*
10 augustus 2022
Winnaar augustus 2022
Whieieieie!!
Jackie June ter Heide
Hij had gedacht dat sterven pijnlijk en moeizaam zou zijn maar eigenlijk viel het reuze mee. Het had wel iets van een glijbaan: hij maakte een enorme vaart als in een slee en gleed soepeltjes van de ene bocht naar de andere, zijn oude lijf gehuld in zijn flanellen pyjama die zacht was en lekker warm. Om eerlijk te zijn genoot hij van ieder moment.
Het begon bij het zalige wegzakken in zijn eigen bed, alsof hij zwaarder en zwaarder werd, dieper en dieper zonk, en het licht zachter en zachter werd. En vervolgens was er een moment van loslaten, van afzetten als bovenaan een waterglijbaan, en daar ging hij. De stem van Immie had nog even geklonken, dag schat had ze gezegd, met haar gerimpelde hand op de zijne. Maar hij was al op weg en verheugde zich op de beelden die hij zou gaan zien en wat hem zou wachten op het einde.
Hij reisde met de snelheid van het licht maar zonder enig ongemak: zijn pyjama wapperde niet, zijn wangzakken klapperden niet, het duizelde hem niet, hij werd niet buiten adem tegen zijn slee aangeperst. Allerlei beelden werden razendsnel op hem afgevuurd, maar toch was het alsof ze volledig tot hem doordrongen en hij ze, in al hun complexiteit, volledig kon bevatten. En niet alleen de beelden van zijn eigen leven maar ook de geheimen van het universum openbaarden zich aan hem – hoe het hoofd en het hart zich verhouden tot alles om ons heen, waarom sommige mensen geluk hebben en anderen pech, waarom alles zich eindeloos vertakt en herhaalt. En bovenal die liefde, liefde.
Dit is fantastisch! wilde hij naar Immie roepen en hij keek nog achterom, maar het ging zo snel - ze was al uit zicht verdwenen en hij realiseerde zich dat er geen enkele manier was waarop hij haar nog zou kunnen spreken. Ik hoop dat ik Immie nog een keer zie, dacht hij, en plots was het alsof er in zijn glijbaan een kleine tweesplitsing kwam, alsof hij even af kon slaan en een zijweg verkennen voordat hij weer aan zou haken op de hoofdweg. Hij aarzelde geen moment en sloeg de zijweg in die naar Immie leidde.
Het beeld openbaarde zich aan hem met een helderheid alsof hij in het felle daglicht stond. Hij zag Immie aan het aanrecht staan, een jongere Immie met een bloemetjesjurk aan, het nog kastanjekleurige haar golvend over haar schouders, de handen met de gouden trouwring rustend op de rand van de gootsteen. Hij had altijd zo van haar gehouden, van haar zachte rondingen, haar vastberadenheid, haar schaterlach. Hij draaide om haar heen als een geest, zwevend in de lucht, met zijn benen achter haar rug en zijn gezicht voor haar gezicht. Maar tot zijn schrik zag hij tranen. Hij stak zijn vingers uit en raakte haar oogleden aan, haar wangen, maar de tranen bleven vallen en hij voelde niets aan zijn vingertoppen: geen warmte, geen nattigheid.
Ze veegde haar tranen aan haar schort af, draaide zich om en liep naar de keukentafel waar hij, tot zijn verbazing, zichzelf zag zitten. Hij las. Het Financieele Dagblad natuurlijk, hij was vergroeid geweest met die krant, ochtend en avond had hij ermee geopend en mee afgesloten. Hij bleef lezen terwijl Immie met trillende handen haar thee dronk en stoofpeertjes schilde. Kijk nou eens op, klootzak! wilde hij schreeuwen en dat deed hij ook, maar het was onhoorbaar en zijn vroegere zelf bleef de krant lezen alsof het financiële nieuws het enige was dat ertoe deed. Hij begon te trekken aan de bladen, en toen dat zinloos bleek keek hij om zich heen naar een oude krant die hij zou kunnen pakken en waarmee hij zichzelf om zijn oren zou kunnen slaan. Maar voordat hij die had gevonden en had kunnen grijpen was het alsof hij weggezogen werd, door de openstaande keukendeur, weg uit het huis, weg uit de tuin, weg uit die plaats, met de snelheid van het licht terug naar de zijweg in zijn glijbaan die zich weer verenigde met de hoofdweg, het universum in.
Terug in zijn baan moest hij zich herpakken. Hij was ontdaan. Ze hadden het toch altijd goed gehad samen? Kijk hoe liefdevol ze hem losgelaten had. Had hij haar pijn gedaan? Was hij zo’n bruut geweest dan? Hij begon te verlangen naar een rem, een handrem zoals hij in zijn auto gehad had, desnoods een stok die hij als jongen bij zich had wanneer hij van een heuvel afsleede en die hij in de sneeuw kon steken als hij met te grote snelheid op een vijver afstevende. Hij wilde afremmen en terugkeren naar Immie, terug naar die keuken om sorry te zeggen, sorry dat je verdriet had en dat ik het niet zag, sorry dat ik je in de steek heb gelaten. Zijn hele plezier in zijn reis was vergald; alle lichten om hem heen, die kort tevoren nog zo prachtig hadden geglansd en geschenen, leken ordinaire kerstlampen en vol afkeer deed hij zijn ogen dicht. En met dat dichtdoen van zijn ogen, waardoor hij niets meer zag dan een oranje gloed, openbaarde zich een nieuw beeld.
Het was een andere plaats dit keer, een andere stad, gebouwd als een hoefijzer. Het was nacht en de straten waren verlaten. Na zijn enorme vaart van net daalde hij nu rustig als een parachutist richting een groot gebouw in een buitenwijk: eerst hoog boven de daken en de bomen, toen zonder enige weerstand door het dak heen en door de verdiepingen, een kamer in waar hij landde in de hoek. Het was een kleine, witte kamer, met een vrouw en een man erin, bewegingloos bevroren in de tijd. Vanuit zijn hoek keek hij recht tegen zichzelf aan. Een jonge man was hij, met blond haar dat piekte als stro. Hij stond bij het raam met gebogen hoofd, zijn handen roerloos op de vensterbank. Dit keer was het zijn eigen gezicht waar hij van schrok. Zijn ogen waren toegeknepen, zijn mond stond open in een geluidloze schreeuw. En terwijl hij zichzelf zo aandachtig opnam, was het plotseling alsof zijn jongere hart weer klopte in zijn borst en hij voelde een pijn alsof hij opnieuw zou sterven. Grote God, dacht hij, wanneer heb ik ooit zo’n pijn gehad?
Hij wendde zijn gezicht af en zijn blik viel op Immie, die half naakt in een ziekenhuisbed lag, het haar bezweet, het gezicht nat. Op haar borst lag een zuigeling, piepklein, naakt en grijs. Het kind, dacht hij, natuurlijk, het kind… Ik wilde haar niet belasten met mijn rouw om het kind. En in plaats van de pijn welde in hem een grote liefde voor alle mensen in die kamer: zijn jongere zelf, zijn jonge vrouw, het kind dat hij nooit had zien opgroeien. Hij spreidde zijn armen uit totdat ze zo groot waren als de kamer en hij omhelsde hen allen in één groot gebaar, totdat het beeld dat hij omhelsde kleiner en kleiner werd en uiteindelijk verdween.
Hij was weer terug in het universum, met zijn armen om zich heengeslagen, maar in tegenstelling tot eerder hing hij stil. Er was een grote kalmte in hem en in alles om hem heen. In het eindeloze duister fonkelden de sterren en planeten, draaiend in hun ring en om hun baan. Ik wist niet, dacht hij verwonderd, dat we zo’n verdriet hebben gehad, ik was het helemaal vergeten. Waarom moet een mens zo’n verdriet hebben, waar is dat goed voor? Hij voelde zich plotseling moe. Waar gaat dit heen, vroeg hij zich af, wanneer eindigt deze reis? Is dit het dan, blijf ik hier eeuwig hangen? ‘Plop,’ zei er iets, en hij viel, viel, zijn kont naar beneden, zijn armen en benen naar boven gestrekt, alsof er een zwaartekracht bestond in dat vacuüm zonder lucht en geluid. Hij viel totdat hij recht boven een heuvel hing en toen stond hij stil.
Hij hing op zijn buik als een skydiver, zijn pyjama wapperend om zich heen, en het beviel hem buitengewoon goed. Het was een stralende dag, de zon stond helder aan de hemel en de wereld glinsterde wit. Onder zich zag hij sleeënde kinderen en één van die kinderen, zag hij tot zijn vreugde, was hij. Hij zat bovenaan de heuvel, bovenop zijn houten slee, zijn muts diep over zijn oren, zijn laarzen stevig op de grond. Hij zag zichzelf afzetten en daar ging hij, whieieieie, de helling af. Onvoorstelbaar snel ging het, door de krakende sneeuw.
Er kwam een andere slee aan, vanuit een andere hoek, waarop een meisje zat met kastanjebruine vlechten en een vastberaden blik. Van bovenaf kon hij duidelijk zien dat de twee sleeën gedoemd waren te botsen. Remmen jongen, remmen! dacht hij, waar is nou die stok? De jongen probeerde nog zijn laars in de sneeuw te zetten maar het baatte niet en hij knalde vol op de andere slee. Daar lagen ze, in de sneeuw, het meisje op haar rug, zijn kleine zelf half over haar heen met zijn benen in de lucht. De jongen krabbelde overeind en zei sorry, sorry! maar het was niet nodig want het meisje begon hardop te schateren.
Wat een kanjer van een meisje, dacht hij, zwevend boven de heuvel, en toen hij goed keek zag hij dat het Immie was. Ze bleef maar schateren en maakte met haar armen engelenvleugels in de sneeuw. En hij begon te lachen, oh Immie toch, oh grote God, wat hebben we een plezier gehad samen, dit was het begin van mijn avontuur met Immie. Hij lachte en lachte en zijn buik vulde zich met lucht en hij steeg op als een ballon, de dampkring door, terug het universum in.
Boven in het universum nestelde hij zich in zijn slee en deed zijn ogen dicht. De vaart was eruit. Het is goed zo, dacht hij, ik heb alles gezien, het is goed. In zijn oude oren weerklonk de lach van Immie. Het geluid galmde na als de klank van een klok; in wijde kringen golfde het over hem heen en doordrong hem van top tot teen. En hij reisde verder, de klok in, naar het hart van dat geluid, naar het hart van die warmte en vreugde en liefde, ergens buiten het universum, buiten ruimte, herinnering en tijd.
Jackie June ter Heide werkt als klinisch psycholoog in de GGZ. Ze is tweedejaars student bij de Schrijversvakschool in Amsterdam. Ze publiceerde eerder bij onder meer
brainwash.nl en
tijdschriftei.com.
***
9 augustus 2022
Beste schrijvers, hieronder presenteren we de shortlist van augustus 2022.
Van de 67 door ons ontvangen verhalen zijn dit de 5 beste, aldus de voltallige jury. Zelf heb ik deze maand niet mee kunnen lezen, maar ik vertrouw op de expertise van de juryleden.
Waar eerdere maanden de mannen de overhand hadden, valt op dat deze maand de vrouwen de shortlist domineren. Morgen gaan we zien of we ook een vrouwelijke winnaar hebben.
Let op: het beschikbare jurycommentaar vind je hier. Vanwege omstandigheden kon ik het niet eerder posten. Excuses daarvoor.
Onze podcast-lezer Marc Graetz is ondertussen het winnende verhaal aan het opnemen. Omdat hij vanwege de schrijfworkshop in Frankrijk zit, moet hij dit doen onder bijzondere omstandigheden en niet in zijn comfortabele studio in Nederland. Eerst was er sprake van een bezemkast, maar het schijnt dat hij nu in een tent zit. Hieronder zie je hoe hij werkt.
Sta je dit keer niet op de shortlist? Laat dat je absoluut niet tegenhouden om door te gaan met schrijven. Bedenk dat onze juryleden ook maar mensen zijn en dat verhalen lezen en beoordelen een subjectieve activiteit is. Stuur ons volgende maand gewoon weer wat!
Sta je er wel op? Gefeliciteerd! Nu wordt het echt spannend...
Morgen, 10 augustus, publiceren we het winnende verhaal.
Hartelijke groet,
-- Maarten van Verhaal van de Maand
Shortlist augustus 2022
Op volgorde van binnenkomst
Esther Vrinzen - Ver van huis
Piet Post - Als hij komt slapen
Megan van Kessel - Meetsysteem
Noortje Russel - Het afscheid
Jackie June ter Heide - Whieieieie!!
***
7 augustus 2022
Beste schrijvers, vandaag presenteren we de longlist van augustus 2022.
Zoals gezegd hebben we deze maand 67 verhalen mogen ontvangen die we lezen met 7 juryleden en 3 shortlist-lezers.
Drie jaar geleden
Drie jaar geleden, op 26 juli 2019 viel de allereerste inzending ooit onze mailbox in. Dit was in de begindagen van VvdM, we waren nog vers met zijn allen, niemand kende ons en we wisten ook niet of het wel wat zou worden. We waren natuurlijk zeer verheugd dat iemand ons iets stuurde en we zijn het meteen gaan lezen.
Nu, meer dan tweeduizend verhalen en vele long- en shortlists later werd het opnieuw 26 juli. Onze inbox stond open en wie stuurde ons een nieuw verhaal? Exact die eerste schrijver van drie jaar geleden! We zijn er heel trots op dat de schrijvers van Nederland, België en daarbuiten ons verhalen blijven sturen. Dank jullie wel allemaal voor drie fantastische jaren!
De longlist bestaat deze maand uit 23 verhalen van evenzoveel schrijvers.
Sta je er deze keer niet op? Laat dat je niet tegenhouden om door te gaan met schrijven. Bedenk dat onze juryleden ook maar mensen zijn met elk hun smaak en voorkeur. Wij kunnen je niet vertellen of een verhaal goed is of niet, we kunnen alleen maar zeggen wat we vinden. Ga gewoon door met schrijven en stuur volgende maand weer wat in!
Sta je er wel op? Van harte gefeliciteerd! Op 9 augustus presenteren we de shortlist van de vijf hoogst scorende verhalen van deze maand. Succes!
Hartelijke groet,
-- Maarten van Verhaal van de Maand
Longlist augustus 2022
Op volgorde van binnenkomst
Ronald de Hoogh - Uilenjong
Tjade Witmaar - Het mysterie van Patrick Braam
Esther Vrinzen - Ver van huis
Angelo Welling - De kinderwens
Raymond Swaep - Koffiepunten
Johnny Bollé - De echte Fiona
Piet Post - Als hij komt slapen
Peter Kauwenberghs - Wachten aan het water
Conny Hoogendoorn - Geen weg terug
Petra Thijs - nooit meer stilte
Nancy Bastiaans - De Turdus Merula
Megan van Kessel - Meetsysteem
Eke Zoll - Kraai
Priscilla van der Perk - Donkerblauw
Noortje Russel - Het afscheid
Mandy de Waal - Het jongetje van nummer 5
Tim Anthony - De Opdracht
Annemieke de Bruin - De koelbox
Freek van Duijn - Het terras en het meisje
Miriam Tessens - Het venijn zit in de taart
Melanie Schoonenberg - De Voor-Alles-Wat mat
Jackie June ter Heide - Whieieieie!!
Job van der Meer - Een studentengrap?
6 augustus 2022
Omdat nog niet alle beoordelingen binnen zijn, stellen we de publicatie van de longlist een dag uit.
Hopelijk tot morgen!
-- Maarten van Verhaal van de Maand
***
1 augustus 2022
Beste schrijvers,
de deadline voor VvdM-augustus is verstreken.
De afgelopen maand hebben we 67 verhalen mogen ontvangen die we lezen met 7 juryleden en 3 shortlist-lezers. De juryleden zijn op dit moment druk bezig dus we laten ze even met rust.
Let op: na drie jaar vol continue te draaien gaat VvdM een maandje op vakantie. Dat betekent dat er na 10 augustus niets meer wordt gelezen en ook geen mail wordt beantwoord. Alle verhalen die ons in augustus worden toegestuurd nemen we mee naar september.
Op 6 augustus hopen we de longlist van de ca. 20 beste verhalen te publiceren.
Tot dan!
Hartelijke groet, mede namens de jury,
-- Maarten van Verhaal van de Maand
Reacties
Een reactie posten