningsboog. De ontknoping is verrassend en bijzonder (en ook zeker niet voorspelbaar), waarbij met de nodige moed gekozen is voor een (enigszins) open einde. Heel leuk en lezenswaardig, chappeau!

Warhoofd    Al

Ronnie en de koningin    Sj

Beatrix bij de gewone mens. Kreatief bedacht en grappig om te lezen. De afstandelijkheid in haar taalgebruik is bijna vertederend. Compliment.

Ronnie en de koningin    Pe

Ronnie en de koningin    Wi

Ja heel grappig. De schrijver heeft veel onderzoek gedaan, komt uit een oude sjieke familie of beschikt over een ‘Deftige Woorden Boek’ waarvan ik het bestaan niet ken. Heel leuk gedaan. Als kort verhaal is het natuurlijk niet meer dan dat, een leuke oppervlakkige vertelling. Zonder spanningsboog, zonder verrassende twist of bijzonder perspectief, maar een heerlijke afwisseling tussen al die ‘kommer & kwel’ verhalen die deze maand weer zijn ingediend. Ik heb hardop gelachen, en dat is meer dan genoeg voor een voldoende. Twee kleine puntjes: komma’s kosten niets, dus ik raad de schrijver aan om ze wat vaker te gebruiken en bijvoeglijke naamwoorden kosten juist wel wat (met name lezerirritatie), dus ben daar wat zuiniger mee. Voorbeeld: “dit jongetje met zijn roodblonde haar, zijn ronde intelligente ogen en zijn beleefde optreden.” Tenslotte: de naamloze prinses werkt prima in dit verhaal (laat de lezer dat maar invullen). Haar 'Trix' noemen doet daar afbreuk aan.

Ronnie en de koningin    Ma

 Hahaha! Charmant verhaal hoor. De oud-koningin heeft een kenmerkend taaltje toebedicht gekregen; verre van de werkelijkheid, maar in deze vertelling werkt het. Daardoor laveert het tussen een ‘gewoon’ verhaal en een sprookje in, en in een aangenaam tempo ontvouwt zich een aardige vertelling. Dat aan het eind wel plat ter aarde stort met een einde-zonder-ontknoping; het verhaaltje is uit en dat was dan dat. Dat had wel anders gemogen.

Ronnie en de koningin    Jo

De eerste scene is grappig, wat daarna volgt vooral een eindeloze herhaling. Het verhaal wordt traag verteld en het voelt aan als een sprookje, maar het is wel gesitueerd in het heden en dit werkt niet goed voor mij. Een poging om een hedendaags sprookje te schrijven is prijzenswaardig, qua uitwerking en einde is er nog veel te winnen.

Ronnie en de koningin    RV

Schattig aandoelijk verhaal met een klein scheutje sprookjesachtigheid overgoten. Het taalgebruik is plechtig en erudiet en sluit aan bij de vorstin. Het is niet meteen duidelijk in welke richting het verhaal gaat (behalve dan naar Ronnies huis), waardoor de 'ontknoping' een beetje snel wordt uiteengezet en het einde een beetje kort-door-de-bocht en aanvoelt, maar zelfs met dit einde beklijft er een heerlijk geestig verhaaltje, geschikt voor alle (althans, de meeste) leeftijden met een plezierige feelgood vibe, complimenten.

Ronnie en de koningin    Al

Heel grappig. Sterke dialogen. Met veel plezier gelezen. Hier en daar heel even een tikje flauw, maar dat is razendsnel weer vergeten. Het einde had iets verrassender gemogen, maar verder een heel vermakelijk verhaal.

Marsepein    Sj

Een euthanasie die niet doorgaat. Heel beeldend wat er dan gebeurt met mensen die 'er op rekenen' dat je dood zal gaan. boeiden, goed geschreven ook. Chapeau.

Marsepein    Pe

Marsepein    Wi

Mooi verhaal, mooi thema, goed verteld. Maar ik heb wel wat suggesties voor de schrijver om van dit best wel goede verhaal een heel goed verhaal te maken. Het middenstuk is veel te lang, het is een herhaling van zetten, die niets toevoegen en de spanningsopbouw bederven. Vanaf “De dag van het feest”... tot en met “Ze draaide zich om en liep weg” zijn het ruim 900 woorden en de helft daarvan kan geschrapt worden. Voorbeeld: de neef voegt niets toe aan het verhaal. Nog een voorbeeld: Marc verzameld al gebruikte glazen en bordjes met etensresten, nog voordat het feest is begonnen. Ik begrijp de symbolische betekenis van de taart, maar de taart krijgt wel erg veel woorden, zonder dat die betekenis toevoegen. Verder zie ik wat taalfoutjes en wat mogelijk Vlaamse zinsconstructies, waarvan ik niet zeker weet of die correct zijn. Bij voorbeeld: “Hij vouwde ze dicht,” ‘Ze’ slaat terug op velletjes, maar er staan nog een zin tussen met daarin 'het papier.’ Zo’n zelfde constructie met een verwarrende tussenzin bij: “Hij gooide het niet weg.” Het open einde vond ik mooi.

Marsepein    Ma

‘Show, don’t tell’ in optima forma. Dit verhaal is met precisie geschreven; terughoudend, dodelijk kalm. Geen jacht op grote emoties, maar kleine details die een ongemakkelijk verhaal vertellen; de scheve marsepeinletters, Griet die haar brief verscheurt, Marc die manisch gaat opruimen, de speech met de natte kring. De pijnlijke onbeholpenheid van Katrien werkt voor mij héél goed bijvoorbeeld. Ze zegt vreselijke dingen, maar ik geloof haar in haar onvermogen. Een intrigerende vertelling met vaste hand geschreven. Knap gedaan!

Marsepein    Jo

Een verhaal over het einde dat geen einde werd. Het is een knap geschreven en een indringend verhaal. De hoofdpersoon heeft gekozen voor de dood en dit is blijkbaar door een instantie afgewezen. Meer krijgen we niet mee, we zien wel het effect op hem en zijn naasten. Er wordt veel niet uitgesproken en juist dit maakt het verhaal sterk.

Marsepein    RV

Geestig, droogkomisch relaas van een man die zijn levenseinde feestelijk had gepland en zijn afscheidsreceptie anders ziet verlopen dan gepland. De beschrijvingen zijn raak en trefzeker, de zinnen kort, bondig en duidelijk. De spanningsboog is meeslepend, maar het einde (ontknoping) kan de opgewekte verwachtingen helaas toch niet geheel inlossen, het verhaal voelt nog een beetje onaf. Niettemin is  wat er nu ligt al een zeer behoorlijk, bekwaam en interessant verhaal, complimenten.

Marsepein    Al

Mooi, bizar en absurdistisch verhaal, dat doet denken aan de films van Alex van Warmerdam. Met de briljante zin 'Ik wist al welke das ik je om zou doen'. Zwaar thema, maar door de knappe dialogen, waarin geen woord te veel staat, en de goed gekozen setting krijgt het verhaal ook een welkome luchtigheid die samen zorgen voor een sterk eindresultaat.